Διαβάζοντας στην “Κ” το άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη μου ήλθε στο μυαλό το εξής γεγονός: Περίμενα μια φίλη σε γνωστή αλυσίδα κινηματογράφων. Μια Κυριακή απόγευμα. Πήγα νωρίς, έβγαλα τα εισιτήρια και είχα πέσει σε βαθύ συλλογισμό αν θα επέλεγα παγωτό ή pop-corn. Την απόφασή μου διέκοψε μια παρεούλα απο πιτσιρίκια, αγόρια και κορίτσια, καλοντυμένα. Μικρά παιδάκια. Απο τα συμφραζόμενα θα ήταν απο ΣΤ΄ δημοτικού έως Α΄Γυμνασίου. Φαίνεται τα άφησαν οι γονείς τους να δουν την ταινία και να τα παραλάβουν μετά. Τα παιδάκια λοιπόν, αφού έβγαλαν τα εισιτήρια, περίμεναν μπροστά απο τα εκδοτήρια να έλθει η ώρα να πάνε στην αίθουσα.

Αντί λοιπόν να “τιτιβίζουν”, να γελάνε, να μιλάνε δυνατά, να πειράζονται – προσπαθώ να ανακαλέσω δικές μου παιδικές μνήμες ή έστω των παιδιών μου – ξεκίνησε ένα ανελέητο σπρώξιμο του ενός με το άλλο. Στάσεις πολεμικών τεχνών με πόδια, χέρια ala Κουνγκ Φου. “Μπουκέτα” (=μπουνιές) υπο τύπον αστείου. Κλωτσιές, σφαλιάρες και άλλες τέτοιου τύπου αβρές χειρονομίες.

Έφριξα. Στεναχωρήθηκα. Τρόμαξα.
-Μα καλά πού ζείς; με ρώτησα…
Δεν ξέρεις ότι σε κάθε διάλειμμα το πλέον αγαπημένο παιχνίδι είναι το …κεφαλοκλείδωμα. Πάντα η απάντηση των παιδιών ίδια:
-Αφού παίζουμε καλέ κυρία!

Η βία λοιπόν, είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς τους. Δυστυχώς…Στο διάλλειμα, στο διαπροσωπικό τους παιχνίδι, στα video-games. Ποιός δεν έχει προσέξει τις γηπεδικού τύπου εκφράσεις ενθουσιασμού, χαράς ακόμα και λύπης ή αγανάκτησης;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί; Επι της ουσίας όμως; Λέγαμε συνήθως, φταίνε οι γονείς και …απελθέτω! Λες κι εμείς δεν είμαστε – οι περισσότεροι – γονείς. Λες κι εμείς οι εκπαιδευτικοί τους είμαστε μόνο “δια την καλλιέργειαν του πνεύματος”!
Το βλέπαμε “το τρένο” που ερχόταν. Οι λέξεις “σχολικός εκφοβισμός”, “σχολική βία”, “bullying” μπήκαν στη ζωή μας πρόσφατα. Κάτι σαν την “δια βίου”. Τέτοιες …”μοντερνιές”!!!!!

Ζητήσαμε ποτέ ως κλάδος ειδικούς να μας ενημερώσουν για το θέμα; Να προτείνουν τρόπους αντιμετώπισης; Να απαιτήσουμε κοινωνικούς λειτουργούς στα σχολεία και, όπου χρειάζεται και ψυχολόγους. Οι σχολές γονέων, φορέας που έπρεπε να είναι πανταχού παρόν όπου υπήρχε ανάγκη, ολιγώρησαν. Το κράτος απόν απο την κοινωνία και εμείς συνεργοί του. Δυστυχώς…

Μάζευε τώρα εκπαιδευτικέ, τα κουμπιά της Αλέξαινας.