Η 27η Ιανουαρίου, καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το Νοέμβριο του 2005. 27 Ιανουαρίου 1945 τα σοβιετικά στρατεύματα μπήκαν στο Άουσβιτς – Μπιρκενάου , το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί, απελευθέρωσαν όσους/όσες επέζησαν και ήρθαν αντιμέτωποι με ένα από τραγικότερα γεγονότα της ανθρώπινης ιστορίας.
Το σχολείο μας τιμώντας τη μέρα αυτή αφιέρωσε δύο διδακτικές ώρες σε δράσεις/δραστηριότητες που είχαν ως στόχο να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν τους μαθητές/τριες για την τύχη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος αλλά κυρίως να ενθαρρύνουν τον προβληματισμό γύρω από σύγχρονα και επίκαιρα ζητήματα όπως ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, οι διακρίσεις, τα στερεότυπα και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Στο πλαίσιο αυτών των δράσεων οι μαθητές/τριες παρακολούθησαν την πρώτη ώρα βιντεοπαρουσίαση που επιμελήθηκε η εκπαιδευτικός κ.Ζάχου Μαρίνα. Η βιντεοπαρουσίαση περιλάμβανε ειδικό αφιέρωμα-ντοκιμαντέρ με ιστορικά ντοκουμέντα για το Ολοκαύτωμα και την καταστροφή της εβραϊκής κοινότητας στην Ευρώπη. Συγκλονιστική ήταν η μαρτυρία επιζώντων του Ολοκαυτώματος, που μετέφεραν στις νέες γενιές το προσωπικό τους βίωμα. Επίσης, προβλήθηκε οδοιπορικό στο Auschwitz –Birkenau, έγινε αναφορά στην κοινή μοίρα του Διστόμου και Οραντούρ ενώ τέλος παρουσιάστηκε ‘’Το ημερολογιό μου΄΄, ταινία μικρού μήκους, παραγωγής του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδας.
Τη δεύτερη ώρα οι μαθητές/τριες συμμετείχαν σε δύο δράσεις βιωματικού χαρακτήρα υπό την καθοδήγηση της εκπαιδευτικού κ.Πολυτάρχου Σοφίας. Αρχικά με αφόρμηση το βιβλίο της Palumpo Daniela «Οι βαλίτσες του Άουσβιτς» μεταφέρθηκαν νοερά σε αυτή την εποχή, μπήκαν στη θέση αυτών των ανθρώπων και γέμισαν τη δική τους βαλίτσα με τα πράγματα που οι ίδιοι/ίδιες θεωρούν σημαντικά. Στη συνέχεια δημιούργησαν «Λίθους της Μνήμης». Πάνω σε σιδερένιες επιφάνειες έγραψαν τα ονόματα της οικογένειας Φρανκ, της Άννας, της Μάργκο, της Ήντιθ και το όνομα του Πήτερ βαν Πέλς. Όλοι/ες βρήκαν τραγικό θάνατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1945. Στο Μπέργκεν Μπέλσεν οι δύο πρώτες, στο Άουσβιτς η Ήντιθ, η μητέρα της Άννας και στο Μαουτχάουζεν ο Πήτερ, ο καλύτερος της φίλος που κρυβόταν μαζί τους στη σοφίτα/καταφύγιο. Τέλος οι μαθητές/τριες τοποθέτησαν τις πλάκες στον κήπο του σχολείου μας.
Η μνήμη του Ολοκαυτώματος μας θυμίζει πως κανένας και καμία από μας δεν είναι προφυλαγμένος από τη βαρβαρότητα, κανένας και καμία δεν πρέπει να στέκει ουδέτερος και αμέτοχος σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Όλοι/όλες πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στη ρητορική μίσους και τη μισαλλοδοξία που μας περιβάλει.
Και κυρίως… ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!!!
«Όταν μπήκαν οι πρώτοι Ρώσοι στρατιώτες στο στρατόπεδό μας, δεν χαιρετούσαν, δεν χαμογελούσαν. Έδειχναν συντετριμμένοι, όχι μόνο από οίκτο, αλλά και από ένα συγκεχυμένο αίσθημα αμηχανίας, που σφράγιζε τα στόματά τους και αλυσόδενε το βλέμμα τους μπροστά σε αυτό το μακάβριο θέαμα. Ήταν η ίδια ντροπή, η τόσο γνώριμη σε εμάς».
Levi Primo, Ιταλοεβραίος συγγραφέας που γλύτωσε από το Άουσβιτς και έγραψε ένα από τα σημαντικότερα βιβλία για για το Ολοκαύτωμα «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος».
Ευχαριστούμε θερμά τον κ.Μαυροδήμο Ιωάννη και την εκπαιδευτικό κ.Ντόβα Αργυρώ για την πολύτιμη βοήθεια!
