Στο ηλεκτρονικό μας γραμματοκιβώτιο υπήρχε ξεχασμένη μια επιστολή από τη συγγραφέα κ. Τζέμη Τασάκου, το έργο της οποίας «Το σεντούκι με τα αμύθητα σεντέφια» είχε δραματοποιηθεί κατά την περσινή χρονιά από τη δασκάλα κ. Ξανθοπούλου Μαρία και τους μαθητές της Στ’ τάξης στα πλαίσια δραστηριοτήτων φιλαναγνωσίας.

Η παρουσία της κ. Τασάκου στην εκδήλωσή μας δεν κατέστη δυνατή για λόγους πέραν της δικής της δύναμης, ωστόσο μας είχε αποστείλει την ακόλουθη επιστολή την περίοδο εκείνη.

                                                                                  28/V/’13

Αγαπημένα μου παιδιά, μαθητές της κυρίας Μαρίας Ξανθοπούλου,

 πριν λίγο συνομίλησα με τη δασκάλα σας και με συγκίνησε βαθιά,

μου είπε ότι διαβάσατε το «σεντούκι…» κι αποφασίσατε να το ζωντανέψετε επί σκηνής!

Βάλθηκα λοιπόν κι εγώ να φαντάζομαι εσάς, εσάς τα παιδιά που θα δώσετε πνοή στον παππού, στην Κλειώ,  Άρτεμη, μάνα, Εσμέτ, Κατίγκω…, σε όλους τους ρόλους…,

 Σας φαντάστηκα με «όχημα» το Θέατρο και τη Λογοτεχνία…, να ταξιδεύετε στην Ιστορία…

 Πάντα πίστευα ότι τα βιβλία  είναι μηνύματα που τα κλείνουμε  σ’ ένα μπουκάλι με  φελλό και τα αφήνουμε να ταξιδεύουν σε πελάγη, ώσπου κάποια στιγμή αράζουν  σε κάποιαν (έρημη) ακρογιαλιά κι εκεί τα βρίσκει ο κατάλληλος άνθρωπος και τα μεταλαμπαδεύει:  τα μοιράζεται  με  άλλους….

 Πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν στην εκδήλωση μαζί σας! Δυστυχώς, δε θα τα καταφέρω. Το «σεντούκι…» μιλά για έναν πόλεμο…  «Πόλεμος»  μπορεί να είναι και η κάθε μέρα…, η κάθε αρρώστια, η κάθε  «κρίση…»,

Εμείς όμως δε δειλιάζουμε…

Έτσι δεν είναι;

Έχουμε σεντέφια που αντέχουνε σε φλόγες.-

                                  Σας στέλνω την αγάπη μου!!!!!!!

                                               Τζέμη Τασάκου

Μετά από νεώτερη επικοινωνία μας, στην οποία ζητούσαμε την άδεια της συγγραφέως να δημοσιεύσουμε την παραπάνω επιστολή,  λάβαμε την ακόλουθη απάντηση.

Αγαπητέ κύριο Νίκο Αρβανίτη,

Αγαπητοί συνάδελφοι του 2ου δημοτικού σχολείου Αλιβερίου,

Μόνο ευγνωμοσύνη έχω να αποτείνω προς εσάς.

Θερμότατα συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές, όλους τους συντελεστές της παράστασης!

Αναδείξατε ένα βιβλίο!

Φυσικά και μπορείτε να δημοσιεύσετε την οποιαδήποτε επιστολή…, είμαστε πολύ λιγότεροι απ’ τα έργα μας κι οι άνθρωποι είναι εκείνοι που μας δικαιώνουν…

Θέλω να πω ότι πλάσματα  σαν την κυρία Μαρία Ξανθοπούλου δικαιώνουν την εκπαίδευση και δίνουν ερείσματα στους ποιητές.

                                                        Πάντα στο πλευρό σας,

                                                                              Τζέμη,