Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 1 Ιανουαρίου 2014

Εν καιρώ ειρήνης ζούμε στην πατρίδα μας μια οικονομική κρίση, που δεν έχει προηγούμενο. Η ανεργία στους νέους αγγίζει το 60%, πολλοί μεσήλικες χάνουν τη δουλειά τους και βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση, η παιδεία, η υγεία και όλες οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν και φως δε φαίνεται ούτε στο βάθος του τούνελ.

Οι πολιτικοί, όμως, που μας έφεραν ως εδώ, προσπαθούν να μας «σώσουν», ενώ ο νόμος «περί ευθύνης υπουργών» καλά κρατεί για να τους προστατεύει από την τσιμπίδα της Δικαιοσύνης. Όλα τα έκοψαν και τα έραψαν στα μέτρα τους. Παντού κυριαρχεί η αναξιοκρατία και ο κομματισμός.

Μέσα σ` αυτόν τον πολιτικό ζόφο, είναι αναγκασμένη η νεολαία μας να επιβιώσει και να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων.

Εκείνο, όμως, που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι η φυγή πολλών νέων μας στο εξωτερικό προς αναζήτηση εργασίας.

Τη δεκαετία του 50 και του 60, αλλά και πριν τον πόλεμο του 40, συνήθως, οι νέοι μας ξενιτεύονταν για να εργασθούν ως ανειδίκευτοι εργάτες, ενώ σήμερα ξενιτεύονται, κυρίως, για να εργασθούν ως επιστήμονες. Με πόνο ψυχής αφήνουν πίσω τους την Ελλάδα, απογοητευμένοι από τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, που δε σέβεται τους πολίτες του  και δεν αναγνωρίζει τις αξίες.

Η δημοτική μούσα της Ηπείρου αναφερόμενη στις πρώτες μεταναστεύσεις των νέων μας, δημιούργησε πλήθος εξαίρετων τραγουδιών, που περιγράφουν τον πόνο της ξενιτιάς, που δεν πλήττει μόνον αυτούς που φεύγουν, αλλά κι αυτούς που μένουν.

«Ξενιτεμένα μου πουλιά, στον κόσμο σκορπισμένα,

η ξενιτιά σας χαίρεται, τα νιάτα τα γραμμένα…»

Πρέπει όλοι οι Έλληνες να προβληματιστούμε από το γεγονός ότι ο ανθός του τόπου μας, τα νιάτα τα γραμμένα, μεταναστεύουν μη έχοντας άλλη επιλογή. Χώρα που διώχνει τα νιάτα της, δεν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες μέρες.  

Η μετανάστευση δεν άφησε ανέγγιχτους ούτε τους παλιούς μου μαθητές. Η Ντίνα, μαθήτριά μου πριν 20 χρόνια στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο Παιανίας, διαπρέπει ως αρχιτέκτων-μηχανικός στο εξωτερικό, μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες επιστήμονες. Ενώ, λοιπόν, οι νέοι μας διακρίνονται για τις ικανότητές τους σε πολλές χώρες του κόσμου, η Ελλάδα στερείται την ικμάδα τους.

Είναι χρέος όλων μας να προσπαθήσουμε να αναστρέψουμε την υπάρχουσα θλιβερή κατάσταση, να απομονώσουμε τους ιδιοτελείς και ανάγωγους πολιτικούς απ` όλα τα κόμματα και να φέρουμε την πολιτική άνοιξη στην πατρίδα μας. Έτσι θα καταφέρουμε, όχι μόνο να κρατήσουμε τους νέους μας, αλλά και να επαναπατρίσουμε τα φωτεινά μυαλά, που τόσο ανάγκη τα έχουμε σήμερα.

Εκείνο που με κάνει αισιόδοξο, παρόλη τη δραματική κατάσταση που βιώνουμε, είναι ότι από τέτοιες καταστάσεις – ακόμη και χειρότερες – περάσαμε ξανά και τα καταφέραμε. Γιατί όχι και σήμερα;

Πάντα η σαπίλα λειτουργεί ως λίπασμα στο καινούργιο που γεννιέται….