Την Πέμπτη 9 Ιουνίου παρουσιάστηκαν με επιτυχία στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων τα θεατρικά δρώμενα που ήταν βασισμένα σε ένα σχέδιο σχολικών δραστηριοτήτων που εκπόνησαν οι τάξεις Α & Γ.

Και τα δυο εκτυλίσσονταν γύρω από τον ίδιο θεματικό άξονα, μολονότι προσεγγίζεται εντελώς διαφορετικά. Κοινός τόπος και στα δύο είναι η έννοια της πατρίδας.

Στο πρώτο δρώμενο με τίτλο “Παραμύθια χωρίς σύνορα” η αφήγηση του παραμυθιού ήταν σαφής. Μια ομάδα ζώων αναγκάζονται να φύγουν από τα δάσος όπου έμεναν λόγω της καταστροφής του από τη φωτιά. Οι πρωταγωνιστές μας γίνονται περιβαλλοντικοί πρόσφυγες και αναζητούν μια καινούρια πατρίδα.  Η ιστορία μας όμως δεν έμεινε μόνο στο θέμα της καταστροφής και της περιπλάνησης, αλλά εστίασε στο θέμα της διαχείρισης των σχέσεων μεταξύ των ατόμων μιας ομάδας σε συνθήκες κρίσης, αναδεικνύοντας τη σημασία της φιλίας, της αποδοχής της ετερότητας και της ατομικής και συλλογικής ευθύνης.

Το δεύτερό μας δρώμενο, με τίτλο “Αυτοί … δεν είναι σαν Εμάς” αποτελείτο από δυο ιστορίες που εξελίσσονταν παράλληλα. Η μια ιστορία αφορούσε την περιπλάνηση ενός παιδιού πρόσφυγα και η άλλη ενός μετανάστη.

Συγκριτικά με το πρώτο δρώμενο επιλέξαμε να είναι πολύ λιτό το σκηνικό γιατί θέλαμε να δώσουμε βάρος στην αφήγηση. Στο δρώμενο είχαν  ενσωματωθεί τμήματα οπτικοακουστικού υλικού τα οποία αποτελούσαν οργανικό κομμάτι της αφήγησης και του νοήματος που θέλαμε να δώσουμε. Μπορεί η αισθητική ή τα μουσικά ακούσματα να μην ήταν οικεία στους νεώτερους από τους θεατές μας, πολλοί εκ των οποίων μεγάλωσαν με την αισθητική και τους γρήγορους ρυθμούς των βιντεοκλίπ και των λοιπών προϊόντων της μαζικής κουλτούρας. Σε κάθε περίπτωση όμως πιστεύουμε πως άξιζε τον κόπο να τα προσέξουν και ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά σε αυτό τα σχόλια που ακούσαμε στο τέλος της εκδήλωσης.

Ας έρθουμε τώρα στην ιστορία μας.

Μια ιστορία προσφυγιάς που ξεκινά από μια περιοχή που το όνομά της αρχίζει από Σ….. όπως μας είπαν οι μαθητές μας, και ενσωματώνει κάθε προσφυγική περιπλάνηση από την πυρπολημένη Σμύρνη, την κατεχόμενη Κύπρο, τη βομβαρδισμένη Σερβία, τη διχασμένη Συρία του σήμερα.

Παράλληλα εκτυλισσόταν μια ιστορία μετανάστευσης. Θα μπορούσε να αφορά τους παππούδες ή τους πατέρες μας που έφυγαν για τις φάμπρικες της Γερμανίας, τα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, τις φάρμες της Αμερικής και της Αυστραλίας. Θα μπορούσαν να είναι ίσως τα αδέλφια και τα παιδιά μας, τμήμα των 250.000 χιλιάδων νέων μεταναστών που εγκατέλειψαν μέσα σε πέντε χρόνια την Ελλάδα των μνημονίων.

Οι δυο αυτές ιστορίες εξελίχτηκαν παράλληλα επάνω στη σκηνή και στο τέλος συναντήθηκαν στην Ελλάδα του σήμερα, κάπου σε ένα νησί του ανατολικού Αιγαίου.

Εκ μέρους της Διεύθυνσης του σχολείου ευχαριστούμε όλους τους ανθρώπους που ενεπλάκησαν ενεργά σε αυτήν την προσπάθεια, και χωρίς αυτούς τίποτα από όλα αυτά δεν θα γινόταν.

Η προσπάθεια αυτή δεν θα γινόταν πράξη χωρίς την καταρχήν στήριξη που έδειξαν οι δασκάλες των τάξεων, η κυρία Καυγά η κυρία Σατήρη και η κυρία Αντωνιάδη που με μεγάλη κατανόηση αγκάλιασαν αυτήν την ιδέα. Επίσης ήταν καταδικασμένη να μείνει στα όρια μιας ακόμη ιδέας, από αυτές που έρχονται και παρέρχονται κάθε σχολική χρονιά χωρίς να τελεσφορήσουν, αν δεν αναλάμβανε την πρωτοβουλία η εκπαιδευτικός θεατρικής αγωγής του σχολείου μας η κυρία Λάμπρου να δραματοποιήσει το παραμύθι. Για την υλοποίησή της τέλος ενεπλάκη και η εκπαιδευτικός του τμήματος ένταξης του σχολείου, η κυρία Λουκά, βοηθώντας να κατασκευαστούν οι μάσκες που χρησιμοποίησαν οι μαθητές.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε αυτές, στους επισκέπτες μας που κατά το μείζον υπήρξαν πειθαρχημένοι θεατές και βέβαια και στους μαθητές μας για την προσπάθειά τους.