Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 27 Ιουνίου 2023

Στις 15 Ιουνίου 2023, στις 7 το απόγευμα, συναντήθηκα στην Παιανία  με τις μαθήτριές μου και τους μαθητές μου που αποφοίτησαν το 1993 από το 1^ο Δημοτικό Σχολείο Παιανίας, στο προκαθορισμένο ραντεβού μπροστά στο σχολείο μας. Είναι η τρίτη κατά σειρά προγραμματισμένη συνάντησή  μας. Η πρώτη συνάντηση έγινε στις 15 Ιουνίου του 2003 στην Παιανία και η δεύτερη στις 15 Ιουνίου του 2013 στα Γιάννενα που είναι ο τόπος καταγωγής και διαμονής μου.

Πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε που τους έδωσα το Απολυτήριο του Δημοτικού Σχολείου και τους ξεπροβόδισα στο Γυμνάσιο.  Ήμουν νιος και γέρασα…

Με το πρώτο αντίκρισμα αναγνώρισα όλες τις μαθήτριές μου και όλους τους μαθητές μου, ακόμη κι αυτούς που είχα τριάντα χρόνια να τους δω. Ήτανε μία ευχάριστη έκπληξη που δεν την περιμένανε. Ούτε κι εγώ για να είμαι ειλικρινής.

«Δάσκαλε, δεν άλλαξες, μόνο τα μαλλιά σου και τα γένια σου άσπρισαν» ήταν τα πρώτα λόγια που άκουσα. Λες να έχουν δίκιο… Μακάρι να είναι έτσι… αλλά δεν είναι… Ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν αστειεύεται…

Μετά τις πρώτες αγκαλιές και τις εκπλήξεις μεταξύ των μαθητών μου (μερικοί είχαν τριάντα χρόνια να συναντηθούν), τους έδωσα δύο βιβλία από τα τρία που έχω γράψει για την εκπαιδευτική μου διαδρομή (το τρίτο δεν το έχω τυπώσει, αλλά υπάρχει ψηφιακά στο Ιστολόγιό μου), λέγοντάς τους ότι – εν αγνοία τους – συμμετείχαν και οι ίδιοι στην συγγραφή κάποιων κειμένων μου.

Βγάλαμε και τις πρώτες αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά στην είσοδο του σχολείου μας, που σίγουρα θα λειτουργήσουν τα επόμενα χρόνια ως εμπόδιο στη λήθη.

Στη συνέχεια καθίσαμε στην καφετέρια «Pause» δίπλα στο σχολείο μας και πίνοντας το καφεδάκι μας αναπολήσαμε τα παλιά γεγονότα αλλά συζητήσαμε και τα νέα.

Με μεγάλη συγκίνηση άκουγα από τα «παιδιά μου» να έχουν μεγάλη επιτυχία στην επαγγελματική και οικογενειακή τους ζωή. Μου έδειξαν βίντεο και φωτογραφίες σχετικά με αυτά τα οποία μου έλεγαν.

Το πόσο ευχάριστα περνούσε η ώρα δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις!  Η συζήτηση μαζί τους και τα καινούρια πράγματα που μάθαινα με εντυπωσίαζαν.

Βγάλαμε ξανά φωτογραφίες και συμπεριλάβαμε και τους μαθητές εκείνους που δεν ήταν στην πρώτη φωτογράφιση στην είσοδο του σχολείου.

Μόλις νύχτωσε, πήραμε το δρόμο για την ταβέρνα του «Μίκα» στην πλατεία Κύπρου. Είναι μία πολύ καλή και ιστορική ταβέρνα που πήγαινα και τα χρόνια που ήμουν δάσκαλος στην Παιανία. Απολαμβάνοντας τα εδέσματα του Μίκα και το κρασί από τα Μεσόγεια,  συνεχίσαμε την κουβέντα μας.

Με συγκίνησε ιδιαίτερα η Γιάννα η Καρανίκα, μητέρα τριών παιδιών, που σπουδάζει γυμνάστρια στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών! Μάλιστα την επόμενη ημέρα θα εξετάζονταν σε ένα μάθημα στο Πανεπιστήμιο. Ελπίζω να τα πήγε καλά στην εξέταση.

Οι μαθήτριές μου και οι μαθητές μου εξέφρασαν την επιθυμία να συναντηθούμε εκ νέου στα Γιάννενα. Συμφώνησα μαζί τους, αλλά τους είπα να μην ισχύσει η καθιερωμένη ανά δέκα χρόνια συνάντηση, αλλά να γίνει γρηγορότερα, γιατί τα δέκα χρόνια είναι πολλά… και θέλω να είμαι παρών και στην τέταρτη συνάντηση…

Δεν παραλείψαμε να βγάλουμε και τις τελευταίες φωτογραφίες στην ταβέρνα του Μίκα.

Τα μεσάνυχτα γεμάτοι ικανοποίηση αποχαιρετηθήκαμε, με την ευχή να έχουμε υγεία και να ανταμώσουμε με το καλό στα Γιάννενα.

Διανυκτέρευσα στην Παιανία στο σπίτι ενός φιλικού μου ζευγαριού, του Γιώργου και της Ευγενίας, εκλεκτών συναδέλφων, που συνυπηρετήσαμε στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο Παιανίας και ποτέ δεν χαθήκαμε τα επόμενα χρόνια. Όταν έρχονται στα Γιάννενα (τόπος καταγωγής και του Γιώργου), πάντα ανταμώνουμε.

Με τις έντονες και δυνατές συγκινήσεις που προηγήθηκαν, ο ύπνος δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Τελικά, έστω και δύσκολα, κατάφερα να κοιμηθώ.

Το πρωί, ευχαριστώντας το Γιώργο και την Ευγενία για τη φιλοξενία, πήρα το δρόμο της επιστροφής για τα Γιάννενα. Το ταξίδι ήταν πολύ ευχάριστο, γιατί  ήταν γεμάτο από  όμορφες αναμνήσεις!

Θα περάσει πολύς καιρός για να μπορέσω να «συνέλθω» από την ένταση της ικανοποίησης και της αγάπης που βίωσα στην Παιανία. Εξάλλου η Παιανία μού είχε δώσει και στο παρελθόν πολλή αγάπη και δυνατές συγκινήσεις, όταν ήμουν δάσκαλος για πέντε χρόνια στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο (1990-1995).

Για την ιστορία οι μαθήτριες και οι μαθητές που παραβρέθηκαν στη συνάντηση είναι οι: Ζωή Νίκου, Αναστασία Μπάτα, Δέσποινα Κατσιμίχα,  Κωνσταντίνα Τσαπακίδου, Ελένη Στάμου, Νικολέττα Μαργέτη, Τατιάνα Μπουκουβάλα, Γιάννα Καρανίκα, Γιάννα Σιδέρη (μαθήτρια του άλλου τμήματος της ΣΤ` τάξης), Τάσος Σπανός, Γιάννης Πρίφτης και Σόλων Κατσιμίχας (μαθητής μου από την επόμενη τάξη και διοργανωτής της διαδήλωσης που έγινε στο σπίτι μου το 1994, βλέπε σχετικό άρθρο μου). Παρόντες ακόμη ήταν ο Χρήστος, σύζυγος της Αναστασίας, και ο Βαγγέλης, σύζυγος της Δέσποινας.

Επικοινώνησαν μαζί μου με βιντεοκλήση η Γιάννα Κανδρή από τη Φιλαδέλφεια της Αμερικής (θα ήταν παρούσα αλλά λόγω έκτακτης δουλειάς ανέβαλε το ταξίδι) και η Μαίρη Σιδέρη, αδερφή της Γιάννας. Τις θυμάμαι τις αδερφές Σιδέρη, αν και δεν τις είχα μαθήτριες, γιατί είναι κόρες ενός καλού μου φίλου, του Τάκη.

Κλείνοντας το σημείωμα τούτο θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς όλες και όλους που παραβρέθηκαν στη συνάντηση αυτή, όπως και τις μαθήτριες που επικοινώνησαν μαζί μου! Ας μου επιτραπεί να κάνω και μια ιδιαίτερη μνεία στην Κωνσταντίνα Τσαπακίδου που ήρθε από την Αγγλία και στην Δέσποινα Κατσιμίχα που ήρθε από την Κρήτη και έδωσαν και πάλι το παρόν στο αντάμωμά μας!

Εις το επανιδείν!

ΥΓ: Αν οι μαθήτριές μου και οι μαθητές μου επιθυμούν να γράψουν και τη δική τους οπτική για το αντάμωμα ή κάτι άλλο για τα μαθητικά τους χρόνια, το Ιστολόγιό μου θα είναι πάντα στη διάθεσή τους για τις αναρτήσεις τους.

Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 10 Ιουλίου 2019

Οι απόφοιτοι του 1976 από τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων πραγματοποιήσαμε στις 10 Ιουλίου 2019, ημέρα Τετάρτη, στις 7 το απόγευμα, την τρίτη συνάντηση μας – με καθυστέρηση τεσσάρων ημερών από την προκαθορισμένη ημερομηνία λόγω των βουλευτικών εκλογών – μπροστά στην είσοδο της Ακαδημίας.

Το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας της συνάντησης, όπως έχει καθιερωθεί, οι Γιαννιώτες δάσκαλοι και δασκάλες μαζί με τους πρώτους «ξένους» αφιχθέντες συναδέλφους και συναδέλφισσες, ανταμώσαμε στο Μόλο, στην καφετέρια «Αίγλη». Είναι το ζέσταμα που γίνεται πάντα, πριν τη βασική συνάντηση στην πύλη της Ακαδημίας. Ο συνάδελφος Αποστόλης Χασκής είχε ήδη εκπονήσει το πρόγραμμα για το βράδυ της Τετάρτης.

Η συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία ήταν μια σημαντική στιγμή για όλους μας!

Έδωσαν το παρόν και πολλοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες που δεν είχαν έρθει στις προηγούμενες συναντήσεις μας. Δύσκολη προσπάθεια, και συνήθως χωρίς αποτέλεσμα, να θυμηθείς τα πρόσωπα των συναδέλφων μετά 43 χρόνια· θυμάσαι τα ονόματα, αλλά τα πρόσωπα που βρίσκονται απέναντί σου είναι «άγνωστα»· φυσικό και επόμενο μετά τόσα πολλά χρόνια!

Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και τις φωτογραφίες που βγάλαμε μπροστά στην είσοδο της Ακαδημίας, κατευθυνθήκαμε για καφέ στην «Όαση», μια καφετέρια στο κέντρο της πόλης, που πηγαίναμε και ως φοιτητές· διαχρονική αξία!

Αφού απολαύσαμε το καφεδάκι και τα είπαμε για αρκετή ώρα, πήραμε το δρόμο για το «Ρόδι», μια ωραία ταβέρνα δίπλα στη λίμνη, όπου περάσαμε μια υπέροχη βραδιά.

Όσο περνούν τα χρόνια τόσο αυξάνει η συμμετοχή των συναδέλφων στις προγραμματισμένες συναντήσεις μας! Είναι γεγονός ότι οι συναντήσεις αυτές είναι πολύ θετικές για τον καθένα και την καθεμιά, γιατί διασκεδάζουμε, αναπολούμε τις ωραίες στιγμές από τα φοιτητικά μας χρόνια και ανταλλάσσουμε εμπειρίες από τα μάχιμα χρόνια, ως βετεράνοι πλέον της Δημοτικής Εκπαίδευσης. Και πιστεύω ότι η επόμενη συνάντηση θα είναι πιο μαζική, γιατί θα έχει μουσική και χορό, όπως μας υποσχέθηκε ο Αποστόλης!

Οι φωτογραφίες από την Αίγλη, την Ακαδημία, την Όαση και το Ρόδι (Βλέπε κατηγορία: Φωτογεγονότα) αποτύπωσαν τις ωραίες στιγμές που περάσαμε και στην τρίτη συνάντησή μας!

Καλή αντάμωση στο επόμενο ραντεβού  που ορίστηκε για τη δεύτερη Τετάρτη του Ιουλίου του 2021 (14 Ιουλίου), στις 7 το απόγευμα, στην πύλη της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ιωαννίνων.

Εύχομαι υγεία και ευτυχία σε όλες και σε όλους!

ΥΓ  Για την ιστορία η πρώτη συνάντηση των αποφοίτων του 1976 από τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία έγινε με τη συμπλήρωση 27 χρόνων μπροστά στην Ακαδημία, στις 5 Ιουλίου του 2003, και στη συνέχεια η διασκέδαση στο «Γιαννιώτικο Σαλόνι». Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν φωτογραφίες, ούτε έχει κρατήσει κανείς τα ονόματα των παραβρισκόμενων.

Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 2 Ιουλίου 2016

                                              1976                                                                                                              2016

Οι αποφοιτήσαντες το 1976 από τη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων, αντάμωσαν στα Γιάννενα, στις 2 Ιουλίου 2016, ημέρα Σάββατο, στις 7 το απόγευμα, στην είσοδο της Ακαδημίας, μετά από ένα ραντεβού που προέκυψε, κυρίως, από τις προσπάθειες των δασκάλων, Αποστόλη Χασκή, Λάμπρου Σκλαβούνου και Νίκου Τζίμα!

Την Τετάρτη 29 Ιουνίου, τρεις ημέρες πριν το αντάμωμα, οι Γιαννιώτες δάσκαλοι, Νίκος Τζίμας, Αλέκος Ταμβάκος, Μιχάλης Σκούφης, Γιάννης Αγγέλης και Βασίλης Τασινός, μαζί με τον Πρεβεζιάνο δάσκαλο, Αποστόλη Χασκή, συναντήθηκαν στην καφετέρια «Κυρα – Φροσύνη» και προετοίμασαν, λεπτομερώς, το πρόγραμμα του Σαββάτου.

Αποφάσισαν ομόφωνα: πρωινός καφές στην «Όαση», μαζί με τους πρώτους «ξένους» αφιχθέντες δασκάλους, στη συνέχεια τσίπουρο στο «Έναστρο» και το βράδυ – μετά τη συνάντηση στην Ακαδημία – φαγητό στη «Γάστρα».

Όλα εξελίχθηκαν σύμφωνα με το σχεδιασμό!

Ενθουσιασμός, νοσταλγία και συγκίνηση, ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα στο αντάμωμα μπροστά στην πύλη της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας! Αξίζει να αναφερθεί ότι η αναγνώριση μεταξύ των συναδέλφων δεν ήταν εύκολη υπόθεση! Υπήρξαν δυσκολίες! Μετά 40 χρόνια… η πρώτη επαφή, ήταν για όλους μια ευχάριστη ψυχρολουσία… Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε… ο μεγαλύτερος «εχθρός» είναι ο συνομήλικος, γιατί στο πρόσωπό του βλέπεις την ηλικία σου!

Δεν χρειάζεται να γραφούν περισσότερα για το αντάμωμα αυτό·  οι φωτογραφίες από την «Κυρα – Φροσύνη», την «Όαση», το «Έναστρο», τη «Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία» και τη «Γάστρα» (Βλέπε Κατηγορία: Φωτογεγονότα), αποτυπώνουν τις ωραίες στιγμές!

Καλή αντάμωση στο επόμενο ραντεβού των αποφοίτων του 1976, που ορίστηκε – με δημοκρατικές διαδικασίες στη Γενική Συνέλευση της «Γάστρας» – το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου του 2019 (6 Ιουλίου), στις 7 το απόγευμα, πάλι στην είσοδο της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ιωαννίνων.

Υγεία και ευτυχία σε όλες και σε όλους!

Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 27 Ιουνίου 2016

Στις 4 Απριλίου 2016, δέχτηκα ένα απρόσμενο μήνυμα στο Ιστολόγιό μου από το Μάκη το Λουπέτη! Μου έγραψε: «Είμαστε μαζί φαντάροι. Σε παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου, γιατί πέρασαν 35 χρόνια και τώρα σε βρήκα»!

Με το Μάκη, γέννημα θρέμμα Ηλιούπολης, υπηρετήσαμε μαζί στο Στρατό, στο 507^ο  Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού, στο Λαγκαδά και στη Θεσσαλονίκη (1977 – 1979).

Τα χρόνια που πέρασαν, από το Μάιο του 1979 που απολυθήκαμε, είναι 37 και όχι 35, όπως εκ παραδρομής γράψαμε στα μηνύματα που ανταλλάξαμε! Χάσαμε το λογαριασμό με το Μάκη…

Είναι μεγάλη χαρά να επικοινωνείς μ’ έναν καλό σου φίλο μετά τόσα πολλά χρόνια! Κι η χαρά γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, όταν έρχεται και η στιγμή της αντάμωσης!

Ο Μάκης, επιστρέφοντας από το ταξίδι του από τη Λουμπλιάνα της Σλοβενίας, πέρασε από τα Γιάννενα μαζί με την κόρη του την Αγγελίνα για να με συναντήσει.

Την Κυριακή, 26 Ιουνίου 2016, στις οχτώ το απόγευμα, μπροστά στην πύλη του  Πανηπειρωτικού Σταδίου Ιωαννίνων, μετά 37 χρόνια, πραγματοποιήθηκε η συνάντηση!!!

Κοινή μας διαπίστωση ήταν: «Υπό διαφορετικές συνθήκες, αν δεν είχαμε το ραντεβού στο συγκεκριμένο σημείο, ήταν αδύνατον να αναγνώριζε ο ένας τον άλλον»! Τα χρόνια που πέρασαν είναι πολλά… Απολυθήκαμε από το Στρατό 23 ετών και ξαναβρεθήκαμε στα 60!!! Ο μεγαλύτερος «εχθρός», τελικά, είναι ο συνομήλικος, γιατί στο πρόσωπο του βλέπεις την ηλικία σου! Τα γκριζαρισμένα μαλλιά, τα λίγα κιλά παραπάνω και οι ρυτίδες στο πρόσωπο, συνθέτουν ένα διαφορετικό λουκ, που δυσκολεύει πολύ την αναγνώριση! Πώς να μην θυμηθείς το λαϊκό τραγούδι :

«Βρήκα στην Αμφιλοχία

το Σταμούλη το λοχία…

ο πιο ανίκητος εχθρός

είναι, λοχία, ο καιρός.»

Στη συνέχεια πήγαμε στην ταβέρνα, «ΣΕΙΡΙΟΣ», και με τη συνοδεία οίνου ερυθρού και μουσικής, συζητήσαμε πολλά θέματα, καινούρια και παλιά. Βέβαια, τον περισσότερο χρόνο τον αφιερώσαμε στα χρόνια του Στρατού. Θυμηθήκαμε πολλά περιστατικά με πρωταγωνιστές εμάς τους δύο, τον Κώστα, το Μήτσο, το Χρήστο και πολλούς άλλους! Έπεσε πολύ γέλιο… Ο Μάκης έχει ένα μοναδικό τρόπο να αφηγείται τα γεγονότα! Ελπίζω να μην κουράσαμε την Αγγελίνα με τα στρατιωτικά μας ενθυμήματα! Πάντως, έδειχνε ενδιαφέρον για τις αφηγήσεις μας!

Παρόλο που ο Μάκης και η Αγγελίνα κουβαλούσαν την κούραση ενός μεγάλου ταξιδιού, παραμείναμε στην ταβέρνα μέχρι τα μεσάνυχτα! Ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα! Τελικά, πήγαμε για ύπνο γεμάτοι ικανοποίηση για την ωραία βραδιά που περάσαμε!

Το πρωί της Δευτέρας πήραμε την ανηφόρα για την καφετέρια, «ΦΡΟΝΤΖΟΥ ΠΟΛΙΤΕΙΑ», για να απολαύσουμε το καφεδάκι μας, βλέποντας από ψηλά τα Γιάννενα και τη λίμνη!

Στην καφετέρια συναντηθήκαμε με τη φίλη της Αγγελίνας την Ελένη και το σύζυγό της τον  Παύλο, και περάσαμε ένα ευχάριστο πρωινό!

Όμως, όλες οι καλές στιγμές κάποτε τελειώνουν! Ο Μάκης έπρεπε να συνεχίσει το ταξίδι του προς τη Λευκάδα, τον τόπο καταγωγής τού πατέρα του. Τους αποχαιρέτησα συγκινημένος, εκφράζοντας την επιθυμία για την πραγματοποίηση και μιας δεύτερης συνάντησης με όσο το δυνατόν περισσότερους φίλους από την 126^η Σειρά, του Λόχου Υποστηρίξεως, του 507^ου    Μηχανοκίνητου Τάγματος Πεζικού!

Μάκη και Αγγελίνα, θα ήθελα να σας ευχαριστώ και μέσα από το Ιστολόγιό μου για τη μεγάλη χαρά που μου δώσατε με την επίσκεψή σας στα Γιάννενα!

«Πάλε καλαίς αντάμωσαις, πάλε ν’ ανταμωθούμε», όπως λέει και το δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου!

 Βασίλης Τασινός

Ιωάννινα 16 Ιουνίου 2013 

Πέρασαν είκοσι χρόνια από τις 15 Ιουνίου 1993, που αποχωρίστηκα τους αγαπημένους μου μαθητές, οι οποίοι με είχαν δάσκαλο για δύο συνεχόμενα χρόνια στην Ε` και ΣΤ` τάξη του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Παιανίας.

Απ` αυτήν την τάξη συνάντησα σε ένα προκαθορισμένο ραντεβού μπροστά στο σχολείο μας, στις 15 Ιουνίου 2003, μια ομάδα μαθητών μου.

Μεγάλη μου τιμή να μην περάσω στη λήθη των μαθητών μου μετά δέκα χρόνια! Και η τιμή  γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, όταν η συνάντηση επαναλαμβάνεται μετά άλλα δέκα χρόνια στον τόπο καταγωγής μου!

Το Σάββατο 15 Ιουνίου 2013, ώρα εφτά το απόγευμα στα Γιάννενα, στην πλατεία  με το ρολόι, ήταν το προκαθορισμένο σημείο της δεύτερης συνάντησης.

Την ημέρα αυτή, στις εφτά παρά πέντε, προσέγγισα την πλατεία από το πίσω μέρος, θέλοντας να αιφνιδιάσω τους παλιούς μαθητές μου. Με περίμεναν σίγουρα να εμφανιστώ από την μπροστινή πλευρά της πλατείας. Μόλις τους πλησίασα, σήκωσα τη μηχανή και τράβηξα μια φωτογραφία. Όμως, μια έκπληξη με περίμενε! Ο Χρήστος, σύζυγος της μαθήτριάς μου Τασούλας, είχε στήσει τη φωτογραφική  μηχανή μερικά μέτρα πιο πέρα και περίμενε την εμφάνισή μου. Ήταν ο πρώτος που με αντιλήφτηκε και η πρώτη φωτογραφία που τράβηξε, ήταν αυτή που φωτογράφιζα τις μαθήτριές μου.

Μάρτυρες οι μαθήτριές μου, δε δυσκολεύτηκα καθόλου, να γνωρίσω την Ντίνα Τσαπακίδου, που είχα είκοσι χρόνια να τη δω, τη Ζωή Νίκου, τη Δέσποινα Κατσιμίχα, και την Τασούλα Μπάτα, που είχα δέκα χρόνια να τις δω.  

Το πρώτο κομπλιμέντο το εισέπραξα άμα τη εμφανίσει μου : «Δάσκαλε, δεν αλλάξατε καθόλου, μόνον τα μαλλιά και τα γένια γκριζάρισαν.» Ο χρόνος, όμως, είναι αμείλικτος και αποκαλυπτικός και δεν παίρνει χαμπάρι από φιλοφρονήσεις.

Το πρόγραμμα που είχα καταρτίσει για τη συνέχεια ήταν να πάμε στο Μώλο για καφέ και μετά για φαγητό. Πρώτη μας, λοιπόν, στάση η «Κυρα-Φροσύνη», μια καφετέρια που ο εξώστης ακουμπάει τη λίμνη. Πίνοντας το καφεδάκι θυμηθήκαμε τα παλιά από τα χρόνια που με είχαν δάσκαλο και έμαθα τα καινούργια, όχι μόνον για τις παρευρισκόμενες μαθήτριες, αλλά και για τους υπόλοιπους μαθητές.

Η Ζωή είχε κάνει μια σπουδαία προετοιμασία για τη συνάντηση αυτή, έχοντας στο κινητό της  φωτογραφίες όλων των μαθητών, όπως είναι σήμερα. Τους αναγνώρισα όλους, αλλά ορισμένους ομολογώ με πολύ μεγάλη δυσκολία. Δύο ονόματα μάλιστα τα είπα στην τύχη. Δεν είναι εύκολο να τους αναγνωρίσεις σήμερα που είναι τριάντα δύο ετών, όταν στο μυαλό σου έχει καταγραφεί η εικόνα δωδεκάχρονων παιδιών. Πάντως, η τύχη με βοήθησε.

Ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν τρεις ώρες! Είπαμε τόσα πολλά! Ευχαριστηθήκαμε  τόσο πολύ!

Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για τη ταβέρνα «Σείριος». Καθίσαμε στην όμορφη αυλή με τα πολλά δέντρα και τον απαλό φωτισμό και συνεχίσαμε τη συζήτησή μας πίνοντας λευκό κρασί με ωραία εδέσματα. Μου άρεσε που άκουγα πολλά καινούργια πράγματα από την Παιανία κι ο χρόνος κυλούσε ευχάριστα.

Μίλησα στο τηλέφωνο με τη Νικολέττα – μαθήτρια μου από την ίδια τάξη –  που την κάλεσε η Ζωή στο κινητό της και έμαθα ευχάριστα νέα. Μίλησα ακόμη στο τηλέφωνο με τους γονείς της Δέσποινας, εισπράττοντας όπως πάντα, πολλή αγάπη και αναγνώριση.

Πέρασαν άλλες τρεις ώρες ευχάριστα και στις δύο περίπου τα μεσάνυχτα, αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο.

Συνοδεύοντας την εκλεκτή παρέα προς το ξενοδοχείο, ο Χρήστος έριξε την πρόταση να σταματήσουμε σε κάποιο μπαρ επί της οδού Ανεξαρτησίας για ένα ποτό. Η πρότασή του δεν πλειοψήφησε, εγκρίθηκε, όμως, ομόφωνα η δική μου πρόταση για πρωινό καφέ στην καφετέρια «Φρόντζου Πολιτεία».

Τους καληνύχτισα και κατά τις 2.30 ήμουν στο σπίτι. Ύστερα από τόσο έντονες συγκινήσεις, ο ύπνος με πήρε μετά τις τέσσερις. Στα πρωινά μου όνειρα ήταν διαρκώς παρόντες οι μαθητές μου από την Παιανία. 

Παρόλο που κοιμήθηκα τόσο αργά, το πρωί ξύπνησα με μεγάλη ευκολία. Η πρώτη μέριμνά μου ήταν να ετοιμάσω πέντε ανθοδέσμες με τριαντάφυλλα από τον κήπο μου για να τις προσφέρω στις μαθήτριές μου. Οι τριανταφυλλιές ήταν φορτωμένες με τριαντάφυλλα, λες και περίμεναν την όμορφη αυτή συνάντηση! Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα και ροζ τριαντάφυλλα έπεσαν μέχρι ενός για να συνθέσουν τις όμορφες ανθοδέσμες!  

Κυριακή, εννιά το πρωί, συναντήθηκα με τις μαθήτριές μου και το Χρήστο στο ξενοδοχείο. Πρόσφερα από μία ανθοδέσμη τριαντάφυλλα στην καθεμιά και μία ανθοδέσμη με μπουμπούκια για την κόρη της Τασούλας. Στη συνέχεια  ανηφορίσαμε για το Φρόντζο για να απολαύσουμε το καφεδάκι μας, βλέποντας από ψηλά τα Γιάννενα και τη λίμνη. 

 Ο Χρήστος δεν άφηνε καμία ωραία εικόνα χωρίς να την καταγράψει στη φωτογραφική του μηχανή. Οι φωτογραφίες αυτές είναι πολύτιμα ενθυμήματα από το αντάμωμα αυτό.

 Όμως, όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν. Παρακάλεσα τις μαθήτριές μου να μεταφέρουν και στους υπόλοιπους  μαθητές την αγάπη μου και να τους πουν, αν ο δρόμος τους βγάλει κάποια στιγμή στα Γιάννενα, να μη διστάσουν να με πάρουν τηλέφωνο.

Και οι τέσσερις μαθήτριές μου εξέφρασαν την επιθυμία για μια τρίτη συνάντηση στην Παιανία για να είναι, όπως μου είπαν, περισσότερα παιδιά. Υγεία να υπάρχει σε όλους μας και γιατί όχι και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη ….. φορά. «Πάλε καλαίς αντάμωσαις, πάλε ν` ανταμωθούμε», όπως λέει και το Δημοτικό τραγούδι.

Βγάλαμε τις τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες και χαιρετηθήκαμε σε μια φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα.

Οι ωραίες στιγμές που μου χάρισαν οι μαθήτριες μου από την Παιανία θα τις θυμάμαι για πάντα. 

Τελειώνοντας θα ήθελα και μέσα από το Ιστολόγιό μου να ευχαριστήσω από καρδιάς τη Ντίνα, που ήρθε από την Κύπρο, τη Δέσποινα που ήρθε από την Κρήτη, τη Ζωή, την Τασούλα και το Χρήστο, που ήρθαν από την Παιανία και μπήκαν σε μεγάλο κόπο και πολλά έξοδα για να με συναντήσουν στα Γιάννενα. Αλλά θέλω να τονίσω και τούτο: Δεν έχω κανένα παράπονο και το υπογραμμίζω από τους μαθητές που δεν παρευρέθηκαν στη συνάντηση αυτή. Τα χρόνια είναι δύσκολα για ένα μεγάλο ταξίδι και τα έξοδα πολλά. Εγώ είμαι απόμαχος της εργασίας, ενώ οι παλιοί μαθητές μου τώρα δίνουν τον αγώνα της ζωής και μάλιστα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουν!