Κατηγορία: Απόψεις

Μάι 29 2012

Μήτε βαθύ στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε

Βασίλης Συμεωνίδης
simeonidis22@yahoo.gr


Η παράφραση του στίχου στον τίτλο αφορά το διασκευασμένο κείμενο της Αρβελέρ που δόθηκε στις πανελλαδικές εξετάσεις της νεοελληνικής γλώσσας. Η κριτική που ασκήθηκε εστιάζει στη διαπίστωση ότι ήταν ένα κείμενο δύσκολο. Δηλαδή, αν αντιστρέψουμε το σκεπτικό, ότι οι δεκαοχτάχρονοι νέοι είναι ανίκανοι να καταλάβουν βαθυστόχαστα κείμενα… Αλλά, φταίνε οι μαθητές που δεν καταλαβαίνουν;

Όμως, το κείμενο μήτε βαθύ στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε. Ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά το περιεχόμενό του. Αρχίζει ως εξής: «Κάθε πολιτισμός έχει τα όρια και το στίγμα του στον ιστορικό χώρο και χρόνο. Μέσα ωστόσο στην ιστορία του κόσμου, το αρχαιοελληνικό αισθητικό επίτευγμα σημαδεύει την καταγωγή μιας τέχνης με πανανθρώπινο μήνυμα και με διαστάσεις παγκόσμιες, θα έλεγα σχεδόν εξωχρονικές». Δηλαδή, απ’ όλες τις περιπτώσεις τέχνης όλων τα λαών ξεχωρίζει η αρχαία ελληνική (γενικά) και τοποθετείται εκτός τόπου και χρόνου, εκτός της κοινωνίας και της ιστορίας. Η λατρευτική προϋπόθεση και η ιεροποίηση έχουν ήδη τεθεί, άμεση συνέπεια είναι η προσκυνηματική σχέση μας με την αρχαία τέχνη.

Όμως, αυτό που βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου δεν είναι η αρχαία ελληνική τέχνη, ούτε το συγκεκριμένο κείμενο. Για να γίνω πιο επιθετικός θα πω ότι το κείμενο αποτελεί σύνολο γενικόλογων ελληνολατρικών κρίσεων που αδικούν τόσο την αρχαία ελληνική τέχνη, όσο και εμάς. Δεν έχω τις λεπτομερείς εξειδικευμένες γνώσεις, θα προσπαθήσω να στηρίξω την κρίση μου πρώτα στον λογικό έλεγχο των προτάσεων του κειμένου και μετά με αναφορές σε δύο βιβλία, ένα σχολικό (Θεόδωρος Κατσουλάκος Γεωργία Κοκκόρου-Αλευρά, Βασίλειος Σκουλάτος, Αρχαία Ιστορία, Α΄ Γυμνασίου, ΟΕΔΒ, 2010, στο εξής σχολικό βιβλίο) και ένα του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών (Μ. Βουτυράς & Α. Γουλάκη Βουτυρά, «Η αρχαία ελληνική τέχνη και η ακτινοβολία της», ΙΝΣ 2011, στο εξής ΙΝΣ).

Η βασική παρατήρηση έχει να κάνει με την αντίληψη ότι η το «αρχαιοελληνικό αισθητικό επίτευγμα» παρουσιάζεται σαν κάτι ενιαίο και ομοιογενές, πώς αλλιώς; εφόσον είναι εκτός τόπου και χρόνου. Η αντίληψη αυτή συνεπάγεται αντιφάσεις και ερωτήματα.

Διαβάζω το κείμενο. Γράφει στην πρώτη παράγραφο «έκφραση της αποστασιοποίησης του ανθρώπου από την αναγκαιότητα της φύσης» και στην τρίτη «μορφή της εσωτερικής ενατένισης, συνδυασμένη με την ιδεατή πληρότητα της φυσικής ομορφιάς». Δεν καταλαβαίνω αν η ιδεατή πληρότητα της φυσικής ομορφιάς υπόκειται στην αναγκαιότητα της φύσης ή όχι.

Γράφει στην πρώτη παράγραφο «φέρνουν τον άνθρωπο όλο και πιο κοντά στο Θεό» και στην τέταρτη «Το συντροφικό συναπάντημα του ανθρώπου με τους θεούς διδάσκει η αρχαία αισθητική». Δεν καταλαβαίνω ποια σχέση έχει ο Θεός (με κεφαλαίο) τον οποίο πλησιάζει ο αρχαίος άνθρωπος με του θεούς (με μικρό) τους οποίους συναντά σε μια συντροφική σχέση.

Γράφει στην δεύτερη παράγραφο «Διαγράφει ο τεχνίτης τα πλαίσια μιας πάντα ευνομούμενης και ισορροπημένης πολιτείας, έτσι όπως την ονειρευόταν η νεογέννητη δημοκρατία». Δηλαδή, τελικά μιλάμε για την κλασική τέχνη στην αρχαία Αθήνα και σε όσες πόλεις είχαν δημοκρατικό πολίτευμα. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτήν, εφόσον στην τρίτη παράγραφο το κείμενο μιλά ρητά για κούρους και κόρες, δηλαδή για αρχαϊκή τέχνη. Είπαμε το «αρχαιοελληνικό αισθητικό επίτευγμα» είναι ενιαίο και ομοιογενές, είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Ίσως θα μπορούσε να υπάρξουν συζητήσεις επί συζητήσεων για τα παραπάνω και για άλλα σημεία του κειμένου. Όμως δεν έχει νόημα να γενικολογούμε• αντίθετα έχει σημασία να τοποθετηθούμε μέσα στον χρόνο και στο χώρο. Θα σταθώ ακολούθως σε δυο-τρία πράγματα που διδάσκονται οι μαθητές στο σχολείο και ορισμένα άλλα. Αντιγράφω κατά λέξη• επιλεκτικά θα μου πείτε• ναι, επιλεκτικά εφόσον σκοπός μου είναι να δείξω την σχέση της αρχαίας τέχνης με τον χρόνο και τον τόπο. Να δείξω αυτό που αποκρύπτει το κείμενο των εξετάσεων.

«Τα κύρια χαρακτηριστικά του αγαλματικού τύπου του κούρου φανερώνουν ότι ήρθε στην Ελλάδα από την Αίγυπτο. Το σημαντικότερο είναι ότι η δημιουργία μεγάλων λίθινων αγαλμάτων προϋποθέτει τη χρήση ενός συστήματος αναλογιών. Στην περίπτωση των κούρων το σύστημα αυτό είναι εκείνο που είχαν αναπτύξει από παλιά και χρησιμοποιούσαν με μικρές τροποποιήσεις οι Αιγύπτιοι». (ΙΝΣ σ. 88) και «Αξιοσημείωτη είναι επίσης η επίδραση της τέχνης της Ανατολής και της Αιγύπτου στην ελληνική αρχαϊκή τέχνη». (σχολικό βιβλίο σ. 65)

Συνεπώς «το αρχαιοελληνικό αισθητικό επίτευγμα» δεν γεννήθηκε από το μηδέν όπως αφήνει να εννοηθεί το κείμενο των εξετάσεων.

«Ήδη από τα μέσα περίπου του 7ου αιώνα π.Χ. οι Έλληνες εφάρμοζαν και την κοίλη χύτευση, που ήταν από παλιά γνωστή στην Ανατολή». (ΙΝΣ σ. 121) και «Τα εμπορικά ταξίδια στην Αίγυπτο και η αφθονία του μαρμάρου στη Νάξο έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στη γέννηση της μεγάλης γλυπτικής στα κέντρα αυτά». (σχολικό βιβλίο σ. 65)

Συνεπώς, ακόμη και σε γνώσεις τεχνικής διδάχτηκαν από άλλους λαούς, επίσης και η ύπαρξη πρώτης ύλης καθόρισε τη γέννηση της γλυπτικής. Η αρχαία ελληνική τέχνη είναι μέσα στον ιστορικό χρόνο, όπως φαίνεται και από το παρακάτω.

«Τους κούρους της αρχαϊκής περιόδου αντικαθιστούν τώρα τα αγάλματα των γυμνών αθλητών σε ποικίλες στάσεις – δισκοβόλοι και δορυφόροι κυρίως –, πολύ συχνά παριστάνονται πολεμιστές, κυρίως όμως ήρωες, ντυμένοι και άλλοτε γυμνοί». (σχολικό βιβλίο σ. 113-114),  «Πάντως στην ύστερη κλασική περίοδο αρχίζουν ολοένα και περισσότερο να στήνονται σε δημόσιους χώρους πορτρέτα σημαντικών πολιτών, πολιτικών και πνευματικών ανθρώπων» (σχολικό βιβλίο σ. 109) και «Το θέμα του άνδρα που κουβαλάει στην πλάτη ένα ζώο το συναντούμε στην ελληνική τέχνη ήδη από τη δαιδαλική περίοδο και έχει πιθανότατα ανατολικά πρότυπα». (ΙΝΣ σ. 100)

Βέβαια, η τέχνη, και η αρχαία ελληνική δεν μπορεί να εξαιρεθεί, είναι και μέσα στον κοινωνικό χώρο. Θα φανεί από τις παρακάτω αντιγραφές μου.

«Η κλασική τέχνη του 5ου και του 4ου αιώνα π.Χ. παρίστανε θέματα κυρίως από τη μυθολογία – Γιγαντομαχία, Αμαζονομαχία, Κενταυρομαχία, κ.ά. – που πολλές φορές συμβόλιζαν με αλληγορικό τρόπο τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά και θέματα από τη δημόσια θρησκευτική ζωή». (σχολικό βιβλίο σ. 109)

«Για τα λατρευτικά αγάλματα των θεών όμως που κάποτε είχαν κολοσσιαίο μέγεθος, χρησιμοποιούνταν το ελεφαντοστό για τα γυμνά μέρη των μορφών και τα φύλλα από χρυσάφι για τα ενδύματά τους» (σχολικό βιβλίο σ. 113)

«Προβλεπόταν επίσης η κατασκευή μεγάλων και πολυδάπανων αγαλμάτων των θεών, την πρώτη θέση ανάμεσα στα οποία είχε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, έργο του Φειδία, που στήθηκε μέσα στον Παρθενώνα. Σκοπός του σχεδίου αυτού δεν ήταν μόνο να στολίσει την Αθήνα και να προβάλει τη δύναμή της κάνοντας την τη λαμπρότερη πόλη της Ελλάδας, αλλά να δώσει δουλειά στους τεχνίτες, τους επαγγελματίες και τους εργάτες της πόλης και να την καταστήσει κέντρο των τεχνών». (ΙΝΣ σ. 184-185)

«Ο Παρθενώνας ήταν επομένως από την αρχή όχι μόνο ιερό κτήριο αφιερωμένο στην Αθηνά, αλλά και το θησαυροφυλάκιο της πόλης». (ΙΝΣ σ. 189)

Φαντάζομαι ότι τίποτα δεν είναι δυσνόητο μέσα στον κοινωνικό και ιστορικό χώρο και χρόνο. Δεν είναι δυσνόητο, εφόσον δεν πρόκειται για δικαιολόγηση της μυθοποίησης. Επιμένω ότι η μυθοποίηση αδικεί και την αρχαιότητα και εμάς, εφόσον εμποδίζει να τη γνωρίσουμε. Όμως ποια ανάγκη γεννά τη μυθοποίηση της αρχαιότητας γενικά και της αρχαίας τέχνης ειδικότερα; Δεν λέω κάτι καινούριο: η απαξίωση του παρόντος, η αίσθηση του αδικημένου, η ανασφαλής συνείδηση βρίσκει καταφύγιο στο ένδοξο παρελθόν. Αυτός είναι ο ρόλος του συγκεκριμένου εξεταστικού κειμένου, αυτή είναι μία εξήγηση της επιλογής του ως κειμένου για τις πανελλαδικές. Οπότε, χιλιάδες νέοι τρίφτηκαν με τον μύθο της άχρονης λαμπρής αρχαιότητας που δεν επηρεάστηκε από πουθενά, αλλά επηρέασε τα πάντα. Ένας μύθος που θα σταματήσει ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους. Προς το παρόν…
Πηγή : http://www.alfavita.gr

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2222

Μάι 27 2012

ΤΑ «ΣΚΟΝΑΚΙΑ» ΤΩΝ ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΤΩΝ ΣΤΗ Ν. ΓΛΩΣΣΑ

Του Γιώργου Κ. Καββαδία

Μια από τις παλιές κακές συνήθειες εξακολουθεί να αναπαράγεται σε αρκετά βαθμολογικά κέντρα με αρνητικές συνέπειες στη βαθμολόγηση των γραπτών στο μάθημα της Νεοελλληνικής Γλώσσας. Πρόκειται για τα γνωστά «σκονάκια» που δίνονται από την Επιτροπή στους βαθμολογητές για την «αντικειμενική» βαθμολόγηση των γραπτών. Εννοείται ότι σε όλα τα μαθήματα είναι αναγκαίες και πολλαπλά χρήσιμες κάποιες γενικές οδηγίες ή και απαντήσεις που βασίζονται σε πολύ συγκεκριμένες γνώσεις. Από το σημείο αυτό μέχρι να δίνεται συγκεκριμένο πρότυπο περίληψης ή αναλυτικό σχεδιάγραμμα παραγωγής κειμένου (έκθεσης) που περιέχει συγκεκριμένα επιχειρήματα με βάση τα οποία γίνεται η βαθμολόγηση η απόσταση είναι χαώδης

Μια τόσο αυστηρή προτυποποίηση των απαντήσεων στην περίληψη και στην έκθεση, έστω, και στο όνομα μιας «ενιαίας γραμμής» και «αντικειμενικής» βαθμολόγησης έχει πολλαπλές παρενέργειες. Οδηγεί σε μια τυποποιημένη και αυστηρή βαθμολόγηση με βάση τον «κατάλογο» των απαντήσεων με αποτέλεσμα ακόμα και καλά γραπτά με διαφορετικές και εξίσου ή καλύτερες απαντήσεις να παίρνουν χαμηλότερη βαθμολογία. Αποτελεί μια μορφή φροντιστηριακής χειραγώγησης της βαθμολόγησης με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Έρχεται σε πλήρη αντίθεση και αποκαλύπτει πόσο υποκριτικές είναι οι κατευθύνσεις που δίνονται για να υπολογίζεται θετικά η αμεσότητα, η ζωντάνια και πολύ περισσότερο η πρωτοτυπία και  η φαντασία στην παραγωγή κειμένου.

Αυτές οι λογικές και πρακτικές διόρθωσης επηρεάζουν αρνητικά και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος. Ενισχύουν την τυποποίηση και τον ιδεολογικό ρόλο του μαθήματος στην κατεύθυνση της ιδεολογικής χειραγώγησης, κυρίως, των μαθητών, αλλά και των ίδιων των εκπαιδευτικών. Αυτό γίνεται ακόμα πιο φανερό αν συνυπολογίσουμε και την επιλογή κειμένων και θεμάτων. Μέχρι πρόσφατα και επί κυβερνήσεων Ν.Δ. γνωρίζαμε ότι . τις μονές χρονιές «έπεφτε» Ε.Π. Παπανούτσος και τις .ζυγές Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος και αντίστροφα στις επαναληπτικές ή στις εξετάσεις άλλων κατηγοριών. Τελευταία τα πράγματα .έχουν αλλάξει. Πέρυσι ο γνωστός .πετροβολητής κάθε προοδευτικής άποψης και διαπρύσιος κήρυκας του νεοφιλευθερισμού και φανατικός υπέρμαχος κάθε πολιτικής που συρρικνώνει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, ο δημοσιογράφος της «Καθημερινής» Π. Μανδραβέλης είχε την .τιμητική του, αφού σε κείμενό του εξετάστηκαν οι υποψήφιοι. Τυχαίο; Δε νομίζω. Φέτος η Επιτροπή επέλεξε ένα κείμενο μιας καταξιωμένης προσωπικότητας. Όμως, ήταν κείμενο με μεγάλες δυσκολίες στην κατανόηση, έξω από τους επίκαιρους προβληματισμούς των νέων και με έντονο ιδεολογικό, φρονηματιστικό χαρακτήρα.

Πηγή : http://www.alfavita.gr

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2216

Μάι 26 2012

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: «Δεν θα έβαζα ποτέ δικό μου κείμενο στις εξετάσεις»

ΤΟ ΒΗΜΑ – Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: «Δεν θα έβαζα ποτέ δικό μου κείμενο στις εξετάσεις» – κοινωνία.

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2215

Μάι 24 2012

ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ

Αναρωτιέμαι αν η επιτροπή που επέλεξε τα φετινά θέματα Νεοελληνικής γλώσσας των πανελληνίων εξετάσεων έχει, απλώς, πολλά χρόνια να βρεθεί σε σχολική τάξη και αγνοεί παντελώς την πραγματικότητα, ή εσκεμμένα επέλεξε για μια ακόμη φορά, να προσφέρει λόγους να οικτίρουν κάποιοι το πόσο «στραβά αρμενίζουν» οι νέοι.

Το κείμενο της Ε. Αρβελέρ μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης και στοχασμού ανάμεσα σε φιλόλογους, που αρέσκονται να φιλοσοφούν περί του ωραίου (κατά κανόνα του αρχαίου ) αλλά είναι πραγματικά δυσνόητο για μαθητές 17 χρόνων. Οι μαθητές, παρά τις ανακοινώσεις που βεβαιώνουν ότι ασκούνται από το γυμνάσιο κιόλας στο θέμα της τέχνης,(πάντα θεωρητικά, σπάνια βιωματικά) το προσλαμβάνουν  ως ακαδημαϊκό θέμα που αφορά τους λίγους και δυστυχώς, το επιλεγμένο κείμενο με το συγκεκριμένο επίπεδο γλωσσικής έκφρασης, τους επιβεβαίωσε. Η συμπύκνωση νοημάτων και ο κατεξοχήν μεταφορικός λόγος δημιουργεί προβληματισμό ακόμη και στους φιλόλογους που το επεξεργάζονται, πόσο μάλλον σε παιδιά που γράφουν υπό την πίεση των εξετάσεων. Είναι αποκαρδιωτικό για μαθητές, όσους με κόπο προσπάθησαν να αντιμετωπίζουν γραπτά κείμενα προβληματισμού -αντίθετα προς την εντατική, χρησιμοθηρική, επιφανειακή παπαγαλία,  στην οποία τους εξασκεί χρόνια το σχολείο- να καταλήγουν στο συμπέρασμα πως δεν καταλαβαίνουν τον ελληνικό λόγο που τους προτείνεται με την υπογραφή μιας κορυφαίας προσωπικότητας.

Είναι τελικά ανόητοι οι μαθητές μας και με κακή γνώση της ελληνικής, όπως θα οδηγηθούμε να «μοιρολογούμε» στο τέλος; Ή μήπως απλώς, για μια ακόμη φορά, το γλωσσικό μάθημα εξυπηρέτησε (εσκεμμένα ή αυθόρμητα) σκοπιμότητες; Με πρώτη και κύρια την απενοχοποίηση ενός συστήματος που καθοδηγεί σταθερά στην απομνημόνευση, στην αποστήθιση  και στην αποθέωση της κοινοτοπίας και ξαφνικά αναβαπτίζεται στην κολυμπήθρα ενός κειμένου υψηλού στοχασμού. Δε νομίζω να αγνοεί κανείς πως η έκθεση που ζητήθηκε από τους μαθητές είναι από τις πλέον πολυδιαβασμένες και τυπικές σε «εκθεσάρια» , φροντιστήρια και σημειώσεις φιλολόγων που με αφοσίωση αποστηθίζουν οι μαθητές για να καταθέσουν την «πρωτότυπη» άποψή τους. Πώς θα μπορούσε βέβαια να είναι αλλιώς , όταν εντελώς υποκριτικά τους καλούμε να γράψουν για το πώς το σχολείο συμβάλλει στην ουσιαστική επαφή με την τέχνη, ενώ στο ίδιο σχολείο η τέχνη είναι εξορισμένη, καταδικασμένη να θεωρείται περιττή πολυτέλεια, μια δραστηριότητα που αποσπά από τον ένα και μόνο στόχο: την εισαγωγή στα Α.Ε.Ι.;

Εκτός αν ισχύει αυτό που όλοι, μαθητές και καθηγητές, έχουμε καταλάβει από χρόνια. Στο μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας γράφουμε όσα πρέπει να διαβαστούν για μια εικονική  σχολική πραγματικότητα «αγγελικά πλασμένη». Αυτή προφανώς στην οποία διδάσκουν και όσοι θεωρούν ότι τέτοια θέματα είναι τα ενδεδειγμένα για τους μαθητές της γ΄ λυκείου.


Σοφία Πανταζή

Πηγή : www.alfavita.gr

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2210

Ιαν 30 2012

Το Υπουργείο Παιδείας “κατασκευάζει” με νέες συγχωνεύσεις σχολείων τη νομιμοποίηση της κατάργησης χιλιάδων οργανικών θέσεων, του Χρήστου Κάτσικα

Το Υπουργείο Παιδείας “κατασκευάζει” με νέες συγχωνεύσεις σχολείων τη νομιμοποίηση της κατάργησης χιλιάδων οργανικών θέσεων, του Χρήστου Κάτσικα.

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/1993

Ιαν 01 2012

Εχει µέλλον η Παιδεία µας;

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  31/12/2011
Στο ερώτηµα αν έχει µέλλον η Παιδεία µας µέσα στην οικονοµική κρίση που µαστίζει τη χώρα µας η απάντηση είναι απλή µαζί και τραγική: Αν δεν έχει µέλλον η Παιδεία µας, δεν έχει µέλλον και η χώρα µας. Finis Graeciae! Σπεύδω να πάρω θέση: Η Παιδεία µας έχει µέλλον υπό προϋποθέσεις· όχι χωρίς παιδευτικό όραµα και χωρίς πανεθνική προσπάθεια· όχι µε ηµίµετρα ή σπασµωδικά µέτρα· όχι µε βολέµατα και εφησυχασµό· όχι µε τεχνικές εφαρµογής εις βάρος τής ουσίας· όχι χωρίς διακοµµατική συναίνεση σε κοινούς στόχους και χωρίς µακροπρόθεσµες πολιτικές.

Πάντως, ουδέν κακόν αµιγές καλού. Η οικονοµική κρίση µπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτο πανικό ή να γίνει ο δρόµος για µια γενικότερη αυτοσυνειδησία. Αν αφυπνισθούµε και αποδιώξουµε ό,τι µάς βύθισε στη σηµερινή κατάντια, τότε µπορεί αυτή η χώρα να ξαναβρεί τον δρόµο της µέσα από µια συντονισµένη εθνική προσπάθεια, όπου βασικό ρόλο θα παίξει η Παιδεία. Γιατί, αν λ.χ. τη διαφθορά την αποτελεί µόνο η φοροδιαφυγή, τότε αντιµετωπίζεται µε κάποια διοικητικά µέτρα. Αν, όµως, τη διαφθορά την αποτελεί µια διευρυµένη ηθική χαλάρωση έως φθορά, τότε αυτή αντιµετωπίζεται µόνο από µια εµπνευσµένη και εµπνέουσα Παιδεία ουσίας, αρχών, αξιών και πραγµατικής γνώσης.

Η θέση την οποία υποστηρίζω είναι ότι στην πατρίδα µας – και όχι µόνον – έχουµε κατά καιρούς µεταρρυθµιστικές προσπάθειες στην Παιδεία µας που βασίζονται όχι στην ουσία τής Παιδείας αλλά στις τεχνικές εφαρµογής (ό,τι οι ξένοι αποκαλούν «technicalities»). Εξηγούµαι: Χρήσιµο είναι να προσδιορίσουµε την έκταση τής ύλης ή τον αριθµό των εξεταζοµένων µαθηµάτων. Χρήσιµο είναι να χρησιµοποιήσουµε τους διαδραστικούς πίνακες και την ψηφιακή τεχνολογία. Χρήσιµο είναι να επαναδιοργανώσουµε τη διοίκηση τής Εκπαίδευσης. Χρήσιµο είναι να εισαγάγουµε τις ερευνητικές εργασίες των µαθητών στο σχολείο. Χρήσιµο είναι να έχουµε µεγάλες σχολικές µονάδες µε όλες τις ειδικότητες των µαθηµάτων. Χρήσιµο είναι να µαθαίνουµε περισσότερες ξένες γλώσσες. Χρήσιµα είναι αδιαµφισβητήτως και πολλά άλλα από αυτά που έγιναν και γίνονται. Αλλά όλα µαζί αυτά και καθένα χωριστά δεν συνιστούν την ουσία τής Παιδείας. ∆εν καλύπτουν τους σκοπούς που πρέπει να επιδιώξει µια βαθύτερη, γνήσια και αποτελεσµατική Παιδεία.

Ποια θα ήταν, λοιπόν, µια Παιδεία ουσίας µε θεµελιώδεις παιδευτικούς σκοπούς; Φρονώ ότι θα ήταν µια Παιδεία που µορφώνει πολίτες υπεύθυνους, πολίτες σκεπτόµενους, πολίτες κοινωνικά ευαίσθητους, πολίτες καλλιεργηµένους, πολίτες µε αρχές, αξίες και ιδανικά, πολίτες µε ικανότητες, µε γνώσεις και αυτογνωσία. Ο,τι σχεδιάζεται και επιτελείται από το Νηπιαγωγείο µέχρι και την τρίτη Λυκείου θα πρέπει να υπηρετεί µια τέτοια µορφή Παιδείας. Αναφερόµαστε προφανώς στη Γενική Παιδεία, που πρέπει να προσφέρεται δωρεάν σε όλα τα ελληνόπουλα από τα πέντε χρόνια τους µέχρι τα δεκαοκτώ. Χωρίς ενδιάµεσες διαφοροποιήσεις, πέρα από µια ευρύτερη επιλογή µαθηµάτων που θα έδιναν διέξοδο στα ειδικά ενδιαφέροντα των µαθητών. ∆ιαφορετικοί, βεβαίως, είναι οι σκοποί τής τριτοβάθµιας εκπαίδευσης που συνδέεται εξ ορισµού µε εξειδικευµένες γνώσεις και επαγγελµατικές βλέψεις.

Μιλώντας για µια Παιδεία ουσίας αναφέροµαι σε µια ποιοτική Παιδεία, που θα διασφαλίζει, κατά προτεραιότητα, την κατάκτηση τής µητρικής γλώσσας και την εξοικείωση µε τη µαθηµατική σκέψη. Περαιτέρω, µια Παιδεία που θα εξασφαλίζει την κατοχή των «εθνικών µαθηµάτων» (ιστορίας, λογοτεχνίας, γεωγραφίας, θρησκευτικών) και την ουσιαστική οικείωση µε τις φυσικές επιστήµες (φυσική, χηµεία, βιολογία). Μια Παιδεία που θα οδηγεί εξ απαλών ονύχων στον κόσµο τού πολιτισµού (µουσικής, εικαστικών, θεάτρου, δηµιουργικής γραφής) και στην άσκηση τού σώµατος (φυσική αγωγή, αθλητισµός) σε όλα τα χρόνια των σπουδών. Η κατοχή µιας ξένης γλώσσας µέσα στη σχολική εκπαίδευση και η καλή γνώση και χρήση τής ψηφιακής τεχνολογίας πρέπει να συµπληρώνουν τα βασικά.

Ωστόσο, κυρίαρχα στοιχεία τής Παιδείας, διάχυτα σε όλα τα πεδία και τα επίπεδα τής εκπαίδευσης, πρέπει να είναι οι αρχές, οι αξίες και τα ιδανικά, ό,τι ανεβάζει τον άνθρωπο, ό,τι στηρίζει µια κοινωνία, ό,τι συνέχει έναν λαό. Οχι ως θεωρίες, ρητορισµοί και φανφάρες, αλλά ως στοιχεία που πηγάζουν µέσα από την ιστορία και την παράδοση τού τόπου, ως ιδέες, αρχές και πρότυπα ζωής που µπορούν να συγκινήσουν και να εµπνεύσουν. Αυτή η διάσταση τής Παιδείας ατόνησε (ή υπονοµεύτηκε;) µε το σκεπτικό ότι δήθεν αποτελεί χρηστοµάθεια ή ηθικολογία ή ξεπερασµένες συντηρητικές ιδέες εν ονόµατι ενός αβαθούς προοδευτισµού και σειράς ιδεολογηµάτων που κλόνισαν τελικά τα θεµέλια τής Παιδείας. Ετσι ένας ολόκληρος κόσµος νέων παιδιών βρέθηκαν χωρίς εσωτερικά στηρίγµατα και σηµεία αναφοράς, σε µια σύγχυση και αβεβαιότητα που τους γεννά πικρίες, επιθετικότητα και τους εκτρέπει στην αναζήτηση ξένων προτύπων που επιδεινώνουν την κατάσταση.

Μια άλλη ανίατη µέχρι σήµερα ασθένεια τής εκπαίδευσής µας που υπονοµεύει κάθε έννοια ουσιαστικής Παιδείας είναι ο όγκος των πληροφοριών µε τις οποίες φορτώνουµε τους µαθητές, πληροφορίες που σπάνια περνούν το κατώφλι τής πραγµατικής γνώσης και που ξεχνιούνται (διάβαζε «αποβάλλονται» από τη µνήµη) αφήνοντας ελάχιστα ίχνη. Ο έρωτας τής λυτρωτικής γνώσης που ρίχνει φως γύρω µας, η αγάπη για το σχολείο ως ιερό χώρο αφύπνισης τού νου, η εκτίµηση στον δάσκαλο ως πηγή τής γνώσης, το δέσιµο µε το βιβλίο ως µετάβαση στον κόσµο τής γνώσης, όλα αυτά αποτελούν άπιαστο όνειρο, εις βάρος κάθε έννοιας αληθινής Παιδείας. Για ποια Παιδεία µπορούµε να µιλούµε αν δεν επανακτήσουµε την αγάπη τού µαθητή για τη µάθηση και το σχολείο; Και πώς θα γίνει αυτό χωρίς τον µαθητή να µετέχει ενεργώς στην αναζήτηση τής γνώσης, στη µαγεία τής ανακάλυψης τού κόσµου τής φύσης και τής νόησης, σε ό,τι γεννά δηµιουργικό «έρωτα Παιδείας».

Η πρόκληση, λοιπόν, που µπορεί να βγει µέσα από τα δεινά τής κρίσης ως πνευµατική κάθαρση είναι µια νέα Παιδεία τής ουσίας από ένα εκπαιδευτικό σύστηµα που θα µάς «ξεβολέψει» αρχικά όλους – δασκάλους, µαθητές, γονείς, πανεπιστήµια, πολιτεία – µε ριζικές αλλαγές οι οποίες θα µετατρέψουν την απόκτηση Παιδείας από αγγαρεία σε απόλαυση, από µια χρηστική αντίληψη τής Παιδείας ως απλής πύλης εισόδου στα πανεπιστήµια (µε καθαγιασµό τής φροντιστηριακής στήριξης) σε µια πηγή αυτογνωσίας, καλλιέργειας και ανθρωπιάς.

Τελικά, όσες αλλαγές κι αν επιχειρήσεις στην εκπαίδευση επιπολής και επιµέρους, δεν θα επιτύχεις ποτέ τον κύριο και µοναδικό στόχο: µια πραγµατική µόρφωση τής προσωπικότητας των νέων ανθρώπων, µια αληθινή καλλιέργεια, µια Παιδεία ουσίας, µια Παιδεία ποιοτικής ζωής, η οποία είναι δυνατόν να επιτευχθεί µε τους όρους που ανέφερα. Μια τέτοια Παιδεία µπορεί να λειτουργήσει ως µοχλός αφύπνισης, ως πηγή διαφωτισµού και ως µόνιµη ασφαλιστική δικλίδα για την αποφυγή στο µέλλον κάθε κρίσης, και τής οικονοµικής.

Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

www.babiniotis.gr

Πηγή : http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=436999

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/1900

Σεπ 10 2011

Ι.Θ. Κακριδής : “Γιατί πρέπει να διδασκόμαστε Αρχαία Ελληνικά”

Με τα λόγια του Ι. Θ. Κακριδή, πριν από σαράντα χρόνια, τα αρχαία ελληνικά ενδιαφέρουν για τρεις λόγους:


«Πρώτ’ απ’ όλα γιατί είμαστε Έλληνες: από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει 2700 χρόνια. Στους αιώνες που κύλησαν, οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο της δόξας, άλλοτε πάλι στα χείλη μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης· νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές· δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές· αλλάξαμε θρησκεία· στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας· και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα –φυσικά εξελιγμένη–, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαρακτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια. Στον πνευματικό τομέα, κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του –δηλαδή τον ίδιο του τον εαυτό.
Έπειτα, γιατί είμαστε κι εμείς ευρωπαίοι. Ολόκληρος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. Με τους άλλους ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα. Μα και ο χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο.
Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαία Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική. Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο.
Πρώτοι οι Έλληνες, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, τη δεσποτεία θα τη μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλή και ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. Ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάγματα του νου και της φαντασίας. Ο Έλληνας είναι ο πρώτος που, ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό (μέσα από την παιδεία) να ξεπεράσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι –ο τέλειος άνθρωπος.
Αυτή η πίστη στον τέλειο άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα είναι που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίο Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με τον νου, τη φαντασία και με το χέρι: στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγείο της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στον λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό. Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, για να μορφωθούν· για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων· για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ό,τι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους· για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη· προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειον άνθρωπο.»

Πηγή : ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ Α’ ΛΥΚΕΙΟΥ

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/1512

Σεπ 09 2011

Η μάστιγα του αναλφαβητισμού

Η 8η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως διεθνής μέρα για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού. Ο αναλφαβητισμός εξακολουθεί και να είναι μια μάστιγα που διαρκώς αναπαράγεται με νέες μορφές, πλήττοντας όχι μόνο τις φτωχές, αλλά και τις ανεπτυγμένες χώρες.

Η εκπαιδευτική βαρβαρότητα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης αποτυπώνεται στους πίνακες της ντροπής: περίπου 793 εκατομμύρια ενήλικες στον κόσμο, στην πλειονότητά τους νεαρά κορίτσια και γυναίκες, δεν ξέρουν να διαβάζουν ούτε να γράφουν. Περίπου 67 εκατομμύρια παιδιά σχολικής ηλικίας δεν παρακολουθούν μαθήματα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και 72 εκατομμύρια έφηβοι, που θα πρέπει να φοιτούν στον πρώτο κύκλο της δευτεροβάθμιας, δεν μπορούν να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην παιδεία.

Καταθλιπτική είναι η κυριαρχία του αναλφαβητισμού στις ασθενέστερες τάξεις και στρώματα που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Η εγκατάλειψη του σχολείου είναι μια από τις πιο επώδυνες μορφές που παίρνει η ανισότητα, η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός αντανακλώντας τη διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις. Στη χώρα μας, 35 χρόνια μετά τη συνταγματική κατοχύρωση της 9χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, περίπου 8.000 παιδιά “αποκλείονται” κάθε χρόνο από το γυμνάσιο!

Αναλφαβητισμός δεν σημαίνει μόνο άγνοια ανάγνωσης, γραφής και αρίθμησης. Ο οργανικός αναλφαβητισμός, η άγνοια ανάγνωσης, γραφής και αρίθμησης είναι η κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχει και ο λειτουργικός αναλφαβητισμός. “Σήμερα αναλφάβητος θεωρείται ο άνθρωπος που δεν μπορεί να κατανοήσει μια απλή παρουσίαση γεγονότων, τα οποία αναφέρονται στην καθημερινή του ζωή”. Διαπιστώνεται ότι στις αναπτυγμένες χώρες ένας στους τέσσερις ενηλίκους δεν διαθέτει αυτές τις ικανότητες. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια μια “άλλη” μορφή αναλφαβητισμού έρχεται να πυκνώσει τις παλιές στρατιές των οργανικά αναλφάβητων με νέο αίμα. Σε χιλιάδες μαθητές, οι οποίοι ολοκληρώνουν τις γυμνασιακές και λυκειακές σπουδές τους, παρατηρούνται σοβαρά προβλήματα κατανόησης ενός κειμένου, αδυναμία να εκφραστούν, να συντάξουν μια ολοκληρωμένη πρόταση, να συνδυάσουν τις γνώσεις που έχουν λάβει προκειμένου να εξηγήσουν ένα απλό φυσικό φαινόμενο ή ένα κοινωνικό ή ιστορικό γεγονός.

Επιπλέον όλο και πιο έντονος παρουσιάζεται ο νέος “ψηφιακός αναλφαβητισμός”, που συνδέεται με τη δυνατότητα χρήσης των ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας και πληροφόρησης. Τα δύο τρίτα του πληθυσμού της χώρας μας είναι “ψηφιακά αναλφάβητοι”, ποσοστό σχεδόν διπλάσιο από τον μέσο όρο της Ευρώπης.

Αυτές οι σύγχρονες μορφές αναλφαβητισμού συνδέονται άρρηκτα με την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πολιτική που γκρεμίζει τη δημόσια εκπαίδευση καταργώντας σχολεία, ακόμα και τη δωρεάν διανομή σχολικών βιβλίων, συρρικνώνοντας τους διορισμούς και θυσιάζοντας το δικαίωμα στη μόρφωση στον βωμό της κερδοφορίας των επιχειρήσεων ως καύσιμη ύλη για τη διαμόρφωση “χρήσιμων ηλιθίων” και όχι ελεύθερων και σκεπτόμενων πολιτών. Ωστόσο, η βασική αιτία του αναλφαβητισμού βρίσκεται στη δομή και στην οργάνωση των σύγχρονων κοινωνιών. Οι κοινωνικές ανισότητες καθιστούν αδύνατη την κατοχύρωση του κοινωνικού δικαιώματος για ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση σε όλους, ανεξάρτητα από την κοινωνική προέλευση, το φύλο, την ηλικία και το θρήσκευμα.

Η εξάλειψη του αναλφαβητισμού προϋποθέτει τη συλλογική δράση κατά των κοινωνικών ανισοτήτων και του κοινωνικού αποκλεισμού. Συνδέεται με τους κοινωνικούς αγώνες για την πλήρη κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την προοπτική οικοδόμησης μιας ανθρωποκεντρικής κοινωνίας.

http://gkavadias.blogspot.com

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22788&subid=2&pubid=63369094

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/1509

Αυγ 31 2011

Στην εντέλεια…τα πάντα όλα

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Εντάξει. Τώρα μπορούμε να είμαστε όλοι σίγουροι, ότι τίποτα δεν θα πάει στραβά με το άνοιγμα των σχολείων.
Οι διορισμοί ολοκληρώθηκαν και ήταν χιλιάδες… αυτοί που δεν έγιναν.

Οι συνταξιοδοτήσεις συνεχίζονται, επίσης κατά χιλιάδες.

Τα βιβλία – εντάξει, αν όχι όλα, τουλάχιστον τα βασικά- θα είναι στη θέση τους. Μόνο που η θέση αυτή βρίσκεται εκτός των σχολείων.

Οι καθηγητές, και αυτοί στη θέση τους, οι περισσότεροι… αδιόριστοι.

Οι νεοδιόριστοι θα περιμένουν να τοποθετηθούν προσωρινά, αφού πρώτα τοποθετηθούν οι «αδιάθετοι» στα ΠΥΣΔΕ, οι περσινοί νεοδιόριστοι και οι αποσπασμένοι, που περιμένουν και αυτοί με τη σειρά τους να συνεδριάσουν τα υπηρεσιακά συμβούλια για να δουν αν πήραν ή όχι την απόσπαση.

Έτσι, παρατηρείται το φαινόμενο, εκπαιδευτικοί να πρέπει να παρουσιαστούν την 1η Σεπτέμβρη στο σχολείο που υπηρετούσαν πέρυσι προσωρινά, και να παραμείνουν εκεί μέχρι να ολοκληρωθεί η τοποθέτησή τους ή η απόσπασή τους. Δηλαδή, να πληρώνουν ξενοδοχεία, αφού δεν μπορούν να προχωρήσουν στην ενοικίαση σπιτιού για όλη τη χρονιά, τα οποία μπορεί να είναι και δύο αν πρόκειται για ζευγάρια εκπαιδευτικών. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω έξοδα, και αυτά των μετακινήσεων και της διατροφής, τότε το κουτσουρεμένο δεκαπενθήμερο δυστυχώς δεν φτάνει. Γι’ αυτό θα φροντίσουν να το …μειώσουν κι άλλο με τις έκτακτες (όντως έκτακτες, τι να σου πω) εισφορές.

Οι νεοδιόριστοι επίσης εμπλουτίζουν τις απορίες τους και ταυτόχρονα τις γνώσεις τους σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της εκπαίδευσης.

Απορούν, γιατί τα πιστοποιητικά από τις υγειονομικές επιτροπές έχουν τριετή ισχύ, αν πρόκειται για πρόσληψη αναπληρωτών, και εξάμηνη, αν πρόκειται για πρόσληψη μόνιμων;

Απορούν, επίσης, γιατί την πρώτη φάση της εισαγωγικής επιμόρφωσης που έκαναν ως αναπληρωτές, θα πρέπει να την επαναλάβουν, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, και κατά την πρόσληψή τους ως μόνιμοι;

Μαθαίνουν πως η περιοχή στην οποία διορίστηκαν, με βάση τα κενά που τους έδωσε το υπουργείο και την αίτηση διορισμού που κατέθεσαν, ενδέχεται να είναι και διαφορετική, αφού υπάρχει περίπτωση στην περιοχή διορισμού τους, τελικά να υπάρχουν όχι κενά αλλά… γεμάτα.

Πληροφορούνται επίσης πως κανείς δεν μπορεί να τους πει με βεβαιότητα πόσος θα είναι ο πρώτος τους μισθός, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κάνουν τις σωστές και γρήγορες επενδυτικές κινήσεις που απαιτούνται τώρα που συγχωνεύονται οι τράπεζες και τα οικονομικά τους (των τραπεζιτών), παίρνουν τα πάνω τους.

Μαθαίνουν, από παλιότερους συναδέλφους, πως η μετάθεση κοντά στον τόπο κατοικίας τους, απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Λογικό. Είναι πολύ πιο εύκολο και κοστίζει πολύ λιγότερο, να κρατάνε τους μόνιμους (νεοδιόριστους ή μη) στη «δύσκολη» παραμεθόριο και νησιωτική χώρα και να καλύπτουν τα κενά των μεγάλων αστικών κέντρων με αναπληρωτές, ωρομίσθιους και άλλους τέτοιους «ελαστικού τύπου» εργαζόμενους (τώρα το «εργαζόμενους», τρόπος του λέγειν). Τώρα που η προϋπηρεσία απαξιώθηκε, που θα βρουν κορόιδα να τρέχουν στην άλλη άκρη της χώρας για να καλύπτουν κενά;

Από την πρώτη επαφή με τους συνδικαλιστές των κατά τόπους ΕΛΜΕ, διαπιστώνουν, κάτι που είναι σχετικά εύκολο, ποιοι  είναι αυτοί που όντως έχουν πρόθεση να διεκδικήσουν και να ενημερώσουν και ποιοι έχουν πρόθεση να «διευκολύνουν» και να «ψαρέψουν» πελατεία.

Φυσικά δεν θα πρέπει ούτε ένας νεοδιόριστος, να ξεχάσει ποτέ πως πριν από λίγες μέρες ήταν αδιόριστος και πως οι περισσότεροι συνάδελφοί μας, δεν πέρασαν, και ίσως να αργήσουν να περάσουν την πύλη του μόνιμου διορισμού. Η αλληλεγγύη και η κοινή πορεία με όλους όσους βράζαμε τόσα χρόνια στο ίδιο καζάνι, θεωρείται όχι απλώς επιβεβλημένη αλλά κάτι σαν «χρέος τιμής». Ότι καλό ή κακό γίνεται στο χώρο της εκπαίδευσης μας αφορά όλους.

Όλα βρίσκονται μπροστά μας. Οι προκλήσεις, τα «πρέπει», τα ψέματα, τα λόγια τα παχιά, οι αντιπολιτευτικές κορώνες και κυρίως οι συναινετικοί σχεδιασμοί.

Οι παλιότεροι έλεγαν : απ’ όσα βλέπεις να πιστεύεις τα μισά και απ’ όσα ακούς να μην πιστεύεις τίποτα. Κάποιοι μυριστήκαν βουλευτικές εκλογές και τρέχουν όλοι να δηλώσουν, στα λόγια, αντικυβερνητικοί, ενώ στην πράξη αποδεικνύονται «κυβερνητικότεροι» ακόμη και από αυτόν τον ίδιο το … Μόσιαλο.

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
xrkyrgiakis@yahoo.gr

http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=43616

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/1456

Αυγ 23 2011

Η ανατομία ενός εγκλήματος

Επειδή τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα εύκολα λέγονται και γρήγορα αποκαλύπτονται ότι είναι κάλπικα, να θυμηθούμε όλοι τις διαβεβαιώσεις της υπουργού παιδείας κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου ότι θα υπάρξει μεταβατικό στάδιο σχετικά με τους διορισμούς όσων περίμεναν πέρυσι μόνιμο διορισμό, αλλά λόγω υπογραφής του μνημονίου υπήρξε απλώς μετάβαση προς την αδιοριστία.

Η κοροϊδία σε όλο της το μεγαλείο ειδικά για όσους ήταν διοριστέοι του ΑΣΕΠ, για όσους ήταν εγγεγραμμένοι στον πίνακα διορισμών, για πολλούς κλάδους που ήταν εγγεγραμμένοι στον πίνακα του 24μηνου και για όσους ελάχιστους απέμειναν από τον πίνακα του 30μηνου.

Υπάρχουν κλάδοι και ειδικότητες που δεν έγινε ούτε ένας διορισμός, ενώ στις ειδικές κατηγορίες δεν δόθηκε καν η δυνατότητα, πέραν των πέντε κλάδων, να καταθέσουν αιτήσεις ένταξης στους πίνακες. Η κοινωνική αναλγησία στο μέγιστο.

Η αναλογία  προσλήψεων προς αποχωρήσεις από 1 προς 1 που υποσχέθηκαν ότι θα είναι στην αρχή, έγινε 1 προς 5, μετά 1 προς 7, μετά 1 προς 10 και πάει λέγοντας.   Δεν δίνουν χρήματα για διορισμούς στην παιδεία αλλά εμφανίζονται γενναιόδωροι όταν είναι να σώσουν με τα λεφτά του φορολογούμενου καμία Proton τράπεζα.   Είναι προφανές ότι θέλουν να καλύψουν τα κενά με αναπληρωτές και ωρομίσθιους αφού οι συνταξιοδοτήσεις, ακόμη και σύμφωνα με τα λεγόμενα της υπουργού, θα ξεπεράσουν τις 6.000, προβάροντας το νέο μοντέλο για τη σύνθεση των εκπαιδευτικών στα σχολεία στην οποία οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί θα είναι μειοψηφία ενώ οι εύπλαστοι λόγω εργασιακής ελαστικότητας αναπληρωτές και ωρομίσθιοι θα υπερτερούν.

Κοντός ψαλμός αλληλούια για όλους μας. Ο Σεπτέμβρης έρχεται και το αν είναι θερμός ή όχι, από εμάς εξαρτάται.

Ακολουθεί ένας πίνακας με αναλυτικά στοιχεία για τους κλάδους που θα γίνουν διορισμοί.

Η πρώτη στήλη που αφορά στους διοριστέους του ΑΣΕΠ δεν είναι συμπληρωμένη επειδή δεν είχα διαθέσιμα όλα τα στοιχεία.

Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του έχοντας στο νου το περίφημο, ανέκδοτο πλέον, «πρώτα ο μαθητής».

ΑΣΕΠ 2008 ΠΙΝΑΚΑΣ ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ ΠΙΝΑΚΑΣ 24ΜΗΝΟ ΕΙΔΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΣΥΝΟΛΟ ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ
ΠΕ01 6 από 15 4 από 463 0 από 19 Δεν δόθηκε δικαίωμα να κάνουν αίτηση 10
ΠΕ02 36 από 214 24 από 7561 64 από 231 35 από 165 159
ΠΕ03 25 από 119 18 από 2294 42 από 42 10 από 46 95
ΠΕ0401 23 από 58 16 από 1528 30 από 59 9 από 34 78
ΠΕ0402 8 από 39 5 από 719 16 από 16 3 από 17 32
ΠΕ0404 5 από 30 3 από 333 0 από 189 2 από 9 10
ΠΕ0405 6 από 5 4 από 135 0 από 0 Δεν δόθηκε δικαίωμα να κάνουν αίτηση 10
ΠΕ05 3 από 5 2 από 1063 0 από 3 -//- 5
ΠΕ06 10 από 7 6 από 2054 0 από 6 -//- 16
ΠΕ07 3 από 7 2 από 1050 0 από 10 -//- 5
ΠΕ08 3 από 11 2 από 491 0 από 16 -//- 5
ΠΕ09 6 από 3 4 από 487 0 από 9 -//- 10
ΠΕ10 3 2 από 153 0 από 1 -//- 5
ΠΕ11 4 από 17 2 από 2964 0 από 196 -//- 6
ΠΕ1201 3 2 από 105 0 από 2 -//- 5
ΠΕ1204 3 2 από 45 0 από 0 -//- 5
ΠΕ1205 3 2 από 52 0 από 0 -//- 5
ΠΕ1206 3 2 από 14 0 από 0 -//- 5
ΠΕ1208 1 1 από 34 0 από 2 -//- 2
ΠΕ13 5 3 από 83 0 από 0 -//- 8
ΠΕ1702 3 2 από 323 0 από 1 -//- 5
ΠΕ1703 4 3 από 256 0 από 0 -//- 7
ΣΥΝΟΛΑ 166 από 621 111 από 22207 152 από 802 59 από 271 που τους δόθηκε δικαίωμα να κάνουν αίτηση 488

Ε Λ Ε Ο Σ

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

xrkyrgiakis@yahoo.gr

Πηγή : alfavita.gr

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/1425

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Accessibility by WAH