Σαν σήμερα το 1913 και στην ιστορική περίοδο που ονομάζουμε Βαλκανικούς Πολέμους τιμούμε την Απελευθέρωση των Ιωαννίνων και την ενσωμάτωσή τους στο ελληνικό κράτος. Στις 19 Φεβρουαρίου 1913 οι κανιοβολισμοί του πυροβολικού σήμαναν την αρχή του τέλους για την Τουρκική διοίκηση.Την επόμενη,στις 20 Φεβρουαρίου 1913 ξεκίνησε η γενική επίθεση του Ελληνικού στρατού και στις 21 Φεβρουαρίου ο Εσσάτ Πασάς συνθηκολόγησε και παρέδωσε την πόλη στον ελληνικό στρατό και στον Αρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντίνο.
Σήμερα συμπληρώνονται 155 χρόνια από την γέννηση της Camille Claudel.
Η google τιμά την Camille Claudel
Μια παθιασμένη γυναίκα, καλλιτέχνις που άφησε πίσω της έργο μοναδικού καλλιτεχνικού μεγέθους. Σπούδασε στην Académie Colarossi, ένα από τα λίγα μέρη που ήταν ανοιχτά σε γυναίκες φοιτήτριες. Μέντοράς της ήταν για μεγάλο διάστημα ο Alfred Boucher που την ενθάρρυνε και την ενέπνευσε για να αντέξει τις δοκιμασίες των σπουδών.
Πριν μετακομίσει στη Φλωρεντία ο Boucher, ζήτησε από τον Auguste Rodin να αναλάβει την καθοδήγηση των μαθητών του. Έτσι συναντήθηκαν ο Rodin με την Claudel και πολύ σύντομα ξεκίνησαν την καλλιτεχνική τους συνεργασία και την ταραχώδη και παθιασμένη σχέση τους. Ο Rodin χρησιμοποίησε την έμπνευση και την αφοσίωσή της για να αυξήσει τη δημιουργική του δραστηριότητα.
Η Camille Claudel που κατακρίθηκε κατ’ επανάληψιν ως γλύπτρια λόγω του φύλου της, της θεματικής των έργων της και της ελεύθερης σχέσης της με τον Rodin, που εξαιτίας αυτών δεν μπορούσε να εξασφαλίσει κρατική χρηματοδότηση για τα έργα της, υπήρξε εξαιρετική δημιουργός και πέθανε περιθωριοποιημένη και τραγικά εγκαταλελειμμένη μετά από τριάντα χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική.
Επιτέλους το 2017 ένα μουσείο με έργα της, το εθνικό μουσείο Camille Claudel άνοιξε στο Nogent-sur-Seine. Έργα της, όμως, υπάρχουν και στο Μουσείο Rodin στο Παρίσι.
Στην εικόνα αριστερά το Το Βαλς (La Valse ) ή οι χορευτές του βαλς (Les valseurs) που απεικονίζει δύο φιγούρες, έναν άνδρα και μια γυναίκα, κλειδωμένες σε μια ερωτική αγκαλιά καθώς χορεύουν ένα βαλς. Διάφορες εκδοχές έγιναν από το 1889 έως το 1905, αρχικά διαμορφώθηκαν σε γύψο και αργότερα σε χαλκό. Αντίγραφα πραγματοποιούνται από το Musée Rodin και το Musée Camille Claudel.
Το 1988 η γαλλική ταινία Camille Claudel που αναφέρεται στη ζωή του γλύπτριας του 19ου αιώνα βασίστηκε στο βιβλίο της Reine-Marie Paris, εγγονής του αδελφού της Camille με πρωταγωνιστές τους Isabelle Adjani και Gérard Depardieu. Πρέπει να την δείτε.
Ετικέτες:Ιστορία·κοινωνία·πολιτισμός
Κάθε λογής τέχνη είναι ένα ταξίδι στον εαυτό μας, στα συναισθήματα και στις ανησυχίες μας. Τα συναισθήματα που μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπινα όντα. Η τέχνη έχει τη δύναμη να προκαλεί κάθε είδους συναισθήματα και να ενεργοποιεί τις αισθήσεις. Χάρη σε αυτήν, μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε πραγματικά, επειδή όλοι είμαστε ικανοί να επιθυμούμε, να αγαπάμε, να μισούμε, να γελάμε και να κλαίμε.
Η επίσκεψή μας σε ένα μουσείο, το ξεφύλλισμα της λογοτεχνίας λόγου χάριν είναι ένα πρόγραμμα εκμάθησης που προορίζεται για όλα τα ακροατήρια. Μαθαίνουμε τον εαυτό μας και όχι μόνο της ιστορία των ανθρώπων.
Μέσα από την ομορφιά των καλλιτεχνικών μορφών όλων των ειδών, εισχωρούμε στις εσωτερικές λειτουργίες της ανθρώπινης φύσης. Όλοι οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν την τέχνη για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Κι εμείς ως θεατές χρησιμοποιούμε συναισθήματα για να κατανοήσουμε διάφορες πτυχές της ιστορίας της τέχνης. Αγγίζουμε θέματα όπως η επιθυμία, η έκσταση, η αγάπη, η έμπνευση, η μοναξιά, η τρέλα, η πίστη, ο φόβος, η θλίψη, η ζήλια, η ελπίδα και η ματαιοδοξία. Αυτά τα θέματα αναδεικνύονται το ίδιο ζωντανά, τολμηρά, συναρπαστικά, εξαιρετικά ελκυστικά μέσα από τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τη μουσική, την αρχιτεκτονική ή τη λογοτεχνία χάρη στην όρασή και τη φαντασία μας που χωρίς κόπο αποκαλύπτουν με συνειρμούς τις εμπειρίες μας και πλουτίζουν το πνεύμα μας.
Μέσα από τις ποικίλες εκφάνσεις της τέχνης ανακαλύπτουμε τις κοινωνίες των ανθρώπων και τα δημιουργήματά τους, τη νοοτροπία και τις κοινωνικές δομές άλλων εποχών. Αυθόρμητα ο νους συγκρίνει την εποχή μας με την εποχή του δημιουργού ή και του θέματος που τον απασχόλησε και τονώνεται η κρίση μας. Στρατεύεται η σκέψη μας με μια ταινία, ένα τραγούδι, μια συναυλία στον χρόνο και τις ρυτιδιασμένες πτυχές του. Διαχρονικό παράδειγμα ο πίνακας του Goya, που περιγράφει την εκτέλεση ισπανών αντιστασιακών κατά την εισβολή των Γάλλων του Ναπολέοντα. Κι επειδή τα γεγονότα συνεχίζονται ο συνειρμός οδήγησε τον Πικάσο στην Γκουερνίκα και στη Σφαγή στην Κορέα[i].
Αλλά και η ματαιοδοξία που είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης είναι τόσο κοντά και στο καλλιτεχνικό πνεύμα. Η ανθρώπινη και η καλλιτεχνική ματαιοδοξία έχουν διάφορες μορφές και πολλές φορές αποτυπώνονται στο ίδιο έργο. Χαρακτηριστικά είναι τα πορτρέτα κάποιων μοναρχών που προσπάθησαν να επιτύχουν διαφορετικούς στόχους με τις πόζες τους στο Museo del Prado[ii] ή το παλάτι των Βερσαλλιών, που χτίστηκε από τον Louis XIV[iii] και αποτελεί ένα από τα πιο προφανή παραδείγματα ματαιοδοξίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ακόμη η ματαιόδοξη αρχιτεκτονική στη Βαρκελώνη που καθιέρωσε τον μοντερνισμό στην αρχιτεκτονική του 20 αιώνα στην Ευρώπη με τα εντυπωσιακά σε διάκοσμο κτήριά της.
Από την ελληνική μυθολογία ο μύθος του Νάρκισσου[iv] και το ομώνυμο λουλούδι που ζει μόνο είκοσι ημέρες έχουν σκοπό να μάς υπενθυμίζουν ότι η ομορφιά, η φήμη και η δόξα κάποτε τελειώνουν.
Οι άνθρωποι ως κοινωνία δημιουργούν τέχνη κι μέσα από αυτήν προσδοκούν την Αθανασία.
[i] Η «Σφαγή στη Κορέα» αποτελεί ένα εξπρεσιονιστικό πίνακα που δημιουργήθηκε το 1951 από τον Πάμπλο Πικάσο. Ο Πικάσο διαμαρτύρεται για την σφαγή στην πόλη Σινκόν της Β. Κορέα το 1950 από τις αντικομμουνιστικές αρχές. Ο πίνακας έχει διαστάσεις 110 εκ. ύψος και 210 εκ. πλάτος και εκτίθεται στο Μουσείο Πικάσο στο Παρίσι.
[ii] https://www.museodelprado.es/en/museum
[iii] Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1638 – 1715). Βασιλεύς της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου, η Γαλλία έγινε η πιο ισχυρή από οικονομική άποψη χώρα της Ευρώπης χάρις στον υπουργό οικονομικών, Κολμπέρ, που ήταν οπαδός τού μερκαντιλισμού [απαγόρευση εισαγωγής προϊόντων άλλων κρατών στις γαλλικές αγορές και ταυτόχρονη εξασφάλιση διαθεσίμων αγορών για την πώληση γαλλικών προϊόντων στις αποικίες]. Ως έφηβος έβαφε το σώμα του με χρυσή βαφή για τις ανάγκες μπαλέτου πιστεύοντας ότι έμοιαζε στον θεό Απόλλωνα. Έτσι απέκτησε τον χαρακτηρισμό «Θεός Ήλιος».
[iv] Ο Νάρκισσος, ένας ωραίος Βοιωτός νέος θαυμάζοντας τον εαυτό του στα νερά ενός ποταμού που χρησιμοποιούσε ως κάτοπτρο, έσκυψε να φιλήσει το πρόσωπό του, έπεσε στον ποταμό και πνίγηκε. Στην όχθη φύτρωσε ένα πολύ όμορφο λουλούδι, που ζει μόνο είκοσι ημέρες. Οβίδιος, “Μεταμορφώσεις” ΙΙΙ 342.
Ετικέτες:Ιστορία·πολιτισμός·τέχνη
Ο όρκος των Φιλικών, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης να διαβαίνει τον Προύθο ποταμό, η Πολιορκία της Τριπολιτσάς, ο θάνατος του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι και η έξοδος του Μεσολογγίου, είναι μερικά μόνο από τα γεγονότα της Επανάστασης του 1821, που ζωντανεύουν με φιγούρες κι εξαρτήματα παιχνίδια στην έκθεση «Το ’21 αλλιώς», που φιλοξενεί στην κεντρική του αίθουσα το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
Επιπλέον, πάνω από 80 πρωταγωνιστές της Επανάστασης, Έλληνες, φιλέλληνες και Οθωμανοί, άνδρες και γυναίκες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων, αποδίδονται σε φιγούρες και παρουσιάζονται συνοδευόμενοι από σύντομο βιογραφικό τους. Για την κατασκευή των είκοσι τρισδιάστατων απεικονίσεων σκηνών χρησιμοποιήθηκαν περισσότερες από 1300 φιγούρες, αξεσουάρ και άλλα στοιχεία παιχνιδιών, εκ των οποίων κάποιες τις παραχώρησαν συλλέκτες..
Το σχεδιασμό και την γενική εποπτεία της έκθεσης έχουν οι επιμελήτριες του Μουσείου Νατάσα Καστρίτη (Ιστορικός Τέχνης) Παναγιώτα Παναρίτη (Αρχαιολόγος) και Ρεγγίνα Κατσιμάρδου (Ιστορικός). Τις φιγούρες ειδικής κατασκευής που απεικονίζουν ιστορικά πρόσωπα σχεδίασε και κατασκεύασε ο Στέλιος Μυλωνάς.
Το γραφείο και το κάθισμα του Ι. Καποδίστρια
Η έκθεση αποτελεί μέρος της σειράς εκδηλώσεων «1821 απηχήσεις στο σήμερα», οι οποίες εντάσσονται στις δράσεις που οργανώνει το Μουσείο για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Θα διαρκέσει έως και τον ερχόμενο Μάιο και είναι ανοιχτή Τρίτη με Κυριακή, 09.00-14.00. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Πηγή: https://www.tanea.gr/2019/10/17/lifearts/to-21-allios-sto-ethniko-istoriko-mouseio/ και
http://www.nhmuseum.gr/el/ektheseis/to-21-allios-i-elliniki-epanastasi-me-figoures-kai-dioramata-playmobil/
Ετικέτες:Ιστορία·κοινωνία·πολιτισμός·τέχνη
Φωτο,Πάρις Ταβιτιάν, wwwlifogr
Έως και χθες, πίστευα, ότι δεν θα ξανασυναντούσα Δάσκαλο από την στόφα των χαρισματικών Δασκάλων των νεανικών μου χρόνων.
Δηλώνοντας, όμως, συμμετοχή στο πρόγραμμα «Ιστορίης Επίσκεψις» που εποπτεύει η κ. Μαρία Ευθυμίου, Καθηγήτρια του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, αναγεννήθηκε η ελπίδα μου για τον τόπο μας. Μια ομάδα ανθρώπων που με ανιδιοτέλεια, αφιλοκερδώς διδάσκουν ενότητες της Ιστορίας στο Πνευματικό Κέντρο του Δ.Αθηναίων.
Κύρια, ξεχωριστή μορφή η κ. Μ. Ευθυμίου.
Με γνώση και θεατρικότητα, με διδασκαλική τεχνική, που μοιάζει να κυλάει στις φλέβες της αντί για αίμα, «απλώνεται» μέσα στον χώρο και στον χρόνο χωρίς την έπαρση της παντογνωσίας, με την ευπρέπεια του δημιουργού της έμπνευσης.
Υποκλίνομαι με σεβασμό στην προσφορά όλων, μα ιδιαίτερα στην κ. Μαρία Ευθυμίου και κάθε πρωί αγκαλιάζω σφιχτά τον χάρτη μου και μπαίνω στην τάξη.
Ετικέτες:Ιστορία·πολιτισμός
Εικόνα της ιστοσελίδας της GOOGLE
Η πρώτη μέρα στο σχολείο στην Ελλάδα είναι η 11η Σεπτεμβρίου ή η πρώτη επόμενη Δευτέρα μετά το σαββατοκύριακο, εάν η 11η Σεπτεμβρίου είναι Σάββατο ή Κυριακή.
Σε άλλα μέρη του κόσμου οι ημερομηνίες ποικίλουν. Κυρίως καθορίζεται από το κλίμα της κάθε περιοχής, αναλόγως δηλαδή με το ημισφαίριο στο οποίο βρίσκονται. Ας δούμε μερικές περιοχές του πλανήτη μας:
Η πρώτη μέρα στο σχολείο στην Κόστα Ρίκα είναι στις αρχές Φεβρουαρίου. Το Υπουργείο Παιδείας αλλάζει την ημερομηνία κάθε έτος για να εξασφαλίσει 200 αποτελεσματικές μέρες στο σχολικό ημερολόγιο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η εκπαιδευτική πολιτική καθορίζεται κυρίως σε πολιτειακό επίπεδο και στο επίπεδο των επιμέρους σχολικών επαρχιών. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη ημέρα ενάρξεως της λειτουργίας των σχολείων. Κατά τη διάρκεια μεγάλου μέρους του 20ου αιώνα, ήταν σύνηθες η σχολική περίοδος να αρχίζει μετά την Ημέρα της Εργασίας (αρχές Σεπτεμβρίου) και σε ορισμένες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών αυτό εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα. Ωστόσο, υπάρχουν και ημερομηνίες, όπως στο τέλος Αυγούστου ή και τέλος Ιουλίου. Για παράδειγμα, στην Ενοποιημένη Σχολική Επαρχία του Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια, η πρώτη μέρα του σχολικού έτους 2017-18 ορίστηκε στις 28 Αυγούστου. Στη Χιλή, τα σχολεία ανοίγουν στις 1 Μαρτίου. Το κυβερνητικό σχολικό ημερολόγιο στις Φιλιππίνες συνήθως αρχίζει τον Ιούνιο κάθε έτους. Ωστόσο, τα ιδιωτικά σχολεία έχουν την εξαίρεση να αποκλίνουν από το ημερολόγιο σύμφωνα με τον Δημοκρατικό Νόμο αρ. 7797. Κάποια κολέγια ή πανεπιστήμια μπορεί να ξεκινούν το σχολικό έτος τον Αύγουστο. Η σχολική χρονιά πρέπει να αποτελείται από 200, αλλά όχι περισσότερες από 220 ημέρες. Η πρώτη μέρα στο σχολείο στο Κατάρ είναι στις 15 Σεπτεμβρίου, συμπίπτοντας με μερικές χώρες του Αραβικού κόσμου. Το σχολικό έτος για τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Σιγκαπούρης ξεκινά στις αρχές Ιανουαρίου και τελειώνει κάποια στιγμή τον Νοέμβριο. Στην Ινδία τα σχολεία ξανανοίγουν τον Ιούνιο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Ωστόσο το σχολικό έτος δεν αρχίζει τον Ιούνιο. Οι ετήσιες εξετάσεις λαμβάνουν χώρα τον Φεβρουάριο και το νέο σχολικό έτος ξεκινάει στην τελευταία εβδομάδα του Μαρτίου. Η πρώτη μέρα του σχολείου στο Ισραήλ είναι η 1η Σεπτεμβρίου, ενώ αν είναι Σάββατο, ξεκινάει στις 2 Σεπτεμβρίου. Τα μαθήματα ολοκληρώνονται στις 30 Ιουνίου στα δημοτικά σχολεία, ενώ στα γυμνάσια και λύκεια τα μαθήματα στις 20 Ιουνίου. Στην Ιαπωνία η πρώτη ημέρα του σχολείου (σε όλα τα σχολεία) είναι η 7η ή 8η Απριλίου. Τα σχολεία συνήθως κλείνουν για διακοπές στις 24 Μαρτίου. Το σχολείο αρχίζει τον Απρίλιο, επειδή τότε είναι η εποχή που ανθίζουν οι κερασιές. Στο Βιετνάμ, τα σχολεία ανοίγουν πάντα στις 5 Σεπτεμβρίου, παρόλο που σε μερικά σχολεία οι μαθητές μπορεί να έχουν ξεκινήσει να μελετούν από τον Αύγουστο. Τα σχολεία στη Νότια Κορέα ανοίγουν στις 3 Μαρτίου. Ύστερα τα μαθήματα συνεχίζουν μέχρι τα μέσα Ιουλίου και οι καλοκαιρινές διακοπές ξεκινούν στα μέσα Ιουλίου και διαρκούν μέχρι τα τέλη Αυγούστου. Τα μαθήματα ξεκινούν πάλι στα τέλη Αυγούστου και τελειώνουν στα μέσα Φεβρουαρίου. Στην Αυστραλία, τα σχολεία ανοίγουν συνήθως την τρίτη εβδομάδα του Ιανουαρίου. Αυτό εξαρτάται από την πολιτεία ή την περιοχή (και από το σύστημα των κρατικών ή ιδιωτικών σχολείων), ενώ στη Νέα Ζηλανδία τα σχολεία συνήθως ανοίγουν την τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου ή την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου. Στη Νέα Γουινέα συνήθως τα σχολεία ανοίγουν στην τρίτη εβδομάδα του Ιανουαρίου.
Στην Ευρώπη, στο Βέλγιο, η πρώτη ημέρα του σχολείου είναι η 1η Σεπτεμβρίου, ή η ακόλουθη Δευτέρα εάν η 1η Σεπτεμβρίου είναι Σάββατο ή Κυριακή. Στη Βουλγαρία, η πρώτη ημέρα του σχολείου είναι η 15η Σεπτεμβρίου, ή η ακόλουθη Δευτέρα εάν η 15η Σεπτέμβριου είναι Σάββατο ή Κυριακή. Σύμφωνα με το διάταγμα του Πολωνού Υπουργού Δημόσιας Εκπαίδευσης του 2010, η πρώτη μέρα στο σχολείο για τα σχολεία τακτικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης στην Πολωνία είναι η 1η Σεπτεμβρίου ή η πρώτη επόμενη Δευτέρα αν η 1η Σεπτεμβρίου είναι Παρασκευή, Σάββατο ή Κυριακή. Η τελευταία μέρα είναι η τελευταία Παρασκευή μετά τις 18 Ιουνίου. Στο παρελθόν, σύμφωνα με παρόμοιο διάταγμα του 2002, η παραπάνω εξαίρεση ήταν μόνο για το Σάββατο και την Κυριακή, και η τελευταία ημέρα ήταν η πρώτη Παρασκευή μετά τις 18 Ιουνίου. Στην Πορτογαλία το σχολείο ξεκινάει στις αρχές του Σεπτεμβρίου. Το 2019 το σχολείο ξεκίνησε στις 10-13 Σεπτεμβρίου. Τα σχολεία στη Ρωσία (πρώην Σοβιετική Ένωση) ιστορικά αρχίζουν στις 1 Σεπτεμβρίου. Η ακριβής ημερομηνία για την χώρα επικυρώθηκε με Διάταγμα του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού το 1935 και καθορίστηκε επίσημα με Διάταγμα του Ανωτάτου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης αρ. 3018-Χ το 1980. Το 1984, η 1η Σεπτεμβρίου ορίστηκε επίσημα ως Ημέρα της Γνώσης. Αν η 1η Σεπτεμβρίου είναι Κυριακή, τα περισσότερα σχολεία διεξάγουν μια παραδοσιακή τελετουργική γιορτή, η οποία σηματοδοτεί συμβολικά την έναρξη του σχολικού έτους, και τα πραγματικά μαθήματα αρχίζουν τη Δευτέρα. Παραδοσιακά οι μαθητές φέρνουν λουλούδια για τους καθηγητές!!! Στο Ηνωμένο Βασίλειο και ειδικά στην Αγγλία και στην Ουαλία, η πρώτη μέρα στο σχολείο για τα δημόσια σχολεία στην Αγγλία και την Ουαλία ποικίλλει ανάλογα με την τοπική αρχή και μερικές φορές από το σχολείο, αλλά σχεδόν πάντα συμβαίνει κατά την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου, ή περιστασιακά κατά τη δεύτερη εβδομάδα. Στη Σκωτία η σχολική χρονιά αρχίζει από τα μέσα έως τα τέλη Αυγούστου, περισσότερο από μία εβδομάδα νωρίτερα απ’ ότι στο υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο. Η ακριβής ημερομηνία ποικίλλει ανάλογα με την τοπική αρχή και μερικές φορές από το σχολείο. Στη Σερβία, στη Σλοβενία, στη Λετονία και στη Λιθουανία, στην Εσθονία, η πρώτη ημέρα του σχολείου είναι η 1η Σεπτεμβρίου, ή η ακόλουθη Δευτέρα εάν η 1η Σεπτεμβρίου είναι Σάββατο ή Κυριακή.
Η σχολική χρονιά στην Γαλλία δεν έχει σταθερή ημερομηνία αρχής, αλλά ξεκινά μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες του Σεπτεμβρίου. Το σχολείο τελειώνει στις αρχές Ιουλίου, αφήνοντας περίπου 2 μήνες καλοκαιρινών διακοπών στους μαθητές. Η σχολική χρονιά δεν έχει σταθερή ημερομηνία έναρξης στην Κροατία. Τελειώνει στα μέσα Ιουνίου. Μέχρι το 2019 η σχολική χρονιά άρχιζε την πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου. Στην Σουηδία, η πρώτη μέρα στο σχολείο είναι η 20ή Αυγούστου.
Στην Αφρική, στην Τυνησία το σχολικό έτος ξεκινά στις 15 Σεπτεμβρίου (ή στις 16 Σεπτεμβρίου εάν η 15η Σεπτεμβρίου είναι Σάββατο ή σε θρησκευτική αργία) και τελειώνει στις 25 Μαΐου στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στη πρωτοβάθμια εκπαίδευση τελειώνει στις 1 Ιουνίου. Στο Μαρόκο το σχολικό έτος αρχίζει τον Σεπτέμβριο και τελειώνει τον Ιούνιο ή στις αρχές Ιουλίου. Το σχολικό έτος διαιρείται σε δύο τετράμηνα (Σεπτέμβριος-Ιανουάριος και Φεβρουάριος-Ιούνιος/αρχές Ιουλίου). Στην Αίγυπτο η σχολική χρονιά αρχίζει συνήθως το πρώτο Σάββατο του τελευταίου δεκαήμερου του Σεπτεμβρίου. Για παράδειγμα το 2019 το σχολείο ξεκινάει το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου και το 2018 στο Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου. Οι ημερομηνίες καθορίζονται από το υπουργείο παιδείας και το υπουργείο ανώτερης εκπαίδευσης, ενώ εφαρμόζονται σχεδόν σε κάθε σχολείο και πανεπιστήμιο. Ωστόσο, τα ιδιωτικά ιδρύματα μπορούν να θέσουν δικές τους ημερομηνίες για την αρχή της σχολικής χρονιάς, συνήθως πριν τις 21 Σεπτεμβρίου. Το σχολικό έτος αποτελείται από 2 τρίμηνα που διαρκούν περίπου 15 εβδομάδες το καθένα, ενώ η διάρκεια τους μπορεί να διαφέρει ανάλογα με την τάξη ή το μάθημα του κολεγίου.
Ετικέτες:κοινωνία·λειτουργία σχολείου·Μαθητές·πολιτισμός
Θεωρώντας ότι η προηγούμενη ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, συνεργαζόμενη με αμόρφωτους εμπαθείς «πτυχιοφόρους», έκρινε ότι το βιβλίο δεν ήταν καλό και αντί να το αλλάξει, όπως είχε δικαίωμα, το αφαίρεσε, καθαιρώντας το μάθημα, τιμώ το ακόλουθο κείμενο της συναδέλφου, αναρτώντας το. Ίσως το αναγνώσει η πολλά υποσχόμενη νέα ηγεσία του Υπουργείου. Φέτος, όχι του χρόνου. Από σήμερα, 11 του μηνός, ημέρα του Αγιασμού, τα παιδιά χάνουν πολύτιμη μορφωτική σκευή.
Αξιότιμη κυρία Υπουργέ της Παιδείας
κυρία Νίκη Κεραμέως,
Σήμερα, στο σχολείο, μου ανακοινώθηκε, όπως σε όλους τους φιλολόγους ότι η Γ’ Λυκείου δεν θα διδαχθεί το μάθημα της Ιστορίας Γενικής Παιδείας, το οποίο αφήρεσε ο προκάτοχός σας κύριος Γαβρόγλου, στο πλαίσιο του εκμοντερνισμού της Παιδείας να εικάσω και με το σκεπτικό ότι δεν χρειάζονται οι 17άρηδες στους οποίους επετράπη η ψήφος, να γνωρίζουν πώς έφτασαν, πώς φτάσαμε ως εδώ, ιστορικά.
Η απουσία της ιστορίας, σε μια ηλικία που μπορεί να την κατανοήσει πλήρως, σημαίνει εκφυλισμό και χειραγώγηση από υποσυστήματα του πολιτειακού συμπλέγματος εν γένει, που αγνοούν τα παιδιά, όχι όμως εμείς.
Αλήθεια,ποιος είναι ο σκοπός της φοίτησης στην Γ’ Λυκείου για έναν μαθητή, η προετοιμασία του για το Πανεπιστήμιο, η μεγιστοποίηση των πιθανοτήτων εισόδου του στην Ανώτατη Εκπαίδευση ή η παροχή γενικών, πλην όμως ουσιαστικών, γνώσεων τις οποίες πραγματικά έχει ανάγκη!
Κυρία Υπουργέ, η ιστορία μας, είναι η παράδοσή μας και οι αγώνες του παρελθόντος για αναγνώριση νέων δικαιωμάτων, γεννήθηκαν για να κατακτηθούν πεδία ελευθερίας ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, που αντιμάχεται την ελευθερία των λαών.
Όταν το σχέδιο των ισχυρών προβλέπει την εξουθένωση των λαών, των εθνικών κρατών και ο έλεγχος περνάει μέσα από την αποδυνάμωση των εθνικών πολιτισμών, πώς η ιστορία καταργείται; Πώς ό,τι αναπτύχθηκε εδώ και χιλιάδες χρόνια με υποστηρικτή την ιστορία, έρχεται να αφανιστεί με την άγνοια και τη λήθη!
Επειδή η εθνική μας οντότητα, η ζωή και η αξιοπρέπεια όλων μας, εξαρτώνται από τη γνώση που μας προσδίδει πρωτίστως η ιστορία, θερμά σας παρακαλώ να μεριμνήσετε άμεσα για την αποκατάσταση του ζητήματος, διορθώνοντας το τραγικό λάθος που αυτή τη στιγμή υφίσταται.
Χωρίς ιστορία υποβιβάζονται τα πάντα, κάθε αγώνας για τα δίκαιά μας.
Είναι περισσότερο από βέβαιο πως η ζωή μας δεν θα έχει κανένα νόημα, αν χάσει τις ιστορικές της ρίζες.
Η Παιδεία που αποψιλώνεται, απαιτεί αντιμετώπιση από ανθρώπους που έχουν στοχασμό και όραμα μπροστά στον κίνδυνο του επεκτατισμού που διαφαίνεται.
Με εκτίμηση
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
φιλόλογος, συγγραφέας, κριτικός
Ετικέτες:Ιστορία·κοινωνία·λειτουργία σχολείου·Μαθητές·πολιτισμός
Τα Γενικά Αρχεία Κράτους- Αρχεία Ν. Ευρυτανίας γιορτάζουν και φέτος, για έβδομη συνεχή χρονιά (από το 2013) , την Διεθνή Ημέρα Αρχείων. Στη γιορτή των αρχείων του 2019 παρουσιάζεται ο σημαντικός τομέας της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της πόλης, του εμπορίου. Ως σκοπός ορίζεται η ανάδυση της ιστορίας της εμπορικής κίνησης και των εμπόρων. Την έρευνα διεξήγαγε ο οικονομικός συντάκτης -δημοσιογράφος, κ. Δ. Ευαγγελοδήμου αναδιφώντας σε αρχεία δημόσια, ιδιωτικά και τραπεζών.
Η εκδήλωση θα πλαισιώνεται από έκθεση αρχειακού υλικού σχετικού με το θέμα.
Μέσα από την συνεργασία των ΓΑΚ Ευρυτανίας με όλους αυτούς τους φορείς, αφενός διαφαίνεται η διασύνδεση των ΓΑΚ με τον ιστό της τοπικής κοινωνίας, αφετέρου προβάλλεται, ως διαρκής σκοπός και στόχος, η συλλογική δράση σε θέματα πολιτισμού. Καλή Επιτυχία
Ετικέτες:κοινωνία·Μαθητές·πολιτισμός
Οι Βουλευτικές Εκλογές του 1887. Χαρίλαος Τρικούπης εναντίον Θεοδ. Δηλιγιάννη
Στις 18 Ιουνίου 1892 ο Ανδρέας Λασκαράτος δημοσίευσε επιστολή προς τον Χαρίλαο Τρικούπη, που μόλις είχε κερδίσει θριαμβευτικά τις εκλογές¹, γράφοντας μεταξύ άλλων:
«Καλεσμένος όθεν ως τοιούτος σήμερον να κυβερνήσης το Έθνος σου, δεν σου πρέπει κόμμα. Το κόμμα ήθελε σε καταβιβάσει. Δεν σου πρέπουν ρουσφέτια. Τα ρουσφέτια ήθελε σε αμαυρώσουν.
Γνωρίζω καλά ότι κυβερνάς Ρωμηούς, οι οποίοι βάνουν όρο της υποστηρίξεώς των τα ρουσφέτια. Αλλά οι αδιαφορούντες άφινε να σε ρίχνουνε. Κάθε σου πτώση θέλ’ είναι πρόδρομος μεγαλειτέρας ανυψώσεώς σου, και κάθε πτώση και ανύψωσή σου θέλ’ είναι μάθημα διά το ανήλικον Έθνος μας. (…)
Οι Ρωμηοί δεν είναι όλοι διεφθαρμένοι. Είναι μεταξύ τους και έντιμες εξαιρέσεις. Συ δε τώρα -πλέον με πείραν αρκετήν των συνεθνήτων σου- μπορείς εύκολα να εκλέξης όχι πλέον μεταξύ του πρώην κόμματος, αλλά μεταξύ των πολιτευομένων συνεθνήτων σου τους ικανώτερους και τιμιώτερους, οι οποίοι θεμένοι στην κυβερνητικήν σου μηχανήν, ήθελ’ είναι ζωοδότειρο δρόσισμα στη μαραμένη και ταπεινωμένην Ελλάδα».
¹περισσότερα για την περίοδο Χ. Τρικούπη εδώ [Διαβάστε περισσότερα »]
Ετικέτες:
Το ποίημα αυτό του Ανδρέα Λασκαράτου εγράφη περί το 1892 λίγο ενωρίτερα από την μεγάλη χρεωκοπία του 1893. Ιδιαιτέρως επίκαιρο σήμερα, απευθύνεται προς όλα τα μέλη της πολιτικής σκηνής, πιστεύοντας πως θα το λάβουν υπ’όψιν τους, αν το διαβάσουν. Στα πλαίσια του ρόλου μου ως δασκάλου¹το υπενθυμίζω.
Το πολιτικό μεθύσι μ’ έζησε και θα με ζήσει
μ’ ενθουσιάζει, με τραβάει και ζιζάνια μου φυσάει,
κι είναι μέθη αγαπητή που μου ευφραίνει την ψυχή.
Θέλω επιρροή στον Τόπο. Τήνε θέλω μ’ ό,τι τρόπο.
Να μπορώ να μεταθέτω δικαστάς, και να διαθέτω
θέσες στους ευνοϊκούς μου, και να διώχνω τους εχθρούς μου.
Θέλω να ‘χω κι εξουσία, πέτε τήνε και μανία,
μα γι’ αυτήνε ξεψυχώ θέλω να κυριαρχώ.
Τι τη θέλω τη ζωή αν δεν έχω επιρροή;
Τι την θέλω την Πατρίδα, χωρίς εξουσίας ελπίδα;
Να με δει εξουσιαστή η Πατρίδα, και ας χαθεί.
Λυτρωτή της να με κράξει, και, στο Διάολο, ας βουλιάξει.
Εμέ η δόξα μου να ζήσει, και το Έθνος ας ψοφήσει.
Τση εξουσίας το μεθύσι ως κ’ εκειό το θέλει η φύση
κι αν η φύση μας το θέλει, σαν το θέλω, τι σας μέλλει
ηθικοδιδάσκαλοί μας; Μήπως οι αντιπρόσωποί μας
ή όσοι άλλοι κυριαρχούνε άλλο μέτρο αυτοί βαστούνε;
Όλοι παν τον ίδιο δρόμο, με τον εδικό μου νόμο,
και σκουντρούνε τον πλησίον τους όλοι, για το μεγαλείον τους.[…]
Ετικέτες:κοινωνία·ποίηση·πολιτισμός
Η Ελένα Λουκρέτσια Κορνάρο Πισκόπια ήταν γόνος μεγάλης Βενετικής οικογένειας με οικόσημο, με ιστορία, με φέουδα και κύρος. Πατέρας της ήταν ο Giovanni Battista Cornaro Piscopia. Γεννήθηκε στη Βενετία στις 5 Ιουνίου 1646 κι έμελλε να μείνει στην ιστορία ως το επτάγλωσσο θαύμα, επειδή μιλούσε άνετα επτά γλώσσες. αλλά και επειδή ήταν η πρώτη γυναίκα που απέκτησε διδακτορικό. Έχοντας μουσικό ταλέντο, ήδη στα 17 της, μπορούσε να τραγουδήσει, να συνθέσει και να παίξει όργανα, όπως βιολί, άρπα και πιάνο της εποχής, το 
αρπίχορδο. Η Ελένα Λουκρέτσια, μαζί με τη βασίλισσα της Κύπρου, Αικατερίνη υπήρξαν οι δύο πιο λαμπρές γυναικείες φυσιογνωμίες των δύο κλάδων αντίστοιχα της οικογένειας Κορνάρο.
Τα πρώτα χρόνια
Μεγάλωσε σε μια μάλλον μοναχική ατμόσφαιρα, γεμάτη σπουδές. Η νεαρή Ελένα, αρκετά νωρίς, στα 7 της κιόλας, ξεκίνησε να διδάσκεται ξένες γλώσσες, κλασικές και μη: Λατινικά, Αρχαία Ελληνικά, και παράλληλα γραμματική και μουσική, από τον πάστορα της οικογένειας, Πανιερώτατο Τζιαμπατίστα Φαμπρίς. Επιπροσθέτως κι όταν μιλούσε επαρκώς τις δύο αυτές γλώσσες ξεκινά Εβραϊκά, Ισπανικά, Γαλλικά, Αραβικά και Χαλδαιϊκά κι όταν κι αυτές γίνανε πλέον κτήμα της, της δώσανε το προσωνύμιο: Επτάγλωσση Μαέστρος (Oraculum Septilingue). Έδειξε τρομερή ικανότητα λογικής και συλλογιστικής κι ήτανε σπουδάστρια των επιστημών με ίδιες υψηλές επιδόσεις, όπως και στην εκμάθηση γλωσσών. Σπούδασε μαθηματικά κι αστρονομία, καθώς και φιλοσοφία και θεολογία.
Σπουδές
Στα 19 της ήδη, ήταν η καλλιεργημένη γυναίκα στη Βενετία. Ο πατέρας της, βλέποντας πως της αρέσουν τα γράμματα, την ενθάρρυνε ζωηρά κι όταν έγινε 25 ετών (1672) την έστειλε στο διακεκριμένο πανεπιστήμιο της εποχής, στην Πάντοβα, για να συνεχίσει τις σπουδές της. Της αγόρασε κι ένα σπίτι κοντά στο Πανεπιστήμιο. Είχε αρχίσει να νοσεί, ξαφνικά όμως η αρρώστια μπήκε σε ύφεση με το ξεκίνημα των σπουδών της. Λίγο μετά την είσοδο στο Πανεπιστήμιο, έγραψε στον πατέρα της:
«Με τη χαρά των σπουδών, τον υγιεινό καθαρόν αέρα και την επιμελή φροντίδα των γιατρών, νιώθω δυνατότερη κι έτσι ελπίζω πως στο μέλλον θα καταφέρω να επιστρέψω στις σπουδές μου κι άρα να σώσω το όνομα του Οίκου μας από την αφάνεια και τη λήθη».
Η νεαρή Ελένα, δεν την ενδιέφεραν τα πτυχία, είχε μια τεράστια πείνα για τις γνώσεις που προτιμούσε, αλλά ο πατέρας επέμεινε ότι για να αναγνωρισθούν οι απίστευτες γνώσεις της, χρειαζόταν να πιστοποιηθούν. Έτσι, έπεσε με ζήλο, και τέλος έδωσε εργασία για να πάρει το διδακτορικό της. Οι αξιωματούχοι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αρνήθηκαν να δώσουν διδακτορικό σε μια γυναίκα. Η Ελένα υπέβαλε και πάλι την εργασία της με την επιμονή του πατέρα της, την υποστήριξε με ολόκληρες παραγράφους από τα κείμενα του Αριστοτέλη κι αυτή τη φορά, η Εκκλησία υποχώρησε και της απένειμε το διδακτορικό της. Ήταν το πρώτο παγκοσμίως που δινόταν σε γυναίκα.
Στις 25 Ιουνίου 1678, η Κορνάρο Πισκόπια έλαβε το πτυχίο της στη Φιλοσοφία, σε ηλικία 32 ετών. Επίσης έλαβε το δαχτυλίδι του Δόκτορος, την κάπα από ερμίνα του διδάκτορος της Φιλοσοφίας και το δάφνινο στέμμα των Ποιητών
Ετικέτες:Ιστορία·πολιτισμός
Ένδεκα μαθητές και μαθήτριες του Ειδικού Γυμνασίου και Λυκείου Αθηνών παρουσιάζουν μία θεατρική παράσταση επινοημένη από τους ίδιους.
Με τις τεχνικές του αυτοσχεδιασμού και του «θεάτρου συνόλου», γράφουν στίχους, συνθέτουν μουσική, δημιουργούν ηχοτοπία.
Ξεδιπλώνουν τη φαντασία τους, εξερευνούν τις βαθιές επιθυμίες τους, καταδύονται στους φόβους τους,
αναδύουν τα ισχυρά τους κίνητρα, περιεργάζονται τα όριά τους, διαχειρίζονται τα ειδικά τους εμπόδια. Διερωτώνται για την τόλμη μας να αντιμετωπίζουμε τα δικά μας εμπόδια, ανιχνεύουν τους αποκλεισμούς που βρίσκονται γύρω και, κυρίως, μέσα μας.
Έτσι, φωτίζουν τις αληθινές, σταθερές δυνάμεις τους, επινοούν ξανά τον εαυτό τους.
Με τα εργαλεία της θεατρικής γλώσσας, επιχειρούν να μετασχηματίσουν τη γιορτή λήξης του σχολικού έτους, να την εντάξουν στο πάρτι της ζωής τους, όπου κάθε μέρα μπορεί να γίνει γιορτή.
Σημειώστε το στο ημερολόγιό σας κι ελάτε να δούμε τι μπορεί να επιτύχουν τα παιδιά που έχουν δάσκαλο ή δασκάλους με φιλότιμο και έμπνευση!
Ετικέτες:κοινωνία·λειτουργία σχολείου·Μαθητές·πολιτισμός·τέχνη
Κουράστηκα να το ακούω να βογκά και να ταλαιπωρείται τόσο, το καημένο το ρήμα. Καταστάσεις βαθμολογίας, απουσίες, αρχεία … Θα επικαλεστώ, λοιπόν, τους λεξικογράφους και θα γράψω για … λογαριασμό του:
Το ρήμα καταχωρίζω (κατά + χωρίζω) απαντά ίδιο κι απαράλλακτο στην αρχαία ελληνική γλώσσα με την έννοια τού τοποθετώ, βάζω σε τάξη, βάζω κάτι στη θέση του, το θέτω κατά χώραν (εκεί όπου ανήκει).
Στη νέα ελληνική γλώσσα το καταχωρίζω σημαίνει καταγράφω ή εγγράφω στοιχεία, συναλλαγές, σημειώσεις κ.λπ. στην κατάλληλη θέση μιας βάσης δεδομένων, ενός καταλόγου, πίνακα, μητρώου, λογαριασμού εσόδων – εξόδων, βιβλίου, εντύπου κ.ο.κ.:
«Οι σημειώσεις αυτές πρέπει να καταχωριστούν στο βιβλίο σήμερα», «Ο ομιλητής ζήτησε να καταχωριστούν στα πρακτικά της γενικής συνέλευσης οι κατηγορίες που διατυπώθηκαν εναντίον του», «Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι στο πρωτόκολλο της υπηρεσίας καταχωρίζονται κατ’ αύξοντα αριθμό και ημερομηνία όλα ανεξαιρέτως τα εισερχόμενα και τα εξερχόμενα έγγραφα», «Ο συγκεκριμένος διαδικτυακός τόπος καταχωρίζει τις αγγελίες χωρίς καμία επιβάρυνση», «Θα ήθελα να πληροφορηθώ εάν έχει καταχωριστεί όντως η αίτησή μου», «Ο υπεύθυνος φορέας καταχώρισε την αναθεωρημένη έκδοση στο διαδίκτυο».
Από την άλλη πλευρά, το μεταγενέστερο (ελληνιστικό) καταχωρώ(κατά + χωρώ), όπως και άλλα σύνθετα με δεύτερο συνθετικό το ρήμα χωρώ (αναχωρώ, αποχωρώ, εισχωρώ, προχωρώ, υποχωρώ κ.λπ.), δηλώνει κίνηση και όχι θέση.
Ειδικότερα, το καταχωρώ σημαίνει υποχωρώ, παραιτούμαι από διεκδικήσεις μου, περιορίζω τις απαιτήσεις μου, συμβιβάζομαι.
Επομένως, το καταχωρώ δεν ταυτίζεται από σημασιολογικής απόψεως με το καταχωρίζω, γι’ αυτό και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται αντ’ αυτού.
Επιβάλλεται, λοιπόν, να απορρίψουμε τα «καθιερωμένα λάθη» (καταχωρώ, καταχώρηση) και να επιμείνουμε στη χρήση των ορθών τύπων (καταχωρίζω, καταχώριση).
http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?page=197&lq=%CE%9A
Ετικέτες:κοινωνία·Μαθητές·πολιτισμός
Ο Γεώργιος Παπανικολάου, γνωστός για το «Παπ τεστ», έχει προταθεί δύο φορές για το Βραβείο Νόμπελ. Το 1953 και το 1960. Και τις δύο όμως, η Bασιλική Aκαδημία της Στοκχόλμης αρνήθηκε την κορυφαία επιβράβευση στον άνθρωπο που έφερε την επανάσταση στη διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου.
Η επίσημη εκδοχή αναφέρει ότι η επιτροπή προτίμησε να βραβεύσει γιατρούς που είχαν βρει θεραπείες κι όχι τον Παπανικολάου, ο οποίος είχε ασχοληθεί με την πρόληψη.
Σύμφωνα με τη μαθήτρια του Παπανικολάου, Ιρένα Κορπόσφκα, η επιτροπή ήταν επιφυλακτική με το έργο του γιατρού, επειδή ήταν εξαιρετικά πρωτοποριακό. Ίσως η επιτροπή δεν πίστευε πόσο μεγάλο ήταν το επίτευγμα του Παπανικολάου, το οποίο δεν εφαρμόσθηκε σε μία μέρα, αλλά έγινε κομμάτι της ιατρικής πρακτικής σταδιακά.
Τον Γεώργιο Παπανικολάου τιμάει σήμερα η Google με το Doodle της, με αφορμή την 136η επέτειο από τη γέννηση του μεγάλου Έλληνα γιατρού.
Ήταν πρωτοπόρος στην κυτταροπαθολογία, και για τον πρώιμο εντοπισμό του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο άνθρωπος που ανακάλυψε την πρωτοποριακή κυτταροδιαγνωστική μέθοδο, γνωστή ως Παπ Τεστ, που χάρισε ζωή στις γυναίκες όλου του κόσμου, όπως αναφέρει αναμνηστική πλάκα στο Ερευνητικό Καρκινολογικό Ινστιτούτο «Γ. Παπανικολάου».
Ο πατέρας του Νικόλαος Παπανικολάου ήταν ιατρός και διετέλεσε και δήμαρχος της πόλης της Κύμης, ενώ είχε εκλεγεί και βουλευτής Ευβοίας και Καρυστίας.
Ο Γεώργιος Παπανικολάου γεννήθηκε στις 13 Μαΐου του 1883 στην Κύμη Ευβοίας, όπου και τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Κατόπιν οι γονείς του, τον έστειλαν στην Αθήνα για να τελειώσει τις εγκύκλιες σπουδές, όπως συνηθιζόταν τότε. Με το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών εισήλθε το 1898 στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε ηλικία 15 ετών. Έλαβε το πτυχίο του το 1904, σε ηλικία, δηλαδή, μόλις 21 ετών. Στη συνέχεια εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία. Τότε, ο πατέρας του πρότεινε μεταξύ άλλων να ακολουθήσει το δρόμο του στρατιωτικού ιατρού, την οποία πρόταση, βεβαίως, απέρριψε. Ήταν φιλομαθής. Στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, διεύρυνε τη μόρφωσή του με την εκμάθηση ξένων γλωσσών, όπως τα γερμανικά και τα γαλλικά, που θεωρούνταν, τότε, απαραίτητα για τους καλλιεργημένους ανθρώπους. Ωστόσο ασχολήθηκε με τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία και τη μουσική, η οποία ήταν και το μεγάλο του πάθος. Έτσι, ασχολήθηκε επί οκτώ έτη με το βιολί. Παρακολουθούσε μαθήματα στο Ωδείο Λότνερ. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή, επέστρεψε στην Κύμη, όπου και αποφάσισε ότι δεν τον ενδιέφερε η άσκηση του επαγγέλματος, αλλά η έρευνα και η μελέτη. Το 1907 μετέβη στη Γερμανία. Τρία χρόνια αργότερα ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου με την εργασία «Περί των συνθηκών της διαφοροποιήσεως του φύλου των δαφνιδών». Επιστρέφοντας στην Ελλάδα νυμφεύτηκε τη μυκονιάτισσα Μαρία-Ανδρομάχη Μαυρογένους, απόγονο της ηρωίδας του ’21 Μαντούς Μαυρογένους και 
συμμετείχε ως γιατρός στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913.
Το 1913 μεταναστεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες και αρχικά ασχολείται με εξωιατρικές εργασίες μαζί με τη σύζυγό του για τα προς το ζην. Εκεί τον ανακαλύπτει ο διάσημος εκείνη την εποχή γενετιστής Τ. Μόργκαν, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει στο έργο του τα πορίσματα της διδακτορικής διατριβής του νεαρού Παπανικολάου και μεσολαβεί για την πρόσληψή του στο παθολογοανατομικό εργαστήριο του Νοσοκομείου της Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια, βρέθηκε στο ανατομικό εργαστήριο του ονομαστού πανεπιστημίου Κορνέλ και επιδόθηκε απερίσπαστος στο ερευνητικό του έργο.
Το 1923 εφάρμοσε τη μέθοδό του σε γυναίκες, προς μελέτη των φυσιολογικών γεννητικών λειτουργιών και στη συνέχεια για τη διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας.
Η πρώτη του ανακοίνωση επί της χρησιμοποίησης της κυτταρολογικής μεθόδου προς διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, το 1928, έγινε δεκτή με πολύ σκεπτικισμό, καθόσον η κρατούσα τότε γνώμη, για τέτοιου είδους έρευνα και εφαρμογή, επί αποφολιδουμένων κυττάρων ήταν πρακτικά αδύνατη.
Τέτοια διάγνωση θεωρούνταν δυνατή, μέχρι την εποχή εκείνη, μόνο με την τομή του πάσχοντος οργάνου. Οι έρευνες του Παπανικολάου επεκτάθηκαν στη συνέχεια στις κυτταρολογικές αλλοιώσεις στο καρκίνο του αυχένα της μήτρας και του ενδομητρίου, των οποίων τα πορίσματα δημοσίευσε το 1943 από κοινού μετά του καθηγητή γυναικολογίας Έρμπερτ Τράουστ σε ειδική μονογραφία υπό τον τίτλο «Διάγνωσις του καρκίνου της μήτρας μέσω των κολπικών επιχρισμάτων» (Diagnosis of Uterine Cancer by the Vaginal Smear). Η δημοσίευση της εργασίας αυτής ήταν επόμενο να κεντρίσει το παγκόσμιο ιατρικό ενδιαφέρον και να προκαλέσει την άμεση δοκιμαστική χρησιμοποίηση της μεθόδου σε διάφορα νοσοκομεία. Το 1944 έγινε η πρώτη εφαρμογή επί του ουροποιητικού συστήματος και στη συνέχεια επί του πεπτικού και άλλων συστημάτων του οργανισμού.
Ο Παπανικολάου με τις εργασίες του αυτές έγινε ο θεμελιωτής νέου επιστημονικού κλάδου της «αποφολιδωτικής κυτταρολογίας» βασιζόμενη ακριβώς στη μελέτη των αποφιλιδουμένων κυττάρων του οργανισμού στις διάφορες κοιλότητες αυτού. Η μέθοδος αυτή που έλαβε προς τιμή του την ονομασία «Μέθοδος Παπανικολάου» ή «Τεστ Παπανικολάου» και κατά συγκοπή «Παπ Τεστ» άνοιξε ευρείς νέους ορίζοντες στην ιατρική έρευνα στη γενετήσια φυσιολογία και ενδοκρινολογία ειδικότερα για τον καρκίνο.
Πηγές:
https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/176378/georgios-papanikolaoy-ton-patera-toy-test-pap-tima-i-google-me-to-doodle-tis
https://www.cnn.gr/news/ellada/story/176403/georgios-papanikolaoy-giati-eno-protathike-dyo-fores-gia-nompel-den-to-pire-pote
Ετικέτες:κοινωνία·πολιτισμός
Η φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» αποτελεί μια ιστορική αναφορά που αποδίδεται στον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Χαρίλαο Τρικούπη. Ο Τρικούπης λέγεται πως χρησιμοποίησε τη φράση σε ομιλία του στη Βουλή στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση του κράτους και την αδυναμία του να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Η Κυβέρνησή του κήρυξε πτώχευση, η οποία και επέφερε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου σε βάρος της Ελλάδας. Έκτοτε, η φράση αυτή χρησιμοποιείται για να δηλώσει αποτυχία, τόσο για οικονομικά θέματα όσο και για γενικότερους λόγους.
Αν και θεωρείται πως η φράση λέχθηκε από το βήμα της Βουλής, αμφισβητείται πως χρησιμοποιήθηκε από τον Τρικούπη στην ομιλία του, καθώς από τα πρακτικά της Βουλής δεν προκύπτει κάτι τέτοιο.[1] Διάφορες άλλες μαρτυρίες, (όπως η μαρτυρία του Ανδρέα Συγγρού στα Απομνημονεύματά του, που αναφέρει πως άκουσε εκείνη την μέρα τον Τρικούπη να προφέρει την φράση στην ομιλία του), αναφέρουν πως η φράση ελέχθη κανονικά από αυτόν, αλλά χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν ειπώθηκε στη Βουλή ή εκτός αυτής.[2]
Στη πραγματικότητα η φράση αυτή λέχθηκε από τον Χ. Τρικούπη την παραπάνω ημερομηνία από του βήματος της Βουλής (Παλαιά Βουλή), όχι όμως απευθυνόμενος προς το Σώμα της Βουλής ως επίσημη διακήρυξη, αλλά “εν τη ρύμη του λόγου” του, αναφέροντας “εν παρόδω” στις αναγκαίες προς τους δανειστές διαπραγματεύσεις, που πίεζαν απροκάλυπτα τον οικονομικό έλεγχο της Ελλάδας, “ότι πρέπει να λαλήσωμεν προς αυτούς επτωχεύσαμεν δυστυχώς κ.λπ.
Η αντιπολίτευση όμως εκμεταλλευόμενη κομματικά τη φράση αυτή παράστησε τον πρωθυπουργό να κηρύσσει με αυτήν επίσημα από του βήματος της Βουλής τη χρεωκοπία της Ελλάδας. Τη θέση αυτή υιοθέτησαν και όλα σχεδόν τα έντυπα της εποχής σε σημείο που να δημιουργήσουν ακόμα και απαγοητευτική εντύπωση στους οπαδούς του Χ. Τρικούπη. Η προπαγάνδα αυτή το πόσο ευνόησε υπέρμετρα την τότε αντιπολίτευση διαφαίνεται από τον ειρωνικό σκωπτικό χαρακτήρα που αποδόθηκε σ΄ αυτήν και που χρησιμοποιήθηκε ομοίως μυριάδες φορές με συνέπεια να παραμείνει ιστορική μέχρι σήμερα.[3]
Παρόμοια επίσης φράση, ελαφρά παραλλαγμένη, χρησιμοποίησε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν με την φράση του «τελικώς επτωχεύσαμεν»[4] τον Μάιο του 1932, η κυβέρνησή του θα κηρύξει για άλλη μια φορά πτώχευση της Ελλάδας, κάτω από το υψηλό χρέος του εξωτερικού δανεισμού, επικαλούμενος ακόμη και τη Μικρασιατική Καταστροφή, που είχε σημειωθεί δέκα χρόνια πριν, αλλά και τη διεθνή οικονομική ύφεση από το Κραχ του 1929, ενώ στην πραγματικότητα ήταν συσσώρευση πολλών χρεών μαζί από την αρχή του αιώνα. [Διαβάστε περισσότερα »]
Ετικέτες:Χ. Τρικούπης
