Ποιός να μου το’ λεγε! Ότι τώρα στην …ώριμη ηλικία θα ξανακαθόμουν στα θρανία!!!

Αποφάσισα λοιπόν η τάλαινα, να βελτιωθώ δια της μαθήσεως, παρακολουθώντας το μεταπτυχιακό τμήμα του ΕΚΠΑ “Τεχνολογίες της Πληροφορίας για την Εκπαίδευση”.

Δια βίου μάθηση δεν έλεγε η αλήστου μνήμης Υπουργός Παιδείας; Ε! Για μένα προορίζονταν οι “πόντοι”! Αλλά, δε έλαβα καλά υπ΄όψιν μου τη σοφία του λαού που λέει: “Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια…”!!!!

Πήγα λοιπόν η καλή σου, με το νεανικό προφίλ -τρομάρα μου- κι ξαναβρέθηκα στα έδρανα του Χημείου και του ΤΕΙ Πειραιά.
Ομολογώ οτι στο κτίριο της Ναυαρίνου είχα να πάω απο το 1982. Πραγματικά, συγκινήθηκα. Θες η ατμόσφαιρα, θες συγχρωτισμός με το φοιτηταριό, θες η ανεμελιά των παιδιών, νωχελικά απλωμένη στα σκαλάκια, έφεραν αυτόματα deja vu της δικής μου νιότης.

Όλα διαφορετκά! Το μόνο ίδιο, αλλά στο πολύ εμπορικό, σκανδαλώδες πια, οι “βιτρίνες” των κομμάτων. Θλίψη…Απογοήτευση… Αυτές οι πανέξυπνες μούρες, αυτά τα υπέροχα παλλικαράκια και οι χαριτωμένες κοπελλίτσες, που η ζέση τους για ζωή μπορεί να σε κάνει να παλέψεις με βουνά, “τσιμπάνε” τόσο πολύ στο δόλωμα του κάθε κόμματος.

Εκεί συνάντησα και μια μαθήτρια μου προ 12ετίας. Την Κατερίνα.
-Κυρία! Τί κάνετε εσείς εδώ;
(θα νομίζει οτι κάνω κανένα μεροκάματο στην καντίνα ή στην καθαριότητα, σκέφτηκα, για να συμπληρώσω τον πενιχρό μισθό μου με κανένα εξτραδάκι..)
-Εσύ; (ρώτησα για να κερδίσω χρόνο)
-Το δεύτερο μεταπτυχιακό μου!!!!! Αλλά εσείς κυρία; Εσείς;
Ξεστόμισα σχεδόν με αιδώ τον λόγο… ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στην Ιωάννα, την συμφοιτήτριά μου, που χάζευε το θέαμα.
Φυσικά και σε ένα ποστ δεν μπορώ να σας μεταφέρω την μέχρι τώρα εμπειρία μου, από τον Ρουβίκωνα που και με την θέλησή μου αλλά και με την “σμπρωξιά” της Simeterrae μου, διαβαίνω.
Η αλήθεια είναι ότι “κάθε πράγμα στον καιρό του, κι ο κολιός τον Αύγουστο”, αλλά παίρνω ανάσες ζωής. Η ωριμότητα (έτσι θα λέμε τις 10ετίες που έχουμε στην πλάτη μας, πια! Πιο δόκιμος όρος) βοηθάει να διαπιστώνεις πώς θες να είσαι και πώς θες να μην γίνεις. Ζηλεύω τους “συμφοιτητές” μου. Γιατί έχουν μεγαλύτερη κατάρτιση, περισσότερες δεξιότητες. Η αντιληπτική τους ικανότητα είναι στο maximum. Η ζωντάνια τους δεν περιγράφεται. Φυσικά -μεταξύ μας – μερικές φορές δεν τους “πιάνω” αλλά κάνω τεχνιέντως τον …κινέζο (η ωριμότητα που λέγαμε…).

Εκείνο όμως που κάνει το στομάχι μου να σφίγγεται, ακόμα παραπάνω λόγω των ημερών, είναι το πλήθος των νέων ανθρώπων που μέσω της κατάρτισης, της παραπάνω εκπαίδευσης ελπίζουν σε καλύτερες μέρες, οι πιο τυχεροί. Και σε θέση εργασίας, οι λιγότερο τυχεροί. Θα είναι έτσι; Όταν τελείωσα το Πανεπιστήμιο- στα τέλη του προηγούμενου αιώνα- ένα Πανεπιστήμιο “σκληρό” και αυταρχικό, δεν είχαμε την κατάρτιση αυτών των παιδιών. Νομίζω όμως, νομίζω, ότι είχαμε …μόορφωση. Θα μου πείτε: Γι αυτό τα κάνατε …μαντάρα; Σιωπώ….

Σήμερα τελειώνει το Α εξάμηνο. Επιβίωσα. Θα επανέλθω σύντομα….