και…

Γνωριμία με τον παππού Πέτρο το πρόσωπο…

Παρατηρούμε μια φωτογραφία που μπορεί να είναι ο παππούς ο Πέτρος με τον Αλέξη και σκεφτόμαστε…

Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν πίνακα ακούγοντας οδηγίες…

Πόσο κοντά πλησιάσαμε;

Και με τη βοήθεια της ιστορίας του Μάκη Τσίτα “Ο δικός μου παππούς” από τις εκδόσεις Πατάκη

…δημιουργούμε τις δικές μας ιστορίες με τον παππού…

Μαζί – αγκαλιασμένοι…

…βλέπουν ένα κάστρο  με έναν ιππότη (Γ), ψήνουν κρέας, τρώνε μήλα και βλέπουν το ουράνιο τόξο (Π), είναι στο μουσείο και βλέπουν αγάλματα (Γ), πηγαίνουν στο σχολείο (Ζ), βλέπουν κονταρομαχίες (Θ), παιδάκια πάνω σε τραμπολίνο (Ε), είναι μαζί στην παραλία (Γ & Α), περπατούν στο δάσος (Π & Α), βλέπουν το ουράνιο τόξο (Χ & Η), κάνουν μπάνιο στη θάλασσα (Γ), παρατηρούν το παγωτατζίδικο και το συντριβάνι της παιδικής χαράς (Ε & Μ), ταξιδεύουν στη ζούγκλα με τη φαντασία τους (Μ) και κοιτάζουν μία κοπελίτσα που κρατά ένα γλειφιτζούρι και το εγγονάκι θα ζητήσει ένα. θα ρωτήσει και τον παππού να κόψει ένα λουλούδι αλλά εκτός από την πασχαλίτσα έχει πάνω του και μία μέλισσα και τη φοβάται… (Κ)

“Το τέρας” του Βασίλη Κουτσιαρή (εκδόσεις Μίνωας) είναι όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας “ένα βιβλίο με θέμα το bullying. Με την συγκεκριμένη ιστορία ήθελα να αναφερθώ στα παιδιά που ασκούν εκφοβισμό στους συμμαθητές τους χωρίς να το θέλουν. Μάλιστα, με τους περισσότερους από αυτούς είναι φίλοι, παίζουν μαζί τους στα διαλείμματα. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η συμπεριφορά τους ενοχλεί, γιατί απλά οι άλλοι φοβούνται ή ντρέπονται να τους το πουν. Αυτή η μορφή εκφοβισμού είναι ύπουλη, μια που γίνεται από μέλη της ίδιας της παρέας, γι’ αυτό και θέλει ιδιαίτερη προσοχή.”                                                         ΠΗΓΗ: Elniplex

Ανοίγοντας το βιβλίο για να γνωρίσουμε τον πρωταγωνιστή…

-ΩΧ! νομίζω του αρέσουν οι ζαβολιές, του αρέσει να χαλάει τα παιχνίδια (Γ)

-Τα έχει όλα πεταγμένα (Ε)

-Είναι σα να μην τα θέλει (Μ)

-Τα πετάει σαν τον χαρτοπόλεμο και σκίζει και τις ζωγραφιές (Δ)

-Τα κλωτσάει; (Π)

-Τσαπατσούλης είναι (Γ)

-Ακατάστατος πολύ (Μ)

-Μπορεί να τα έχει ρίξει για να βρει κάτι (Α)

-Εσύ λες πως άμα σεβόμαστε τα πράγματά μας όταν μεγαλώσουμε θα σεβόμαστε και τους ανθρώπους (Δ)

-Πρόβλημα (Γ)

Στην πορεία θα διαπιστώσουμε ποιο είναι το πρόβλημα – ο πρωταγωνιστής της ιστορίας έχει ένα συμμαθητή, τον Τάκη. Το όνομά του είναι Δημήτρης, όμως τα περισσότερα παιδιά τον φωνάζουν Τάκη. Μια μέρα ο φίλος του, τον φώναξε τερα-τάκι, θέλοντας να τον πειράξει. Αυτό ήταν και η αφορμή να του μείνει το παρατσούκλι και δεν τον φώναξε ξανά με το κανονικό του όνομα. Τώρα πια τον φωνάζει “Τέρας”…ώσπου…κάποια στιγμή …στο μπλοκ με τις ζωγραφιές του Τάκη – που σημειωτέον δεν τις δείχνει πουθενά- θα ανακαλύψει πως ο Τάκης ζωγραφίζει δυο παιδιά – τον εαυτό του κι έναν άλλο που τον παρουσιάζει σαν ένα ΤΕΡΑΣ …και αυτός δεν είναι άλλος από τον πρωταγωνιστή μας…

-Ε! αφού σαν τέρας συμπεριφέρεται (Γ)

Τι θα γίνει από εδώ και στο εξής;

-Μα αυτό που ξέρουμε, το λέμε στην κυρία μας και στη μαμά μας (ΟΛΟΙ)

-Δεν υποχωρούμε, όπως η Μαλάλα (Δ) !!!

Ο ήρωάς μας θα βρει τον τρόπο να επανορθώσει και για να διαπιστώσει αν τα κατάφερε «…Μόλις μπαίνω μέσα, πλησιάζω στο θρανίο του. Ξέρω πως δεν είναι σωστό, αλλά παίρνω το μπλοκ του Δημήτρη και το ανοίγω. Μέσα υπάρχει μία και μοναδική ζωγραφιά!»

Δε θα τη δούμε, αλλά μπορούμε να τη φανταστούμε;

Κι ανάμεσα στις δικές μας κάπου κρύβεται κι αυτή του Δημήτρη ή Τάκη…

Το βιβλίο “Κόκκινο ή γιατί ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι αστείο”, του Jan De Kinder  από τις εκδόσεις Πατάκη,  πραγματεύεται το θέμα του σχολικού εκφοβισμού.

Ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου -ΚΟΚΚΙΝΟ- αλλά και η επικράτηση του χρώματος αυτού στην εικονογράφηση υποδηλώνουν πως  το περιεχόμενό του θα είναι έντονα συναισθηματικό.  Το κείμενο είναι σύντομο -και κόκκινο- και όταν η κατάσταση θα δείξει πως ‘αγριεύει’  και υπάρχει ο κίνδυνος να βγει εκτός ελέγχου, ο δημιουργός θα προσθέσει έντονες μολυβιές και κάρβουνο.

Η αρχική πρόθεση του συγγραφέα ήταν να αποτελέσει η ιστορία αυτή αποτύπωση των δικών του αναμνήσεων – το αγόρι που δε μιλά σχεδόν καθόλου σε όλο το βιβλίο δεν είναι άλλος από τον ίδιο. Όπως ο ίδιος αναφέρει σε συνεντεύξεις του, σαν παιδί ήταν ιδιαίτερα ντροπαλό και λίγο απομονωμένο, με πολλή όμως φαντασία και αγάπη για τα βιβλία – αυτά ήταν το μέσο για να βλέπει τον κόσμο.

Στην ηλικία των 12 υπήρξε θύμα εκφοβισμού επειδή κοκκίνιζε έντονα- το κόκκινο λοιπόν είναι ένα χρώμα με ιδιαίτερη σημασία και συναισθηματικό φορτίο για αυτόν. Η ζωγραφική υπήρξε ο τρόπος του για να βρει τη φωνή του – άφησε τον εαυτό του να χαθεί στη φαντασία και να δημιουργήσει το δικό του κόσμο. Δημιούργησε τη δική του γλώσσα με τις λέξεις που έγραφε και τις εικόνες που τις πλαισίωναν.

Έπειτα από διάφορες εκδοχές και πειραματισμούς αποφάσισε να γράψει την ιστορία του από μία άλλη οπτική. Το πως ένιωθε σαν παιδί το αποτύπωσε στις εικόνες. Ο πρωταγωνιστής όμως θα γίνει ένα κορίτσι – εξωτερικός παρατηρητής. Η δική της φωνή θα περιγράψει τα γεγονότα και η δική της θέση θα γίνει ο καταλύτης

Μια αθώα παρατήρηση της ανώνυμης πρωταγωνίστριας σχετικά με τα κόκκινα μάγουλα του Μάρκου γίνεται ακούσια το πυρομαχικό που χρειάζεται ο Άρης για να αρχίσει να βασανίζει το ‘κόκκινο αγόρι’.

Όλοι οι υπόλοιποι θα δημιουργήσουν έναν  κύκλο σιωπής, συνενοχής και φόβου.

Κάποιος όμως πρέπει να σπάσει τον κύκλο αυτό. Κάποιος πρέπει να μιλήσει και να υπερασπιστεί το αγόρι με τα κόκκινα μάγουλα και την έτοιμη να ραγίσει καρδιά. Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή, γιατί μετά τον Μάρκο σειρά μπορεί να πάρει κάποιος άλλος

Και τότε θα βρουν εκτός από τη φωνή τους κι έναν καινούριο φίλο…

Στο animation ‘Lou’ σε σενάριο & σκηνοθεσία Dave Mullins πρωταγωνιστεί ένα δημιούργημα από χαμένα αντικείμενα που βρίσκονται σε ένα κουτί στην αυλή ενός σχολείου. Από το κουτί με τα ‘lost and found’ λείπουν τα τρία γράμματα /L/, /ο/, /u/ , που θα αποτελέσουν τα γράμματα του ονόματος του περίεργου δημιουργήματος…

Αποστολή του να δώσει ένα μάθημα σε ένα παιδί , τον J.J., που στη διάρκεια του παιχνιδιού στην αυλή ενοχλεί, εκφοβίζει και αρπάζει αντικείμενα από τα άλλα παιδιά και τα βάζει στην τσάντα του. Όταν ο J.J. θα μείνει μόνος του στην αυλή θα αρχίσει ένα κυνήγι από τον Lou. Κάποια στιγμή ο Lou θα διαπιστώσει πως στο κουτί με τα χαμένα παιχνίδια υπάρχει και ένα του J.J.- κάποτε του το είχε αρπάξει ένας μεγαλύτερός του. Θα το ξαναπάρει πίσω …με μία προϋπόθεση

Δείχνει έτσι τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργούμε – όχι τιμωρητικά και αποδίδοντας ευθύνες και συνέπειες, απομάκρυνση και περιθωριοποίηση αλλά προσπαθώντας να «θεραπευτεί» ο ίδιος από αυτή του την αρνητική συμπεριφορά που δημιουργεί ψυχικό φορτίο στον ίδιο και άσχημες ψυχικές επιπτώσεις στους άλλους. Είναι σημαντικό να ξέρει κάθε ένας πως υπάρχει χώρος για αυτόν και μία αγκαλιά…κι εδώ ο J.J. θα βρει την αγκαλιά σε ένα κοριτσάκι -εμπνευσμένο από την κόρη του δημιουργού. Και η κατάσταση θα πάρει μία άλλη τροπή, όταν πια νιώσει πως δεν είναι μόνος…

“Είμαι γερός και δυνατός, είμαι ΧΟΠΑ ήρωας”

Μπορεί να μη μοιάζουμε με τον Batman ή τον Spiderman, αλλά αυτό δε μας εμποδίζει να γίνουμε υπερήρωες για κάποιους που περνούν χρόνο μαζί μας, μας διαβάζουν ωραίες ιστορίες, παίζουν κρυφτό, μας πάνε βόλτα ή μας φτιάχνουν φοβερές τηγανίτες με μερέντα…

Φοράμε τις μάσκες που μάς έστειλε ο Αλέξης ο Αμέσως…

…και ‘ζωγραφίζουμε΄τους ήρωες που αναλαμβάνουμε να προστατεύσουμε …

“Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι…” από την Αργυρώ Πιπίνη -εκδόσεις Πατάκη

“Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα σπίτι.

Μια ιστορία για τη συνέχεια

της ζωής των πραγμάτων

και των ανθρώπων,

όπως αλλάζουν οι εποχές,

μια ιστορία για τη βοήθεια

μιας γενιάς προς την επόμενη,

για τς δεύτερες ευκαιρίες.”

Το εξώφυλλο μας κάνει να υποπτευθούμε τους ήρωες…

…είναι ένα σπίτι και  στον κήπο ξεχωρίζει μια μηλιά (???)

Ανοίγοντας το βιβλίο κάνουμε τις πρώτες υποθέσεις…

Το μήλο μπήκε από το παράθυρο. Χοροπήδησε όπως η μπάλα και μπήκε μέσα στην κουζίνα (Π.)

Μπορεί  να μπήκε από την καμινάδα (Γ)

Το έκοψε κάποιος και το έβαλε στο πιάτο για να το φάει (Α)

Πηγαίνοντας στην τελευταία σελίδα βλέπουμε …

…ότι κάποιος το έφαγε όλο (Γ)

…ο γείτονας θα ήταν, που τον κάλεσαν  στο σπίτι και του έδωσαν το μήλο (Π)

Τι σχέση μπορεί να έχει άραγε ο τίτλος του παραμυθιού με αυτή την εισαγωγή στο παραμύθι;

Μήπως αυτή η μηλιά από το εξώφυλλο είναι μαγική κι ανθίζει όλο το χρόνο; (Δ)

Συνεχίζοντας βλέπουμε πως πρωταγωνιστεί ένα σπίτι. Έχει εγκαταλειφθεί  από τους κατοίκους του, είναι θλιμμένο και μαραζωμένο, αναπολεί τις χαρές του παρελθόντος, τον καιρό που τα δωμάτιά του έσφυζαν από ζωή και ο κήπος του ήταν ολάνθιστος και φροντισμένος. Μέσα σ’ αυτόν το μαρασμό, ένα δέντρο, μονάχα ένα, έχει καταφέρει να αντεπεξέλθει στους παγετούς και τους καύσωνες των εποχών -η  μηλιά…

Όταν βλέπω το σπίτι σκέφτομαι…

Χάλια

Δεν είναι ωραίο

Δεν έχει χρώματα

Είναι ασπρόμαυρο

Έχει φαντάσματα

Δε θα έμπαινα μέσα ούτε με σφαίρες

Ούτε να το σκέφτεσαι

Είναι παλιό

Θα γκρεμιστεί άμα μπούμε μέσα

Είναι τρομακτικό

Είναι επικίνδυνο

Δε μένει κανείς εκεί. Είναι εγκαταλειμμένο

Έχουν φύγει οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί

Μα νιώθουν τα σπίτια; Το δικό μας σίγουρα… “Το σπίτι στεκόταν θλιμμένο και πότε πότε αναστέναζε χτυπώντας τα παντζούρια του και έκλαιγε τρίζοντας την καγκελόπορτά του. Γιατί τα σπίτια αρρωσταίνουν χωρίς ανθρώπους και μαραζώνουν άμα δεν τα φροντίζει κανείς».

Για αυτό όταν μια οικογένεια θα περάσει την αυλόπορτα …

Αφού τα μέλη της οικογένειας τριγυρίσουν στα δωμάτια, ανέβουν τη σκάλα, ανοίξουν κάνα δυο παράθυρα θα πήραν την απόφαση να ζούσαν εκεί.Μια ιδιαίτερη σχέση θα αναπτυχθεί σταδιακά ανάμεσα στο σπίτι και τους νέους κατοίκους του – ο μπαμπάς  θα φροντίσει τον κήπο και θα βάψει τους τοίχους, η μαμά θα κάνει την κουζίνα να μοσχομυρίσει ξανά και το αγόρι θα γεμίσει τους τοίχους ζωγραφιές ενώ στη μηλιά θα δώσει υπόσχεση να τη ζωγραφίσει όταν θα έρθει ξανά η άνοιξη.

Κι αυτή η συντροφικότητα θα αποτυπωθεί…

…αφού το σπίτι άκουγε πάλι…

…μουσική, ιστορίες, χαρές, λύπες, θυμούς, τσακωμούς, νίκες, όνειρα, τρομακτικές ιστορίες, γλυκές λέξεις, το τζάκι να πετάει σπίθες και να τους ζεσταίνει όλους

…και ένιωθε…

…φανταστικά, ότι το αγαπούσαν, πώς του έφυγε η λύπη και η αρρώστια, πως τώρα έγινε καλά και άρχισε να έχει χρώματα

…ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν το φάρμακό του (Π) !!!

…όπως οι άνθρωποι όταν έχουν φίλους (Θ ) !!!

…και όπως τα βιβλία όταν τα ανοίγουν οι άνθρωποι και τα διαβάζουν και παίρνουν ζωή (Δ ) !!!

Μήπως τελικά αυτό το φαγωμένο μήλο στο τέλος είναι η απόδειξη της πληρότητας και της ευτυχίας; “Ήξερε ότι είχε κερδίσει αυτή τη δεύτερη ευκαιρία χάρη στην αγάπη της καινούριας του οικογένειας, χάρη στη φροντίδα τους που την ανταπέδωσε κι εκείνο χαρίζοντας τους τα δώρα του: την ασφάλεια και τη ζεστασιά και τη δύναμη να ονειρεύονται”…

“Νάκο και Λολίτα” της Pam Munoz Ryan από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ

“Λένε, λοιπόν, εκεί στα μέρη που βρέχονται από τον Ειρηνικό Ωκεανό, πως κάποτε ένα περίεργο πουλί πήγε και κάθισε πάνω στο κλαρί ενός δέντρου που είχε φυτρώσει στη σχεδόν χέρσα πεδιάδα του Σαν Χουάν. Το πουλί το λέγανε Νάκο και ήταν ένα πιτακότσε. Σπάνιο και μοναδικό, με το τραγούδι του καλωσόριζε το δειλινό και πάνω στα φτερά του είχαν βρει καταφύγιο όλα τα χρώματα του κόσμου. Μα ήταν μόνο και γι’ αυτό λυπημένο. Ώσπου φτάνουν τα χελιδόνια κι ο Νάκο ερωτεύεται ένα από αυτά, τη Λολίτα. Αλλά μπορούν δυο τόσο διαφορετικά πουλιά να ζήσουν μαζί για πάντα; Και τι θα γίνει όταν πια τα χελιδόνια θα πρέπει να ξεκινήσουν το μεγάλο τους ταξίδι για το Νότο; Μια τρυφερή ιστορία αγάπης -υπέροχα εικονογραφημένη- που μας κάνει να πιστέψουμε πως κάθε εμπόδιο η αγάπη μπορεί να τα ξεπεράσει.” (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σύμφωνα με τη συγγραφέα, όταν είχε ξεκινήσει την έρευνά της για τα λαϊκά παραμύθια, θυμήθηκε δύο μυθικά πουλιά – ένα μεγαλόσωμο και ένα μικροκαμωμένο – που είχαν ερωτευθεί. Δε θυμόταν ακριβώς την ιστορία που είχε ακούσει μικρή ούτε από ποιον. Ψάχνοντας όμως άρχισε να δημιουργεί το δικό της πουλί -ήρωα του παραμυθιού- το Νάκο και τον τοποθέτησε να ζει στην εκκλησία του Αγίου Χουάν Καπιστράνο στην Καλιφόρνια. Στην περιοχή αυτή πράγματι έφταναν για αιώνες τα πρώτα χελιδόνια. Σήμερα οι κλιματολογικές συνθήκες άλλαξαν τον προορισμό των χελιδονιών, αλλά η γιορτή προς τιμή τους εξακολουθεί να υπάρχει ως έθιμο.

Βέβαια, στην ιστορία της Pam Munoz Ryan ο Νάκο θα βρει τον τρόπο ώστε τα χελιδόνια να βρουν το δρόμο της επιστροφής. “Κι όταν οι καμπάνες πήραν να χτυπούνε τόσο δυνατά όσο ποτέ άλλοτε δεν είχαν χτυπήσει, ο Νάκο έψαξε τον ουρανό να διακρίνει τη Λολίτα. Χίλιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του. Κι αν δεν τον αναγνώριζε; Κι αν έτσι όπως είχε μείνει δίχως το πολύχρωμο φτέρωμά του, δεν της άρεσε πια;”

Τα παιδιά όμως δεν είχαν τέτοιες σκέψεις, αφού… “Τι ανησυχεί, έτσι κι αλλιώς ο ίδιος είναι, απλά δεν έχει χρώματα…”, “Την αγάπησε για αυτό το έκανε”.

Τελικά και η Λολίτα είχε την ίδια γνώμη με τα παιδιά «…’Δεν έχω πια πάνω μου εκείνα τα όμορφα χρώματα’ της είπε αυτός. ‘Για μένα πάντα θα είσαι πανέμορφος’ του απάντησε εκείνη…»

Το ταξίδι που έκανε η Λολίτα και οι δυσκολίες που έμαθαν τα παιδιά ότι περνά κάθε φορά τα εντυπωσίασε και κυρίως το γεγονός πως φτάνοντας στα νησιά μας κινδυνεύουν να μπλεχτούν σε δίχτυα ή πιο πριν να έχουν πέσει σε αμμοθύελλα.

Η δε περιγραφή του Θ υπήρξε ιδιαίτερα ακριβής και μας εντυπωσίασε αφού ακόμη και το ταξίδι σχεδιάστηκε όπως ένας χάρτης από τους πολλούς που φτιάχνει…

Καλό μας μήνα!!!