«Ο κήπος του Έβαν» του Brian Lies από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ είναι ένα ΥΠΕΡΟΧΟ βιβλίο για την φιλία, την αγάπη, την απώλεια, τον θρήνο που αυτή φέρνει, την αναγέννηση, την θεραπευτική επίδραση της φύσης που δρα πέρα από κανόνες και συναισθήματα, πράττοντας αυτό που ξέρει.
Θύμωσε, οργίσου, κλείσου στον εαυτό σου, όλα φυσιολογικά είναι και ύστερα δες το φως που θα ξανάρθει στην ζωή και την καρδιά. Είναι νομοτελειακό: θα ξανάρθει!
“…Οι σταγόνες αίμα συνέχισαν να πέφτουν στο χώμα, το χώμα συνέχισε να τις ρουφάει διψασμένο και τα κατακόκκινα λουλουδάκια συνέχισαν να φυτρώνουν ένα ένα…” Από “Τα λουλούδια της Ελπίδας” από τη συλλογή “Οι πιο ωραίες ιστορίες για το Πάσχα” της Ρένας Ρώσση Ζαΐρη
Σε μια πολιτεία όπου επιτρέπεται μόνο το μπλε και όλα τα άλλα χρώματα απαγορεύονται, ένα αγοράκι μαζεύει κρυφά κάθε είδους κίτρινα αντικείμενα, αφού αυτό είναι το αγαπημένο του χρώμα. Όταν τελικά βρίσκει το θάρρος να φανερώσει το μυστικό του στον μπαμπά του, εκείνος έχει μια γενναία ιδέα, η οποία όχι μόνο θα βοηθήσει τον γιο του να αποδεχτεί ποιος είναι αλλά και θα κάνει ολόκληρη την πόλη και τους κατοίκους της να αλλάξουν για πάντα…
Ένα βιβλίο για το πόσο σημαντικό είναι να είμαστε ο εαυτός μας και να διεκδικήσουμε μια χαρούμενη, ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ζωή!
“ΟΧΙ μόνο ΜΠΛΕ” του Ρόμπερτ Τρέγκονινγκ από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
“Let YOUR colours SHINE and love whatever makes you YOU!”
Πώς μιλάμε στα παιδιά για τους αγνώστους; Το “ΜΗΝ ΠΑΣ ΦΩΚΑΚΙ!” της Βασιλικής Ρουμελιώτου σε εικονογράφηση Μαρίας Σινάνογλου από τις εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ- είναι ένα απολαυστικό βιβλίο που βοηθάει τα παιδιά να καταλάβουν για ποιο λόγο δεν πρέπει να ακολουθούν ποτέ τους ξένους…
Το ίδιο απολαυστικές και οι δραστηριότητες που εμπνευστήκαμε…
Στίχοι/μουσική: Νάσος Καββαθάς
Ο μπαμπάς του Κωνσταντίνου μας – συνεχιστής της φήμης της ηπειρώτικης αργυροτεχνίας- μας έφερε ασημένια χειροποίητα κοσμήματα που αποτελούν κάποια από τα χαρακτηριστικότερα φιλοτεχνήματα της λαϊκής τέχνης. Τα φορητά αυτά κοσμήματα της ελληνικής παραδοσιακής φορεσιάς που αποτελούν μια ξεχωριστή ενότητα έργων της λαϊκής χειροτεχνίας, η οποία ανήκει στον κλάδο της αργυροχρυσοχοΐας, στόλισαν την ανδρική & γυναικεία φορεσιά και μας εντυπωσίασαν.
Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Τσουμάγκα Χρήστο για τον ενθουσιασμό και την αγάπη του για την παράδοση που μοιράστηκε μαζί μας.
Η χαρά, η φιλία και τα συναισθήματα γίνονται νότες και τραγούδια για όλα τα παιδιά, με την υπογραφή του μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου και του ποιητή Μιχάλη Γκανά. Ένα CD που διατίθεται από το Ίδρυμα Ωνάση.
«Ένα παράθυρο μικρό» άνοιξε μελωδικά για παιδιά με και χωρίς Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ), γονείς, παιδαγωγούς και φίλους. Ο μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου και ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς, ακολουθώντας τον ρυθμό και τους στόχους του επιτυχημένου εκπαιδευτικού προγράμματος «Η μουσική αγαπάει τον αυτισμό», δημιούργησαν μελωδίες και στίχους που, μέσα από ρυθμικά μοτίβα, έγιναν το δημιουργικό μέσο για να ενισχυθούν με ασφαλή και ευχάριστο τρόπο ο αυθορμητισμός και η ευέλικτη σκέψη.
Όλοι μαζί τραγουδάμε για να γίνει πιο εύκολη η κατανόηση απλών καθημερινών στιγμών, συναισθημάτων, αντιδράσεων, αλλά και για να μοιραστούμε τη ζωή μας με περισσότερη μουσική και έμπνευση.
Εμείς συμμετέχουμε στις δράσεις του ONASSIS EDUCATION με τις δραστηριότητες που κάναμε για το τραγούδι “Πάρε με αγκαλιά”
“…Όσα χρόνια ζωγράφιζα, μια ταυτότητα έψαχνα. Το πρόσωπό μου να βρω, να διακρίνω τι είμαι και ποιος. Καταγόμαστε οι άνθρωποι, δεν είμαστε μόνοι, είναι μακρύ το νήμα, χάνεται πίσω σε όσα συνέβαλαν να είμαστε έτσι, εδώ. Ο τόπος μας, οι δικοί μας, οι άλλοι…”
Με τα λόγια του Χρήστου Μποκόρου – eμερολόγια ΙΙ, σελ. 334
“…Κι αν ο καιρός μας λέει πως προσπερνάει την Ιστορία, κι αν την περιφρονούμε αχόρταγοι για το μέλλον, αυτή στην ώρα της μας γνέφει ακατάβλητηˑ είμαστε αφεύκτως διάτρητοι απ’ το παρελθόν και την καταγωγή μας, έρμαια της μακράς διάρκειας…”
eμερολόγιο Ι, σελ. 18
Η Δόξα μονάχη: ψηλά στην κεφαλή μιας μεγάλης έρημης τράπεζας.
Μνήμη δαφνοφόρος, και μπροστά της ένα αρνάκι που μας κοιτάει κατάματα
Τα παιδιά αναρωτιούνται… Ασανσέρ; Μπισκότα; Ξύλα; Τυρί κασέρι; Τούβλα; Κορμοί από δέντρα; Πόρτα εκκλησίας; Μοιάζει με /π/
Μια λεπτομέρεια ίσως μας βοηθήσει… Κέντημα Χαλί Σεντόνι Ένα ύφασμα με φύλλα επάνω του Τραπεζομάντηλο
Α! Είναι ένα τραπέζι μεγάλο, πελώριο
Η γιαγιά μου στο χωριό έχει ένα μεγάλο που ανοίγει & κλείνει τραπέζι.
Τόσο μεγάλο τραπέζι θα το δούμε σε ένα μαγαζί, σε ένα γάμο, μετά τη βάφτιση ή έξω στην αυλή.
Το τραπεζομάντιλο είναι κιτρινισμένο γιατί είναι από τη μαμά ή τη γιαγιά του Μποκόρου.
Και τα φύλλα είναι από δάφνη , που φτιάχνουμε τα στεφάνια για τους ήρωες.
Μπορεί να είναι άνοιξη ή καλοκαίρι και θέλουν να γλεντήσουν.
Φτιάχνουμε το τραπέζι και στην κορυφή – η γιαγιά Πιπίνα…
Και με σταυροβελονιά διακοσμούμε τα τραπεζομάντηλα για το τραπέζι…
…Τα κεντήματα τα εμπνευστήκαμε από “τα ελληνάκια ” της Ευγενίας Φακίνου – εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
«Μια μαχαιριά από φως που περιγράφει τη μορφή. Σα να γρατζουνάς το σκοτάδι και να βγαίνει το φως στο περίγραμμα του ανθρώπου»
Μία ομάδα από Σουλιώτισσες (ποικίλλει ο αριθμός τους, από 22 έως 57), για να μη συλληφθούν ζωντανές από τους Τουρκαλβανούς που τις πολιορκούσαν στο Ζάλογγο, στήνουν κυκλικό χορό και στη συνέχεια ρίχνονται στον γκρεμό με τα παιδιά τους.
Αφανείς ηρωίδες…
“Γενέθλια έχουμε ή γιορτή; Γιορτάζουμε 200 χρόνια εμείς ή τιμούμε 200 χρόνια μετά αυτό που έκαναν Εκείνοι; Ο εορτασμός της εθνικής επετείου μας βάζει να στοχαστούμε πάνω σε ένα ερώτημα, όχι σε πολλά, Για να δούμε ολόκληρο το πρόσωπό μας στο κάτοπτρο που ονομάζουμε ιστορία, οφείλουμε να απαντήσουμε σε τι ομονοούμε ως Έλληνες, όχι σε τι διαφέρουμε ο ένας από τον άλλο.”
Χρήστος Μποκόρος, eμερολόγιο ΙΙ, σελ. 48, 50
Το έργο του Χρήστου Μποκόρου με τον τίτλο «1821, η γιορτή» αρθρώνεται σε τέσσερις ενότητες:
Έπειτα από 2 μήνες καταφέραμε να ολοκληρώσουμε την ξενάγησή μας στην έξυπνη γειτονιά μας και να υποβάλλουμε τη συμμετοχή μας στον Πανελλήνιο διαγωνισμό STEM & Εκπαιδευτικής Ρομποτικής με θέμα “Η πόλη που ονειρεύομαι να ζήσω” Smart Cities.
Δείτε τη συμμετοχή μας…
Η Μαλάλα Γιουσαφζάι μίλησε ανοιχτά εναντίον της αδικίας που επικρατούσε στη χώρα της. Η γενναιότητά της μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο εμπνέει όποιον γνωρίζει την ιστορία της…
Ακούμε την περιγραφή της και την αποτυπώνουμε όπως μπορούμε…
(Με αφορμή την ιστορία “ΜΑΛΑΛΑ – ΕΝΑ ΓΕΝΝΑΙΟ ΚΟΡΙΤΣΙ” της Jeanette Winter από τις εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ)
«Οι άνθρωποι λένε ότι δεν έδωσα τη θέση μου επειδή ήμουν κουρασμένη» έγραψε η Ρόζα Παρκς στην αυτοβιογραφία της, «αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν κουρασμένη σωματικά… Όχι, είχα απλά κουραστεί να υποχωρώ».
Συνθέτουμε την εικόνα της Ρόζας…
(Με αφορμή “Το λεωφορείο της Ρόζας” του Fabrizio Silei από τις εκδόσεις ΚΟΚΚΙΝΟ)
“Υπάρχει πάντα ένα λεωφορείο που περνάει στη ζωή καθενός από εμάς. Εσύ κράτα τα μάτια ανοιχτά: μην χάσεις το δικό σου.” – είναι η φράση που λέει ο παππούς στον εγγονό του , Μπεν…
Ντιτρόιτ, μουσείο Χένρυ Φορντ. Καθισμένος σε ένα παλαιό λεωφορείο, ένας παππούς διηγείται στον εγγονό του τους φυλετικούς διαχωρισμούς στην Αμερική των νεανικών του χρόνων: στα σχολεία, στα μπαρ, στα λεωφορεία. Του διηγείται επίσης πώς, την 1η Δεκεμβρίου του 1955 στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, μια γυναίκα, η Ρόζα Παρκς, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν Λευκό
και ξεκίνησε έτσι το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων των Μαύρων στις ΗΠΑ. Μια ιστορία που ο παππούς ξέρει από πρώτο χέρι: ήταν εκείνο το βράδυ στο ίδιο λεωφορείο, καθόταν δίπλα στη Ρόζα. Αλλά δεν είχε το κουράγιο της…
“Μα τι ιππότης είναι αυτός που νοιάζεται μόνο για το στέμμα του – μην πάθει τίποτε;” αναρωτιέται ο Χάρης για αυτό κι ο Κωνσταντίνος προτείνει Χ σε όποιον συμπεριφέρεται έτσι…
(Με αφορμή το “Η πριγκίπισσα με τη χάρτινη σακούλα” του Robert Munsch )
Και όπως η Σιμόν ντε Μποβουάρ έχει πει…
«Δεν θέλω η ζωή μου να υπακούει σε καμία άλλη θέληση εκτός από τη δική μου»
Τα πουλιά που ταξιδεύουν με φτερά σπασμένα
είναι δάκρυα σε μάτια παραπονεμένα,
είναι σώματα που μείναν δίχως αγκαλιές
αναμνήσεις που γυρίζουν σε χαρές παλιές.
Τα καράβια που αρμενίζουν με πανιά σχισμένα
είναι όνειρα στο κύμα στο νερό σπαρμένα,
είναι όνειρα χαμένα άστρα στο βυθό
που δεν τρύγησαν ποτέ τους του πελάγου ανθό.
Οι σκιές στις αποβάθρες φώτα κουρασμένα
είναι άνθρωποι π’ απλώνουν χέρια λυπημένα,
ταξιδιώτες σ’ ένα τρένο δίχως μηχανή
ξεκινάνε κι όλο μένουν στην υπομονή.
Καλλιτέχνης: Νταλάρας Γιώργος Ζουγανέλη Ελεωνόρα
Άλμπουμ: Φεύγουν τα τραγούδια
Συνθέτης: Μπραβάκης Κώστας
Στιχουργός: Κατσούλης Ηλίας
Τα πουλιά που ταξιδεύουν με φτερά σπασμένα…
Τα παιδιά που ταξιδεύουν σε βάρκες που μπάζουν νερά…
Τα παιδιά που ταξιδεύουν με το λάθος τρένο…
Κι εμείς που προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το παράλογο…
