spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

 Η εμφάνιση των ηλεκτρονικών παιγνιδιών (1970) στις ΗΠΑ σηματοδότησε μια νέα εποχή στην παιδαγωγική επιστήμη και στην επιστήμη της Ψυχολογίας. Το νέο μέσο κατέκτησε τα παιδιά, αλλά και προβλημάτισε τους διορατικούς και οξύνοες από τους γονείς και δασκάλους. Με την κυκλοφορία του Nintendo (τέλος της δεκαετίας του 1980) η χρήση του βιντεοπαιχνιδιού πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τότε άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες φωνές των ειδικών, αλλά υπερίσχυσε ως θετικό στοιχείο από την χρήση των παιγνιδιών, η δημιουργική, συνεργατική και κοινωνική φύση τους, όταν αυτά αξιοποιούνται για εκπαιδευτικούς και μόνο σκοπούς. Οι υποστηρικτές τους επίσης τόνιζαν (και τονίζουν) ότι «αποτελούν ένα φιλικό τρόπο εισαγωγής του παιδιού στον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών και ότι βοηθούν στον οπτικο-κινητικό συντονισμό, στην ανάπτυξη των χωρικών ικανοτήτων, ενώ τα παιχνίδια με εκπαιδευτικό χαρακτήρα βελτιώνουν την απόδοση του παιδιού στο σχολείο».
Μελέτες όμως που παρουσίασαν (δεκαετίες 1990 και 2000) ότι τα video games προκαλούν επιληπτικές κρίσεις και αλλαγές στους παλμούς της καρδιάς και στην πίεση, βρήκαν αντίδραση από εκείνους που υποστήριξαν ότι τα σοβαρά προβλήματα υγείας είναι είτε παροδικά είτε επηρεάζουν λίγα άτομα.
Στην εποχή μας, τα ανησυχητικά συμπεράσματα των ερευνητών για την αιτιώδη σύνδεση μεταξύ της βίας και του ψυχισμού των παιδιών και των εφήβων, μεταξύ της βίας που απεικονίζεται στα παιχνίδια τον ηλεκτρονικών υπολογιστών και της βιαίας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς των παιδιών ανακοινώνονται και γνωστοποιούνται ευκολότερα και μέσω του διαδικτύου. Παρ’ όλα αυτά,φαίνεται να μην επηρεάζουν, όσο χρειάζεται, τις κυβερνήσεις και τους ειδικούς, όπως γιατρούς, δημοσιογράφους, δασκάλους και κυρίως τους άμεσα ενδιαφερόμενους, τους γονείς. (Εικόνα:  blogs.smarter.com/babieskids/category/books/).
Συνεχίζεται