Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 27 Ιουνίου 2016

Στις 4 Απριλίου 2016, δέχτηκα ένα απρόσμενο μήνυμα στο Ιστολόγιό μου από το Μάκη το Λουπέτη! Μου έγραψε: «Είμαστε μαζί φαντάροι. Σε παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου, γιατί πέρασαν 35 χρόνια και τώρα σε βρήκα»!

Με το Μάκη, γέννημα θρέμμα Ηλιούπολης, υπηρετήσαμε μαζί στο Στρατό, στο 507^ο  Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού, στο Λαγκαδά και στη Θεσσαλονίκη (1977 – 1979).

Τα χρόνια που πέρασαν, από το Μάιο του 1979 που απολυθήκαμε, είναι 37 και όχι 35, όπως εκ παραδρομής γράψαμε στα μηνύματα που ανταλλάξαμε! Χάσαμε το λογαριασμό με το Μάκη…

Είναι μεγάλη χαρά να επικοινωνείς μ’ έναν καλό σου φίλο μετά τόσα πολλά χρόνια! Κι η χαρά γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, όταν έρχεται και η στιγμή της αντάμωσης!

Ο Μάκης, επιστρέφοντας από το ταξίδι του από τη Λουμπλιάνα της Σλοβενίας, πέρασε από τα Γιάννενα μαζί με την κόρη του την Αγγελίνα για να με συναντήσει.

Την Κυριακή, 26 Ιουνίου 2016, στις οχτώ το απόγευμα, μπροστά στην πύλη του  Πανηπειρωτικού Σταδίου Ιωαννίνων, μετά 37 χρόνια, πραγματοποιήθηκε η συνάντηση!!!

Κοινή μας διαπίστωση ήταν: «Υπό διαφορετικές συνθήκες, αν δεν είχαμε το ραντεβού στο συγκεκριμένο σημείο, ήταν αδύνατον να αναγνώριζε ο ένας τον άλλον»! Τα χρόνια που πέρασαν είναι πολλά… Απολυθήκαμε από το Στρατό 23 ετών και ξαναβρεθήκαμε στα 60!!! Ο μεγαλύτερος «εχθρός», τελικά, είναι ο συνομήλικος, γιατί στο πρόσωπο του βλέπεις την ηλικία σου! Τα γκριζαρισμένα μαλλιά, τα λίγα κιλά παραπάνω και οι ρυτίδες στο πρόσωπο, συνθέτουν ένα διαφορετικό λουκ, που δυσκολεύει πολύ την αναγνώριση! Πώς να μην θυμηθείς το λαϊκό τραγούδι :

«Βρήκα στην Αμφιλοχία

το Σταμούλη το λοχία…

ο πιο ανίκητος εχθρός

είναι, λοχία, ο καιρός.»

Στη συνέχεια πήγαμε στην ταβέρνα, «ΣΕΙΡΙΟΣ», και με τη συνοδεία οίνου ερυθρού και μουσικής, συζητήσαμε πολλά θέματα, καινούρια και παλιά. Βέβαια, τον περισσότερο χρόνο τον αφιερώσαμε στα χρόνια του Στρατού. Θυμηθήκαμε πολλά περιστατικά με πρωταγωνιστές εμάς τους δύο, τον Κώστα, το Μήτσο, το Χρήστο και πολλούς άλλους! Έπεσε πολύ γέλιο… Ο Μάκης έχει ένα μοναδικό τρόπο να αφηγείται τα γεγονότα! Ελπίζω να μην κουράσαμε την Αγγελίνα με τα στρατιωτικά μας ενθυμήματα! Πάντως, έδειχνε ενδιαφέρον για τις αφηγήσεις μας!

Παρόλο που ο Μάκης και η Αγγελίνα κουβαλούσαν την κούραση ενός μεγάλου ταξιδιού, παραμείναμε στην ταβέρνα μέχρι τα μεσάνυχτα! Ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα! Τελικά, πήγαμε για ύπνο γεμάτοι ικανοποίηση για την ωραία βραδιά που περάσαμε!

Το πρωί της Δευτέρας πήραμε την ανηφόρα για την καφετέρια, «ΦΡΟΝΤΖΟΥ ΠΟΛΙΤΕΙΑ», για να απολαύσουμε το καφεδάκι μας, βλέποντας από ψηλά τα Γιάννενα και τη λίμνη!

Στην καφετέρια συναντηθήκαμε με τη φίλη της Αγγελίνας την Ελένη και το σύζυγό της τον  Παύλο, και περάσαμε ένα ευχάριστο πρωινό!

Όμως, όλες οι καλές στιγμές κάποτε τελειώνουν! Ο Μάκης έπρεπε να συνεχίσει το ταξίδι του προς τη Λευκάδα, τον τόπο καταγωγής τού πατέρα του. Τους αποχαιρέτησα συγκινημένος, εκφράζοντας την επιθυμία για την πραγματοποίηση και μιας δεύτερης συνάντησης με όσο το δυνατόν περισσότερους φίλους από την 126^η Σειρά, του Λόχου Υποστηρίξεως, του 507^ου    Μηχανοκίνητου Τάγματος Πεζικού!

Μάκη και Αγγελίνα, θα ήθελα να σας ευχαριστώ και μέσα από το Ιστολόγιό μου για τη μεγάλη χαρά που μου δώσατε με την επίσκεψή σας στα Γιάννενα!

«Πάλε καλαίς αντάμωσαις, πάλε ν’ ανταμωθούμε», όπως λέει και το δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου!

Του Αναστασίου Τασινού

Στο 8^ο Δημοτικό σχολείο Ιωαννίνων ήμουν διευθυντής για πέντε χρόνια. Κάθε χρόνο επισκεπτόταν το σχολείο μου φοιτητές από τα Παιδαγωγικά τμήματα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων για να παρακολουθήσουν διδασκαλίες των δασκάλων ή για να διδάξουν οι ίδιοι συγκεκριμένα μαθήματα.

Από τις επισκέψεις αυτές μου έμεινε ζωηρά στη μνήμη η συμπεριφορά ενός  φοιτητή,  ο οποίος ήταν γνωστός  μιας δασκάλας του σχολείου μου. Ο φοιτητής, όπως μου είπε η δασκάλα, εξαιτίας κάποιου σοβαρού προβλήματος δεν μπορούσε να διδάξει την προγραμματισμένη εβδομάδα στο σχολείο μου και με παρακάλεσε, εκ μέρους του, να μετατεθούν οι διδασκαλίες την επόμενη εβδομάδα. Ικανοποίησα αμέσως το  αίτημά του.

Οι άλλοι φοιτητές δίδαξαν τα μαθήματά τους κανονικά και το μεσημέρι της Παρασκευής ήρθαν στο γραφείο μου για να τους δώσω βεβαίωση πιστοποίησης ότι ήταν συνεπείς στις διδακτικές τους υποχρεώσεις. Μεταξύ αυτών ήταν και ο γνωστός φοιτητής της δασκάλας, ο οποίος ήθελε και αυτός βεβαίωση, χωρίς όμως να έχει πραγματοποιήσει τις διδασκαλίες του. Αξίζει να αναφέρω αυτολεξεί το διάλογο που είχα μαζί του:

– Εσύ, θα έρθεις την άλλη Παρασκευή να σου δώσω τη βεβαίωση, αφού πρώτα κάνεις όλες τις διδασκαλίες.

– Μα, δε σας είπε η δασκάλα ότι έχω σοβαρό πρόβλημα και δεν μπορώ να κάνω τις διδασκαλίες;

– Εμένα άλλα πράγματα μου είπε η δασκάλα. Την ερχόμενη εβδομάδα, αν δεν είσαι συνεπής στις διδακτικές σου υποχρεώσεις, βεβαίωση δεν πρόκειται να σου δώσω.

– Ξέρετε εγώ είμαι συνδικαλιστής και στο Πανεπιστήμιο ψηφίζω για την εκλογή του Πρύτανη.

– Και για την εκλογή του Υπουργού Παιδείας να ψηφίζεις, βεβαίωση δεν πρόκειται να σου δώσω, αν δεν κάνεις τις πρακτικές ασκήσεις, που απαιτούν οι σπουδές σου.

Ο συνδικαλιστής-φοιτητής αναγκάστηκε να κάνει τις προβλεπόμενες από το Πανεπιστήμιο πρακτικές ασκήσεις και μετά του έδωσα τη βεβαίωση. Αφού έφυγε, είπα στους εκπαιδευτικούς ότι ο συνδικαλιστής-φοιτητής δεν είχε καμιά αναστολή να χρησιμοποιήσει τη γνωστή του δασκάλα, βάζοντας στο στόμα της λόγια, που ποτέ δεν είπε. Χαριτολογώντας έκλεισε η συζήτηση, λέγοντας ότι ο φοιτητής αυτός θα πάρει «διδακτορικό» στο συνδικαλισμό.

Δυστυχώς, ο αρνητικός συνδικαλισμός κυριαρχεί σήμερα στην κοινωνική ζωή και αρκετές φορές καθορίζει τη στελέχωση των δημοσίων υπηρεσιών. Το συγκεκριμένο φοιτητή τον βλέπω  μετά μερικά χρόνια, αν συνεχιστεί η αναξιοκρατία στο Δημόσιο,  υψηλόβαθμο στέλεχος της εκπαίδευσης να δημιουργεί προβλήματα αντί να επιλύει! Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τους στίχους του Μιχάλη Κατσαρού: «Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναΐδείς, θα τους γνωρίσεις πάλι, άλλον θα λένε Κωνσταντή κι άλλον Μιχάλη.»

Δυστυχώς, οι Κωσταντήδες και οι Μιχάληδες σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που απουσιάζει η αξιοκρατία, έχουν το πάνω χέρι σε θέσεις ευθύνες. Αριβίστες, χωρίς ουσιαστικά προσόντα, αποχτούν δια της πλαγίας οδού τα τυπικά προσόντα  και με τις γνωριμίες που διαθέτουν, έχουν μεγάλο προβάδισμα στην ιεραρχία της εκπαίδευσης. Και εδώ μπαίνει το θεμελιώδες ερώτημα: Τι μπορούν να προσφέρουν αυτά τα στελέχη, που όπως γράφει ο ποιητής Δροσίνης,  αναρριχούνται σαν «του κισσού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστηλώματα δεμένο»; Η απάντηση είναι μονολεκτική: Τίποτε. Το χειρότερο όμως είναι ότι τα στελέχη αυτά αναπαράγουν τον εαυτό τους, όταν κληθούν να αξιολογήσουν υποψηφίους σε θέσεις ευθύνης. Έτσι, κάπως, ναρκοθετείται ο κοινωνικός ιστός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Χρειαζόμαστε έναν υγιή συνδικαλισμό, που να προωθεί την αξιοκρατία, τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές, ώστε να δούμε άσπρη μέρα στην εκπαίδευση.

Ιωάννινα 2 Απριλίου 2013