ΤΟ γαλλικό τρένο υψηλής ταχύτητας, το ΤGV, έχει γίνει το καταφύγιο μιας εικοσαριάς αστέγων του Μιλάνου. Τη νύχτα, που αμαξοστοιχία μένει στον σταθμό για να ξαναφύγει το πρωί για το Παρίσι, οι άνθρωποι τρώνε και κοιμούνται μέσα σ΄ αυτή και χρησιμοποιούν τις εγκαταστάσεις της. Προσέχουμε μην κλέψει κανένας και την αυγή καθαρίζουμε», λένε στην ιταλική «Κορριέρε ντέλα Σέρα». «Ακόμη και η αστυνομία ξέρει πως είμαστε εδώ». Πράγματι, οι αστυνομικοί δεν τους διώχνουν. Οι άστεγοι τους καλούν μάλιστα αν δουν κάτι ύποπτο μέσα στο τρένο, για παράδειγμα ένα πακέτο που θα μπορούσε να κρύβει μια βόμβα. Όπως εξηγεί ο Άντζελο Σεραφίνο, επικεφαλής της αστυνομίας των σιδηροδρόμων στο Μιλάνο, «εμείς είμαστε στην υπηρεσία του νόμου και του λαού. Του φτωχού λαού».

Είναι γύρω στους 15 οι φτωχοί, Ιταλοί και ξένοι, που περνούν τη νύχτα τους στο ΤGV Μιλάνο-Παρίσι, ανεβαίνουν στο τρένο στις 23.15. Ελέγχουν τα καθίσματα μήπως βρουν παρατημένα τσιπς ή εφημερίδες. Μπαίνουν στην κουζίνα. Υπάρχει εκεί ένας φούρνος μικροκυμάτων για να ζεστάνουν το σάντουιτς που έχουν αγοράσει απ΄ έξω, από το αυτόματο μηχάνημα. Υπάρχει κι ένα γκαζάκι, αρκεί για να βράσουν μακαρόνια σε μια κατσαρόλα. Οι άλλοι κοιμούνται. Η θέρμανση λειτουργεί. Βρίσκονται στην πρώτη θέση. Καθαρίζουν τα πάντα. Οι άστεγοι που περνούν τη νύχτα στα βαγόνια μαζεύουν όλα τα ψίχουλα και τα σκουπίδια που κάνουν. «Αν οι επιβάτες βρουν σκουπίδια, θα κατηγορήσουν τους καθαριστές των βαγονιών κι αυτό δεν είναι σωστό, οι καθαριστές μας αφήνουν στην ησυχία μας», λέει ο Αντόνιο. Τα μεσάνυχτα ένας μηχανοδηγός οδηγεί το ΤGV μισό χιλιόμετρο μακρύτερα και το «παρκάρει». «Ξέρουμε για τους νυκτερινούς επιβάτες», λέει. «Το ξέρει και η αστυνομία, η οποία κάνει ένα σωρό ελέγχους. Μερικές φορές ανακαλύπτει ανάμεσά τους κάποιον καταζητούμενο, οι άστεγοι όμως…

Δείγμα πολιτισμού; Ανθρωπιάς; Έχουμε τόσα ακατοίκητα δημόσια κτίρια.  Τί θα κόστιζε να στεγάζονταν οι “άστεγοι”, με την υποχρέωση να τα συντηρούν και να τα φυλλάττουν;  Αλλά εμείς είμαστε του “γκρέμιζε” και όχι του “οικοδόμησε”.

Παρίσι: Βανδαλισμοί σημειώθηκαν τα ξημερώματα της Δευτέρας σε κοιμητήριο μουσουλμάνων πεσόντων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην περιοχή Πα-ντε-Καλέ της Βόρειας Γαλλίας. Στο μουσουλμανικό τμήμα του κοιμητηρίου Νοτρ Νταμ ντε Λορέτ βρίσκονται 576 τάφοι μουσουλμάνων στρατιωτών. Τα περισσότερα μνήματα βεβηλώθηκαν με συνθήματα, σβάστικες, καθώς και το όνομα της γαλλίδας υπουργού Δικαιοσύνης Ρασιντά Ντατί. Η κυρία Ντατί είναι η πρώτη μουσουλμάνα υπουργός στη Γαλλία και έχει προκαλέσει τη δυσφορία μερίδας της κοινής γνώμης με τον πολυτελή βίο που διάγει και τις συχνές κοσμικές εμφανίσεις της. Ο γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί καταδίκασε τις επιθέσεις δηλώνοντας ότι «η απαράδεκτη και αποτρόπαιη αυτή πράξη ισοδυναμεί με απεχθή ρατσισμό που στρέφεται εναντίον της μουσουλμανικής κοινότητας της Γαλλίας». Το συγκεκριμένο κοιμητήριο, που είναι το μεγαλύτερο για τους πεσόντες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς βρίσκονται θαμμένοι περισσότεροι από 30.000 στρατιώτες, δεν γίνεται πρώτη φορά στόχος καθώς τον περασμένο Απρίλιο 148 μνήματα βεβηλώθηκαν ενώ ακόμη 52, καθώς και ένα οστεοφυλάκιο, είχαν καταστραφεί έναν χρόνο πριν από αγνώστους.

Πακιστανοί πολίτες παρακολουθούν ανέκφραστοι δεκάδες καμένα φορτηγά στα περίχωρα της Πεσαβάρ. Τουλάχιστον 260 φορτηγά και συνοδευτικά οχήματα, που χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά εφοδίων προς τις συμμαχικές δυνάμεις που επιχειρούν στο γειτονικό Αφγανιστάν, πυρπολήθηκαν το Σαββατοκύριακο από εκατοντάδες βαριά οπλισμένους άνδρες των Ταλιμπάν κατά τη διάρκεια δύο διαδοχικών νυχτερινών επιδρομών. Εξι φύλακες σκοτώθηκαν προσπαθώντας μάταια να προστατεύσουν τα βαριά οχήματα του ΝΑΤΟ. Αμερικανοί στρατιωτικοί προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τις επιθέσεις χαρακτηρίζοντάς τες «στρατιωτικά ασήμαντες». Είναι όμως σαφές ότι εντάσσονται στη νέα στρατηγική των Ταλιμπάν, δηλαδή την καταστροφή των γραμμών ανεφοδιασμού της συμμαχικής δύναμης.

 Το κέντρο του Πειραιά, όπως κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί.  Έργο των Εξουσιαστών της ζωής και της περιουσίας του πολίτη.

 Εμείς πότε θα βγούμε στους δρόμους;  Ως υπεύθυνοι της κοινωνίας που παραδίνουμε στα παιδιά μας.   Γιατί οι γονείς μας, δεν μας παρέδωσαν ένα τέτοιο χάος.  Δικό μας έργο λοιπόν είναι αυτό!  Θλίβομαι.  Κατάλυση κάθε ήθους και αξίας, λοιπόν;  Σε ποιούς άραγε συμβιβασμούς, θα “συρθούν” τα παιδιά μας, για να επιβιώσουν;  Ας αφήσουμε την βολή του καναπέ μας, την φραπεδιά και τον εσπρέσσο, και ας φωνάξουμε για το χάλι της κοινωνίας, με μόνο υποκινητή την συνείδησή μας.  Γιατί αυτή δεν έχει χρώμα, δεν έχει συμφέρον.  Έχει μόνο…φωνή. Ή δεν έχει…

Χιλιάδες πρόσφυγες περιμένουν υπομονετικά σε μια ουρά, η οποία δεν έχει αρχή ούτε τέλος, για ένα κομμάτι ψωμί και μια γουλιά νερό από το συνεργείο που μοιράζει την ελάχιστη ανθρωπιστική βοήθεια στο χωριό Νταμουγκένγκα του Ανατολικού Κονγκό. Είναι οικογένειες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στην εμπόλεμη ζώνη, καθώς η πρώτη γραμμή του μετώπου έχει μεν ατονήσει κάπως, αλλά τόσο οι αντάρτες Τούτσι όσο και τα κυβερνητικά στρατεύματα, όταν δεν αλληλοσκοτώνονται, ασχολούνται με τον αγροτικό πληθυσμό ληστεύοντας, σκοτώνοντας και βιάζοντας αμάχους- όπως καταγγέλλουν οι οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά γράμματα όλων των μέσων.  Γιατί η ευαισθησία του ανθρώπινου γένους, κρινεται πια απο τις έρευνες για το Βατοπέδι, τη Μονή Τοπλού, την Σωτηροπούλου και τον Κουκουβίνο, τον Ρουσόπουλο και τον Εφραίμ. Αν μίλησε ο Αρχιεπίσκοπος και τί είπε, τις δημοσκοπήσεις της ΜRB και την πρόθεση ψήφου. Πού έκλεισε ο ΝΙΚΚΕΙ και αν έπεσε το πετρέλαιο κάτω απο τα 52 $.  Αλλά ξέχασα, έρχονται Χριστούγεννα και η φιλευσπλαχνία μας όλη θα λάμψει μέσω της Unicef και του “χαμόγελου του παιδιού”.   Και όλη η ανησυχία μας θα είναι, πόσο θα “ανέβει” το χριστουγεννιάτικο τραπέζι…

για να πάνε σχολείο! Μαθητές σε ένα απομακρυσμένο μέρος της Κίνας παίζουν με την ζωή τους για να πάνε στο σχολείο αφού περνάνε από μια απότομη βουνοπλαγιά και δίπλα σε γκρεμό! Το σχολείο, στο χωριό Gulu, βρίσκεται στο μέσον μιας βουνοπλαγιάς και η αναρρίχηση από την βάση του χρειάζεται πέντε ώρες! Οι κάτοικοι του χωριού λένε πως η διαδρομή για το σχολείο είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη αφού το μονοπάτι έχει πλάτος ένα μέτρο ενώ από κάτω υπάρχει γκρεμός! Μάλιστα η διαδρομή από το μονοπάτι δημιουργεί ίλιγγο στα παιδιά με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν άμεσα. Η δασκάλα, κυρία Shen Qijun, έχει επανειλημμένως απειλήσει να παραιτηθεί αλλά κάθε φορά οι κάτοικοι την μεταπείθουν αφού της λένε πως δεν θα υπάρξει άλλος που να δεχτεί να διδάξει τα παιδιά τους εκεί.

Μιχάλης Μπακ

Ενα «παράθυρο» στη γνώση ανοίγει για τις γυναίκες της Σαουδικής Αραβίας, που ζουν καταπιεσμένες σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία και στερούνται βασικών δικαιωμάτων. Η θεμελίωση του μεγαλύτερου πανεπιστημίου θηλέων του κόσμου στο Ριάντ, παρουσία του βασιλιά Αμπντουλάχ και του υπουργού Οικονομικών της χώρας Ιμπραΐμ αλ Ασάφ, που έγινε πριν από λίγες ημέρες, αποτελεί τεράστιο βήμα για τη χώρα. Το Πανεπιστήμιο της Πριγκίπισσας Νούρα μπιν Αμπντουλραχμάν, όπως ονομάζεται, θα καλύπτει μια έκταση 8 εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων και θα μπορεί να στεγάσει 40.000 φοιτήτριες συν το απαραίτητο εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό. Θα διαθέτει συνεδριακά κέντρα, 15 πανεπιστημιακές έδρες και υπερσύγχρονα εργαστήρια ερευνών στους τομείς της Νανοτεχνολογίας, των Βιοεπιστημών και της Πληροφορικής. Επιπλέον, το γιγάντιο συγκρότημα θα είναι φιλικό προς το περιβάλλον, καθώς θα εξοπλιστεί με φωτοβολταϊκά τόξα, που θα εξασφαλίζουν το 16% της θέρμανσης και το 18% της ψύξης.
Η δημιουργία του πανεπιστημίου θα δώσει στις γυναίκες της Σαουδικής Αραβίας την ευκαιρία να επιλέξουν στις σπουδές τους. Καθώς δεν επιτρέπεται να παρακολουθούν μαθήματα στα υπόλοιπα πανεπιστήμια της χώρας όπου φοιτούν άνδρες, οι γυναίκες σήμερα γίνονται ή δασκάλες ή νοσοκόμες, δύο επαγγέλματα που είναι πλέον υπερκορεσμένα. Είναι ενδεικτικό, εξάλλου, ότι οι γυναίκες αποτελούν το 58% των φοιτητών της χώρας, αλλά μόνο το 16% του εργατικού δυναμικού…Η εξήγηση αυτού του γρίφου είναι απλή. Οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν μόνες τους δίχως να συνοδεύονται από ανδρικό μέλος της οικογένειάς τους και δεν μπορούν να εργαστούν, να ταξιδέψουν, να σπουδάσουν, να παντρευτούν ή να επισκεφτούν το γιατρό δίχως την άδεια του συζύγου, του πατέρα ή του γιου τους. Στις αρχές του έτους 50σέλιδη έκθεση της οργάνωσης Human Rights Watch (Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) περιέγραφε με τα πιο μελανά χρώματα την τραγική μοίρα των γυναικών σε μία από τις πιο πλούσιες χώρες χώρες του κόσμου.(εδώ)

Πέρασε στα “ψιλά” των ειδήσεων, όπως τόσες άλλες εξ άλλου.  Ο κόσμος καίγεται γύρω μας και μείς περί άλλων τυρβάζομεν…

Ανθρωπιστική τραγωδία στο Κονγκό. Αντάρτες εκκενώνουν διά της βίας, πυρπολούν και λεηλατούν προσφυγικούς καταυλισμούς.  Πολλοί προσφυγικοί καταυλισμοί γύρω από την πόλη Ρουτσούρου, στην ανατολική Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, εκκενώθηκαν διά της βίας από τους αντάρτες, με αποτέλεσμα να βρεθούν στους δρόμουος περίπου 50.000 άνθρωποι, ανακοίνωσε σήμερα η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (HCR). «Πολλοί καταυλισμοί προσφύγων κοντά στην πόλη Ρουτσούρου στο Βόρειο Κίβου, 90 χιλιόμετρα βόρεια της Γκόμα, εκκενώθηκαν διά της βίας, λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν», δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου ο εκπρόσωπος της Αρμοστείας Ρον Ρέντμοντ, προσθέτοντας ότι σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές ανθρωπιστικών οργανώσεων που επιχειρούν επί τόπου, οι ωμότητες αυτές διαπράχθηκαν από ανταρτικά στρατεύματα. Θέατρο σφοδρών μαχών τις τελευταίες εβδομάδες, η περιοχή της Ρουτσούρου, όπου η HCR διατηρεί ένα γραφείο, βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ανταρτικών δυνάμεων.  «Πρόκειται για μία καταστροφή. Δεν υπάρχει άλλη λέξη για να περιγράψει την κατάσταση», δήλωσε από την πλευρά του ο Πιερ-Εμανουέλ Ντικριέ, εκπρόσωπος της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (ICRC) από την Κινσάσα. Οι πρόεδροι της Ρουάντα, Πολ Καγκάμε, και του Κονγκό, Τζόζεφ Καμπίλα, συμφώνησαν ήδη να συμμετάσχουν σε μια ειρηνευτική σύνοδο, προσέθεσε ο Λουί Μισέλ, την ώρα που η Αφρικανική Ένωση καταδίκαζε επίσης τα τελευταία γεγονότα και την έκρηξη βίας στην περιοχή. Πηγή

Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ίχνη από τον τόπο διαμονής του πραγματικού Ροβινσώνα Κρούσου. Πρόκειται για τον Σκοτσέζο ναυτικό Αλεξάντερ Σέλκιρκ, ο οποίος το 1704, με τη θέλησή του, εγκατέλειψε το πλοίο του, μετά από διαμάχη με τον πλοίαρχό του, και αποβιβάστηκε το 1704 σε ένα μικρό τροπικό ερημονήσι του Ειρηνικού Ωκεανού, το Άγκουας Μπουένας, όπου και παρέμεινε μόνος του για πέντε περίπου χρόνια, πριν ένα άλλο βρετανικό πλοίο, το 1709, τον πάρει μαζί του πίσω στην πατρίδα του. Τώρα οι αρχαιολόγοι, όπως αναφέρεται σε εργασία που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Post-Medieval Archaeology» (Μετα-μεσαιωνική Αρχαιολογία), βρήκαν στο νησί (που έχει πλέον μετονομαστεί σε Νήσο Ροβινσώνα Κρούσου και ανήκει στη Χιλή) τα απομεινάρια της διαμονής ενός Ευρωπαίου, που είναι ο Σέλκιρκ, όπως πιστεύουν, καθώς περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, όργανα ναυσιπλοΐας. Ο Σέλκιρκ αποτέλεσε το πρότυπο για το διάσημο μυθιστόρημα «Ροβινσώνας Κρούσος» του Ντάνιελ Νταφόε, όπου ο πρωταγωνιστής αποδεικνύεται άκρως επινοητικός προκειμένου να επιβιώσει, συνεχώς ελπίζοντας για τη σωτηρία του και την ίδια στιγμή φοβούμενος τη θέα ενός καταρτιού στον ορίζοντα. Τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι ο Σέλκιρκ είχε κατασκευάσει δύο καταφύγια κοντά σε ένα ρυάκι με φρέσκο νερό και ένα παρατηρητήριο πάνω από το λιμάνι για να παρακολουθεί αν έρχονταν φιλικά ή εχθρικά πλοία. Καθημερινή

Από την άρνηση και τον θυμό μέχρι την αποδοχή.  Το πένθος είναι η αντίδραση στην απώλεια ατόμου, καταστάσεως ή αντικειμένου που αποτελούσε αναπόσπαστο και σημαντικό τμήμα της ζωής. Η απόλυση, ο θάνατος αγαπημένου προσώπου, τα διαζύγια και τα χρέη (ιδίως όταν συμπεριλαμβάνουν πώληση ιδιοκτησίας και αλλαγή του τρόπου ζωής), η απώλεια κατοικίδιου ή και ενός πολύτιμου αντικειμένου, μπορεί να οδηγήσουν στο πένθος, παρ’ ότι η ένταση και η διάρκειά του αλλάζει ανάλογα με την απώλεια.  Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Times» του Λονδίνου, το σύνηθες πρώτο στάδιο, αρχική αντίδραση στην απώλεια είναι το σοκ ή η άρνηση.  Όταν βρίσκεται κάποιος σε κατάσταση σοκ μοιάζει αποσβολωμένος, αποπροσανατολισμένος και είναι εντελώς αδύναμος να λάβει κάποια απόφαση. Μπορεί να κλαίει εύκολα ή να πανικοβάλλεται. Αντίστοιχα, όσοι βρίσκονται σε κατάσταση άρνησης μοιάζουν να αντεπεξέρχονται πολύ καλά, προκαλώντας θαυμασμό στους γύρω τους για το κουράγιο τους. Καθώς το πένθος μπαίνει σε οξεία φάση, το άτομο μπορεί να έχει παραισθήσεις (ότι λ.χ. κάποιος που πέθανε εξακολουθεί να ζει), να βλέπει συνεχώς στα όνειρά του αυτό που έχασε ή να συμπεριφέρεται σαν να μην υπήρξε η απώλεια. Έπειτα από λίγο καιρό (συνήθως σε μία – δύο εβδομάδες, αλλά μπορεί να περάσουν και δυο – τρεις μήνες), το σοκ, η άρνηση και το οξύ πένθος οδηγούν στο δεύτερο στάδιο του πένθους, τον θυμό. Ο κόσμος θυμώνει για την απώλεια και τις συνέπειες που αυτή έχει στη ζωή του και αναζητά άλλους για να κατηγορήσει (ο γιατρός λ.χ. σίγουρα έκανε λάθος, στο γραφείο του έσκαβαν τον λάκκο κ.τ.λ).  Σε αυτή τη φάση η δίψα για εκδίκηση είναι τόσο έντονη, ώστε μπορεί να οδηγήσει σε πολυετείς δικαστικές μάχες και σε αβάσιμες κατηγορίες.  Συνήθως σε διάστημα έξι μηνών ο θυμός και η δίψα για εκδίκηση δίνουν τη θέση τους στο τρίτο στάδιο, στα κλασικά συμπτώματα της κατάθλιψης: οξυθυμία, αίσθημα απελπισίας, απώλεια ενθουσιασμού, ενοχές, αδυναμία να σηκωθεί ο πάσχων το πρωί από το κρεβάτι, απώλεια της όρεξης, του βάρους και της ερωτικής επιθυμίας, διαταραχή του ύπνου, στροφή στο αλκοόλ για παρηγοριά… Σε αυτό το στάδιο, η απώλεια γίνεται εμμονή.  Τελικά, έπειτα από περίπου έναν χρόνο η καταθλιπτική φάση τελειώνει και ο πάσχων μπαίνει στο τέταρτο στάδιο, της αποδοχής της απώλειας (το δυσκολώτερο!!!). Έως τότε έχει μάθει να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα της ζωής του και αρχίζει πάλι να αποκομίζει ευχαρίστηση από νέα ενδιαφέροντα και σχέσεις. Πηγή: Τα Νέα

Πόσες φορές δεν ευχηθήκατε να μπορούσατε να επικοινωνήσετε με κάποιον χωρίς λόγια… Μια νέα εταιρεία επιστημονικής και στρατιωτικής έρευνας σκοπεύει να κάνει το όνειρο μας πραγματικότητα, βοηθώντας μας να αποστείλουμε γραπτά ή ηχητικά μηνύματα μόνο με τη σκέψη μας. Γνωστή ως συνθετική τηλεπάθεια, η τεχνολογία αυτή βασίζεται στην ανάγνωση της ηλεκτρικής δραστηριότητας στον εγκέφαλο, χρησιμοποιώντας έναν ηλεκτροεγκεφαλογράφο. Παρόμοια τεχνολογία κυκλοφορεί ήδη στο εμπόριο και χρησιμοποιείται στον έλεγχο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών μέσω της σκέψης. Η ιδέα της επικοινωνίας μέσω της σκέψης δεν είναι καινούργια. Στις αρχές του 1960, ένας ερευνητής προσάρμοσε τον ηλεκτροεγκεφαλογράφο στο κεφάλι του και με λίγη εξάσκηση κατάφερε να σταματάει και να ξεκινάει τις ταλαντούμενες ηλεκτρικές τάσεις, κύματα άλφα του εγκεφάλου του για να συνθέτει μηνύματα κώδικα Μορς. Ο στρατός έχει χρηματοδοτήσει ερευνητές έχοντας δυο συγκεκριμένους σκοπούς. Πρωταρχικός στόχος είναι η σύνθεση ενός μηνύματος χρησιμοποιώντας, όπως το θέτει ο D’Zmura, «την αδύναμη φωνή μέσα στο κεφάλι μας». Το επόμενο βήμα είναι η αποστολή αυτού του μηνύματος σε ένα συγκεκριμένο άτομο ή αντικείμενο, επίσης με την ισχύ της σκέψης. Από τη στιγμή που το μήνυμα θα φτάσει στον δέκτη, θα μπορεί να φανερωθεί ως κείμενο ή ως ηχητικό μήνυμα. Παρότι η χρηματοδότηση προέρχεται από το στρατό και η αρχική χρήση προορίζεται για στρατιωτικές εφαρμογές, ο D’Zmura θεωρεί ότι η επικοινωνία που θα βασίζεται στη σκέψη θα φέρει την επανάσταση ακόμα και στην καθημερινή μας ζωή. Για να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα, οι επιστήμονες θα πρέπει να αποκτήσουν καλύτερη κατανόηση για τις λέξεις και τις φράσεις που ενεργοποιούν συγκεκριμένες εγκεφαλικές περιοχές. Για τη δημιουργία ενός λεπτομερούς χάρτη του εγκεφάλου, οι επιστήμονες θα χρησιμοποιήσουν επίσης Λειτουργική Απεικόνιση Μαγνητικού Συντονισμού και Μαγνητοεγκεφαλογράφημα. Η χαρτογράφηση των εγκεφαλικών αποκρίσεων στο μεγαλύτερο τμήμα της αγγλικής γλώσσας είναι ένα τεράστιο ζήτημα και ο D’Zmura αναφέρει ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον 15-20 χρόνια προτού η επικοινωνία, που θα βασίζεται στην σκέψη, γίνει πραγματικότητα. Ο Sajda, ο οποίος ασχολείται με την έρευνα της απεικόνισης μέσω του ηλεκτροεγκεφαλογράφου, δήλωσε σκεπτικός αλλά και ενθουσιασμένος με τη νέα τεχνολογία. Σε εκείνους που μπορεί να είναι προβληματισμένοι με τη νέα μέθοδο επικοινωνίας, ο D’Zmura λέει ότι δεν θα πρέπει να ανησυχούν. Η σύνθεση μηνυμάτων μέσω του εγκεφάλου θα συμπεριλαμβάνει διάφορες συνειδητές σκέψεις και εκπαίδευση. Η συσκευή θα έχει επίσης διακόπτη απενεργοποίησης.

Πέραν των ιατρικών τους εφαρμογών, πολύ τις φοβάμαι αυτές τις έρευνες! Κανένας βέβαια δεν φανταζόταν πριν 20 χρόνια τον τρόπο επικοινωνίας μέσω διαδυκτίου, αλλά τούτο το πράγμα, πολύ…βουβό, πολύ απομονωτικό μου μοιάζει. Ευτυχώς η συσκευή έχει διακόπτη απενεργοποίησης! Δηλαδή, turn me off; Μήπως αποξενωθούμε πιά όλως διόλου; Μήπως ζήσουμε μια κοινωνία βουβών; Γιατί και βουβός και …βους, δεν αντέχεται τέτοια ζωή…

Όσο απίστευτο και αν φαίνεται στην Αυστραλία το σουβλάκι έχει καταφέρει σοβαρά πλήγματα στο McDonald’s και στις άλλες πολυεθνικές του fast food. Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που ο Βασίλης και ο Γιάννης Φωτιάδης άνοιξαν το πρώτο εστιατόριο Souvlakihut στη Μελβούρνη. Σήμερα τα εστιατόρια Souvlakihut φτάνουν τα 25 και έως το τέλος του 2009 τα δύο αδέρφια στοχεύουν στη δημιουργία 45 συνολικά εστιατορίων. Η αναγνώριση της άψογα οργανωμένης επιχείρησής τους δεν άργησε να έρθει. H εταιρεία μάρκετινγκ 10 Thousand Feet, μετά από έρευνά της σε 900 καταστήματα τύπου franchise ανέδειξε το σύστημα franchise του Souvlakihut ως το καλύτερο της Αυστραλίας. Η έδρα του Souvlakihut βρίσκεται στη Μελβούρνη, αλλά, όπως λέει ο Βασίλης Φωτιάδης τα εστιατόριά του βρίσκονται σε όλη την Αυστραλία. Στην Τασμανία, στην Νέα Νότια Ουαλία, στο Κουίνσλαντ, στην Καμπέρα, το Souvlakihut καταφέρνει να ικανοποιεί τα γούστα των πελατών του ενώ παράλληλα αναδεικνύεται μία πολύ καλή επενδυτική λύση για όλους όσους θέλουν να ανοίξουν ένα εστιατόριο σαν franchisers. (πηγή)

Να δώ τους Αβορίγινους με πίττα-διπλό γύρο χοιρινό και ας κλείσω τα μάτια μου! Αμ! Όταν αυτοί ήταν πάνω στα δέντρα, εμείς είχαμε ήδη ανακαλύψει την …χολιστερίνη!