Ούτε λίγο … ούτε πολύ

ό,τι αγγίζω με το μαγικό

το υπέροχο ραβδί

αλλάζει όψη στη στιγμή!

Τα στερεά γίνονται υγρά

τα βαθιά ρηχά

καμπύλες οι γωνίες

και τ’ αστεία σοβαρά!

Τα ξερά γίνονται χλωρά

παπαρούνες οι τσουκνίδες

οι ωκεανοί βουνά

παλάτια οι καλύβες.

Τα δεξιά πάνε αριστερά

γίνονται λύπη ή χαρά

η δύση, λαμπρή ανατολή

κι οι τεμπέληδες εργατικοί!

Τα στεγνά γίνονται βρεγμένα

τα μικρούτσικα μεγάλα

όνειρα οι εφιάλτες

και τα ανάλατα αλατισμένα.

Οι βασιλιάδες γίνονται ζητιάνοι

το άχυρο μετάξι

το κάθε ψέμα αλήθεια

και η ακαταστασία τάξη.

Τη φασαρία κάνω ησυχία

τα γλυκά πικρά

την ελπίδα απελπισία

και τα ζεστά ψυχρά!

Γεμίζω στη στιγμή τα άδεια

κι αδειάζω τα γεμάτα

τα βρόμικα τα κάνω καθαρά

και τα σκληρά αφράτα!

Κάνω μεσάνυχτα το μεσημέρι

και βράδυ το πρωί

πετιμέζι το πιπέρι

και δύση την ανατολή.

Με της φαντασίας το ραβδί

το ραβδί το μαγικό

γίνομαι εγώ εσύ

κι εσύ γίνεσαι εγώ.

Διακοπές με τον Ευγένιο Τριβιζά στο νησί των πυροτεχνημάτων, γ δημοτικού, 1. Οι βαλίτσες του γίγαντα, εκδόσεις Πατάκης, σ. 7