Άρθρα με ετικέτα Απόψεις
΄΄Τα παιδιά χρειάζονται τέχνη, μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα όσο χρειάζονται αγάπη, φαγητό, καθαρό αέρα και παιχνίδι.΄΄
Τα παιδιά χρειάζονται τέχνη, μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα όσο χρειάζονται αγάπη, φαγητό, καθαρό αέρα και παιχνίδι. Αν δεν δώσεις σε ένα παιδί τροφή, η ζημιά γίνεται γρήγορα ορατή. Αν δεν αφήσεις ένα παιδί να έχει καθαρό αέρα και παιχνίδι, η ζημιά είναι επίσης ορατή, αλλά όχι τόσο γρήγορα. Αν δεν δώσεις σε ένα παιδί αγάπη, η ζημιά μπορεί να μην είναι φανερή για μερικά χρόνια, αλλά είναι μόνιμη.
Αλλά αν δεν δώσεις σε ένα παιδί μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα, η ζημιά δεν είναι τόσο εύκολα ορατή. Είναι εκεί όμως. Τα σώματα τους είναι αρκετά υγιή, μπορούν να τρέξουν και να πηδήξουν και να κολυμπήσουν και να φάνε λαίμαργα και να κάνουν πολύ θόρυβο, όπως έκαναν πάντα τα παιδιά, αλλά πάντα κάτι λείπει.
Όλοι οι άνθρωποι, σε κάποιο στάδιο της παιδικής, νεανικής, εφηβικής και ενήλικης ηλικίας, έρχονται αντιμέτωποι με κάτι που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ. Είναι τόσο ξένο σε αυτούς όσο η σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Αλλά μία μέρα ακούν μία φωνή στο ραδιόφωνο να διαβάζει ένα ποίημα, ή περνούν από ένα σπίτι με ένα ανοιχτό παράθυρο όπου κάποιος παίζει πιάνο, ή βλέπουν μία αφίσα από έναν συγκεκριμένο πίνακα σε κάποιου τον τοίχο, και τους αγγίζει τόσο πολύ που αισθάνονται ζαλάδα.
Τίποτα δεν τους είχε προετοιμάσει γι’ αυτό. Ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι είναι γεμάτοι με μία λαχτάρα, παρόλο που δεν είχαν καμία ιδέα πριν ένα λεπτό, μία λαχτάρα για κάτι τόσο γλυκό και τόσο απολαυστικό που σχεδόν τους πληγώνει. Κλαίνε σχεδόν, αισθάνονται λύπη και χαρά και μόνοι και ευπρόσδεκτοι από αυτήν την εντελώς νέα και παράξενη εμπειρία, και την θέλουν απεγνωσμένα. Το ήθελαν αυτό, το χρειαζόντουσαν όπως ένας πεινασμένος χρειάζεται τροφή, και δεν το ήξεραν. Δεν είχαν ιδέα.
Έτσι είναι και για ένα παιδί που χρειάζεται τέχνη, μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα και τα συναντάει τυχαία. Αν δεν υπήρχε η εν λόγω ευκαιρία, ίσως να μην το γνώριζε ποτέ, και θα μπορούσε να περάσει όλη του τη ζωή σε μία κατάσταση πολιτιστικής λιμοκτονίας χωρίς να το γνωρίζει. Γιατί οι συνέπειες της πολιτιστικής λιμοκτονίας δεν είναι δραματικές και γρήγορες. Δεν είναι εύκολα ορατές.
Αυτή η λαχτάρα υπάρχει σε πολλά παιδιά, και συχνά δεν ικανοποιείται ποτέ, διότι δεν έχει αφυπνισθεί ποτέ. Πολλά παιδιά σε κάθε μέρος του κόσμου πεινάνε για κάτι που τροφοδοτεί και θρέφει την ψυχή τους. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα σε τροφή, στέγη, παιδεία, ιατρική περίθαλψη, και ούτω καθεξής. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα στην εμπειρία του πολιτισμού. Χωρίς τέχνη, μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα τα παιδιά θα πεινάσουν.
Philip Pullman, Multi award-winning novelist
“Η Μαλάκ και η βάρκα”
Δείτε το συγκινητικό βίντεο της Unicef για τους πρόσφυγες
Ένα συγκινητικό βίντεο παρουσίασε η Unicef για τους πρόσφυγες, το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός προσφυγόπουλου που ταξιδεύει με την οικογένειά του σε μία βάρκα και το πώς βιώνει το ταξίδι αυτό.
Το βίντεο λέγεται «Η Μαλάκ και η Βάρκα» και αποτελεί μέρος της σειράς κινουμένων σχεδίων με τίτλο «Unfairy Tales» που εντάσσονται στο πλαίσιο της ανθρωπιστικής εκστρατείας #NoLostGeneration της Unicef για τα 5 χρόνια εμφύλιου πολέμου στη Συρία.
Κεν Ρόμπινσον: Πώς το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα.
Εξαιρετική ομιλία!!!
Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Μάντεψε, μάντη μου καλέ,
εσύ που τα μελλούμενα διαβάζεις:
Πώς θα ‘ναι άραγε η νέα χρονιά;
Καλή, κακή ή έτσι κι έτσι;
Βρίσκω γραμμένο στα βιβλία μου
πως τέσσερις θα ‘χει εποχές.
Δώδεκα οι μήνες, στη θέση τους όλοι,
Χριστούγεννα, Κυριακή ή σχόλη
και πάντοτε μετά την Τρίτη
η μέρα θα ‘ ναι μια Τετάρτη.
Για την ώρα άλλα δε βλέπω
στο ριζικό της νέας χρονιάς.
Όπως συμβαίνει πάντα, έτσι κι αυτόν τον χρόνο
η χρονιά εξαρτάται απ’ τον άνθρωπο και μόνο.
Τζάνι Ροντάρι, Χαρούμενα μαγικά Χριστούγεννα, εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ανθρώπινα δικαιώματα- Μενέλαος Λουντέμης
|
Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/81#ixzz2n5nQlVlZ ……………………….. Ο Μέλιος απ’ τη θέση του έμεινε στην αρχή άφωνος. Ύστερα, άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει… Κάποιοι άνθρωποι, που δεν ήξερε ποιοι, ούτε για ποιο λόγο, σκάβανε ανάμεσα απ’ τους ανθρώπους χαντάκια, σήκωναν αξεπέραστα βουνά. Ποιοι ήταν και γιατί το κάνανε; Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ’ αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θ έ σ η του, που δεν ήταν όμοια για όλους. Τώρα, ποιος ήταν αυτός που μοίραζε τις θέσεις;… Μήπως ο θεός; Μα οι μεγάλοι, εξόν απ’ τ’ άλλα κακά που κάνανε, κάνανε και τούτο: Φκιάξανε το θεό σύμφωνα με το μπόι τους και δεν περίσσευε θεός για παιδιά. Του ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, για πρώτη φορά, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες στα χέρια του. Ήταν ο ε α υ τ ό ς του. Ο μικρός φτωχός εαυτός του. Κανένας άλλος. ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ-Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα Ας μην καθίσουμε να μετρήσουμε ποιανού δάκρυα ήταν πιο ζεστά. Μπορεί πιο ζεστά να ‘ναι κείνα που δε χύθηκαν ακόμη.
Ας μην καθίσουμε να ρωτήσουμε ποιο αίμα ήταν πιο κόκκινο. Μπορεί πιο κόκκινο να ‘ναι κείνο που πρόκειται να χυθεί.
Ας μη ρωτήσουμε να μάθουμε ποιανού ιδρώτας ήταν πιο καφτός. Όλοι οι ιδρώτες έχουνε τη γέψη- που ‘χουν τα δάκρυα.
Λοιπόν… Ας μην πνιγόμαστε στους ορισμούς. Στις χρονικές και κτητικές αντωνυμίες. («Σήμερα»… «Χτες»… «Αύριο»…) Κλάψαμε χτες στην Αφρική με τα βασανισμένα μάτια των Νέγρων. Κι αύριο θα κλάψουμε στη Σαϊγκόν με τα οργισμένα μάτια των Βιετναμέζων. Αύριο μπορεί να πέσουμε στο Κογκό ή να ιδρώσουμε στην Κούβα.
Γιατί είμαστε από κείνους που ιδρώνουνε, πεθαίνουνε και κλαίνε σε κάθε κορμί που ιδρώνει και κλαίει. Κρυώνουμε σήμερα στη ζούγκλα. Ιδρώνουμε αύριο στον Αρκτικό .
Το κορμί μας είναι ένας πλανήτης. Με όλα μαζί τα κλίματα. Πόνεσε, κλάψε, πείνα. Μόνο μην κάνεις τον άλλον να πονέσει και να πεινά. Κι εσύ φημισμένε, εσύ δοξασμένε εσύ, δυνατέ… Ένα μόνο ξέρε: Πως όσο ψηλά κι αν ανεβείς ποτέ δε θα φτάσεις το μπόι των χαμηλών που θυσιάστηκαν για ψηλά πράγματα!
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ Το πιο επίσημο ρούχο μας. Το πιο εμφανίσιμο ρούχο μας. Η χλαμύδα μας. Το φράκο μας. Το νυχτικό μας.
Το μόνο σωστό μας. Το μόνο πιστό μας. Το μόνο αιώνιο ρούχο μας είναι το πετσί μας.
Και δεν ντρέπομαι αν είναι μαύρο, άσπρο ή μελαμψό.
Ντρέπομαι για κείνους που το χωρίζουν σε μαύρο, άσπρο και μελαμψό.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ |
Η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Δεκεμβριου σε ανάμνηση της υπογραφής της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948. Όραμα των εμπνευστών της, ένας κόσμος με δικαιώματα και ελευθερίες χωρίς διακρίσεις.Το κόκκινο λουλούδι
Της Αγγελικής Μπολουδάκη
Κάποτε ένα μικρό αγόρι πήγε σε ένα μεγάλο σχολείο και παρότι δυσκολεύτηκε στην αρχή, μόλις ανακάλυψε πως μπορούσε εύκολα να βρει την αίθουσά του, αισθάνθηκε χαρά. Και το σχολείο δεν έμοιαζε τόσο μεγάλο πια, αλλά άρχισε να τον χωράει και να τον περιβάλλει. Ένα πρωινό, όταν το μικρό αγόρι ήταν στο σχολείο, η δασκάλα είπε:
«Σήμερα θα κάνουμε μια ζωγραφιά».
«Ωραία!» Σκέφτηκε το μικρό αγόρι. Του άρεσε τόσο να κάνει ζωγραφιές.
Μπορούσε να κάνει πολλές, λιοντάρια και τίγρεις, κοτόπουλα και αγελάδες, τραίνα και βάρκες. Έβγαλε λοιπόν τα χρώματα του έξω από το κουτί τους και ξεκίνησε να ζωγραφίζει. Αλλά η δασκάλα είπε: «Περιμένετε! Δεν είναι ακόμα ώρα να ξεκινήσετε!» Και περίμενε μέχρι που κάθε παιδί φαινόταν έτοιμο να υπακούσει στις οδηγίες της.
«Τώρα», είπε η δασκάλα, «θα φτιάξουμε λουλούδια».
«Ωραία!» Σκέφτηκε το μικρό αγόρι που του άρεσε τόσο να κάνει λουλούδια.
Και ξεκίνησε να φτιάχνει όμορφα λουλούδια με τα ροζ , τα πορτοκαλιά και τα μπλε χρώματα του. Τα φανταζόταν πολύχρωμα όπως ήταν και η καρδιά του. Αλλά η δασκάλα είπε: «Περιμένετε! Θα σας δείξω εγώ πως». Και σχεδίασε ένα λουλούδι στον πίνακα. Ήταν ένα κόκκινο λουλούδι με πράσινο κοτσάνι. Τώρα, είπε η δασκάλα, μπορείτε να ξεκινήσετε.
Το μικρό αγόρι κοίταξε προσεκτικά το λουλούδι της δασκάλας, μετά κοίταξε με αγάπη το δικό του λουλούδι, το οποίο του άρεσε πολύ περισσότερο από της δασκάλας του. Αλλά δεν το φανέρωσε αυτό… Απλά γύρισε τη σελίδα του και έφτιαξε ένα λουλούδι όπως της κυρίας του. Ήταν ένα κόκκινο λουλούδι με πράσινο κοτσάνι.
Μιαν άλλη μέρα, όταν το μικρό αγόρι μπόρεσε να ανοίξει την εξωτερική πόρτα ολομόναχός του, κάτι που τον έκανε να χαρεί πολύ, κατευθύνθηκε στην αίθουσα του, όπου άκουσε τη δασκάλα να λέει: «Σήμερα θα κάνουμε κάτι με πηλό». «Ωραία!» σκέφτηκε το αγόρι. Του άρεσε ο πηλός! Μπορούσε να φτιάξει όλων των ειδών τα πράγματα με πηλό: Φίδια και χιονάνθρωπους, ελέφαντες και ποντίκια, ντόνατς και ένα σωρό άλλα συναρπαστικά πράγματα. Και άρχισε να τραβάει και να πλάθει τη μπάλα του πηλού. Αλλά η δασκάλα είπε: «Περιμένετε! Θα σας δείξω εγώ πως». Και έδειξε σε όλους πώς να φτιάχνουν ένα βαθύ πιάτο. Τώρα, είπε: «μπορείτε να ξεκινήσετε».
Το μικρό αγόρι κοίταξε το πιάτο της δασκάλας του και στη συνέχεια κοίταξε το δικό του. Το δικό του πιάτο του άρεσε περισσότερο από της δασκάλας του, αλλά δεν είπε κάτι για αυτό. Απλά το πολτοποίησε ξανά σε μια μεγάλη μπάλα και έφτιαξε ένα πιάτο όπως της δασκάλας του. Ήταν ένα βαθύ πιάτο…! Και σύντομα το μικρό αγόρι έμαθε να περιμένει, να παρατηρεί και να φτιάχνει πράγματα ακριβώς όπως η δασκάλα. Ώσπου δεν έκανε πλέον πράγματα από μόνος του, αλλά ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες της. Μετά έτυχε η οικογένεια του αγοριού να μετακομίσει σε άλλη πόλη και πήγε σε ένα άλλο σχολείο.
Αυτό το σχολείο ήταν ακόμα μεγαλύτερο από το προηγούμενο και όσο ανέβαινε τα σκαλοπάτια, οι σκέψεις τρεχοβολούσαν κάνοντας την καρδιά του να χτυπά. Πήγε στην αίθουσα του έχοντας τις μνήμες χαραγμένες, όπου εκείνες τον οδηγούσαν πλέον. Την πρώτη μέρα, λοιπόν, στο καινούργιο σχολείο η δασκάλα είπε:
«Σήμερα θα φτιάξουμε μια ζωγραφιά!»
«Ωραία!» σκέφθηκε το μικρό αγόρι, και περίμενε από τη δασκάλα να του πει τι να κάνει.
Αλλά η δασκάλα δεν είπε τίποτε, απλά περπάτησε μέσα στην αίθουσα, παρατηρώντας σιωπηλά τα παιδιά, επειδή δεν ήθελε να τα αποσπάσει από τη δημιουργικότητά τους. Πλησίασε, λοιπόν, διακριτικά το μικρό αγόρι και το ρώτησε αν ήθελε να φτιάξει μια ζωγραφιά.
«Ναι», είπε το μικρό αγόρι, «τι θα φτιάξουμε όμως;»
«Δεν γνωρίζω, μέχρι να το φτιάξεις και να το δούμε», είπε απαλά η δασκάλα.
«Πως θα το φτιάξω;» ρώτησε το μικρό αγόρι.
«Με όποιο τρόπο θέλεις», είπε η δασκάλα.
«Και με όποιο χρώμα θέλω;» ρώτησε το μικρό αγόρι.
«Φυσικά», του απάντησε η δασκάλα, «εάν καθένας έκανε την ίδια ζωγραφιά και χρησιμοποιούσε τα ίδια χρώματα, το κάθε δημιούργημά σας δεν θα ήταν μοναδικό και ξεχωριστό συνάμα στα δικά σας, αλλά και στα δικά μου μάτια. Και εγώ, αν ήταν όλα ίδια, πώς θα καταλάβαινα το δημιουργό και τι ανήκει στον καθένα, για να επιβραβεύσω την προσπάθεια του κάθε παιδιού, που έδωσε ζωή με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο στο πολύτιμο έργο του;»
«Δεν ξέρω», είπε το μικρό αγόρι και ξεκίνησε να σχεδιάζει ένα λουλούδι. Ήταν κόκκινο με πράσινο κοτσάνι.
*Αυτή η ιστορία αποτελεί ελεύθερη διασκευή της ιστορίας ‘ The little boy ’ της Helen E. Buckley.
Η δημιουργική διάθεση ενός παιδιού χρειάζεται να ενθαρρύνεται και να θαυμάζεται το αποτέλεσμά της, όποιο κι αν είναι αυτό, με τρόπο που το παιδί να αισθάνεται και το ίδιο αποδεκτό αλλά και το έργο του.
Η δημιουργικότητα ενός παιδιού ανθίζει, όταν νιώθει πως επιβεβαιώνεται για τα δικά του γεννήματα, που δεν αποτελούν προσδοκίες των γονιών, αλλά αποτελούν μια δική του εύπλαστη ύλη, όπου οι γονείς του και οι σημαντικοί άνθρωποι για εκείνον χαίρονται κάθε φορά που η ενασχόληση μαζί της τού δίνει χαρά. Η δημιουργική διάθεση ενός παιδιού δεν κατευθύνεται και αν προσπαθήσουμε να το κάνουμε, προσπαθώντας να ελέγξουμε τους φόβους μας, μπορεί να αναστείλουμε τη ωρίμανσή του και να το αποστερήσουμε από την ικανότητά του για πρωτοβουλία.
Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/08/to-kokkino-loyloydi/#ixzz3iOYQqmiV
Εγώ τα ξέρω όλα για τη δασκάλα μου
Εγώ τα ξέρω όλα για τη δασκάλα μου
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα κάθε απόγευμα γυρίζει σπίτι της. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Το βράδυ η δασκάλα κοιμάται μέσα στο σχολείο, για να είναι πριν από μας στην τάξη το πρωί.
Οι μεγάλοι λένε ότι έχουν δει τη δασκάλα μου στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζει. Εγώ νομίζω ότι κάνουν λάθος. Η δασκάλα μου δεν κάνει ποτέ ψώνια, γιατί τρώει στην καντίνα του σχολείου πρωί, μεσημέρι και βράδυ.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα ξέρει απέξω όλες τις ασκήσεις και τους κανόνες στα μαθηματικά και τη γραμματική. Εγώ όμως ξέρω τι πραγματικά συμβαίνει. Όταν η δασκάλα ξεχνάει κάτι, αποφασίζει να μας βγάλει διάλειμμα.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα ξέρει απέξω όλα τα μαθήματα. Εγώ νομίζω ότι αυτό δεν είναι δυνατόν. Αν η δασκάλα ήταν τόσο καλή στα μαθήματα, δε θα έμενε πάντα στην ίδια τάξη.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα δε χρειάζεται να συμμαζεύει τα πράγματα της τάξης όπως εμείς. Εγώ σκέφτομαι ότι καλά κάνει. Η δασκάλα ξέρει ότι κανείς δε θα τη μαλώσει.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα το καλοκαίρι πηγαίνει διακοπές στη θάλασσα. Εγώ νομίζω ότι είναι χαζοί. Το καλοκαίρι η δασκάλα κάνει ηλιοθεραπεία στην αυλή του σχολείου, για να έχει ωραίο χρώμα όταν ανοίξουν και πάλι τα σχολεία.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα δεν ξαπλώνει ποτέ το μεσημέρι. Εγώ νομίζω ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Η δασκάλα μου δεν έχει ανάγκη να ξαπλώσει, γιατί δεν κουράζεται ποτέ.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα κάνει ζαβολιές για να μη μας κερδίζει στα παιχνίδια. Εγώ νομίζω ότι κάνουν λάθος. Η δασκάλα δεν ξέρει τόσο καλά τα παιχνίδια, γι’ αυτό χάνει.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα είναι φοβερή στον πολλαπλασιασμό. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Όταν βγαίνουμε όλοι μαζί από την τάξη, η δασκάλα δε σταματάει να μας μετράει και να μας ξαναμετράει.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα είναι ερωτευμένη με κάποιον. Εγώ νομίζω ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Η δασκάλα δεν αγαπά παρά μόνο εμάς και το ξέρει όλος ο κόσμος.
Nathalie Delebarre
Για την Κωνσταντίνα…
Από την αρχή της χρονιάς ήξερα ότι θα έχω παράλληλη στήριξη στην τάξη μου… δεν είναι και εύκολο δυο μάτια να σε παρακολουθούν και να σε κρίνουν όλη την ώρα.
Στο τέλος της χρονιάς… απολογισμός: παράλληλη στήριξη για τον μαθητή μου, παράλληλη στήριξη για ολόκληρη την τάξη μου, παράλληλη στήριξη για μένα. Παράλληλες μέθοδοι, παράλληλες τεχνικές, , παράλληλοι στόχοι, παράλληλα άγχη, παράλληλες απαιτήσεις, παράλληλη αγάπη για το σχολείο, παράλληλοι κόσμοι. Στο σχολείο μαθαίνουμε πως οι παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται ποτέ, αυτή η παράλληλη ξεπερνώντας τους νόμους της φύσης άγγιξε την καρδιά μου!
…
Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.
Ν ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Ένα από τα πιο όμορφα σχολεία του κόσμου!
Τι με εντυπωσίασε περισσότερο στο βίντεο αυτό; Δεν ήταν ούτε τα θρανία, ούτε οι υπολογιστές, γνωστά και θεμιτά όλα. Μου άρεσε που σ΄αυτό το σχολείο ένας μαθητής που”τραβάει”, όπως λέμε, στις επιστήμες μπορεί να προχωρήσει κι ας μην ανταποκρίνεται στην ύλη της τάξης του. Εγκλωβίζουμε τα παιδιά με ταλέντα σε ένα καθόλου δημιουργικό περιβάλλον και, όταν λέω ταλέντα, δεν εννοώ φυσικά τον καλύτερο μαθητή. Δείτε το εδώ
Το άρθρο το διάβασα εδώ