Κατηγορία: Απόψεις

Σεπ 23 2013

Ο φασιστικός κανιβαλισμός γεννιέται στο σχολείο

Γράφει ο Δήμος Χλωπτσιούδης

Το φασιστικό φονικό της 17ης Σεπτέμβρη έφερε στο προσκήνιο μια σειρά ζητημάτων που καλλιέργησαν και άνδρωσαν το νεοφασισμό στη χώρα μας. Ένας από τους λόγους που καταγράφηκαν -και παράλληλα προτείνεται ως λύση- είναι η εκπαίδευση.

Οι κεντρικές ευθύνες του σχολείου στην ανάπτυξη του φασισμού μπορούν να συνοψιστούν στην απουσία πολιτικής διαπαιδαγώγησης (όχι κομματικής, αλλά κριτικά πολιτικής) σε συνδυασμό με τον κομφορμιστικό του χαρακτήρα και τη μη καλλιέργεια κριτικής σκέψης και στην εθνοκεντρική διάσταση της εκπαίδευσης.

Πολιτική μπούρκα καλύπτει το προσωπείο του δημοκρατικού σχολείου.

Ένα βασικό ζήτημα που αξίζει να δούμε μέσα στο σχολικό περιβάλλον και όλη την μαθησιακή διαδικασία είναι ο κομφορμισμός που επιβάλλεται στους μαθητές. Ο μαθητής δεν έχει δικαιώματα, δεν έχει δυνατότητα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού (μόνο ο ίδιος βαθμολογείται και καταδικάζεται -όπως το βιώνει/αισθάνεται), δε συμμετέχει βιωματικά στο μάθημα, αλλά υποβάλλεται στην αυθεντία του βιβλίου και του εκπαιδευτικού.

Ο δασκαλοκεντρισμός και η αυθεντία του διευθυντή, που επιβλήθηκε και νομικά πια, καλλιεργεί τη λογική της υποταγής και της παραίτησης στη μάζα. Καθώς όμως η εκπαίδευση αποτελεί το πρώτο μέσο κοινωνικοποίησης, όχι μόνο αναπτύσσει το μίσος του για το σχολείο, αλλά και για την κοινωνία όπως τη βιώνει μέσα στο σχολείο.

Αξίζει, παράλληλα, να σημειώσουμε ότι παρατηρείται μία ιδιότυπη φοβία -όχι απλά αποφυγή ή αδυναμία- για την πολιτική. Εκπαιδευτικοί και Πολιτεία φοβούνται τις πολιτικές προσεγγίσεις και αναλύσεις στο σχολείο με ελεύθερο/ανοιχτό διάλογο. Και ενώ κάποιοι διανοούμενοι φοβούνται το διάλογο στο σχολείο, παραβλέπουν ότι είναι το κύριο μέσο που επιτρέπει την κριτική ανάπτυξη και επί τόπια αντιμετώπιση αποριών χωρίς να διαιωνίζονται ή να αντιμετωπίζονται με μύθους. Η πολιτική ανάλυση ταυτίζεται με την κομματική τοποθέτηση και την προπαγάνδα, ξεχνώντας ότι το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα προπαγανδίζει και μεταφέρει τις αρχές και τις αξίες της κυρίαρχης πολιτικής και κοινωνικής ιδεολογίας (βασική αρχή της Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης που συνεχώς ξεχνάμε).

Κι ενώ το μάθημα της Πολιτικής Αγωγής θα μπορούσε να αποτελεί έναν από τους παιδευτικούς πυλώνες (μαζί με την Ιστορία, την Κοινωνιολογία, τη Φυσική και τα γλωσσικά μαθήματα -νέα ελληνική γλώσσα και ξενόγλωσσα αντικείμενα), εμείς παρατηρούμε ότι το σχολείο κινείται γύρω μαθήματα που δεν προάγουν την κρίση, αλλά τη στείρα προσέγγιση της γνώσης. Αντί να οριστούν ως παιδευτικοί κορμοί αντικείμενα που από μόνα τους είναι διαθεματικά και που δίνουν πολλές αφορμές για πολιτικές συζητήσεις, εμείς επιλέγουμε τα αρχαία ελληνικά ως γλωσσικό μάθημα (όχι ως πολιτισμό ή μέσο μεταφοράς ανθρωπιστικών αξιών) και τα μαθηματικά με τα θρησκευτικά. Αντί να συζητάμε για τα δικαιώματα, επιβάλλουμε υποχρεώσεις και τις χρεώνουμε σε παιδιά. Αντί να βλέπουμε το άτομο ως μέλος μιας ομάδας, βλέπουμε το σύνολο και εντάσσουμε αυτομάτως το άτομο μέσα σε αυτό (χωρίς τη δική του συγκατάθεση). Ακόμα και το λυκειακό μάθημα της Έκφρασης-Έκθεσης που είναι τόσο πολιτικό (ουχί κομματικό) γίνεται ως αποκλειστικά γλωσσικό.

Τα παιδιά μας δε διδάσκονται τον την αλληλεγγύη και τη συνεργασία. Οι ανθρωπιστικές αξίες του σεβασμού και της ελευθερίας είναι έννοιες αόριστες χωρίς βιωματική αναφορά στον οικείο τους χώρο, λέξεις μιας στείρας γλωσσικής μαθησιακής διδασκαλίας. Δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία του πλουραλισμού (ούτε καν στη φύση) και την αξία της ποικιλίας (φυλεκτικής, ιδεολογικής, ζωικής και φυτικής) και συνδέει τη διαφορετικότητα με το φόβο και την απομόνωση, τον Άλλο και τον Ξένο του εκλαμβάνει ως εχθρούς.

Άλλο εθνισμός κι άλλο εθνικισμός

Ένα άλλο βασικό στοιχείο που διακρίνει την ελληνική εκπαίδευση είναι η εθνολάγνα εμμονή της. Και αυτή η εμμονή ξεπερνά κατά πολύ τις ανάγκες ενός εκπαιδευτικού συστήματος που προβάλει τα ξεχωριστά σημεία του έθνους και τις όποιες επιτυχίες του. Όλο το σχολικό περιβάλλον εντείνει όχι τον εθνισμό (προστασία και αίσθημα υπερηφάνειας για το Έθνος-πατρίδα) με τον εθνικισμό (ανωτερότητα Έθνους και υποβιβασμός των άλλων εθνοτήτων). Ο εθνικισμός, λοιπόν, προάγεται σε κεντρική ιδέα σε βάρος του εθνισμού ακόμα μέσα τον τρόπο που γιορτάζονται οι εθνικές επέτειοι, με τις φωτογραφίες που στολίζουν τους τοίχους στις τάξεις και τους σχολικούς διαδρόμους, από τον τρόπο προσέγγισης των ανθρωπιστικών ζητημάτων.

Ο εκπαιδευτικός εθνοκεντρισμός συνδέεται άμεσα με τον επιθετικό εθνικισμό και σαφέστατα ανέπτυξε εμπόδια στην κατανόηση των αναγκών των προσφύγων και των μεταναστών από τον αραβικό κόσμο στη χώρα μας. Οι ελλείψεις που καταγράφονται στην ελληνική εκπαίδευση, ακόμα και στην εθνική Ιστορία, είναι πάμπολλες.

Χαρακτηριστικό είναι ότι δε διδάσκεται επαρκώς -έως καθόλου- η ελληνική μεταναστευτική ιστορία. Τα ελληνόπουλα δε μαθαίνουν για τα μεταναστευτικά κύματα του παρελθόντος (ήδη από το ΙΘ΄ αιώνα) ούτε τα προβλήματα εισόδου κι ένταξης των Ελλήνων σε χώρες υποδοχής. Τα μεσοπολεμικά μαρτύρια του Ellis Island είναι παντελώς άγνωστα στους Έλληνες (πλην του εξαίρετου ντοκιμαντέρ του Στ. Κούλογλου), ένα θέμα που στις ΗΠΑ αποτελεί βασικό σημείο εκπαίδευσης. Αντιθέτως, οι μαθητές μας μαθαίνουν εμφατικά για τους μεγάλους ευεργέτες και εμποτίζονται με τους μύθους των Ελλήνων που διαπρέπουν στο εξωτερικό και μεγαλουργούν, κάτι που πρακτικά καλλιεργεί όχι απλά μία άκριτη στάση, αλλά και μία μεσσιανική αντίληψη για τον ευεργέτη-σωτήρα.

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι οι Έλληνες μαθητές δε διδάσκονται επαρκώς την Ιστορία του Μεσοπολέμου (πλην της Μικρασιατικής Καταστροφής που γίνεται αναλυτικά) ούτε κατανοούν και δεν προσεγγίζουν ερμηνευτικά τα ελατήρια της φασιστικής κυριαρχίας στην Ιταλία και τη Γερμανία. Ούτε βεβαίως προσεγγίζουν την εγκληματική φύση του φασισμού και του ναζισμού. Ακόμα και η Εθνική Αντίσταση διδάσκεται υπό τον ηρωολατρικό μανδύα που διδάσκεται η Επανάσταση του 1821 και οι στρατιωτικές επιτυχίες στους Περσικούς Πολέμου· στόχος δεν είναι η κατανόηση και η κρίση, αλλά ο θαυμασμός (που τάχα οδηγεί στη μίμηση). Και φυσικά για τον Εμφύλιο Πόλεμο και τα μεταπολεμικά χρόνια με τη χούντα δε γίνεται λόγος.

Έτσι, λοιπόν, τούτα τα κενά καλύπτονται υποχρεωτικά μέσα από διηγήσεις συγγενών (βασικός ο ρόλος της οικογένειας σε τούτο), και συμπληρώνονται συναισθηματικά από τον πολιτικό λαϊκισμό, την κομματική προπαγάνδα και πάσης φύσεως έντυπα και άρθρα χωρίς επιστημονική βάση που τελικά μόνο την κρίση δεν προάγουν, αλλά αντίθετα το φανατισμό γιατί δε γίνονται οργανωμένα με έμφαση στην παίδευση και την παιδική ψυχολογία, αλλά στη μεταφορά ηθών και την επιβολή απόψεων, μύθων και ανέξοδων συνθημάτων.

Επιλογικά,

Το παιδί μαθαίνει να προσεγγίζει τα πολιτικά ζητήματα ατομικά και δεν αναπτύσσει συλλογική πολιτική συνείδηση καθώς ο κομφορμισμός λειτουργεί αντίστροφα μέσω της βαθμοθηρίας και της νεανικής αντίδρασης. Πέφτει θύμα των διηγήσεων και των οικογενειακών προσεγγίσεων που φυσικά στερούνται παιδαγωγικής προσέγγισης και συχνότατα επιστημονικής τεκμηρίωσης ή ολιστικής προσέγγισης.

Χωρίς πολιτική κρίση και έρμαιο του πολιτικού λαϊκισμού, των στερεοτύπων και των επιφανειακών προσεγγίσεων και δεδομένης της προϋπάρχουσας αρνητικής στάσης απέναντι στο σχολείο (που συντηρείται κι ενισχύεται με τις θεωρίες συνωμοσίας και την ατομική ανευθυνότητα), εύκολα στρέφεται σε οτιδήποτε φαντάζει αντισυστημικό. Δεδομένης μάλιστα της συστημικής βίας που βιώνει από μικρή ηλικία και του τιμωρητικού κλίματος της κοινωνίας, ο φασισμός προσφέρει ένα εκδικητικό φως στο τούνελ της αναζήτησης ταυτότητας (ατομικής και συλλογικής).

Και ο φασισμός φυσικά πατά πάνω σε μία ήδη διαμορφωμένη εθνικιστική συνείδηση σε συνδυασμό με τις ιδεολογικές θέσεις για το τάχα ηρωικό κι ανώτερο έθνος (που δεν κάνει λάθη και όλοι το επιβουλεύονται) που αναπτύχθηκε από το σχολείο. Και ό,τι δεν κάλυψε το σχολείο, το συμπλήρωσαν εθνικοί μύθοι, απαξιωτικές ιστορίες για τους κακούς, τους Άλλους και μύθοι για το διαφορετικό.

Το σχολείο δεν μπορεί να απαντήσει στο φαινόμενο του νεοφασισμού ούτε στα εγκλήματά του. Μπορεί όμως να προσφέρει ευκαιρίες και να συμβάλει στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης των μελλοντικών πολιτών. Μπορεί να συμβάλει μέσα από το διάλογο και τις αναλύσεις πολιτικών φαινομένων στην καλλιέργεια αυτόνομης σκέψης των αυριανών πολιτών που να στηρίζονται σε επιστημονικά δεδομένα κι όχι σε μύθους, κομματικούς ή εθνικούς, και στερεότυπα. Το εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από ριζική αναθεώρηση των στόχων του μπορεί να προστατεύσει την μελλοντική κοινωνία.

Ωστόσο, ας δούμε και μία άλλη λειτουργία του σχολείου. Τούτο αποτελεί ένα βασικό σημείο, ένα από λίγα κοινά/συνδετικά στοιχεία, της κοινωνίας. Είναι ένας χώρος σχετικά οικείος σε όλους με μεγάλο μέρος του πληθυσμού των ενηλίκων να συνδέεται με αυτό (γονείς, εκπαιδευτικοί, άμεσα αποφοιτήσαντες).

Έτσι, το άψυχο σχολικό κτίριο θα μπορούσε τα απογεύματα να αποτελέσει έναν τόπο, σε κάθε γειτονιά, πολιτικών αναλύσεων και επιμορφωτικών σεμιναρίων για ενήλικες. Ένα μέρος ζωντανό κύτταρο αντεγκληματικής δράσης και συλλογικής συνείδησης μπροστά στον κίνδυνο εκφασισμού της κοινωνίας.

–

Ο Δήμος Χλωπτσιούδης σπούδασε ιστορία και εργάζεται ως φιλόλογος.

(πηγή: chldimos.blogspot.gr)

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2681

Σεπ 20 2013

Τα πέτρινα χρόνια της εκπαίδευσης

Επειδή μάλλον δεν έχει γίνει κατανοητή η πολιτική της μνημονιακής συγκυβέρνησης αναφορικά με την Παιδεία, θα ήθελα να επισημάνω τα εξής:

1. Το νέο σχέδιο του Υπουργείου Παιδείας προβλέπει πανελλαδικές εξετάσεις σε κάθε τάξη του Λυκείου. Δηλαδή οι μαθητές, για την προαγωγή τους στην επόμενη τάξη και για να πάρουν απολυτήριο Λυκείου, θα περνούν από εξετάσεις πανελλαδικού χαρακτήρα. Μετά και από το απολυτήριο, όσοι επιθυμούν να εισαχθούν σε κάποιο Πανεπιστήμιο θα υποβάλλονται σε νέες πανελλήνιες εξετάσεις για τέταρτη φορά.

Τα μαθήματα της τελικής εξέτασης για την εισαγωγή σε ΑΕΙ θα είναι 4, ωστόσο θα μετρούν και οι βαθμολογίες όλων των προηγούμενων ετών.

Αποτέλεσμα:

α. Μαζική φυγή των μαθητών από τα Γενικά Λύκεια. Ποιος έχει το κουράγιο να δώσει ΤΕΣΣΕΡΙΣ φορές Πανελλήνιες; Ποιος γονέας μπορεί να ανταπεξέλθει στα φροντιστηριακά έξοδα;

β. Το σχολείο μετατρέπεται σε εξεταστικό κέντρο. Στόχος η στείρα εκμάθηση γνώσεων και η παπαγαλία. Απουσία κρίσης=εκμετάλλευση.

γ. Σωρεία λουκέτων στα Γενικά Λύκεια. Γιατί να παραμείνει ανοικτό ένα σχολείο χωρίς μαθητές; Άρα, δεν χρειάζονται ούτε οι καθηγητές. Στον Καιάδα!

2. Το μεγάλο πάρτι όμως, γίνεται με τα Τεχνικά Λύκεια. Τι προβλέπει το νέο νομοσχέδιο;

Στη Β’ και την Γ’ τάξη 22 ώρες θα δίνονται σε μαθήματα ειδικότητας. Από αυτές οι μισές ώρες θα γίνονται στο σχολείο για τη θεωρητική κατάρτιση και οι υπόλοιπες σε παραγωγικές μονάδες.

Πάμε πάλι γιατί μάλλον δεν προσέξατε την τελευταία πρόταση: οι μισές ώρες θα γίνονται στο σχολείο για τη θεωρητική κατάρτιση και οι υπόλοιπες σε παραγωγικές μονάδες.

Παραγωγικές μονάδες; Μαθητεία; Παιδική εργασία!!!

Νέοι και νέες 15-18 ετών, θα εργάζονται ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ για μισθούς ΠΕΙΝΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΕΝΣΗΜΑ, σε επιχειρήσεις που θα εκμεταλλεύονται το παρόν καθεστώς. Κάλυψη θα υπάρχει μόνο σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος.

Αποτέλεσμα:

α. Αύξηση της ανεργίας. Ο εργοδότης, δεν έχει κανένα λόγο να προσλάβει πτυχιούχους, όταν μπορεί να παράξει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα με φθηνά εργατικά χέρια. Μην ξεχνάτε ότι στόχος του εργοδότη, ήταν και είναι μόνο η αύξηση του κέρδους, με δραματική μείωση του κόστους.

β. Αθρόα μετανάστευση. Ο νέος ΕΡΓΑΤΗΣ που δεν δύναται να βρει πλέον δουλειά – αφού θα έχει αντικατασταθεί από έτερα 15χρονα- θα μεταβεί σε βιομηχανικές χώρες για να παρέχει τις υπηρεσίες του. Ποια είναι η πιο κοντινή ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ χώρα της ΕΕ; Η Γερμανία! Bingo!!!

γ. Δραματική αύξηση της παροχής υπηρεσιών παιδείας από ιδιώτες. Ο νέος που μέχρι πρότινος φοιτούσε σε ΕΠΑΛ και η ειδικότητά του καταργήθηκε, θα αναγκαστεί να μεταβεί σε Ιδιωτικά ΙΕΚ προκειμένου να καλύψει τα κενά.

Ποια άρθρα της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού και του Ελληνικού Συντάγματος, καταστρατηγούνται:

Είναι το νομοσχέδιο παράνομο και αντισυνταγματικό; Και όμως είναι! Ρίξτε μία ματιά στο άρθρο 32 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού (ΟΗΕ), που επικυρώθηκε από την Ελληνική Δημοκρατία, στις 2 Δεκεμβρίου 1992.

Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 32:

Άρθρο 32

1. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα του παιδιού να προστατεύεται από την οικονομική εκμετάλλευση και από την εκτέλεση οποιασδήποτε εργασίας που ενέχει κινδύνους ή που μπορεί να εκθέσει σε κίνδυνο την εκπαίδευσή του ή να βλάψει την υγεία του ή τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική ή κοινωνική ανάπτυξή του.

2. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη παίρνουν νομοθετικά, διοικητικά, κοινωνικά και εκπαιδευτικά μέτρα για να εξασφαλίσουν την εφαρμογή του παρόντος άρθρου. Για το σκοπό αυτόν, και λαμβάνοντας υπόψη τις σχετικές διατάξεις των άλλων διεθνών οργάνων, τα Συμβαλλόμενα Κράτη ειδικότερα:

α) Ορίζουν ένα κατώτατο όριο ή κατώτατα όρια ηλικίας για την είσοδο στην επαγγελματική απασχόληση.

β) Προβλέπουν μια κατάλληλη ρύθμιση των ωραρίων και των συνθηκών εργασίας.

γ) Προβλέπουν κατάλληλες ποινές και άλλες κυρώσεις, για να εξασφαλίσουν την αποτελεσματική εφαρμογή του παρόντος άρθρου.

Το παρόν υπερψηφισθέν νομοσχέδιο, δεν παραβιάζει όμως μόνο το Διεθνές Δίκαιο αλλά και το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας.

Σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος:

H Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.

Συμπέρασμα:

Η γαλαζοπράσινη μνημονιακή συγκυβέρνηση, καταπατώντας κάθε έννοια Δικαίου, προωθεί την προβατοποίηση και αποβλάκωση μεγάλης μερίδας του ελληνικού πληθυσμού.

Οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος, γνωρίζουν πάρα πολύ καλά το γνωστό απόφθεγμα του Φράνσις Μπέικον, «η γνώση είναι δύναμη». Και αυτή τη δύναμη, φροντίζουν να την αφαιρέσουν από το σύνολο του ελληνικού λαού.

Γιατί λαός χωρίς γνώση, λαός χωρίς ΠΑΙΔΕΙΑ, μετατρέπεται σε άβουλη και χειραγωγήσιμη μάζα που αδυνατεί να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της.

Γονείς, μαθητές, καθηγητές αλλά και το ίδιο το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, οφείλουν να προστατεύσουν ως κόρη οφθαλμού το βασικότερο ίσως πυλώνα του ίδιου του εθνικού μας κράτους. Την εκπαίδευση.

Μην ξεχνάτε ποτέ, τη ρήση του μεγαλύτερου ίσως φιλοσόφου και στοχαστή, της αρχαίας Ελλάδας. Του Σωκράτη:

Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ’ αγαθά φέρει.

Η μόρφωση, όπως ακριβώς μια εύφορη γη, φέρνει όλα τα καλά.

Αντίνοος

πηγή: RAMNOUSIA

kathigitis.org

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2677

Αυγ 25 2013

Πέντε μύθοι για τον… λαβύρινθο των εξετάσεων

Πέντε μύθοι για τον… λαβύρινθο των εξετάσεων | Εφημερίδα των Συντακτών | online έκδοση.

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2590

Ιαν 17 2013

Γιατί οφείλουμε να διδάσκουμε τα Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά μας

Ι.Θ. Κακριδής

Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα; Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο.

Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια. Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο  απόγειο τηςδόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης∙ νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές∙ δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές∙ αλλάξαμε θρησκεία∙ στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας∙ και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα‐φυσικά εξελιγμένη‐, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια.

Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του. Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα.

Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι. Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο Ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα. Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την Ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων είναι ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη.

Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαίαν Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική. Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς.

Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο. Και οι Έλληνες; Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, την δεσποτεία θα την μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. Ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας.

Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι−ο τέλειος άνθρωπος. Αυτή η πίστη στον τέλειον άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίον Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με το νου, με τη φαντασία και με το χέρι: στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό. Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα  παιδιά μας, για να μορφωθούν∙ για να  καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων∙ για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ό,τι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους∙ για  να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη∙ προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειον άνθρωπο.

Πηγή : http://gr.news.yahoo.com

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2443

Ιαν 10 2013

Ετοιμάζουν έξωση των μη προνομιούχων μαθητών από τα σχολεία

Ετοιμάζουν έξωση των μη προνομιούχων μαθητών από τα σχολεία | Εφημερίδα των συντακτών.

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2436

Αυγ 16 2012

Ενα σχολείο γεμάτο αδικίες

Δεν έχουν όλοι οι μαθητές τις ίδιες ευκαιρίες στη γνώση

Του Χρήστου Κάτσικα

Οσοι δεν βλέπουν στα παιδιά των χαμηλών κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων, στον ίδιο τον τρόπο ύπαρξής τους, παρά μόνο ελλείψεις και μειονεκτήματα, όσοι ενδιαφέρονται για την απρόσκοπτη λειτουργία των μηχανισμών διατήρησης και αναπαραγωγής του ισχύοντος κοινωνικού συστήματος, έχουν ανακοινώσει ήδη τα συμπεράσματά τους. Οι μη ευνοημένες καταστάσεις (μαθητές από λαϊκά στρώματα, υποβαθμισμένες περιοχές) μεταμορφώνονται σε ανεπιτηδειότητα, ασχετοσύνη, κατωτερότητα φυσική. Οι προνομιούχοι ούτε βλέπουν ούτε θέλουν να δουν τη σχέση ανάμεσα στην κοινωνική και στη σχολική ανισότητα. Αντίθετα, αποδίδουν την καλή σχολική πορεία και την αντίστοιχη επίδοση στα «φυσικά χαρίσματα» που έχει ο μαθητής και τα οποία του έχουν δοθεί «δώρο» από τη θεία πρόνοια.
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι τα παιδιά από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους διαμορφώνουν έξεις, συνήθειες, προδιαθέσεις απέναντι στο σχολείο, την αξία της γνώσης, τη στάση απέναντι σε αυτήν, τη διάθεση να μείνουν «ήσυχα» στο σχολείο, να εργαστούν για αυτό. Μια οικογένεια που διαθέτει οικονομικό και πολιτιστικό κεφάλαιο, επενδύει στην καλή σχολική πορεία των γόνων της και εμπεδώνει στο παιδί από τα πρώτα του χρόνια ένα σύστημα προδιαθέσεων ώστε κατά κάποιο τρόπο να είναι «σχολειοποιημένο» πριν ακόμη περάσει την πόρτα του σχολείου. Το παιδί αυτό έχει θετική στάση απέναντι στο σχολείο και τις νόρμες του, κατανοεί τη σχολική γλώσσα που είναι ίδια με τον δικό του γλωσσικό κώδικα, θεωρεί αυτονόητες και απόλυτα συμβατές με τις δικές του συνήθειες όλες εκείνες τις «πολιτισμικές πρακτικές του σχολικού θεσμού» (πειθαρχία, τιμωρία, γιορτές, βαθμοί, έλεγχος), οι οποίες είναι αδιανόητες και τελικά εχθρικές για πολλά παιδιά από τα λαϊκά στρώματα.
Αυτή η θετική κοινωνικά διαμορφωμένη προδιάθεση είναι η «δωρεά», το «χάρισμα», ένα χαρακτηριστικό που αφού εμφανίζεται από τα πρώτα χρόνια της σχολικής ζωής προβάλλεται σαν κάτι έμφυτο.


Ο μαθητής που προέρχεται από τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα έχει συγκεκριμένους όρους ζωής και μόρφωσης, που παράγουν πλεονεκτήματα στη σχολική πορεία του σε σύγκριση με τους άλλους μαθητές.
Συνήθως διαμένει σε αστικό κέντρο, σε καλό προάστιο, σε μεγάλο σπίτι, έχει παρακολουθήσει νηπιαγωγείο, ξένη γλώσσα, πιθανώς μουσικό όργανο, έρχεται σε επαφή με την οικογενειακή βιβλιοθήκη, κάνει «πλούσιες» διακοπές, έχει εξωσχολικές δραστηριότητες, βοήθεια στο διάβασμα, ιδιωτικό δάσκαλο, πληροφόρηση για τα εκπαιδευτικά πράγματα και τις δυνατότητες εργασιακής αξιοποίησης των σπουδών.
Η καλλιέργειά του είναι σχετική με τη σχολική παιδεία και εφοδιάζεται με μια γενική προδιάθεση στη μάθηση. Οι μη «σχολικές» γνώσεις – με άμεση όμως σχολική χρησιμότητα – που αυτός ο μαθητευόμενος αντλεί από το άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον (π.χ., στον πολιτιστικό τομέα, η καλαισθησία, το πνεύμα, η επαφή με το θέατρο, μουσική, ζωγραφική, το μουσείο), σε συνδυασμό με το εκτεταμένο πλέγμα των κοινωνικών διασυνδέσεων που του εξασφαλίζει η καταγωγή του, του δίνει τη δυνατότητα να έρχεται στο σχολείο για να μάθει, για να νομιμοποιήσει σχολικά ό,τι ήδη έχει εμπεδώσει από τη γέννησή του.
Ωστόσο από την άλλη πλευρά του λόφου βρίσκονται οι «απόκληροι», τα παιδιά από τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, που βιώνουν καθημερινά τη στέρηση των μορφωτικών αγαθών που συνοδεύει την οικονομική στέρηση. Ζώντας σε ένα στενό σπίτι και συνήθως με πολλά μέλη, όπου τα παιχνίδια είναι λίγα και στοιχειώδη, ενώ λείπει ο χώρος ξεκούρασης, ο μαθητής των λαϊκών στρωμάτων βρίσκει πάντα λιγότερες ευκαιρίες πρακτικής εξάσκησης, ανάπτυξης της κινητικής του ικανότητας και της συλληπτικής του διάκρισης. Ανοίγει τα μάτια του σε έναν κόσμο γεμάτο από ακατάστατα αντικείμενα, δεν έχει σταθερή ώρα για το φαγητό ή τον ύπνο ούτε μεθοδικό τρόπο. Μαθαίνει να υπολογίζει στις μικροπρόθεσμες χρονικές προοπτικές, όπου κυριαρχεί το παρόν. Λίγες προβλέψεις, λιγότερα μακρόπνοα σχέδια.


Σε μια εποχή που για τους προνομιούχους μαθητευόμενους είναι περίοδος άγχους, προετοιμασίας, διαγωνισμάτων με στόχο το μέλλον, αυτοί κυριαρχούνται από τον πειρασμό να επωφεληθούν από το παρόν καθώς έχουν εσωτερικεύσει ως μελλοντική τους πορεία το στατιστικό πεπρωμένο των παιδιών του κοινωνικού τους περίγυρου, τον δρόμο προς το εργοστάσιο ή κάποιο άλλο είδος χειρωνακτικής εργασίας. Προσαρμόζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα τις φιλοδοξίες τους αυστηρά στις αντικειμενικές πιθανότητες, αυτοκαθορίζονται σε σχέση με τους καταναγκασμούς που τους καθορίζουν και όταν μιλούν για τα σχέδιά τους, τα όνειρά τους, εκεί, χωρίς να το καταλαβαίνουν, αφήνουν να φανεί η δράση των αντικειμενικών συνθηκών έτσι όπως τις έχουν προοδευτικά εσωτερικεύσει.
Πηγή : www.tanea.gr

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2301

Ιούλ 15 2012

Κείμενο – παρέμβαση 140 γλωσσολόγων για την μάχη των συμφώνων

Κείμενο – παρέμβαση 140 γλωσσολόγων για την μάχη των συμφώνων – NEWS247.

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2277

Ιούν 17 2012

Γιοάν Σαπουτό: Η παραχάραξη της αρχαιότητας από τους ναζί

Ο λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ μιλάει στο «Βήμα» για την οικειοποίηση της αρχαιότητας από τον εθνικοσοσιαλισμό και την επικαιρότητα της μελέτης του ιδεολογικού λόγου των ναζί εξαιτίας της ανόδου της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη
Γιοάν Σαπουτό: Η παραχάραξη της αρχαιότητας από τους ναζί
Το νεοκλασικιστικό γλυπτό «Προμηθέας» του Αρνο Μπρέκερ, του γλύπτη-εκφραστή των ιδεωδών του Χίτλερ για την τέχνη και την αρχαιοελληνική εκδοχή της σωματικής ρώμης

Προκειμένου να νομιμοποιήσουν την υπεροχή της γερμανικής φυλής οι ναζί μετά την άνοδό τους στην εξουσία επέβαλαν μια διαστρεβλωμένη ανάγνωση των αρχαίων χρόνων.


Οι αρχαίοι Ελληνες ήταν Γερμανοί. Ο Πλάτωνας άριος φιλόσοφος. Η κλασική Αθήνα παρηκμασμένη εξαιτίας της επιμειξίας με κατώτερους λαούς. «Ο εθνικοσοσιαλισμός και η αρχαιότητα» αποτελεί ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο που καταγράφει την ικανότητα του ναζισμού να «αλέθει» μέσω ψευδοεπιστημονικών θεωριών και φυλετικών φληναφημάτων ολόκληρες περιόδους, να διαστρεβλώνει την πολιτεία και τις ιδέες ιστορικών προσωπικοτήτων και να ιδιοποιείται για τη δική του ρατσιστική χρήση το ελληνικό και ρωμαϊκό παρελθόν. Ο 34χρονος συγγραφέας του, λέκτωρ Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Γκρενόμπλ και μελετητής του ναζισμού Γιοάν Σαπουτό μάς μιλάει για τις χρήσεις της αρχαιότητας και την ανακατασκευή της κατ’ εικόνα και ομοίωση των χιτλερικών προτύπων.


Πώς συμβιβάζεται η εικόνα των ναζί που καίνε βιβλία με τους ναζί που επιζητούν να εντάξουν στην κοσμοθεωρία τους την κλασική αρχαιότητα;
«Είναι γεγονός ότι το πρώτο πράγμα που περνά από το μυαλό μας όταν μιλάμε για τους ναζί είναι η εικόνα βιβλίων που καίγονται σε πυρές και ανθρώπων αφοσιωμένων στην καταστροφή της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Αυτό αληθεύει φυσικά. Οι εθνικοσοσιαλιστές τη θεωρούσαν βλαπτική για τη βόρεια φυλή, της οποίας υποτίθεται ο πολιτισμός κυριαρχούσε στο παρελθόν και σε αυτόν θα έπρεπε να επιστρέψουμε. Οι φυλές, βλέπετε, είχαν υποστεί επιμειξία, είχαν μολυνθεί πολιτισμικά και έπρεπε πλέον να αποκαθαρθούν: ο εξαγνισμός θα πραγματοποιούνταν με την επιστροφή στη γερμανική προϊστορία και την κλασική αρχαιότητα».


Γιατί χρειάζονταν οι ναζί την κλασική αρχαιότητα;
«Εκείνο που έλεγαν οι ναζί ήταν ότι οι Ελληνες και οι Ρωμαίοι ήταν Γερμανοί. Και κάθε πολιτισμός που είχε εμφανιστεί ποτέ, οτιδήποτε άξιο λόγου, αποτελούσε εκδήλωση της ιδιοφυΐας της γερμανικής φυλής. Ο Βάλτερ Νταρέ, σημαίνων SS και μετέπειτα υπουργός Γεωργίας, υποστήριζε ότι ως και ο Κομφούκιος ήταν Γερμανός! Η ιδιοποίηση του ελληνικού και ρωμαϊκού παρελθόντος τους επέτρεπε να ισχυρίζονται: “Βλέπετε, οι δικοί μας πρόγονοι δεν ήταν βάρβαροι ή άγριοι, υπήρξαν οι εμπνευστές των μεγαλύτερων δημιουργημάτων της ανθρωπότητας”. Η ίδια αρχή, το απαράγραπτο αξίωμα πως οτιδήποτε αξιόλογο, ευγενές και ωραίο αποτελεί δημιουργία του βόρειου πνεύματος, υπαγορεύει ότι ασφαλώς οι Πυραμίδες ή η κομφουκιανή φιλοσοφία αποτελούν πτυχές αυτής της ιδιοφυΐας».


Πώς αυτές οι ψευδοεπιστημονικές απόψεις υποκατέστησαν την ιστορική έρευνα;
«Πολλοί γερμανοί ιστορικοί ταυτίστηκαν στη δεκαετία του 1930 με τις εθνικοσοσιαλιστικές θεωρίες για δύο λόγους: ο ένας ήταν επαγγελματικός και καιροσκοπικός, ο άλλος ότι παρόμοιες υποθέσεις κυκλοφορούσαν στον γερμανικό ακαδημαϊκό χώρο από τον 19ο αιώνα. Μιλώ εδώ για τη θέση ότι η κοιτίδα των ινδοευρωπαϊκών φυλών δεν είναι στην πραγματικότητα η Ινδία, αλλά η Γερμανία. Με την άνοδο των ναζί στην εξουσία η υπόθεση μεταβάλλεται σε επίσημη αλήθεια – χωρίς αποδείξεις, φυσικά. Οι ναζί δημιουργούν μόνοι τους αποδείξεις: τα ευρήματα, για παράδειγμα, αρχαιολόγων στην αρχαία Ολυμπία σχετικά με τη δομή των αρχαιοελληνικών ναών συγκρίνονται με αντίστοιχα αγροκτημάτων στο Σλέσβιγκ-Χόλσταϊν του 19ου αιώνα και από την ομοιότητα των κατόψεων συμπεραίνεται ότι αμφότερα αποτελούν έργα της ίδιας φυλής! Πρόκειται για φαύλο κύκλο, όπου πρώτα θέτεις το συμπέρασμα στο οποίο επιθυμείς να καταλήξεις και στη συνέχεια επιλέγεις τις αποδείξεις που ταιριάζουν – το ακριβώς αντίθετο της επιστημονικής διαδικασίας».

Τι ακριβώς νομιμοποιούσε η κλασική αρχαιότητα, όπως χρησιμοποιήθηκε από τον ναζισμό;
«Η πρώτη χρήση της κλασικής αρχαιότητας ήταν η επιβεβαίωση του μεγαλείου του γερμανικού πολιτισμού. Η δεύτερη απενοχοποιούσε τη μίμηση των αρχαίων προτύπων, καθώς στη Γερμανία ήδη από τον 18ο αιώνα οι αρχαιοελληνικές και ρωμαϊκές σπουδές είχαν κυρίαρχη θέση τόσο στη μέση εκπαίδευση όσο και στο πανεπιστήμιο, κάτι που προξενούσε αντιδράσεις σε μια μερίδα του πληθυσμού. Η τρίτη αποτελούσε ένα είδος προειδοποίησης για το παρόν: υπέροχοι πολιτισμοί, οι οποίοι όμως είχαν εξαφανιστεί και τα αίτια της παρακμής τους έπρεπε να αποβούν μάθημα για τους Γερμανούς του 20ού αιώνα».

Μάθημα ως προς τι; Ποια ήταν, με άλλα λόγια, η προειδοποίηση της Ιστορίας αναφορικά με τη σύγχρονη Γερμανία;
«Ο κίνδυνος, αλλά και το δίδαγμα, παράλληλα, ήταν ότι η ουσία της Ιστορίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πάλη μεταξύ των φυλών. Η βόρεια φυλή των Ελλήνων αντιμετώπισε τους Ασιάτες, εν μέρει Σημίτες, Πέρσες, και οι Μηδικοί Πόλεμοι ήταν στην πραγματικότητα φυλετικές συγκρούσεις, όπως και η αντιπαλότητα μεταξύ Ρώμης και Καρχηδόνας».

Αν η στρατοκρατική Σπάρτη υπήρξε το ιδανικό των ναζί, πώς έβλεπαν την κλασική Αθήνα;
«Η κλασική Αθήνα για τους ναζί αποτελούσε ένα διαφορετικό στάδιο της Ιστορίας. Η Αθήνα θεωρούνταν αρχικά όμοια με τη Σπάρτη, τόσο ως φυλή όσο και ως πολίτευμα, καθότι αριστοκρατική. Αργότερα όμως η Αθήνα υπονομεύτηκε από τη μετανάστευση και καταστράφηκε από την επιμειξία του αίματος, με αποτέλεσμα μετά τον Πλάτωνα, τον 4ο αιώνα π.Χ., να είναι καταδικασμένη και ήδη νεκρή από φυλετική άποψη».

Μιλώντας για τον Πλάτωνα, πώς παρουσιάζονται οι αρχαίοι φιλόσοφοι από ναζιστική σκοπιά;
«Η αντιμετώπιση των φιλοσόφων είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα. Ο Πλάτων ήταν ένας καθαρόαιμος βόρειος φιλόσοφος, ξανθός, γαλανομάτης, οπαδός της αριστοκρατίας, αντίπαλος της δημοκρατίας, υπέρ του διαχωρισμού των λαών: για τους ναζί αποτελούσε θιασώτη της Σπάρτης, πολέμιο της παρακμής και του βιολογικού εκφυλισμού. Ο Σωκράτης, αντίθετα, ήταν Ασιάτης, οπαδός του ατομικισμού σε αντίθεση με τον Πλάτωνα, τον θιασώτη της κοινότητας του όλου. Και ο Αριστοτέλης ήταν ένας στοχαστής της εποχής της παρακμής. Ωστόσο, ακόμη πιο παρακμιακοί θεωρούνταν οι Στωικοί, επειδή υποστήριζαν τον καθολικό λόγο, την καθολική πόλη, την ανθρωπότητα – κάτι φρικτό για τους ναζί εφόσον άνοιγε τις πύλες για μια παγκόσμια επιμειξία του ανθρώπινου είδους».

Στο βιβλίο σας βλέπει κανείς εσωτερικές έριδες στους κύκλους των εθνικοσοσιαλιστών με «γερμανομανείς ναζί» που επιθυμούν τον περιορισμό των κλασικών σπουδών στην εκπαίδευση και «ουμανιστές ναζί» να τις υπερασπίζονται.

«Την υπεράσπιση των κλασικών ανθρωπιστικών σπουδών ανέλαβαν ναζί και μη ναζί ενάντια στους “γερμανομανείς ναζί”. Οι “ουμανιστές ναζί”, τώρα, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, γιατί ο ουμανισμός τους ορίζεται με ρατσιστικούς όρους: “Είμαστε ουμανιστές γιατί η ανθρωπότητα πλέον είμαστε εμείς• τελεία”. Οι ξένοι, οι Σλάβοι, οι Ασιάτες, οι εβραίοι, αποκλείονται από αυτήν. Αν ορίσεις με αυτό τον τρόπο την ανθρωπότητα φυσικά είσαι ουμανιστής, γιατί ο ουμανισμός γίνεται πλέον η έκφραση του ναζιστικού πιστεύω».

«Θέλουν να μοιάσουν σε εκείνους που θα τους περιφρονούσαν»

Επηρεάζει η οπτική της κλασικής αρχαιότητας τη γερμανική κατοχή της Ελλάδας μετά το 1941;

«Η γερμανική κατοχή της Ελλάδας είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή, κτηνώδης. Αυτό είχε να κάνει οπωσδήποτε με λόγους ασφαλείας από την πλευρά των Γερμανών, ωστόσο εικάζω προσωπικά και με την απογοήτευση για τον λαό που συναντούν: δεν υπάρχουν οι ξανθοί γαλανομάτηδες των σχολικών βιβλίων αλλά μελαχρινοί άνθρωποι με σκούρα μάτια – “αυτοί είναι Αραβες” γράφουν στις εφημερίδες. Τα SS αναγκάζονται να στείλουν ανθρωπολόγους στη Λακωνία για να βρουν αποδείξεις αν υφίσταται ακόμη η Βόρεια φυλή στην Ελλάδα. Και όταν ανακαλύπτουν χωρικούς με γαλανά μάτια σε χωριά έξω από τη Σπάρτη τους κάνουν άρθρο στο περιοδικό των SS ως τα απομεινάρια των Αρίων. Αλλά οι σύγχρονοι Ελληνες γενικά είναι φυλετικά άξιοι περιφρόνησης, εξ ου και η σκληρότητα απέναντί τους».


Γιατί είναι επίκαιρη σήμερα η μελέτη του ιδεολογικού λόγου των ναζί;
«Εξαιτίας της ανόδου της άκρας Δεξιάς, για την οποία ανησυχώ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι στην Ευρώπη, στον κόσμο. Το πρόβλημα είναι το ίδιο στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στην Αυστρία, στο Βέλγιο, στη Γερμανία. Το ενδιαφέρον με τη Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, το κόμμα με τη νεοναζιστική μίμηση της σβάστικας για σύμβολο και τις ομοιότητες με τη νεοναζιστική βία, είναι ότι αποτελείται προφανώς από ανίδεους: οι ναζί θα τους περιφρονούσαν, θα τους θεωρούσαν ανάξιους φυλετικά και πιθανότατα θα τους σκότωναν. Είναι ειρωνικό κάποιοι να θέλουν να μοιάσουν ακριβώς σε εκείνους που θα τους περιφρονούσαν».

Πηγη : http://www.tovima.gr/

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2266

Ιούν 08 2012

Συγγνώμη !

Με πολύ βαθιά θλίψη πληροφορήθηκα ότι μαθητές μου –ευτυχώς όχι πολλοί- όχι μόνον επικρότησαν την απαράδεκτη βιαιοπραγία του διαβόητου πλέον Κασιδιάρη ,αλλά ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές της 6ης Ιουνίου το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Ζητώ λοιπόν συγγνώμη από τους ίδιους τους μαθητές , τους γονείς, τους συγγενείς και τους φίλους τους , γιατί ως εκπαιδευτικός δεν κατάφερα να εμφυσήσω στο βαθμό που θα ήθελα τις ανθρωπιστικές αξίες και αρχές που υποτίθεται ότι διδάσκω. Είτε το έκαναν από άγνοια ,είτε το έκαναν συνειδητά , νιώθω ότι με βαραίνει μεγάλη ευθύνη. Ζητώ επίσης συγγνώμη και από την ελληνική κοινωνία , διότι με τις παραλείψεις μου, την ακούσια έστω ανοχή μου και την απουσία επαρκούς διάθεσης από μέρους μου, επέτρεψα με τον τρόπο μου να εκκολαφθεί το αυγό του φιδιού , που τώρα σέρνεται ανάμεσά μας. Ελπίζω κι εύχομαι στο άμεσο μέλλον να βρω τις δυνάμεις που απαιτούνται , για να συμβάλω όσο μπορώ κι εγώ στην αποκατάσταση αυτού του άγους που μολύνει την ελληνική κοινωνία.

Στράτος Τσαγκαρής , Φιλόλογος

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2257

Ιούν 03 2012

Ένα σχόλιο για την παρατήρηση Γ2γ των Λατινικών, του Ν. Α. Πέτσα

Η παρατήρηση Γ2γ στο εξεταζόμενο μάθημα των Λατινικών θεωρητικής κατεύθυνσης στις πανελλαδικές εξετάσεις Γ΄ τάξης ημερήσιου Γενικού Λυκείου (1/6/2012) ζητούσε να μετατραπεί ο ευθύς λόγος «Quas ego, cupidus bene gerendi et administrandi rem publicam, semper mihi proponebam» σε πλάγιο με εξάρτηση από τη φράση: «Cicero dicit». Το πρόβλημα που ενδεχομένως να δημιουργηθεί στη βαθμολόγηση της συγκεκριμένης παρατήρησης αφορά το χρόνο του απαρεμφάτου, στο οποίο θα μετατραπεί ο παρατατικός της οριστικής: proponebam. Οι «λατινιστές» των φροντιστηρίων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, επέλεξαν τον ενεστώτα: proponere. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για εσφαλμένη απάντηση αντί της ορθής: proposuisse, διότι το proponebam, ως παρατατικός της οριστικής, αναφέρεται στο παρελθόν, συνεπώς και το απαρέμφατο στο οποίο θα μετατραπεί θα εξακολουθεί να αναφέρεται στο παρελθόν και θα δηλώνει, όπως είναι αυτονόητο, το προτερόχρονο σε σχέση με τον αρκτικό χρόνο του ρήματος εξάρτησης: dicit.

Για να τεκμηριώσω τη θέση μου παραπέμπω στα εξής έργα:

1) Α. Γιαγκόπουλος, Συντακτικό της Λατινικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 195 §205 ιι. «Scribebam, scripsi, scripseram
epistulam…γίνονται: Dicit se epistulam scripsisse…».

2) Θ. Α. Κακριδή, Γραμματική της Λατινικής Γλώσσης, Αθήνα χ.χ., σ. 231
§268 1. Σημ. «Οι του ευθέος λόγου χρόνοι της οριστικής τρέπονται εν τω πλαγίω ως εξής: …ο παρατατικός, παρακείμενος, υπερσυντέλικος γίνονται παρακείμενος απαρεμφάτου…».

3) E. C. Woodcock, A New Latin syntax, London 2002 (1η έκδ. 1959), σ.
20 §30(2). «Scripsi, scribebam, scripseram epistulam…ALL become: Dicit se epistulam scripsisse ».

4) J. H. Allen – J. B. Greenough, New Latin Grammar, New York 2006 (1η έκδ. 1903), σ. 379 § 584 a. «…cadebam, cecidi, cecideram,…dicit se cecidisse,…α. All varieties of past time are usually expressed in Indirect Discourse by the Perfect Infinitive, which may stand for the Imperfect, the Perfect, or the Pluperfect Indicative of the Direct.».

5) C. E. Bennett, New Latin Grammar, New York 3η έκδ. 1918, σ. 253 §317. a. «The Perfect Infinitive may represent any past tense of the Indicative of Direct Discourse. Thus: — scio te haec egisse may mean
—Direct: haec agebas, haec egisti, haec egeras».

Επειδή το σχολικό εγχειρίδιο των Λατινικών αλλά και η σχολική Γραμματική δεν αναφέρονται ρητά και ξεκάθαρα στο σχετικό με τον πλάγιο λόγο κεφάλαιο σε ποιους χρόνους του ειδικού απαρεμφάτου στον πλάγιο λόγο μετατρέπονται οι χρόνοι της οριστικής των κύριων προτάσεων κρίσης του ευθέος λόγου, θεωρώ πως πρέπει να ληφθούν σωστοί από τους βαθμολογητές και οι δύο τύποι: proponere και proposuisse και να μην επηρεάσουν βαθμολογικά την παρατήρηση Γ2γ. Καλό θα ήταν, μια και δεν έχει ακόμη αρχίσει η βαθμολόγηση των γραπτών, να μην επαναληφθούν φαινόμενα όπως η περσινή εσφαλμένη οδηγία της Κ.Ε.Ε. στους βαθμολογητές των εξεταστικών κέντρων για την παρατήρηση Γ2β.

Ο συντάκτης του παραπάνω σχολίου Νίκος Α. Πέτσας είναι διδάκτορας της   Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ. και διδάσκει στο 2ο  Πειραματικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης.

Αναδημοσίευση από www.alfavita.gr

Μόνιμος σύνδεσμος σε αυτό το άρθρο: https://blogs.sch.gr/stratilio/archives/2244

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Accessibility by WAH