“Οι εκλογές των ζώων” των  Desqualdo Paula & Markun Pedro από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, είναι ένα βιβλίο γραμμένο από παιδιά για τα παιδιά και μιλά με διασκεδαστικό τρόπο για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και το κοινό καλό.

ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ;

«Οι εκλογές των ζώων είναι ένα βιβλίο για την πολιτική γραμμένο από παιδιά για παιδιά. Είναι το αποτέλεσμα μιας ανοιχτής και συλλογικής διαδικασίας, στην οποία συμμετείχαν πολλοί άνθρωποι. Αρχικά, 220 συνεργάτες στήριξαν τη δημιουργία αυτού του βιβλίου στην ιστοσελίδα συλλογικής χρηματοδότησης www.juntos.com.vc. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκαν πέντε εργαστήρια στο Σάο Πάολο και στην Φλοριανόπολις στη Βραζιλία, όπου τα παιδιά υποδύθηκαν τα ζώα του δάσους και οργάνωσαν εκλογές. Ο,τι συνέβη σε αυτές τις διασκεδαστικές και γεμάτες εκπλήξεις συναντήσεις αποτέλεσε την έμπνευση γι’ αυτό το βιβλίο.»

Γνωρίσαμε λοιπόν τους ήρωες, αντιληφθήκαμε το πρόβλημα που τα ώθησε σε διαμαρτυρία και στην απόφαση να προχωρήσουν σε εκλογές κι εκεί που παρακολουθήσαμε τους λόγους των υποψηφίων, τα φυλλάδια σκορπίστηκαν στο δάσος, έγιναν συζητήσεις & debate και είμαστε έτοιμοι να δούμε το τελικό αποτέλεσμα, το παραμύθι διεκόπη και αφού βγάλαμε τις ταυτότητές μας…

…μπήκαμε πίσω από το παραβάν…

…διπλώσαμε τα ψηφοδέλτιο και τα ρίξαμε στην κάλπη.

Η διαδικασία ολοκληρώθηκε και μετά ξεχωρίσαμε τα έγκυρα από τα άκυρα…

Αρχίσαμε να καταγράφουμε τις ψήφους…

…υπολογίσαμε…

…και βγάλαμε το τελικό αποτέλεσμα

.

Στο παραμύθι τελικά τι έγινε; Υπήρξε ταύτιση; Τι οδήγησε την τάξη μας να ψηφίσει την κόμπρα;

Στο παραμύθι νικητής αναδείχθηκε ο Βραδύπους ο οποίος δήλωσε

«… Ωστόσο, όλοι μαζεύτηκαν για να ακούσουν τι είχε να τους πει ο Βραδύπους…

ΕΜΑΘΑ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ.

Έμαθα ότι το Λιοντάρι το μόνο που θέλει είναι να του αναγνωρίσουν τη δουλειά που έχει κάνει . Ότι ο Μακάκος αυτό που θέλει στην ουσία είναι ένα μέρος για να παίζει. Ότι η Κόμπρα θέλει τα άλλα ζώα να ξέρουν πως έχει και καλά στοιχεία και όχι μόνο δηλητήριο. Ότι η Κουκουβάγια θέλει ένα σχολείο για να διδάσκει στα μικρά πουλιά πώς να πετάνε και ότι κάθε ζώο έχει τις δικές του ανάγκες κι επιθυμίες. Όλα τα ζώα είναι σημαντικά, το καθένα με τον τρόπο του. Η πρώτη πράξη της διακυβέρνησής μου θα είναι να δημιουργήσουμε ένα συμβούλιο ώστε να έχουν όλοι γνώμη για όσα θα γίνουν στο δάσος. Με ηρεμία, θα μείνουμε πάντα ενωμένοι!

Και αυτή ήταν η ιστορία για το πώς τα ζώα του δάσους εξέλεξαν τον νέο τους πρόεδρο… Μέχρι την επόμενη άνοιξη!»…

Μήπως τα παιδιά ‘είδαν’ στις προεκλογικές ομιλίες αυτόπου διαπίστωσε και ο Βραδύπους; …Ίσως…

“Κάτι παράξενο συνέβαινε σε αυτή την αποθήκη… Mόλις άνοιγε η πόρτα, συναγερμός χτυπούσε για όλα εμάς τα περιστέρια. Μπαίναμε σχεδόν ολόκληρα μέσα στα άχυρα, για να προστατευτούμε. Δεν έπρεπε να μας δει το φως! Θα μας έκαιγε τα φτερά! Ο πρώτος κανόνας που μάθαμε από την αρχηγό, το περιστέρι με τα γαλάζια φτερά”.

Έτσι ξεκινά το παραμύθι του Β. Κουτσιαρή «Η αποθήκη» από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ. Και σταδιακά ξετυλίγεται μία ιστορία φόβου, καταπίεσης,στέρησης δικαιωμάτων, φυλακής και μίας αρχηγού που θέλει να γίνεται το δικό της… Όσο διαβάζουμε την ιστορία βρίσκουμε ομοιότητες με τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε στα video.  Το περιστέρι αρχηγός με τα γαλάζια φτερά που έχει φροντίσει ώστε όλα τα περιστέρια να φοβούνται , αν ήταν άνθρωπος θα μπορούσε να είναι “ο Παπαδόπουλος κυρία”…

Επειδή όμως “καλή η ασφάλεια της φωλιάς και η σιγουριά της ρουτίνας αλλά ακόμα καλύτερο το όνειρο του ήλιου, της ζωής που έξω τρέχει και φτιάχνει σενάρια και ομορφιές και συμβαίνει και προχωρά…” ζωγραφίζουμε το περιστέρι μας όπως θα θέλαμε να ζει –  όχι κλεισμένο και φοβισμένο σε μία αποθήκη, να κρύβεται κάθε φορά που το φως μπαίνει μέσα αλλά με τα φτερά του ανοιχτά, να πετά …

Με πηλό φτιάξαμε τη δική μας “Λευκούλα” – σύμβολο ειρήνης και απαραίτητη προϋπόθεση σεβασμού των δικαιωμάτων μας…

Το σύμβολο της ειρήνης δημιουργήθηκε με διαφορετικά υλικά – αφού μας αρέσει τίποτε να μην είναι ίδιο …

Σκεφτήκαμε τι συνέβη στις 17 Νοεμβρίου και ζωγραφίσαμε εκείνη τη βραδιά…

“Συναντηθήκαμε” με τη Βάσω Κατράκη. Είδαμε που γεννήθηκε, τους γονείς της και τα αδέρφια της, την αγάπη της για τη ζωγραφική αλλά  και την εξορία της. Κι εκεί στο νησί που ήταν περνούσε τον καιρό της φτιάχνοντας καπέλα από άγρια βούρλα. Κι ύστερα ανακάλυψε τα βότσαλα…  Κι έστελνε μηνύματα με αυτά…

«Μετά τα ζωγράφιζα σιγά σιγά. Τα έφτιαχνα για να περνάει το άχτι μου… Ποτέ δεν τα μέτρησα καλλιτεχνικά εκείνα τα χαλίκια. Μετά έρχονταν οι κρατούμενοι και μου ζητούσαν να ζωγραφίσω βότσαλα με τα δικά τους χαιρετίσματα. Ήταν, θυμάμαι, μια εποχή, που όλοι οι εξόριστοι, σκυμμένοι δίπλα στη θάλασσα, ψάχναμε για βότσαλα. Δεν ξαναζωγράφισα πέτρες από τότε»

Φτιάχνουμε τα δικά μας βότσαλα…

…και τα μετατρέπουμε σε φοιτητές στα κάγκελα του Πολυτεχνείου…

Δοκιμάζουμε να ζωγραφίσουμε με κάρβουνο – ένα υλικό που χρησιμοποίησε και η καλλιτέχνιδα…

…και 2 παιδιά αφήνουν 2 λουλούδια στο μνημείο…

Διαβάσαμε το …  ανατρεπτικό … “Για να ενωθούμε, θ’ ανακατευτούμε” , το παραμύθι του L. Cardon από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ. Ηρωίδες οι κότες -που πάντα ο συγγραφέας έβρισκε εκνευριστικές. Κότες -άσπρες, μαύρες, καφετιές- αντιπροσωπεύουν την ποικιλία ανθρώπινων  τύπων και χαρακτήρων (αρχηγοί, ακόλουθοι, ειρωνικοί, σκεπτόμενοι ). Οι κότες δοκιμάζουν κάθε συνδυασμό για να βρεθεί ο επικεφαλής, κάνουν ψηφοφορία… τελικά καταλαβαίνουν ότι η διχόνοια και η μόνιμη διαφωνία δεν οδηγούν πουθενά. Η λύση είναι να ανακατευθούν μεταξύ τους  για να πετύχουν τον σκοπό τους.   Το τέλος μας έκανε να γελάσουμε και να ξεχάσουμε το μαύρο που είχε κυριαρχήσει στις δραστηριότητες των προηγούμενων ημερών.