“Εγώ, ο ήλιος, που τόσα έχουν δει τα μάτια μου, θα σας πω μια παράξενη ιστορία. Υπάρχει μια πολιτεία αλλιώτικη από τις άλλες. Δεν είναι φτιαγμένη από τούβλα, πέτρες, τσιμέντο και γυαλί. Είναι φτιαγμένη ολόκληρη από ντενεκέδες. Τα σπίτια, το σχολείο, τα δέντρα, τα σύννεφα, τα λουλούδια, όλα είναι ντενεκεδένια…
Τη λένε, πώς αλλιώς; Ντενεκεδούπολη. Και μένουν, τι άλλο; Ντενεκεδάκια. Άδεια, σκουριασμένα, παλιά ντενεδεδάκια. Βρέθηκαν πεταμένα στον σκουπιδότοπο χωρίς τίποτα δικό τους κι είπαν:
– Δεν φτιάχνουμε μια πολιτεία που να μένουμε μόνα μας και να ‘χουμε την ησυχία μας;
Το ‘παν και το ‘καναν. Και να, τώρα, η Ντενεκεδούπολη. Λάμπουν στον ήλιο οι τσίγκινες στέγες, τα χάλκινα στενά κι οι ντενεκεδένιοι κάτοικοί της”. Συνέχεια





























