Η 1η του Μάη, του μήνα της κορύφωσης της άνοιξης, μας βρίσκει στην καρδιά της Μεγάλης Εβδομάδας. Η ημέρα αυτή είναι συνδεδεμένη τόσο στην ιστορία και την παράδοση του τόπου μας, όσο και διεθνώς με πολλαπλά νοήματα.

Την 1η Μαΐου 1827 η Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας το 1827 ψήφισε το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος», το οποίο όμως αναστάλθηκε από την Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους μετά από πρόταση του Ιωάννη Καποδίστρια.

Την Πρωτομαγιά του 1886, οι εργάτες στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ξεσηκώθηκαν ενάντια στο καθεστώς της απάνθρωπης εκμετάλλευσης, με σύνθημα «Οκτώ ώρες δουλειά! Οκτώ ώρες μόρφωση και διασκέδαση! Οκτώ ώρες ξεκούραση!».

Η διαμαρτυρία τους πνίγηκε στο αίμα.  Από τότε η 1η Μαϊου έχει καθιερωθεί σ’όλο τον κόσμο ως Εργατική Πρωτομαγιά. Το μνημείο στους μάρτυρες του Σικάγου έχει το ακόλουθο κείμενο ως επιγραφή στη βάση του:

«Θα έρθει η μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που καταπνίγονται σήμερα».

Την Πρωτομαγιά του 1909 γεννιέται στη Μονεμβασιά ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Με αφορμή την εκτέλεση 200 πατριωτών από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή, ο ποιητής γράφει το ακόλουθο ποίημα:

«Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί.

Γυμνοί: κατάσαρκα φορώντας σημαίες –

η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο.

Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα.

Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες

αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον.

Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς να ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς

μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνο θυμηθείτε το: αν η ελευθερία

δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας,

εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας»

Γιάννης Ρίτσος, «Σκοπευτήριο Καισαριανής»

Το σκοπευτήριο τη Καισαριανής ήταν ο χώρος που είχαν επιλέξει οι Γερμανοί ως τόπο εκτελέσεων. Η ιστορία του χώρου αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας, στιγματίστηκε από την μαζική εκτέλεση 200 πατριωτών την 1η Μαΐου του 1944, σε αντίποινα για την εκτέλεση ενός Γερμανού αξιωματικού και των τριών συνοδών τους στους Μολάους Λακωνίας. Τραγικές λεπτομέρειες: τα αποχαιρετιστήρια σημειώματα που πέταγαν οι μελλοθάνατοι στην διαδρομή για το σκοπευτήριο.

Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας από τους αιχμαλώτους του στρατοπέδου του Χαϊδαρίου γράφει στο τελευταίο του σημείωμα, καθ’ οδόν προς τον τόπο της εκτέλεσης:

 «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος, N.Μαριακάκης Γεωπόνος Χανιά, 1-5-44, Όποιος το βρει να μην το καταστρέψει».

Ο Ρεμπούτσικας Μήτσος, από την Αχαγιά Πάτρας γράφει:

«Αγαπημένοι μου, ο θάνατός μου δεν θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για την πάλη που γίνεται. Σφίξτε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια από τη νέα δοκιμασία. Έτσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ».
  

Τις ευχές μας προς όλα τα μέλη της σχολικής μας κοινότητας για προσωπική και οικογενειακή υγεία,  ευτυχία και πρόοδο ας συντοφέψει το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού για το μήνα Μάη: