Υλικό για τους πρόσφυγες

Στην τάξη μας, με αφορμή το πρόγραμμα Erasmus+ στο οποίο συμμετέχουμε αλλά και των προγραμμάτων της action aid και unicef που τρέχουν αυτή την εποχή, ασχοληθήκαμε με το προσφυγικό και ευαισθητοποιηθήκαμε μπαίνοντας -κατά κάποιο τρόπο- στη θέση αυτών των παιδιών.

Διαβάσαμε μερικούς Μονόλογους από το Αιγαίο που βρήκαμε εδώ, είδαμε βιντεάκια και χρησιμοποιήσαμε πολύτιμο υλικό από εδώ και από εδώ.

Το σημαντικό είναι ότι τα παιδιά αφού ευαισθητοποιήθηκαν χωρίστηκαν σε ομάδες  και έφτιαξαν τις δικές τους εργασίες που πραγματικά εντυπωσιάζουν!

Το προσφυγόπουλο

Μονόλογος

20170317_103754

20170317_103825

20170317_103806

Τα βιντεάκια που είδαμε και μας συγκίνησαν:

Ψηφίστε την Ονειρούπολη του Β1!!!

Πατήστε εδώ και ψηφίστε το τραγούδι Νο 27 : Ονειρούπολη που έφτιαξαν οι μαθητές του Β1 με την παρότρυνση της  δασκάλας τους κ. Στέλλας Ντούσιου και την όμορφη  μελοποίηση της μουσικού του σχολείου Γεωργίας Πουλοπούλου. Καλή επιτυχία, Ονειρούπολη!!!

Εικονικές περιηγήσεις

Εικονικές περιηγήσεις

Εικονική περιήγηση στην αρχαία Μίλητο: http://www.ime.gr/choros/miletus/360vr/gr/index.html?hs=4
Εικονική περιήγηση στην Ακρόπολη: http://acropolis-virtualtour.gr/acropolisTour.html
Εικονική περιήγηση στην Αγία Σοφία: www.360tr.com/34_istanbul/ayasofya/english/
Εικονική περιήγηση στην αρχαία Ολυμπία: http://www.fhw.gr/olympics/ancient/gr/3d.html καιhttp://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=bv0OCj9LMLI#! καιhttp://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=3W63fdTrZuI#!
Εικονική περιήγηση στις Μυκήνες:http://www.stoa.org/metis/cgi-bin/qtvr?site=mycenae
Εικονική περιήγηση στο Ναύπλιο:www.nafplio-tour.gr/
Εικονική περιήγηση στο κάστρο της Μονεμβασιάς: http://www.kastromonemvasias.gr/?page_id=94&language=el
Εικονική περιήγηση στον Δίον:www.ancientdion.org/
Ειονική περιήγηση στην Κνωσσό:http://www.youtube.com/watch?v=4XJd88cTRsU&feature=player_embedded#!.
Εικονική περιήγηση στην αρχαία αγορά των Αθηνών:3d.athens-agora.gr/
Εικονική περιήγηση στο μουσείο Κυκλαδικής τέχνης: http://www.cycladic.gr/frontoffice/portal.asp?clang=0&cnode=8&cpage=NODE
Εικονική περιήγηση στο μουσείο της Ακρόπολης:http://www.googleartproject.com/collection/acropolis-museum/museumview/.
Εικονική περιήγηση στο μουσείο Μπενάκη:http://www.benaki.gr/?id=4020201&lang=gr.
Εικονική περιήγηση στο μακεδονικό μουσείο σύχγρονης τέχνης:http://www.mmca.org.gr/museumst/ie2/virtual_museum.php
Εικονική περιήγηση στο μουσείο σύγχρονης τέχνης στην Άνδρο:http://www.moca-andros.gr/Default.aspx?tabid=68&language=el-GR
Εικονική περιήγηση στο μουσείο καπνού στην Καβάλα:http://www.tobaccomuseum.gr/
Εικονική περιήγηση στην Έφεσο:http://sailturkey.com/panoramas/ephesus/
Εικονική περιήγηση στο Λούβρο: http://www.louvre.fr/
Εικονική περιήγηση στο μουσείο Βαν Γκογκ: http://amsterdam.arounder.com/en/museums/van-gogh-museum.
Εικονική περιήγηση στην Πομπηία: https://maps.google.com/maps?f=q&source=s_q&hl=en&geocode=&q=pompeii,+italy+ruins&sll=40.716428,14.537315&sspn=0.061672,0.132351&ie=UTF8&hq=pompeii,+italy+ruins&hnear=&ll=40.748902,14.484834&spn=0,359.991728&t=h&z=17&layer=c&cbll=40.748902,14.484834&panoid=1e-bu_kis-dL1BnVGZhDdw&cbp=12,209.48,,0,7.63
Εικονική περιήγηση στο Βατικανό: http://vatican.arounder.com/
Περιήγηση σε μουσεία όλου του κόσμου με το google art project:http://www.googleartproject.com/

Πηγή:

Άλκη Ζέη: Ένας δάσκαλος φέρνει την άνοιξη

Όταν ήμουνα μικρή, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τα σχολεία άνοιγαν την πρώτη Οκτωβρίου.

Τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη που γυρίζαμε από την εξοχή περίμενα με ανυπομονησία ν’ αρχίσει το σχολείο. Το αγαπούσα πολύ. Η μυρωδιά των καινούργιων βιβλίων, η διαδικασία του ντυσίματος με μπλε κόλλα και η άσπρη ετικέτα που κολλούσαμε για να γράψουμε όσο πιο καλλιγραφικά μπορούσαμε τον τίτλο του βιβλίου και το όνομά μας. Θυμάμαι με τι καμάρι έγραφα… Κοσμά και Δαμιανού, Κύρου Ανάβασις, της μαθητρίας Α΄γυμνασίου ‘Αλκης Ζέη. Δεν το πίστευα πως θα πήγαινα στο γυμνάσιο. ‘Ασε που νόμιζα πως ο Κοσμάς και Δαμιανός είχανε γράψει την Κύρου Ανάβαση!

Στο γυμνάσιο! Ένιωθα μεγάλη πιά. Η αδελφή μου που ήδη πήγαινε στο γυμνάσιο, μου έλεγε με πολλή περηφάνεια πως είχανε πολλούς καθηγητές, έναν για κάθε μάθημα κι όχι μια δασκάλα για όλα όπως στο δημοτικό.

Εκεί, στην πρώτη γυμνασίου εκτός από τα τόσα θαυμαστά που συνέβαιναν γνώρισα και τη Ζώρζ Σαρή που γίναμε φίλες για μια ολόκληρη ζωή.

Το ίδιο το σχολείο που πήγαινα δεν το αγαπούσα. Η διευθύντρια ήτανε θαυμάστρια του Μεταξά και σε όλες τις τάξεις πλάι στον Χριστό κρεμόταν μια μεγάλη φωτογραφία του, που μας κοίταζε με γουρλωμένα μάτια μέσα από τα τεράστια γυαλιά του. Όμως, μαζί με τη Ζωρζ κι άλλα τρία κορίτσια είχαμε κάνει μια τόσο στενή παρέα που τίποτε δεν μπορούσε να τη διαλύσει. Ούτε καν ότι η Ζωρζ αγαπούσε τον Μεταξά γιατί της άρεσε η στολή νεολαίας και τα χρυσά αστέρια που της είχανε κολλήσει στους ώμους. Ήτανε πολύ όμορφη η Ζωρζ, είχε μια δυνατή φωνή και πολύ θάρρος. Έπαιρνε μέρος σε όλες τις γιορτές του σχολείου και πότε παρίστανε τον Ρήγα Φερραίο και πότε τον Ερμή. Με προστάτευε από τα μαλώματα της διευθύντριας επειδή στις εκθέσεις έγραφα τα δικά μου κι όχι τις τυποποιημένες φράσεις που μας έλεγε εκείνη σχετικά με την αποταμίευση και την αστυφιλία και άλλα τέτοια συγκλονιστικά.

Μια μικρή παρένθεση. Στην κατοχή η Ζωρζ ξέχασε τα χρυσά αστέρια, τον Μεταξά και τους βασιλιάδες και είμασταν μαζί στην Αντίσταση.

Είχαμε δύο καθηγήτριες, μια στα Αρχαία και μια στα Νέα Ελληνικά, που τις λατρεύαμε κι εύρισκαν τον μπελά τους από τη διευθύντρια γιατί μας φέρονταν φιλικά και δεν μας κρατούσαν σε απόσταση. Ώσπου τη μια, την πιο νέα, την έδιωξε γιατί μας υπερασπίστηκε όταν εκείνη μας κατσάδιασε άδικα. Παρ’ όλα αυτά το αγαπούσαμε το σχολείο επειδή η φιλία μας ήταν τόσο δυνατή που δεν την αλλάζαμε με τίποτα.

Όταν οι γονείς μας, που ήταν πολύ δημοκρατικοί, θέλησαν να μας αλλάξουν σχολείο. Και σε μια διαφωνία με τη διευθύντρια μάς πήραν στη μέση της χρονιάς για να πάμε στη σχολή Αηδονοπούλου που για κείνα τα χρόνια ήταν -μα ακόμα και για σήμερα μπορούσε να είναι – ένα προοδευτικό, ελεύθερο σχολείο.

Η απελπισία μου δεν περιγράφεται. Είπα πως άρχιζε η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής μου.’Αφηνα τις φίλες μου που για μένα, ακόμα και τώρα, η φιλία είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή μου.

Πήγα με κατεβασμένα μούτρα, το σχολείο όμως εκείνο δεν ήθελε κανένα παιδί που να μην χαμογελάει. Σ’ έσπρωχναν να κάνεις κάτι που αγαπούσες, να ζωγραφίσεις, να παίξεις θέατρο, κουκλοθέατρο να γράψεις. Εκεί έμαθα πως μ’αρέσει να γράφω. Την πρώτη έκθεση που έγραψα χωρίς τον φόβο της διευθύντριας του άλλου σχολείου την δημοσίευσαν στο περιοδικό του σχολείου. Κι ύστερα, μια επιτροπή από τις μεγάλες μαθήτριες που έβγαζαν μια φορά τη βδομάδα την εφημερίδα του τοίχου- την κολλούσαν στον τοίχο στους διαδρόμους του σχολείου-, μου ανέθεσαν να γράψω το χρονογράφημα γιατί βρήκαν από την πρώτη εκείνη έκθεση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό πως είχα χιούμορ. Έγραψα το πρώτο χρονοράφημα κι από τότε το έγραφα σχεδόν κάθε βδομάδα ώσπου τελείωσα το σχολείο. Δεν ξέρω αν θα γινόμουν συγγραφέας, αν δεν είχα αλλάξει σχολείο.

Έκανα καινούριες φίλες χωρίς όμως να ξεχάσω τις παλιές που κάθε μεσημέρι όταν σχολούσαμε με περίμεναν στη γωνιά ενός δρόμου ν’αγκαλιαστούμε και να πούμε τα νέα μας.

Ήρθε ο πόλεμος. Ήτανε μια Δευτέρα και η πιο μεγάλη μου λύπη ήτανε ότι έκλεισε το σχολείο. Κι αργότερα, στην κατοχή, το σχολείο ήτανε σαν ένας φωτεινός φάρος μέσα στη μαυρίλα. Ας συναντούσαμε στο δρόμο ανθρώπους σωριασμένους κάτω από την πείνα, ας βλέπαμε άλλους να ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε, κι ας είχαμε δεί ένα πρωί δυο κρεμασμένους από ένα φανάρι της πλατείας. Μόλις έκλεινε η πόρτα του σχολείου τα ξεχνούσαμε όλα, κι οι δάσκαλοί μας αδυνατισμένοι από την πείνα, με το κολάρο του πουκαμίσου τους να χάσκει στον λαιμό, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ξεχνάμε τη φρίκη και να έχουμε ενδιαφέρον για τη ζωή.

Παρ’ όλο που το σχολείο μας το είχαν επιτάξει οι Γερμανοί και στριμωχτήκαμε σε ένα άλλο κτήριο τρείς τρείς στα θρανία, τότε κάναμε τις παραστάσεις του κουκλοθέατρου που εγώ έγραφα τα έργα, άλλες έπαιζαν τους ρόλους κι άλλες έφτιαχναν σκηνικά και κοστούμια.Δουλεύαμε με πάθος, τα ξεχνούσαμε όλα.Κι αυτό, το οφείλαμε στην καθηγήτρια των τεχνικών, την Ελένη Περράκη, που κράτησε μετά την κατοχή για ολόκληρα τριάντα χρόνια το κουκλοθέατρο με το όνομα «Μπάρμπα Μητούσης». Τότε που ήταν σχεδόν το μοναδικό θέαμα για παιδιά.

Και δεν ήτανε μόνο αυτή. Ο καθηγητής των αρχαίων ελληνικών ο Μιχάλης Αναστασίου-ξαδελφος του Καζαντζάκη- δεν μας άφηνε μόνο με τα εις μι ρήματα και δυο σελίδες από την Αντιγόνη να μάθουμε απ’ έξω. Μας διάβαζε από μετάφραση όλη την τραγωδία και ξέκλεβε λίγη ώρα πριν χτυπήσει το κουδούνι για να μας διαβάσει τη μεγάλη του αγάπη, τον Πέρ Γκυντ του Ίψεν.

Οι δάσκαλοι, αυτοί είναι το παν για το σχολείο. Τώρα περιμένω με ανυπομονησία να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι για ν’ αρχίσω να επισκέπτομαι τα σχολεία, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα, να κουβεντιάσω με τα παιδιά.

 

Kι όλα αυτά τα χρόνια που πηγαίνω από σχολείο σε σχολείο, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλα εξαρτώνται από τον δάσκαλο. Είτε το σχολείο βρίσκεται σε μεγάλη πόλη είτε σε μικρή ή και σε χωριό ακόμα, εντυπωσιάζομαι από τα παιδιά που κάνουν τόσα δημιουργικά πράγματα, που ξέρουν να συνομιλούν κι έχουν διαβάσει τόσα βιβλία που απορείς πώς βρίσκουν τον χρόνο. Κι όλα αυτά γιατί υπάρχει ένας δάσκαλος που κλέβει ώρες από μαθήματα και από τη ζωή του για να κάνει τα παιδιά -δύσκολο πράγμα σήμερα -να αγαπήσουν το βιβλίο και να ξεφύγουν από το βαρετό πρόγραμμα του σχολείου .Τους θαυμάζω αυτούς τους δασκάλους.Μέσα στις δύσκολες και άχαρες μέρες που ζούμε, αυτοί είναι μια αχτίδα ελπίδας. Σ΄ένα νησί, είχα επισκεφτεί ένα σχολείο, την έκτη τάξη Δημοτικού. Και τι δεν έκαναν αυτά τα παιδιά. Έπαιζαν σκηνές ολόκληρες από τα βιβλία μου, είχαν γράψει δικές τους σκέψεις, ως και τραγούδια είχαν γράψει σχετικά με τα βιβλία, τα τραγουδούσε μια μικρή χορωδία που μαέστρος ήταν ο δάσκαλος.

 

Ένας πολύ χαρούμενος δάσκαλος με ολοφάνερη την αγάπη του για τα παιδιά. Πριν αποχαιρετήσω τα παιδιά τα συγχάρηκα για τη δουλειά που είχανε κάνει μα είπα ακόμα πως τους συγχαίρω και για τον εξαίσιο δάσκαλό τους .Τότε σηκώθηκε ένα αγόρι και μου λέει: Μας άξιζε όμως. Όταν βγήκαμε από την τάξη ρώτησα το παιδί. Γιατί είπες πως σας άξιζε ένας τέτοιος δάσκαλος; Και τότε εκείνο, μου διηγήθηκε μια απίστευτη ιστορία. Από την αρχή του χρόνου ως τις γιορτές, είχαν έναν δάσκαλο που φοβόταν τα μικρόβια, δεν άγγιζε την κιμωλία να γράψει στο πίνακα, ούτε τα τετράδιά τους, κι έβαζε τα ίδια τα παιδιά να γυρίζουν τα φύλλα κι αν κάποιο τον άγγιζε κατά λάθος, έβαζε τις φωνές κι έφευγε από την τάξη. Τα παιδιά είχαν πέσει όλα σε κατάθλιψη κι όταν ήρθε ο καινούργιος δάσκαλος, έκανε μέσα σ’ ένα μήνα όλη την τάξη χαρούμενη και τα παιδιά με χαρά έκαναν χίλια δυο πράγματα μαζί του.

 

Ας αλλάζουν οι υπουργοί Παιδείας, ας αλλάζουν κάθε τόσο τους νόμους. Όταν υπάρχει ένας δάσκαλος με όρεξη και κέφι, τα παιδιά αποκτούν κι’ αυτά όρεξη και κέφι για δουλειά. Είτε σε καινούριο σχολείο βρίσκονται είτε σε λυόμενο ή σε τάξεις με ξεχαρβαλωμένα θρανία. Βλέπεις τα μάτια τους να λάμπουν.

 

Δεν θ’ άξιζε λοιπόν ένα φωτοστέφανο για τον δάσκαλο; ‘Αραγε θα βρεθεί ποτέ χέρι να του το φορέσει;

 

*H ‘Αλκη Ζέη είναι συγγραφέας για παιδιά και μεγάλους

Πηγή: http://www.amna.gr/category/17/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

Το παραπάνω για να ευχηθώ καλή σχολική χρονιά σε όλους!

Ο αληθινός δάσκαλος…

O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί, από τον Ευάγγελο Παπανούτσο

Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί.

 

“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους… Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε.

 

Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.
” Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι: ”…αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός.

 

Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι  αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδαζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…
”  Στο βιβλίο του παρακάτω αναφέρει ότι “ …Επίσης πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…

 

Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις  και τις σκέψεις του , στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλεον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του…
Τελευταίο ο Παπανούτσος εκθέτει το πιο σημαντικό.. Την αγάπη για το παιδί… ”Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα την πρώτη αρετή) του δασκάλου… Την αγάπη για το παιδί… Στο παιδί που δεν έιναι δικό του αλλά γίνεται δικό του όταν συνδεθεί με την παιδευτική σχέση.

 

Στο παιδί ως παιδί που ως ένα νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης, ευαισθησίας-δραστηριότητας- και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει, να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί.

 

Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ο αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. Το παιδί που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει γίνεται ο άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει περιεχόμενο και γίνεται ο άξονας της ζωής του…
Στο δοκίμιο “Πρωτοβουλία και οίστρος … Ιδού το μάθημα¨ αναφέρει χαρακτηριστικά: ” Κατάλαβε το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου.

 

Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας.

 

Δε θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος).”
Στο ίδιο δοκίμιο αναφέρει τη προπαρασκευή ενός δασκάλου… Προσπερνάω την  πρώτη που αναφέρεται στον τρόπο οργάνωσης της διδασκαλίας που γίνεται όταν αρχίζει και ξετυλίγεται αβίαστος και παραγωγικός ο ευρετικός διάλογος (όπως τον ονομάζει)με τους μαθητές μας κατά τη διερεύνηση ενός θέματος και συζήτηση των αποριών…

 

Πηγαίνω στη δεύτερη προπαρασκευή που θέτει… “Η δεύτερη, η πιο ουσιαστική και η πιο κουραστική, δε γίνεται, δεν μπορεί να γίνει την παραμονή της διδασκαλίας σου, αλλά κρατάει χρόνια πολλά, όσα θα διαρκέσει η επαγγελματική σου ζωή.

 

Πρέπει να κατακτήσεις εις βάθος την «ύλη» που θα διδάξεις, με τη συστηματική και αδιάκοπη μελέτη και οικείωση της μεθόδου και των πορισμάτων της αντίστοιχης επιστήμης.

 
Ο αείμνηστος Δάσκαλος Ευάγγελος Παπανούτσος είχε δώσει στο βιβλίο του “Δρόμοι ζωής “την ουσία του δασκάλου…
Πηγή: fresheducation.gr

 

 

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

 

Το πλοίο που ονειρεύομαι…

Παρακάτω παρατίθεται το ποίημα που έγραψα στα πλαίσια του μαθήματος της Μελέτης Περιβάλλοντος  για τις ανάγκες των ανθρώπων. Ελπίζω να σας αρέσει!

 

 

Το πλοίο που ονειρεύομαι…

 

Ένα πλοίο φαντάζομαι

για σένα και για μένα.

Να έχει ότι χρειάζομαι

του κόσμου τα λατρεμένα.

 

Γέλια μέσα ν’ ακούγονται

ο πόνος να προσπερνάει.

Δάκρυα να μη χύνονται

αδικία να μη χωράει.

 

Το πλοίο που ονειρεύομαι

χωράει τον καθένα.

Ίδιο χρώμα ας μην έχουμε

μπορούμε να γίνουμε ένα.

 

Σ’ ένα ταξίδι μακρινό

όλους να μας πηγαίνει

με αεράκι αλαργινό

κι αλμύρα διψασμένη.

 

Αυτό το πλοίο άραγε

γιατί δεν ξεμακραίνει;

Οι πόλεμοι, η πείνα

την άγκυρα κρατούν δεμένη.

 

Ακούστε αφεντάδες μας

πολιτικοί, κρατούντες.

Αφήστε μας στο πλοίο μας

να πάρουμε το τιμόνι.

 

Μαζί μας στο ταξίδι μας

όλους θα σας δεχτούμε.

Στο τέλος του ορίζοντα

τα όνειρα αναμετρούνται.

 

Περισσότερα για τη δράση μας μπορείτε να δείτε εδώ.

Οι δράσεις μας για την παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου

Όλοι μαζί γιορτάσαμε το παιδικό βιβλίο! Μια όμορφη μέρα με τις μοναδικές δημιουργίες των παιδιών! Γράψαμε παραμύθια, ποιήματα ,κόμικ, δραματοποιήσαμε παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τραγουδήσαμε, βραβευτήκαμε, συγκινηθήκαμε κι αγαπήσαμε λίγο ακόμη το βιβλίο.

Η παρουσίαση της εκδήλωσης και οι νικητές του διαγωνισμού φωτογραφίας εδώ.

Όλες οι φωτογραφίες που συμμετείχαν εδώ.

Αρχικά είδαμε ένα υπέροχο βίντεο:

The fantastic flying books of Morris Lessmore

 

Έπειτα πασουσιάσαμε τις δημιουργίες των παιδιών:

Α΄τάξη:

Β΄τάξη:

Γ΄τάξη

Δ΄τάξη

Ε΄τάξη (δραμματοποίηση το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν: Ο Αμμουδιάρης)

 

Στ΄τάξη

΄΄Τα παιδιά χρειάζονται τέχνη, μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα όσο χρειάζονται αγάπη, φαγητό, καθαρό αέρα και παιχνίδι.΄΄

Τα παιδιά χρειάζονται τέχνη, μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα όσο χρειάζονται αγάπη, φαγητό, καθαρό αέρα και παιχνίδι. Αν δεν δώσεις σε ένα παιδί τροφή, η ζημιά γίνεται γρήγορα ορατή. Αν δεν αφήσεις ένα παιδί να έχει καθαρό αέρα και παιχνίδι, η ζημιά είναι επίσης ορατή, αλλά όχι τόσο γρήγορα. Αν δεν δώσεις σε ένα παιδί αγάπη, η ζημιά μπορεί να μην είναι φανερή για μερικά χρόνια, αλλά είναι μόνιμη.
Αλλά αν δεν δώσεις σε ένα παιδί μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα, η ζημιά δεν είναι τόσο εύκολα ορατή. Είναι εκεί όμως. Τα σώματα τους είναι αρκετά υγιή, μπορούν να τρέξουν και να πηδήξουν και να κολυμπήσουν και να φάνε λαίμαργα και να κάνουν πολύ θόρυβο, όπως έκαναν πάντα τα παιδιά, αλλά πάντα κάτι λείπει.
Όλοι οι άνθρωποι, σε κάποιο στάδιο της παιδικής, νεανικής, εφηβικής και ενήλικης ηλικίας, έρχονται αντιμέτωποι με κάτι που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ. Είναι τόσο ξένο σε αυτούς όσο η σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Αλλά μία μέρα ακούν μία φωνή στο ραδιόφωνο να διαβάζει ένα ποίημα, ή περνούν από ένα σπίτι με ένα ανοιχτό παράθυρο όπου κάποιος παίζει πιάνο, ή βλέπουν μία αφίσα από έναν συγκεκριμένο πίνακα σε κάποιου τον τοίχο, και τους αγγίζει τόσο πολύ που αισθάνονται ζαλάδα.
Τίποτα δεν τους είχε προετοιμάσει γι’ αυτό. Ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι είναι γεμάτοι με μία λαχτάρα, παρόλο που δεν είχαν καμία ιδέα πριν ένα λεπτό, μία λαχτάρα για κάτι τόσο γλυκό και τόσο απολαυστικό που σχεδόν τους πληγώνει. Κλαίνε σχεδόν, αισθάνονται λύπη και χαρά και μόνοι και ευπρόσδεκτοι από αυτήν την εντελώς νέα και παράξενη εμπειρία, και την θέλουν απεγνωσμένα. Το ήθελαν αυτό, το χρειαζόντουσαν όπως ένας πεινασμένος χρειάζεται τροφή, και δεν το ήξεραν. Δεν είχαν ιδέα.
Έτσι είναι και για ένα παιδί που χρειάζεται τέχνη, μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα και τα συναντάει τυχαία. Αν δεν υπήρχε η εν λόγω ευκαιρία, ίσως να μην το γνώριζε ποτέ, και θα μπορούσε να περάσει όλη του τη ζωή σε μία κατάσταση πολιτιστικής λιμοκτονίας χωρίς να το γνωρίζει. Γιατί οι συνέπειες της πολιτιστικής λιμοκτονίας δεν είναι δραματικές και γρήγορες. Δεν είναι εύκολα ορατές.
Αυτή η λαχτάρα υπάρχει σε πολλά παιδιά, και συχνά δεν ικανοποιείται ποτέ, διότι δεν έχει αφυπνισθεί ποτέ. Πολλά παιδιά σε κάθε μέρος του κόσμου πεινάνε για κάτι που τροφοδοτεί και θρέφει την ψυχή τους. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα σε τροφή, στέγη, παιδεία, ιατρική περίθαλψη, και ούτω καθεξής. Κάθε παιδί έχει δικαίωμα στην εμπειρία του πολιτισμού. Χωρίς τέχνη, μουσική, ζωγραφιές, ιστορίες και ποιήματα τα παιδιά θα πεινάσουν.

Philip Pullman, Multi award-winning novelist

 

Πηγή