Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς το θέμα της κατανομής των τάξεων αναδεικνύεται ως ένα από τα πλέον σημαντικά και ενδεχομένως δυσεπίλυτα θέματα που αφορούν στη λειτουργία κάθε σχολείου.

 Ακολούθως παραθέτουμε το νομικό πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο γίνεται η διαδικασία αυτή:

Υπουργική  Απόφαση Φ. 353.1/324/105657/Δ1 (ΦΕΚ 1340/Β, 16 Οκτωβρίου 2002)

Ο Σύλλογος Διδασκόντων αποφασίζει, ύστερα από εισήγηση του Διευθυντή του σχολείου, την ανάθεση στο διδακτικό προσωπικό της διδασκαλίας των μαθημάτων στις τάξεις και τα τμήματα (άρθρο 39, παρ. 4).

Όταν ο Σύλλογος, για οποιονδήποτε λόγο, αδυνατεί να αναθέσει στους εκπαιδευτικούς τη διδασκαλία μαθημάτων ή την κατανομή τάξεων και τμημάτων, την απόφαση παίρνει ο Διευθυντής του σχολείου σε συνεργασία με τον αρμόδιο Σχολικό Σύμβουλο.  (παρ. 15).

 Εγκύκλιος υπ. αριθ. πρωτ.  Φ. 12 /427/79844/Γ1/11 -06-2013,  Προγραμματισμός εκπ/κού έργου 2013-14

Είναι παιδαγωγικά ορθό, ο χρόνος ανάληψης τάξης ή τμήματος από εκπαιδευτικό να μην υπερβαίνει τη συνεχόμενη διετία, καθώς επίσης οι εκπαιδευτικοί να μην αναλαμβάνουν τμήματα στα οποία φοιτούν τα τέκνα τους. Η ανάληψη του ιδίου τμήματος από εκπαιδευτικό για τρίτη συνεχόμενη χρονιά γίνεται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μετά από απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων, ειδικά αιτιολογημένη και παιδαγωγικά τεκμηριωμένη και με σύμφωνη γνώμη του Σχολικού Συμβούλου.

 Το πρόβλημα, καθώς φαίνεται, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό και δεν αφορά μόνο την επιλογή δασκάλου αλλά και αίθουσας, όπως αποτυπώνεται στο ακόλουθο κείμενο.

ΠΕΡΙΓΡΑΨΤΕ ΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΑΣ

Κάθε χρόνο αλλάζουμε αίθουσα και κάθε χρόνο η δική μας είναι πάντα η πιο άσχημη απ’ όλες. Ο δάσκαλος μου μας είπε πως το φταίξιμο είναι δικό του, παρόλο που αυτός δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αυτός τα λέει όλα σε μας, δεν έχει μυστικά, και μας το είπε γιατί φταίει αυτός.
Αυτός μας είπε ότι στην αρχή του χρόνου, όταν δίνονται οι αίθουσες, γίνεται κόλαση ανάμεσα στους δασκάλους. Ο καθένας θέλει την πιο ωραία αίθουσα και την πιο καινούργια, ιδιαίτερα οι γριές δασκάλες. Τσακώνονται, καβγαδίζουνε, καταριούνται. Ο δάσκαλος μου σκέφτεται ότι αυτοί είναι όλοι βάρβαροι και δε μπαίνει στην κουβέντα. Τότε, όταν βλέπουνε ότι αυτός δε λέει τίποτα για τον εαυτό του, τον παίρνουνε για βλάκα (με συγχωρείτε για τη λέξη) και του δίνουνε πάντα την πιο βρώμικη αίθουσα.
Στην Πρώτη εγώ ήμουνα πάρα πολύ μικρός, και δε θυμάμαι τι μας έλειπε. Στη Δευτέρα τα καλοριφέρ δε ζεσταίνανε κι εμείς ψοφούσαμε από το κρύο. Στην Τρίτη θυμάμαι ότι μας πηγαίνανε από δω κι από κει και δε βρίσκαμε ησυχία. Στην Τετάρτη το ντουλαπάκι ήτανε σάπιο και βγαίνανε οι κατσαρίδες από μέσα. Στην Πέμπτη, που είναι αυτό το χρόνο, έχουμε τα καρεκλάκια των μικρών.
Η αίθουσα μου είναι πάντα βρώμικα: δε σκουπίζουνε, δε πλένουνε, τα καλάθια είναι πάντα γεμάτα. Οι επιστάτες είναι όλη της καμόρα (Μαφία) και δε θέλουνε να κάνουνε τίποτα. Ο διευθυντής τους φωνάζει αλλά αυτοί του τρυπάνε τις ρόδες.
Κάνει καλά ο δάσκαλος μου που θέλει να πάει στο Βορρά.
Εγώ όταν μεγαλώσω θα πάω στο Βόρειο Πόλο!

Από το βιβλίο του Μαρτσέλο Ντ’ Όρτα , Εγώ ελπίζω να τη βολέψω

 Για το θέμα αυτό μπορείτε να διαβάσετε και το άρθρο Η κατανομή των τάξεων μεταξύ δασκάλων στο Δημοτικό Σχολείο, του Θ. Μπάκα, Λέκτορα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.