Βασίλης Τασινός – Εκπαιδευτικές Διαδρομές

Συν τοις άλλοις (Β` έκδοση)

Βασίλειος Αγγ. Τασινός

Για να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε ΕΔΩ  Sin tis alis (B` ekdosi) Vasilios Ag. Tasinos

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

Κατά καιρούς νόμιζα ότι είχα τελειώσει με το βιωματικό γράψιμο, αλλά όλο και κάτι προέκυπτε και συνέχιζα να γράφω.

Η παρούσα έκδοση βγήκε για να συμπεριλάβει τα άρθρα που έγραψα μετά την 6^η Ιουλίου του 2018, για να είναι κι αυτά μέρος του τρίτου βιβλίου μου.

Το τελευταίο άρθρο, «Λούση, η λατρεμένη της γειτονιάς!», είναι το κύκνειο άσμα της συγγραφικής δράσης του Τάσου, του δίδυμου αδερφού μου, που έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, πριν ένα χρόνο.

Εκ των πραγμάτων πέφτει η αυλαία και στη δική μου συγγραφική δράση που για πολλά χρόνια συμβάδιζε με αυτή του Τάσου.

Ιωάννινα 19 Σεπτεμβρίου 2024

Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 31 Ιουλίου 2024

Στις 19 Σεπτεμβρίου του 2023 έφυγε από τη ζωή  ο Τάσος, ο δίδυμος αδερφός μου. Μαζί του έφυγε και κάθε πνοή δημιουργίας που είχα μέσα μου. Άλλαξαν τα πάντα στη ζωή μου. Ο πόνος, ο μεγάλος πόνος, δεν μου επέτρεψε να ασχοληθώ ξανά με το Ιστολόγιό μου, γιατί όλο το εκπαιδευτικό και συγγραφικό μου έργο είναι συνδεδεμένο με το εκπαιδευτικό και συγγραφικό έργο του Τάσου.

Εκείνο που μου έδωσε τη δύναμη να επανέλθω με νέα ανάρτηση, είναι ένα προσχέδιο που πρόσφατα βρήκα στο Γραφείο του Τάσου· αφορά ένα άρθρο που ετοίμαζε για δημοσίευση στο Ιστολόγιό του για τα αδέσποτα ζώα.

Το προσχέδιο περιλαμβάνει τον τίτλο του άρθρου, το σκελετό του άρθρου,  συγκεκριμένες αναφορές για τα αδέσποτα που είχε υπό την προστασία του και κυρίως  για τη Λούση, ένα αξιαγάπητο σκυλί της γειτονιάς μας, καθώς και μερικές σκέψεις για την προστασία των αδέσποτων ζώων.

Ο Τάσος δεν μου είχε αποκαλύψει τίποτε γι` αυτή  τη δημοσίευση που ετοίμαζε, γιατί μερικές φορές δημοσιεύαμε και στα «κρυφά» κάποια κείμενά μας.

Η ανακάλυψη του προσχεδίου με ενεργοποίησε και με ώθησε να εργαστώ για να φέρω εις πέρας το άρθρο που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο αδερφός μου. Ακολουθώντας πιστά το προσχέδιο του κι έχοντας κατά νου τις αφηγήσεις που κατά καιρούς μού έκανε για τα αγαπημένα του αδέσποτα, πλησίασα τον τρόπο ροής του λόγου του και ολοκλήρωσα το άρθρο του. Πιστεύω με την ενέργειά μου αυτή εκπληρώνω και μία επιθυμία του που δεν πρόλαβε να την εκφράσει.

Ο Τάσος, πνευματικά, ήταν παρόν καθ` όλη τη διάρκεια της επεξεργασίας τού άρθρου και στα όνειρά μου συμμετείχε ενεργά. Αν και δεν  είναι πια κοντά μας, είναι ο κύριος δημιουργός του άρθρου. Το πνεύμα είναι δικό του, η πένα είναι δική μου.

Σήμερα, 31 Ιουλίου, ημέρα των γενεθλίων μας, αναρτώ στο Ιστολόγιό μου το τελευταίο του άρθρο: «Λούση, η λατρεμένη της γειτονιάς!».

ΥΓ: Με την ευκαιρία της παρούσας ανάρτησης θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τους φίλους μου που δεν επικοινώνησα μαζί τους, παρόλο που οι ίδιο το προσπάθησαν. Αδυνατώ να διαχειριστώ το πένθος μου. Αυτός είναι ο λόγος φίλοι μου και συγχωρέστε με.

Του Αναστασίου Τασινού

Ιωάννινα 31 Ιουλίου 2024

Το παρόν άρθρο είναι βιωματικό και αναφέρεται στα αδέσποτα ζώα που είχα υπό την προστασία μου για πολλά χρόνια. Ακόμη γίνεται αναφορά σε κάποια μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την προστασία των αδέσποτων ζώων.

Όταν ήμουν παιδί – τα πέτρινα χρόνια μετά τον εμφύλιο – δεν υπήρχαν αδέσποτα ζώα. Όλα τα κατοικίδια ζώα ήταν αυστηρά μετρημένα, σύμφωνα με τις δυνατότητες της κάθε οικογένειας η οποία δεν επέτρεπε τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό τους.  Η ανυπαρξία στείρωσης σε όλες τις δομές του μεταπολεμικού κράτους και η δυσκολία της ανθρώπινης επιβίωσης, είχε θέσει σε εφαρμογή τον πιο σκληρό άγραφο νόμο: «Την εξαφάνιση των νεογέννητων».  Αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου τα θλιμμένα νιαουρίσματα από τα γατάκια που είχαν πεταχτεί στους πυκνούς θάμνους έξω από το χωριό. Δυστυχώς, τα χρόνια εκείνα αυτός ήταν ο τρόπος ελέγχου του πληθυσμού των ζώων.

Ο τρόπος αυτός σήμερα έχει σχεδόν εκλείψει, αλλά η δυστυχία στα νεογέννητα συνεχίζεται, όπως και στα ενήλικα αδέσποτα. Ζώα πλέον γεννιούνται στο δρόμο, μεγαλώνουν στο δρόμο, πολλαπλασιάζονται στο δρόμο και πεθαίνουν στο δρόμο. Αυτή είναι, δυστυχώς, η «πρόοδός» μας.

Τα αδέσποτα που κυκλοφορούν σήμερα οφείλονται κατ` εξοχήν στην εγκατάλειψη από τους ιδιοκτήτες τους. Ασυνείδητοι άνθρωποι παίρνουν ένα ζώο συντροφιάς κι όταν το βαριούνται το εγκαταλείπουν στο δρόμο. Ή ασυνείδητοι κυνηγοί, όταν το σκυλί τους δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, το εγκαταλείπουν στο τόπο που κυνηγούν. Έτσι προκύπτει στη συνέχεια και ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός τους.

Η Ελληνική Πολιτεία, διαχρονικά, δεν δείχνει να ενδιαφέρεται και πολύ για την επίλυση του σοβαρού αυτού προβλήματος. Αρκείται σε γενικές τοποθετήσεις προστασίας των ζώων, αλλά επί της ουσίας δεν γίνεται τίποτε. Ή νομοθετεί κατά της κακοποίησης, αλλά η κακοποίηση συνεχίζεται με διάφορες μορφές.

Εκείνοι που προσπαθούν πραγματικά να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και κάνουν ό,τι μπορούν για να καλυτερεύσουν τη ζωή των αδέσποτων ζώων, είναι οι φιλοζωικοί σύλλογοι και μεμονωμένοι φιλόζωοι.

Εδώ και πολλά χρόνια έχω αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τα αδέσποτα ζώα.

Όταν ήμουν δάσκαλος στην Πάτρα (1992-2002), είχα αναλάβει υπό την προστασία μου τέσσερα αδέσποτα σκυλιά και έναν γάτο για εφτά χρόνια. Έρχονταν στην αυλή μου, γιατί εισέπρατταν αγάπη και φροντίδα για το καθημερινό τους φαγητό και το νερό. Την αγάπη και τη φροντίδα που τους έδινα, την έπαιρνα πίσω πολλαπλάσια. Μου κρατούσαν συντροφιά, μου έδιναν χαρά, με αγαπούσαν πολύ, κι όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν, με προστάτευαν.

Εξέχουσα μορφή ήταν ο Ιβάν (εγώ του έδωσα το όνομα αυτό), ένα δυνατό και ατρόμητο σκυλί, αρχηγός της αγέλης, που θα έλεγα ότι με υπεραγαπούσε, με υπερπροστάτευε και με εμπιστευόταν απόλυτα. Ήταν ψηλόλιγνος, με μαύρο χρώμα στο σώμα, ξανθό καφετί στα πόδια και ανάμειξη των δύο αυτών χρωμάτων στο πρόσωπο. Το βάρος του ήταν περίπου είκοσι πέντε κιλά.

Θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο περιστατικά, από τα πολλά που έχουν συμβεί, για να φανεί ο σπάνιος χαρακτήρας του Ιβάν και το ιδιαίτερο δέσιμο που είχε αναπτυχθεί μεταξύ μας.

Πρώτο περιστατικό: Μια ημέρα ο Ιβάν εντόπισε το αυτοκίνητό μου εν κινήσει στο κέντρο της Πάτρας (το σπίτι μου ήταν στα Ζαρουχλέικα  πέντε χιλιόμετρα μακρύτερα), πέρασε ανάμεσα από κινούμενα αυτοκίνητα και ήρθε δίπλα μου στη μέση του δρόμου! Τον βλέπω και δεν πιστεύω στα μάτια μου!!! Αναγνώρισε το αυτοκίνητό μου ανάμεσα σε εκατοντάδες αυτοκίνητα που κινούνταν στην πόλη! Άνοιξα την πόρτα, τον έβαλα στη θέση του συνοδηγού και επιστρέψαμε χαρούμενοι στο σπίτι!

Και το δεύτερο περιστατικό: Ο καινούριος γείτονάς μου στη διπλανή μονοκατοικία είχε φέρει ένα μεγάλο σκυλί «Χάσκυ» και το άφησε ελεύθερο στην αυλή του, που επικοινωνούσε όμως με τη δική μου αυλή και δεν με άφηνε να πλησιάσω την πόρτα του σπιτιού μου για να μπω μέσα. Υπολόγισε, όμως, χωρίς να γνωρίζει τι εστί Ιβάν. Με το που ήρθε ο Ιβάν και αντιλήφθηκε το γεγονός, αμέσως έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο του. Με οδήγησε στην πόρτα του σπιτιού μου, απειλώντας συνεχώς το Χάσκυ, και μετά ήσυχος για την ασφάλειά μου, γύρισε πίσω για να διευθετήσει οριστικά το ζήτημα. Εξαπέλυσε μια φοβερή επίθεση, ξεπουπούλιασε το Χάσκυ και το ανάγκασε να υποχωρήσει στην πόρτα του σπιτιού του αναζητώντας προστασία. Ο γείτονας, καθώς φαίνεται, παρακολουθούσε μέσα από το σπίτι του την εξέλιξη τού γεγονότος, έχοντας εμπιστοσύνη στη δύναμη του σκύλου του. Όταν, όμως, είδε το δυσάρεστο γι` αυτόν αποτέλεσμα που είχε η συμπλοκή, βγήκε έξω με ένα ξύλο για να χτυπήσει τον Ιβάν. Τότε βγήκα από το σπίτι μου, τον σταμάτησα και του είπα να μην αφήνει ελεύθερο το σκύλο του, γιατί είναι επιθετικός και με εμποδίζει να μπω στο σπίτι μου κι αν θέλει να τον έχει ελεύθερο στη αυλή του να φροντίσει να τη φράξει. Από την ημέρα εκείνη δεν τον ξαναείδα τον σκύλο του στην αυλή μου. Ο Ιβάν διευθέτησε οριστικά το ζήτημα.

Τη χαρά που εκδήλωναν και τα τέσσερα σκυλιά, όταν επέστρεφα στο σπίτι, δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια! Πάντα είχα και κάτι εξτρά να τους δώσω από το μαγειρείο που περνούσα και μάλιστα μερικές φορές περνούσα από το μαγειρείο όχι γιατί ήθελα να φάω, αλλά για να πάρω κάτι για τους αγαπημένους μου φίλους. Ποτέ τους δεν μάλωσαν για το φαγητό. Το κάθε ένα έτρωγε μόνο αυτό που του έβαζα μπροστά του. Απόλυτος αλληλοσεβασμός! Πολύ άνετα και αρμονικά ζούσε μαζί τους κι ο μαύρος γάτος που επίσης είχε την φροντίδα μου.

Πριν δημιουργήσω τη σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης με τα αδέσποτα, δεν πίστευα ότι ενήλικα σκυλιά θα μπορούσαν να δεθούν μαζί μου σε τέτοιο βαθμό. Νόμιζα – λανθασμένα βέβαια – ότι μόνο όταν μεγαλώσεις ένα σκυλί από κουτάβι θα μπορεί να δεθεί μαζί σου και να σε εμπιστευτεί. Η τετράδα αυτή των αδέσποτων κατέρρευσε αυτόν τον μύθο μου.

Η σχέση που απέκτησα με τα αδέσποτα στην Πάτρα, υπήρξε καθοριστική στη ζωή μου και με ακολούθησε και στα Γιάννενα, όταν πήρα μετάθεση.

Φτιάχνοντας το δικό μου σπίτι στην Ανατολή Ιωαννίνων και έχοντας με τον αδερφό μου την πολυτέλεια της κοινόχρηστης αυλής, αποφασίσαμε μετά την συνταξιοδότησή μας από την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση να έχουμε και το δικό μας σκύλο, έναν γερμανικό ποιμενικό, τον Ιβάν, που πήρε το όνομά του από τον Ιβάν τον Α` τον Πατρινό.

Με τον ερχομό του Ιβάν στο σπίτι μας, ξεκινάει και η γνωριμία με την αξιολάτρευτη Λούση. Ένα αδέσποτο σκυλί το οποίο οι γείτονες  έγκαιρα είχαν φροντίσει να το στειρώσουν. Είχε περίπου την ίδια ηλικία με τον Ιβάν και θα γίνει η αχώριστη φίλη μας. Δεν χρειάζεται να περιγράψω τα χαρακτηριστικά της, γιατί υπάρχουν οι φωτογραφίες που έχω αναρτήσει που αποκαλύπτουν ακόμη και την καλοσύνη της.

Η Λούση είχε ένα σπάνιο χαρακτήρα και κέρδιζε την αγάπη όλων, ακόμη κι εκείνων που δεν είχαν καμία φιλοζωική κουλτούρα και δεν της φέρνονταν καλά. Δεν αντιδρούσε επιθετικά κι έτσι κατάφερνε να τους κάνει όλους φίλους της. Άκακη, παιχνιδιάρα και φιλική με όλα τα σκυλιά και τα γατάκια της περιοχής.

Απομακρύνθηκε σιγά-σιγά από το καφενείο της γειτονιάς μας που είχε το στέκι της (οι θαμώνες την πρόσεχαν και τη φρόντιζαν πολύ) και εγκαταστάθηκε δίπλα στον Ιβάν.

Για δέκα χρόνια με συνόδευε κάθε ημέρα που έβγαζα βόλτα τον Ιβάν. Τα πρώτα χρόνια μέλος της παρέας μας ήταν ακόμη ένα σκυλί, ο Όσκαρ, φίλος της Λούσης· ένα αξιαγάπητο Λαμπραντόρ, άσπρου χρώματος. Δεν ήταν αδέσποτο, αλλά το αφεντικό του το άφηνε αρκετές ώρες στο δρόμο για να παίζει με τη Λούση. Έτσι μεγάλωσε η παρέα μας. Δεν τα πήγαινε όμως καλά με τον Ιβάν, γιατί και τα δύο ζήλευαν και διεκδικούσαν την αποκλειστικότητα της φιλίας της Λούσης. Επιπλέον ο Ιβάν δεν ήταν  φιλικός με τ` άλλα ζώα, με εξαίρεση τη Λούση. Παρόλα αυτά ο Όσκαρ ερχόταν κάθε ημέρα στη βόλτα μας, κρατώντας μια απόσταση για να μην εκνευρίζει τον Ιβάν. Με αγαπούσε ο Όσκαρ και με εμπιστευόταν πολύ, όπως κι εγώ. Επιστέφοντας από τη βόλτα, όλα έπιναν το δροσερό νερό και έτρωγαν το φαγητό τους.

Κάποια ημέρα ο Όσκαρ δεν εμφανίστηκε στην απογευματινή βόλτα κι όπως έμαθα από έναν γείτονα, δυστυχώς, έπεσε θύμα τροχαίου. Η Λούση, όταν έχασε τον αγαπημένο της Όσκαρ, έπεσε σε θλίψη. Δεν χαιρόταν και έπαψε να παίζει στο δρόμο με τον Ιβάν. Μάλιστα καθημερινά στη βόλτα μάς άφηνε για λίγο με τον Ιβάν και πήγαινε στο μέρος που σκοτώθηκε ο Όσκαρ, αποδίδοντας φόρο τιμής στον αγαπημένο της σύντροφο. Πέρασε πολύς καιρός για να αρχίσει και πάλι να παίζει και να χαίρεται με τον Ιβάν. Αλλά κι εμένα μου στοίχισε πολύ η απώλεια του Όσκαρ, γιατί είχαμε δημιουργήσει μία σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης.

Το εύρος της γνωριμίας της Λούσης περιελάμβανε πολύ μεγάλες αποστάσεις. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που όταν πηγαίναμε βόλτα την αποκαλούσαν με το όνομά της άνθρωποι που κατοικούσαν πολύ μακριά από το σπίτι μου. Το γεγονός αυτό είχε και τη δυσάρεστη πλευρά του, γιατί από τις πολλές λιχουδιές η Λούση είχε πάρει υπερβολικό βάρος. Μάλιστα κάποιοι της είχαν δώσει το παρατσούκλι «Αρκουδίτσα».

Πολλές φορές με ακολουθούσε στην καφετέρια που πήγαινα· περίμενε έξω από την πόρτα να πιω τον καφέ μου και μαζί επιστρέφαμε στο σπίτι.

17 Μαΐου 2023, ήταν μια πολύ άτυχη ημέρα για τη Λούση. Έπεσε κι αυτή θύμα τροχαίου και μάλιστα μπροστά στο σπίτι μου. Ο Γιώργος, ο γείτονάς μου, που φρόντιζε κι αγαπούσε πολύ τη Λούση, έτυχε να βρίσκεται στο δρόμο την ώρα του ατυχήματος και αμέσως ειδοποίησε τον αδερφό μου κι εμένα. Ο Ιβάν γάβγιζε ασταμάτητα, αλλά νομίσαμε ότι κάποιος άγνωστος σταμάτησε στο δρόμο. Βγήκαμε αμέσως με τον αδερφό μου στο δρόμο. Ήταν συγκλονιστικό  να βλέπεις και να ακούς τον πόνο της. Ένας ασυνείδητος οδηγός τη χτύπησε, έκανε όπισθεν και εξαφανίστηκε με μεγάλη ταχύτητα. Θα τολμούσα να πω ότι τη χτύπησε επίτηδες, όχι μόνο για τον τρόπο που ενήργησε μετά το συμβάν, αλλά γιατί η Λούση κυκλοφορούσε για έντεκα χρόνια στο δρόμο καλύτερα από άνθρωπο.

Ήρθε αμέσως και η Άντζελα από το διπλανό σπίτι και ενδιαφέρθηκε για τη μεταφορά της στο κτηνιατρείο που είχε σύμβαση με το Δήμο Ιωαννιτών.

Κάταγμα στο πίσω δεξί πόδι έδειξε η ακτινογραφία και μας ενημέρωσαν ότι θα γίνει χειρουργείο. Πράγματι  η Λούση χειρουργήθηκε και της τοποθέτησαν διπλή λάμα στο πόδι. Ο Δήμος Ιωαννιτών με το συγκεκριμένο κτηνιατρείο έκαναν ό,τι μπορούσαν και μάλιστα, όταν προσφερθήκαμε οι γείτονες να  πληρώσουμε, αν χρειαστεί, κάτι για την περίθαλψή της, το αρνήθηκαν. Η Λούση  είχε πολλές επισκέψεις  στο κρεβάτι τού πόνου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά που εκδήλωσε, παρόλο τον πόνο της, όταν με αντίκρισε στο κτηνιατρείο.

Στις 22 Μαΐου την επανέφεραν στη γειτονιά μας. Ο Δημήτρης, γείτονας και γιατρός στο επάγγελμα, είχε φροντίσει με το γιο του να ετοιμάσει το σπιτάκι της απέναντι από το σπίτι του για να παρακολουθεί την ανάρρωση της.

Συγκινητικές ήταν οι προσπάθειες της γειτονιάς και ειδικά της οικογένειας του γιατρού για την αποκατάσταση της υγείας της. Ο γιατρός τής έκανε τις αλλαγές και της έδινε καθημερινά την αντιβίωση και τα παυσίπονα. Η σύζυγος τού γιατρού με την κόρη τους την Άντζελα την έπλυναν και την τάιζαν με φαγητό που μαγείρευαν στο σπίτι τους. Παρεμπιπτόντως η Άντζελα προσπάθησε παλαιότερα να την υιοθετήσει και την έβαλε στην αυλή της,  αλλά η Λούση είχε μάθει στην ελευθερία του δρόμου και δεν μπορούσε να ζήσει πίσω από τα κάγκελα της αυλής· έτσι, αναγκάστηκε να την αφήσει ελεύθερη.

Ο αδερφός μου κι εγώ είχαμε αναλάβει τη φυσιοθεραπεία της σύμφωνα με τις οδηγίες του κτηνιάτρου. Περνούσαμε μια πετσέτα κάτω από την κοιλιά  της Λούσης και την ανασηκώναμε για να περπατάει με τα μπροστινά πόδια, χωρίς να ακουμπάει στο έδαφος το χειρουργημένο πόδι.

Ακόμη θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο κοπελιές(αδερφές νομίζω ότι είναι και έχουν δικά τους σκυλιά) που περνούσαν καθημερινά από το σπιτάκι της Λούσης για να τη χαϊδέψουν και να της δώσουν λιχουδιές. Αλλά και αρκετοί  φιλόζωοι, που δεν τους γνώριζα, την επισκέπτονταν τακτικά.

Η Λούση έδειχνε να μη νοιάζεται για όλα αυτά που συμβαίνανε γύρω της. Είχε τάσεις φυγής. Σερνόταν στο έδαφος και με τη βοήθεια των μπροστινών ποδιών τρύπωνε στην πυκνή βλάστηση ενός οικοπέδου ή στα υπόγεια διπλανών οικοδομών. Την ψάχναμε μερικές φορές για πολλές ώρες  κι όταν τη βρίσκαμε την επαναφέραμε στο σπιτάκι της.

Πέρασε ένας πολύ δύσκολος μήνας για τη Λούση. Μια ημέρα – τη σημείωσα, 17 Ιουνίου 2023 – με συγκίνησε πάρα πολύ! Έφτασε, σέρνοντας το σώμα της, μπροστά στην εξώπορτα της αυλής του σπιτιού μου και προσπαθούσε να ανέβει τα δύο πρώτα σκαλοπάτια για να φτάσει στο πλατύσκαλο μπροστά στην πόρτα του διαμερίσματος! Εκεί καθόταν τις βροχερές και δύσκολες ημέρες του χειμώνα για να προστατεύεται. Τη βοήθησα να φτάσει στο πλατύσκαλο, όπου έμεινε για αρκετή ώρα και κατόπιν κατέβηκε μόνη της έξι σκαλοπάτια για να βρεθεί στο άλλο επίπεδο της αυλής, δίπλα στον Ιβάν, όπου και έμεινε όλο το βράδυ.

Το πρωί προσπάθησε να ανέβει τα σκαλιά για να βγει ξανά στο δρόμο, αλλά δεν τα κατάφερε. Μόλις με είδε μου έδειξε ότι ήθελε να βγει στο δρόμο. Τη βοήθησα να ανέβει τις σκάλες και να βγει έξω. Το βράδυ πήγε στο γκαράζ του Θάνου, ενός φιλόζωου επίσης γείτονα.

Η 19η  Ιουνίου είναι η πρώτη ημέρα που την είδα να περπατάει με τα τρία πόδια και να μην σέρνεται στο έδαφος. Πάτησε το πίσω αριστερό πόδι και μας έδειξε ότι θα ανέκαμπτε. Το βράδυ το πέρασε στη γωνία της αυλής του σπιτιού μου δίπλα στον Ιβάν.

Την επόμενη ημέρα, 20 Ιουνίου 2023, η Λούση εξαφανίστηκε! Δεν την είδε κανένας! Την ψάξαμε σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου, στα υπόγεια των οικοδομών, στα γκαράζ, στους θάμνους των οικοπέδων, παντού. Η Λούση δεν εντοπίστηκε πουθενά. Εκεί που μας είχε δώσει την ελπίδα ότι θα το ξεπεράσει, εξαφανίστηκε ή την εξαφάνισαν. Τι έγινε; Κανείς δεν έμαθε τίποτε παρόλες τις προσπάθειες μας.

Δύο σενάρια ήρθαν στο μυαλό μου μ` αυτήν την εξαφάνιση: Το πρώτο – που θέλω να πιστεύω – είναι ότι αποχαιρέτησε τη γειτονιά μας που τόσο την αγάπησε για έντεκα χρόνια, παίρνοντας το δρόμο της φυγής και του θανάτου, διαισθανόμενη το επερχόμενο τέλος της. Ίσως και γι` αυτό αποφάσισε με μεγάλη δυσκολία να φτάσει στο πλατύσκαλο της εισόδου του σπιτιού μου και στη συνέχεια να διανυκτερεύσει δίπλα στον Ιβάν. Πιθανόν, αυτός να ήταν και ο αποχαιρετισμός της.

Και το δεύτερο – που με θυμώνει – είναι ότι κάποιος «άνθρωπος» σαν κι αυτόν που τη χτύπησε στο δρόμο, φρόντισε για την εξαφάνισή της. Δεν μπορώ να το αποκλείσω αυτό το σενάριο, γιατί έδειχνε σημεία ανάκαμψης· άρχισε να περπατάει με τα τρία πόδια, έτρωγε το φαγητό της κανονικά, επισκεπτόταν τον Ιβάν και γενικά φαινόταν ότι ήταν θέμα χρόνου να πατήσει και το χειρουργημένο πόδι, και επιπλέον δεν τη βρήκαμε πουθενά στη γειτονιά! Μυστήριο η εξαφάνισή της…

Πάντως η Λούση είχε μια καλή ζωή σαν αδέσποτο ζώο, το τέλος της δεν ήταν καλό. Την αγάπησε και την φρόντισε πολύ η γειτονιά μας. Προσπάθησε να την υιοθετήσει, να τη βάλει σε σπίτι, αλλά η Λούση δεν ήθελε να ανήκει σε έναν, αλλά σε όλη τη γειτονιά.

Έχω γνωρίσει πολλά αξιαγάπητα σκυλιά. Η Λούση, όμως, ήταν το κάτι άλλο! Ψυχούλα! Έπαιζε συνεχώς με τα αδέσποτα γατάκια που ερχόταν στην αυλή μου, κάτι που δεν γινόταν ποτέ με τον Ιβάν. Μου κόστισε πολύ ο χαμός της!

Όσοι γνώρισαν από κοντά τη Λούση και διαβάσουν το κείμενό μου, σίγουρα θα θυμηθούν τα δικά τους βιώματα για τον υπέροχο χαρακτήρα της.

Ο «άνθρωπος» που τη χτύπησε και εξαφανίστηκε με μεγάλη ταχύτητα κι αυτός που πιθανόν φρόντισε για την εξαφάνισή της, διέπραξαν βαρύ αμάρτημα. Ο Θεός ας τους συγχωρέσει.

Στην πατρίδα μας, δυστυχώς, δεν υπάρχει κουλτούρα προστασίας των αδέσποτων ζώων. Είναι σημαντικό να περάσει μέσα από τα σχολεία μας η ανάπτυξη φιλοζωικής κουλτούρας, που θα ακολουθεί τον άνθρωπο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Αυτό είναι το πιο καθοριστικό και απαραίτητο βήμα για την ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος.

Αλλά, μέχρι να αναπτύξει η κοινωνία μας την κουλτούρα που απαιτείται, όσοι από εμάς έχουν την ευαισθησία και τη δυνατότητα, ας κάνουμε το κάτι παραπάνω για να φροντίσουμε τις αδέσποτες ψυχούλες.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε ως άτομα αλλά και ως οργανωμένο Κράτος τα αδέσποτα ζώα, δείχνει και την ποιότητα της κοινωνίας μας.

Το Κράτος με τις υπηρεσίες του θα πρέπει να επαγρυπνεί παρακολουθώντας την τήρηση των νόμων, που το ίδιο ψήφισε για την προστασία των αδέσποτων, και να επεμβαίνει αποφασιστικά σε περιπτώσεις κακοποίησης. Δεν δικαιολογείται η σημερινή πλημμελής αντιμετώπιση των αδέσποτων ζώων.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση χρειάζεται να έχει ένα πιο οργανωμένο πρόγραμμα στείρωσης των αδέσποτων για να μην πολλαπλασιάζεται η δυστυχία. Δεν πρέπει να περιμένει πότε ο πολίτης θα πάει από μόνος του το αδέσποτο στο κτηνιατρείο του Δήμου για στείρωση, αλλά με ένα τηλεφώνημα που θα δέχεται να είναι παρόν και να αντιμετωπίζει το θέμα.

Ακόμη θα πρέπει να δημιουργηθούν οργανωμένα καταφύγια σε όλους τους Δήμους για την περίθαλψη και τη φροντίδα των αδέσποτων ζώων.

Όση ενεργητικότητα κι αν δείξουν οι φιλοζωικοί σύλλογοι και μεμονωμένοι φιλόζωοι, δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν με επάρκεια το πρόβλημα. Αναρωτιέμαι, όμως, σε ποια θέση θα βρισκόταν χιλιάδες αδέσποτα, αν δεν είχαν τη φροντίδα όλων αυτών των εθελοντών με την ξεχωριστή ανθρωπιά και την ευαισθησία που τους διακρίνει!

Τελειώνοντας θα ήθελα να εκφράσω μια ευχή: Σύντομα η Ελληνική Πολιτεία να αντιμετωπίσει ριζικά το πρόβλημα των αδέσποτων, γιατί πάνω απ` όλα είναι θέμα ανθρωπιάς και πολιτισμού.

Σημείωση: Στην πρώτη φωτογραφία και στο βίντεο βλέπουμε τη Λούση στο δρόμο και τον Ιβάν πίσω από τα κάγκελα της αυλής του σπιτιού μου και στη δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε τη Λούση με τα γατάκια στο πλατύσκαλο, μπροστά στην είσοδο του σπιτιού μου.

Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 1 Ιουλίου 2023

.

Στην είσοδο του σχολείου μας

Μπροστά στην είσοδο του ιστορικού κτιρίου που στέγασε το 1^ο   Δημοτικό Σχολείο Παιανίας από το 1905 έως το 2002, συναντήθηκα με τις μαθήτριές μου και τους μαθητές μου που αποφοίτησαν το 1993.

Απ` αριστερά

1^η σειρά: Κωνσταντίνα Τσαπακίδου, Γιάννα Σιδέρη με το παιδάκι της, Νικολέττα Μαργέτη

2^η σειρά: Σόλων Κατσιμίχας, Βασίλης Τασινός, Ζωή Νίκου, Δέσποινα Κατσιμίχα, Γιάννα Καρανίκα

3^η σειρά: Αναστασία Μπάτα, Τατιάνα Μπουκουβάλα, Ελένη Στάμου

.

Στην είσοδο του σχολείου μας

Απ` αριστερά:

1η σειρά: Κωνσταντίνα Τσαπακίδου, Γιάννα Σιδέρη, Νικολέττα Μαργέτη, Γιάννα Καρανίκα

2η σειρά: Σόλων Κατσιμίχας, Χρήστος Δάβαρης (σύζυγος Αναστασίας), Βασίλης Τασινός, Βαγγέλης Γκιουζελάκης (σύζυγος Δέσποινας), Δέσποινα Κατσιμίχα, Ζωή Νίκου

3η σειρά: Αναστασία Μπάτα, Τατιάνα Μπουκουβάλα, Ελένη Στάμου

.

Στην πλατεία δίπλα στο σχολείο μας

Απ` αριστερά: Γιάννα Σιδέρη, Γιάννα Καρανίκα  Κωνσταντίνα Τσαπακίδου, Νικολέττα Μαργέτη, Αναστασία Μπάτα, Χρήστος Δάβαρης, Βασίλης Τασινός, Σόλων Κατσιμίχας Τατιάνα Μπουκουβάλα και Ζωή Νίκου.

.

Στην καφετέρια «Pause» δίπλα στο σχολείο μας

Απ` αριστερά: Δέσποινα Κατσιμίχα, Ελένη Στάμου, Γιάννα Καρανίκα  , Αναστασία Μπάτα, Σόλων Κατσιμίχας, Τάσος Σπανός,  Βασίλης Τασινός, Γιάννα Σιδέρη, Κωνσταντίνα Τσαπακίδου, Ζωή Νίκου, Τατιάνα Μπουκουβάλα και Νικολέττα Μαργέτη.

.

Στην καφετέρια «Pause»

Απ` αριστερά: Τάσος Σπανός, Γιάννης Πρίφτης και Βασίλης Τασινός.

.

Στην καφετέρια «Pause»

Απ` αριστερά: Ζωή Νίκου, Βασίλης Τασινός και Τατιάνα Μπουκουβάλα.

.

Στην καφετέρια «Pause»

Απ` αριστερά: Βαγγέλης Γκιουζελάκης, Δέσποινα Κατσιμίχα, Ελένη Στάμου, Γιάννα Καρανίκα, Αναστασία Μπάτα, Σόλων Κατσιμίχας και Τάσος Σπανός.

.

Στην καφετέρια «Pause»

Απ` αριστερά: Ζωή Νίκου, Τατιάνα Μπουκουβάλα, Νικολέττα Μαργέτη, Χρήστος Δάβαρης, Βαγγέλης Γκιουζελάκης και Δέσποινα Κατσιμίχα.

.

Στην καφετέρια «Pause»

Απ` αριστερά: Γιάννα Σιδέρη, Κωνσταντίνα Τσαπακίδου Ζωή Νίκου, Τατιάνα Μπουκουβάλα και Νικολέττα Μαργέτη.

.

Στην Ταβέρνα του «Μίκα»

Απ` αριστερά: Χρήστος Δάβαρης,, Γιάννα Σιδέρη, Γιάννα Καρανίκα, Ζωή Νίκου, Κωνσταντίνα Τσαπακίδου, Βασίλης Τασινός, Δέσποινα Κατσιμίχα, Αναστασία Μπάτα, Βαγγέλης Γκιουζελάκης, και Τάσος Σπανός.

.

Στην Ταβέρνα του «Μίκα»

Απ` αριστερά: Δέσποινα Κατσιμίχα, Αναστασία Μπάτα, Βαγγέλης Γκιουζελάκης, Τάσος Σπανός, .Χρήστος Δάβαρης, Γιάννα Σιδέρη, Γιάννα Καρανίκα, Ζωή Νίκου και Κωνσταντίνα Τσαπακίδου.

Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 27 Ιουνίου 2023

Στις 15 Ιουνίου 2023, στις 7 το απόγευμα, συναντήθηκα στην Παιανία  με τις μαθήτριές μου και τους μαθητές μου που αποφοίτησαν το 1993 από το 1^ο Δημοτικό Σχολείο Παιανίας, στο προκαθορισμένο ραντεβού μπροστά στο σχολείο μας. Είναι η τρίτη κατά σειρά προγραμματισμένη συνάντησή  μας. Η πρώτη συνάντηση έγινε στις 15 Ιουνίου του 2003 στην Παιανία και η δεύτερη στις 15 Ιουνίου του 2013 στα Γιάννενα που είναι ο τόπος καταγωγής και διαμονής μου.

Πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε που τους έδωσα το Απολυτήριο του Δημοτικού Σχολείου και τους ξεπροβόδισα στο Γυμνάσιο.  Ήμουν νιος και γέρασα…

Με το πρώτο αντίκρισμα αναγνώρισα όλες τις μαθήτριές μου και όλους τους μαθητές μου, ακόμη κι αυτούς που είχα τριάντα χρόνια να τους δω. Ήτανε μία ευχάριστη έκπληξη που δεν την περιμένανε. Ούτε κι εγώ για να είμαι ειλικρινής.

«Δάσκαλε, δεν άλλαξες, μόνο τα μαλλιά σου και τα γένια σου άσπρισαν» ήταν τα πρώτα λόγια που άκουσα. Λες να έχουν δίκιο… Μακάρι να είναι έτσι… αλλά δεν είναι… Ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν αστειεύεται…

Μετά τις πρώτες αγκαλιές και τις εκπλήξεις μεταξύ των μαθητών μου (μερικοί είχαν τριάντα χρόνια να συναντηθούν), τους έδωσα δύο βιβλία από τα τρία που έχω γράψει για την εκπαιδευτική μου διαδρομή (το τρίτο δεν το έχω τυπώσει, αλλά υπάρχει ψηφιακά στο Ιστολόγιό μου), λέγοντάς τους ότι – εν αγνοία τους – συμμετείχαν και οι ίδιοι στην συγγραφή κάποιων κειμένων μου.

Βγάλαμε και τις πρώτες αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά στην είσοδο του σχολείου μας, που σίγουρα θα λειτουργήσουν τα επόμενα χρόνια ως εμπόδιο στη λήθη.

Στη συνέχεια καθίσαμε στην καφετέρια «Pause» δίπλα στο σχολείο μας και πίνοντας το καφεδάκι μας αναπολήσαμε τα παλιά γεγονότα αλλά συζητήσαμε και τα νέα.

Με μεγάλη συγκίνηση άκουγα από τα «παιδιά μου» να έχουν μεγάλη επιτυχία στην επαγγελματική και οικογενειακή τους ζωή. Μου έδειξαν βίντεο και φωτογραφίες σχετικά με αυτά τα οποία μου έλεγαν.

Το πόσο ευχάριστα περνούσε η ώρα δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις!  Η συζήτηση μαζί τους και τα καινούρια πράγματα που μάθαινα με εντυπωσίαζαν.

Βγάλαμε ξανά φωτογραφίες και συμπεριλάβαμε και τους μαθητές εκείνους που δεν ήταν στην πρώτη φωτογράφιση στην είσοδο του σχολείου.

Μόλις νύχτωσε, πήραμε το δρόμο για την ταβέρνα του «Μίκα» στην πλατεία Κύπρου. Είναι μία πολύ καλή και ιστορική ταβέρνα που πήγαινα και τα χρόνια που ήμουν δάσκαλος στην Παιανία. Απολαμβάνοντας τα εδέσματα του Μίκα και το κρασί από τα Μεσόγεια,  συνεχίσαμε την κουβέντα μας.

Με συγκίνησε ιδιαίτερα η Γιάννα η Καρανίκα, μητέρα τριών παιδιών, που σπουδάζει γυμνάστρια στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών! Μάλιστα την επόμενη ημέρα θα εξετάζονταν σε ένα μάθημα στο Πανεπιστήμιο. Ελπίζω να τα πήγε καλά στην εξέταση.

Οι μαθήτριές μου και οι μαθητές μου εξέφρασαν την επιθυμία να συναντηθούμε εκ νέου στα Γιάννενα. Συμφώνησα μαζί τους, αλλά τους είπα να μην ισχύσει η καθιερωμένη ανά δέκα χρόνια συνάντηση, αλλά να γίνει γρηγορότερα, γιατί τα δέκα χρόνια είναι πολλά… και θέλω να είμαι παρών και στην τέταρτη συνάντηση…

Δεν παραλείψαμε να βγάλουμε και τις τελευταίες φωτογραφίες στην ταβέρνα του Μίκα.

Τα μεσάνυχτα γεμάτοι ικανοποίηση αποχαιρετηθήκαμε, με την ευχή να έχουμε υγεία και να ανταμώσουμε με το καλό στα Γιάννενα.

Διανυκτέρευσα στην Παιανία στο σπίτι ενός φιλικού μου ζευγαριού, του Γιώργου και της Ευγενίας, εκλεκτών συναδέλφων, που συνυπηρετήσαμε στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο Παιανίας και ποτέ δεν χαθήκαμε τα επόμενα χρόνια. Όταν έρχονται στα Γιάννενα (τόπος καταγωγής και του Γιώργου), πάντα ανταμώνουμε.

Με τις έντονες και δυνατές συγκινήσεις που προηγήθηκαν, ο ύπνος δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Τελικά, έστω και δύσκολα, κατάφερα να κοιμηθώ.

Το πρωί, ευχαριστώντας το Γιώργο και την Ευγενία για τη φιλοξενία, πήρα το δρόμο της επιστροφής για τα Γιάννενα. Το ταξίδι ήταν πολύ ευχάριστο, γιατί  ήταν γεμάτο από  όμορφες αναμνήσεις!

Θα περάσει πολύς καιρός για να μπορέσω να «συνέλθω» από την ένταση της ικανοποίησης και της αγάπης που βίωσα στην Παιανία. Εξάλλου η Παιανία μού είχε δώσει και στο παρελθόν πολλή αγάπη και δυνατές συγκινήσεις, όταν ήμουν δάσκαλος για πέντε χρόνια στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο (1990-1995).

Για την ιστορία οι μαθήτριες και οι μαθητές που παραβρέθηκαν στη συνάντηση είναι οι: Ζωή Νίκου, Αναστασία Μπάτα, Δέσποινα Κατσιμίχα,  Κωνσταντίνα Τσαπακίδου, Ελένη Στάμου, Νικολέττα Μαργέτη, Τατιάνα Μπουκουβάλα, Γιάννα Καρανίκα, Γιάννα Σιδέρη (μαθήτρια του άλλου τμήματος της ΣΤ` τάξης), Τάσος Σπανός, Γιάννης Πρίφτης και Σόλων Κατσιμίχας (μαθητής μου από την επόμενη τάξη και διοργανωτής της διαδήλωσης που έγινε στο σπίτι μου το 1994, βλέπε σχετικό άρθρο μου). Παρόντες ακόμη ήταν ο Χρήστος, σύζυγος της Αναστασίας, και ο Βαγγέλης, σύζυγος της Δέσποινας.

Επικοινώνησαν μαζί μου με βιντεοκλήση η Γιάννα Κανδρή από τη Φιλαδέλφεια της Αμερικής (θα ήταν παρούσα αλλά λόγω έκτακτης δουλειάς ανέβαλε το ταξίδι) και η Μαίρη Σιδέρη, αδερφή της Γιάννας. Τις θυμάμαι τις αδερφές Σιδέρη, αν και δεν τις είχα μαθήτριες, γιατί είναι κόρες ενός καλού μου φίλου, του Τάκη.

Κλείνοντας το σημείωμα τούτο θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς όλες και όλους που παραβρέθηκαν στη συνάντηση αυτή, όπως και τις μαθήτριες που επικοινώνησαν μαζί μου! Ας μου επιτραπεί να κάνω και μια ιδιαίτερη μνεία στην Κωνσταντίνα Τσαπακίδου που ήρθε από την Αγγλία και στην Δέσποινα Κατσιμίχα που ήρθε από την Κρήτη και έδωσαν και πάλι το παρόν στο αντάμωμά μας!

Εις το επανιδείν!

ΥΓ: Αν οι μαθήτριές μου και οι μαθητές μου επιθυμούν να γράψουν και τη δική τους οπτική για το αντάμωμα ή κάτι άλλο για τα μαθητικά τους χρόνια, το Ιστολόγιό μου θα είναι πάντα στη διάθεσή τους για τις αναρτήσεις τους.

Του Αναστασίου Τασινού

Στο πεδίο της σχολικής πράξης μερικές φορές αρκεί ένα δάκρυ, ένα χαμόγελο, μια κίνηση, για να πάρουμε ένα καλό μάθημα ή μια σημαντική πληροφορία. Φτάνει μόνον, να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, όταν μας μιλάει η γλώσσα του σώματος των μαθητών.

Στο παρόν άρθρο περιγράφω δύο περιστατικά απ` τη σχολική ζωή, όπου βλέπουμε δύο μαθητές της Ε` Δημοτικού, να στέλνουν με τη γλώσσα του σώματος αυθεντικά μηνύματα σε γονείς και εκπαιδευτικούς.

Το πρώτο περιστατικό έχει πρωταγωνίστρια την Αναστασία, μια πολύ ήσυχη μαθήτριά μου. Με την τάξη της Αναστασίας είχα παρουσιάσει στο σχολείο τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Η Αναστασία στη γιορτή αυτή, απήγγειλε μερικούς στίχους από το ποίημα «Μικρό δοξαστικό για τα παιδιά του Πολυτεχνείου» του Γιάννη Ρίτσου. Μετά τη γιορτή έδωσα συγχαρητήρια στους μαθητές, οι οποίοι έδειχναν ικανοποιημένοι απ` το χειροκρότημα του κόσμου, εκτός απ` την Αναστασία, που στο πρόσωπό της διέκρινες μια θλίψη. Δεν της είπα τίποτε εκείνη τη στιγμή, γιατί ο χώρος δεν ήταν κατάλληλος για συζήτηση. Υπέθεσα ότι συγκινήθηκε απ` τη γιορτή.

Την άλλη μέρα στην τάξη ξανάδωσα συγχαρητήρια στους μαθητές που απήγγειλαν ποίημα, εστιάζοντας την προσοχή μου στην αντίδραση της Αναστασίας. Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση, ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό της. Η γλώσσα του σώματος έλεγε καθαρά ότι κάτι συνέβαινε. Η Αναστασία σκούπισε γρήγορα το δάκρυ, σαν να μην ήθελε να το δω. Δεν της είπα τίποτε, για να μην αποκαλυφθεί η συγκίνησή της στην τάξη. Στη συνέχεια ηχογράφησα τα ποιήματα της γιορτής του Πολυτεχνείου για να τα έχω στο αρχείο μου και μετά άρχισα το μάθημα της Γλώσσας.

Μόλις χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, κάλεσα την Αναστασία στην έδρα και τη ρώτησα για ποιο λόγο ήταν στεναχωρημένη στη γιορτή. Πάλι άρχισε να βουρκώνει κι αμέσως έβγαλε από μέσα της αυτό που τη βάραινε: «Κύριε, έλειπε απ` τη γιορτή η μητέρα μου». Αιφνιδιάστηκα! Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο. Και συνέχισε: «Όλα τα παιδιά είχαν τη μητέρα τους δίπλα, εγώ δεν είχα κανέναν». Μου ήρθε εκείνη τη στιγμή να της πω ότι όλος ο κόσμος ήταν δίπλα της, αλλά δε μου βγήκε. Αναλογίστηκα ότι όλος ο κόσμος για την Αναστασία ήταν η μητέρα της. Ακόμη, πήγα να δικαιολογήσω τη μητέρα της, αλλά πάλι δε μου βγήκε. Σκέφτηκα ότι για να στεναχωρηθεί τόσο πολύ η Αναστασία, σήμαινε ότι η μητέρα της μπορούσε να έρθει στη γιορτή και δεν ήρθε. Τέλος, πήγα να υποβαθμίσω το γεγονός, αλλά ούτε κι αυτό μου βγήκε. Πώς μπορείς να υποβαθμίσεις ένα γεγονός, που παίρνει τέτοιες διαστάσεις στην ψυχή του παιδιού. Όλες οι σκέψεις μου ήταν ανούσια κηρύγματα, γι` αυτό και τις απέρριψα.

Η μητέρα έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μόρφωση της κόρη της και περίμενα ότι θα ήταν παρούσα στη γιορτή. Μάλλον όμως δεν εκτίμησε, τι σήμαινε για την Αναστασία να είναι δίπλα της, όταν έλεγε το ποίημα. Το παράπονο της Αναστασίας ήταν δικαιολογημένο. Παρόλο αυτά, θα ήταν λάθος μου να κρίνω την απουσία της μητέρας. Άκουσα τον πόνο της Αναστασίας και τίποτε περισσότερο. Το κάτι περισσότερο το φύλαγα για τη συνάντηση με τη μητέρα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, «Κρείττον του λαλείν το σιγάν».

Στα μέσα Δεκεμβρίου το σχολείο είχε προγραμματισμένη ενημέρωση γονέων και δόσιμο βαθμολογίας Α` τριμήνου. Την ημέρα αυτή έκανα μια γενική ενημέρωση στους γονείς της τάξης μου για τον τρόπο που εργάζομαι και τι ζητάω από τους μαθητές. Μετά άρχισα την ατομική ενημέρωση, η οποία ήταν τεκμηριωμένη από τα τεστ που είχα βάλει και από την προφορική συμμετοχή στο καθημερινό μάθημα. Όταν έφτασα στη μητέρα της Αναστασίας, πρώτα την ενημέρωσα για τα μαθήματα και μετά της ανέφερα το περιστατικό με την κόρη της. Αιφνιδιάστηκε! Με ειλικρίνεια και αυθορμητισμό μού είπε: «Συγγνώμη δάσκαλε! Δεν περίμενα ότι η απουσία μου από τη γιορτή θα τη στεναχωρούσε τόσο πολύ! Αν το γνώριζα θα ερχόμουν». Της απάντησα ότι δεν υπάρχει λόγος να  ζητήσει συγγνώμη από μένα, αλλά απ` την κόρη της. Το τι έκανε στη συνέχεια, δεν το έμαθα. Ούτε και επιδίωξα να το μάθω. Πάντως κατάλαβε το λάθος της. Απ` τη μεριά μου έκανα αυτό που έπρεπε και σταμάτησα εκεί που έπρεπε. Η συζήτηση έδειξε ότι η μητέρα ενδιαφερόταν για τη μόρφωση της κόρης της, αλλά δεν είχε καλή επικοινωνία μαζί της.

Το δεύτερο περιστατικό έχει πρωταγωνιστή το Νικολάκη, έναν πολύ ζωηρό μαθητή μου. Ο Νικολάκης αισθανόταν πολύ άσχημα που οι γονείς του δεν ερχόταν στο σχολείο για ενημέρωση. Κάθε φορά που είχα ενημέρωση, ο Νικολάκης μού έλεγε απίθανες δικαιολογίες για τους απόντες γονείς του. Πάντα έδειχνα να τον πιστεύω κι αυτό τον ανακούφιζε λίγο.

Κάποια ημέρα, στις αρχές του Γ` τριμήνου, εμφανίστηκε στην τάξη μία κυρία, που πρώτη φορά την έβλεπα στο σχολείο. Ήταν η μητέρα του Νικολάκη. Την ενημέρωσα για το γιο της, αποφεύγοντας να της πω ευθέως ότι άργησε να έρθει στο σχολείο. Της είπα όμως – κι αυτό όφειλα να το πω – ότι  ο  Νικολάκης αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μας παρακολουθεί απ` την πόρτα μ` ένα πλατύ χαμόγελο. Αμέσως έστρεψε το βλέμμα της στην πόρτα για να τον δει. Εμμέσως, πλην σαφώς, έστειλα το μήνυμά μου. Ο καημένος ο Νικολάκης θα προσπάθησε πολύ να κερδίσει αυτό το χαμόγελο. Τελικά, κέρδισε και κάτι παραπάνω. Η μητέρα του έκτοτε ερχόταν για ενημέρωση στο σχολείο, γεγονός που τον ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Και σε αυτό το περιστατικό δεν υπήρχε καλή επικοινωνία της μητέρας με το γιο της.

Το σημαντικό στη διαχείριση και των δύο περιστατικών ήταν ότι τα συζήτησα με τους γονείς – το  πρώτο άμεσα και το δεύτερο έμμεσα – γεγονός που είχε θετικό αντίκτυπο στην Αναστασία και το Νικολάκη.

Ως δάσκαλος πάντα εξυπηρετούσα τους γονείς που δεν μπορούσαν να έρθουν τη συγκεκριμένη ημέρα ενημέρωσης στο σχολείο. Τους έδινα τη δυνατότητα να έρθουν κάποια άλλη ημέρα στο σχολείο, αλλά μετά τη λήξη των μαθημάτων. Τους τόνιζα όμως, ότι η καλύτερη ενημέρωση γίνεται την προγραμματισμένη ημέρα. Η καλή συνεργασία που είχα με τους γονείς και το γεγονός ότι συζητούσα μαζί τους τα σημαντικά γεγονότα της σχολικής ζωής, βοηθούσε παρά πολύ το εκπαιδευτικό μου έργο.

Αρκετές φορές ως δάσκαλος στις ενημερώσεις γονέων και ως επιμορφωτής στα εκπαιδευτικά σεμινάρια, αναφερόμουν στο δάκρυ της Αναστασίας και στο χαμόγελο του Νικολάκη. Είναι δύο απλά περιστατικά, που όπως προανέφερα, εκπέμπουν αυθεντικά μηνύματα στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς. Στους μεν γονείς να πηγαίνουν στο σχολείο όταν τους καλεί ο δάσκαλος, να παρακολουθούν τις σχολικές εκδηλώσεις και να επικοινωνούν ουσιαστικά με τα παιδιά τους· στους δε εκπαιδευτικούς να διαβάζουν σωστά τη γλώσσα του σώματος των μαθητών, να ενημερώνουν τεκμηριωμένα τους γονείς και να συζητούν μαζί τους τα σημαντικά γεγονότα της σχολικής ζωής.

Τα εν λόγω περιστατικά, επειδή μιλούν με φυσικό τρόπο και χωρίς διδακτισμό, πάντα θα αγγίζουν την καρδιά και το νου των γονιών και των εκπαιδευτικών και θα τους υπενθυμίζουν τα αυτονόητα, που έχει ανάγκη το εκπαιδευτικό έργο.

Ιωάννινα 7 Οκτωβρίου 2020

 Του Αναστασίου Τασινού

Η διδακτέα ύλη για να αφομοιώνεται καλύτερα από τους μαθητές θα πρέπει η διδακτική μεθοδολογία του δασκάλου, μεταξύ των άλλων, να εμπεριέχει τεστ και επαναλήψεις.

Στα χρόνια που ήμουν δάσκαλος τα σχολικά βιβλία Μαθηματικών, Φυσικών και Γλώσσας, συνοδευόταν με κριτήρια αξιολόγησης (τεστ) και επαναληπτικά μαθήματα, που έπρεπε να γίνονται στο τέλος κάθε διδακτικής ενότητας. Η δοσμένη αυτή πρακτική δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στη διδακτική μεθοδολογία του κάθε δασκάλου. Εκτός αυτού οι μαθητές εκ των πρότερων είχαν στα χέρια τους αυτά τα τεστ και τα επαναληπτικά μαθήματα, με αποτέλεσμα να μειώνεται η πρακτική τους αξία. Για το λόγο αυτόν έβαζα τα δικά μου τεστ – λίγα και προσεγμένα – και έκανα τις δικές μου συχνές επαναλήψεις, που πήγαζαν απ` τη δυναμική της δικής μου τάξης. Τα προκατασκευασμένα τεστ και τα επαναληπτικά μαθήματα των σχολικών βιβλίων τα κάναμε όλοι μαζί  στην τάξη, όπως και τα άλλα κεφάλαια.

Τα τεστ που έβαζα κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς εξυπηρετούσαν πάντα κάποιο διδακτικό σκοπό. Επεδίωκα με τα τεστ αυτά από τη μια να εντοπίζω τις αδυναμίες των μαθητών κι από την άλλη να τσεκάρω την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας μου. Έκανα πάντα ατομική κριτική στα τεστ επισημαίνοντας λάθη, αδυναμίες, προσπάθειες και καλές επιδόσεις. Όταν παρατηρούσα πολλά λάθη, έκανα στοχευμένες επανορθωτικές διδασκαλίες και επαναλήψεις. Είχα ως αρχή να μην βαθμολογώ τα τεστ, ώστε να μην δημιουργώ άγχος στους μαθητές και χάνεται η ουσία.

Δεν ανακοίνωνα ποτέ στους μαθητές την ημέρα που έβαζα τεστ. Σκοπός μου ήταν σε ανύποπτο χρόνο να διαπιστώνω, αν υπήρξε αφομοίωση της διδακτέας ύλης ή αν απαιτούνται επανορθωτικές διδασκαλίες και επαναλήψεις. Πάντα έλεγα στους μαθητές μου να προσπαθούν μόνοι τους να απαντούν στα τεστ, για να εντοπίζω με ακρίβεια τις αδυναμίες τους και να τους βοηθάω. Για το λόγο αυτόν εφάρμοζα μια καλή πρακτική:

Χώριζα τον πίνακα στη μέση, γράφοντας από τη δεξιά μεριά τον αριθμό ένα και από την αριστερή μεριά τον αριθμό δύο. Όσοι μαθητές καθόταν δεξιά του θρανίου ασχολούνταν με τις ασκήσεις που έγραφα στη δεξιά μεριά  του πίνακα και σημείωναν στο γραπτό τους τον αριθμό ένα. Όσοι μαθητές καθόταν αριστερά του θρανίου ασχολούνταν με τις ασκήσεις που έγραφα στην αριστερή μεριά του πίνακα και σημείωναν στο γραπτό τους τον αριθμό δύο. Έτσι οι μαθητές που καθόταν στο ίδιο θρανίο ασχολούνταν με διαφορετικές ασκήσεις (της ίδιας όμως θεματολογίας) και ο καθένας έγραφε μόνος του, δίχως να επηρεάζεται από το διπλανό του. Όταν τα σχολεία απέχτησαν φωτοτυπικά μηχανήματα, έδινα τις ασκήσεις αυτές σε φωτοτυπία εξοικονομώντας διδακτικό χρόνο.

Τα τεστ που έβαζα ήταν τεσσάρων ειδών:

1. Τεστ ελέγχου βασικών γνώσεων και ικανοτήτων (αναγνωριστικά τεστ). Ζητούσα από τους μαθητές να απαντήσουν σε βασικές ερωτήσεις και ασκήσεις βγαλμένες από τη διδακτέα ύλη της προηγούμενης τάξης. Έβαζα αυτά τα αναγνωριστικά τεστ στην αρχή της σχολικής χρονιάς, όταν αναλάμβανα μια καινούργια τάξη. Επεδίωκα με αυτή την ταχτική – τις πρώτες δέκα ημέρες – να εντοπίσω τα δυνατά και αδύνατα σημεία του κάθε μαθητή, ώστε η διδακτική μου πράξη να κινείται από την αρχή σε ρεαλιστικές ράγες. Τη διαδικασία αυτή την ονόμαζα «Διδασκαλικό τσεκ-απ» και την αναλύω λεπτομερώς στο άρθρο μου «Καλές πρακτικές για το δάσκαλο».
2. Τεστ μαθήματος. Ζητούσα από τους μαθητές σε μία διδακτική ώρα να απαντήσουν σε βασικές ερωτήσεις και ασκήσεις από τη διδακτέα ύλη ενός σημαντικού κεφαλαίου. Έβαζα αυτό το τεστ, όταν ήθελα να ισχυροποιήσω το εν λόγω κεφάλαιο, που το θεωρούσα βασικό για τη συνέχεια του μαθήματος.
3. Τεστ ημέρας. Ζητούσα από τους μαθητές σε μία διδακτική ώρα να απαντήσουν σε βασικές ερωτήσεις και ασκήσεις σχετικές με τη διδακτέα ύλη όλων των μαθημάτων της τρέχουσας ημέρας. Έβαζα αυτό το τεστ λίγες φορές το χρόνο, όταν ήθελα να ελέγξω το επίπεδο μελέτης όλων των μαθητών, επισημαίνοντας ταυτόχρονα, ότι σε αυτό το τεστ γράφουν καλά όσοι έχουν ένταση προσοχής στην παράδοση όλων των μαθημάτων.
4. Τεστ ολικό. Ζητούσα από τους μαθητές σε δύο διδακτικές ώρες να απαντήσουν σε βασικές ερωτήσεις και ασκήσεις, βγαλμένες από τη διδακτέα ύλη όλων των μαθημάτων, ανεξαρτήτως του χρόνου που διδάχτηκαν. Έβαζα αυτό το τεστ λίγες φορές το χρόνο, όταν ήθελα να ελέγξω αν οι βασικές γνώσεις είχαν αφομοιωθεί σε βάθος χρόνου, επισημαίνοντας ταυτόχρονα, ότι σε αυτό το τεστ γράφουν καλά όσοι λειτουργούν σωστά το τετράδιο Βασικών Σημειώσεων. Πληροφορίες για τη λειτουργία αυτού του τετραδίου υπάρχουν στο άρθρο μου «Καλές πρακτικές για το δάσκαλο».

Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα να πω ότι έχω τις χειρότερες αναμνήσεις από τα τεστ που έγραφα ως μαθητής. Τα τεστ τότε τα λέγαμε «πρόχειρα διαγωνίσματα» και οι εκπαιδευτικοί τα έβαζαν μόνον και μόνον για να μας βαθμολογήσουν. Καμιά μέριμνα δεν υπήρχε, αν χρειαζόμασταν επανορθωτική διδασκαλία ή επανάληψη. Μας άγχωναν, μετατρέποντας τα τεστ από χρήσιμο εργαλείο διδακτικής πράξης, σε εργαλείο βαθμολόγησης και εκφοβισμού.

Κλείνοντας να επαναλάβω ότι τα τεστ είναι ένα χρήσιμο διδακτικό εργαλείο με διπλή πάντα ανάγνωση: Απ` τη μια ο δάσκαλος ελέγχει το γνωστικό επίπεδο των μαθητών του κι απ` την άλλη τσεκάρει την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας του.

Ιωάννινα 24 Δεκεμβρίου 2019

Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 11 Αυγούστου 2020

Ανέσυρα από το αρχείο μου το Λεύκωμα των αποφοίτων σπουδαστών και σπουδαστριών της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ιωαννίνων του έτους 1976.

Στο Λεύκωμα αυτό αναγράφονται τα ονόματα 80 ανδρών και 41 γυναικών που αποφοιτήσαμε πριν 44 χρόνια από τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία. (Την εποχή εκείνη η εισαγωγή των γυναικών στην Παιδαγωγική Ακαδημία ήταν δύσκολη, γιατί η ποσόστωση που είχε ορίσει το Υπουργείο Παιδείας μεταξύ ανδρών και γυναικών κατά τις εισαγωγικές εξετάσεις ήταν σε βάρος των γυναικών, με το αιτιολογικό ότι οι άντρες ήταν πιο διαθέσιμοι για να  στελεχώνουν τα πολλά μονοθέσια και δυσπρόσιτα δημοτικά σχολεία.) Επίσης αναγράφονται τα ονόματα του διδακτικού, διοικητικού και βοηθητικού προσωπικού της Σχολής.

Ακόμη, βρίσκονται οι δραστηριότητες που συμμετείχαμε κατά τη διάρκεια των σπουδών μας, η ιστορία της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας, οι χαιρετισμοί των καθηγητών και κάποια άλλα στοιχεία σχετικά με τη δομή της Εκπαίδευσης την εποχή εκείνη.

Πιστεύω ότι η ανάγνωση του Λευκώματος θα μας φρεσκάρει τη μνήμη, γιατί τα χρόνια που πέρασαν είναι πολλά! Ήμουν νιος και γέρασα…

Για να διαβάσετε το Λεύκωμα πατήστε ΕΔΩ

.

Σχολικά ενθυμήματα

   Αναστάσιος Τασινός

Για να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε: ΕΔΩ

Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 10 Ιουλίου 2019

Οι απόφοιτοι του 1976 από τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων πραγματοποιήσαμε στις 10 Ιουλίου 2019, ημέρα Τετάρτη, στις 7 το απόγευμα, την τρίτη συνάντηση μας – με καθυστέρηση τεσσάρων ημερών από την προκαθορισμένη ημερομηνία λόγω των βουλευτικών εκλογών – μπροστά στην είσοδο της Ακαδημίας.

Το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας της συνάντησης, όπως έχει καθιερωθεί, οι Γιαννιώτες δάσκαλοι και δασκάλες μαζί με τους πρώτους «ξένους» αφιχθέντες συναδέλφους και συναδέλφισσες, ανταμώσαμε στο Μόλο, στην καφετέρια «Αίγλη». Είναι το ζέσταμα που γίνεται πάντα, πριν τη βασική συνάντηση στην πύλη της Ακαδημίας. Ο συνάδελφος Αποστόλης Χασκής είχε ήδη εκπονήσει το πρόγραμμα για το βράδυ της Τετάρτης.

Η συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία ήταν μια σημαντική στιγμή για όλους μας!

Έδωσαν το παρόν και πολλοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες που δεν είχαν έρθει στις προηγούμενες συναντήσεις μας. Δύσκολη προσπάθεια, και συνήθως χωρίς αποτέλεσμα, να θυμηθείς τα πρόσωπα των συναδέλφων μετά 43 χρόνια· θυμάσαι τα ονόματα, αλλά τα πρόσωπα που βρίσκονται απέναντί σου είναι «άγνωστα»· φυσικό και επόμενο μετά τόσα πολλά χρόνια!

Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και τις φωτογραφίες που βγάλαμε μπροστά στην είσοδο της Ακαδημίας, κατευθυνθήκαμε για καφέ στην «Όαση», μια καφετέρια στο κέντρο της πόλης, που πηγαίναμε και ως φοιτητές· διαχρονική αξία!

Αφού απολαύσαμε το καφεδάκι και τα είπαμε για αρκετή ώρα, πήραμε το δρόμο για το «Ρόδι», μια ωραία ταβέρνα δίπλα στη λίμνη, όπου περάσαμε μια υπέροχη βραδιά.

Όσο περνούν τα χρόνια τόσο αυξάνει η συμμετοχή των συναδέλφων στις προγραμματισμένες συναντήσεις μας! Είναι γεγονός ότι οι συναντήσεις αυτές είναι πολύ θετικές για τον καθένα και την καθεμιά, γιατί διασκεδάζουμε, αναπολούμε τις ωραίες στιγμές από τα φοιτητικά μας χρόνια και ανταλλάσσουμε εμπειρίες από τα μάχιμα χρόνια, ως βετεράνοι πλέον της Δημοτικής Εκπαίδευσης. Και πιστεύω ότι η επόμενη συνάντηση θα είναι πιο μαζική, γιατί θα έχει μουσική και χορό, όπως μας υποσχέθηκε ο Αποστόλης!

Οι φωτογραφίες από την Αίγλη, την Ακαδημία, την Όαση και το Ρόδι (Βλέπε κατηγορία: Φωτογεγονότα) αποτύπωσαν τις ωραίες στιγμές που περάσαμε και στην τρίτη συνάντησή μας!

Καλή αντάμωση στο επόμενο ραντεβού  που ορίστηκε για τη δεύτερη Τετάρτη του Ιουλίου του 2021 (14 Ιουλίου), στις 7 το απόγευμα, στην πύλη της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ιωαννίνων.

Εύχομαι υγεία και ευτυχία σε όλες και σε όλους!

ΥΓ  Για την ιστορία η πρώτη συνάντηση των αποφοίτων του 1976 από τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία έγινε με τη συμπλήρωση 27 χρόνων μπροστά στην Ακαδημία, στις 5 Ιουλίου του 2003, και στη συνέχεια η διασκέδαση στο «Γιαννιώτικο Σαλόνι». Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν φωτογραφίες, ούτε έχει κρατήσει κανείς τα ονόματα των παραβρισκόμενων.