Από το Σεπτέμβριο η επιστροφή στο σχολείο ήταν σαν ένας μαθηματικός γρίφος, στον οποίο κληθήκαμε ψύχραιμα και υπομονετικά να βρούμε μία λύση.

Οι μάσκες προβλημάτισαν- έπεφταν, τις σηκώναμε-τελικά, τα καταφέραμε… και σίγουρα αποδείξαμε πως δεν είναι ‘φίμωτρο’, γιατί δε μας έκλεισε το στόμα. Όλοι κληθήκαμε να πούμε τη γνώμη μας για το καθετί και σε καμιά περίπτωση το ίδιο με τον δίπλα μας…

Οι φωνές δεν ακούγονταν-«Τι είπες;», «Πες το πάλι, δεν κατάλαβα!» «Μπα! Μεγάλωσα και βαριακούω…», ενώ εγώ για να ακουστώ έπρεπε να μιλάω λες και τσακωνόμουν όλη την ώρα. Σιγά σιγά, πάει και αυτό, το βάλαμε σε μια σειρά…

Οι κανόνες πολλοί -και η ενέργεια για να τους τηρήσουμε πολλαπλάσια αυτής που είχα για την ‘παρεούλα’, αλλά λες ‘Άσε αξίζει τον κόπο’…

Δυο μήνες να λες και να δείχνεις πώς μπαίνουμε σε μια γραμμή και την Πέμπτη ακούω: «Είδες κυρία, η γραμμή της Δημοκρατίας είναι σαν και τη δική μας, ο καθένας κοιτάζει όπου θέλει»…!!! (Π.Πρ)

Η ευθύνη φέτος μεγαλύτερη από ποτέ αλλά η συνειδητοποίησή της και από τους γονείς πιο ισχυρή από κάθε άλλη φορά… Ένα συναχάκι ήταν αρκετό για το πρωινό τηλεφώνημα «Δε θα έρθουμε σήμερα, να σιγουρευτούμε πρώτα, μη σας δημιουργήσουμε πρόβλημα»…

Κι εκεί που νιώθεις πως βήμα βήμα κάτι πάει να γίνει, όλα πάλι σταματούν…

…Εκεί που τα παιδιά άρχιζαν να ξεδιπλώνουν σκέψεις και να κάνουν δειλά βηματάκια στα μονοπάτια της φαντασίας, έρχεται η οθόνη να ισοπεδώσει δημιουργικότητα, συνεργασία, γέλια, νοιάξιμο και επικοινωνία ουσιαστική – όχι πλασματική…

Πριν τρεις μόλις μέρες –στον κύκλο μας- χαϊδεύαμε και κάναμε μασάζ ο ένας στην πλάτη του άλλου, σχεδιάζαμε απαλά γραμμές και γράμματα στον μπροστινό μας προσέχοντας να μην τον πονέσουμε κι η τάξη ήταν περισσότερο ήσυχη από ποτέ. Το μόνο που ακουγόταν ήταν «ΜΜΜΜ!!!»

Ο Αριστοτέλης έλεγε «Η μόρφωση του μυαλού χωρίς τη μόρφωση της καρδιάς δεν είναι καθόλου μόρφωση».

Κρίμα που ενώ κάποιοι πραγματικά προσπαθήσαμε

να ξεπεράσουμε τα εμπόδια,

δεν καταφέραμε να πείσουμε αυτούς

που πίστευαν πως αποτελούμε πειραματόζωα…

Παρόλα αυτά…

“Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά
μη λέω πολλά
μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά
κοιτάω ψηλά στ’ ατέλειωτα τραγούδια
με τη σκιά μου να πετώ, να πετώ
να πιάνω αστέρια στο βυθό…”

“Εκείνη τη μέρα, εμφανίστηκε ένα παράξενο ζώο. Ήταν βρόμικο κι έδειχνε κουρασμένο, λυπημένο και φοβισμένο. Έσερνε μια μεγάλη βαλίτσα…»

Όταν τα ζώα ρωτούν τι είναι μέσα, ο ξένος δίνει μια λίστα που θα προκαλέσει αμφιβολίες. Λέει ότι υπάρχει ένα σπασμένο φλιτζάνι τσαγιού, ένα τραπέζι και καρέκλα, και μια καλύβα στην πλαγιά του βουνού. Και καθώς είναι κουρασμένος από το ταξίδι του, κοιμάται.

Μα οι ντόπιοι, πολλοί από τους οποίους έχουν τη συνήθεια της καχυποψίας, της δυσπιστίας και της ξενοφοβίας, ζάρωσαν στο “ψέμα”. Η βαλίτσα είναι πολύ μεγάλη για να έχει μόνο ένα φλιτζάνι αλλά αποκλείεται να έχει και όλα τα υπόλοιπα.“Λοιπόν, εγώ δεν τον εμπιστεύομαι. Πώς είμαστε σίγουροι ότι μας λέει την αλήθεια; Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μάθουμε…”

Όταν βλέπουν τι είναι μέσα, αμφισβητούν τη συμπεριφορά τους, αναρωτιούνται «και τώρα τι θα σκεφτεί για μας;» και σκέφτονται τι πρέπει να κάνουν για να καλωσορίσουν τον εξαντλημένο ξένο, στο όνειρο του οποίου ξεπροβάλλει το παρελθόν του πρόσφυγα, η ζωή του στον παλιό τόπο και το ταξίδι του στη νέα γη. Μέσα από την αμφισβήτηση ανακαλύπτουν έναν εντελώς νέο τρόπο να σκεφτούν τη νέα άφιξη.

«Η Βαλίτσα» του Chris Naylor-Ballesteros (εκδ. Διόπτρα) είναι ένα βιβλίο για ενσυναίσθηση και συμπόνια, ανεκτικότητα και κατανόηση του διπλανού μας σε μία περίοδο που πολύ εύκολα μετατρεπόμαστε σε καχύποπτους και επιθετικούς κριτές. Είναι ένα βιβλίο για την ευγένεια σε μία εποχή που η αγένεια κυριαρχεί.

Η απλότητα και λιτότητα τόσο του κειμένου όσο και της εικονογράφησης μιλούν κατευθείαν στα παιδιά, τα οποία αντιλαμβάνονται αμέσως την κατάσταση χωρίς να τους δίνονται περιττές πληροφορίες. Δε χρειάζεται να καταλάβουν αμέσως από πού έρχεται ο ‘ξένος’ ή γιατί είναι τόσο κουρασμένος.  Δίνουν εύκολα την απάντηση στην ερώτηση που διαφαίνεται «Πώς επιλέγουμε να ‘χαιρετίσουμε’ τον εξαντλημένο ξένο; Με εχθρότητα & υποψία ή με ένα φλιτζάνι τσάι και φιλία;»

Μια ιστορία γεμάτη ελπίδα και καλοσύνη, αγάπη και τρυφερότητα για όλα τα πλάσματα που έχουν την ανάγκη μας…

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την απογοήτευση που τα νέα μέτρα μας προκαλούν, αλλά στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε πώς θα ανταποκριθούμε.

Κι ενώ όλα γύρω κλείνουν και διακόπτουν τη λειτουργία τους περνώντας στη σφαίρα της αδράνειας, εμείς παραμένουμε ανοικτοί, τυχεροί που μπορούμε ο ένας να βλέπουμε τον άλλο, να μιλάμε μεταξύ μας –όχι από τηλέφωνα και οθόνες- και ακόμη κι αν δεν ακουγόμαστε καλά να ‘καλημεριζόμαστε’.

Κι ενώ ενοχλούμαστε από το θόρυβο που φέρνει το ορθάνοιχτο παράθυρο στην παρεούλα μας, όταν τα παιδιά του δημοτικού  κάνουν το διάλειμμά τους, τελικά είμαστε ευγνώμονες γιατί τι άλλο από ζωντάνια και υγεία αυτή η φασαρία;

Η αίθουσα γίνεται για μας μια όαση μακριά από την αγωνία και το φόβο που κόβουν βόλτες πέρα από τα κάγκελα της αυλόπορτας. Η αίθουσα γίνεται το δικό μας κομμάτι βεβαιότητας – όλοι λαχταρούμε τη δομή και τη βεβαιότητα. Είναι μέρος της ανθρώπινης κατάστασης, αυτή που μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς.

Κι όσα παιχνίδια και να πιάσουμε, όσες επιφάνειες κι αν ακουμπήσουμε, εκεί περιμένουν ανοιχτές κι απλωμένες οι παλάμες να απολυμανθούν.

Αυτές οι παλαμίτσες φωνάζουν «εδώ είμαστε, κρατάμε τη ζωή» το ίδιο δυνατά, όπως κάποιες φωνούλες λένε «Κυρία, κυρία η μάσκα είναι κάτω από τη μύτη. Πες να τη σηκώσει…»

Αυτό το σκίτσο δημοσιεύτηκε στον γαλλικό τύπο για να δηλώσει την ανάγκη των παιδιών στο άγγιγμα και την κοινωνική επαφή.

Ο ΗΥ σίγουρα δεν μπορεί να πετύχει την προσομοίωση μιας αγκαλιάς. Τα παιδιά αυτή χρειάζονται περισσότερο  απ΄ όλα.

«Το άγγιγμα είναι η πρώτη ουσιαστική αίσθηση που έχεις όταν γεννιέσαι και η τελευταία πριν πεθάνεις», υποστηρίζει η νευρολόγος Κάταλιν Γκόταρντ. «Το νεογέννητο αντιλαμβάνεται την επαφή καλύτερα από την όραση ή την ακοή.Οι ηλικιωμένοι χάνουν την όρασή τους, την ακοή τους, την ισορροπία τους, δεν χάνουν όμως την αφή τους »  Πηγή: Guardian

Και σίγουρα εμείς έχουμε ανάγκη το μήνυμα που υπάρχει πίσω από αυτή… “Όλα θα πάνε καλά”…

“Σύμφωνα με την DW, με τη συνεχή άνοδο κρουσμάτων στην περίοδο 12-17 Οκτωβρίου, οι πωλήσεις του χαρτιού υγείας στη Γερμανία            σχεδόν διπλασιάστηκαν (+89,9%) σε σχέση με αντίστοιχες περιόδους πριν από την πανδημία. Αυτό επιβεβαιώνουν στοιχεία της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας, που δόθηκαν στη δημοσιότητα την Πέμπτη. Σημαντική αύξηση καταγράφεται επίσης στις πωλήσεις αντισηπτικών (+72,5%), αλλά και στο σαπούνι (+62,3%). Μικρότερη, αλλά αισθητή, η αύξηση πωλήσεων σε συγκεκριμένα τρόφιμα, όπως το αλεύρι (+28,4%) και η διατροφική μαγιά (+34,8%)…”                                                                                      ΠΗΓΗ: https://politis.com.cy/politis-news

Αυτό βέβαια δεν το διαβάζουμε ή ακούμε πρώτη φορά. Τον περασμένο Μάρτιο & Απρίλιο συνέβη σε πολλές χώρες -πλην της Ολλανδίας καθώς η προτεραιότητα ήταν άλλη… Και σχετικά συγκρατημένοι υπήρξαν οι Έλληνες.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν  δείχνουν “πολίτες να κάνουν ουρά έξω από το βιβλιοπωλείο «Le Furet du Nord» ενόψει του νέου lockdown που αποφασίστηκε στη Γαλλία. Οι Γάλλοι περιμένουν υπομονετικά υπό βροχή τη σειρά τους για να μπουν στο βιβλιοπωλείο και να προμηθευτούν βιβλία για να περάσουν την δεύτερη καραντίνα.”                                              ΠΗΓΗ: https://www.iefimerida.gr/kosmos/

Οι φωτογραφίες είναι συμβολικές για το τι θεωρούμε είδος πρώτης ανάγκης την εποχή της πανδημίας…