Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την απογοήτευση που τα νέα μέτρα μας προκαλούν, αλλά στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε πώς θα ανταποκριθούμε.

Κι ενώ όλα γύρω κλείνουν και διακόπτουν τη λειτουργία τους περνώντας στη σφαίρα της αδράνειας, εμείς παραμένουμε ανοικτοί, τυχεροί που μπορούμε ο ένας να βλέπουμε τον άλλο, να μιλάμε μεταξύ μας –όχι από τηλέφωνα και οθόνες- και ακόμη κι αν δεν ακουγόμαστε καλά να ‘καλημεριζόμαστε’.

Κι ενώ ενοχλούμαστε από το θόρυβο που φέρνει το ορθάνοιχτο παράθυρο στην παρεούλα μας, όταν τα παιδιά του δημοτικού  κάνουν το διάλειμμά τους, τελικά είμαστε ευγνώμονες γιατί τι άλλο από ζωντάνια και υγεία αυτή η φασαρία;

Η αίθουσα γίνεται για μας μια όαση μακριά από την αγωνία και το φόβο που κόβουν βόλτες πέρα από τα κάγκελα της αυλόπορτας. Η αίθουσα γίνεται το δικό μας κομμάτι βεβαιότητας – όλοι λαχταρούμε τη δομή και τη βεβαιότητα. Είναι μέρος της ανθρώπινης κατάστασης, αυτή που μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς.

Κι όσα παιχνίδια και να πιάσουμε, όσες επιφάνειες κι αν ακουμπήσουμε, εκεί περιμένουν ανοιχτές κι απλωμένες οι παλάμες να απολυμανθούν.

Αυτές οι παλαμίτσες φωνάζουν «εδώ είμαστε, κρατάμε τη ζωή» το ίδιο δυνατά, όπως κάποιες φωνούλες λένε «Κυρία, κυρία η μάσκα είναι κάτω από τη μύτη. Πες να τη σηκώσει…»

Αυτό το σκίτσο δημοσιεύτηκε στον γαλλικό τύπο για να δηλώσει την ανάγκη των παιδιών στο άγγιγμα και την κοινωνική επαφή.

Ο ΗΥ σίγουρα δεν μπορεί να πετύχει την προσομοίωση μιας αγκαλιάς. Τα παιδιά αυτή χρειάζονται περισσότερο  απ΄ όλα.

«Το άγγιγμα είναι η πρώτη ουσιαστική αίσθηση που έχεις όταν γεννιέσαι και η τελευταία πριν πεθάνεις», υποστηρίζει η νευρολόγος Κάταλιν Γκόταρντ. «Το νεογέννητο αντιλαμβάνεται την επαφή καλύτερα από την όραση ή την ακοή.Οι ηλικιωμένοι χάνουν την όρασή τους, την ακοή τους, την ισορροπία τους, δεν χάνουν όμως την αφή τους »  Πηγή: Guardian

Και σίγουρα εμείς έχουμε ανάγκη το μήνυμα που υπάρχει πίσω από αυτή… “Όλα θα πάνε καλά”…