Με αφορμή το παραμύθι της Anna Walker «Ο κύριος ΟΥΦ» (εκδόσεις ΜΙΚΡΗ ΣΕΛΗΝΗ) αναρωτιόμαστε πότε λέμε εμείς Ουφ!…
… Αναστενάζω… (Ι)
…Κουράστηκα! …Το γλίτωσα! …Πώς θα τα κάνω όλα αυτά; (Β)
…νερό. Διψάω! …πόσο μεγάλο είναι το όνομά μου; …Δεν το θέλω αυτό το φάρμακο! (Κ)
…Έφυγε! (Β)
…Βαρέθηκα! …Πόση ώρα ακόμη θα μείνει η γυναίκα μου στη δουλειά; …Δεν μπορώ να πλύνω άλλα πιάτα!(Ε)
…Πόσο μακριά θα πάω; …Πότε θα τελειώσω τις δουλειές; …Πόσα σκαλιά θα κατέβω ακόμη;(Χ)
…Γιατί πρέπει να τα ξέρω όλα αυτά τα πράγματα σήμερα; (Α) !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
και γνωρίζουμε τον “Μπίλυ που περνά μια άσχημη μέρα. Ο κ. Ουφ τον ακολουθεί παντού και τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο δύσκολα. Κάποια στιγμή, οι δυο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι και τότε θα συμβεί κάτι αναπάντεχο…» Ο Μπίλυ έχει κακοκεφιά. “Ξύπνησε στραβά όπως η Μ σήμερα το πρωί” (Α) …
Αλλά επειδή ξέρουμε πως στην καθημερινότητά μας πάντα θα υπάρχει “λίγη χαρά, λίγη λύπη και μπόλικη αγάπη”, θα κοιτάξουμε το δικό μας ΟΥΦ κατάματα και θα αντιστρέψουμε την κατάσταση…
Ο κύριος ΟΥΦ που μας γρατζούνισε, μας ενόχλησε και κάποιους πόνεσε όταν τον ψαχουλέψαμε, από γκρίζος όταν τον είδαμε, μεταμορφώνεται σε κάτι πιο χαρούμενο…
Άλλωστε, τα συναισθήματά μας αναζητούν χώρο να εκφραστούν, να βρουν μονοπάτι να διαφύγουν ώστε να μην συμπιεστούν και αναστατώσουν το μέσα μας, το ποτάμι. Όπως ο Γιάννης από το παραμύθι της Μαρίας Ρουσάκη «Ένα ποτάμι μέσα μου» (εκδόσεις Πατάκη). Το δικό του ποτάμι άλλοτε κυλά ήρεμο, όπως όταν παίζει στο πάρκο με τον σκύλο του, τον Δία, όταν ακούει μουσική ή όταν διαβάζει κάποιο βιβλίο, άλλοτε φουσκώνει όπως όταν κερδίζει τον παππού στο σκάκι κι άλλοτε τρέχει άγριο και ορμητικό όπως τότε που τον τιμώρησε η μητέρα του επειδή ζωγράφισε τον τοίχο.Όμως όταν λυπήθηκε και πόνεσε πολύ με την απώλεια του σκύλου του το μέσα του μοιάζει πιο πολύ με ένα παγόβουνο. Κι αυτό πρέπει όμως κάποια στιγμή να λιώσει, πρέπει να το αφήσει να ξεχειλίσει…
Σκεφτόμαστε πώς θα δημιουργήσουμε τα δικά μας χρωματιστά παγόβουνα και πώς θα τα κάνουμε να λιώσουν. Τελικά δεν ήταν δύσκολο να αφήσουμε το δικό μας ποτάμι να ξεχειλίσει…
Το αποτέλεσμα…απλά εκπληκτικό- γιατί η λύπη μπορεί να είναι και δημιουργική…
Κι όπως πάντα μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο και μετά τη νύχτα ξημερώνει μία καινούρια μέρα έτσι και μετά τη λύπη -που θα πάει – έρχεται πάλι κι η χαρά…
Είμαστε χαρούμενοι όταν…
…δύο άνθρωποι αγκαλιάζονται, …είμαστε όλη η οικογένεια μαζί, …μας φιλάει η μαμά κι ο μπαμπάς, …παίζουμε με το ζάρι παιχνίδια με τη μαμά, …ο μπαμπάς φτιάχνει τελικά το αυτοκινητάκι που χάλασε…
Κι όπως διαβάσαμε και γελάσαμε «Ευτυχία είναι ένα καρπούζι πάνω στο κεφάλι σου» (της Stella Dreis από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ) Η ζωή θέλει κέφι, φίλους, χαμόγελα, ενθουσιασμό και ζωντάνια. Με τον τρόπο μας το επιβεβαιώσαμε…
και κάπου εκεί…ανάμεσα στις χαρές και στις λύπες κρύβεται και η μπόλικη αγάπη , όπως μου θύμισε ο Β…
…
…κι όλα αυτά και στα αγγλικά με τη Mrs Amalia…
Η φράση “Λίγη χαρά, λίγη λύπη και μπόλικη αγάπη”
είναι από το παραμύθι της Παπαγιάννη Μαρίας
“Μια άλλη μέρα θα νικήσεις εσύ…” (εκδόσεις Πατάκη)
την οποία ‘υιοθετήσαμε’ ως σύνθημα στην αρχή της χρονιάς,
όταν διαβάσαμε το παραμύθι στο πλαίσιο της συνοχής της ομάδας…