Σ’  ένα μοναδικό  ιστότοπο φιλοξενούνται ταινίες της εκπαιδευτικής τηλεόρασης, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για υποστήριξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Με πολλές θεματικές  βίντεο και ντοκυμαντέρ στηρίζει τη βιωματική μάθηση και κρατά σε εγρήγορση το ενδιαφέρον των μαθητών αλλά ….και των εκπαιδευτικών.

Μπορείτε να περιηγηθείτε πατώντας την εικόνα εκπαιδευτική τηλεόραση που βρίσκεται στο δεξί μέρος της ιστοσελίδας μας ή αμέσως τώρα ΑΠΟ ΕΔΩ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ

O δικτυακός τόπος έχει υλοποιηθεί με το Ελεύθερο Λογισμικό / Λογισμικό Ανοικτού Κώδικα Joomla και Κ2.

Ο σχεδιασμός, η ανάπτυξη του ιστότοπου και η ψηφιοποίηση του οπτικοακουστικού υλικού ξεκίνησε το 2008 με τη συνεργασία των Δ/νσεων Λειτουργικών Υποδομών και Νέων Τεχνολογιών και Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης από τους εκπαιδευτικούς Σωτήρη Μεϊντάνη, Γιώργο Καλέμη, Μπάμπη Γιαννακό, Σοφία Παπαδημητρίου και Παναγιώτη Τσιρίδη.

Το 2013, ο ιστότοπος επανασχεδιάστηκε από το Τμήμα Διαχείρισης Δικτύου και Νέων Τεχνολογιών της Διεύθυνσης Λειτουργικών Υποδομών και Νέων Τεχνολογιών του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού. Στον επανασχεδιασμό του διαδικτυακού τόπου της εκπαιδευτικής τηλεόρασης εργάστηκαν οι εκπαιδευτικοί: Γεράρδης Ιωάννης και Έφη Γρουσουζάκου. Στην μεταφορά σε νέο webserver και θωράκιση του, εργάστηκαν οι εκπαιδευτικοί: Δημήτρης Ρούσσης, Ευάγγελος Αποστολούδης και Ιωάννης Σουπιώνης.

Αν κατά την περιήγηση σας εντοπίσετε σφάλματα ή δυσλειτουργίες, παρακαλούμε να στείλετε email στην ηλεκτρονική διεύθυνση: edutv@minedu.gov.gr

Το εκπαιδευτικό πακέτο  για όλες τις τάξεις και τους εκπαιδευτικούς «Περιβάλλον – Η προστασία του δάσους» , δημιουργήθηκε από τη συνεργασία  του Ερευνητικού Ακαδημαϊκού Ινστιτούτου Τεχνολογίας Υπολογιστών (ΕΑ.ΙΤΥ)   (http://www.cti.gr/), του Υ.ΠΑΙ,Θ.Π.Α , του Επιχειρησιακού  Προγράμματος: “Κοινωνία της Πληροφορίας”, Μέτρο 1.2, Γ’ ΚΠΣ  και του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων http://www.uoi.gr

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

Πιγκουίνοι , καμπανούλες, φωτιστικά …… από  υλικά “άχρηστα”, πλαστικά μπουκάλια, κουμπιά, λάμπες, μπαλόνια !

Περισσότερα  ΕΔΩ

H Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, δημιούργησε ένα ψηφιακό παιχνίδι που ονομάζεται «Ταξίδι φυγής». Είναι ένα παιχνίδι επιβίωσης βασισμένο στην πραγματικότητα. Ένα παιχνίδι για το τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας. Ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού είναι ένας νεαρός πρόσφυγας ο οποίος αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα του και αντιμετωπίζει μία σειρά από δυσκολίες και διλήμματα τόσο κατά τη διάρκεια της φυγής όσο και κατά την άφιξή του στη χώρα ασύλου. Υπεύθυνη για τη μεταφορά του παιγνιδιού στην Ελληνική γλώσσα είναι η Αντιπροσωπεία στην Κύπρο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Το παιχνίδι απευθύνεται σε μαθητές ηλικίας 13 μέχρι 16 ετών. Με αυτόν το βιωματικό τρόπο, οι μαθητές ενημερώνονται και ευαισθητοποιούνται για το τι σημαίνει να είσαι πρόσφυγας.

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ

Το αριστούργημα του Δ.Αβδελιώτη
Δυο συμμαθητές και στενοί φίλοι, «τσακώνονται» λίγο πριν κλείσουν τα δημοτικά σχολεία στη Χίο του 1960.

Μέσα στο φως του ελληνικού θέρους , δεν θα αργήσουν να «ξαναφιλιώσουν» και να περάσουν μαζί ένα αξέχαστο παιδικό καλοκαίρι όπου η ανεμελιά, η φιλία, οι αταξίες, οι παρέες και ο έρωτας θα διακοπούν μόνο από τον ερχομό του φθινοπώρου.

Διακρίσεις

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1986
* Ειδική μνεία ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου)

Βραβεία Ποιότητας Υπουργείου Πολιτισμού 1986
* Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη
* Διάκριση ποιότητας ταινίας μεγάλου μήκους

Φεστιβάλ Βερολίνου 1987
* Βραβείο CIFEJ (Διεθνές Κέντρο Ταινιών για τα Παιδιά και τους Νέους)

Φεστιβάλ Νέου Δελχί (Ινδία) 1987
* “Χρυσός Ελέφαντας” (καλύτερης ταινίας)
* “Ασημένιος Ελέφαντας” (καλύτερης σκηνοθεσίας)

Ηθοποιοί
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΒΔΕΛΙΩΔΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΜΕΙΩΤΕΡΗΣ, ΜΑΡΙΝΑ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΙΑΚΩΔΗ, ΔΗΜΟΣ ΑΒΔΕΛΙΩΔΗΣ, κ.α

Διαβάζω το βιβλίο “Ο  ψεύτης παππούς” της Άλκης  Ζέη και ανοίγω τα μάτια μου στον κόσμο!

Μ. Ντεκάστρο

κλικ  Ο ψεύτης παππούς

Νέα διαδικτυακή εκπαιδευτική εφαρμογή, με τίτλο “Πρόγραμμα Γλαύκα”, ένα παιχνίδι για την αποκατάσταση των μνημείων της Ακρόπολης(http://www.ysma.gr/theglafkaproject/).

KΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση – La Educacion Prohibida
Είναι ένα ανεξάρτητο Ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2012. Περιγράφει ποικίλες εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και αντισυμβατικά σχολεία στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία, και περιλαμβάνει εκπαιδευτικές προσεγγίσεις όπως η λαϊκή επιμόρφωση, το σύστημα Μοντεσσόρι, η προοδευτική εκπαίδευση, η εκπαίδευση Βάλντορφ, η κατ οίκον διδασκαλία. Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε 10 θεματικά επεισόδια, που το καθένα παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του σχολείου και έξω από αυτό. Τα θέματα περιλαμβάνουν την ιστορία του σχολικού συστήματος, την εξουσία και δύναμη στα σχολεία, την αξιολόγηση και το διαχωρισμό των μαθητών, την κοινωνική λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς και το ρόλο των εκπαιδευτικών και των οικογενειών.

Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε 10 θεματικά επεισόδια, που το καθένα παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του σχολείου και έξω από αυτό. Τα θέματα περιλαμβάνουν την ιστορία του σχολικού συστήματος, την εξουσία και δύναμη στα σχολεία, την αξιολόγηση και το διαχωρισμό των μαθητών, την κοινωνική λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς και το ρόλο των εκπαιδευτικών και των οικογενειών. Η ταινία περιέχει σχεδόν 30 λεπτά κινουμένων σχεδίων και μια φανταστική δραματοποιημένη ιστορία που συνδέει τα επεισόδια. Είναι η πρώτη Ισπανική ταινία που χρηματοδοτήθηκε μέσω της μεθόδου πληθοχρηματοδότησης και προβλήθηκε ταυτόχρονα σε 130 πόλεις, σε 13 χώρες, με συνολικό αριθμό 18.000 θεατών μέσα σε μια μέρα. [by Phaedra]

http://greek-documentaries.blogspot.gr

ΤΟ ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΙΟ (L’ Ecole Buissonnier)

Σκηνοθεσία: Jean-Paul Le Chanois

Πρωτότυπη μουσική: Kosma, Joseph

Ερμηνευτές: Blier, Bernard ; Faber, Juliette ; Delmont, Edouard ; Coste, Pierre

Παραγωγή: Cooperative generale du cinema francais

Θα μπορούσε ποτέ ένα «σκασιαρχείο» να ήταν παιδαγωγικά πιο χρήσιμο από ένα τυπικό μάθημα; Η απάντηση σε αυτό το παράδοξο υπάρχει σε μια μόνο κινηματογραφική ταινία!

Στην εξαιρετική ταινία  του Jean-Paul Le Chanois «Το σκασιαρχείο», διάρκειας 90 λεπτών. Μια ταινία ύμνο στο λειτούργημα του εκπαιδευτικού και στην ελεύθερη δημιουργική εκπαίδευση.

Αν και γυρίστηκε το 1948-49 η ταινία δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα! Και δεν είναι τυχαίο.

Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στη ζωή του μεγάλου γάλλου παιδαγωγού και μεταρρυθμιστή της παιδείας Σελεστέν Φρενέ(Celestin Freinet 1896-1966). Καταγράφει βασικά τον πρώτο χρόνο της εκπαιδευτικής του πορείας, γύρω στο 1920, στην πόλη Bar-sur-Loup, τότε που έθετε για πρώτη φορά τις βάσεις μιας νέας εκπαιδευτικής αντίληψης.

Η παιδαγωγική μέθοδος του Φρενέ στοχεύει στη δημιουργία ενός άλλου σχολείου όπου κάθε παιδί αντιμετωπίζεται σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα, μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, όπου η παιδεία δεν είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα κι ο ρόλος του εκπαιδευτικού συνίσταται κυρίως στο να βοηθήσει τα παιδιά να βρουν μόνα τους το δρόμο της γνώσης.

Ο Σελεστέν Φρενέ, πρώτος αυτός, επεδίωξε να εισάγει τις νέες τεχνολογίες της εποχής στην εκπαίδευση: τυπογραφία, ραδιόφωνο, κινηματογράφο. Είναι πιο γνωστός ως ο πρώτος που έβαλε το τυπογραφείο στην τάξη και καθιέρωσε την διασχολική αλληλογραφία. Λιγότερο γνωστό είναι ότι πρώτος αυτός έβαλε τον κινηματογράφο στο σχολείο το 1926!

Ήταν φυσικό οι πρωτοποριακές του μέθοδοι να μην είναι αρεστές στο κατεστημένο, κυρίως αυτό της Καθολικής Εκκλησίας. Γι αυτό κυνηγήθηκε ανελέητα. Πάλεψε μέσα από αντίξοες συνθήκες και στο τέλος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη δημόσια εκπαίδευση για να συνεχίσει πιο ελεύθερος το παιδαγωγικό του έργο. Αλλά πια δεν ήταν μόνος. Στη βάση των ιδεών του δημιουργήθηκε ένα μεγάλο διεθνές παιδαγωγικό κίνημα που είναι ακόμα ζωντανό.

Το σενάριο της ταινίας στηρίχτηκε σε σημειώσεις της συζύγου του, Ελίζας, κι έχει την αυθεντικότητα του ντοκουμέντου αλλά ταυτόχρονα έχει μια δυνατή δραματουργική δομή που την κάνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος.

Η ευφάνταστη σκηνοθεσία του Jean-Paul Le Chanois καταφέρνει να αναδείξει άριστα την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 20 και αποσπά εξαιρετικές ερμηνείες τόσο από τους ενήλικες ηθοποιούς όσο και από τα παιδιά.

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 1949, σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία και είναι χαρακτηριστικό ότι για πρώτη φορά οι γνώμες των κριτικών στη Γαλλία ήταν ομόφωνα θετικές. Προβλήθηκε σε δεκάδες Φεστιβάλ και απέσπασε πάνω από 30 βραβεία. Ανάμεσα στις διακρίσεις ξεχωρίζουν το βραβείο στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, το βραβείοΚαλύτερης Ξένης Ταινίας στην Αμερική και κυρίως η υιοθέτησή της  από την Επιτροπή Κινηματογράφου του ΟΗΕ«ως ταινία που υμνεί τα Ανθρώπινα Δικαιώματα».

Το σκασιαρχείο, οι ταινίες του Ζαν Βιγκό και «Τα τρομερά παιδιά» των Μελβίλ και Κοκτώ, είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχτηκε η γενιά των Γάλλων κινηματογραφιστών οι οποίοι αργότερα δημιούργησαν τη νουβέλ βάγκ του γαλλικού κινηματογράφου.

Ο μεγάλος σκηνοθέτης Φρανσουά Τρυφώ έχει πει ότι επηρεάστηκε βαθιά από αυτή τη ταινία και σημειώνει ότι σημαδοτεί μια νέα αντίληψη για το σχολείο και την παιδαγωγική διαδικασία.

Το παράδοξο είναι ότι 64 χρόνια μετά, όλα τα ζητήματα που έθεσε ο Σελεστέν Φρενέ, και ξεδιπλώνονται με άριστο τρόπο μέσα στην ταινία, είναι ακόμα το ζητούμενο και για μας στην Ελλάδα.

Πηγή http://cinedraseis.wordpress.com

KΛΙΚ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ Ή ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Το Σκασιαρχείο (L’ Ecole Buissonnier)

“Το να είσαι ένας φτωχός άνθρωπος είναι δύσκολο, αλλά το να είσαι μια φτωχή φυλή σε έναν τόπο γεμάτο δολάρια είναι το πιο σκληρό απ’ όλα.”

W.E.B. DuBois

		Original Airdate: Tετάρτη, 27 Φεβρουαρίου 2013, 23:00 – ΝΕΤ ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 48 min. Η Γκάνα, σύμφωνα με το ΔΝΤ, είναι μια ιστορία επιτυχίας! Η κυβέρνηση, ακολουθώντας πιστά τις υποδείξεις του για συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και αποκρατικοποιήσεις, έχει “επιτύχει τους στόχους”. Πλέον η οικονομία της χώρας συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 20 ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες του κόσμου και είναι πρώτη στην Αφρική! Την ίδια στιγμή, όμως, 4.000 σχολεία δεν έχουν κτίρια και οι μαθητές κάνουν μάθημα κάτω από τα δέντρα. Στις κλινικές στα βόρεια της χώρας αντιστοιχεί ένας γιατρός για 161.000 κατοίκους! Και οι μικροκαλλιεργητές, χωρίς καμιά υποστήριξη από το κράτος, έχουν αφεθεί να λιμοκτονούν, παλεύοντας μόνοι τους στον ωκεανό της ελεύθερης αγοράς. Ανάπτυξη… για ποιον; ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σενάριο / Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Επιτόπια Έρευνα & Οργάνωση Θέματος: Αχιλλέας Κουρεμένος / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βασίλης Μουρίκης / Οργάνωση & Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Συντονισμός έρευνας: Γεωργία Ανάγνου / Μοντάζ: Άννα Πρόκου, Βασίλης Μάγκος / Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μια παραγωγή της Small Planet για την ΕΡΤ © 2012-2013 ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Original shooting format: HD 1080p25 / Ήχος: Dolby Stereo / Γλώσσα: Αγγλικά, Ελληνικά, Γκρούνε, Τάλεν, Κουσαάλ, Νταγκμπάνι
Δείτε την ταινία

H οικονομία της Γκάνας καλπάζει! Στην πρωτεύουσα Άκκρα, δεκάδες γερανοί υψώνονται στον ορίζοντα, κατασκευάζοντας νέα σύγχρονα κτίρια που θα στεγάσουν γραφεία τραπεζών, πολυεθνικών και ντόπιων εταιρειών. Η έκρηξη στον κατασκευαστικό τομέα είναι κάτι που μπορεί να δει κανείς στις νέες καλές γειτονιές που περικυκλώνονται από φράχτες και συρματοπλέγματα, καθώς και στα εμπορικά κέντρα που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο.

Από το 2000, η Γκάνα αναπτυσσόταν με ένα ετήσιο μέσο όρο της τάξης του 5%, για να εκτοξευτεί το 2011 στο 14,4%. Με κινητήριο δύναμη τα έσοδα από το χρυσό (είναι η δεύτερη παραγωγός χρυσού στην Αφρική και πέμπτη στον κόσμο), το κακάο και πρόσφατα απ’ το πετρέλαιο, με τη βοήθεια του ΔΝΤ και με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης, η Γκάνα έγινε – τουλάχιστον στους αριθμούς – μία χώρα μεσαίου εισοδήματος, η ένατη της Αφρικής που κατακτά αυτή τη θέση.

“Οι πολιτικές είναι επιτυχημένες!”, βεβαιώνει ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Γκάνα, Σαμίρ Τζάτζα. “Ξεκάθαρα η Γκάνα τα τελευταία χρόνια τα έχει πάει πολύ καλά, όσον αφορά στην δημιουργία ενός περιβάλλοντος με μακροοικονομική σταθερότητα, το οποίο είναι απαραίτητο για να υπάρχουν επενδύσεις, ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας”.

Πώς, όμως, βιώνει ο πληθυσμός της χώρας αυτή την ανάπτυξη;

Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Γκάλοπ το 2012, το 53% του πληθυσμού, περίπου 12,7 εκατομμύρια άνθρωποι, δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος των τροφίμων. Μόνο το 4% δήλωσε ότι ζει άνετα με το εισόδημά του. Σχεδόν το 30% ζει ακόμα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.

“Έχουμε ανάπτυξη στον γεωργικό τομέα, έχουμε ανάπτυξη στη βιομηχανία παροχής υπηρεσιών, στα νοσοκομεία και στην εκπαίδευση”, επισημαίνει ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Γκάνα, Σαμίρ Τζάτζα.

ΚΑΘΕ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΑΞΗ

Οι βόρειες επαρχίες της Γκάνας είναι οι πιο υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας. Τεράστιες αφίσες με διαφημίσεις εταιριών κινητής τηλεφωνίας καλύπτουν τοίχους σπιτιών από λασπότουβλα. Οι δρόμοι είναι άσχημοι. Σε πολλές κοινότητες δεν υπάρχει πόσιμο νερό, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Άνθρωποι αναγκάζονται να ταξιδεύουν από τις κοινότητες προς τις πόλεις, ξοδεύοντας ολόκληρη τη μέρα τους, μόνο και μόνο για να φορτίσουν τα κινητά τους. Οι υποδομές αποχέτευσης είναι σπάνιες ακόμα και στις μεγάλες πόλεις, πολλαπλασιάζοντας έτσι τους κινδύνους ασθενειών και μολύνσεων.

Λίγο έξω από την Μπολγκατάνγκα, υπάρχει ένα δημοτικό σχολείο όπου μαθαίνουν γράμματα 291 παιδιά.

Κάθε δέντρο είναι και τάξη.

Δεκάδες παιδιά κάθονται σε μια σειρά παγκάκια που είναι τοποθετημένα κάτω από ένα δέντρο. Στον κορμό του είναι ακουμπισμένος ένας πίνακας. Ένας γονιός, εθελοντής δάσκαλος, προσπαθεί να διδάξει στα παιδιά την αγγλική αλφάβητο.

“Όποτε βρέχει, ακόμα και όταν υπάρχει απλώς η απειλή της βροχής, λέμε στα παιδιά να φύγουν και να πάνε στα σπίτια τους. Και όταν έρχεται ο Φεβρουάριος-Μάρτιος, δεν υπάρχει καθόλου σκιά και όλοι μαζευόμαστε στην μοναδική αίθουσα, μέσα στην οποία ιδρώνουμε πολύ”, περιγράφει η Κόμφορτ, η μοναδική δασκάλα του σχολείου. Θέλοντας να βελτιώσει κάπως την κατάσταση, με δικά της χρήματα και με τη βοήθεια των γονέων, έφτιαξε μια αίθουσα, η οποία όμως δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των 291 μαθητών της. “Ο ήλιος καίει πολύ και πρέπει να καθόμαστε κάτω από τα δέντρα. Ο αέρας πολλές φορές εκτοξεύει τον πίνακα πάνω μας και μας τραυματίζει”, περιγράφει η δεκάχρονη μαθήτρια Ζεϊνάμπ.

Οι περικοπές στον δημόσιο τομέα που ήταν μία από τις προυποθέσεις του ΔΝΤ για την σύναψη της νέας δανειακής σύμβασης του 2009, έχουν πλήξει καίρια τον τομέα της δημόσιας εκπαίδευσης της Γκάνας. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση προκειμένου να πιάσει τους στόχους για μείωση του ελλείμματος, αποφάσισε να κόψει περίπου 31 εκατομμύρια ευρώ και από την εκπαίδευση.

Η δεύτερη παραγωγός χρυσού στην Αφρική και πέμπτη στον κόσμο, αδυνατεί να παράσχει σε χιλιάδες παιδιά αίθουσες διδασκαλίας. Σ’ ολόκληρη τη Γκάνα, 4.000 σχολεία δεν έχουν εγκαταστάσεις. “Συνήθως όταν παραπονιόμαστε, η απάντηση που παίρνουμε είναι ότι τα σχολεία είναι πολλά και οι πόροι για τα σχολεία της Γκάνας δεν είναι αρκετοί για να καλύψουν όλα τα σχολεία που είναι κάτω απ’ τα δέντρα”, εξηγεί η Κόμφορτ.

Η έλλειψη κτιρίων, όμως, δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα για τα παιδιά.

Το πάγωμα των προσλήψεων στο δημόσιο, άλλος ένας όρος που έθεσε το ΔΝΤ για την δανειακή σύμβαση, είχε άμεση επίπτωση στην ποιότητα της εκπαίδευσης στη Γκάνα. Σύμφωνα με την αρμόδια υπηρεσία Εκπαίδευσης της χώρας, για να καλυφθούν τα κενά σε διδακτικό προσωπικό μόνο στα δημοτικά σχολεία, χρειάζονται 33.185 δάσκαλοι, κάτι που δεν έχει καμία πιθανότητα να εγκριθεί. Εδώ στο Βορρά της Γκάνας αντιστοιχεί ένας εκπαιδευμένος δάσκαλος, όπως η Κόμφορτ, για 175 μαθητές.

Και τα προβλήματα δεν τελειώνουν εδώ. Στην πρώτη σε ανάπτυξη χώρα της Αφρικής, τα παιδιά πολλές φορές περπατάνε έως και 5 χιλιόμετρα με τα πόδια για να φτάσουν στα σχολεία, ενώ πίσω στα σπίτια τους το ηλεκτρικό ρεύμα είναι συνθήκη πολυτελείας. “Διαβάζω με φακό, καθώς η κοινότητα δεν έχει ρεύμα. Είναι δύσκολο να διαβάσεις έτσι, γιατί πολλές φορές κάποιος άλλος από την οικογένεια χρειάζεται τον φακό και πρέπει να περιμένω μέχρι να τελειώσει”, μας περιγράφει η μικρή μαθήτρια Ζεϊνάμπ.

ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΙΑ 161.000 ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Βορειότερα, στην πόλη Ζεμπιλά που στέκει κοντά στα σύνορα με την Μπουρκίνα Φάσο, συναντήσαμε μια νεαρή νοσοκόμα, την Γκίφτι. Είναι μόλις 26 χρονών και είναι η μία από τους δύο νοσοκόμους της κλινικής, η οποία καλύπτει τις ανάγκες 7 κοινοτήτων και περίπου 3.000 ανθρώπων. Πέρα από τις φροντίδες που παρέχει σε όσους επισκέπτονται την κλινική, πολλές φορές ταξιδεύει με το μηχανάκι της στις κοινότητες για να περιποιηθεί, κυρίως, τις εγκύους. “Έχουμε μηχανάκια και αυτά χρησιμοποιούμε για να πάμε. Μερικές φορές όταν χαλάνε, συνειδητοποιούμε ότι οι περισσότερες γυναίκες γεννάνε στο σπίτι τους, επειδή δεν μπορούμε να πάμε εκεί.”

Η έλλειψη κλινικών και γιατρών, η δύσκολη προσβασιμότητα σε αυτές, η ανεπάρκεια σε υποδομές και φάρμακα, καθώς και τα προβλήματα στην εκπαίδευση που έχουν ως αποτέλεσμα την άγνοια του πληθυσμού για τις ασθένειες, κάνουν πολύ δύσκολη την υγειονομική φροντίδα. “Γνωρίζω ότι αλλού ένας θάνατος μητέρας συνιστά μια κρίση, είναι μια επείγουσα κατάσταση. Αλλά εδώ, σε μια περιοχή, στις 40 εβδομάδες του χρόνου έχουμε καταγράψει 93 θανάτους γυναικών στη γέννα. Αυτό είναι αναμφίβολα απαράδεκτο!”, αποκαλύπτει ο επαρχιακός διευθυντής Υγείας στη Βόρεια Γκάνα, Αλ Χάτζι Αμπντουλραχμάν Γιακούμπου.

Απλά προβλήματα λοιμώξεων ή συνηθισμένες ασθένειες μπορεί να οδηγήσουν στο θάνατο. Και όμως, μερικές φορές είναι απλά ζήτημα αντιβιοτικών, είναι ζήτημα απλής περιποίησης από έναν γιατρό ή νοσοκόμο. “Οι νοσοκόμες, είναι μία για 2.600 ανθρώπους. Όταν μιλάμε για τις μαίες, το ποσοστό είναι μεγαλύτερο. Επίτρεψέ μου να σου πω, επίσης, ότι έχουμε έναν γιατρό για πληθυσμό πάνω από 161.000 ανθρώπους, το οποίο προφανώς δεν είναι και ότι καλύτερο. Ένας γιατρός για πάνω από 161.000 ανθρώπους!”, εξανίσταται δικαίως ο κύριος Γιακούμπου.

Ο κυβερνητικός αξιωματούχος δεν κάνει, όμως, το ίδιο, όταν τον ρωτάμε για τα αίτια των ανεπαρκειών ή τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να δοθεί λύση στο πρόβλημα. Αρκείται στο να μας υπερτονίσει την καμπάνια με κουνουπιέρες που έκανε το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση, χαρίζοντας μάλιστα στους χωρικούς πρόκες και σφυριά για να τις καρφώσουν γύρω από τα κρεβάτια τους. Προσθέτει, επίσης, ότι οι πολλοί μετανάστες που καταφθάνουν από τις γύρω χώρες μεταφέροντας ασθένειες, κάνουν τη δουλειά της κυβέρνησης πιο δύσκολη.

Παρόλο που δεν πρέπει να υποτιμάται η χρησιμότητα των κουνουπιέρων στην αντιμετώπιση της μαλάριας, ο εντοπισμός των ζητημάτων από τη νεαρή νοσοκόμα, την Γκίφτι, είναι μάλλον πιο εύστοχος: “Πιστεύω ότι υπάρχουν χρήματα και θα έπρεπε να επενδυθούν στην Υγεία. Γιατί αν δεν είσαι υγιής, δεν πιστεύω ότι οι κοινότητές μας μπορούν να αναπτυχθούν. Αν πχ το πιεσόμετρό μας χαλάσει σήμερα, γιατί έχουμε μόνο ένα πιεσόμετρο, αν λοιπόν χαλάσει, οι ασθενείς που θα έρθουν δεν θα λάβουν αυτή την υπηρεσία, εκτός αν περιμένουμε να μας φέρουν ένα άλλο. Δεν μπορείς να τους περιποιηθείς, χωρίς να πάρεις την πίεσή τους. Επίσης, το κτίριο είναι άσχημο. Οι σοβάδες πέφτουν διαρκώς. Νομίζω είναι λόγω της βροχής. Αν δεν έχεις εγκαταστάσεις, πώς να δουλέψεις; Αυτό είναι σημαντικό για μένα.

Τι ζητάμε απ’ την κυβέρνηση; Εμείς ζητάμε πόσιμο νερό, όχι μόνο για μας, αλλά και για την κοινότητα”.

Απέναντι στην απλότητα που τίθενται τα παραπάνω προβλήματα, ο κυβερνητικός αξιωματούχος ευγνωμονεί τον Θεό που υπάρχει οικονομική κρίση στην Ευρώπη και έτσι οι νέοι γιατροί και νοσοκόμοι μεταναστεύουν λιγότερο προς τα εκεί. “Ο αριθμός των γιατρών και των νοσοκόμων μειώθηκαν, επειδή υπήρχε φυγή από τη Γκάνα προς τον ανεπτυγμένο κόσμο, την Ευρώπη και την Αμερική. Αλλά δόξα τω Θεώ, η κυβέρνηση της Γκάνας το συνειδητοποίησε αυτό και, δόξα τω Θεώ, υπάρχει οικονομική κατάρρευση στην Ευρώπη και συνεπώς οι νοσοκόμες μας δεν βρίσκουν εκεί πια θέσεις όπως πριν”.

ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΤΑΓΩΝ ΤΟΥ ΠΟΕ

Η γεωργία είναι ένας από τους σημαντικότερους παραγωγικούς τομείς της Γκάνας. Εδώ στο βορρά όμως, είναι ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης. Στο κέντρο της πρωτεύουσας της Βόρειας Γκάνας, το Ταμάλε, δεκάδες γυναίκες είναι συγκεντρωμένες και επεξεργάζονται το ρύζι. “Είναι πολύ δύσκολο το ρύζι μας να φτάσει στην αγορά”, λένε, αποδίδοντας τα αίτια στην εισαγωγή ρυζιού από τις γειτονικές χώρες. “Προσευχόμαστε η κυβέρνηση να σταματήσει να εισάγει ρύζι από το εξωτερικό. Όταν σταματήσει να εισάγει, το δικό μας θα βρει έδαφος στην αγορά”, παραπονιέται η Αουαμπού.

“Σύμφωνα με τους όρους του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου δεν μπορούμε να περιορίσουμε την εισαγωγή συγκεκριμένων προϊόντων. Αν υπήρχε νόμος που θα περιόριζε την εισαγωγή αυτών των προϊόντων, οι αγρότες μας θα πουλούσαν ανταγωνιστικά”, επισημαίνει ο Τζέιμς Ουάμα, υπεύθυνος της ActionAid για την αγροτική ανάπτυξη.

Αυτό, όμως, δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. “Το Υπουργείο Γεωργίας παλιά μας προμήθευε με λιπάσματα, αλλά τώρα το έκοψαν. Δεν μας επισκέπτονται ποτέ όπως έκαναν πριν. Δεν καταλαβαίνω γιατί η κυβέρνηση δεν μας υποστηρίζει”,λέει με απορία η αγρότισσα Σοκ Κάμπε.

Οι κανονισμοί του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου έχουν καταστήσει μη ανταγωνιστικά τα προϊόντα των μικρών παραγωγών. Η κυβέρνηση, στο πλαίσιο των περικοπών στον δημόσιο τομέα, έχει κόψει τις επιδοτήσεις. Οι αγρότες είναι μόνοι τους. “Η κυβέρνηση περικόπτει τα μέσα, περικόπτει τις επιδοτήσεις, τις έρευνες, τις τεχνολογικές εξελίξεις, όλα περικόπτονται”, λέει ο Γκιένγκιε Τάνο από το Third World Network Africa. “Και όλα αυτά υπάρχουν στις τιμές της αγοράς. Ο μικρός αγρότης δεν μπορεί να αγοράσει αυτά τα πράγματα, και δεν μπορεί να παράξει, έχει αποκλειστεί.”

Η κυρία Αουαμπού είναι γλαφυρή: “Όταν δεν πουλάς και δεν έχεις κέρδος, πώς να ταΐσεις την οικογένειά σου; Δεν έχεις χρήματα. Και αν δεν έχεις χρήματα, πώς να ταΐσεις την οικογένειά σου; Υποφέρουμε και δεν λαμβάνουμε χρήματα. Πάντα υποφέρουμε και στο τέλος δεν πετυχαίνουμε!”

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ;

Η Γκάνα είναι βετεράνος στα «σχέδια διάσωσης» από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Από το 1957 που απέκτησε την ανεξαρτησία της από τους Άγγλους, μέχρι σήμερα, έχει σχέσεις αγάπης και μίσους με το ΔΝΤ. Από το 1966 έχουν πάρει δάνεια πέντε κυβερνήσεις που εναλλάσσονταν, όπως εναλλάσσονταν τα πραξικοπήματα που γίνονταν στη χώρα.

Η τελευταία δανειακή σύμβαση που υπέγραψε, ήταν το 2009 για 602 εκατομμύρια δολάρια. Το δημόσιο χρέος της Γκάνας εκτινάχθηκε σε ιστορικά ύψη φτάνοντας τα 14,6 δισ. δολάρια (23,4 δισ. γκανέζικα σίντις).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα χρήματα βοήθησαν τη οικονομία της χώρας να εκτιναχθεί και να μοιάζει με οικονομικό άτι που καλπάζει. Επί της ουσίας, όμως, τα οφέλη της ανάπτυξης δεν έχουν γίνει αισθητά από την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού που μένει να παλεύει καθημερινά για την επιβίωσή του, ενώ ταυτόχρονα καλείται να αποπληρώνει τα διαδοχικά δάνεια που η κυβέρνηση έλαβε από το ΔΝΤ.

Στην πραγματική ζωή, τα νούμερα σίγουρα δεν συμβαδίζουν με το περιχαρές κλίμα που υπάρχει στους επίσημους οικονομικούς και πολιτικούς φορείς της χώρας, λόγω των επιτυχημένων οικονομικών δεικτών.

“Κανένα απ’ τα παιδιά μας να μην είναι υποσιτισμένο, κανένα απ’ τα παιδιά μας να μην πηγαίνει στο κρεβάτι πεινασμένο, όλα τα παιδιά να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, αυτά είναι τα πράγματα που πρέπει να κοιτάμε για να μετράμε τι σημαίνει πραγματική ανάπτυξη”, επιμένει η διευθύντρια της ActionAid Γκάνας, Άντζουα Κλούβιτσε. “Στις κακές περιόδους, οι γυναίκες τρώνε τελευταίες και τη λιγότερη μερίδα. Και όταν τα πράγματα είναι πολύ άσχημα τρώνε μια φορά τη μέρα ή μια φορά στις δύο μέρες, ώστε να μπορούν να φάνε τα παιδιά τους. Αυτό πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι ο πραγματικός δείκτης του τι σημαίνει μια οικονομία μεσαίων εισοδημάτων. Υπάρχει γυναίκα που να πεθαίνει στη γέννα; Δυστυχώς, αυτός θα έπρεπε να είναι ένας δείκτης. Οι γυναίκες έχουν πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση, στην αγορά; Αυτό θα έπρεπε να είναι ο πραγματικός δείκτης για το τι ανάπτυξη έχουμε!”

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ

Στα πλαίσια του εκπαιδευτικού προγράμματος κατά της ενδοσχολικής βίας με τίτλο “Γυρίζ-ΖΩΝΤΑΣ την πλάτη μας στη ΒΙΑ συνένοχοι στο φόβο δε θα γίνουμε “,  όπου προσεγγίζεται απ’ όλες τις τάξεις με διαφορετικές δραστηριότητες και θεματικές , οι μαθητές της Ε1 τάξης μαζί με τον καθηγητή Φυσικής Αγωγής Α. Στρατίκη υποδέχθηκαν τον διεθνή ποδοσφαιριστή Κ . Φραντζέσκο για να συζητήσουν μαζί του για το θέμα της βίας στον αθλητισμό και ιδιαίτερα για τη βία στα γήπεδα .

Τα παιδιά πριν αρχίσουν να συζητούν με τον κ. Φραντζέσκο, είδαν ένα βιντεάκι που είχε ετοιμάσει ο καθηγητής τους για τον προσκεκλημένο τους,  που αναδείκνυε όχι μόνο τις εξαιρετικές του ικανότητες ως αθλητή αλλά και το σπάνιο  αθλητικό του ήθος.

Ο κ. Φραντζέσκος, αργότερα  με υπομονή,   απάντησε σ΄όλες τις ερωτήσεις που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά, που σε ρόλο δημοσιογράφου απέσπασαν χρήσιμες πληροφορίες για το θέμα που ερευνούν από το διεθνή παίκτη.

Πριν τελειώσει η όμορφη αυτή συνάντηση,  τα παιδιά μαζί με τον καλεσμένο τους παρακολούθησαν το βίντεο που είχαν ετοιμάσει για τη βία στον αθλητισμό αλλά και τις αξίες που προάγονται μέσα από τον αθλητισμό όταν έχουμε  “αποβάλλει” τη ΒΙΑ!!!

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ “ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ ΣΤΗ ΒΙΑ”

Στα πλαίσια του εκπαιδευτικού προγράμματος εξοικείωση των παιδιών με την ιδέα και την εικόνα της αναπηρίας όπου συμμετέχουν όλες οι τάξεις η κάθε μια με τις δραστηριότητες της ,  ένας από τους στόχους του προγράμματος είναι και η αντίληψη της σημασίας της μη λεκτικής επικοινωνίας και η απόκτηση θετικής στάσης των μαθητών προς τα άτομα με κώφωση και τη γλώσσα τους.

Τα άτομα με αισθητηριακές  αναπηρίες, όπως κώφωση, αντιμετωπίζουν προβλήματα στην αποτελεσματική και αμφίδρομη επικοινωνία με τους άλλους, κάτι που τους περιθωριοποιεί και τους καθιστά μια ευαίσθητη κοινωνική ομάδα με ιδιαίτερες ανάγκες.

Η δημιουργία της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας (Ε.Ν.Γ.) τους έδωσε έναν πλούσιο και αποτελεσματικό κώδικα με τη βοήθεια του οποίου μεταφέρουν μηνύματα και επικοινωνούν μεταξύ τους και με τους άλλους

Αποφασίσαμε λοιπόν να έρθουμε σε επαφή και να γνωρίσουμε την  Ε.Ν.Γ. και το Ελληνικό Δακτυλικό Αλφάβητο.

Μέσα από την  ομαδοσυνεργατική ,διαθεματική, βιωματική προσέγγιση του θέματος

θέσαμε ως στόχους

ΓΝΩΣΤΙΚΟΥΣ

– Να ανακαλύψουν την ύπαρξη μιας  ιδιαίτερης κοινότητας, αυτής των Κωφών και να γνωρίσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Να κατανοήσουν οι μαθητές τη γλώσσα του σώματος σαν μέσο επικοινωνίας και να τη συνδέουν με συναισθήματα.

– Να μάθουν ν’ αναγνωρίζουν τις εκφράσεις του προσώπου

– Να γνωρίσουν τα βασικά στοιχεία του Ελληνικού Δακτυλικού Αλφάβητου.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ

–  Εργασία σε ομάδες ανάλογα με τις δεξιότητες  και τα ταλέντα τους

-Ανάπτυξη πρωτοβουλίας από τους μαθητές, συνεργασίας και δημιουργικής δράσης

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ

–       Να ευαισθητοποιηθούν και να ενεργοποιηθούν σε θέματα ισότητας των ευκαιριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

– Να υιοθετήσουν θετικές στάσεις και συμπεριφορές  απέναντι στα άτομα με ιδιαιτερότητες.

– Να έρθουν σε επαφή με τα ίδια τα συναισθήματά τους διερευνώντας μορφές έκφρασης των ανθρώπινων συναισθημάτων

ΨΥΧΟΚΙΝΗΤΙΚΟΥΣ

–    Να εκφραστούν δημιουργικά μέσα από τη    δραματοποίηση , το παιχνίδι ρόλων,το θεατρικό παιχνίδι .

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

Παρακολουθήσαμε βίντεο με το Ελληνικό Δακτυλικό Αλφάβητο ,  βιντεάκια όπου αντιληφθήκαμε το μέγεθος του αποκλεισμού των ατόμων με κώφωση και όχι μόνο, διαβάσαμε βιβλία με θέμα την κωφότητα και  από το blog του σχολείου αλλά και από παρουσιάσεις από  συγγραφείς παιδικών βιβλίων , παίξαμε παιχνίδια, μελετώντας τη δυνατότητας της έκφρασης του προσώπου και αποδώσαμε στη νοηματική θεατρικές παραστάσεις αλλά και κείμενα βιβλίων,εκφραστήκαμε εικαστικά ,κολλήσαμε χαρτοταμπλό με το ελληνικό δακτυλικό αλφάβητο στο διάδρομο του σχολείου και τέλος ετοιμάζουμε ένα βιντεάκι και προετοιμάζουμε την επίσκεψη μας στο ειδικό σχολείο κωφών Αργυρούπολης και η συνέχεια έπεται…..η εμπειρία μας ως εδώ είναι μοναδική !

Το αλφάβητο της νοηματικής

Απόδοση  θεατρικών παραστάσεων ή κειμένων βιβλίων στη  νοηματικής από τους μαθητές

Κόμικς από τους μαθητές από το βιβλίο Φίλοι,φως φανάρι

Τον Αύγουστο του 2009 ο φωτογράφος και συνθέτης, Άρης Καλογερόπουλος, επισκέφθηκε το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Μέσα στις αίθουσες που φιλοξενούνται οι ελληνικές αρχαιότητες είδε κάτι που, όπως λέει, του προκάλεσε δέος, αλλά και μεγάλο πόνο.
Δέος ένοιωσε εμπρός στην απίστευτη ομορφιά των ελληνικών έργων τέχνης της κλασικής εποχής και πόνο γιατί τα αντικείμενα αυτά βρίσκονταν τόσο μακριά από τη γη που τα γέννησε.

Η διήγηση του Άρη Καλογερόπουλου, όπως αναγράφεται στην ιστοσελίδα της κίνησης «I am Greek and I want to go home» (www.iamgreek.gr), που δημιούργησαν μαζί με τον Αλέξη Μανθεάκη με σκοπό τον επαναπατρισμό των ελληνικών μνημείων, προκαλεί αίσθηση.
«Μακριά από τον ήλιο και τον ουρανό της Ελλάδας, σπασμένα και κυρίως μισά, τα τμήματα του Παρθενώνα, ο οποίος στέκεται στην Αθήνα εδώ και χιλιάδες χρόνια, απλώς κρέμονται στερεωμένα, χωρίς κανένα νόημα», εξηγεί ο καλλιτέχνης, προσπαθώντας να περιγράψει την εσωτερική επιθυμία που τον οδήγησε στη λήψη και στη δημοσίευση των φωτογραφιών από τα «ξενιτεμένα» ελληνικά γλυπτά και αγάλματα.

Ο Άρης Καλογερόπουλος ζει και δραστηριοποιείται στο Όλντενμπουργκ της Γερμανίας. Η πρώτη φωτογραφία δημοσιεύτηκε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, τον Φεβρουάριο του 2012. Ακολούθησαν πολλές άλλες, οι οποίες άρχισαν να αναμεταδίδονται από χιλιάδες ανθρώπους με εντυπωσιακό ρυθμό, προκαλώντας αίσθηση, δημόσια στήριξη, δράσεις και -τελικά- την κίνηση. Η επίσημη ιστοσελίδα της πρωτοβουλίας έγινε πραγματικότητα στις 14 Ιουλίου 2012.

Πρώτη επαφή του εικονικού επισκέπτη είναι ένα βίντεο με φωτογραφίες, στις οποίες περίοπτη θέση έχει η εικόνα της Καρυάτιδας, της μοναδικής Κόρης του Ερεχθείου που βρίσκεται στο εξωτερικό. Οι μικρές, αλλά δυνατές φράσεις που τις συνοδεύουν, δίνουν τον τόνο:

«Βοήθησέ με να γυρίσω στον τόπο μου»,

«Μπορείς να κλέψεις ένα άγαλμα, αλλά δεν μπορείς να κλέψεις την καταγωγή μου»,

«Με κρατάνε όμηρο»,

«Βοήθησέ με να γυρίσω σπίτι μου»,

«Γεννήθηκα στην Ελλάδα, οι αδελφές μου είναι εκεί», «Μόνη».

Κλικ στην εικόνα για δείτε την καμπάνια .

[dailymotion xsnbrt_if-elgin-the-poster-slide-show_news nolink]

Άλλες πηγές

• newsview
• Δράση «Είμαι Έλληνας και θέλω να γυρίσω σπίτι μου»

http://www.iamgreek.gr/

• Διεθνής Επιτροπή Δράσης για την Επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα

http://www.ipsaci.com/

• «Πόσο άθλια, πόσο μοναχική, πόσο άδεια είναι για τον ταξιδιώτη η Αθήνα»…έγραψε ο John Galt. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα, υποδήλωναν το μεγαλείο και την αίγλη της Αθήνας του Περικλή και του Φειδία.
• Στο πέρασμα των αιώνων,η λάμψη του Παρθενώνα δεν χάθηκε, απλά αποδυναμώθηκε με τη βίαια αρπαγή των αριστουργηματικών γλυπτών από τον Έλγιν. Το ταξίδι στις προσπάθειες της Ελληνικής κυβέρνησης για την επιστροφή των μαρμάρων  και της Βρετανικής αδιαλλαξίας είναι μακρύ…Κάνει το γύρο του κόσμου, αλλά δεν έκανε ακόμα τη ‘Στάση’ του στον κόσμο…στην Αθήνα του πολιτισμού.

Το ημερολόγιο της ιστορίας……

Παρθενώνας

Ο Παρθενώνας είναι ένα από τα παλαιότερα διασωθέντα μνημεία της Αρχαίας Ελλάδας. Κτίστηκε από τους Αθηναίους μεταξύ του 447 και 438 π. Χ. και ήταν ναός αφιερωμένος στη θεά Αθηνά. Θεμελιώθηκε πάνω στα ερείπια ενός παλαιότερου ναού που είχε καταστραφεί από τους Πέρσες στη διάρκεια των Περσικών Πολέμων (5ος αι. π.Χ. ).Ο Παρθενώνας χτίστηκε προς δόξα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας που αποτελούσε την κοιτίδα όλων των τεχνών, καθώς και της πολιτικής, της φιλοσοφίας, του θεάτρου και της επιστήμης.

Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε ήταν το τοπικό μάρμαρο της Πεντέλης και το σημείο που επιλέχθηκε για να χτιστεί ήταν ο λόφος της Ακρόπολης, ώστε να είναι ορατός απ’ όλη την Αθήνα. Το εξωτερικό του τμήμα αποτελούνταν από μαρμάρινες κολώνες, πάνω στις οποίες στηρίζονταν μαρμάρινες μετώπες και στις τέσσερις πλευρές του. Στη ζωοφόρο ήταν σκαλισμένα γλυπτά εξαιρετικής τέχνης, που απεικόνιζαν ανάγλυφα διάφορες σκηνές της Ελληνικής Ιστορίας.

Πρόωρη φθορά του Παρθενώνα

Κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων χιλιετιών, από την κτίση του, ο Παρθενώνας υπέστη διάφορες φθορές από κατακτητές και τους στρατούς τους, συμπεριλαμβανομένων των Οθωμανών και των Βενετών. Το 1687, ο Βενετσιάνος Στρατηγός Φραγκίσκος Μοροζίνι ενώ πολιορκούσε την Ακρόπολη, που την είχαν οι Οθωμανοί κάνει ορυχωμένο κάστρο, κανονιοβόλησε τον Παρθενώνα που χρησιμοποιούσαν οι Οθωμανοί σαν αποθήκη πυρομαχικών. Αυτός ο κανονιοβολισμός προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές, τινάζοντας στον αέρα τη σκεπή του Παρθενώνα, καταστρέφοντας το εσωτερικό του. Η ζωοφόρος, ωστόσο, παρέμεινε ανέπαφη στο μεγαλύτερο μέρος της.

Ο Λόρδος Έλγιν και η μεταφορά των μαρμάρων του Παρθενώνα

Εισαγωγή

Ο Τόμας Μπρους, ο 7ος κόμης του Έλγιν, διορίστηκε ως Βρετανός Πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη, την Πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα τέλη του 19ου αι.

Την εποχή εκείνη, η Βρετανική «ελίτ» πίστευε ότι οι Ελληνικές Αρχαιότητες αποτελούσαν την υψηλότερη έκφραση της τέχνης και του πολιτισμού και ότι φέρνοντας αντίγραφά τους πίσω στην Αγγλία, θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν για να εμπνεύσουν τις μάζες και να ανεβάσουν το καλλιτεχνικό επίπεδο της Βρετανικής κοινωνίας. Λέγεται ότι ο Λόρδος Ελγιν ήθελε να φέρει στην Αγγλία αρχαιοελληνικές αντίκες για να διακοσμήσει την εξοχική του κατοικία. Αφού η Βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει το αίτημά του, ο Λόρδος Έλγιν αποφάσισε να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του με δικά του έξοδα.

Τον Αύγουστο του 1800 το καλλιτεχνικό του επιτελείο (υπό την επίβλεψη του Τζιοβάνι Λουσιέρι και του Αιδεσιμότατου Φίλιπ Χαντ) έφτασε στην Αθήνα, που τελούσε υπό Οθωμανική κατοχή. Δεδομένου ότι η Ακρόπολη ήταν ένα τείχος προστασίας της πόλης, οι δωροδοκίες δεν βοήθησαν και για να πετύχουν την πρόσβαση στην Ακρόπολη, χρειάστηκαν ένα επίσημο «φιρμάνι» από τον Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη.

Το «φιρμάνι» και η μεταφορά των μαρμάρων

Στις 6 Ιουλίου 1801 η Οθωμανική Αυτοκρατορία, υποτίθεται πως εξέδωσε προς όφελος του Λόρδου Έλγιν το «φιρμάνι» που έδινε το δικαίωμα στο επιτελείο του να μπει στην Ακρόπολη, να στήσει σκαλωσιές, να αντιγράψει, να αφαιρέσει και να πάρει μαζί του ότι του φαινόταν ενδιαφέρον.

Παρά τις δηλώσεις των ανθρώπων του Έλγιν αλλά και του Βρετανικού Μουσείου, κανένα «φιρμάνι» δεν έχει ποτέ κατατεθεί στην Ελεγκτική Επιτροπή του Βρετανικού Κοινοβουλίου το 1816 αλλά ούτε και τα επόμενα χρόνια.

Η μόνη απόδειξη για την ύπαρξη του εν λόγω «φιρμανιού» είναι μια υποτιθέμενη ιταλική μετάφρασή του που βρέθηκε μέσα στα χαρτιά του Αιδεσιμότατου Χαντ. Επιτρέπει στον Έλγιν «να μετακινήσει ορισμένες πέτρες με επιγραφές και αριθμούς». Ακόμα κι αν αυτή είναι μια αυθεντική μετάφραση, δε δίνει στον Λόρδο Έλγιν ειδικά την άδεια να αφαιρέσει τα γλυπτά απ’ το μνημείο.

Όταν αντιλήφθηκαν την ευκολία με την οποία δωροδοκούνταν οι Οθωμανοί, οι άνθρωποι του Έλγιν κατάλαβαν πως θα μπορούσαν όχι μόνο να αντιγράψουν τα γλυπτά του Παρθενώνα μα και να τα πάρουν. Άρχισαν να αφαιρούν τις μετώπες για να τις μεταφέρουν στην Βρετανία. Η δικαιολογία τους ήταν πως αν δεν το έκαναν αυτοί, θα το έκανε κάποιος άλλος και εκτός αυτού, μεταφέροντάς τα στην Βρετανία προστάτευαν την Ιστορία και προωθούσαν την αγάπη στην Τέχνη. Οι ζωοφόρος και οι μετώπες όμως ήταν μέρος του ναού και η αφαίρεσή τους οδήγησε στην καταστροφή και του κτιρίου και της αριστοτεχνικής δουλειάς πάνω στο μάρμαρο.

Καθώς τα κιβώτια με τις ελληνικές αρχαιότητες συσσωρεύονταν, ο Λόρδος Έλγιν ναύλωσε πλοία για να τα μεταφέρουν στην Αγγλία μέσα στα επόμενα χρόνια. Ένα απ’ αυτά τα πλοία, που μετέφερε δεκαεπτά κιβώτια, ανάμεσα στα οποία και κάποια με τα καλύτερα κομμάτια από τη ζωοφόρο του Παρθενώνα, βυθίστηκε εξαιτίας μιας καταιγίδας στην είσοδο του λιμανιού των Κυθήρων. Το πλοίο και η ζωοφόρος ανασύρθηκαν μετά από χρόνια.

Τελικά, ο Λόρδος Έλγιν πήρε περίπου το μισό της ζωοφόρου και πολλά άλλα γλυπτά από τον Παρθενώνα, όπως επίσης και μια Καρυάτιδα από το Ερεχθείο, τέσσερις πλάκες από τη ζωοφόρο του Ναού της Αθηνάς Νίκης και μια σειρά από άλλους αρχιτεκτονικούς θησαυρούς από τον Παρθενώνα, τα Προπύλαια, το Ερεχθείο, το Ναό της Αθηνάς Νίκης και τον Θησαυρό του Ατρέα.

Τα μάρμαρα του Παρθενώνα φτάνουν στην Αγγλία

Η αφαίρεση και η μεταφορά των μαρμάρων ολοκληρώθηκε το 1812 με κόστος 74,240 λίρες (περίπου 4 εκ. $ σήμερα) και όταν ο Λόρδος Έλγιν επέστρεψε στην Αγγλία, ήταν χρεοκοπημένος και χαρακτηρισμένος ως «συλητής» και «βάνδαλος» από τους συγχρόνους του, συμπεριλαμβανομένου και του διάσημου ποιητή, του Λόρδου Βύρωνα. (Διαβάστε την κατηγορία του Λόρδου Βύρωνα για τον Λόρδο Έλγιν στο «Προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ»)

Μετά από μια μακρά συζήτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων για το κατά πόσον ένας Βρετανός Πρέσβης ήταν δικαιολογημένος, αν χρησιμοποιούσε τη θέση του για να αποκτήσει αρχαιότητες, τα Μάρμαρα πουλήθηκαν στην Βρετανική κυβέρνηση το 1806. Ενώ αρχικά είχε ο Λόρδος Έλγιν ζητήσει 75.000 λίρες, τελικά του έδωσαν 35.000 λίρες και τα τοποθέτησαν στο Βρετανικό Μουσείο.

Το θέμα και τότε και τώρα είναι η νομιμότητα της αγοραπωλησίας. Δεν υπάρχει άμεση έγγραφη απόδειξη του δικαιώματος της αφαίρεσης των Μαρμάρων. Το «φιρμάνι» που έδινε στον Έλγιν αυτό το δικαίωμα δεν κατατέθηκε ποτέ και η ύπαρξή του αμφισβητείται.

Επιστροφή των Μαρμάρων στην Αθήνα με άρωμα Μελίνας..

• Την πρώτη νύξη για τα μάρμαρα την έκανε σε μια τηλεοπτική συνέντευξη για το BBC ενώ βρισκόταν στην Κρήτη, στη δεκαετία του ΄80. Η δήλωσή της, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Ήξερε όμως, εκ των προτέρων, ότι θα άρχιζε ένα δύσκολο αγώνα. Δεν θα πάλευε μόνη της. Στο πλάι της στάθηκε όλος ο ελληνισμός, αλλά κι άλλοι άνθρωποι, άγνωστοι, που με επιστολές επιβράβευαν τις προσπάθειές της.  Αυτοί οι άγνωστοι ήταν… Άγγλοι.  Είχε αρχίσει πια η αντίστροφη μέτρηση για να επανακτήσει η Ελλάδα τα κοσμήματα του  ένδοξου πολιτισμού της, που με τρόπο βίαιο και βάναυσο, της αφαίρεσε ‘ο κλέφτης της ελληνικής ομορφιάς’ λόρδος Έλγιν, το 1801.

• Στις 29.07.1982, η διάσημη πρωταγωνίστρια του θεάτρου και Ελληνίδα Υπουργός Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη έκανε μια παθιασμένη έκκληση στη Διεθνή Διάσκεψη των Υπουργών Πολιτισμού στο Μεξικό για να βοηθήσουν στην επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Πατρίδα τους είχε δηλώσει «Ήρθε καιρός αυτά τα μάρμαρα του Παρθενώνα να γυρίσουν πίσω στον γαλάζιο ουρανό της Αττικής, στο φυσικό τους χώρο, εκεί όπου αποτελούν δομικό και λειτουργικό μέρος ενός μοναδικού συνόλου…»

• Τον Αύγουστο του 1983, ιδρύθηκε η “Βρετανική Επιτροπή για την Επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα” με στόχο να διασφαλίσει την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα και να παρουσιάσει το θέμα όσο γίνεται εκτενέστερα στο Βρετανικό κοινό και να ασκήσει όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερη πίεση στους Υπεύθυνους του Βρετανικού Μουσείου και την Βρετανική Κυβέρνηση. Διάφορες επιτροπές παγκοσμίως έχουν ιδρυθεί με την πρόθεση να αλλάξουν την αντίληψη των ανθρώπων, έτσι ώστε να υποστηρίξουν την επιστροφή των Μαρμάρων στην Αθήνα.

• «Δεν υπάρχουν Ελγίνεια μάρμαρα. Υπάρχουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα, όπως υπάρχει ο Δαυίδ τουMichael Angelo, υπάρχει η Αφροδίτη του Da Vinci, υπάρχει ο Ερμής του Πραξιτέλους, υπάρχουν οι Ψαράδες στη θάλασσα του Turner, υπάρχει η CapellaSixtina. Δεν υπάρχουν Ελγίνεια μάρμαρα…» είπε με παρρησία η Μελίνα Μερκούρη το 1986 στην ομιλία της στην Οξφόρδη.Τα μάρμαρα ούτε κατασκευάστηκαν, ούτε ανήκαν ποτέ στον λόρδο Έλγιν, για να πάρουν τ΄ όνομά  του. Ελγίνειος δόλος, πιθανόν να υπήρξε, αλλά η ίδια η ιστορία τα αναγνωρίζει, ως Μάρμαρα του Παρθενώνα

• Η Μελίνα Μερκούρη,  δήλωνε στις αρχές τις δεκαετίας του ΄90 δήλωνε «…Kαθώς άφηνα την Ελλάδα, κοιτάζοντας απ΄ το παράθυρο του αεροπλάνου, κάτω απ΄ τον Αττικό ήλιο τα ερείπια του Παρθενώνα, μια παλιά ιδέα ξαναήρθε στο μυαλό μου…»

• Το 1998, η εκστρατεία αναζωπυρώθηκε, όταν αποκαλύφθηκε πως το Βρετανικό Μουσείο είχε προκαλέσει μεγάλη ζημιά στα Μάρμαρα και είχε προσπαθήσει να συγκαλύψει την υπόθεση. Μια αποκάλυψη που αργότερα έγινε παραδεχτή από το ίδιο το Μουσείο. Η ανεπανόρθωτη ζημιά έγινε ανάμεσα στο 1937 και 1938, όταν το προσωπικό του Μουσείου χρησιμοποίησε μεταλλικά εργαλεία και λευκαντικά για να κάνουν τα μάρμαρα να φαίνονται λευκά. Αυτό που δεν μπόρεσε να καταλάβει το προσωπικό του Μουσείο ήταν ότι το Πεντελικό Μάρμαρο αποκτά μια φυσική μπεζ απόχρωση, όταν εκτίθεται στον αέρα. Πολλές από τις λεπτομέρειες που έκαναν αυτά τα γλυπτά τόσο μοναδικά, χάθηκαν για πάντα. Το Μουσείο έχει επανειλημμένα αρνηθεί να δημοσιεύσει την έκταση της ζημιάς που προκάλεσε.

• Το 2002, μια δημοσκόπηση της IpsosMORI δείχνει ότι η Βρετανική υποστήριξη για την επιστροφή των Μαρμάρων είναι μεγάλη. Στην ερώτηση: «Αν γινόταν ένα δημοψήφισμα σχετικά με το αν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα πρέπει να επιστραφούν στην Ελλάδα ή όχι, τι θα απαντούσατε;», το σύνολο των ερωτηθέντων Βρετανών ενηλίκων απάντησε:
• 40% ναι, να επιστραφούν
• 16% όχι, να μείνουν στο Βρετανικό Μουσείο
• Το υπόλοιπο 44% δεν είχε άποψη

• Τον Ιούνιο του 2009, άνοιξε τις πύλες του στην Αθήνα το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και αποτελεί ένα από τα πιο εκθαμβωτικά και προηγμένα τεχνολογικά Μουσεία του κόσμου. Χτισμένο στη σκιά της Ακρόπολης, παρουσιάζει, μέσα στο φυσικό τους φως, εκατοντάδες γλυπτά καλλιτεχνήματα. Εκθέτει ακόμα τα κομμάτια των φιλοτεχνημένων Μαρμάρων που έχουν διασωθεί από τον Παρθενώνα, μαζί με αντίγραφα απ’ όσα «λείπουν»! Το Βρετανικό Μουσείο πρότεινε να δανείσει τα αυθεντικά γλυπτά στο Ελληνικό Μουσείο, με τον όρο ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα αναγνωρίσει το Βρετανικό Μουσείο ως νόμιμους ιδιοκτήτες τους. Η Ελληνική Κυβέρνηση αρνήθηκε δηλώνοντας ότι η αποδοχή της προσφοράς θα συγχωρούσε την αρπαγή των Μαρμάρων και την αποκοπή τους από την θέση τους 207 χρόνια πριν.

• 2009…..2012…η νέα προσπάθεια «I am Greek and I want to go home»

Η συνέχεια είναι στα “χέρια ” μας……

Πηγές http://www.unitethemarbles.org  , http://www.nbmmedia.gr

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ : Το χρονικό μιας στυγνής λεηλασίας,…με άρωμα Μελίνας

Πηγή http://parthenon-sculptures.blogspot.com

Παρθενώνας

Ο Παρθενώνας, ο πρώτος ναός που κτίστηκε πάνω στο βράχο, αποτελεί και το κορυφαίο μνημείο. Ήταν αφιερωμένος στην Αθήνα Παρθένο και ιδρύθηκε το διάστημα 447 – 438 π.Χ.  Σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Ικτίνο και Καλλικράτη, ενώ τα γλυπτά φιλοτεχνήθηκαν από τον Φειδία. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε το φημισμένο λευκό πεντελικό μάρμαρο.

Ο ναός, που είναι δωρικού ρυθμού, είναι περίπτερος με 8 κίονες στις στενές πλευρές και 17 στις μακριές. Στο εσωτερικό του ήταν στημένο το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς, που το ύψος του έφτανε τα 12 μέτρα, η ύπαρξη του οποίου μας είναι γνωστή από αρχαίες πηγές, από τις αναλυτικές περιγραφές του περιηγητή Παυσανία και από το γνωστότερο αντίγραφό του, αυτό της Βαρβακείου Αγοράς.

Τα δυο αετώματα του ναού απεικονίζουν σκηνές από τη μυθολογία. Στην ανατολική πλευρά απεικονίζεται η γέννηση της θεάς Αθηνάς και στη δυτική ηδιαμάχη της με τον Ποσειδώνα για την προστασία της Αττικής γης.

Ο γλυπτός διάκοσμος του Παρθενώνα συνδυάζει με μοναδικό τρόπο τις δωρικές μετόπες και τις τριγλύφους με την ιωνική ζωφόρο. Οι μετόπες της ανατολικήςπλευράς απεικονίζουν την Γιγαντομαχία, ενώ της δυτικής αναπαριστούν την Αμαζονομαχία. Στη νότια πλευρά δεσπόζει η Κενταυρομαχία και στη βόρειααναβιώνουν σκηνές από τον Τρωικό πόλεμο.

Η ζωφόρος που απεικονίζει την πομπή των Παναθηναίων την μεγαλύτερη θρησκευτική γιορτή που πραγματοποιούνταν στην Αθήνα, περιέβαλε το ναό και απεικόνιζε μορφές θεών, ζώων και περίπου 360 μορφές ανθρώπων.

Ο Παρθενώνας στο ρου της ιστορίας υπέστη πολλές καταστροφές. Χρησιμοποιήθηκε ως βυζαντινή εκκλησία, ως λατινική και ως τζαμί στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές σημειώθηκε στο μνημείο το 1687, όταν οι βενετοί πολιορκούσαν την Ακρόπολη. Οι Τούρκοι είχαν αποθηκεύσει πυρίτιδα μέσα στον Παρθενώνα. Μία βόμβα έπεσε στο μνημείο και προκάλεσε μια φοβερή έκρηξη που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή του Παρθενώνα, που μέχρι εκείνη την εποχή διατηρούνταν σε καλή κατάσταση.

Η  μεγαλύτερη   όμως λεηλασία  των Γλυπτών του Παρθενώνα, γνωστών και ως Ελγίνεια Μάρμαρα, έγινε  από τον Τόμας Μπρους, Ζ’ Κόμης του Έλγιν, πρέσβη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από το1799 μέχρι το 1803. ο οποίος εκμεταλλευόμενος την Οθωμανική ηγεμονία στην ελληνική επικράτεια, κατάφερε και απέκτησε φιρμάνι από τον Οθωμανό Σουλτάνο για την αποκαθήλωσή τους από τον Παρθενώνα με σκοπό την μέτρηση και την αποτύπωσή τους σε σχέδια, και στη συνέχεια προχώρησε στην αφαίρεση και φυγάδευσή τους.

Τα γλυπτά αυτά αποθηκεύτηκαν στο Βρετανικό Μουσείο τουΛονδίνου το 1816.

Το οθωμανικό φιρμάνι, που κατέχει το Βρετανικό Μουσείο “δεν φέρει την υπογραφή και τη σφραγίδα του Σουλτάνου ή τη συνήθη επίκληση στο Θεό, και χωρίς αυτά, ο Elgin και συνεπώς το Βρετανικό Μουσείο δεν έχουν καμία νομική απόδειξη της κυριότητας των Γλυπτών του Παρθενώνα “, σύμφωνα με έκθεση ειδικών^{[εκκρεμεί παραπομπή]} (Ενημερωτικό Δελτίο, Nov.2008)^{[ασαφές]}.

Το 1936 τοποθετήθηκαν στην έκθεση Duveen που δημιουργήθηκε για αυτό το σκοπό.

Από το 1983, με πρωτοβουλία της τότε Υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, η Ελλάδα έχει καταβάλλει προσπάθειες να φέρει τα Ελγίνεια πίσω στην Αθήνα.

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε το Βρετανικό Μουσείο τον Απρίλιο του 2007, αναφέρεται ότι δεν προτίθεται να παραχωρήσει την κυριότητα των Γλυπτών του Παρθενώνα σε ελληνικό μουσείο^[1].

Νεότερη ανακοίνωση του Βρετανικού Μουσείου (2009) ανέφερε πως, με την ευκαιρία των εγκαινίων του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, θα ήταν διατεθειμένο να δανείσει τα Ελγίνεια, αρκεί η Ελληνική Κυβέρνηση να αναγνωρίσει το δικαίωμα ιδιοκτησίας τους στο Μουσείο. Η Ελληνική Κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση.

Πηγή wikipedia

.

Αναλυτικότερα….

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ      Η νέα καμπάνια για την επιστροφή των μαρμάρων, ..με άρωμα Μελίνας

Η συνειδητοποίηση πως το μάθημα της φυσικής και η διδασκαλία των διάφορων θεωρίων και αξιωμάτων στο σχολείο, περιγράφει πράγματα και καταστάσεις της καθημερινής ζωής, κατασκευές που τα παιδιά φτιάχνουν για να παίξουν, οδήγησε σε μια άνθηση τις προηγούμενες δεκαετίες των βιβλίων που περιέγραφαν τα φυσικά φαινόμενα, προτείνοντας ταυτόχρονα στα παιδιά να παρατηρήσουν, να ανακαλύψουν και να κατασκευάσουν. Κι ενώ τα πρώτα βιβλία που είχαν τέτοιο προσανατολισμό απευθύνονται κυρίως στις ηλικίες 9-12, σήμερα κυκλοφορούν τέτοια βιβλία και για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Η βασική αρχή της δομής αυτών των βιβλίων στηρίζεται πάνω στις αρχές της παιδικής ζωής: αυξημένη ικανότητα παρατήρησης και περιέργειας, ανάγκη πειραματισμού και, τέλος, μεγάλη εφευρετικότητα.Τέτοιου είδους βιβλία βρίσκονται, δυστυχώς, έξω από το αντικείμενο της φιλαναγνωσίας, έτσι όπως προτείνεται για τα σχολεία, βρίσκονται έξω από την «ώρα φιλαναγνωσίας» κι έτσι πρακτικά έξω από τον χώρο της τάξης, όπου θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν το μάθημα αλλά και να γίνουν αφετηρία για την εισαγωγή των βιβλίων αναφοράς ως πηγή έρευνας για τα παιδιά.

Πρόθεσή μας, καθώς ετοιμάζαμε αυτό το αφιέρωμα ήταν να τονίσουμε αυτή ακριβώς την αναγκαιότητα για βιβλία τέτοιου είδους μέσα στην τάξη. Δεν επιδιώκουμε να καλύψουμε όλους τους τομείς της φυσικής, θέλουμε να δώσουμε στο είδος αυτό των βιβλίων τη θέση που τους αξίζει και ένα κίνητρο για αναζήτηση και πειραματισμό.

Επιδιώκουμε όμως και να συνδυάσουμε τη γνώση με τη λογοτεχνία και να προτείνουμε να εμπλουτιστεί η προσέγγιση της φυσικής και με ήρωες που χρησιμοποιούν τους νόμους της φυσικής και τη λογική τους για να επιβιώσουν σε αντίξοες γι’ αυτούς καταστάσεις. Το συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας ανθεί τα τελευταία χρόνια κι έτσι τα άτυχα ορφανά Μποντλέρ στηρίζονται πάντα στις γνώσεις φυσικής και τις εφευρέσεις της αδερφής τους Κλαιρ (Λέμονι Σνίκετ, Μια σειρά από ατυχή γεγονότα) ή ο Τίμοθυ χωρίς μαγικές ικανότητες σε έναν κόσμο απόλυτης μαγείας αναγκάζεται να επιβιώσει στηριζόμενος στις εξαιρετικές γνώσεις του των νόμων της φυσικής (Το αγόρι που δεν ήταν μάγος).
Πέρα όμως από τα συγκεκριμένα μυθιστορήματα, είναι σημαντικό να στεκόμαστε σε μια λογοτεχνική περιγραφή ενός ήχου ή του φωτός ή μιας μηχανής δείχνοντας έτσι το πόσο πολύπλοκη αλλά και συναρπαστική ταυτόχρονα μπορεί να είναι η φύση κάθε πράγματος.
Για τα πιο μικρά παιδιά είναι σημαντικό να στεκόμαστε και να χαιρόμαστε μαζί τους εντυπωσιακά φαινόμενα όπως το ουράνιο τόξο ή η ηχώ.
Για όλους μας είναι πολύτιμο να καταλάβουμε πως η φυσική είναι ένας τρόπος να γοητευόμαστε από τον κόσμο που μας περιβάλλει, ένας τρόπος να τον κατανοούμε, ένας τρόπος να τον περιγράφουμε αλλά και ένας τρόπος για να τον ζούμε.

Σήμερα οι μαθητές  της Ε΄και ΣΤ΄τάξης στα πλαίσα του εκπαιδευτικού προγράμματος “στοπ στη βία”, μαζί με το σχολικό  σύμβουλο της 10ης  εκπ. περιφέρειας Χάρη Παπαδόπουλο, διάβασαν το βιβλίο της ΕΨΥΠΕ  “μου έκλεψαν το όνομά μου” και συζήτησαν για την ενδοσχολική βία ,  μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους και   κατέθεσαν τις προτάσεις τους.

Σας το προτείνουμε ήταν πολύ ωραία εμπειρία!

«Μου έκλεψαν το όνομά μου»του Ισπανού πολυβραβευμένου Συγγραφέα – ΕικονογράφουTàssies (Josep Antoni Tàssies Penella)σε μετάφραση Δημήτρη Ψαρρά.Με κείμενο ουσιαστικό, συγκινητικό και εξαιρετικά αληθινόκαι με εικονογράφηση που μεταφέρειτην ένταση του προβλήματος, ο Tàssies ξεδιπλώνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα ενός μαθητή/ θύματος σε μια ιστορία ενδοσχολικής βίας.Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά/ εφήβους/ γονείς/ εκπαιδευτικούς.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

«Ένας Κόσμος Άνω Κάτω»(κλικ πάνω στην πρόταση)ονομάζεται το πρώτο εκπαιδευτικό κέντρο Αναπτυξιακής Εκπαίδευσης που σχεδίασε η ActionAid Ελλάς και λειτουργεί από τον Οκτώβριο του 2009. Πρόκειται για τον μοναδικό διαδραστικό παιδαγωγικό χώρο στην Ελλάδα που πραγματεύεται θέματα Αναπτυξιακής Εκπαίδευσης μέσω βιωματικών προγραμμάτων. Το εκπαιδευτικό κέντρο βρίσκεται στα γραφεία της ActionAid στο Κουκάκι, σε έναν χώρο ειδικά διαμορφωμένο για να υποδεχτεί ομάδες παιδιών όλων των ηλικιών.

Ο χώρος του κέντρου οργανώνεται ως ένα συνολικό διαδραστικό έκθεμα και χωρίζεται σε δύο ενότητες. Στην πρώτη, οι επισκέπτες «επιβιβάζονται» σε ένα αεροπλάνο που τους μεταφέρει σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Κένυας. Εκεί, συναντούν τους βασικούς σταθμούς της καθημερινής ζωής της κοινότητας Μπάμα: το σχολείο, την αγορά, ένα σπίτι, σε ένα τοπίο που αντιπροσωπεύει το αγροτικό περιβάλλον της Κένυας. Βασικός στόχος είναι να ευαισθητοποιηθούν οι μαθητές για το ζήτημα της ακραίας φτώχειας, η οποία προκαλείται από τη στέρηση βασικών δικαιωμάτων των κατοίκων στις φτωχές χώρες.

Το πρόγραμμα έχει ως στόχο να κινητοποιήσει τα παιδιά να οραματιστούν έναν πιο δίκαιο κόσμο και να σκεφτούν τρόπους συμμετοχής τους στη διαμόρφωσή του. Η καινοτόμος αυτή προσπάθεια έρχεται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σύγχρονης εκπαίδευσης, τόσο ως προς το γνωστικό περιεχόμενο, όσο και ως προς τις βιωματικές μεθόδους μάθησης και την υιοθέτηση προτύπων συμπεριφοράς που χαρακτηρίζονται από σεβασμό προς τις ανθρωπιστικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι παρακάτω διάσημοι… ναοί της όπερας και άλλων παραστάσεων, ξεχωρίζουν για την ιστορία και την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους και φυσικά για την ακουστική τους και τις μεγάλες παραστάσεις που φιλοξενούν.

To Teatro di San Carlo στη Νάπολη (http://en.wikipedia.org)

Ποια είναι τα πιο διάσημα θέατρα στον κόσμο, πότε και γιατί κατασκευάστηκαν και ποιες σημαντικές παραστάσεις φιλοξένησαν; Ακολουθεί μια διαδρομή στα πιο φημισμένα θέατρα όπερας στον κόσμο, από τη διάσημη Scala στο Μιλάνο, μέχρι το θέατρο Bolshoi στη Μόσχα και το ιδιαίτερο κτήριο της όπερας στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας.

Οι παρακάτω (όπως τους διάλεξε το National Geographic) διάσημοι… ναοί της όπερας, αλλά και παραστάσεων μπαλέτου και συναυλιών κλασικής μουσικής, ξεχωρίζουν για την ιστορία και την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική τους και φυσικά για την ακουστική τους και τις μεγάλες παραστάσεις που φιλοξενούν.

La Scala, Μιλάνο, Ιταλία

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Το Teatro alla Scala ( www.teatroallascala.org ) του Μιλάνου είναι ίσως το πιο διάσημο θέατρο όπερας του κόσμου, κι εκείνο που συνδέεται περισσότερο με την όπερα. Χτισμένο το 1778 σε τέσσερα επίπεδα, «φιλοξενεί» συχνά τους Rossini, Bellini, Donizetti και Verdi. Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της La Scala, είναι το κοίλο κανάλι κάτω από το ξύλινο δάπεδο της ορχήστρας. Αυτό δίνει στο θέατρο την εξαιρετική ακουστική του.

Teatro di San Carlo, Νάπολη, Ιταλία

Φωτογραφία: http://www.teatrosancarlo.it/

Kατασκευασμένο από τον βασιλιά Κάρολο των Βουρβόνων, αυτό το θαυμάσιο κόκκινο και χρυσό θέατρο ( www.teatrosancarlo.it ) , εγκαινιάστηκε το 1737 και είναι το παλαιότερο θέατρο που λειτουργεί ακόμη στον κόσμο. Μέχρι την κατασκευή της Scala του Μιλάνου, αυτό ήταν το πιο διάσημο θέατρο όπερας στην Ιταλία. Μερικές από τις πιο δημοφιλείς όπερες του Gioachino Rossini, έκαναν πρεμιέρα στη σκηνή του.

Teatro Colon, Μπουένος Άιρες, Αργεντινή

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Για να μην υστερήσουν από τους πλούσιους βιομηχάνους των ΗΠΑ, οι Αργεντινοί που αγαπούσαν την όπερα, έφτιαξαν το Teatro Colon (www.teatrocolon.org.ar/es/ ) στα 1908. Με τόσους πολλούς αρχιτέκτονες να συμμετέχουν στην κατασκευή του, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το κτήριο ενσωματώνει πάρα πολλά στυλ που συνδέονται με τα ευρωπαϊκά θέατρα.

Πλήθος διάσημων καλλιτεχνών το έχουν διακοσμήσει και πλήθος μεγάλων παραστάσεων έχουν φιλοξενηθεί σε αυτό.

Royal Opera House, Λονδίνο, Αγγλία

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Ένα θέατρο όπερας βρισκόταν στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα το Royal Opera House στο Covent Garden ( www.roh.org.uk/ ), από τις αρχές του 18ου αιώνα. Το σημερινό κτήριο είναι το τρίτο. Έργα του George Handel πρωτοπαρουσιάστηκαν εδώ, ενώ ο ίδιος έγραψε πολλές όπερες και ορατόρια αποκλειστικά γι’ αυτό το θέατρο. Από το 1735 μέχρι το θάνατό του το 1759, έδωσε τακτικές παραστάσεις εδώ.

The Bolshoi, Μόσχα, Ρωσία

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Είναι ένα από τα καλύτερα θέατρα της Ρωσίας, σε συνδυασμό με μία από τις καλύτερες συμφωνικές ορχήστρες του κόσμου. Το Μπολσόι (www.bolshoi.ru/en/ ) στη Μόσχα έχει επιζήσει από φωτιά, πόλεμο και επανάσταση. Η εντυπωσιακή νεοκλασική του στοά, που ολοκληρώνεται με ένα άγαλμα του Απόλλωνα πάνω στο άρμα του, αποτελεί τον πρόδρομο για το μεγαλείο που ακολουθεί στο εσωτερικό του κτηρίου. Το Μπολσόι έκλεισε το 2005 για εκτεταμένη ανακαίνιση στο εσωτερικό του και άνοιξε εκ νέου το φθινόπωρο του 2011.

Τέσσερα θεωρεία κι ένας εντυπωσιακός εξώστης περικυκλώνουν την ορχήστρα και τα καθίσματα είναι επενδεδυμένα με κόκκινο ύφασμα. Η μεγάλη σκηνή είναι γνωστή για το περίφημο μπαλέτο της. Εδώ, ο Yuri Grigorovich συνέθεσε μεγάλες χορογραφίες όπως οι Swan Lake, The Golden Age και Romanda.

Sydney Opera House, Σίδνεϊ, Αυστραλία

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Βρίσκεται σε ένα κομμάτι γης λίγο έξω από το λιμάνι του Σίδνεϊ και μοιάζει με ένα εντυπωσιακό ιστιοφόρο που πλέει στη θάλασσα. Ακόμα κι αν δεν ενδιαφέρεστε να παρακολουθήσετε κάποια παράσταση, μπορείτε να επισκεφθείτε την όπερα μόνο για να δείτε το ιδιαίτερο αυτό κτήριο (www.sydneyoperahouse.com ). Η κατασκευή της σχεδιάστηκε από τον Jorn Utzon, για να μοιάζει με μια σειρά από επικαλυπτόμενα κελύφη και πανιά. Τα εγκαίνια έγιναν το 1973 και η πρώτη παράσταση ήταν η «Πόλεμος και Ειρήνη» του Prokofiev.

Στο εσωτερικό του, κάθε θέατρο επενδύεται από διάφορα είδη ξύλου για την ενίσχυση της ακουστικής του χώρου, καθώς και για την αισθητική του.

Paris Opéra, Παρίσι, Γαλλία

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Η κύρια πρόσοψη της Opéra είναι απίστευτα εντυπωσιακή, ακόμη και για το Παρίσι, μια πόλη που είναι γεμάτη από αρχιτεκτονικά θαύματα. Το εξαιρετικά διακοσμημένο κτήριο με τον μεγάλο τρούλο, κατασκευάστηκε το 1875, ενώ το μεγάλο θέατρο είναι κατάλληλο, τόσο για μπαλέτο, όσο και για όπερα.

Η πλούσια και εντυπωσιακή του διακόσμηση αντικατοπτρίζει το στυλ και τις ιδέες της δεύτερης αυτοκρατορίας στη Γαλλία. Το 1962, ο Marc Chagall δημιούργησε νέες τοιχογραφίες στο κέντρο της οροφής του Palais Garnier. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά θεαματικό και μάλιστα δεν έρχεται σε σύγκρουση με τον επίσημο χαρακτήρα της εσωτερικής διακόσμησης.

Opéra Royal, Versailles Court Theater, Γαλλία

Φωτογραφία: http://www.chateauversailles-spectacles.fr

Το εσωτερικό της Βασιλικής Όπερας ( www.chateauversailles-spectacles.fr/en/royal-opera ) στο γνωστό εντυπωσιακό παλάτι των Βερσαλλιών, αποτελεί μια έξυπνη δημιουργία. Οι ξύλινοι τοίχοι ήταν πραγματικά ζωγραφισμένοι ώστε να μοιάζουν με μάρμαρο, το οποίο και πετυχαίνουν. Το χρυσό χρώμα δένει αρμονικά με το ροζ και το πράσινο, την μπλε κουρτίνα και την ταπετσαρία. Ξεχωρίζοντας από τα παραδοσιακού ιταλικού στυλ θέατρα, δύο θεωρεία κυκλώνουν τη σκηνή, που ολοκληρώνεται με μια πλούσια κιονοστοιχία που φαίνεται ατέλειωτη, χάρη σε ένα παιχνίδι καθρεπτών.

Ο Ange-Jacques Gabriel έχτισε το θέατρο το 1769 στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το γάμο του μελλοντικού βασιλιά Λουδοβίκου XVI, με την πριγκίπισσα της Αυστρίας Μαρία-Αντουανέτα. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, το θέατρο χρησιμοποιείται μόνο περιστασιακά για διάφορες εκδηλώσεις. Σήμερα, φιλοξενούνται εκεί συχνά, ειδικές παραστάσεις γκαλά.

Vienna Staatsoper, Βιέννη, Αυστρία

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Kατασκευασμένη το 1869, η Κρατική Όπερα της Βιέννης ( www.wiener-staatsoper.at/ ) εγκαινιάστηκε με την παράσταση Don Giovanni του Μότσαρτ. Η φήμη της ως το κέντρο της βιεννέζικης μουσικής ζωής, έχει καθιερωθεί εδώ και χρόνια και η Κρατική Όπερα παραμένει μία από τις κορυφαίες όπερες του κόσμου. Παρά το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της καταστράφηκε στις 12 Μαρτίου του 1945, όταν οι Σύμμαχοι βομβάρδισαν την πόλη προς το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, η μεγάλη σκάλα και μερικοί ακόμη χώροι, επέζησαν ως εκ θαύματος. Για να πάρετε μια ιδέα για το πώς ήταν το θέατρο πριν την αεροπορική επιδρομή, περάστε από τις κύριες πόρτες στο φουαγιέ του box office. Το θέατρο που βλέπουμε τώρα, επαναλειτούργησε μετά το τέλος της ρωσικής κατοχής της Αυστρίας και η πρώτη παράστασή του ήταν το έργο Fidelio, ένας ύμνος στην ελευθερία του Ludwig van Beethoven.

Lincoln Center, Νέα Υόρκη

Φωτογραφία: http://en.wikipedia.org

Φιλοξενεί τη Metropolitan Opera, τη φιλαρμονική της Νέας Υόρκης και το μπαλέτο New York City Ballet. Το Lincoln Center for the Performing Arts (http://lc.lincolncenter.org ) στεγάζει επίσης μια βιβλιοθήκη και δύο θέατρα. Εκεί παρουσιάζονται όχι μόνο κλασσικές παραστάσεις αλλά και πιο μοντέρνες. Οι όπερες στο Met, μαγνητοσκοπούνται συχνά και αναμεταδίδονται ζωντανά σε θέατρα σε όλο τον κόσμο. Το ινστιτούτο Lincoln Center για τις Τέχνες στην Εκπαίδευση, προωθεί την έμπνευση και τη δημιουργία σε μαθητές και επαγγελματίες

Πηγή alfavita

ΚΛΙΚ ΕΔΩ