spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

Η Τέχνη αναδημιουργεί την κοινωνία των ανθρώπων

20 Νοεμβρίου 2019 από spetsiotou
· Δεν υπάρχουν σχόλια · Χωρίς κατηγορία

Κάθε λογής τέχνη είναι ένα ταξίδι στον εαυτό μας, στα συναισθήματα και στις ανησυχίες μας. Τα συναισθήματα που μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπινα όντα. Η τέχνη έχει τη δύναμη να προκαλεί κάθε είδους συναισθήματα και να ενεργοποιεί τις αισθήσεις. Χάρη σε αυτήν, μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε πραγματικά, επειδή όλοι είμαστε ικανοί να επιθυμούμε, να αγαπάμε, να μισούμε, να γελάμε και να κλαίμε.

Η επίσκεψή μας σε ένα μουσείο, το ξεφύλλισμα της λογοτεχνίας  λόγου χάριν είναι ένα πρόγραμμα εκμάθησης που προορίζεται για όλα τα ακροατήρια. Μαθαίνουμε τον εαυτό μας και όχι μόνο της ιστορία των ανθρώπων.

Μέσα από την ομορφιά των καλλιτεχνικών μορφών όλων των ειδών, εισχωρούμε στις εσωτερικές λειτουργίες της ανθρώπινης φύσης. Όλοι οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν την τέχνη για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Κι εμείς ως θεατές χρησιμοποιούμε συναισθήματα για να κατανοήσουμε διάφορες πτυχές της ιστορίας της τέχνης. Αγγίζουμε θέματα όπως η επιθυμία, η έκσταση, η αγάπη, η έμπνευση, η μοναξιά, η τρέλα, η πίστη, ο φόβος, η θλίψη, η ζήλια, η ελπίδα και η ματαιοδοξία. Αυτά τα θέματα αναδεικνύονται το ίδιο ζωντανά, τολμηρά, συναρπαστικά, εξαιρετικά ελκυστικά μέσα από τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τη μουσική, την αρχιτεκτονική ή τη  λογοτεχνία χάρη στην όρασή και τη φαντασία μας που χωρίς κόπο αποκαλύπτουν με συνειρμούς τις εμπειρίες μας και πλουτίζουν το πνεύμα μας.

Μέσα από τις ποικίλες εκφάνσεις της τέχνης ανακαλύπτουμε τις κοινωνίες των ανθρώπων και τα δημιουργήματά τους, τη νοοτροπία και τις κοινωνικές δομές άλλων εποχών. Αυθόρμητα ο νους συγκρίνει την εποχή μας με την εποχή του δημιουργού ή και του θέματος που τον απασχόλησε και τονώνεται η κρίση μας. Στρατεύεται η σκέψη μας με μια ταινία, ένα τραγούδι, μια συναυλία στον χρόνο και τις ρυτιδιασμένες πτυχές του. Διαχρονικό παράδειγμα ο πίνακας του Goya, που περιγράφει την εκτέλεση ισπανών αντιστασιακών κατά την εισβολή των Γάλλων του Ναπολέοντα. Κι επειδή τα γεγονότα συνεχίζονται ο συνειρμός οδήγησε τον Πικάσο στην Γκουερνίκα και στη Σφαγή στην Κορέα[i]

Αλλά και η ματαιοδοξία που είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης είναι τόσο κοντά και στο καλλιτεχνικό πνεύμα. Η ανθρώπινη και η καλλιτεχνική ματαιοδοξία έχουν διάφορες μορφές και πολλές φορές αποτυπώνονται στο ίδιο έργο. Χαρακτηριστικά είναι τα πορτρέτα κάποιων μοναρχών που προσπάθησαν να επιτύχουν διαφορετικούς στόχους με τις πόζες τους στο Museo del Prado[ii] ή το παλάτι των Βερσαλλιών, που χτίστηκε από τον Louis XIV[iii] και αποτελεί ένα από τα πιο προφανή παραδείγματα ματαιοδοξίας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ακόμη η ματαιόδοξη αρχιτεκτονική στη Βαρκελώνη που καθιέρωσε τον μοντερνισμό στην αρχιτεκτονική του 20 αιώνα στην Ευρώπη με τα εντυπωσιακά σε διάκοσμο κτήριά της.

Από την ελληνική μυθολογία ο μύθος του Νάρκισσου[iv] και το ομώνυμο λουλούδι που ζει μόνο είκοσι ημέρες έχουν σκοπό να μάς υπενθυμίζουν ότι η ομορφιά, η φήμη και η δόξα κάποτε τελειώνουν.

Οι άνθρωποι ως κοινωνία δημιουργούν τέχνη κι μέσα από αυτήν προσδοκούν την Αθανασία.

[i] Η «Σφαγή στη Κορέα» αποτελεί ένα εξπρεσιονιστικό πίνακα που δημιουργήθηκε το 1951 από τον Πάμπλο Πικάσο. Ο Πικάσο διαμαρτύρεται για την σφαγή στην πόλη Σινκόν της Β. Κορέα το 1950 από τις αντικομμουνιστικές αρχές. Ο πίνακας έχει διαστάσεις 110 εκ. ύψος και 210 εκ. πλάτος και εκτίθεται στο Μουσείο Πικάσο στο Παρίσι.

[ii] https://www.museodelprado.es/en/museum

[iii] Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1638 – 1715). Βασιλεύς της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου, η Γαλλία έγινε η πιο ισχυρή από οικονομική άποψη χώρα της Ευρώπης χάρις στον υπουργό οικονομικών, Κολμπέρ, που ήταν οπαδός τού μερκαντιλισμού [απαγόρευση εισαγωγής προϊόντων άλλων κρατών στις γαλλικές αγορές και ταυτόχρονη εξασφάλιση διαθεσίμων αγορών για την πώληση γαλλικών προϊόντων στις αποικίες]. Ως έφηβος έβαφε το σώμα του με χρυσή βαφή για τις ανάγκες μπαλέτου πιστεύοντας ότι έμοιαζε στον θεό Απόλλωνα. Έτσι απέκτησε τον χαρακτηρισμό «Θεός Ήλιος».

[iv] Ο Νάρκισσος, ένας ωραίος Βοιωτός νέος θαυμάζοντας τον εαυτό του στα νερά ενός ποταμού που χρησιμοποιούσε ως κάτοπτρο, έσκυψε να φιλήσει το πρόσωπό του, έπεσε στον ποταμό και πνίγηκε. Στην όχθη φύτρωσε ένα πολύ όμορφο λουλούδι, που ζει μόνο είκοσι ημέρες. Οβίδιος,  “Μεταμορφώσεις” ΙΙΙ 342.

Ετικέτες: ··

Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓

Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.

Αφήστε μια απάντηση