Μετά την επίσκεψή της στο σχολείο μας στα πλαίσια του προγράμματος “Φιλαναγνωσίας” η κ. Ευδοκία Σκορδαλά- Κακατσάκη μας κοινοποίησε το ακόλουθο σημείωμα που έστειλε και στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου.

Πάει καιρός. Μήνας σχεδόν έχει περάσει. Κι όμως δεν έχουν καταλαγιάσει μέσα μου ο ενθουσιασμός, η χαρά, η συγκίνηση, η ομορφιά. Όλα όσα είδα, άκουσα, άγγιξα, ένοιωσα, έζησα ανάμεσα στα παιδιά. Τα παιδιά της Α΄ και της Β΄ τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αλιβερίου.

Πρωινό ανοιξιάτικο. Τα πρωτάκια με υποδέχονται στην όμορφη αίθουσα των εκδηλώσεων του Σχολείου, με λαμπερά χαμόγελα και ζεστές καλημέρες. Ανταποδίδω τα χαμόγελα και τις καλημέρες και δεν χρειάζεται να τους συστηθώ! Με ξέρουν, λένε, ξέρουν και τι δουλειά κάνω, και για ποιο λόγο ήρθα στο σχολείο τους! Και ξέρουν και το «Ένα αστέρι πέφτει στη γη», το παραμύθι μου, που τους το διάβασαν οι δασκάλες τους, οι κυρίες Αντωνιάδη Παγώνα και Πολυχρονίδου Αναστασία. Κι επειδή τους άρεσε πολύ, «μα πάρα πολύ», έγιναν για χάρη του, μικροί δημιουργοί! Ζωγράφοι, δηλαδή και ηθοποιοί! Οι ζωγραφιές που ζωγράφισαν για τον Αστερούλη μου και την περιπέτειά του, είναι γεμάτες κίνηση, χρώματα, ομορφιά! Η δασκάλα της Θεατρικής Αγωγής, η  κυρία Λάμπρου Κορνηλία, δραματοποίησε  το παραμύθι και τα βοήθησε να το «παίξουν»! Και θέλουν να μου το παρουσιάσουν.

Στη στιγμή τα παιδιά ανεβαίνουν στη σκηνή, και η παράσταση αρχίζει! Μπαίνουν  φυσικά και αβίαστα στο παραμύθι. Δεν χρειάζεται να υποδυθούν! Παραμύθι και παιδί πάνε μαζί, είναι ένα!  Και το παιχνίδι! Γι αυτό «παίζουν» με χάρη και  χαρά, με σοβαρότητα και  εκφραστικότητα που δεν περιγράφονται! Και η μελωδία που διάλεξε η δασκάλα της Μουσικής, η κυρία Κατσαρού Παναγιώτα για να «ντύσει» το έργο, τα συνοδεύει  τόσο όμορφα! Η παράσταση τελειώνει. Οι μικροί ηθοποιοί υποκλίνονται. Κι εγώ υποκλίνομαι μπροστά τους και τους χειροκροτώ και τους ευχαριστώ μέσα από  την ψυχή μου! Ακολουθούν αποχαιρετιστήριες  αγκαλιές. Ο ήχος του κουδουνιού καλεί τα παιδιά στο διάλειμμα…

    Μετά το διάλειμμα, έρχονται στην αίθουσα τα παιδιά της Β΄ τάξης. Μια σύντομη κουβέντα μαζί τους για το παραμύθι που διάβασαν. Είναι «Το νησί που ταξίδευε».

 Ένα παραμύθι που στα χέρια της δασκάλας του ενός τμήματος, της κυρίας Γιάννας Δημολιάννη, έγινε «εργαλείο» και τρόπος φυσικός για να μάθει τα σύμφωνα στα «παιδιά» της! Με ξάφνιασε όμορφα η φαντασία και η ευρηματικότητα της νεαρής δασκάλας!  Τα παιδιά της, αφού εν χωρώ με καλωσόρισαν με τα λόγια: «Σας καλωσορίζουμε κυρία Ευδοκία, στο 2^ο Δημοτικό Σχολείο Αλιβερίου, γεμάτοι ευτυχία! Είμαστε τα 17 σύμφωνα της Β΄τάξης. «Το νησί που ταξίδευε» με ποίημα θα εκφράσουμε, για να μπορεί κανείς να το θαυμάσει! Κάθε παιδί, κι ένα σύμφωνο της αλφαβήτας, λοιπόν! Κάθε παιδί είχε ζωγραφισμένο όμορφα, και  πλουμισμένο, άλλο με ψάρια και καράβια, άλλο με ήλιους και φεγγάρια, άλλο με γοργόνες και παλικάρια, το δικό του σύμφωνο! Στάθηκαν στη σειρά, κι ένα, ένα, σηκώνοντας ψηλά το σύμφωνό του, απάγγειλαν κάποιο στίχο που άρχιζε μ’ αυτό! «Βαρύς ο πόνος της κυράς» είπε το παιδί που κρατούσε το βήτα. « Γοργόνα τον άντρα της κρατά» είπε το παιδί που βαστούσε το γάμα! Κι έτσι, αρχίζοντας από ένα σύμφωνο, αφηγήθηκαν ολόκληρο το παραμύθι!

Αλλιώς είχαν «δουλέψει» το παραμύθι με τη δασκάλα τους, την κυρία Γαρυφαλλιά Χατζηαστερίου, τα 18 παιδιά του άλλου τμήματος. Μπαίνουν στη σειρά, και σηκώνοντας ψηλά τα 17 από ένα ομορφοζωγραφισμένο γράμμα, σχηματίζουν  τον τίτλο του βιβλίου φωνάζοντας συγχρόνως «Το νησί που ταξίδευε»!  Το 18^ο παιδί κρατάει σαν σημαία μια μεγάλη ζωγραφιά. Είναι το νησί πάνω σε μια θάλασσα μ’ όλες της αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου! Ομαδική εργασία των παιδιών. Ύστερα ανεβαίνουν στη σκηνή, όπου πάνω σε θάλασσα γαλάζια, ένα κομμάτι μπλε πανί, ταξιδεύει το Νησί! Δάση, ποτάμια, λίμνες, ζώα, πουλιά, γοργόνες, ψάρια, δελφίνια, το σπιτάκι του ψαρά, τα παιδιά του, η γυναίκα του. Να κι η Πεντάμορφη! Όλα πάνω του, καμωμένα με πλαστελίνη από τα χέρια των παιδιών, φαντάζουν αληθινά,  ολοζώντανα! Τα παιδιά κυκλώνουν το νησί. Κάθονται γύρω του σταυροπόδι κι αγκαλιάζοντας το ένα το άλλο, λικνίζονται τραγουδώντας: Ένα μαγικό νησί/ που ταξίδευε πολύ/σε πελάγη μακρινά/ χωρίς να σταματά!/ Νησί μαγικό ταξιδεύει πολύ!/ Ήλιος κι αγάπη εκεί κυριαρχεί!/ Σφιχτά αγκαλιάζονται οι δυο αδελφοί/ ίδια πορεία τραβούν στο ευβοιώτικο νησί!

Τα ακούω και χαίρομαι που τα παιδιά νοιώθουν δικό τους το Νησί μου! Γι αυτά είναι η Εύβοια! Ένας τόπος γνώριμος κι αγαπημένος! Και χαίρομαι γιατί φαντάζομαι πως τα παιδιά έγραψαν αυτό το ποίημα. Και σκέφτομαι ότι το βιβλίο δεν θέλει τα παιδιά παθητικούς αναγνώστες. Τα θέλει δημιουργούς. Τα κάνει δημιουργούς. Ζωγράφους  και γλύπτες  και ποιητές. Τα ενώνει. Τα παρακινεί σε  συνεργασία.  Με την καθοδήγηση κι εμψύχωση  των δασκάλων τους…

Μαζί μου παρακολουθούν τις πραγματικά πρωτότυπες και όμορφες  εκδηλώσεις των παιδιών  για «Το νησί που ταξίδευε» ο Δ/ντής του Σχολείου κύριος Νίκος Αρβανίτης και ο Σχολικός Σύμβουλος κύριος Δημήτρης Ζώζουλας. Κι όπως κι εγώ φαίνονται να τις απολαμβάνουν….

Λίγο πριν φύγω, η αγκαλιά μου γεμίζει με πανέμορφες ζωγραφιές. Τα παιδιά με χαρά μου χαρίζουν και τα σύμφωνα και το νησί με τη θάλασσά του και  μικρά τρυφερά σημειώματα με ευχές και ευχαριστίες των παιδιών και των δασκάλων. Όπως αυτό της Βίκης Μπουρνού, γεμάτο θάλασσα και ψάρια και καρδούλες κόκκινες και καράβια και γοργόνες που μου γράφει: Κυρία Ευδοκία μου άρεσε πολύ το παραμύθι σας… Είναι πολύ παράξενο ένα νησί που ταξίδευε. Σας περιμένω να σας δω κι άλλη μια φορά! Αλιβέρι,30-3-2012.