Ο Σήφης Βεντούρας γεννηθήκε το 1938 στα Χανιά της Κρήτης. Η οικογένεια του ήταν ενετικής καταγωγής, ιδιαίτερα εύπορη και διατηρούσε την Ιταλική υπηκοότητα. Το 1942 στην Γκεστάπο της Κρήτης είχε αρχίσει ήδη να συζητείται το θέμα των Εβραίων του νησιού. Ζητήθηκε μάλιστα από την Κοινότητα ένας κατάλογος με τα ονόματα όλων των μελών της. Στον κατάλογο αυτό αναφερόταν και η οικογένεια Βεντούρα με τα δύο παιδιά: τον Σήφη και την μεγαλύτερη αδελφή του Υβέτ.
Ένας φίλος του πατέρα τους που είχε πρόσβαση στην Γκεστάπο, τους «σφύριξε» να φύγουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα «διότι δεν θα πάνε καλά τα πράγματα για τους Εβραίους».
Με ένα πλοιάριο δραπέτευσαν το 1942 από την Κρήτη για την σχετικά ασφαλέστερη Αθήνα.
Έμειναν αρχικά στο σπίτι του παππού τους στα Σεπόλια. Με τη διαταγή όμως του Στρόοπ για την καταγραφή των Εβραίων έπρεπε να κρυφτούν. Μετά την περιπλάνηση μερικών ημερών στον Υμηττό, όπου ο πατέρας του τον κουβαλούσε στους ώμους και οι διανυχτερεύσεις τους γινόταν σε σχολεία και εκκλησίες, βρέθηκε ένα σπίτι στου Ζωγράφου. Δεν έμεινε όμως για πολύ κρυφό το καταφύγιό τους. Έλληνες δωσίλογοι ανακάλυψαν πως ήταν Εβραίοι και άρχισαν να τους εκβιάζουν για χρήματα. Αλλιώς, απειλούσαν θα τους κατέδιδαν στην Γκεστάπο. Αποφασίστηκε να χωριστεί η οικογένεια. Ο Σήφης με τη υπηρέτρια τους την Αθηνά βρήκαν καταφύγιο στο σπίτι ενός φίλου, του Πετρόχειλου, στην Εκάλη. Ο μικρός παρουσιάστηκε ως νόθος γιος της Αθηνάς. Η παρέα με τα δύο παιδιά του Πετρόχειλου και οι βόλτες στην τότε εξοχή του Κοκκιναρά προσέφεραν μια διέξοδο ψυχαγωγίας. Σε μία τέτοια βόλτα στην Ερυθραία βγήκε και η μοναδική κατοχική φωτογραφία που υπάρχει ακόμη με το μικρό Σήφη και την Αθηνά.
Όντας σε τόσο μικρή ηλικία, πολύ γρήγορα ξέχασε την ύπαρξη των γονιών του και προσκολλήθηκε στην Αθηνά. Η ίδια άλλωστε τον αγαπούσε πάρα πολύ και τον είχε σαν πραγματικό της γιο.
Μεγάλη διασκέδαση των παιδιών το καλοκαίρι ήταν οι βουτιές και τα παιχνίδια στο σιντριβάνι που υπήρξε στον κήπο του σπιτιού. Ενώ όμως τα δύο αδέλφια μπορούσαν να κολυμπούν γυμνά, η Αθηνά απαγόρευε αυστηρότατα στο Σήφη να γδυθεί εντελώς. Υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να δουν οι Γερμανοί από το διπλανό στρατόπεδο που τα χώριζε μόνο ένα συρματόπλεγμα από τον κήπο, ότι ο μικρός ήταν περιτετμημένος.
Μήνες κράτησε ο χωρισμός της οικογένειας. Δεν ξανασυναντήθηκαν παρά μετά την απελευθέρωση.
Ο Σήφης όταν πρωτοσυνάντησε τους γονείς του μετά από τόσο καιρό, δεν τους θυμόταν «Δεν αναγνωρίζω τους γονείς μου σαν φυσικούς μου γονείς. Εγώ είμαι στριμωγμένος με την Αθηνά δίπλα και αυτήν αγαπώ, αυτή είναι η μάνα μου. Για πολλά χρόνια αυτό με βασανίζει μετά την Κατοχή. Αυτά τα γεγονότα είναι τραυματικά, μ’ έχουν κατατρέξει σ’ όλη μου τη ζωή. Έχουν αφήσει ανεξίτηλες πληγές», εξομολογείται ο ίδιος. Ακόμη και σήμερα αποδίδει μερικές ιδιότητες του χαρακτήρα του, όπως τον εύκολο πανικό και την ανασφάλεια στις εμπειρίες της δύσκολης εκείνης εποχής.
Πηγή: Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος
Κάνε κλικ εδώ, για να διαβάσεις την ιστορία του Ζολμάν, ενός παιδιού πρόσφυγα που κινδύνεψε να πνιγεί στη θάλασσα του Αιγαίου.
