Γιατί ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ….Μόνο όπλο μας; Η παιδεία και η αγάπη για τον Άνθρωπο…

Το εκπληκτικό ,αυτό, βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου είναι αφιερωμένο στην Αγγελική Βαρελά, η οποία προλογίζοντας γράφει:

“…Γιατί η μνήμη είναι παιδευτική και χρήσιμη.

Γιατί απ’ αυτήν μάθαμε να ζούμε με ό,τι έχουμε.

Δε σταματήσαμε να ελπίζουμε.

Απ’ αυτήν σχεδιάσαμε όνειρα για έναν καινούριο κόσμο.

…

Όχι. Αυτά δεν ξεχνιούνται με τίποτα”

Όσο για τον ένα εκ των πρωταγωνιστών – τον Καραγκιόζη- “…με τον Καραγκιόζη γινότανε μεγάλη αντίσταση, δυνάμωνε ο Καραγκιόζης τον κόσμο που υπέφερε. Σπουδαία αντίσταση, δεν τα ξέρουνε αυτά, μείνανε όξω από τα βιβλία…τι να λέμε τώρα…” -Άθως Δανέλλης

Κάπου στην Αθήνα, τον Οκτώβρη του 1940,ένα δωδεκάχρονο αγόρι συναντά την ιστορία και πορεύεται μαζί της… “Είναι περίεργο πώς γίνεσαι από παιδί άντρας σε μια μόνο μέρα…”

«…Ώσπου μετά από 1264 μέρες-τις μετρώ μία μία- ο εφιάλτης φεύγει νικημένος. Βλέπω από τη σοφίτα μας τον τελευταίο Γερμανό στρατιώτη ν’ απομακρύνεται από την Ακρόπολη, παίρνοντας και τη σημαία με τη σβάστικα μαζί του. ‘Επιτέλους ελεύθεροι’ φωνάζω, μα δεν φτάνει η φωνή μου…»

Κάπου εκεί και ο  εικοσάχρονος, τότε, Μάνος Χατζιδάκις, εμπνέεται από τα συγκλονιστικά γεγονότα της απελευθέρωσης και χρόνια μετά αποτυπώνει το γεγονός με μια επική σύνθεση, ένα εμβατήριο- «Το εμβατήριο της Μελισσάνθης

Ο μικρός Μπίλυ ξυπνάει μια συννεφιασμένη μέρα και εκτός από τα σύννεφα στο παράθυρο αισθάνεται μια διακριτική παρουσία ενός γκρίζου μικρού (σαν) σύννεφου  πάνω από το κεφάλι του. Καθώς ξεκινάει να ετοιμάζεται για το σχολείο, όλα του πάνε στραβά, ενώ το (σαν) συννεφάκι μεγαλώνει και παίρνει μορφή και τον ακολουθεί παντού και τον αγχώνει και τον εμποδίζει και τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο μα τόσο … ανυπόφορα. Αυτό το (σαν) σύννεφο, λοιπόν, που μέχρι το μεσημέρι έχει γίνει τεράστιο, έχει όνομα. Είναι ο κύριος Ουφ και είναι εκεί. Σιωπηλός και πανταχού παρών…

Αφού τον κοιτάξαμε κατάματα και τον αντιμετωπίσαμε, του αλλάξαμε διάθεση… Από γκρίζος και τραχύς σαν σύρμα έγινε πολύχρωμος και παιχνιδιάρης…

Κι όπως τα σύννεφα μπορεί  να είναι λευκά, γκρίζα και πιο γκρίζα -σχεδόν μαύρα- φτιάχνουμε τα δικά μας χρωματιστά συννεφάκια. Όπως τα πιάνουμε μας ‘παγώνουν’ αλλά σιγά σιγά τα συνηθίζουμε και τα αφήνουμε να λιώσουν στα χέρια μας και κυλώντας να δημιουργήσουμε… Κι όπως κυλάει το λιωμένο , χρωματιστό συννεφάκι κάπως έτσι αφήνουμε κι ό,τι μας λυπεί να κυλήσει και να μας ανακουφίσει…

Μία κολοκύθα που μας έφερε η Ε. από τον κήπο της γιαγιάς της σε συνδυασμό με τα dots που μας ακολουθούν παντού, οδήγησαν σε μία κολοκύθα … που φωνάζει και παίρνει τη θέση στο πρόσωπο της “Κραυγής” του Ed. Munch.

Ένα είναι σίγουρο για τον Δημήτρη Μπασλάμ. Η πανοπλία που φοράει από μικρό παιδί, λέει, φεύγει από πάνω του πάρα πολύ δύσκολα.
Αν και υπήρξαν φορές που πίστεψε ότι την ξεφορτώθηκε, έφτανε να τη δει στα μάτια κάποιου άλλου για να ξαναθυμηθεί την ύπαρξή της.

Ευτυχώς, περνώντας τα χρόνια, έμαθε τον τρόπο να τη βλέπει πιο καθαρά και να αφαιρεί στη συνέχεια ένα ένα τα κομμάτια από τα οποία είναι φτιαγμένη. Έμαθε, επίσης, τον τρόπο να αφήνει τους ανθρώπους που αγαπά να του τα αφαιρούν.

Και μετά, αποφάσισε να γράψει μια ιστορία γι’ αυτό. Για ένα μικρό παιδί και το μαλακό ζεστό πουλόβερ που φορούσε πάντα.

Ακόμα και το καλοκαίρι.

“ΤΟ ΠΟΥΛΟΒΕΡ” είναι μία ιστορία για τη μοναξιά, τον φόβο, τις ανασφάλειες που κουβαλάμε από παιδιά και μας κάνουν να θεωρούμε απαραίτητη την πανοπλία μας.

Εμείς κόβουμε ένα κομμάτι μάλλινη κλωστή από ‘το πουλόβερ’ & δημιουργούμε…

…λουλούδια, σαρανταποδαρούσες, καράβια, γράμματα…

…μπαλόνια, σαλιγκάρια, ήλιους, καρδιές…

…φίδια, ανθρωπάκια…

…ουράνια τόξα, μακριά μαλλιά…

…θαλάσσια τέρατα που βγαίνουν από τη σπηλιά τους…

Όσο για ό,τι απέμεινε από το πουλόβερ το κρατάμε μόνο για τα κρύα του χειμώνα…

Είναι μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα κι αυτός ξυπνάει με καλή διάθεση και αποφασίζει να βγει βόλτα. Πηγαίνει σ’ ένα πανέμορφο πάρκο κι εκεί συναντάει τρία παιδιά που ετοιμάζονται να παίξουν το «Λύκε, λύκε» και ψάχνουν για τον τέταρτο της παρέας. Γίνεται εκείνος ο τέταρτος και το παιχνίδι ξεκινάει.

Είναι όμως τόσο καλός όσο δείχνει; Και ήταν σωστή η απόφαση των παιδιών να τον αφήσουν να παίξει μαζί τους;

Πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται…

“και βγάζω το καπέλο μου…” του Μάκη Τσίτα από τις εκδ. ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ

Η γνώση είναι προστασία…