Σήμερα είχαμε φιλοξενούμενους… Το Α1 του 3ου Δημοτικού σχολείου μας επισκέφθηκε – παλιοί συμμαθητές ξανασυναντήθηκαν, κάποιοι ήρθαν στην παλιά τους τάξη… “Ξεφυλλίσαμε” το βιβλίο που δημιουργήσαμε και τα παιδιά της Α’ ανέλαβαν να μας το διαβάσουν κι εμείς φυσικά … τους ακούσαμε με θαυμασμό και ανυπομονούμε να αρχίσουμε κι εμείς να διαβάζουμε μόνοι μας ένα βιβλίο…

Τα παιδιά των Πρωινών Τμημάτων 2 & 4 του 10ου Νηπιαγωγείου Ιωαννίνων-αφού άκουσαν την αφήγηση του έργου του Luis Sepulveda “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει” (εκδ. opera) – επέλεξαν στιγμιότυπα της ιστορίας και τα αποτύπωσαν στο χαρτί.

 Κατόπιν, έστειλαν στα παιδιά του Α1 του 3ου Δημοτικού Σχολείου τα έργα τους, τα οποία έκαναν υποθέσεις για την πλοκή , συνέθεσαν και έγραψαν τη δική τους ιστορία.

Εικόνες και κείμενο ενώθηκαν και το ebook  των παιδιών ετοιμάστηκε. Μπορείτε να ξεφυλλίσετε το βιβλίο των παιδιών πατώντας στον σύνδεσμο https://www.storyjumper.com/book/read/153650671

ή να το παρακολουθήσετε …

Στο παραμύθι της Ιωάννας Κυρίτση – Τζιώτη “Η πασχαλίτσα της Αγάπης” (εκδ. ΠΑΡΡΗΣΙΑ) η πασχαλίτσα αναρωτιέται τι είναι το Πάσχα…

Υπήρχε πράγματι ένα άγαλμα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μισοβυθισμένο στα νερά ενός λιμανιού; Υπήρχε άραγε κι ένα παιδί που γοητευόταν από τα παραμύθια κι απογοητευόταν από τη ζωή; Και τι συνέβη εκείνο το βράδυ των γενεθλίων του μεγάλου Δανού παραμυθά; Οι παραμυθάδες όλου του κόσμου, λέει, μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτή την απίστευτη ιστορία.’ Όπως φυσικά μπορεί να την επιβεβαιώσει κι εκείνο το παιδί που είδε με τα ίδια του τα μάτια όλα εκείνα τα θαυμαστά που συνέβησαν. Από το παραμύθι της Αγγελικής Δαρλάση « Το παιδί και το άγαλμα του Άντερσεν» από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)

Το παιδί της ιστορίας ανώνυμο – κάποιοι λένε πως ήταν ξένο, άλλοι παράξενο, κάποιοι λίγο μοναχικό και πολλοί πως ήταν διαφορετικό. Άλλοι το περιφρονούν, άλλοι το χλευάζουν και πολλοί ισχυρίζονται πως πρέπει να αλλάξει. Κάποιοι δεν το βλέπουν καν. Για όλα αυτά, είναι εκείνο το άτομο ακριβώς που θα καταφέρει να συνομιλήσει με το μυστηριώδες μισοβυθισμένο άγαλμα του λιμανιού του Άντερσεν. Και, μαζί του, θα καταφέρει να δει όσα οι άλλοι αρνούνται να δουν και να ζήσει μαζί τους τις πιο απίθανες περιπέτειες παρέα με τους ήρωες των παραμυθιών του Άντερσεν. Καθώς “η ίδια η ζωή μας προσφέρει τα πιο υπέροχα παραμύθια” , “πάντα υπάρχουν παιδιά ή και κάποιοι μεγάλοι που το αναγνωρίζουν -το άγαλμα-” Εξαρτάται όμως από τη δική μας οπτική και θέληση το αν θα καταφέρουμε τελικά να τους αντικρίσουμε.

Η απορία βέβαια έμεινε… “Εσύ κυρία που αν και είσαι πολύ μεγάλη (τέλος πάντων…) σου αρέσουν πολύ τα παραμύθια, τον έχεις ακούσει να σου μιλά, όταν γιορτάζουν τα γενέθλιά του; ”

Η αληθινή ιστορία…

Για πέντε χρόνια, ένα γλυπτό στεκόταν έξω από το Δημαρχείο του Odense (γενέτειρα του Άντερσεν) περιμένοντας να γίνει μέρος του The Storyteller’s Well, ενός σχεδιασμένου σιντριβανιού αφιερωμένου στον κόσμο των παραμυθιών του Άντερσεν. Το όλο έργο, ωστόσο, κυριολεκτικά θάφτηκε αφού το δημοτικό συμβούλιο έκοψε τη χρηματοδότηση και δεν κατάφερε να βρει μια κατάλληλη τοποθεσία στο κέντρο της πόλης για το έργο τέχνης.

Ο δημιουργός του, Galschiøt απογοητεύτηκε, το λιγότερο. Στις 8 Οκτωβρίου 2011, ως συμβολική διαμαρτυρία ενάντια στη γραφειοκρατία, ο γλύπτης κανόνισε μια δημόσια «ταφή» για το άγαλμά του. Μια μπάντα πνευστών έπαιζε ενώ μια άμαξα μετέφερε το γλυπτό αξίας 250.000 ευρώ από το κέντρο της πόλης στο λιμάνι, όπου το σήκωσε στον αέρα ένας γερανός πριν βυθιστεί σιγά σιγά στο νερό μπροστά σε εκατοντάδες «θρηνούντες».  Μερικοί ντόπιοι θεώρησαν ότι αυτό ήταν ασεβές, ενώ άλλοι χάρηκαν που ο συγγραφέας του The Little Mermaid και του Ugly Duckling ήταν πλέον σωματικά πιο κοντά σε κάποιους από τους χαρακτήρες του παραμυθιού του.

Μισό χρόνο αργότερα, στις 2 Απριλίου 2012, ο Galschiøt «ανέστησε» τη φιγούρα και την έφερε πίσω στην ξηρά για έναν συνδυασμένο εορτασμό του Πάσχα και των γενεθλίων του Άντερσεν. Στη συνέχεια, το άγαλμα περιόδευσε στη Δανία για λίγο πριν πουληθεί τελικά σε ένα κλαμπ του γκολφ.

Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος αυτού που κάποιοι αποκαλούν «μια σύγχρονη ιστορία του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν» αν δεν είχε γίνει μια τελευταία ανατροπή: Ένα πρωί, το γλυπτό φαινόταν να είχε επιστρέψει στην παλιά του θέση στη λεκάνη του λιμανιού. Αποδείχθηκε, ωστόσο, ότι ο Galschiøt είχε εγκαταστήσει μια αναπαραγωγή κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αυτό το υποκατάστατο άγαλμα κατοικεί στις αποβάθρες χωρίς άδεια για πάνω από μια δεκαετία τώρα…

ΠΗΓΗ: https://www.atlasobscura.com/places/hans-christian-andersen-odense-harbour

Εμείς κρατήσαμε 2 φράσεις που ενσωμάτωσε η συγγραφέας από τα έργα του Άντερσεν…

“Ακόμη κι όταν βρίσκεσαι μέσα σε μια κατασκότεινη καμινάδα, αν κοιτάξεις ψηλά θα δεις ένα αστέρι να λαμπυρίζει  δείχνοντάς σου τον δρόμο… “ (Από το παραμύθι του ‘Η βοσκοπούλα και ο καπνοδοχοκαθαριστής) &

“Δεν έχει καμιά σημασία αν γεννήθηκες σε μια αυλή γεμάτη πάπιες από τη στιγμή που εσύ βγήκες από το αυγό ενός κύκνου”(Από το παραμύθι “Το Ασχημόοπαπο”)

… φράσεις που αντανακλούν την ιδιοσυγκρασία του Δανού παραμυθά. Για αυτό τον λόγο άλλωστε οι ήρωες των παραμυθιών του είναι φτωχοί και αδικημένοι άνθρωποι, που όμως έχουν ασυνήθιστα ψυχικά χαρίσματα, ευγένεια, ταλέντο, μεγαλοψυχία και τα έργα του   διαπνέονται από γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση, ειλικρίνεια δράση, χιούμορ και λεπτή σάτιρα.

«Ο κήπος του Έβαν» του Brian Lies από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ είναι ένα ΥΠΕΡΟΧΟ βιβλίο για την φιλία, την αγάπη, την απώλεια, τον θρήνο  που αυτή φέρνει, την αναγέννηση, την θεραπευτική επίδραση της φύσης που δρα πέρα από κανόνες  και συναισθήματα, πράττοντας αυτό που ξέρει.

Θύμωσε, οργίσου, κλείσου στον εαυτό σου, όλα φυσιολογικά είναι και ύστερα δες το φως που θα ξανάρθει στην ζωή και την καρδιά. Είναι νομοτελειακό: θα ξανάρθει!

“…Οι σταγόνες αίμα συνέχισαν να πέφτουν στο χώμα, το χώμα συνέχισε να τις ρουφάει διψασμένο και τα κατακόκκινα λουλουδάκια συνέχισαν να φυτρώνουν ένα ένα…”   Από “Τα λουλούδια της Ελπίδας” από τη συλλογή “Οι πιο ωραίες ιστορίες για το Πάσχα” της Ρένας Ρώσση Ζαΐρη

Σε μια πολιτεία όπου επιτρέπεται μόνο το μπλε και όλα τα άλλα χρώματα απαγορεύονται, ένα αγοράκι μαζεύει κρυφά κάθε είδους κίτρινα αντικείμενα, αφού αυτό είναι το αγαπημένο του χρώμα. Όταν τελικά βρίσκει το θάρρος να φανερώσει το μυστικό του στον μπαμπά του, εκείνος έχει μια γενναία ιδέα, η οποία όχι μόνο θα βοηθήσει τον γιο του να αποδεχτεί ποιος είναι αλλά και θα κάνει ολόκληρη την πόλη και τους κατοίκους της να αλλάξουν για πάντα…

Ένα βιβλίο για το πόσο σημαντικό είναι να είμαστε ο εαυτός μας και να διεκδικήσουμε μια χαρούμενη, ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ζωή!

“ΟΧΙ μόνο ΜΠΛΕ” του Ρόμπερτ Τρέγκονινγκ από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

“Let YOUR colours SHINE and love whatever makes you YOU!”

Πώς μιλάμε στα παιδιά για τους αγνώστους; Το “ΜΗΝ ΠΑΣ ΦΩΚΑΚΙ!” της Βασιλικής Ρουμελιώτου σε εικονογράφηση Μαρίας Σινάνογλου από τις εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ- είναι ένα απολαυστικό βιβλίο που βοηθάει τα παιδιά να καταλάβουν για ποιο λόγο δεν πρέπει να ακολουθούν ποτέ τους ξένους…

Το ίδιο απολαυστικές και οι δραστηριότητες που εμπνευστήκαμε…

Στίχοι/μουσική: Νάσος Καββαθάς

Ο μπαμπάς του Κωνσταντίνου μας – συνεχιστής της φήμης της ηπειρώτικης αργυροτεχνίας- μας έφερε ασημένια χειροποίητα κοσμήματα που αποτελούν κάποια από τα χαρακτηριστικότερα φιλοτεχνήματα της λαϊκής  τέχνης.  Τα φορητά αυτά κοσμήματα της ελληνικής παραδοσιακής φορεσιάς που αποτελούν μια ξεχωριστή ενότητα έργων της λαϊκής χειροτεχνίας, η οποία ανήκει στον κλάδο της αργυροχρυσοχοΐας, στόλισαν την ανδρική & γυναικεία φορεσιά και μας εντυπωσίασαν.

Ευχαριστούμε πολύ τον κ. Τσουμάγκα Χρήστο για τον ενθουσιασμό και την αγάπη του για την παράδοση που μοιράστηκε μαζί μας.

Η χαρά, η φιλία και τα συναισθήματα γίνονται νότες και τραγούδια για όλα τα παιδιά, με την υπογραφή του μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου και του ποιητή Μιχάλη Γκανά. Ένα CD που διατίθεται από το Ίδρυμα Ωνάση.

«Ένα παράθυρο μικρό» άνοιξε μελωδικά για παιδιά με και χωρίς Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ), γονείς, παιδαγωγούς και φίλους. Ο μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου και ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς, ακολουθώντας τον ρυθμό και τους στόχους του επιτυχημένου εκπαιδευτικού προγράμματος «Η μουσική αγαπάει τον αυτισμό», δημιούργησαν μελωδίες και στίχους που, μέσα από ρυθμικά μοτίβα, έγιναν το δημιουργικό μέσο για να ενισχυθούν με ασφαλή και ευχάριστο τρόπο ο αυθορμητισμός και η ευέλικτη σκέψη.

Όλοι μαζί τραγουδάμε για να γίνει πιο εύκολη η κατανόηση απλών καθημερινών στιγμών, συναισθημάτων, αντιδράσεων, αλλά και για να μοιραστούμε τη ζωή μας με περισσότερη μουσική και έμπνευση.

Εμείς συμμετέχουμε στις δράσεις του ONASSIS EDUCATION  με τις δραστηριότητες που κάναμε για  το τραγούδι “Πάρε με αγκαλιά”

“…Όσα χρόνια ζωγράφιζα, μια ταυτότητα έψαχνα. Το πρόσωπό μου να βρω, να διακρίνω τι είμαι και ποιος. Καταγόμαστε οι άνθρωποι, δεν είμαστε μόνοι, είναι μακρύ το νήμα, χάνεται πίσω σε όσα συνέβαλαν να είμαστε έτσι, εδώ. Ο τόπος μας, οι δικοί μας, οι άλλοι…”

Με τα λόγια του Χρήστου Μποκόρου – eμερολόγια ΙΙ, σελ. 334

“…Κι αν ο καιρός μας λέει πως προσπερνάει την Ιστορία, κι αν την περιφρονούμε αχόρταγοι για το μέλλον, αυτή στην ώρα της μας γνέφει ακατάβλητηˑ είμαστε αφεύκτως διάτρητοι απ’ το παρελθόν και την καταγωγή μας, έρμαια της μακράς διάρκειας…”

eμερολόγιο Ι, σελ. 18

Η Δόξα μονάχη: ψηλά στην κεφαλή μιας μεγάλης έρημης τράπεζας.

Μνήμη δαφνοφόρος, και μπροστά της ένα αρνάκι που μας κοιτάει κατάματα

Τα παιδιά αναρωτιούνται… Ασανσέρ;  Μπισκότα;  Ξύλα; Τυρί κασέρι;  Τούβλα; Κορμοί από δέντρα; Πόρτα εκκλησίας;  Μοιάζει με /π/

Μια λεπτομέρεια ίσως μας βοηθήσει…   Κέντημα    Χαλί    Σεντόνι    Ένα ύφασμα με φύλλα επάνω του     Τραπεζομάντηλο

 Α! Είναι ένα τραπέζι μεγάλο, πελώριο

Η γιαγιά μου στο χωριό έχει ένα μεγάλο που ανοίγει & κλείνει τραπέζι.

Τόσο μεγάλο τραπέζι θα το δούμε σε ένα μαγαζί, σε ένα γάμο, μετά τη βάφτιση ή έξω στην αυλή.

Το τραπεζομάντιλο είναι κιτρινισμένο γιατί είναι από τη μαμά ή τη γιαγιά του Μποκόρου.

Και τα φύλλα είναι από δάφνη , που φτιάχνουμε τα στεφάνια για τους ήρωες.

Μπορεί να είναι άνοιξη ή καλοκαίρι και θέλουν να γλεντήσουν.

Φτιάχνουμε το τραπέζι και στην κορυφή – η γιαγιά Πιπίνα…

Και με σταυροβελονιά διακοσμούμε τα τραπεζομάντηλα για το τραπέζι…

…Τα κεντήματα τα εμπνευστήκαμε από “τα ελληνάκια ” της Ευγενίας Φακίνου – εκδ. ΚΕΔΡΟΣ

«Μια μαχαιριά από φως που περιγράφει τη μορφή. Σα να γρατζουνάς το σκοτάδι και να βγαίνει το φως στο περίγραμμα του ανθρώπου»

Μία ομάδα από Σουλιώτισσες (ποικίλλει ο αριθμός τους, από 22 έως 57), για να μη συλληφθούν ζωντανές από τους Τουρκαλβανούς που τις πολιορκούσαν στο Ζάλογγο, στήνουν κυκλικό χορό και στη συνέχεια ρίχνονται στον γκρεμό με τα παιδιά τους.
Αφανείς ηρωίδες…

Λήψη αρχείου

Το δικό μας ‘φως’ & ‘σκοτάδι’

“Γενέθλια έχουμε ή γιορτή; Γιορτάζουμε 200 χρόνια εμείς ή τιμούμε 200 χρόνια μετά αυτό που έκαναν Εκείνοι; Ο εορτασμός της εθνικής επετείου μας βάζει να στοχαστούμε πάνω σε ένα ερώτημα, όχι σε πολλά, Για να δούμε ολόκληρο το πρόσωπό μας στο κάτοπτρο που ονομάζουμε ιστορία, οφείλουμε να απαντήσουμε σε τι ομονοούμε ως Έλληνες, όχι σε τι διαφέρουμε ο ένας από τον άλλο.”

                         Χρήστος Μποκόρος, eμερολόγιο ΙΙ, σελ. 48, 50

Το έργο του Χρήστου Μποκόρου με τον τίτλο «1821, η γιορτή»  αρθρώνεται σε τέσσερις ενότητες:

• Η Γαλανόλευκη: ο απόηχός της.
• Η Ιστορία: το φως και το σκοτάδι της.
• Οι Ήρωες, επιφανείς και αφανείς: ο ίσκιος και το αίμα τους.
• Η Δόξα μονάχη: ψηλά στην κεφαλή μιας μεγάλης έρημης τράπεζας, Μνήμη δαφνοφόρος, και μπροστά της ένα αρνάκι που μας κοιτάει κατάματα.

1. Η Γαλανόλευκη: ο απόηχός της.

Λήψη αρχείου