“…Γινόμουν δώδεκα εκείνη τη μέρα του Οκτώβρη που το σεντόνι όλων μας γέμισε ξαφνικά σκιές άγνωστες κι απειλητικές… ‘Εδώ Ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών. Μεταδίδομεν το πρώτον ανακοινωθέν του Ελληνικού Γενικού Στρατηγείου…’ …Πρώτος μαθαίνω τα νέα του Μετώπου από το ραδιόφωνο κι από τους εφημεριδοπώλες που διαλαλούν τα πρωτοσέλιδα…”

“Βγαίνουμε στα μπαλκόνια και κοιτάμε ανήσυχοι μι τον δρόμο και μια τον ουρανό… Μια βροχή από “ΌΧΙ” και “ΖΗΤΩ” ποτίζει το κέντρο της Αθήνας…”

Αφού γράψουμε σε άμμο το δικό μας ΟΧΙ …

…ετοιμάζουμε τα στεφάνια προς τιμήν όλων αυτών που ανέβηκαν στα τρένα που “…ξεφυσώντας σαν χοντρή σαρανταποδαρούσα με δεκάδες χέρια και πόδια…” πήγαν να πολεμήσουν στα βουνά της Πίνδου…

“…Τώρα που το σχολείο είναι κλειστό, παίζουμε συνέχεια. Με τα κεριά να φωτίζουν το τεντωμένο σεντόνι στην αυλή μας, ο Σβούρας κι εγώ πολεμάμε τον εχθρό…”

Μαζί με τον Λευτέρη – “…είναι περίεργο πώς γίνεσαι από παιδί άντρας σε μια μόνο μέρα…”- γινόμαστε πράκτορες, δημιουργούμε κώδικα για να μεταδώσουμε το μήνυμα …

“…Απρίλης πια. Οι παπαρούνες παντού, το χαμόγελο της άνοιξης. Το δικό μας, όμως, χαμόγελο το άρπαξαν βίαια οι απειλητικές σκιές που όλο πλησιάζουν και πληθαίνουν…Κατακόκκινη η σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό ματώνει με τη σκιά της την Ακρόπολη και μαυρίζει την καρδιά μου…”

Τα άγρια θεριά που είχαμε συναντήσει στο βιβλίο “Τα κίτρινα καπέλα» της Κ. Ματαθία – Κόβο (εκδ. Πατάκη) έφτασαν μέχρι εδώ. Θυμόμαστε πως όπως η οικογένεια Μπε υποχρεώθηκε να φορέσει κίτρινα καπέλα κάποιοι άλλοι υποχρεώθηκαν να φορέσουν κίτρινα αστέρια και να περπατήσουν στις όχθες ενός ποταμού. Αφήνουμε ένα λουλούδι στα παπούτσια – μνημείο…

“…Κανείς από μας δεν κυκλοφορεί αργά το βράδυ. Μόνο αυτές οι τρομαχτικές σκιές που μέρα τη μέρα καταβροχθίζουν την Αθήνα μας, τη χώρα όλη. Οι σκιές με τα αγριεμένα στόματα που όλο διατάζουν.Οι σκιές με τα σιδερένια κράνη και τις βαριές μπότες. Τις μπότες που δεν μ’ αφήνουνε να κοιμηθώ τη νύχτα…”

Ο Λευτέρης δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Τουλάχιστον έχει το κρεβάτι του. Τι γίνεται όμως με το γειτονόπουλο;

“…Μια απ’ αυτές τι; ατέλειωτες νύχτες, ένα δυνατό χτύπημα στο παραθυρόφυλλο με κάνει να πεταχτώ όρθιος. Μέσα απ’ τις γρίλιες διακρίνω μια φιγούρα παράξενα γνώριμη…”

Ο  μπαμπάς του Λευτέρη γύρισε. “…Πιο αδύνατος, αλλά γερός. Ο κύριος Φώτης όχι…”

Στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές. Κάθε ένας από αυτούς έχει χάσει κάτι…

Το παιδί έχασε τον μπαμπά του (Β )  Η μαμά έχασε τον άντρα της (Α ) Ο μπαμπάς έχασε τη ζωή του (Χ )

Η πείνα είναι μεγάλη.“…Γίνεται μάχη γύρω από τους σκουπιδοντενεκέδες για λίγα ψίχουλα. Βλέπω συνέχεια στα πεζοδρόμια σκιές της ζωής.  με πρησμένες κοιλιές και σφραγισμένα μάτια. και το παίρνω απόφαση. Όταν ο Στράτος από τις “Αγριόγατες” μου προτείνει να μπω στην ομάδα τους, δε λέω όχι…”

“…Ώσπου , μετά από 1264 μέρες- τις μετρώ μία μία- ο εφιάλτης φεύγει νικημένος…να δούμε πάλι την ελληνική σημαία να κυματίζει περήφανη στον Ιερό Βράχο…”

Και καθώς ήταν και ευρωπαϊκή εβδομάδα προγραμματισμού, την κάναμε και με αυτό τον τρόπο…

Τα αποσπάσματα είναι από το εκπληκτικό

“Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου”

της Γιώτας Αλεξάνδρου από την ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ

Με αφορμή το παραμύθι της Anna Walker «Ο κύριος ΟΥΦ» (εκδόσεις ΜΙΚΡΗ ΣΕΛΗΝΗ) αναρωτιόμαστε πότε λέμε εμείς Ουφ!…

 … Αναστενάζω… (Ι)

…Κουράστηκα!  …Το γλίτωσα!  …Πώς θα τα κάνω όλα αυτά; (Β)

…νερό. Διψάω!  …πόσο μεγάλο είναι το όνομά μου; …Δεν το θέλω αυτό το φάρμακο!  (Κ)

…Έφυγε! (Β)

…Βαρέθηκα! …Πόση ώρα ακόμη θα μείνει η γυναίκα μου στη δουλειά; …Δεν μπορώ να πλύνω άλλα πιάτα!(Ε)

…Πόσο μακριά θα πάω; …Πότε θα τελειώσω τις δουλειές; …Πόσα σκαλιά θα κατέβω ακόμη;(Χ)

…Γιατί πρέπει να τα ξέρω όλα αυτά τα πράγματα σήμερα; (Α)    !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

και γνωρίζουμε τον “Μπίλυ που περνά μια άσχημη μέρα. Ο κ. Ουφ τον ακολουθεί παντού και τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο δύσκολα. Κάποια στιγμή, οι δυο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι και τότε θα συμβεί κάτι αναπάντεχο…» Ο Μπίλυ έχει κακοκεφιά. “Ξύπνησε στραβά όπως η Μ σήμερα το πρωί” (Α) …

Αλλά επειδή ξέρουμε πως στην καθημερινότητά μας πάντα θα υπάρχει “λίγη χαρά, λίγη λύπη και μπόλικη αγάπη”, θα κοιτάξουμε το δικό μας ΟΥΦ κατάματα και θα αντιστρέψουμε την κατάσταση…

Ο κύριος ΟΥΦ που μας γρατζούνισε, μας ενόχλησε και κάποιους πόνεσε όταν τον ψαχουλέψαμε, από γκρίζος όταν τον είδαμε, μεταμορφώνεται σε κάτι πιο χαρούμενο…

Άλλωστε, τα συναισθήματά μας αναζητούν χώρο  να εκφραστούν, να βρουν μονοπάτι να διαφύγουν ώστε να μην συμπιεστούν και αναστατώσουν το μέσα μας, το ποτάμι. Όπως ο Γιάννης από το παραμύθι της Μαρίας Ρουσάκη «Ένα ποτάμι μέσα μου» (εκδόσεις Πατάκη). Το δικό του ποτάμι  άλλοτε κυλά ήρεμο, όπως όταν παίζει στο πάρκο με τον σκύλο του, τον Δία, όταν ακούει μουσική ή όταν διαβάζει κάποιο βιβλίο, άλλοτε φουσκώνει όπως όταν κερδίζει τον παππού στο σκάκι κι άλλοτε τρέχει άγριο και ορμητικό όπως τότε που τον τιμώρησε η μητέρα του επειδή ζωγράφισε τον τοίχο.Όμως όταν λυπήθηκε και πόνεσε πολύ με την απώλεια του σκύλου του το μέσα του μοιάζει πιο πολύ με ένα παγόβουνο. Κι αυτό πρέπει όμως κάποια στιγμή να λιώσει, πρέπει να το αφήσει να ξεχειλίσει…

Σκεφτόμαστε πώς θα δημιουργήσουμε τα δικά μας χρωματιστά παγόβουνα και πώς θα τα κάνουμε να λιώσουν. Τελικά δεν ήταν δύσκολο να αφήσουμε το δικό μας ποτάμι να ξεχειλίσει…

Το αποτέλεσμα…απλά εκπληκτικό- γιατί η λύπη μπορεί να είναι και δημιουργική…

Κι όπως πάντα μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο και μετά τη νύχτα ξημερώνει μία καινούρια μέρα έτσι και μετά τη λύπη -που θα πάει – έρχεται πάλι κι η χαρά…

Λήψη αρχείου

Είμαστε χαρούμενοι όταν…

…δύο άνθρωποι αγκαλιάζονται, …είμαστε όλη η οικογένεια μαζί, …μας φιλάει η μαμά κι ο μπαμπάς, …παίζουμε με το ζάρι παιχνίδια με τη μαμά, …ο μπαμπάς φτιάχνει τελικά το αυτοκινητάκι που χάλασε…

Κι όπως διαβάσαμε και γελάσαμε «Ευτυχία είναι ένα καρπούζι πάνω στο κεφάλι σου» (της Stella Dreis από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ) Η ζωή θέλει κέφι, φίλους, χαμόγελα, ενθουσιασμό και ζωντάνια. Με τον τρόπο μας το επιβεβαιώσαμε…

και κάπου εκεί…ανάμεσα στις χαρές και στις λύπες κρύβεται και η μπόλικη αγάπη , όπως μου θύμισε ο Β…

…

…κι όλα αυτά και στα αγγλικά με τη Mrs Amalia…

Η φράση “Λίγη χαρά, λίγη λύπη και μπόλικη αγάπη”

είναι από το παραμύθι της Παπαγιάννη Μαρίας 

“Μια άλλη μέρα θα νικήσεις εσύ…” (εκδόσεις Πατάκη)

την οποία ‘υιοθετήσαμε’ ως σύνθημα στην αρχή της χρονιάς,

όταν διαβάσαμε το παραμύθι στο πλαίσιο της συνοχής της ομάδας…

Πριν την ανάγνωση του παραμυθιού του  Luciano Lozano ”Η Χαρά χορεύει” από τις εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ο Τσέστερ αφηγείται στο γράμμα του μία αληθινή ιστορία – αυτή της Gyllian Lynne…

Λήψη αρχείου

…και ζητάει να ζωγραφίσουν ένα ψάρι όπως και όπου το φαντάζονται. Άλλοι θα το δουν σε γυάλα…

…άλλοι στη θάλασσα ή σε λίμνη…

…άλλοι παρέα με μια γοργόνα…

…άλλοι στο τηγάνι ενός παππού (!!!)…

…άλλοι στο πιάτο παρέα με λεμόνι, ντομάτα κι ένα φύκι…

…άλλοι στην κοιλιά ενός πιο μεγάλου ψαριού … (!!!!!!!!!)

…άλλοι στο καλάμι του συμμαθητή μας που σώζει την οικογένεια από τον καρχαρέξ ενώ ο μπαμπάς κρατάει τη βάρκα σταθερή με το κουπί και η μαμά κρατά τη … που κλαίει…

…όμως κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ένα ψάρι να σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο, αφού θα πεθάνει κατευθείαν , δε ζει χωρίς νερό, δεν αντέχει έξω από το νερό, θα παγώσει και θα μείνει ακίνητο, θα το φάνε τα πουλιά….

Ο ληστής έσπασε ένα ποτήρι. Η κάμερα ‘έγραφε’ τον ληστή, χτύπησε η σειρήνα και ήρθε ο αστυνομικός που άκουσε την σειρήνα για να τον συλλάβει. Κι όλα αυτά με αφορμή το /λ/ της λύπης…

Με αφορμή το παραμύθι  του Μάκη Τσίτα «και βγάζω το καπέλο μου…» από τις Εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη ο Τσέστερ μας δίνει οδηγίες για νέα αποστολή. Αφού εντοπίσουμε τα 4 στοιχεία -πίνακες του Keith Haring- καλούνται να τους συνδέσουν σε μία δική τους ιστορία…

Αφού διαβάσουμε το παραμύθι φτιάχνουμε τους δικούς μας πίνακες…

Όταν την επομένη διαβάσαμε το “Λύκε, λύκε είσαι εδώ;” του Βασίλη Κουτσιαρή από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ είχαμε τη διάθεση να διακωμωδήσουμε τους λύκους’ που μπορεί να συναντήσουμε στη ζωή μας…

“

…αλλά και τον φόβο που θα αισθανθούμε…

Αφού εκφράσουμε τους φόβους μας έτσι ώστε να μη γίνουν “Ένα πουλί στον ώμο μου” (της Σιμπίλ Ντελακρουά από τις εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη)…

…σκεφτήκαμε πώς εμείς θα απαλύναμε τον φόβο κάποιου…

…κι εμείς προετοιμαζόμαστε…

…παρατηρούμε ποια κτίρια μπορεί να κινδυνεύουν περισσότερο…

…πώς τα έπιπλα -εάν δεν λάβουμε τα μέτρα μας- μπορεί να μας τραυματίσουν…

…διαπιστώνουμε ποια είναι τα στρώματα της γης…

…τις πλάκες που κινούνται…

…το αποτυπώνουμε όπως μπορούμε…

…με τη βοήθεια του σεισμογράφου καταγράφουμε τις δονήσεις…

…και φυσικά έτοιμοι πλέον παίρνουμε μέρος στην άσκηση με επιτυχία – αυτή τη σκάλα για 1η φορά την κατεβήκαμε τελείως αθόρυβα … Για το λόγο αυτό λοιπόν έπρεπε να βραβευτούμε…

…και το αυγό δεν πήγε χαμένο. Ο Πίτσι και η Κι το ευχαριστήθηκαν!!!!!!!!

Όσο για τον Εγκέλαδο απομακρύνθηκε με την ουρά στα σκέλια…

Ο Τσέστερ μας έφερε έναν φίλο του να γνωρίσουμε που λίγο μας προβλημάτισε, κάπως μας μπέρδεψε…

Είναι ένας άνθρωπος (Ι)

Είναι θυμωμένος, γιατί τα χέρια του είναι έτσι (Β)

Τα χέρια του είναι μπουνίτσες (Ι)

Είναι όπως όταν κάνουμε κακά (Β)  !!!!!

Το βρήκα, όπως όταν σφιγγόμαστε. Τι κάνει; Προσπαθεί να ρίξει μια μπουνιά;  (Χ)

Είναι κλόουν; (Ά)

Μήπως τον βλέπουμε από πίσω; … Μπορεί να έχει βάλει ανάποδα το παντελόνι του.(Ι)

Δεν έχει μάτια (Χ)

…

Έχει κοκκινίσει επειδή είναι θυμωμένος (Ι)

Διαπιστώνουμε πως η φιγούρα με το κόκκινο σύννεφο για κεφάλι είναι  “Ο θυμωμένος Κνουτ”της Έντιτ Σράιμπερ-Βίκε από τις εκδόσεις ΔΙΑΠΛΑΣΗ και σκεφτόμαστε πότε θυμώσαμε εμείς…

Αφού φουσκώσαμε μπαλόνια σαν να φουσκώνουμε από θυμό και ξεφουσκώσαμε αργά αργά παίρνοντας βαθιές ανάσες αλλά και γρήγορα με αποτέλεσμα τα μπαλόνια να εκτοξεύονται στην τάξη, είδαμε πως όταν μαζεύουμε το θυμό μέσα μας δε σκεφτόμαστε καθαρά, η σκέψη μας θολώνει και -όπως συνέβη με τον Κνουτ- πάνω στον θυμό μας μπορεί να πληγώσουμε κάποιον. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ηφαίστειο που μπορεί να εντυπωσιάζει αλλά όταν εκρήγνυται οι συνέπειες είναι καταστροφικές…

Αποτυπώσαμε το πείραμα…

…κόψαμε για 1η φορά φέτος – και ναι! ξεπεράσαμε κάθε προσδοκία- και δημιουργήσαμε θυμωμένα πρόσωπα έτοιμα να εκραγούν…

…κι “Ο θυμωμένος Κνουτ” περιμένει να ακούσει προτάσεις για να ελέγχει τον θυμό του…

“Σ’ ένα βάζο μέσα” της Ντέμπορα Μαρσερό από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ – ένα βιβλίο για τη δύναμη των αναμνήσεων και τη μαγεία της φιλίας

Ο Λουέλιν και η Έβελιν μαζεύουν μέσα σε γυάλινα δοχεία εκπληκτικά πράγματα…«… πράγματα που είναι δύσκολο να τα κρατήσεις στα χέρια σου, όπως ουράνια τόξα, τον ήχο της θάλασσας, τον άνεμο ακριβώς πριν χιονίσει… » Εμείς…

Ο Τσέστερ στο βάζο της τάξης μας έφερε τη δική του ανάμνηση από το Σαββατοκύριακο επηρεασμένος από τον Λουέλιν.

«…Κι έτσι, όταν τα χρυσά φύλλα του φθινοπώρου άρχισαν ξανά να πέφτουν, ο Λουέλιν βάλθηκε να γεμίσει ένα βάζο για την Έβελιν…» 

Και με μερικά από τα φύλλα μας επέτρεψε να κάνουμε αποτυπώματα με τα χρώματα του Οκτώβρη…

Σε ένα μικρό βάζο αποφασίσαμε να πειραματιστούμε με λίγο λάδι, νερό, χρώμα ζαχαροπλαστικής (που μας θυμίζει τούρτα από τα γενέθλια της Κ) και μια …βιταμίνη(που τις έχουμε εύκαιρες για να μας θυμίζουν να προσέχουμε την υγεία μας μέρες που είναι)

Για να δούμε τι αναμνήσεις θα έρθουν την επόμενη εβδομάδα. Ο Τσέστερ περιμένει…

“Τάτα που είσαι; Έλα να παίξουμε!” Από το οπισθόφυλλο του … “Τάτα;;” (Ίρις Σαμαρτζή, εκδ. ΙΚΑΡΟΣ)

Η ηρωίδα, που την ονομάσαμε Ίριδα -όπως τη συγγραφέα- με τα κοντά κοτσιδάκια και τα μπλε λαστιχάκια, μας δείχνει το μικρό της σπίτι κι αμέσως μετά, στην απέναντι σελίδα, μας δείχνει το σπίτι όπου μένει η Τάτα, η καλύτερή της φίλη, κι αυτή με κοτσιδάκια δεμένα με λαστιχάκια κόκκινα. Η Ίριδα φαντάζεται έξω από το σπίτι της μία τραμπάλα, μία τσουλήθρα , ένα γύρω γύρω όλοι “μόνο για αυτήν και την Τάτα”. Και εμείς τα βάζουμε έξω από το σπίτι της. Φαντάζεται κι ένα δωμάτιο με τα αγαπημένα τους ζωάκια – και τα βάζουμε κι αυτά. Και όχι μόνο. Ό,τι φαντάζεται, το προσθέτουμε…

Κι όχι μόνο όσα φαντάζεται η Ίριδα αλλά κι αυτά που θα θέλαμε εμείς -δωμάτια με άλογα, μονόκερους  , ρούχα για μεταμφίεση, μπαλόνια, τραπεζάκια και μπαλκόνι για τον χυμό μας, στρατιωτάκια και δεινόσαυρους. Και κάθε φορά που συμπληρώνουμε ένα καινούριο φανταστικό δωμάτιο, το σπίτι της Τάτα όλο και το πάμε παραπέρα για να χωρέσουν αυτά που εμείς θέλουμε. Μέχρι που “Βγάλτο τελείως κυρία”(Αλ)…

Και το βγάζουμε τελείως. Ώρα για παιχνίδι λοιπόν… με όλα αυτά τα εκπληκτικά δωμάτια με παιχνίδια που μάζεψε η Ίριδα θα περάσει τέλεια. Ή μήπως όχι; “Και τι να τα κάνει μόνη της; Αφού δεν έχει παρέα;”(Αρ)

Αφού προβληματιστήκαμε, αρχίσαμε να αφαιρούμε δωμάτια μέχρι που φτάσαμε στην αρχική εικόνα. Δύο σπίτια -αρκετά μακριά όμως το ένα από το άλλο. Πώς θα τα καταφέρουν οι δύο φίλες να παίξουν τώρα; Επιστρατεύσαμε σανίδες και τούβλα και φτιάξαμε μία γέφυρα ισορροπίας, την περπατήσαμε μέχρι που συναντηθήκαμε, σκορπίσαμε τα στεφάνια από την πόρτα του ενός σπιτιού στο άλλο και πηδήξαμε μέχρι να αγκαλιαστούμε. πήραμε και την σκάλα του Τσέστερ και την ‘ανεβήκαμε’ για να χαιρετηθούμε από ψηλά…

Σκεφτήκαμε σε ποιον θα θέλαμε να λέμε ‘καλημέρα’ όταν ανοίγουμε την πόρτα μας…

…

Και απαντήσαμε και στην ερώτηση -δοκιμασία του Τσέστερ για το τι μας κάνει τελικά δυνατούς…

Γιατί αυτό που έχει σημασία δεν είναι ένα συνεχές “θέλω”, μία διαρκής αναζήτηση του κάτι παραπάνω,  αλλά το μαζί, το ‘εμείς’, να περπατάμε δίπλα ο ένας στον άλλο, να μοιραζόμαστε… Για να μη φτάσουμε να φωνάξουμε “Τάτααα!Τάταααα! Πού είσαι; Πού πήγες;”