Η τραγωδία του Πάμπλο Πικάσο
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Όλοι μικροί και μεγάλοί, ξεχυθήκαν στους δρόμους της όμορφης πόλης και γλεντούν την τελευταία Κυριακή της αποκριάς… Μόνο ένα αγοράκι κοιτάζει από το παράθυρο τους μασκαράδες να χορεύουν πάνω στη μεγάλη πλατεία με τα πολλά περιστέρια. Μα γιατί δεν βγαίνει κι αυτό από το σπίτι του, γιατί δεν μπλέκει το γέλιο του με το γέλιο των άλλων παιδιών; Μήπως είναι άρρωστο ή μήπως είναι τιμωρημένο;
Έτσι ξεκινάει η ιστορία του Αρλεκίνου που έγραψε η Ζ. Σαρή και εικονογράφησε ο Νικόλας Ανδρικόπουλος (εκδόσεις Πατάκη). Συνέχεια
