Αγαπητοί μου μαθητές,

Συνηθίζεται σε στιγμές σαν κι αυτές, που ολοκληρώνετε έναν κύκλο εκπαίδευσης και ξεκινάτε έναν άλλο, να σας αποχαιρετούμε εμείς οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές σας και να σας κατευοδώνουμε στην πορεία σας προς το γυμνάσιο.

Το ευχάριστο αυτό καθήκον για φέτος έπεσε σε εμένα. Και ευθύς άρχισα να πλέκω τις λέξεις, να φτιάχνω φράσεις και προτάσεις για να συνθέσω αυτόν τον αποχαιρετιστήριο λόγο. Η δυσκολία ήταν μεγάλη. Πρώτα απ’ όλα πώς να μπορέσω εγώ, ο νεοφερμένος στο σχολείο να αποχαιρετήσω εσάς που ήρθατε εδώ πριν από 6 ολόκληρα χρόνια; Θα μπορούσα βέβαια να ακολουθήσω την πεπατημένη και με μια υπέρμετρη δόση ρομαντισμού να σας πω πως «πέρασε γρήγορα ο καιρός από τότε που ήσαστε τα “πρωτάκια” του σχολείου. Τότε που πρωτοαντικρίσατε στην αυλή του σχολείου πολλούς μαθητές μικρούς και μεγάλους, που ακούσατε το πρώτο κουδούνι για την προσευχή, που πρωτομπήκατε σε αίθουσα συνοδευόμενοι από τους χαμογελαστούς και πολύ αγαπητούς δασκάλους σας…» και άλλα τέτοια πολλά… ίσως και ανούσια.

Αντιλήφθηκα όμως πως έρχεται κάποτε η στιγμή που ό,τι και να σας πω δεν είναι πια αρκετό. Ζητάτε περισσότερα, αντιλαμβάνεστε περισσότερα. Συνδυάζετε γεγονότα, καταστάσεις, εμπειρίες, συζητήσεις των μεγάλων. Ερμηνεύετε τα πράγματα με το δικό σας μοναδικό τρόπο. Υποψιάζεστε πια πως η αθωότητα δεν είναι ο μοναδικός δρόμος, πως οι δράκοι κατοικούν κι αλλού, κι όχι μόνο στις σπηλιές της παραμυθοχώρας. Πως η σκληρότητα που σας έκανε εντύπωση σε κάποιες ιστορίες των βιβλίων σας, υπάρχει πραγματικά  εκεί έξω, ίσως ακόμα κι εδώ.

Και έρχεται ξανά στο μυαλό μου ο στίχος του τραγουδοποιού: “Πώς να κρυφτείς απ΄τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα”. Πώς να μιλήσεις στα παιδιά που μεγαλώνουν; Ποια αλήθεια να τους μεταφέρεις και πώς; Πώς να ξεδιαλύνω τις δικές μου προσωπικές αντιφάσεις και να σας ανοίξω το δρόμο για μια διαυγή, υποστηρικτική προσέγγιση της ζωής, όταν όλα γύρω μας μοιάζουν τόσο αβέβαια και ρευστά;

Αγαπητά μου παιδιά, συγχωρέστε με, μα δεν έχω ακόμα αρκετές απαντήσεις. Νιώθω βέβαια πως είναι απολύτως αναγκαίο να βρω. Προσωρινά όμως στέκομαι στο ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη που με τόσο λίγες λέξεις θαρρώ πως λέει τόσο πολλά.

Στο παιδί μου

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια.

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο, λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

 Αυτήν την αλήθεια πρέπει τώρα εσείς να προσπαθήσετε να ανακαλύψετε με τη βοήθεια των νέων δασκάλων σας σε ένα νέο σχολείο, σε έναν καινούριο δρόμο γεμάτο περιπέτειες, γεμάτο γνώσεις, ελπίζοντας πάντα να εκπληρωθεί η φιλοδοξία του στοχαστή “Ο δάσκαλος να’ ναι δύναμη, πράξη ο μαθητής, και το σχολείο γιορτή”.

Καλό σας καλοκαίρι και καλή πορεία στο γυμνάσιο. Και για όσο μου επιτρέπεται ή μου επιβάλλεται από τη θέση αυτή, να κάνω μια ευχή: Να σέβεστε τον εαυτό σας αλλά και τους άλλους ανθρώπους, γιατί η ανοχή και  ο σεβασμός στους άλλους δίνει αξία και σε σας τους ίδιους. Να είστε πάντα καλά, εσείς και οι οικογένειές σας.

[Αποχαιρετιστήριος λόγος προς τους μαθητές της Στ’ τάξης που εκφωνήθηκε από το Διευθυντή του σχολείου στις 13-06-2012]