…Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος -από τη φύση του- να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να προσπαθεί ν’ αγγίξει το όνειρο του. Για να το πετύχει, όμως, χρειάζεται φτερά που θα τον βοηθήσουν να φτάσει γρηγορότερα και ευκολότερα. Τα φτερά είναι οι ικανότητες του καθενός. Κάποιοι, όμως, έχουν μικρότερα φτερά και νιώθουν διαφορετικοί. Παρ’ όλ’ αυτά, μπορούν κι εκείνοι ν’ ανέβουν ψηλά – απλώς χρειάζονται δίπλα τους κάποιους για να τους μάθουν τον τρόπο ν’ ανοίγουν τα φτερά τους και να πετούν όλο και πιο ψηλά.Τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν τα δικά τους μοναδικά και ιδιαίτερα φτερά. Το πέταγμα τους γίνεται ομορφότερο όταν οι άλλοι τους χαϊδεύουν απαλά τα φτερά και πετούν μαζί τους.
Το 1992, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ανακήρυξε την 3η Δεκεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Η αναπηρία δεν είναι ασθένεια. Αφορά και επηρεάζει όλες τις ανθρώπινες κοινωνικές, οικονομικές πολιτικές δραστηριότητες. Είναι πρόκληση στη σύγχρονη «ανθρωπιστική» κοινωνία για ισότιμη ένταξη και συμμετοχή των ατόμων με αναπηρίες στην οικογένεια, στην κοινότητα, στο εργασιακό και φυσικό περιβάλλον.
Κάθε χρόνο η μέρα αυτή δίνει ακόμα μια ευκαιρία στην κοινωνία να εστιάσει την προσοχή της στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής τους και υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις που θα αναπτύξουν νέες προοπτικές για την κοινωνική τους ενσωμάτωση.
Η 3 Δεκέμβρη καλεί όλους/ες μας να αξιολογήσουμε την κατάσταση στην Ελλάδα αναφορικά με τη ζωή των ανθρώπων με αναπηρία.
‰ Πόσο προσβάσιμο αλήθεια είναι το περιβάλλον των πόλεών μας; Πόσο έξυπνες, ανθρώπινες και προσβάσιμες είναι οι πόλεις μας και η πρωτεύουσά μας με τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα στα μικρά, περιορισμένα και συνήθως κακοσυντηρημένα πεζοδρόμια, τα χωρίς σωστές ράμπες για τους ανθρώπους που έχουν κινητικά προβλήματα, αλλά και για τους ηλικιωμένους και τους γονείς με τα βρέφη/νήπια στα καροτσάκια;
‰ Πόσο προσβάσιμη, συμμετοχική και ποιοτική/ισότιμη είναι η εκπαίδευση για τα παιδιά και τους ενήλικες με αναπηρία, τι πραγματικά μαθαίνουν τα παιδιά με αναπηρία/ειδικές ανάγκες στα σχολεία;
‰ Πόσο προσβάσιμη είναι η ψυχαγωγία, η μετακίνηση, η εργασία, η υγεία, η ενημέρωση; ‰ Ποια είναι η συμμετοχή των ΑμεΑ στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου;
Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα δεν είναι πολύ θετικές για τη χώρα μας. Βεβαίως τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί αρκετή πρόοδος, τόσο σε νομοθετικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο παροχών, στάσεων της κοινωνίας καθώς και ανάπτυξης κάποιων ειδικών δομών για τους ανάπηρους. Πολλά πρέπει να γίνουν όμως ακόμα στη χώρα μας, αν θέλουμε να φτάσουμε κάποτε στο επίπεδο άλλων Ευρωπαϊκών κρατών και αν θέλουμε πραγματικά να βελτιώσουμε το επίπεδο ζωής των ανθρώπων με αναπηρία, παρέχοντας τους ισότιμη πρόσβαση και συμμετοχή σε κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες.
Η εκπαίδευση της…ενσυναίσθησης και η αποδοχή των ατόμων με αναπηρίες
Η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για το θεμελιώδες δικαίωμα των παιδιών/ατόμων με αναπηρίες να συμμετέχουν ισότιμα σε κάθε έκφανση της κοινωνικής, επαγγελματικής δραστηριότητας, μπορεί να επιτευχθεί αποτελεσματικά και μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα.
Δείτε ένα πολύ όμορφο βίντεο που παρουσιάζει την αναπηρία και στοχεύει στην ευαισθητοποίηση των μικρών παιδιών σχετικά με αυτή.
από την συνάδελφο Σταυρίδου Δέσποινα
Οι διαπροσωπικές σχέσεις αποτελούν θέμα πρωταρχικής σημασίας για την προσωπική ανάπτυξη του παιδιού, γιατί συντελούν στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, διαρκούν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του και είναι απαραίτητες για να μπορέσει να γίνει μέλος μιας ομάδας. Αν η κοινωνική συναλλαγή μεταξύ συνομηλίκων διαταραχθεί, δηλαδή, δεν υπάρχει φυσική, αυθόρμητη αλληλεπίδραση, τότε παρατηρείται αδυναμία σχέσεων κι αυτομάτως δημιουργείται περιθωριοποίηση του παιδιού που δεν τα καταφέρνει με το συμβατικό συνήθη τρόπο, π.χ. όταν δεν ακολουθεί τους
κανόνες που τα άλλα παιδιά ακολουθούν στα παιχνίδια τους.
Αυτό παρατηρείται συχνά στα αυτιστικά και νοητικά καθυστερημένα παιδιά καθώς υπάρχουν δυσκολίες:
– στον τρόπο προσέγγισης των άλλων,
– στη δημιουργία σχέσεων με τους συνομηλίκους,
– στην κατανόηση και στην εφαρμογή κανόνων συμπεριφοράς στο σχολείο,
– στο να κατανοήσουν τη μη-λεκτική επικοινωνία (χειρονομίες, εκφράσεις προσώπου, στάση του σώματος),
– στο να κατανοήσουν, να εκφράσουν και να μοιραστούν συναισθήματα.
Οι δυσκολίες αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση των συγκεκριμένων παιδιών.
Συνεπώς, γίνεται αντιληπτό πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευση, από πολύ νωρίς, για την ανάπτυξη και βελτίωση της προσωπικής και κοινωνικής τους ζωής.
Ένα κομμάτι των διαπροσωπικών σχέσεων αποτελεί και η αναγνώριση
– έκφραση των συναισθημάτων, θεματικό άξονα τον οποίο αρκετές φορές βρίσκουν
δύσκολο να διαχειριστούν ακόμη κι ενήλικες που δεν ανήκουν στις δύο παραπάνω
κατηγορίες. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πως, μετά από λίγα χρόνια, τα παιδιά
για τα οποία γίνεται λόγος, θα είναι ενήλικες κι αυτό που θα έχει πρωτεύοντα ρόλο
θα είναι η ικανότητά τους να συνδιαλέγονται με άλλους ενήλικες, με τέτοιο τρόπο
που θα τους καθιστά αποδεκτούς στο κοινωνικό σύνολο.
Η σύγχρονη αντίληψη για το ρόλο του σχολείου ως πλαισίου που νοιάζεται και φροντίζει, που προάγει όχι μόνο τη μάθηση, αλλά και την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη και προσαρμογή των παιδιών, έχει προσδώσει μια νέα προοπτική στο πάγιο αίτημα για ποιοτική εκπαίδευση και ψυχοκοινωνική στήριξη όλων των παιδιών στο σχολικό περιβάλλον.
“Κοινός τόπος για όλους πρέπει να θεωρείται το ποσό σημαντικό είναι η αποδοχή του διαφορετικού και ταυτόχρονα πόσο ωφέλιμο είναι για τη δομή ενός σύγχρονου και ανοικτού κράτους”. “Ενα από τα ζητούμενα αυτών των εκπαιδευτικών προγραμμάτων είναι και η απρόσκοπτη κοινωνική ενσωμάτωση των παιδιών/ατόμων με αναπηρία καθώς έχει αποδειχθεί ότι μια καλά ενημερωμένη και ευαισθητοποιημένη κοινωνία ευκολότερα αποδέχεται το διαφορετικό”.
Ένα σχολείο ικανό να σεβαστεί και να αξιοποιήσει την ατομική διαφορά είναι περισσότερο αποτελεσματικό και φιλικό, όχι μόνο για τους μαθητές με αναπηρία αλλά και για τους μαθητές χωρίς αναπηρία, οι οποίοι, σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντίληψη της
«ομοιογένειας» του μαθητικού πληθυσμού, δεν αποτελούν μια αδιαφοροποίητη μάζα που ταυτίζεται με τον υποτιθέμενο μέσο μαθητή. Συνεπώς, η συμπερίληψη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος.
Ένα διαφορετικό σχολείο:Το Σχολείο που νοιάζεται και φροντίζει
“ΜΙΑ ΓΕΦΥΡΑ ΧΤΙΣΤΕ”
Όταν η αναπηρία δεν αποτελεί εμπόδιο δημιουργικότητας, αλλά γίνεται λόγος μέσα από συνεργασίες που μόνο χαρά δίνουν στα παιδιά….
1ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΣΠΟΤ & 2ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 30-4-2017
Συνεργασία Ειδικού Νηπιαγωγείου/Δημοτικού Σχολείου Κωφών & 43ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΎ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟ EΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ / ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΜΕ ΘΕΜΑ: «Κύπρος, Ελλάδα, Ομογένεια: Εκπαιδευτικές γέφυρες».
Yπό την αιγίδα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υλοποιείται με την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας και του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου.
Τα σχολεία χωρίς αποκλεισμούς είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για την καταπολέμηση κάθε συμπεριφοράς διάκρισης, δημιουργώντας φιλόξενες κοινότητες, οικοδομώντας μία κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς και πετυχαίνοντας εκπαίδευση για όλους.
Ας αρχίσουμε με ένα πανέμορφο βίντεο της συναδέλφου και συνεργάτιδας στο blog Σωτηρίας Κίτσιου
Ένα εμπνευσμένο βίντεο, που γεφυρώνει συγκινητικά τις διαφορές όλων μας ώστε να γίνουμε ο καλύτερος εαυτός μας που θα μεταμορφώσει τον κόσμο μας . …. μας θυμίζει ότι όταν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχουν όρια, φραγμοί, φόβοι και ταμπού –γιατί η αγάπη βρίσκει πάντα τον τρόπο ……
Ένα τραγούδι γεμάτο μηνύματα , για να επικοινωνήσει μέσα από ιδέες που ομορφαίνουν την ζωή μας, την ισοτιμία και να υποστηρίξει έμπρακτα τις προσπάθειες της αναπηρικής κοινότητας στην ενημέρωση για την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους που είναι ένα αδιαπραγμάτευτο συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολιτισμένης κοινωνίας..
Γιατί η Συμπερίληψη θα πρέπει να γίνει όχι μόνο προτεραιότητα αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής και πολιτιστικής μας πραγματικότητας.
👨🦯➡️”Εγώ θα είμαι εδώ!!!!”
Μια υπέροχη δουλειά από το 8ο Δημοτικό σχολείο Αγίας Βαρβάρας και την εκπαιδευτικό Ειρήνη Μαραγκάκη, που έγραψε τους στίχους. Τραγουδούν οι μαθήτριες και οι μαθητές της Γ΄ τάξης του 8ου Δ.Σ. Αγίας Βαρβάρας.
“Εγώ θα είμαι εδώ τον δρόμο να ανοίγω! Εγώ θα είμαι εδώ το δίκαιο να φωνάζω!!” Τι ωραία μηνύματα ! Και τι όμορφο από τις παιδικές φωνές!!!!! Χαιρόμαστε πάρα πολύ κάτι τέτοιες στιγμές, που είμαστε εκπαιδευτικοί και μπορούμε με τα παιδιά να κάνουμε όμορφα πράγματα, για να αλλάξουμε ό,τι και όσο μπορούμε από τα κακώς κείμενα αυτού του κόσμου… Τους αξίζει ένα μεγάλο “Μπράβο!!!!” από εμάς εδώ…
Κλειδί για την ισότιμη πρόσβαση των μαθητών με αναπηρία αποτελεί η συμπερίληψη, γι’ αυτό και το άρθρο 24 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των
Ατόμων με Αναπηρίες επιτάσσει τη διασφάλιση της πρόσβασης των ατόμων με αναπηρία σε ενιαία ποιοτική και συμπεριληπτική εκπαίδευση.
Το υλικό του άρθρου μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ενημέρωσης ή εξοικείωσης με την αναπηρία , με στόχο τη διεύρυνση των συμπεριληπτικών πρακτικών, την ενίσχυση του κοινωνικού προφίλ των παιδιών και την περαιτέρω κατανόηση των αναγκών μίας μεγάλης ομάδας-στόχου, αυτής των ανθρώπων με αναπηρία.
Γιατί;
- 78% των καταναλωτών προτιμούν προσβάσιμες επιχειρήσεις.
- 67% των ανθρώπων συχνά νιώθει άβολα να μιλήσει σε ανάπηρα άτομα.
- 52% του πληθυσμού είναι άτομα με αναπηρία, ηλικιωμένοι και οι οικείοι τους, άτομα δηλαδή που τους αφορά άμεσα η προσβασιμότητα.
Πώς;
- Μπορούμε να εισάγονται διαδραστικά τα παιδιά στη διαφορετικότητα, την προσβασιμότητα και τη συμπερίληψη, μέσα από βιωματικές, ενημερωτικές δράσεις και ανοιχτό διάλογο
- Δια ζώσης ή εξ’ αποστάσεως
- Με ευέλικτη προσαρμογή βάσει των ιδιαίτερων αναγκών της τάξης μας
- Με συντονισμό και υλοποίηση από ανάπηρα άτομα και επαγγελματίες του χώρου της αναπηρίας, της προσβασιμότητας και της συμπερίληψης
Φοίβος Δεληβοριάς – Κάποια Παιδάκια
Από το album “ANIME” Buy/stream https://orcd.co/foivosdelivorias_anime
Στίχοι-μουσική-ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς
Παραγωγή-Μίξη: Βασίλης Ντοκάκης
Ενορχήστρωση: Βασίλης Ντοκάκης και το συγκρότημα: Φοίβος Δεληβοριάς-Κωστής Χριστοδούλου-Σωτήρης Ντούβας-Yoel Soto-Κώστας Παντέλης-Νεφέλη Φασούλη
Στίχοι:
Κάποια παιδάκια είναι υπερκινητικά Κάποια είν’ απρόσεκτα και παρορμητικά
Τα γράμματα μπερδεύουν και τις συλλαβές Κι αφήνουνε στη μέση τις κατασκευές
Κάποια παιδάκια αναπτύσσονται αργά Άλλα δεν τρώνε, άλλα μιλάν πολύ σιγά
Άλλα γυρνάν απ’ το σχολείο και λένε ψέματα
Και άλλα τα’ χουν καταστρέψει τα παινέματα
Όλα όμως κάποτε μετριούνται με τους άλλους
Όλα μια μέρα προσποιούνται τους μεγάλους
Όλα ελπίζουνε πως θα’ ρθει αυτός ο άγνωστος
Από τη χώρα που κανείς δεν είναι άρρωστος
Ναι, όλα κάποτε μαθαίνουν για το αντάλλαγμα
Δίνουνε το ‘να για να πάρουν το άλλο πράγμα
Δίνουν τα σώματα και τα ελαττώματά τους Για να αποκτήσουνε οσμή τα χρήματά τους Δίνουν τα σώματα και τα ελαττώματά τους Για να τελειώσει κάποιος τα μαθήματά τους
Κάποια παιδάκια τραυματίζονται συχνά Κάποια μιλάν πάρα πολύ και φορτικά
Κάποια ανεβαίνουνε σε μέρη που θα πέσουνε
Και κάποια αγγίζουν το κερί για να πονέσουνε
Κάποια έχουν θέμα με το μεταβολισμό Κι άλλα φοβούνται όταν ακούν για χωρισμό
Άλλα τα στέλνουνε πακέτο στους παππούδες τους
Και άλλα βάζουν σε γυαλί τις πεταλούδες τους
Όλα όμως κάποτε θα ξαναπροσπαθήσουν
Να βρούνε κάποιον που θ’ ακούσει όταν μιλήσουν
Να βρούνε κάποιον μ’ ένα σώμα σαν ανάμνηση
Να βγάλουν έξω το κεφάλι από τη βάφτιση
Κάποια μπορεί ποτέ να μην κοιτάξουν πάνω
Κάποια θα μείνουν μαύρα πλήκτρα σ’ ένα πιάνο
Μα κάποια λίγα πίσω απ’ τη ρωγμή του κάλλους
Θα δούνε μέσα τους κι εκεί θα βρουν τους άλλους
Μα κάποια πίσω από το ράγισμα του κάλλους
Θα δουν το τραύμα τους κι εκεί θα βρουν τους άλλους
”ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ – ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ”
Τα Παιδιά Της Άνοιξης
του Κωνσταντίνου Τσαχουρίδη
Στίχοι:
Θέλω να τρέξω και να παίξω μ’ όλα τα παιδιά,
Μόνο αγάπη έχω πάντα μέσα στην καρδιά,
Κι αν έχω αλλιώτικα γνωρίσματα,
μέσα μου ψάξε για χαρίσματα,
Φτάνει ένα χάδι και μια αγκαλιά,
να γίνουν όλα μια ζεστή φωλιά.
Μαζί τον κόσμο μας θ’ αλλάξουμε,
τ’ άδικα όλα θα τα φτιάξουμε,
Στ’ ανήλιαγα σοκάκια της ζωής,
«Παιδιά της Άνοιξης», μαζί ΕΜΕΙΣ,
«Παιδιά της Άνοιξης», μαζί ΕΜΕΙΣ,
για ανυπεράσπιστες ψυχές, ΕΜΕΙΣ,
Και με τη δύναμη της προσευχής,
«Παιδιά της Άνοιξης», μαζί ΕΜΕΙΣ.
Είναι ψυχές ανάμεσά μας, που περνούν σκυφτές,
Και που σε κάνουν να νομίζεις πως για όλα φταις,
Μα η ελπίδα ήλιος που αγρυπνά,
για να φωτίσει όλα τα κενά,
Να ξημερώσει μέρα γιορτινή,
να ψάλλουμε μαζί, με μια φωνή.
Μαζί τον κόσμο μας θ’ αλλάξουμε, τ’ άδικα όλα θα τα φτιάξουμε,
Στ’ ανήλιαγα σοκάκια της ζωής, «Παιδιά της Άνοιξης», μαζί ΕΜΕΙΣ,
«Παιδιά της Άνοιξης», μαζί ΕΜΕΙΣ, για ανυπεράσπιστες ψυχές, ΕΜΕΙΣ,
Και με τη δύναμη της προσευχής, «Παιδιά της Άνοιξης», μαζί ΕΜΕΙΣ.
Διαφορετικότητα
{Στηρίζοντας την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία}
Ο Δήμος Αγίων Αναργύρων Καματερού μεταδίδει ένα μήνυμα αγάπης σχετικά με την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία:
Μην κλείνεις τα μάτια, άνοιξε την καρδιά.
Η 3η Δεκεμβρίου για τα Άτομα με Αναπηρία είναι ημέρα αγώνα, προβληματισμού συμμετοχής και αλληλεγγύης και οχι ημέρα γιορτής οίκτου. Η αναπηρία είναι μια κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί ο καθένας. Το άτομα με Αναπηρία έχουν τις ίδιες ανάγκες με όλους τους ανθρώπους τους φίλους, τη χαρά τη μάθηση, την εργασία… Η αναγνώριση των Δικαιωμάτων των ΑμΕΑ είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα κάθε πολιτισμένης κοινωνίας!!!
Δείτε παρακάτω το εκπαιδευτικό υλικό που δημιουργήθηκε από τον ιστότοπο “Να ΜαΣτε στην τάξη “ για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Μια μικρή περιγραφή του τι είναι αναπηρία και τα είδη της.
Μια πολύ σύντομη περιγραφή ορισμένων βασικών στοιχείων αναπηρίας
Δείτε και το υλικό που μάζεψε στο παρακάτω Sway
η εκπαιδευτικός Θεοκτίστη Παπαζώη
Μην βάζετε τους ανθρώπους σε κουτιά
Όταν βάζουμε ετικέτες στους ανθρώπους και τους βάζουμε σε διαφορετικά κουτιά, δεν βλέπουμε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ όπως πραγματικά είναι. Το παρακάτω βίντεο αποδεικνύει ότι έχουμε πολλά περισσότερα κοινά από ό,τι νομίζουμε και θα πρέπει να το έχουμε υπόψη μας όταν συναντάμε κάποιον που μπορεί να φαίνεται διαφορετικός από εμάς.
Σημείωση: Βάλτε Ελληνικούς υπότιτλους από τις ρυθμίσεις του βίντεο
Που αναφέρεται ο όρος ” Αναπηρία “
Ο όρος αναπηρία αναφέρεται στον περιορισμό λόγου, έργου ή άμεσης αντίληψης. Είναι αποτέλεσμα οργανικών ή περιβαλλοντολογικών αιτιών, που δημιουργούν ένα σύνολο εμποδίων σε σημαντικές πτυχές της ζωής, όπως η αυτοεξυπηρέτηση, η απασχόληση, η εκπαίδευση, η ψυχαγωγία και η γενικότερη κοινωνική συμμετοχή.
Σύμφωνα με το Τμήμα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης Ατόμων με Αναπηρίες, ένας στους έξι
πολίτες στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει κάποιο είδος αναπηρίας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι είναι άτομα με αναπηρία ενώ περίπου 190.000.000 αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες στην καθημερινή τους ζωή.
Τα άτομα με αναπηρία, αντιμετωπίζουν εμπόδια στην καθημερινή ζωή, εφόσον η κοινωνία πολλές φορές δε λαμβάνει υπόψη τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης ομάδας πληθυσμού, τις δυνατότητες και τις ειδικές τους ανάγκες.
Αναπηρία, πλέον θεωρείται το αποτέλεσμα της σχέσης των ικανοτήτων ενός ατόμου και των απαιτήσεων του περιβάλλοντος. Τα άτομα αυτά βιώνουν συχνά το φαινόμενο του «Κοινωνικού Αποκλεισμού». Αισθάνονται την περιθωριοποίηση και στέρηση της συμμετοχής στα κοινωνικά, δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, που πρέπει να είναι κοινά σε όλους τους πολίτες ενός κράτους.
Πώς αισθάνομαι που είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες;
Ξεκινάμε με μία ταινία εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα. Ένα φιλμ για τη σημασία της ενσυναίσθησης. Μία ιστορία για όλα εκείνα που μπορούν να μας “σπάσουν” ή να μας “συνθέσουν” από την αρχή. Ένα μικρό ταξίδι στην άλλη πλευρά της ζωής, εκεί όπου οι καρδιές των ανθρώπων συναντιούνται και εστιάζουν σε όλα εκείνα που τις κάνουν να χτυπούν μαζί.
Στην ταινία θα δούμε την προσπάθεια ενός παιδιού που γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και δεν μπορεί να κουνήσει τα πόδια του, ενώ δεν χρησιμοποιεί καλά και τα χέρια του. Καθημερινά περνά από την παιδική χαρά και χαζεύει τα άλλα παιδιά που παίζουν εκεί. Θέλει να παίξει μαζί τους, αλλά δεν μπορεί. Ένα συρματόπλεγμα τον χωρίζει από το παιχνίδι με τα υπόλοιπα παιδιά.
Ο Ίαν είναι ένα αγόρι σαν όλα τα υπόλοιπα. Ίδιο με τα υπόλοιπα. Διαφορετικό, όπως όλα τα υπόλοιπα. Συνηθίζει να πηγαίνει βόλτα με τη βοήθεια ενός αναπηρικού αμαξιδίου. Ο Ian έχει εγκεφαλική παράλυση, χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι και έναν υπολογιστή μέσω του οποίου επικοινωνεί με την κίνηση των ματιών του. Παρά την αναπηρία του, θέλει να παίξει και θέλει τα άλλα παιδιά να γνωρίζουν ότι μπορεί να παίξει, αρκεί αυτά να τον δεχτούν στην παρέα τους και στο παιχνίδι τους. Στο προαύλιο του σχολείου συναντά τα παιδιά, που παίζουν εκεί και προσπαθεί να έρθει σε επαφή μαζί τους. Αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις τους, οι οποίες δεν είναι πάντα ενθαρρυντικές, με αποτέλεσμα πότε να βρίσκεται έξω από τον φράχτη και πότε να τον προσπερνά, υπερνικώντας τους φόβους του.
Θα τα καταφέρει άραγε; Πως μπορούν τα άλλα παιδιά να βοηθήσουν τον Ian ; Μόνοι τους ή ενώνοντας τις δυνάμεις τους; Θα καταλάβουν άραγε ότι όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στο παιχνίδι;
Ο Ίαν θα καταλάβει σύντομα πως η επιμονή και η δύναμη είναι τα απαραίτητα στοιχεία, που θα τον βοηθήσουν να φτάσει εκεί που ονειρεύεται και να σταθεί στα πόδια του. Παράλληλα, οι συνομήλικοί του θα ανακαλύψουν πως όταν περνάς από την απέναντι πλευρά και βλέπεις τη ζωή από τη σκοπιά του διπλανού σου, τότε είσαι σε θέση να τον κατανοήσεις και να συμπορευτείς μαζί του.
Μπορείτε να ασχοληθείτε τώρα με το παρακάτω φύλλο εργασίας που μπορείτε να το βρέίτε on line και εδώ : Φύλλο εργασίας “Ίαν”
Δες ακόμη την ταινία μικρού μήκους “Pet Shop”
Ένας ιδιοκτήτης pet shop παραλαμβάνει “σκάρτο” εμπόρευμα και διαμαρτύρεται στον προμηθευτή του. Την ίδια στιγμή, ένα αγόρι αποφασίζει να αφήσει την παρέα των συνομηλίκων του και να αναζητήσει τη συντροφιά ενός κατοικιδίου. Η συνάντηση των δύο ανθρώπων θα συγκινήσει, θα επαναλάβει στερεότυπα, μα κυρίως θα θέσει σε αμφισβήτηση τα κριτήρια με τα οποία δίνουμε αξία στα πράγματα γύρω μας.
Μπορείτε να ασχοληθείτε τώρα με το παρακάτω φύλλο εργασίας που μπορείτε να το βρείτε on line και εδώ : φύλλο εργασίας_Pet shop.pdf
Θα μπορέσετε να γράψετε τώρα 2 ως 3 σκέψεις σας πάνω στις δύο τελευταίες ταινίες; Τι σας άρεσε σε αυτές; Είναι κάτι που σας προβλημάτισε; Εσείς πως θα βοηθούσατε;
“ΣΚΥΛΟΙ ΟΔΗΓΟΙ”
Ο ρόλος τους στην κοινωνία ως ζώα εξυπηρέτησης
Οι σκύλοι, πέρα από το γεγονός ότι είναι αγαπημένα κατοικίδια, παρέχουν ανεκτίμητη βοήθεια σε άτομα με αναπηρίες. Μέσω της εξειδικευμένης εκπαίδευσης και της ακλόνητης πίστης τους, αυτά τα αξιόλογα ζώα ενδυναμώνουν τους ιδιοκτήτες τους με:
- αυξημένη ανεξαρτησία
- συναισθηματική ευεξία
- ασφάλεια
Θέματα για σκέψη και προβληματισμό:
Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν η καθημερινότητά σας, αν είχατε κάποια αναπηρία, αν ήσασταν τυφλός ή σε αναπηρικό αμαξίδιο; Πώς θα νιώθατε; Πώς θα θέλατε να σας αντιμετωπίζουν οι συμμαθητές σας, οι συγγενείς σας, οι άνθρωποι γύρω σας; Θα αισθανόσασταν ασφαλείς στην πόλη που κατοικείτε και στο σχολείο;
Αυτά και άλλα ερωτήματα απάντησαν μαθητές και μαθήτριες του Γ1 και του Γ2, μπαίνοντας στη θέση των ατόμων με αναπηρίες. Φαντάστηκαν ποια προβλήματα θα αντιμετώπιζαν, πώς θα ένιωθαν και πώς θα ήθελαν να τους συμπεριφέρονται οι άλλοι!
Ας δούμε λοιπόν τις σκέψεις των παιδιών για την αναπηρία
Από τον Μάριο Γ.
Η κινητική αναπηρία που έχω, μου δημιουργεί πολλά προβλήματα στην καθημερινότητα μου. Η πρόσβαση μου σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια είναι δύσκολη, λόγω των φυσικών εμποδίων, όπως είναι τα σκαλιά. Για τις μετακινήσεις μου χρησιμοποιώ αναπηρικό καροτσάκι και όπως αντιλαμβάνεστε στην πόλη με τα πεζοδρόμια συνήθως κατειλημμένα από παρκαρισμένα οχήματα και χωρίς ράμπες στις διαβάσεις, η κατάσταση είναι τραγική. Στο σπίτι χρειάζομαι την βοήθεια άλλων όταν πρέπει να φτάσω αντικείμενα που βρίσκονται πιο ψηλά από το ύψος μου (σε καροτσάκι). Η δυνατότητα για άθληση είναι επίσης πολύ περιορισμένη.
Στη ζωή μου αντιμετωπίζω σημαντικές διακρίσεις. Βιώνω εμπειρίες τέτοιες, που επηρεάζουν σημαντικά τόσο τη διάθεσή μου όσο και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μου: πολλές φορές γίνομαι επιθετικός και στερούμαι την αποδοχή από τους συνομηλίκους μου.
Οι άνθρωποι πρέπει να στέκονται αλληλέγγυοι στα άτομα με ειδικές ανάγκες, να τους δείχνουν αγάπη και όχι λύπη. Έτσι αυτοί θα νιώθουν ότι δεν διαφέρουν και δεν μειονεκτούν σε κάτι σε σχέση με τους άλλους, γιατί όλοι είναι ίσοι και έχουν τα ίδια δικαιώματα στη ζωή!
Από την Λουκία Κ.
Από την ώρα που γεννήθηκα, αφού ήμουν πρόωρη 28 εβδομάδων, σαν νοσηλευόμενη στη θερμοκοιτίδα, εμφανίστηκε μία βλάβη στον αμφιβληστροειδή των ματιών μου. Δυστυχώς από τότε δεν μπορούσα να δω καθόλου καθαρά.
Τώρα είμαι 14 χρονών και πάω στην τρίτη γυμνασίου. Σίγουρα, το να μη βλέπει κανείς είναι μία δύσκολη κατάσταση, πόσο μάλλον για ένα παιδί! Οι συμμαθητές μου με υποστήριζαν πάντα, ακόμα και στο Δημοτικό. Έχουν μάθει να με σέβονται, χωρίς όμως να με κάνουν να νιώθω διαφορετική. Βαθιά μέσα μου όμως πάντα ένιωθα ότι τα περισσότερα παιδιά με θεωρούν μειονεκτική και κατώτερη από αυτούς.
Αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω αρκετές δυσκολίες. Προβλήματα που με απασχολούσαν και με απασχολούν ακόμη είναι η πρόσβαση μου στο χώρο του σχολείου. Πάντα δυσκολεύομαι να ανέβω τα σκαλιά, ακόμη και όταν έχω το μπαστουνάκι μου. Δεν με πειράζει να το κρατάω ή να προχωρώ με αυτό, ούτε νιώθω ντροπή που το έχω. Επίσης, πρέπει αναγκαστικά να αγοράζω κάθε χρόνο ειδικά βιβλία για το σχολείο σε γραφή μπράιγ. Μία άλλη δυσκολία είναι ότι μπορώ να παρακολουθώ μόνο μεταγλωττισμένες ταινίες και σειρές. Για ένα διάστημα αυτές οι δυσκολίες με είχαν επηρεάσει και είχα απομακρυνθεί από τους συμμαθητές και τους φίλους μου, με αποτέλεσμα να δυσκολεύουμε περισσότερο. Το ξεπέρασα όμως με τη βοήθεια της οικογένειάς μου και του καλύτερού μου φίλου. Προσπαθώ από μικρή να κάνω θετικές σκέψεις, γιατί αυτό με βοηθάει να συνεχίζω να είμαι δυνατή και να μην το βάζω κάτω.
Καμιά φορά κοιτάς καλύτερα με τα μάτια της καρδιάς! Εγώ με αυτά τα μάτια έμαθα να αγαπώ και να κοιτώ τη ζωή!
Από τον Μαρία Α.
Είμαι η Μαρία, ένα κορίτσι που αντιμετωπίζει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα υγείας: αναπηρία από την μέση και κάτω. Δεν γεννήθηκα με αυτό πρόβλημα υγείας. Φυσικά και όχι! Το απέκτησα μετά από ένα σοκαριστικό τροχαίο με αυτοκίνητο. Είχα χτυπήσει την σπονδυλική μου στήλη. Να μην σας τα πολυλογώ.
Λοιπόν, θα σας μιλήσω για την ζωή των ανάπηρων από την μέση και κάτω και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Η ζωή τους είναι πολύ δύσκολη. Κι εγώ δυστυχώς βρέθηκα σε αυτή τη δύσκολη θέση που πρέπει να την αντιμετωπίσω. Η ψυχολογία μου είναι πολύ πεσμένη και θα μου πάρει πάρα πολύ καιρό μέχρι να το συνηθίσω, γιατί τώρα το κατάλαβα, πώς θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου. Όταν βρίσκεσαι σε αναπηρικό καροτσάκι χωρίς να μπορείς να κουνήσεις το μισό σου σώμα, δεν μπορείς να κάνεις τα πράγματα που έκανες πριν με την ίδια άνεση. Κι αυτό σου ρίχνει ακόμη περισσότερο την ψυχολογία.
Κάποια από αυτά τα πράγματα που δυσκολεύεσαι περισσότερο να τα κάνεις είναι: Το να θέλει να πάρεις ένα αντικείμενο ή φαγητό και να βρίσκεται ψηλά σε ένα ράφι ή σε ένα ντουλάπι ή ακόμα και στο ψυγείο, γιατί δεν μπορείς να σηκωθείς από το καροτσάκι.
Και το να πηγαίνεις στο μπάνιο είτε για τουαλέτα, είτε για μπάνιο ή ντουζ. Καλά, στη τουαλέτα θα βάλεις λίγη δύναμη στα χέρια για να σηκωθείς από το καροτσάκι και να κάτσεις στην λεκάνη. Αλλά το μπάνιο; Πώς θα κάνεις μπάνιο; Γι΄ αυτό σας λέω ότι το καροτσάκι δεν είναι εύκολο πράγμα. Αφού εξαιτίας της αναπηρίας σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο και τώρα οι γονείς μου να πληρώνουν δασκάλα για να μου κάνει ιδιαίτερα μαθήματα. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι δεν βγαίνω τόσο συχνά έξω όσο έβγαινα πριν από το τροχαίο λόγω του καροτσιού. Βλέπετε είναι πολύ βαρύ, μεγάλο και ογκώδες. Αυτά ήταν για εμένα τα πράγματα που δυσκολεύομαι περισσότερο να κάνω, όπως και για τους υπόλοιπους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ίδιο πρόβλημα με εμένα. Πραγματικά αυτό το πρόβλημα είναι το πιο δύσκολο, όπως και τα υπόλοιπα προβλήματα υγείας δηλαδή. Αλλά το λέω αυτό γιατί είναι κάτι που βιώνω εγώ η ίδια.
Αχ! Εύχομαι πραγματικά να μην βρεθεί κανένας στη θέση μου!
Από τον Κωνσταντίνο Γ.
Είμαι ένας 15χρονος έφηβος. Πέρυσι είχα ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, καθώς ταξίδευα με την οικογένειά μου, που μου στέρησε την δυνατότητα να περπατάω και πλέον κινούμαι με αναπηρικό καροτσάκι.
Αν και η οικογένεια και οι φίλοι μου με στηρίζουν πολύ, στερούμαι πολλά πράγματα. Η πρόσβαση στο σχολείο μου ήταν αδύνατη, καθώς δε διέθετε καθόλου ράμπες και γενικά υποδομές για άτομα με ειδικές ανάγκες και αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο. Πέρα από το γεγονός ότι η αλλαγή αυτή ήταν δύσκολη την δεδομένη περίοδο, πολλοί μαθητές στο καινούργιο μου σχολείο δεν με υποδέχτηκαν και με τον καλύτερο τρόπο, πράγμα όμως που αγνόησα.
Το γεγονός ότι δεν έχω την αυτονομία μου είναι αυτό που με νευριάζει και πολλές φορές με εξοργίζει περισσότερο από όλα. Από την πρόσβαση στην πολυκατοικία μου μέχρι την κυκλοφορία μου στον δρόμο χρειάζομαι άλλον έναν άνθρωπο, ο οποίος πολλές φορές αδυνατεί να με βοηθήσει, αφού διάφορα σημεία στην πόλη δεν είναι καθόλου προσβάσιμα από άτομα με κινητικές αναπηρίες. Κάτι που με στεναχωρεί ιδιαίτερα είναι ο άμεσος αποκλεισμός μου από διάφορες δραστηριότητες, με σημαντικότερο αυτόν: από το άθλημα που ασχολούμαι ή τουλάχιστον ασχολούμουν, καθώς δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις για άτομα με αναπηρία σαν εμένα ούτε στην ομάδα μου, ούτε και στην ευρύτερη περιοχή.
Αν και δεδομένης της «διαφορετικότητάς» μου, δεν στεναχωριέμαι πλέον για αυτή. Την έχω αποδεχτεί. Στενοχωριέμαι κυρίως για την κατάσταση της πόλης όπου ζω, η οποία είναι εντελώς αφιλόξενη για ένα άτομο σαν εμένα, κάνοντάς το να στερείται σημαντικά κομμάτια της ζωής του και κατ? επέκταση του εαυτού του.
Από τη Φαίη Θ.
Είναι πολύ άβολο να πρέπει να είσαι σε αναπηρικό αμαξίδιο για όλη σου τη ζωή υποχρεωτικά, όταν βλέπεις όλους να μπορούν να περπατάνε κανονικά και να έχουν όλες τους τις κινήσεις. Το χειρότερο όμως είναι όταν μετά από πολλή σκέψη αποφασίζεις να βγεις έξω στον κόσμο, εκεί αντικρίζεις πολλές εκφράσεις από τους «φυσιολογικούς», που σε πληγώνουν. Πολλά παιδιά βρίσκουν το πρόβλημα μου ως αφορμή για να εκφράσουν τις κακίες που μάλλον μαθαίνουν από το σπίτι τους! Για μένα, αυτό είναι το χειρότερο! Από την άλλη όμως σκέφτομαι τα άτομα, που δυστυχώς είναι λιγότερα, που θέλουν και προσπαθούν να με βοηθούν. Με όποιον τρόπο μπορούν. Για να νιώθω παντού, όπου κι αν βρίσκομαι, αποδεκτός. Έτσι θα έπρεπε να μεγαλώνουν όλοι, με αγάπη, γνωρίζοντας ότι όλοι είμαστε ίσοι ανεξάρτητα από την εμφάνιση ή την κατάστασή μας
Από την Μαριάννα Γ.
Η ζωή ενός ατόμου με αναπηρία είναι σίγουρα διαφορετική. Και καθόλου εύκολη! Αρκετοί άνθρωποι προσπαθούν να καταλάβουν πώς είναι να ζεις με μια αναπηρία, αλλά κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει πραγματικά την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Με λένε Μαριάννα, είμαι 14 χρονών και μπορώ να κινηθώ μόνο με αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν περπάτησα ποτέ μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάνω συνεχώς συνεδρίες με φυσιοθεραπευτές προκειμένου να διατηρώ το σώμα μου σε κάποια ικανοποιητική φυσική κατάσταση. Και φυσικά πολλές ιατρικές εξετάσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα και ισορροπημένη διατροφή ώστε να διατηρώ το βάρος μου σταθερό.
Καθημερινά αντιμετωπίζω δυσκολίες, όπως το να πάω στο σχολείο μου, σε κάποιο κατάστημα ή γενικά να κινηθώ στο δρόμο. Η πρόσβαση στο σχολείο μου είναι δύσκολη, καθώς έχει πολλές σκάλες. Υπάρχει μόνο μία ράμπα, η οποία βοηθάει την πρόσβασή μου σε μία αίθουσα του πρώτου ορόφου, η οποία εδώ και τρία χρόνια «φιλοξενεί» την τάξη μου, καθώς δεν υπάρχουν καθόλου υποδομές για τις υπόλοιπες αίθουσες.
Επιπλέον, η πόλη στην οποία ζω δε διευκολύνει καθόλου την ζωή ενός ανθρώπου με αναπηρίες και δεν ενισχύει την αυτονομία του. Ποτέ δεν μου ήταν εύκολο να κινηθώ από ένα μέρος στο άλλο, να κάνω μια βόλτα όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Οπότεμ όπου και να πάω χρειάζομαι κάποιον να με βοηθάει. Τουλάχιστον, έτσι δεν μένω ποτέ χωρίς παρέα!
Όλο αυτό που αντιμετωπίζω καθημερινά με κουράζει, και πολλές φορές με στενοχωρεί. Έχω κλάψει όταν δεν μπόρεσα να πάω εκδρομές με τους συμμαθητές μου ή για μπάνιο στη θάλασσα. Αλλά δε θέλω να απομονωθώ στο σπίτι μου, εξαιτίας αυτών των δυσκολιών. Μέσα από την συνεχή υποστήριξη των γονιών και των φίλων μου προσπαθώ να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων και κάνω το καλύτερο δυνατό, ώστε να ζω πολλές όμορφες στιγμές μέσα στη μέρα, που με κάνουν να νιώθω χαρά και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ.
Θα ήθελα να μπορέσει η πόλη μου να εξελιχθεί και να δημιουργήσει δομές για άτομα με αναπηρία, ώστε να έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να ζούμε με αυτονομία και αξιοπρέπεια απολαμβάνοντας καθημερινά τις ανέσεις που οι άλλοι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητες, αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι!
Από την Ιωάννα Τ.
Πάνε πέντε χρόνια που έχω καθηλωθεί σε αυτό το καροτσάκι. Πέντε χρόνια κι όμως ακόμα δεν το έχω συνηθίσει, ακόμα δεν έχω καταφέρει να ξεπεράσω τις καθημερινές δυσκολίες. Δεν μπορώ να κινούμαι εύκολα, χρειάζομαι κάποιον να με φροντίζει, ωστόσο δεν δέχομαι βοήθεια από κανέναν. Δεν θέλω να με λυπούνται.
Μετά το ατύχημα έπρεπε να αλλάξω όλη μου την ζωή? δεν ήταν εύκολο πλέον να πάω στην δουλειά μου αλλά ούτε και να κινηθώ με άνεση για τις βασικές μου ανάγκες. Το χειρότερο ήταν πως έπρεπε να αλλάξω όλη την διαρρύθμιση του σπιτιού μου για να καταφέρνω να κινούμαι με το καροτσάκι. Ούτε αυτό ήταν εύκολο, καθόλου εύκολο. Τα πιο δύσκολα προβλήματα είναι αυτά που αντιμετωπίζω τώρα. Δεν μπορώ εύκολα να εργαστώ. Πλέον ο μόνος τρόπος θα ήταν να βρω μια δουλεία που να μπορώ να την κάνω από το σπίτι αλλά ούτε αυτό είναι εύκολο. Το χειρότερο όμως πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ πλέον να βγαίνω έξω με άνεση, δεν μπορώ να ζω την ζωή μου όπως πριν. Αυτή η ιδιαιτερότητα με την αναπηρία μου δεν με κάνει μόνο διαφορετική αλλά είναι και εμπόδιο τόσο σωματικό όσο και ψυχολογικό.
Από την Παναγιώτα Β.
Από τότε που είχα ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα και καθηλώθηκα στο αναπηρικό αμαξίδιο, άλλαξε η ζωή μου. Η καθημερινότητά μου έχει γίνει πολύ πιο δύσκολη, μιας και ακόμη και απλές δουλειές του σπιτιού ή απαραίτητες μετακινήσεις μετατρέπονται σε προκλήσεις. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η ζωή των αναπήρων δυσκολεύει και από την έλλειψη υποδομών, όπως ράμπες και θέσεις πάρκινγκ. Αλλά ακόμα και όταν αυτά υπάρχουν, δεν γίνονται πάντα σεβαστά από τους συμπολίτες μας.
Όλα αυτά τα έχω συνηθίσει πια, αλλά δεν παύουν να μου προκαλούν απογοήτευση, θλίψη, πικρία και ορισμένες φορές θυμό. Συχνά με πιάνει το παράπονο που η δική μου ζωή και καθημερινότητα απαιτεί τόση μεγάλη προσπάθεια σε σχέση με άλλους ανθρώπους αλλά από την άλλη πεισμώνω και γίνομαι πιο δυνατή. Εξάλλου το γεγονός ότι ζω το θεωρώ ανεκτίμητο!
Αγάπη στη διαφορετικότητα
Το δώρο (The Present) είναι μια μικρού μήκους ταινία κινούμενων σχεδίων του 2014, βασισμένη στο κόμικ “Perfeição” του Fabio Coala.
Ο πρωταγωνιστής ένα παιδί με ιδιαίτερες ανάγκες (ένα πόδι), συναντά ένα αθώο ανέμελο σκυλάκι με την ίδια ιδιαιτερότητα. Εκείνος στο σκοτάδι μπροστά σε μια οθόνη αναζητώντας την μοναχικότητα του, το σκυλάκι παίζοντας ανέμελα προσπαθεί να κερδίσει την παρέα του . Η χαριτωμένη παρουσία του μικρού κατοικίδιου, ξυπνά τον μικρό μας πρωταγωνιστή από την εύκολη λύση να κρύψει το πρόβλημά του πίσω από μια οθόνη. Θα καταφέρει άραγε το σκυλάκι να τον φέρει κοντά στα συναισθήματά του, και να τον οδηγήσει τελικά έξω από το πρόβλημα, στην κίνηση και την χαρά; Ωραίο πράγμα η άθληση, η γυμναστική, η επιμονή, η υπομονή, το πείσμα και η νίκη, ε;! Κι άμα γίνεται με καλή παρέα, είναι ακόμα πιο ωραίο!
Ακόμα και για μερικούς ανθρώπους που πιστεύουν ότι το παιχνίδι και η άθληση δεν θα τους κάνει καλό δείτε το βίντεο και κάντε τις παρακάτω δραστηριότητες:
Δραστηριότητες προσέγγισης της ταινίας: Το δώρο (The Present)
Εμπόδια ή προσβασιμότητα;
«Δικαιούμαστε να κινούμαστε ελεύθερα στην πόλη όπως και εσύ».
Αυτό είναι το μήνυμα που προβάλει τηλεοπτικό σποτ που ανέλαβε την πρωτοβουλία να δημιουργήσει η ΚΕΔΕ για την ανεμπόδιστη κυκλοφορία των ανθρώπων με αναπηρία.
Ο σεβασμός της διαφορετικότητας και των δικαιωμάτων του άλλου, και κατ’ επέκταση η καλλιέργεια συνείδησης σεβασμού των ανθρώπων με αναπηρίες, η διασφάλιση της απρόσκοπτης και ανεμπόδιστης προσβασιμότητας τους με την αποτροπή εμποδίων στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον έχει πολλή μεγάλη σημασία .
Οι δήμοι όλης της χώρας συνεχώς και αδιαλείπτως θα έπρεπε να φροντίζουν για να είναι «ορατοί » οι άνθρωποι με αναπηρίες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους.
Ακόμη και πολλά σχολεία δεν είναι δυστυχώς εύκολα προσβάσιμα σε μαθητές με αναπηρία: δεν υπάρχουν επαρκείς υπηρεσίες μεταφοράς των μαθητών στο σχολείο, τα κτίρια δεν είναι προσαρμοσμένα για να δεχτούν μαθητές με αναπηρία, το εποπτικό υλικό είναι ανεπαρκές και το ανθρώπινο δυναμικό συχνά δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες.
Αλλά και σε άλλες δραστηριότητες της καθημερινής ζωής των ανθρώπων με κινητική αναπηρία δεν είναι καλύτερα τα πράγματα…. ειδικά στη μικρή μας χώρα που πάσχει από έλλειψη πολλών υποστηρικτικών υποδομών…..
ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ “ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗ”
NO PARKING- SHORT FILM 2011
(για μεγάλα παιδιά)
Σενάριο / Σκηνοθεσία: ΣΤΑΜΟΣ ΤΣΑΜΗΣ
«Η εποχή που ζούμε δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο ιδεαλισμό…. τα ιδανικά βρίσκονται σε παρακμή. Οι περισσότεροι άνθρωποι μπροστά στα καθημερινά προβλήματα ζωής που αντιμετωπίζουν ή στο κυνηγητό του κέρδους και της επιτυχίας είναι εύκολο να χάσουν την ευαισθησία τους ΚΑΙ ΝΑ να γίνουν αναίσθητοι απέναντι στις κοινωνικές ομάδες που θέλουν στήριξη, όπως στα άτομα με αναπηρία.
Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) είναι αδιαπραγμάτευτο συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.»
My brother O ADERFOS MOU
Η ταινία
Παραμονή Χριστουγέννων. Σε ένα πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο ένας νεαρός με ένα σιδερένιο λοστό προκαλεί το απόλυτο χάος
Ταινία μικρού μήκους: ” Ο αδελφός μου” 4’15”
Παραμονή Χριστουγέννων. Σε έναν πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο ένας νεαρός άνδρας με λοστό προκαλεί απόλυτο χάος…
Σκηνοθεσία: Θόδωρος Παπαδουλάκης
Σεναριογράφος: Παναγιώτης Παπουτσάκης
Παραγωγός: Δημήτρης Ξενάκης, Αλεξάνδρα Μανουσάκη
DOP: Βαγγέλης Κατριτζιδάκης
Σκηνογράφος: Douglas Foote Παραγωγή: IndigoRespectous View Productions www.respectlife.gr ).
Με την ταινία μικρού μήκους, Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ Ο σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης, μας παρουσιάζει ένα θυμωμένο παιδί που σπάει στο πέρασμά του ό,τι υπάρχει μπροστά του και περιγράφει την καθημερινότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν στα Χανιά τα Αμεα αλλά και οι οικογένειές τους. Μετά τη σύλληψή του κάνει flashback στα γεγονότα που τον οδήγησαν σε αυτή του τη συμπεριφορά. Η μικρή του αδερφή σε αμαξίδιο, και η αφιλόξενη πόλη, να μην την αφήνει να κινηθεί. Το φιλμάκι είναι εξαιρετικό και αποτελεσματικό. Δεν υποκινεί σε βία, ο νεαρός υφίσταται τις συνέπειες των πράξεών του. Η οικογένεια του δεν τον επιδοκιμάζει, απλά τον συμπονά. Αυτό είναι το “κοινωνικό μάρκετινγκ” .
Η Αλεξάνδρα Μανουσάκη, το Οινοποιείο Μανουσάκη, η Παγκρήτια Ένωση Αμερικής (PAA) και η Indigo View Productions ένωσαν έπειτα τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν μια ταινία μικρού μήκους για να επιστήσουν περισσότερη προσοχή στο πρόβλημα και να δείξουν ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει τη διαφορά αλλάζοντας το συνήθειες και απαιτώντας καλύτερα πρότυπα από την κοινότητά μας. Να σκεφτούμε πέρα από τη δική μας άνεση και να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε τις κοινότητές μας μεταξύ μας επί ίσοις όροις.
Η ταινία ,αποτελεί μια διαδικτυακή καμπάνια για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα στις πόλεις σε όλη την Ελλάδα. Όλοι έχουμε δει οχήματα να μπλοκάρουν ράμπες αναπηρικών αμαξιδίων, εστιατόρια και καφετέριες να γεμίζουν τους χώρους των πεζοδρομίων με τραπέζια, καρέκλες, διαφημιστικές πινακίδες. Είναι η πραγματικότητα του κακού πολεοδομικού σχεδιασμού, αλλά κυρίως είναι θέμα κατάφωρης ασέβειας προς τους συνανθρώπους μας, θέμα ανθρώπινης ευπρέπειας. Και μας αφορά όλους.
«Συγγνώμη, να περάσω;» Πόσο προσβάσιμη είναι τελικά η Θεσσαλονίκη σε άτομα με αναπηρικό αμαξίδιο;
Θεσσαλονικείς (και μη) περιγράφουν πώς είναι η ζωή σε μια πόλη, που μερικές φορές σε θεωρεί σχεδόν αόρατο….
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να διαβάσετε το άρθρο
Τι είναι ένας προσβάσιμος χώρος;
Όπως αναφέρουν οι cool_crips, είναι σύνηθες φαινόμενο, το να ρωτάς κάποιον αν ο χώρος είναι προσβάσιμος και να μην είναι σίγουρος. Για πολλούς, δεν είναι ξεκάθαρο το τι καθιστά έναν χώρο, είτε εσωτερικό είτε εξωτερικό κατάλληλο, για το αναπηρικό αμαξίδιο.
Πρώτα απ’ όλα, είναι πάντοτε ευκολότερο να πάει κανείς σε μέρος, όπου υπάρχει κοντά κάποια συγκοινωνία, ή πάρκινγκ. Όσον αφορά την είσοδο ενός κλειστού χώρου, είναι σημαντικό, το να μην υπάρχουν σκαλιά ή έδαφος με μεγάλη κλίση. Η πόρτα θα πρέπει να ξεπερνάει το πλάτος των 80cm., ώστε να εισέλθει με άνεση το αμαξίδιο και ιδανικά να ανοίγει αυτόματα (ή τουλάχιστον να μην είναι βαριά). Φυσικά, η ύπαρξη των ασανσέρ, κάνει πάντα καλύτερα τα πράγματα, αρκεί τα κουμπιά να βρίσκονται στο κατάλληλο ύψος. Και τέλος, προσβάσιμες τουαλέτες.
«Θέλουμε να βγαίνουμε από το σπίτι χωρίς να σκεφτόμαστε την τουαλέτα. Αυτό το κάνουν πολλά ανάπηρα άτομα. Σκεφτόμαστε πόσες ώρες έχουμε να κατουρήσουμε, πόσες ώρες θα είμαστε έξω από το σπίτι, γιατί πολύ σπάνια θα βρεις μια προσβάσιμη τουαλέτα.», δηλώνουν οι cool_crips.
Όταν πρόκειται για ανοιχτό χώρο, κρίνεται αναγκαία η ύπαρξη τουλάχιστον μίας διαδρομής με σκληρό και επίπεδο υλικό. Οι διάδρομοι ιδανικά, να έχουν πλάτος άνω των 80cm. και σε ορισμένα σημεία να είναι φαρδύτεροι, σε περίπτωση που βρεθούν μαζί δύο αμαξίδια.
Το να εισέλθεις σε έναν χώρο, δεν τον καθιστά προσβάσιμο. Τον καθιστά όμως, όταν είναι σε θέση το άτομο με αμαξίδιο να εισέλθει μόνο του, χωρίς επιπλέον βοήθεια. Να έχει την ελευθερία να κινηθεί, δίχως να τον απασχολεί το πού θα κατουρήσει, αν χωράει να περάσει και αν φτάνει τα κουμπιά του ασανσέρ.
Προσβασιμότητα, σημαίνει αυτονομία.
“Αυτό που μας ενώνει”-Για μια πόλη προσβάσιμη
Πατήστε στην εικόνα κάτω και δείτε μια όμορφη παρουσίαση από τους μαθητές και τις μαθήτριες της Ε΄ τάξης του 2ου Δημοτικού σχολείου Βελεστίνου Μαγνησίας και τη δασκάλα τους Αγγελική Κουβάτα.
ΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΧΕΡΙ – Ταινία μικρού μήκους – 7ο Δημοτικό Σχολείο Πρέβεζας (REACH OUT YOUR HAND)
Μια τρυφερή ταινία μικρού μήκους με θέμα τη διαφορετικότητα και τον σχολικό αποκλεισμό, που δημιούργησαν οι μαθητές της Στ’ τάξης του 7ου Δημοτικού Σχολείου Πρέβεζας, η οποία διακρίθηκε κερδίζοντας το Β΄ βραβείο ταινίας Μυθοπλασίας στον 2ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους «Ένας πλανήτης… μια ευκαιρία». Σενάριο-σκηνοθεσία-επεξεργασία: Λέκκα Ναταλία (Εκπαιδευτικός Μουσικής) – Βαγγελάκη Κωνσταντίνα (Εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής)
Η μετάφραση έγινε από την Εκπαιδευτικό Αγγλικών του Σχολείου, Καλλίνικου Σπυριδούλα
Ένα πολύ εμπνευσμένο και ισχυρό μήνυμα για την αυτοϊκανοποίηση ευγνωμοσύνη , θα μας δώσει η παρακάτω υπέροχη ταινία με τίτλο My shoes”:“Παραπονέθηκα γιατί δεν έχω παπούτσια μέχρι που συνάντησα ένα άλλο άτομο που δεν έχει πόδια”.
“Προσέξτε τι επιθυμείτε! Μην ζηλεύεις άλλο άτομο, δεν θα είσαι ποτέ σε ειρήνη με τον εαυτό σου αν προσπαθείς να γίνεις κάποιος άλλος. Μπορεί να έχεις ικανότητες που μπορεί να μην έχει. Και επιπλέον δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από αυτό το άλλο άτομο. Μην θέλετε να είστε άλλο άτομο, γιατί δεν ξέρετε αν μπορείτε να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα κάποιου άλλου.”
Ένα εξαιρετικό μήνυμα ευγνωμοσύνης για αυτά που έχουμε αντί για αυτά που δεν έχουμε. Πρέπει να λατρεύουμε όλα όσα έχουμε κάθε δευτερόλεπτο που ζούμε. Γιατί; Μπορεί να εύχεσαι να ήσουν πιο πλούσιος, πιο έξυπνος ή πιο όμορφος όταν υπάρχουν άνθρωποι που θα εύχονταν να έχουν αυτό που κάνεις. Η αυτοϊκανοποίηση μόνο ανοίγει έναν δρόμο για ικανοποίηση και ευτυχία.
Μερικές φορές θέλουμε να μπούμε στη θέση κάποιου άλλου, χωρίς να γνωρίζουμε όλα τα πράγματα που το συνοδεύουν… ότι οι άλλοι μπορεί να είναι χειρότερα από εμάς…Μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες με τον εαυτό μας και τη ζωή μας γιατί είναι μοναδική και έχουμε μόνο μία.
O καθένας πρέπει να βρει την ικανότητά του σε οποιαδήποτε κατάσταση γιατί ο καθένας έχει τα δικά του πράγματα να ανησυχεί. Δεν θα το μάθουμε μέχρι να μπούμε στη θέση του .
Νομίζω ότι το μήνυμα είναι πως “Πονάει να ζηλεύουμε αυτά που έχουν οι άλλοι, αλλά το πιο σοφό είναι να είμαστε ευγνώμονες για την υγεία μας και για αυτά που έχουμε στο παρόν, συνειδητοποιώντας ότι έχουμε όλα όσα χρειάζονται σε αυτή τη ζωή! Είναι σοφό να αγαπάμε αυτό που έχουμε αυτή τη στιγμή και να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να αποκτήσουμε τα πράγματα που πάντα θέλαμε. Τα πάντα δεν είναι χρήματα σε αυτόν τον κόσμο. Τα χρήματα δεν μπορούν πάντα να διατηρήσουν την ευτυχία… υπάρχουν πράγματα πολύ πιο σημαντικά !!!
Να είσαι ο εαυτός σου…να είσαι θετικός… δούλεψε σκληρά… δούλεψε σοφά… και… να είσαι ταπεινός… αύριο όλοι έχουμε τις ευκαιρίες μας..
Τι εύχεται το αγόρι για τα παπούτσια του;
Τι ήθελαν να συμβεί τα αγόρια;
Τι εύχονται τα αγόρια για το μέλλον τους;
Δείτε ένα όμορφο Sway
από την εκπαιδευτικό Θεοκτίστη Παπαζώη
Τα παπουτσάκια που λένε παραμύθια
ENA ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ…
ΤΗΣ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΕΤΡΑΚΗ
ΜΕ ΤΙΤΛΟ: Φίλοι φως φανάρι
Μια όμορφη κι εύκολη, τρισδιάστατη κατασκευή για την Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία, από την Χρωματιστή τάξη.
Πατώντας πάνω στην εικόνα, μεταφερθείτε στον ιστότοπο και δείτε λεπτομέρειες…
ΤΑΠΕΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ
από τη Σωτηρία Κίτσιου
Πατήστε πάνω στην εικόνα και δείτε άλλο ένα αρχείο από το υλικό της Σωτηρίας Κίτσιου:
Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τις τάπες επιβράβευσης της Σωτηρίας , πατώντας στην εικόνα κάτω. Θα δείτε μια μεγάλη συλλογή ταπών διαφόρων θεμάτων στον ιστότοπό της “Εκπαιδεύοντας… χαρούμενα παιδιά!
Μια ιδέα για παραγωγή γραπτού λόγου με θέμα “την αναπηρία και την ενσυναίσθηση”
Δημιουργός υλικού: Σωτηρία Κίτσιου
Μια παρουσίαση για την Παγκόσμια ημέρα αναπηρίας με εικόνες για συζήτηση και προβληματισμό με τα παιδιά:
Δημιουργός υλικού: Σωτηρία Κίτσιου
Δείτε την παρουσίαση πατώντας πάνω στην εικόνα…
Η διαφορετικότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες
Το βίντεο αποτελεί δημιουργία της φοιτήτριας Ειδικής Αγωγής, Κατερίνας Γιαλετζή, ως μέρος της παρουσίασής της στο γεγονός 100 Χιλιάδες Ποιητές για την Αλλαγή, στο Βόλο.
Η διαφορετικότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες
Παιδιά με Αναπηρία, Aόρατα στα Σχολεία (ActionAid)
Τα άτομα με αναπηρία δε ζητάνε να γίνει η ζωή τους ευκολότερη. Ζητάνε να γίνει η ζωή τους ΙΣΗ με τη δική μας. Στόχος πρέπει να είναι όχι η τυπική, αλλά η πραγματική ισότητα, η οποία σημαίνει ίσες ευκαιρίες στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Αυτό που πρέπει να επιδιώκεται είναι ο σεβασμός της ατομικής και ομαδικής ιδιαιτερότητας.
Κατόπιν Εκμεταλευόμαστε τον Οδηγό (Προσφορά της Δημοκρατικής Παιδείας) για να εκμεταλευτούμε τις δραστηριότητες
Τον οδηγό μπορείτε επίσης να τον κατεβάσετε εδώ
Με αφορμή την ημέρα αυτή το Εθνικό Ίδρυμα Κωφών (Ε.Ι.Κ.) επικεντρώνει κυρίως την προσοχή μας στις ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Κωφοί και βαρήκοοι άνθρωποι στη χώρα μας.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά τους είναι το πρόβλημα της επικοινωνίας τους με τον υπόλοιπο κόσμο, δηλαδή με τους ακούοντες. Το πρόβλημα αυτό είναι πολύ σοβαρό, γιατί τους απομονώνει από την πληροφόρηση, την εκπαίδευση, την ενημέρωση, την ψυχαγωγία, τις συνδιαλλαγές τους με τις υπηρεσίες, τις οικογενειακές και κοινωνικές συναναστροφές και γενικά από την κοινωνία.
Το μήνυμα της Διοικήτριας – Προέδρου Δ.Σ. του ΕΙΚ για τις Δεκεμβρίου, Παγκόσμια ημέρα ανθρώπων με αναπηρία:
Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος αυτού είναι η παροχή υπηρεσιών πρόσβασης για τους κωφούς/βαρήκοους στην επικοινωνία με διάφορους τρόπους και μέσα. Τα μέσα αυτά θεωρούνται απαραίτητα από τους επιστήμονες, καθώς και από τους ίδιους τους κωφούς/βαρήκοους και συχνά αναφέρονται στις διεθνείς συμβάσεις και τα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών, π.χ. η παροχή διερμηνέων νοηματικής γλώσσας (ΕΝΓ για την Ελλάδα), υποτιτλισμού, ταυτόχρονης μετατροπής ομιλίας σε γραπτό κείμενο, χειλεανάγνωσης κτλ. Χωρίς τις ειδικές αυτές υπηρεσίες οι κωφοί/βαρήκοοι συνάνθρωποί μας δεν έχουν ισότιμη πρόσβαση στην επικοινωνία και επομένως στην κοινωνία.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος της επικοινωνίας των Κωφών/βαρήκοων συνανθρώπων μας με την ευρύτερη κοινωνία, αρκετά ιδρύματα δημιούργησαν τα τελευταία χρόνια και λειτουργούν με μεγάλη επιτυχία νέες και σύγχρονες υπηρεσίες παροχής διερμηνέων Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας και χειλεανάγνωσης, είτε δια ζώσης, είτε εξ αποστάσεως. Στόχος της υπηρεσίας αυτής είναι η διασφάλιση της ισότιμης πρόσβασης των κωφών και βαρήκοων ατόμων στην επικοινωνία τους με τους ακούοντες (π.χ. υπηρεσίες, νοσοκομεία, δικαστήρια, αστυνομία, ΚΕΠΑ, επισκέψεις σε γιατρούς, δικηγόρους, τράπεζες, ΔΕΚΟ, ΟΑΕΔ, ΚΕΠ, προσωπικά ραντεβού και συνομιλίες, παραγγελίες κ.τ.λ.).
Ειδικότερα, η υπηρεσία παροχής διερμηνείας εξ αποστάσεως (RELAY SERVICE) η οποία λειτουργεί από το 2019 σε 24ωρη βάση μέσω ενός βίντεο-τηλεπικοινωνιακού κέντρου στο ΕΙΚ με διερμηνείς ΕΝΓ και μιας ειδικής πλατφόρμας για κινητά τηλέφωνα, παρέχει για πρώτη φορά στην Ελλάδα πλήρη πρόσβαση των κωφών/βαρήκοων πολιτών στα αγαθά της τηλεφωνίας, εξυπηρετώντας περίπου 12.000 άτομα από όλη την Ελλάδα.
Ας δούμε ένα μήνυμα των μαθητών του Δημοτικού Σχολείου Κωφών και Βαρηκόων Πανοράματος
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, το 80% των ανθρώπων με αναπηρία ζει στις αναπτυσσόμενες χώρες. Πάνω από 168 χώρες έχουν πλέον υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ), που τέθηκε σε ισχύ πριν μια δεκαετία. Μια νέα ανάλυση της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος ‘Αντζελες (UCLA) διερευνά κατά πόσο έχει εφαρμοσθεί η Σύμβαση μέσα στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν. Μεταξύ άλλων ευρημάτων, αναφέρει ότι: – Μόνο μία στις τέσσερις χώρες (24%) έχουν συντάγματα που ρητά απαγορεύουν τη διάκριση κατά των ΑμεΑ ή εγγυώνται ίσα δικαιώματα γι’ αυτά τα άτομα. – Μόνο το 28% των χωρών προστατεύουν συνταγματικά το δικαίωμα στην εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία, με συνέπεια τα παιδιά αυτά να αντιμετωπίζουν συχνά σημαντικά εμπόδια στη μόρφωσή τους, ιδίως στις χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Μόνο το 12% των χωρών έχουν ειδικά σχολεία για ΑμεΑ και συχνά αυτά τα ιδρύματα περιορίζονται σε συγκεκριμένες αναπηρίες. – Μόνο το 18% των χωρών προστατεύουν συνταγματικά το δικαίωμα των ΑμεΑ στην εργασία, με συνέπεια η ανεργία να είναι αυξημένη για αυτά τα άτομα.
”ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ – ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ”- ταινία
Η παρακάτω ταινία μικρού μήκους δημιουργήθηκε στα πλαίσια ενός σχολικού προγράμματος ευαισθητοποίησης παιδιών και δασκάλων για τη διαφορετικότητα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Κομοτηνής. Τα παιδιά αφού είδαντην ταινία συζητήσαν τα θέματα που προέκυψαν, έλυσαν απορίες και διατυπώσαν απόψεις. Στη συνέχεια ακολούθησαν βιωματικές δραστηριότητες με ειδικά υλικά και αντικείμενα, στις οποίες τα παιδιά κλίθηκαν να «μπουν» στο σώμα ενός ατόμου με κάθε μορφή αναπηρίας, να βιώσουν τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει αυτό το άτομο αισθητηριακά (ακοή, όραση, αφή), κινητικά, χωροταξικά και επικοινωνιακά. Τα παιδιά έδειξαν τρομερό ενδιαφέρον, ήρθαν πιο κοντά σε δυσνόητες έννοιες και άγνωστες καταστάσεις και στο τέλος του προγράμματος κατέληξαν σε ένα συμπέρασμα: «Κυρία, τελικά οι άνθρωποι φέρονται άσχημα γιατί δεν ξέρουν κι όταν δεν ξέρεις κάτι, το φοβάσαι..»
Επιμέλεια : Αντωνοπούλου Μαρία, Ειδική Παιδαγωγός (M.Ed)
Τεχνική Υποστήριξη (και ψυχολογική!) : Μαναβοπούλου Πόλυ, Εκπαιδευτικός
Το τραγούδι του Ε.Ε.Ε.ΕΚ. Τρικάλων για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.
Πάντως σταδιακά η κατάσταση εμφανίζει βελτίωση στο εργασιακό πεδίο, καθώς ενισχύεται διεθνώς η τάση να μη γίνονται διακρίσεις κατά των ΑμεΑ στους χώρους εργασίας. – Μόνο το 26% των χωρών έχουν σύνταγμα που εγγυάται ρητά το δικαίωμα των ΑμεΑ στην υγεία. Μόνο το 11% των χωρών προβλέπουν πληρωμένη άδεια για τους γονείς προκειμένου να φροντίσουν τις ανάγκες υγείας των παιδιών τους με αναπηρία. Αποτελεί πάντως θετική εξέλιξη ότι από τα συντάγματα των χωρών που υιοθετήθηκαν μετά το 2010, πάνω από δύο στα τρία (68%) απαγορεύουν τις διακρίσεις με βάση την αναπηρία, το 58% εγγυώνται το δικαίωμα των ΑμεΑ στην εργασία και το 63% το δικαίωμα στην εκπαίδευση για τα παιδιά με αναπηρία. Αλλά, σύμφωνα με τη μελέτη, η ανθρωπότητα συνολικά απέχει ακόμη από το επιθυμητό επίπεδο, όσον αφορά την αντιμετώπιση των ΑμεΑ.
Το Nevronas FESTival, το μεγαλύτερο Προσβάσιμο και Συμπεριληπτικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών της Ελλάδας, που διακρίθηκε ως άριστη πρακτική στα Diversity, Equity & Inclusion Awards 2024 με Platinum και Gold βραβεία, παρουσιάζει ανάπηρους και μη ανάπηρους καλλιτέχνες και συμπεριληπτικά καλλιτεχνικά σχήματα, δίνοντας την ευκαιρία σε μικρούς και μεγάλους, να απολαύσουν χωρίς περιορισμούς, Θέατρο, Μουσική/Συναυλίες, Χορό, Εκθέσεις, Ταινίες, Εργαστήρια, Performances, εμπνευσμένες Ομιλίες και Συζητήσεις σημαντικού πολιτιστικού, και όχι μόνο, ενδιαφέροντος.
Το Nevronas FESTival δεν είναι ένα ακόμη φεστιβάλ… Είναι μια πρόγευση της ιδανικής κοινωνίας… όπου ο καθένας, τυπικός ή νευροδιαφορετικός, ανάπηρος ή μη, μπορεί να συμμετάσχει και να αναπνεύσει ελεύθερα! Το FESTival είναι οι άνθρωποί του… Κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες, εθελοντές και επισκέπτες προστίθενται στην οικογένεια του Nevronas, και συναντιούνται στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων σε μια μεγάλη γιορτή για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό. Το FESTival έχει στόχο… Να αναδείξει το ταλέντο και την αξία των ανάπηρων καλλιτεχνών, να επικοινωνήσει τις ιστορίες και τις δράσεις τους για ισοτιμία και να υποστηρίξει έμπρακτα τις προσπάθειες της αναπηρικής κοινότητας.
“Η τέχνη, άμα την ρωτήσετε, δεν ξέρει τι είναι αναπηρία” Θόδωρος Δασκαλάκης
Γιατί η Τέχνη δεν κάνει διαχωρισμούς. Η Τέχνη είναι από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο και ομορφαίνει τη ζωή μας! Γιατί η Συμπερίληψη και η Προσβασιμότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής και πολιτιστικής μας πραγματικότητας. Γιατί η Συμπερίληψη και η Προσβασιμότητα είναι προτεραιότητα και γίνονται πραγματικότητα!\
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
Διαδικτυακό και άλλο υλικό που μπορούμε να αξιοποιήσουμε για να μιλήσουμε για την αναπηρία αλλά και τη συμπερίληψη.
Μια πολύ όμορφη ταινία μικρού μήκους είναι και η παρακάτω που μας τονίζει την σημασία της εκμάθησης της νοηματικής γλώσσας! Αν και τα περισσότερα άτομα με προβλήματα ακοής μπορούν να διαβάζουν τα χείλη των ομιλούντων , η χρήση της νοηματικής γλώσσας , είναι εξαιρετικά σημαντική, ουσιαστική και χρήσιμη….κάνει πιο εύκολη την επικοινωνία και δεν είναι καθόλου δύσκολο να την μάθει κάποιος. Σε πολλές χώρες στην Ευρώπη διδάσκεται ακόμη και μέσα στα σχολεία διότι είναι μια μοναδική και εκφραστική γλώσσα! Η πρακτική αυτή βοηθά τα άτομα με προβλήματα ακοής να έχουν πραγματικά αυτοπεποίθηση. Ας δούμε παρακάτω την ταινία η οποία αποτυπώνει πολύ καλά το αίσθημα της μοναξιάς που νοιώθουν τα κωφά και βαρήκοα άτομα!
Παιδικά Παραμύθια & Ιστορίες στην Ελληνική Νοηματική
Οι Ιστορίες στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα περιέχουν αφήγηση στην ΕΝΓ και δημιουργήθηκαν στα πλαίσια του προγράμματος ΣΕΠΠΕ «Διδασκαλία της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας ως Πρώτης Γλώσσας και Εξατομικευμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα για Κωφά Παιδιά» ΝΟΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Περιλαμβάνει επιλεγμένες ιστορίες από τα Ανθολόγια της Δ΄ και της Ε΄ Δημοτικού, που είναι βασισμένες στην προφορική παράδοση, μύθους του Αισώπου και ανέκδοτα, την απόδοση μιας ιστορίας χωρίς λόγια και ιστορίες με εικόνες. Οι ιστορίες εμπλουτίζονται συνεχώς.
Βρείτε το υλικό πατώντας στην παρακάτω εικόνα και κατόπιν επιλέξτε το κάθε παραμύθι πατώντας πάνω στην αντίστοιχη εικόνα.
Small Talk – Αναπηρία και Προσβασιμότητα
Αφιλτράριστες, αυθόρμητες και σουρεαλιστικές συνεντεύξεις με παιδιά, πάνω στα μεγάλα και μικρά θέματα της καθημερινότητάς μας. Mε αφορμή τον εορτασμό των 5 χρόνων ΚΠΙΣΝ, συζητάμε για την προσβασιμότητα -έναν από τους βασικούς πυλώνες του σχεδιασμού, της κατασκευής και της λειτουργίας του Κέντρου Πολιτισμού- μέσα από αυθόρμητες συνεντεύξεις με μαθητές νηπιαγωγείου και δημοτικού από σχολεία της Καλλιθέας.
Πώς μπορούμε εμείς να βοηθήσουμε τα άτομα με Αναπηρία (ΑΜΕΑ);
Θα μας δώσει το παράδειγμα η μικρή Μαρία:’
O Νικόλας ένα «αλλιώτικο» αγόρι και η Μαρία γίνονται φίλοι
Η μικρού μήκους ταινία «Cuerdas» (Χορδές), του Ισπανού σκηνοθέτη Pedro Solis,Η μικρού μήκους ταινία «Cuerdas» (Χορδές), του Ισπανού σκηνοθέτη Pedro Solis, η οποία μάλιστα απέσπασε βραβείο «Goya» ως καλύτερη μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, πραγματεύεται την τρυφερότητα και τη φιλία ανάμεσα σε δύο παιδιά, ένα εκ των οποίων πάσχει από εγκεφαλική παράλυση.
Σε αυτό παρακολουθούμε την ιστορία μιας «διαφορετικής» φιλίας. Στην τάξη της Μαρίας έρχεται ένας καινούριος μαθητής, ο οποίος βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο. Η Μαρία αγκαλιάζει -μεταφορικά και κυριολεκτικά- τον καινούριο της συμμαθητή, επινοώντας τρόπους να γεφυρώσουν τις διαφορές τους.
Πρόκειται για μια άκρως συγκινητική ιστορία φιλίας που μας θυμίζει ότι όταν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχουν όρια, φραγμοί, φόβοι και ταμπού –γιατί η αγάπη βρίσκει τρόπο.
To βίντεο, που θα παρακολουθήσετε είναι στα Ισπανικά με Ελληνικούς υπότιτλους. Τα συμπεράσματα και τα συναισθήματα στο βίντεο, που ακολουθεί δικά σας…
Υπόθεση : Η Μαρία είναι ένα μικρό κορίτσι που πηγαίνει σχολείο. Παρακολουθεί τα μαθήματά της, παίζει με τις φίλες της, κάνει ότι και οι συμμαθητές της. Μία μέρα έρχεται στην τάξη ένα μικρό αγόρι, ο Νικόλας, που δεν κάνει τίποτα απ’ ότι κάνουν οι συμμαθητές του. Ένα αγόρι «αλλιώτικο» από τα άλλα!
Ο Νικόλας κινείται με αναπηρικό καροτσάκι και δεν μπορεί να εκφραστεί όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Και ενώ όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές του τρομάζουν μπροστά στην αναπηρία του και απομακρύνονται, η Μαρία είναι η μόνη που του δίνει σημασία, γίνεται φίλη και μικρή «δασκάλα» για τον Νικόλα.
Οι ιδιαιτερότητες του αγοριού δεν πτοούν τη μικρή Μαρία η οποία εφευρίσκει πρωτότυπους τρόπους για να παίξει μαζί του, αποκτώντας σιγά σιγά ένα σπάνιο δέσιμο, το οποίο αντιλαμβάνεται και το αγόρι, παρότι δεν μπορεί να το εκφράσει.
Μία μέρα το αγόρι «φεύγει» από το σχολείο… και η Μαρία βρίσκει στο άδειο του αναπηρικό καροτσάκι το σχοινί που αποτέλεσε το μέσο για να έρθουν πιο κοντά τα δύο αυτά παιδιά. Από εκείνη τη στιγμή το σχοινί θα βρίσκεται πάντα στο χέρι της Μαρίας να της θυμίζει τον Νικόλα και τη φιλία τους. Η στιγμή αυτή είναι καθοριστική για την Μαρία και το μέλλον της. Αποφασίζει να γίνει Δασκάλα σε παιδιά με ιδιαιτερότητες!
“Βλέπω … νιώθω….ακούω”
Η Αληθινή Ιστορία του Εμμανουέλ – Παραμύθια για παιδιά”
Ο Εμμανουέλ αποδεικνύει ότι αρκεί ένα πόδι για να καταφέρεις σπουδαία πράγματα. Κι αρκεί ένας άνθρωπος για να αλλάξει τον κόσμο. Δεν είμαστε τέλειοι, μπορούμε όμως να γίνουμε ο καλύτερος εαυτός μας.
Μαλάικα
Το «Μαλάικα» είναι η ιστορία ενός παιδιού που μεγαλώνει δίχως χέρια στη Ρουάντα. Ένα αθώο θύμα του εμφύλιου πολέμου, ζει μέσα στη φτώχεια αλλά δε χάνει ποτέ το χαμόγελό του. Και με τη βοήθεια της δασκάλας του, της Μάριαν, μαθαίνει να ζωγραφίζει με τα πόδια. Ο Μαλάικα, που στα σουαχίλι σημαίνει άγγελος, ελπίζει κάποια μέρα να γίνει ένας σπουδαίος ζωγράφος. Μια ιστορία για τη σκληρή πραγματικότητα, αλλά και για τη δυνατότητα που έχουν τα όνειρα να μεταμορφώνουν τον κόσμο.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα
Συγγραφέας: Λάκης Φουρουκλάς
Εικονογράφηση: Δημοτικό σχολείο Αθηένου, κύκλος Β’
Ζωγραφιά εξωφύλλου: Παρασκευή Παπαντωνίου, Ε1
Έκδοση: Αυτοέκδοση
Δυσλεξία
Στίχοι – μουσική, διδασκαλία, συνοδεία πιάνου: Κατερίνα Στάθη Video,
μοντάζ: Ιάσων Κενάνογλου @jasonkenanoglou
Ηχογράφηση, επεξεργασία ήχου τραγουδιού, συνοδεία ηλεκτρικής κιθάρας,
ντραμς: Γιώργος Στάθης @George Stathis
Υποτιτλισμός: Δημήτρης Μπατάλης
Το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο «Ο Τυφώνας» της Όλγας Κέγκου, εικονογράφηση Βιβή Μαρκάτου, εκδόσεις ΕΛΚΥΣΤΗΣ. @special_edu_olga @ekdoseis_elkistis @vivimarkatos
Λίγα λόγια για το βιβλίο «Ο Τυφώνας»: Ο μικρός Τόμας διασχίζει την πόρτα του Δημοτικού με μεγάλη του χαρά. Όμως, καθώς προσπαθεί να γράψει το όνομά του, ένας Τυφώνας εμφανίζεται ξαφνικά πάνω από το κεφάλι του. Τα γράμματα αρχίζουν να παίζουν παράξενα παιχνίδια και ο Τόμας ανησυχεί πολύ. Τι θα κάνει με αυτόν τον Τυφώνα που δεν απομακρύνεται ποτέ από κοντά του; Πώς θα τον αντιμετωπίσει; Ευτυχώς που η κυρία Αλεξία έχει καταστρώσει ένα σχέδιο! Ποιο είναι αυτό; Θα το μάθετε διαβάζοντας αυτήν την ιστορία! Ένα βιβλίο για τους μικρούς μας φίλους με δυσλεξία αλλά και για τους μικρούς μας φίλους χωρίς δυσλεξία.
Για την ηχογράφηση και βιντεοσκόπηση συνεργάστηκαν εκπαιδευτικοί του 2ου Δημοτικού Σχολείο Παιανίας υπό την καθοδήγηση του Διευθυντή Ελευθέριου Μαραγκουδάκη και την έγκριση του Συλλόγου Διδασκόντων.
«Με κοιτάζουν και νομίζουν ότι είμαι χαζός»
ένα συγκλονιστικό video για την δυσλεξία
Η βραβευμένη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους “Είμαι δυσλεκτικός” (I am dyslexic) αποτυπώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πώς βιώνει ένα δυσλεκτικό παιδί έναν κόσμο φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από βιβλία.
Πρόκειται για ένα animation που δημιούργησαν δύο Νορβηγοί φοιτητές, ο (24χρονος πια) Μαντς και η (23χρονη) Κέιτι και το οποίο παρακολουθεί έναν μαθητή με δυσλεξία. Περιγράφει πώς το παιδί παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που του θέτει το μαθησιακό του πρόβλημα, καταφέρνει να επιβιώσει στο εκπαιδευτικό σύστημα. Η ταινία χρησιμοποιεί ισχυρές μεταφορές για να απεικονίσει αυτά τα συναισθήματα, ακολουθώντας ένα μικρό αγόρι στο ταξίδι του για να ανεβεί σε ένα βουνό – σε έναν κόσμο φτιαγμένο από βιβλία.
Οι μαθητές με δυσλεξία πρέπει να είναι υπερήφανοι για το ποιοι είναι και δεν πρέπει να αισθάνονται μόνοι τους. Η δυσλεξία είναι απλά μια μαθησιακή δυσκολία που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ώστε να βοηθήσουμε κάθε παιδί που την παρουσιάζει
AM DYSLEXIC Short Animated Student Film
Mical: Η βραβευμένη ταινία μικρού μήκους που υμνεί την προσπάθεια ενός δυσλεκτικού παιδιού να γράφει και να διαβάζει
Η μικρού μήκους ταινία Mical που βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Pat Jones OBE αφηγείται την ιστορία της ζημιάς που προκαλείται στα παιδιά από την αποτυχία των σχολικών συστημάτων να υποστηρίξουν σωστά τα δυσλεξικά παιδιά. Επιπλέον αναδεικνύει τον αγώνα του παιδιού να κατανοήσει τις λέξεις και τα όσα αποτυπώνονται στη σελίδα του βιβλίου και δημιουργήθηκε για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο αναφορικά με τα παιδιά με δυσλεξία.
Επειδή στο σχολείο οι δάσκαλοι δεν τον υποστήριζαν όπως έπρεπε, η μητέρα του Pat αναλαμβάνει να τον βοηθήσει, δημιουργώντας τεχνικές για να μάθει ο Mike να γράφει και να διαβάζει.
Η αποφασιστικότητα της Pat να ζητήσει βοήθεια για τον εκφοβισμένο, δυσλεκτικό γιο της Mike στο Μπρίστολ του 1977, και η ακλόνητη προσπάθεια της να μάθει για τη δυσλεξία (για να μπορέσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της), αφηγείται την ιστορία του αποτελέσματος και της ζημιάς που προκλήθηκε στα παιδιά, όταν το σχολείο αποτυγχάνει να υποστηρίξει δυσλεξικούς μαθητές.
Η ταινία, σε σκηνοθεσία Yewweng Ho, ήταν επίσημη επιλογή του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου LA Shorts 2020 και βραβεύτηκε με Όσκαρ.
Δείτε την ταινία
Σημείωση :Βάλτε ελληνικούς υπότιτλους από τις Ρυθμίσεις του βίντεο
Αφού είδατε την ταινία ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε μερικές ερωτήσεις:
(Σημείωση για εκπαιδευτικούς: οι ερωτήσεις στοχεύουν να διεγείρουν τη συζήτηση και τον προβληματισμό σχετικά με τα θέματα της διδασκαλίας, την ευαισθητοποίηση σε θέματα αναπηρίας και τη συμπερίληψη με βάση το περιεχόμενο της ταινίας ).
Συμμετοχικότητα στην Εκπαίδευση:
Πώς απεικονίζει η ταινία τη συμμετοχή του Mical στο εκπαιδευτικό περιβάλλον;
Ποιες στρατηγικές ή προσεγγίσεις παρουσιάζει η ταινία για την προώθηση της συμπεριληπτικότητας για μαθητές με αναπηρίες;
Στάσεις και αντιλήψεις:
Πώς αντιδρούν οι χαρακτήρες της ταινίας στην αναπηρία του Mical; Υπάρχουν περιπτώσεις θετικής ή αρνητικής στάσης;
Τι αντίκτυπο έχουν αυτές οι στάσεις στην εμπειρία του Mical στο σχολείο;
Σχέσεις δασκάλου-μαθητή:
Πώς απεικονίζει η ταινία τη σχέση μεταξύ του Mical και των δασκάλων του;
Υπάρχουν παραδείγματα αποτελεσματικής επικοινωνίας και κατανόησης μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών με αναπηρία;
Ευαισθητοποίηση :
Υπογραμμίζει η ταινία τυχόν προσπάθειες για την ευαισθητοποίηση σχετικά με θέματα αναπηρίας μέσα στο σχολείο ή την κοινότητα;
Με ποιους τρόπους η ταινία πραγματεύεται τη σημασία της υπεράσπισης για τα άτομα με αναπηρία;
Πώς υποστηρίζει η οικογένεια του Mical την αντιμετώπιση της αναπηρίας του στο εκπαιδευτικό πλαίσιο;
Τι ρόλο παίζουν οι γονείς και οι φροντιστές στην υποστήριξη των παιδιών τους με αναπηρίες στην ταινία;
Προκλήσεις και θρίαμβοι:
Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζει ο Mical στην ταινία, τόσο ακαδημαϊκά όσο και κοινωνικά;
Υπάρχουν στιγμές θριάμβου ή επιτυχίας που καταδεικνύουν τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία;
Πολιτική :Πώς αντιμετωπίζει το σχολείο ή το εκπαιδευτικό σύστημα τις ανάγκες των μαθητών με αναπηρία;
Επιπτώσεις στην ευαισθητοποίηση:
Με ποιους τρόπους πιστεύετε ότι η ταινία συμβάλλει στην ευαισθητοποίηση για θέματα αναπηρίας;
Πώς μπορούν οι εμπειρίες που απεικονίζονται στην ταινία να εμπνεύσουν θετικές αλλαγές στο εκπαιδευτικό περιβάλλον;
Αυτισμός
3 animation που εξηγούν τι είναι ο αυτισμός και ποια είναι τα χαρίσματα των αυτιστικών παιδιών
Αξίζει να παρακολουθήσετε τα τρία αυτά ταινιάκια και να εν συνεχεία να κάνετε μια συζήτηση για τον αυτισμό και για το πώς θα πρέπει να προσεγγίζονται τα παιδιά που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού είτε στο σχολικό είτε στο κοινωνικό τους περιβάλλον.
Μέσα από αυτά τα ολιγόλεπτα φιλμ τα παιδιά θα διαπιστώσουν ότι τα παιδιά με αυτισμό δεν έχουν μόνο δυσκολίες, αλλά και χαρίσματα και εξαιρετικές ικανότητες.
Το ίδρυμα Orange σε συνεργασία με τον Ισπανό καλλιτέχνη Miguel Gallardo παρουσιάζουν την Ακαδημία των Ειδικών, μια μικρού μήκους animation ταινία η οποία δείχνει με εναν απλό και ευχάριστο τρόπο τα ιδιαίτερα ταλέντα τα οποία πολλά παιδιά με αυτισμό έχουν και τα οποία δεν είναι πάντοτε κατανοητά σε όσους δεν τα γνωρίζουν. Αυτή η ταινία επιχειρεί να δώσει στο ευρύ κοινό μια καλύτερη ενημέρωση για τον αυτισμό στην κοινωνία.
Επεξεργασία του βίντεο με τα «ΤΑ ΚΑΠΕΛΑ» ΤΟΥ De Bono
«Τα καπέλα» του De Bono, βοηθούν στην οργάνωση της σκέψης προάγοντας
συγχρόνως την κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη, αφού επεξεργάζονται γνώσεις,
συναισθήματα, ιδέες, στάσεις και ιδανικά.(Edward de Bono,2006). Αρχικά, αφού
δοθούν κάποιες γενικές πληροφορίες, οι μαθητές/μαθήτριες ζωγραφίζουνν τα 6
σκεπτόμενα καπέλα και με καταιγισμό ιδεών σημειώνουν λέξεις και έννοιες που
έχουν σχέση με τη λειτουργία του κάθε καπέλου. Έτσι, εξοικειώνονται με τον τρόπο
σκέψης των καπέλων. Το κάθε καπέλο αντιπροσωπεύει και έναν τύπο σκέψης.
Το άσπρο καπέλο είναι ουδέτερο και δεν περιέχει πληροφορίες.
Το κόκκινο καπέλο αντιπροσωπεύει φόβους, επιθυμίες, συναισθήματα και
προγνώσεις.
Το κίτρινο καπέλο είναι της αισιοδοξίας και της θετικής σκέψης.
Το μπλε σχολιάζει, εκφράζει απόψεις , συμπεραίνει και αποφασίζει.
Το πράσινο είναι των εναλλακτικών λύσεων και προτάσεων και της
δημιουργικής σκέψης. ανάλογα με το χρώμα του καπέλου εκφράζουν τις ιδέες,
τις απόψεις και τις εμπειρίες τους.
Το μαύρο καπέλο εκφράζει τη σύνεση και τις επιφυλάξεις.
Στη συνέχεια οι μαθητές κατασκευάζουν τα σκεπτόμενα καπέλα.Έπειτα, αφού χωριστούν σε ομάδες, φορώντας τα έξι καπέλα, ξαναβλέπουν την
ιστορία μέσα από διαφορετική οπτική κάθε φορά, επικεντρώνοντας την προσοχή σε
διαφορετικές πτυχές του θέματος. Οι μαθητές/μαθήτριες, φορούν το άσπρο καπέλο
και δίνουν τις πληροφορίες αμερόληπτα και ουδέτερα αποφεύγοντας να δώσουν
προσωπικές αντιλήψεις.
Προβάρουν το κόκκινο καπέλο και συζητούν για τα συναισθήματα και τη διαίσθηση που έχουν τα άτομα με αυτισμό.
Φορούν το κίτρινο καπέλο και συζητούν για τα θετικά και τα πλεονεκτήματα αυτών των ανθρώπων,φορούν το μαύρο και μιλούν για τις αδυναμίες, τα αδιέξοδα, αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητάς τους και τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους στους άλλους.
Ακολούθως, με το πράσινο τις δυνατότητες, τις αντιλήψεις και τις εναλλακτικές
λύσεις. Τέλος, με το μπλεγίνεται η σύνοψη όλων όσων ειπώθηκαν.
Με την παραπάνω δραστηριότητα δίνεται η ευκαιρία στους μαθητές να οργανώσουν τις ιδέες τους και να αναπτύξουν την κριτική σκέψη. Σύμφωνα με την (Χατζηγεωργίου, 2011) η ανάπτυξη της κρίσης προϋποθέτει την ικανότητα για αφαιρετική σκέψη, για
αναζήτηση, συσχέτιση και οργάνωση των πληροφοριών που σχετίζονται με το υπό
κρίση θέμα και πως έχει άμεση σχέση με την ίδια τη λογική σκέψη.
Επισκεφθείτε την ενότητα 4 του παρακάτω αρχείου με πληθώρα καλών πρακτικών για την εκπαίδευση στην ενσυναίσθηση και την συμπερίληψη των διαφόρων μορφών αναπηρίας στην εκπαιδευτική διαδικασία:
Εξίσου όμορφο είναι και το “Ταξίδι της Μαρίας” που δημιούργησε ο καλλιτέχνης Miguel Gallardo πατέρας ενός κοριτσιού με αυτισμό. Το ταξίδι της Μαρίας είναι ένα μικρό ταξίδι στο εσωτερικό κόσμο μίας εφήβου που έχει αυτισμό, ένα ταξίδι γεμάτο χρώμα, αγάπη, δημιουργικότητα και γνησιότητα, που αρχίζει με την κατανόηση από τη μεριά των γονέων της οι οποίοι βλέπουν την κόρη τους να συμπεριφέρεται με διαφορετικό τρόπο, πριν πάρει την επιβεβαίωση της διάγνωσης: Αυτισμός . «Η Μαρία από την πρώτη στιγμή ήταν η χαρά του σπιτιού μας, αλλά δε μας πήρε πολύ να καταλάβουμε ότι κάτι συνέβαινε», ξεκινά την αφήγησή του ο μπαμπάς της Μαρίας.
“Aυτισμός: Μια ιστορία φιλίας”
ένα ταινιάκι που δημιουργήθηκε από την ομάδα Ειδικής Αγωγής “Μαθαίνουμε κι αλλιώς”. Η Νεφέλη δεν γνωρίζει τι είναι ο αυτισμός αλλά αποφασίζει να προσεγγίσει τον Γιάννη, προκειμένου να τον γνωρίσει καλύτερα. Και τα καταφέρνει!!!
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ (2014), γύρω στο 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από κάποιας μορφής αναπηρία, το 80% των οποίων ζει στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Ο πολιτισμός της κοινωνίας μας προσδιορίζεται μέσα από τον τρόπο που η κοινωνία αυτή αντιμετωπίζει τις ασθενείς και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες της, όπως τα άτομα με αναπηρία.
Διεθνείς οργανισμοί, κυβερνήσεις, κοινωνικοί φορείς αναγνωρίζουν ότι τα άτομα αυτά έχουν ίσα δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις (όταν μπορούν να τις εκπληρώσουν) με όλους τους άλλους και ο βαθμός που διασφαλίζεται αυτή η θεμελιώδης αρχή δείχνει και το πολιτιστικό επίπεδο που βρίσκεται κάθε χώρα.
Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) είναι αδιαπραγμάτευτο συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.
Η πολιτεία οφείλει παρέχει ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, στην απασχόληση, στην υγεία και στην πρόνοια, την παροχή της αναγκαίας για κάθε είδος αναπηρίας υποστήριξη, για μια ισότιμη και πλήρη συμμετοχή σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Η παγκόσμια Ημέρα των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για τα παιδιά να γνωρίσουν λίγο καλύτερα τα άτομα αυτά και τον τρόπο ζωής τους.
Ας δούμε παρακάτω αρκετές δραστηριότητες, οι οποίες με παιγνιώδη και βιωματικό τρόπο, μπορούν να εισαγάγουν τα παιδιά στον κόσμο της αναπηρίας.
ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
Οι παρακάτω δραστηριότητες θα βοηθήσουν τα παιδιά ώστε να αντιληφθούν τη δυσκολία της αναπηρίας, αλλά και να γνωρίσουν περισσότερες αναπηρίες και δυσκολίες, βιωματικά.
Από τον ιστότοπο ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΕΝ-ΤΑΞΕΙ
ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Σας προτείνω μια δραστηριότητα που έχω δοκιμάσει σε παιδιά όλων των ηλικιών του Δημοτικού και πραγματικά αρέσει και κινητοποιεί τα παιδιά ενώ ταυτόχρονα τα προβληματίζει για την αναπηρία και πως αυτή βιώνεται.
Οι παρακάτω οδηγίες γράφονται σε καρτέλες και αφού κοπούν τοποθετούνται σε κουτί και κάθε μαθητής παίρνει από μια για να εκτελέσει την οδηγία. Χρειάζεται να υπάρχουν ακόμα γυαλιά ηλίου σκούρα, μαντήλι, χαρτοταινία, υφασμάτινη κορδέλα, κουμπιά μεγάλα και σκοινάκι για να περαστούν και ακουστικά
ΒΑΖΩ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ. ΧΤΥΠΑΩ ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΩ. ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ.
ΔΕΝΩ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ .
ΔΕΝΩ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΚΟΥΜΠΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ.
ΔΕΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΥΦΑΣΜΑΤΙΝΗ ΚΟΡΔΕΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΝΑ ΚΙΝΗΘΩ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ.
ΒΑΖΩ ΤΑ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΗΝ ΟΔΗΓΙΑ.
(Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΜΙΑ ΟΔΗΓΙΑ ΔΥΟ ΕΝΤΟΛΩΝ ΠΧ. ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΘΡΑΝΙΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ.)
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΔΕΙΞΩ ΜΕ ΝΟΗΜΑΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ, ΟΤΙ ΧΤΥΠΗΣΑ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΝΑΩ. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΠΑΓΟ.
ΕΝΩΝΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΚΟΙΝΑΚΙ.
ΒΑΖΩ ΤΑ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΗΝ ΟΔΗΓΙΑ.
(Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΜΙΑ ΟΔΗΓΙΑ ΤΡΙΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΠΧ. ΣΚΥΨΕ, ΠΙΑΣΕ ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΕΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ)
Καλή διασκέδαση!
15 Βιωματικές Δραστηριότητες Ευαισθητοποίησης σε θέματα Αναπηρίας
Πατήστε την παρακάτω εικόνα για να επισκεφθείτε το πλήρες άρθρο ( Τα έχει όλα συγκεντρωμένα! Ταινίες, βιβλία και βιωματικές δράσεις) από τον ιστότοπο “Η Κυρία Αταξία”
Aπό τον ίδιο ιστότοπο δείτε την παρακάτω παρουσίαση στο canva
Aπό τον εκπαιδευτικό ιστότοτπο το sakidio ένα πολύ όμορφο βίντεο για τη ζωή της Έλεν Κέλερ
και ένα φύλλο εργασίας με τίτλο “Από το σκοτάδι στο φως ! Ελεν Κελλερ “
πηγή : https://tosakidio.gr/course/helen-keller/
Από το Σωματείο «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. ΚΩΣΤΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ»
Πατήστε την παρακάτω εικόνα για να επισκεφθείτε το άρθρο
Από taximagiki:
Από την εκπαιδευτικό Ειδικής Αγωγής Άννα Μακρογιάννη και την εκπαιδευτική της σελίδα στο Instagram @pai_dia_ (η εκπαιδευτικός αρθρογραφεί στην σελίδα ΕΛ.ΠΑΙ.Δ. Ελληνική Παιδαγωγική Δράση)
Από τον ιστότοπο ” Ιδέες για δασκάλους και όχι μόνο…” άλλη μια βιωματική δραστηριότητα
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να την δείτε
Κανόνες Συμπεριφοράς στην Καθημερινή Επικοινωνία με Άτομα με Αναπηρία
ΜΕΛΕΤΗΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ
ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ POWERPOINT ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ
Πηγή : ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΕΝ-ΤΑΞΕΙ
Εργαστήρι 3: «Μπαίνοντας στη θέση του άλλου» ή «Άτομα με ειδικές ανάγκες»
Το εργαστήρι αυτό έχει σκοπό να βοηθήσει τους μαθητές να αναπτύξουν σχέσεις συνεργασίας και ουσιαστικής επικοινωνίας και να ανακαλύψουν τις ιδιαίτερες δυσκολίες των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, έτσι ώστε να αναπτυχθεί η ενσυναίσθηση και να καλλιεργηθεί ο σεβασμός στους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και ικανότητες.
Στηρίζεται στην αρχή ότι απαραίτητη προϋπόθεση για τον σεβασμό αυτών των ανθρώπων αποτελεί η αναγνώριση της ιδιαιτερότητας και η αποδοχή της διαφορετικότητάς τους. Επιδιώκουμε να αναπτύξουμε σχέσεις αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης και να προωθήσουμε την αναγκαιότητα μιας άλλης προσέγγισης που θα μας οδηγεί σε συμπεριφορές αντιρατσιστικές, δημοκρατικές και ανθρωπιστικές.
Περισσότερο υλικό προς αξιοποίηση
Από τον ιστότοπο kyriaataxia:
Αnimation και ταινίες για την Αναπηρία
Πατήστε την παρακάτω εικόνα για να επισκεφθείτε το άρθρο
Κανόνες Συμπεριφοράς στην Καθημερινή Επικοινωνία με Άτομα με Αναπηρία
Πόσο προσβάσιμο είναι το σχολείο μου σε Άτομα με Αναπηρία;
Βιωματικές δραστηριότητες για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία
Αnimation και ταινίες για την Αναπηρία
Από τον ιστότοπο Ξένια-στη τάξη, ενότητα Φιλαναγνωσία, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα ακόλουθα σχέδια εργασίας:
Φ.Ε.: Μια φλόγα στο σκοτάδι (4 δ.ώ)
Φ.Ε.: Το κρυφτό (2 δ.ώ)
Επίσης από τον ιστότοπο Ξένια-στη τάξη, ενότητα Εργαστήρια Δεξιοτήτων, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τμήματα του «Ενεργώ: Συμπερίληψη – αλληλοσεβασμός – διαφορετικότητα» :
Αποδεχόμαστε τη συμπερίληψη
(Οι παραολυμπιακοί αγώνες)
(Η ιστορία της Έλεν Κέλερ)
(Δρ. Τέμπλ Κράντιν)
Επίσης τα παρακάτω Sway:
Από Τζημοπούλου Κατερίνα: 3 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία – sway
Από Μπόρτα Βασιλική: 3 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία – sway
Από Άννα Καρανικόλα: Μουσική και ΑΜΕΑ – bookcreator
Υλικό για μεγαλύτερα παιδιά
Πως μοιάζει μια Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία
Ντοκιμαντέρ – Η ημέρα ενός αυτιστικού
Ένα συγκλονιστικό βίντεο για δυσκολίες της Καθημερινότητας των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα…σε ένα αστικό περιβάλλον της Ελλάδας……
Ας φροντίσουμε όλοι το αστικό περιβάλλον της κάθε πόλης να έχει πρόσβαση για όλους τους Ανθρώπους με κινητικά προβλήματα…
Ταινία μικρού μήκους: ” Ο αδελφός μου” 4’15”
Παραμονή Χριστουγέννων. Σε έναν πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο ένας νεαρός άνδρας με λοστό προκαλεί απόλυτο χάος…
Σκηνοθεσία: Θόδωρος Παπαδουλάκης
Σεναριογράφος: Παναγιώτης Παπουτσάκης
Παραγωγός: Δημήτρης Ξενάκης, Αλεξάνδρα Μανουσάκη
DOP: Βαγγέλης Κατριτζιδάκης
Σκηνογράφος: Douglas Foote Παραγωγή: IndigoRespectous View Productions www.respectlife.gr ).
Ο σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης στην τελευταία του ταινία μικρού μήκους, τον «Αδερφό μου», ένα θυμωμένο παιδί, σπάει στο πέρασμά του ό,τι υπάρχει μπροστά του. Μετά τη σύλληψή του κάνει flashback στα γεγονότα που τον οδήγησαν σε αυτή του τη συμπεριφορά. Η μικρή του αδερφή σε αμαξίδιο, και η αφιλόξενη πόλη, να μην την αφήνει να κινηθεί. Το φιλμάκι είναι εξαιρετικό και αποτελεσματικό. Δεν υποκινεί σε βία, ο νεαρός υφίσταται τις συνέπειες των πράξεών του. Η οικογένεια του δεν τον επιδοκιμάζει, απλά τον συμπονά. Αυτό είναι το “κοινωνικό μάρκετινγκ” .
Η Αλεξάνδρα Μανουσάκη, το Οινοποιείο Μανουσάκη, η Παγκρήτια Ένωση Αμερικής (PAA) και η Indigo View Productions ένωσαν έπειτα τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν μια ταινία μικρού μήκους για να επιστήσουν περισσότερη προσοχή στο πρόβλημα και να δείξουν ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να κάνει τη διαφορά αλλάζοντας το συνήθειες και απαιτώντας καλύτερα πρότυπα από την κοινότητά μας. Να σκεφτούμε πέρα από τη δική μας άνεση και να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε τις κοινότητές μας μεταξύ μας επί ίσοις όροις.
Η ταινία ,αποτελεί μια διαδικτυακή καμπάνια για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα στις πόλεις σε όλη την Ελλάδα. Όλοι έχουμε δει οχήματα να μπλοκάρουν ράμπες αναπηρικών αμαξιδίων, εστιατόρια και καφετέριες να γεμίζουν τους χώρους των πεζοδρομίων με τραπέζια, καρέκλες, διαφημιστικές πινακίδες. Είναι η πραγματικότητα του κακού πολεοδομικού σχεδιασμού, αλλά κυρίως είναι θέμα κατάφωρης ασέβειας προς τους συνανθρώπους μας, θέμα ανθρώπινης ευπρέπειας. Και μας αφορά όλους.
Η συγκεκριμένη ταινία μικρού μήκους αναδεικνύει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα: το δικαίωμα να μπορούμε όλοι, με αναπηρικό καροτσάκι ή χωρίς, να κινούμαστε ελεύθερα στην πόλη που ζούμε. Αφορά τα απλά, τα καθημερινά, τα αυτονόητα, που μόνο αυτονόητα δεν είναι. Αφορά, ένα πρόβλημα εξόχως κοινωνικό, που συνδέεται άμεσα με τον τρόπο που λειτουργούμε, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τον τρόπο που κινούμαστε, τον τρόπο που πράττουμε. Και αφορά, φυσικά, όλους τους πολίτες και τους αρμόδιους φορείς. Την Ελληνική Πολιτεία, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς τους, που οφείλουν να κάνουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους, εφαρμόζοντας τη νομοθεσία, καθημερινά, χωρίς εξαιρέσεις. Για να μπει ένα τέλος στην καθημερινή ανομία και στην ατιμωρησία.
Το ζήτημα που θίγει «Ο Αδερφός μου» είναι, με άλλα λόγια, ένα θέμα πολιτισμού. Και στην ελληνική κοινωνία, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, τα δείγματα γραφής επί του προκειμένου, όχι μόνο δεν αποπνέουν πολιτισμό, αλλά είναι απογοητευτικά, αν όχι εξοργιστικά. Εξοργιστικά σίγουρα για όλους εκείνους που αντιμετωπίζουν καθημερινά δυσκολία στην κίνηση και νιώθουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Δρόμοι χωρίς πεζοδρόμια ή με υποτυπώδη πεζοδρόμια! Πεζοδρόμια αδιάβατα, σε δρόμους κεντρικούς και μη, εξαιτίας διαφόρων εμποδίων! Ράμπες και θέσεις στάθμευσης για άτομα με αναπηρία, όπου κάποιοι σταθμεύουν τα οχήματά τους αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες των πράξεών τους!
Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης και οι συνεργάτες του, με την ταινία τους, καταδεικνύουν με τρόπο έντονο το εν λόγω πρόβλημα. Με τρόπο βίαιο και σοκαριστικό, στην αρχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον θεατή. Τα συναισθήματα αλλάζουν, όταν διαπιστώνουμε ότι ο «απρόσωπος» νεαρός με την κουκούλα, το απειλητικό ταχύ βήμα και τον σιδερένιο λοστό στο χέρι, που καταστρέφει ό,τι βρίσκει στο πέρασμά του, είναι ένας ανήλικος. Ένας έφηβος, το πρόσωπο του οποίου, βγαίνοντας από τη φυλακή όπου οδηγήθηκε, «προδίδει» μεταμέλεια, ενδεχομένως και ντροπή, ίσως επειδή έφερε σε δύσκολη θέση την οικογένειά του. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα αλλάζουν ακόμη περισσότερο όταν «ξετυλίγεται το κουβάρι» και αντιλαμβανόμαστε τους λόγους, που οδήγησαν τον συγκεκριμένο έφηβο σε αυτές τις πράξεις. Πράξεις καταδικαστέες. Χωρίς «όμως», «μα» και «αλλά». Ακόμη και αν κάποιοι από εμάς «πιάσαμε» τον εαυτό μας να δικαιολογεί και να θεωρεί σωστή ανταπόδοση τη βία. Ανατριχιαστικό, αν το καλοσκεφθούμε, καθώς η αυτοδικία δεν μπορεί, δεν πρέπει και δεν είναι η λύση σε μία κοινωνία. Όμως ο Θοδωρής Παπαδουλάκης και οι συνεργάτες του, ανεξαρτήτως των συναισθημάτων που επιτυγχάνουν να προκαλέσουν στον καθένα από εμάς, δεν στέλνουν αυτό το μήνυμα. Η σύλληψη, άλλωστε, του νεαρού δεν επιδέχεται παρερμηνείες. Είναι ένα δευτερεύον, αλλά επίσης ξεκάθαρο μήνυμα, που «στέλνει» η ταινία μικρού μήκους.
Κόμικ για παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας
1ο.Πάρ’ το αλλιώς!
Σενάριο: Rudi Miel
Εικονογράφηση: Sylvain Savoia, Vanyda, Gihef, Christian Durieux
Σύνταξη: Γενική Διεύθυνση Απασχόλησης – Κοινωνικών Υποθέσεων και Ένταξης, Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Εκδόσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης
Περιγραφή
Η Julie, ο Viktor, ο Pedro και η Fianne δεν πιστεύουν στη μοίρα! Ανακαλύψτε διαβάζοντας ένα κόμικ πώς κατάφεραν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να προχωρήσουν χάρη στην υποστήριξη της Ευρώπης. Εμπνευσμένες από πραγματικές ιστορίες, αυτές οι τέσσερις ιστορίες δείχνουν ότι, με υποστήριξη και με επιμονή, όλοι μπορούν να ανακάμψουν. Η ιστορία τους θα μπορούσε να είναι και δική σας! Σχεδιασμένο με ευαισθησία και καλαισθησία από τους Vanyda, Durieux, Savoia και Gihef και βασισμένο σε ένα σενάριο του Rudi Miel, το «Πάρ’ το αλλιώς!» είναι ένα κόμικ που έχει επιμεληθεί η Γενική Διεύθυνση απασχόλησης, κοινωνικών υποθέσεων και Ισότητας ευκαιριών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα
2ο.Στηρίξου πάνω μου
Σενάριο: Rudi Miel
Εικονογράφηση: Maud Millecamps, Alexandre Tefenkgi, Vanyda και You
Σύνταξη: Γενική Διεύθυνση Απασχόλησης – Κοινωνικών Υποθέσεων και Ένταξης, Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Εκδόσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης
Καθένας δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία.
Τέσσερις ζωές, τέσσερις διαδρομές. Ανακαλύψτε στο νέο κόμιξ “Στηρίξου πάνω μου” πώς ο Άλεξ, η Ναταλίν, η Ιβάνα και η Δήμητρα κατάφεραν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας τους. Ανακαλύψτε πώς αυτοί οι τέσσερις Ευρωπαίοι αντιμετώπισαν μια νέα πρόκληση στη ζωή τους χάρη στην υποστήριξη που έλαβαν από την Ευρώπη, μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου. Μετά την επιτυχία που σημείωσε το κόμιξ “Πάρ’ το αλλιώς!”, που δημοσιεύτηκε το 2010 σε 23 γλώσσες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει το δεύτερο βιβλίο της σειράς, ένα κόμιξ γεμάτο ευαισθησία και τρυφερότητα. Εμπνευσμένες από αληθινές ιστορίες, αυτές οι ανθρώπινες περιπέτειες μεταφέρθηκαν σε εικόνες από τέσσερις νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες.
Πατήστε στην παρακάτω εικόνα
The Silent Child | Oscar® Winning Short Film
Ένα κωφό 6χρονο κοριτσάκι με το όνομα Λίμπι ζει σε έναν κόσμο σιωπής μέχρι που ένας περιποιητικός κοινωνικός λειτουργός της δίνει το δώρο της επικοινωνίας. Μια ταινία που επισημαίνει την σπουδαιότητα της νοηματικής γλώσσας για όλα τα κωφά παιδιά.
Η μικρού μήκους ταινία αντιπροσωπεύει με αρκετή ακρίβεια αυτό που περνούν πολλά κωφά παιδιά. Πολυάσχολοι γονείς, δεν υπάρχει χρόνος για αυτά…
Ας, μην υποτιμάμε τη δύναμη της επικοινωνίας. Όλοι το κάνουμε με διαφορετικούς τρόπους, επομένως η νοηματική γλώσσα είναι απλώς ένα ακόμη εργαλείο που μπορεί να βοηθήσει το παιδί και όλους όσους βρίσκονται στο περιβάλλον του για να μπορούν να του κάνουν τη ζωή ευκολότερη,.
Ενεργοποιήστε τους υπότιτλους, καθώς είναι απαραίτητοι για τη νοηματική γλώσσα που χρησιμοποιείται σε αυτήν την ταινία.
Δείτε περισσότερο υλικό στα παρακάτω άρθρα
Πατήστε στον τίτλο ή στην εικόνα
2. 15η Οκτωβρίου-Διεθνής Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού /
Παγκόσμια Ημέρα Όρασης
© Κινηματογραφικές ταινίες με στόχο την ευαισθητοποίηση και τον προβληματισμό για την αναπηρία!
Αναπηρία: 2 ταινίες μικρού μήκους
Οι παρακάτω ταινίες παρότι είναι μικρού μήκους πολλές φορές περνούν μηνύματα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο και παραδόξως η μικρή τους διάρκεια απελευθερώνει καλλιτεχνικά τους δημιουργούς, γιατί τους απαλλάσσει από την υποχρέωση και το άγχος της προκαθορισμένης διάρκειας.
Listen Ακούστε (2021)
Ότι πιο άμεσο έχετε δει για τον αυτισμό . Γυρίστηκε αποκλειστικά με μη λεκτικούς αυτιστικούς, που μας λένε επιτέλους να τους ακούσουμε.
Και αυτό έχει σημασία. Όχι η φωτογραφία όχι η μουσική και ούτε βέβαια το κινηματογραφικό ύφος… Σημασία έχει ότι μας λένε:
«Μη μιλάτε μπροστά μας λες και δεν είμαστε εκεί»
«μη μας φέρεστε σαν παιδιά»
«Αφήστε μας να συμμετέχουμε»
«το ότι δεν μιλάμε δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε»
Και για πρώτη φορά που ακούμε πώς νιώθει ένας μη λεκτικός αυτιστικός όταν τον δένουν για να τον περιορίσουν. Πρακτική που δυστυχώς χρησιμοποιείται ευρέως και στην Ελλάδα.
Μέχρι τώρα έχουμε μάθει όλοι οι άλλοι να μιλάμε για τους αυτιστικούς, χωρίς να τους ακούμε. Τόσο οι γονείς όσο καμιά φορά και οι εκπαιδευτικοί και οι θεραπευτές τους.
Canvas (2020)
Το Canvas είναι μία τρυφερή ταινία animation που μας θυμίζει βασικά αλλά σημαντικά πράγματα .
Βλέπουμε έναν ηλικιωμένο ζωγράφο, χρήστη αναπηρικού αμαξίδιου, που θρηνεί την απώλεια της συζύγου του και αυτό τον κρατάει μακριά από αυτό που αγαπάει, την τέχνη του.
Το φιλμ, χωρίς καθόλου προφορικό λόγο, μας δείχνει με τον πιο απλό τρόπο τη θεραπευτική επίδραση της τέχνης.
Στις πιο σκοτεινές μας στιγμές είναι αυτοί που μας αγαπάνε, που μας σπρώχνουν να θυμηθούμε τον εαυτό μας, να συνεχίσουμε.
Αν υπάρχει κάτι να κρατήσετε από αυτήν την ταινία είναι αυτό: βρείτε κάτι να σας εκφράζει και αφήστε τους άλλους να σας πλησιάσουν και να σας βοηθήσουν.
Η διαφορετικότητα στον αθλητισμό
Όλοι μπορούμε να γυμναστούμε! http://photodentro.edu.gr/v/item/ds/8521/10872
Αλήθεια, τι πιστεύετε; Υπάρχει άθλημα ή δραστηριότητα που δεν μπορούν να κάνουν τα άτομα με αναπηρία;
Τελικά, έχουν το δικαίωμα όλοι να παίρνουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Τι γίνεται σε χώρες που απαγορεύουν στις γυναίκες να αθλούνται;
Υπάρχουν αθλήματα για όλους/ες;
Διαβάζω το αρχείο Σέβομαι τη διαφορετικότητα _ Γνωρίζω τον Αθλητισμό.pdf
Τι πιστεύεις πως είναι αυτό που ενώνει αθλητές και φιλάθλους σε έναν αγώνα;
ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: Οι αγώνες για τα άτομα με αναπηρία
Γνωρίζετε ότι υπάρχουν αγώνες για τα άτομα με αναπηρία; Μάλιστα, επειδή γίνονται παράλληλα δηλαδή την ίδια περίπου χρονική περίοδο,με τους Ολυμπιακούς, ονομάζονται Παραολυμπιακοί Αγώνες.
Το σύμβολο των Παραολυμπιακών Αγώνων είναι τρία ασύμμετρα μισοφέγγαρα σε κίνηση, χρώματος μπλε, κόκκινου και πράσινου ( τα Ταε – Γουκς ), με σύνθημα «Πνεύμα σε κίνηση». Για τους Παραολυμπιακούς αγώνες και το Παραολυμπιακό κίνημα υιοθετήθηκε το σύνθημα « Ψυχή-Σώμα-Πνεύμα ».
Η σημαία των αγώνων, που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αθήνα το 2004, συμβολίζει την κίνηση, ενώ επιλέχθηκαν τα τρία πιο συχνά χρώματα που συναντώνται στις σημαίες του κόσμου.
Τα αθλήματα έχουν προσαρμοστεί σύμφωνα με τις ανάγκες και τα προβλήματα των αθλητών/τριών. Έτσι, τα περισσότερα γίνονται σε αμαξίδιο, κάποια με συνοδό και κάποια με προσθετικά μέλη.
Όμως, καλύτερα να παρακολουθήσετε το παρακάτω βίντεο για να πάρετε μία ιδέα
Οι αθλητές, που έχουν εισέλθει στην πρώτη οκτάδα, στην κατάταξη ενός Παραολυμπιακού αθλήματος ονομάζονται Παραολυμπιονίκες.
Πατήστε πάνω στα επόμενα αρχεία για να τα δείτε αν θέλετε να τα ανοίξετε και να τα κατεβάσετε στον υπολογιστή σας και να πάρετε περισσότερες πληροφορίες.
1.ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ.pdf
2.Παραολυμπιακοί αγώνες- Αθλήματα ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ.pdf
Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν το κορυφαίο αθλητικό γεγονός για αθλητές με αναπηρία, δηλώνοντας ότι η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο για τη συμμετοχή στον αθλητισμό και την κορυφαία αθλητική διοργάνωση. Υπάρχουν οι Θερινοί και οι Χειμερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες.
Οι πρώτοι Αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ύστερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ίδια πόλη. Θεωρούνται ως οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Από τότε, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται κάθε 4 χρόνια, πάντα την ίδια χρονιά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχοντας εξελιχθεί πλέον στο δεύτερο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός μετά τους Ολυμπιακούς.( Περισσότερες πληροφορίες στις παραπάνω παρουσιάσεις)
Ακολουθούν 2 εικόνες, από τις οποίες μπορείτε να επιλέξετε όποια θέλετε για να φτιάξετε ΠΑΖΛ
Τζούντο για αθλητές/τριες με προβλήματα όρασης
ΠΑΖΛ: https://www.jigsawplanet.com/?rc=play&pid=314fad51419a
Κλασικός αθλητισμός (100m) για αθλητές/τριες με προβλήματα όρασης
ΠΑΖΛ: https://www.jigsawplanet.com/?rc=play&pid=392454892d42
Παραολυμπιακοί Αγώνες. Δείτε, παρακάτω, κάποια από τα αθλήματα που υπάρχουν.
Γνωρίζετε ότι υπάρχει το άθλημα ”Ποδόσφαιρο για άτομα με προβλήματα όρασης”; Δείτε, τώρα, τα 5 καλύτερα γκολ του ποδοσφαίρου (Ρίο 2016) για αθλητές/τριες με προβλήματα όρασης
4 Αυγούστου 2012,
Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου. Ιστορία γράφεται στις προκριματικές κούρσες των 400 μέτρων ανδρών όταν για πρώτη φορά αθλητής με αναπηρία και πρόσθετα μέλη συναγωνίζεται υγιέστατους και τοπ αθλητές του αγωνίσματος και προκρίνεται μάλιστα στα ημιτελικά.
Ο Νοτιοαφρικανός αθλητής Όσκαρ Πιστόριους, με τα τεχνητά μέλη, προκρίθηκε στα ημιτελικά των 400μ. Δείτε το παρακάτω βίντεο:
Στο τέλος ρίξτε αν θέλετε και μια ματιά στο παρακάτω βίντεο για αν δείτε πως είναι ένας αγώνας Γκόλμπολ (Goalball)
O Αθλητισμός αγκαλιάζει & τα άτομα με προβλήματα όρασης – Παραολυμπιακοί αγώνες
Από τον συνεργατικό ιστοχώρο
Φυσική Αγωγή στο Δημοτικό Σχολείο P(hysical) ED(ucation)
δείτε το άρθρο “Αθλήματα για ΑμεΑ και όχι μόνο”
Μέσα από την παρακάτω ψηφιακή διαδραστική εικόνα ” Όλος ο κόσμος μια γειτονιά” – θα μπορέσουμε να βρούμε υλικό ώστε να ενημερώσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε τα παιδιά σε ζητήματα ισότητας και αποδοχής της διαφορετικότητας, καθώς και φύλλα δραστηριοτήτων για την περαιτέρω ενασχόληση των παιδιών.
Προέχει τα παιδιά να κατανοήσουν τι σημαίνει «αναπηρία», τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, και να εστιάσουν στα δικαιώματα και στις δυνατότητές τους.
Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons Αναφορά δημιουργού4.0.
