MY ERASMUS EXPERIENCE
By: Stavros V.
I had never thought in my entire life that it would be difficult for me to describe an experience. But right now that I am about to tell everyone my Erasmus experience, it is so difficult. I don’t even know where to start from. So, if my text is not written well, my apologies, but there are so many things that come in my mind as soon as I begin to write. With that being said, let me try to tell you how it all started.
It all started here in Ilion, Athens, Greece in my high school (1st Lyceum of Ilion).One day, I was talking with some of my teachers and they told me that we participate in the program and explained me the whole situation. After some time teachers of other countries came here in Athens to attend a presentation from the Greek team. I was in the hotel in case of being necessary to the Spanish/Catalan teachers because apart from English I speak Spanish too (Truth is, I felt like an amateur translator). So after communicating with them and with teachers from other countries, I soon realized that I am interested in participating in the program. So I told my teacher, Ms Vanna Kosmatou my thoughts and then I became a member of the Greek team. Some exercises that I did -which can be found at the Internet-, made me so happy. I found the opportunity to see how other teenagers live in their countries, their habits, their food etc.
This is actually what the Erasmus is all about I guess. Bringing people from different places, with different languages, habits and traditions much closer than anyone could ever think. That’s why I love the program. Well, to be honest something happened that made me love Erasmus even more and that is.
A trip to another country (Romania): Almost three weeks ago, me and 10 classmates of mine with 3 teachers visited Romania because of the program. And this is the main reason I am writing right now.
The trip was just great! I visited fascinating places, learned some parts of the local history and legends, tasted the local food, saw how the local people live and what they tend to do while I was able to spoke with children from other countries as well ,participated in activities, learned their habits, the way that they live, things about their schools and other educational systems than the one we have here in Greece, I was able to speak Spanish and English in a daily basis which is really useful for someone who does not want to forget the languages he knows. Plus, we had a GREAT time with the other children. This probably was the most important and nicest thing of the trip. I made new friends there and we are still talking although we all are busy with our duties. We lived in the same hotel and were travelling in the other places of Transylvania with the Spanish, the Italian and the Turkish team which allowed us to come closer since we were spending the whole day together, not to forget the Hungarian team which although was staying in another hotel we cooperated equally well with. By sharing opinions about many issues and our beliefs I understood that despite our cultural differences we all have common expectations, ambitions, dreams and hope for a better future. It was obvious that everyone is unique. Everyone has some unique talents. Everyone is special. Everyone will be missed.
Time passes, it is true. But memories don’t. Memories are stuck in our minds. But that’s good. It is good to remember the good things in life. The only bad thing from the whole story is that I may not see many persons that I met in Romania and had a great time. However, I am sure that even if I don’t see them again, I will never forget them. My new friends’ absence still hurts me. I don’t deny that. In my country and maybe in other countries too it is said that time is the best doctor and heals everything. I guess that’s right, but in this situation time won’t heal my desire to meet my new friends again. It will make us all to look forward to seeing each other for another time instead.
It is 3 am, Sunday 11th of October, 2015. I just realized that I spend half a day on remembering every single moment of my trip and thinking what to write. Maybe I wrote a lot. Maybe not. I warned you before. I don’t know how much to write. My Erasmus experience was just great. There will be much more I am pretty sure about that. At this point, I WANT TO THANK FOR ONCE MORE EVERYONE WHO CONTRIBUTED IN HAVING ARGUABLY MY BEST EXPRERIENCE in my entire life. I owe you all.
With much love, from Athens, Greece
Stavros V.
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΑΣΜΟΥΣ
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου ότι θα μου ήταν δύσκολο να περιγράψω μια εμπειρία μου. Αλλά τώρα που πρόκειται να διηγηθώ την εμπειρία μου από το Erasmus, είναι τόσο δύσκολο. Δεν ξέρω καν από πού να πρωτοξεκινήσω. Επομένως, αν το κείμενο μου δεν είναι καλογραμμένο, σας ζητώ συγγνώμη, αλλά έρχονται τόσα πολλά πράγματα στο νου μου μόλις πάω να γράψω. Αφού το ειπα και αυτό αφήστε με να προσπαθήσω να σας πω πώς ξεκίνησαν όλα.Όλα ξεκίνησαν από εδώ στο Ίλιον, Αττικής, Ελλάδας στο Λύκειό μου. (1ο ΓΕΛ ΙΛΙΟΥ). Μια μέρα, συζητώντας με καθηγητές μου είπαν ότι συμμετέχουμε στο πρόγραμμα και μου εξήγησαν πώς οργανώνεται ένα τέτοιο πρόγραμμα.Μετά από μερικούς μήνες καθηγητές από πέντε ευρωπαϊκές χώρες ήρθαν εδώ στην Αθήνα ώστε να παρευρεθούν σε ημερίδα που οργανώθηκε από τους έλληνες καθηγητές του προγράμματος. Ήμουν στο ξενοδοχείο σε περίπτωση που οι Ισπανοί καθηγητές με χρειάζονταν , γιατί εκτός από αγγλικά μιλάω και ισπανικά. (Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα ως ερασιτέχνης διερμηνέας).
Αφού λοιπόν μίλησα με αυτούς αλλά και άλλους καθηγητές από διαφορετικές χώρες, σύντομα συνειδητοποίησα ότι με ενδιέφερε να συμμετέχω στο πρόγραμμα. Συζήτησα τις σκέψεις μου με την καθηγήτριά μου κα Βάννα Κοσμάτου και έγινα μέλος της ελληνικής ομάδας. Μερικές ασκήσεις που έκανα -οι οποίες μπορούν να βρεθούν στο διαδίκτυο- με έκαναν τόσο χαρούμενο. Βρήκα την ευκαιρία να δω πώς ζούνε οι άλλοι έφηβοι στις χώρες του, τις συνήθειές τους, τα φαγητά τους κτλ.
Στην πραγματικότητα όμως υποθέτω ότι αυτή είναι η ουσία του προγράμματος Erasmus.. Να φέρνει ανθρώπους από διαφορετικά μέρη, με διαφορετικές γλώσσες, συνήθειες και παραδόσεις πολύ πιο κοντά από ότι κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί. Γι’ αυτό αγαπώ το πρόγραμμα. Λοιπόν, για να είμαι ειλικρινής κάτι συνέβη που με έκανε να αγαπήσω το Erasmus ακόμα πιο πολύ και αυτό είναι.
Ένα ταξίδι σε άλλη χώρα (Ρουμανία): Σχεδόν πριν 3 εβδομάδες, εγώ, 10 συμμαθητές μου και 3 καθηγητές μου επισκεφτήκαμε την Ρουμανία εξαιτίας του προγράμματος. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που γράφω τώρα.
Το ταξίδι ήταν απλά υπέροχο! Επισκέφτηκα εντυπωσιακά τοπία, έμαθα κομμάτια της τοπικής ιστορίας και τους τοπικούς θρύλους, γεύτηκα την τοπική κουζίνα, είδα πώς ζούνε οι ντόπιοι και τι τείνουν να κάνουν ενώ ακόμα μπόρεσα και μίλησα με παιδιά από άλλες χώρες, συμμετείχα σε δραστηριότητες, έμαθα τις συνήθειές τους, πράγματα για τα σχολεία τους και για άλλα εκπαιδευτικά συστήματα τους, διαφορετικά από αυτά που έχουμε στην Ελλάδα, μπόρεσα να μιλήσω αγγλικά και ισπανικά που είναι χρήσιμο για όποιον δεν θέλει να ξεχάσει τις γλώσσες που ξέρει. Συν το ότι περάσαμε ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ με τα άλλα παιδιά.
Πιθανόν αυτό να ήταν το ωραιότερο και σημαντικότερο μέρος του ταξιδιού.
Έκανα νέους φίλους με τους οποίους ακόμα μιλάω παρότι είμαστε απασχολημένοι από τα προγράμματά μας. Μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο και πηγαίναμε σε διάφορα μέρη της Τρανσυλβανίας με την ισπανική ομάδα, την ιταλική και την τουρκική κάτι που μας έκανε να έρθουμε ακόμα πιο κοντά αφού περνάγαμε όλη μας την μέρα μαζί, όχι ότι θέλω να ξεχάσω την ουγγρική ομάδα που παρότι έμεναν σε άλλο ξενοδοχείο, συνεργαστήκαμε εξίσου καλά.
Με το να μοιραζόμαστε γνώμες και πεποιθήσεις γύρω από διάφορα ζητήματα κατάλαβα πως παρότι έχουμε πολιτιστικές διαφορές όλοι έχουμε κοινές προσδοκίες, φιλοδοξίες, όνειρα και ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Ήταν φανερό ότι καθένας είναι μοναδικός. Καθένας έχει κάποια μοναδικά ταλέντα. Καθένας είναι ξεχωριστός. Και ο καθένας χωριστά θα μου λείψει
Ο χρόνος περνά, είναι αλήθεια. Οι αναμνήσεις όμως όχι. Μένουν κολλημένες στο νου μας. Αλλά αυτό είναι καλό. Είναι καλό να θυμόμαστε τα καλά πράγματα της ζωής. Το μόνο κακό από όλη την ιστορία είναι πως πιθανότατα δεν θα ξαναδώ άτομα που συνάντησα στην Ρουμανία και πέρασα εκπληκτικά. Ωστόσο, ακόμα και αν δεν τους ξαναδώ, είμαι σίγουρος πως δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Η απουσία των νέων μου φίλων με πονάει. Δεν το αρνούμαι. Στην χώρα μου και ίσως και σε άλλες χώρες λέμε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και όλα τα γιατρεύει. Υποθέτω πως ισχύει, αλλά σε αυτήν την περίπτωση ο χρόνος δεν θα γιατρέψει την επιθυμία μου να ξαναδώ τους νέους μου φίλους. Αντιθέτως θα μας κάνει πιο ανυπόμονους να δούμε ο ένας τον άλλον ξανά.
Είναι 3 το πρωί, Κυριακή, 11η Οκτωβρίου του 2015. Μόλις συνειδητοποίησα ότι πέρασα την μισή μέρα να σκέφτομαι κάθε στιγμή της εκδρομής μου και στο τι να γράψω. Η εμπειρία μου από το Erasmus ήταν απλά φανταστική. Θα υπάρξουν κι άλλες, είμαι πολύ σίγουρος γι αυτό. Σε αυτό το σημείο, ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΣΥΝΕΒΑΛΕ ΣΤΟ ΝΑ ΕΧΩ ΕΥΛΟΓΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΟΛΗΣ ΜΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Σας το χρωστάω
Με πολλή αγάπη από την Αθήνα, Ελλάδα
