Μου άρεσε πολύ το παρακάτω άρθρο που διάβασα εδώ και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

5 Οκτωβρίου: παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών!

…
Κι εγώ με την ευκαιρία (κι ας μη γιορτάζεται στην Ελλάδα η μέρα αυτή) θέλω να σας μιλήσω για μια δασκάλα!
Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε δασκάλα σε ένα οποιοδήποτε σχολείο… τυγχάνει όμως να είναι η δική μας δασκάλα στο δικό μας σχολείο!

Υπάρχει λοιπόν μια δασκάλα εκεί στο δικό μας το σχολείο,

•  που όταν μπαίνει στη τάξη πρώτα κοιτάζει το χαρακτήρα, τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού κι ύστερα το μαθησιακό κομμάτι!
•  που δε ξεχωρίζει κανένα από τα παιδιά μέσα στη τάξη!
•  που τη νοιάζει να μην αισθάνονται άσχημα τα παιδιά όταν δυσκολεύονται, δε τα καταφέρνουν ή ζορίζονται με τα μαθήματα!
• που προστατεύει με το τρόπος της τους αδύναμους και τους διαφορετικούς!
• που όταν έχει καλό καιρό παίρνει τη τάξη της και πάνε στο ποτάμι ή στη πλατεία να κάνουν “μελέτη περιβάλλοντος” γιατί όπως λέει “αν δε κάνουμε μελέτη περιβάλλοντος έξω στη φύση που θα τη κάνουμε;”
• που προσπαθεί να δίνει ερεθίσματα στα παιδιά!
• που χαραμίζει πολλά από τα μεσημέρια της για να μιλάει με γονείς (χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη μέρα και ώρα που τους δέχεται)!
• που χαίρεται με τα κατορθώματα των παιδιών!
• που συγκινείται τα κατορθώματα τους!
• που πάντα γελάει!
• που αγαπάει στ’ αλήθεια τα παιδιά!

Ένας λοιπόν αδύναμος μαθητής  ήταν πέρυσι και το δικό μου πρωτάκι. Ένα παιδί που από την αρχή έδειξε εκείνο που φοβόμασταν. Εκείνο το “δε μπορεί” που τον καθιστά αυτόματα αδύναμο στο κατά τ’ άλλα “σχολείο για όλους”. Μαζί όμως με το “δεν μπορεί” το πρωτάκι μου είχε κι ευτυχώς εξακολουθεί κι έχει, ένα τεράστιο “θέλω” μέσα του!

Η δασκάλα μας λοιπόν, φρόντισε από την αρχή της χρονιάς να τον έχει δίπλα της (όχι μόνο το Κωνσταντίνο αλλά κι εμένα).
Να μαντεύει τις ονομασίες των γραμμάτων με το τρόπο που τα απομνημόνευε το πρωτάκι μου (π = τραπεζάκι, λ = αλογάκι κτλ) μέχρι να τα μάθουμε σωστά.
Να τον βάζει να κάθεται στην έδρα μαζί της την ώρα της ορθογραφίας. Για να γίνει πιο υποφερτό το πράσινο τετράδιο που έγινε ο εφιάλτης μας.
Να μην αφήνει τα άλλα παιδιά να τον κοροϊδέψουν που δεν ήξερε να διαβάζει ούτε καν να ονοματίσει σωστά τα γράμματα.
Που έψαχνε σημαδάκια στο βιβλίο του (αστεράκια βελάκια κτλ) για να ξέρει πότε είχε προετοιμαστεί να διαβάσει για να τον βάλει να διαβάσει το σημειωμένο κομμάτι.
Να τον προστατεύσει.
Να έχει την υπομονή για συζητήσεις μαζί μου πολλά από τα μεσημέρια της.
Να τον επιβραβεύει στο μόνο μάθημα που ήταν καλός, σε εκείνο της μελέτης.

Τη δασκάλα μας λοιπόν τη λένε Γαρυφαλιά Γεωργακοπούλου και πριν να μπει στη τάξη της σαν δασκάλα, έχει αποφασίσει και ξεκαθαρίσει πως πάνω από όλα θέλει να είναι ένας άνθρωπος!

Κι εγώ την ευχαριστώ από καρδιάς που το δικό μου το παιδί, το πήρε μαζί της κι εκείνο αισθάνθηκε κοντά της ασφάλεια!! Που ακόμα και φέτος στη δευτέρα τάξη, αισθάνεται κοντά της ασφάλεια και που είναι ένας από τους λόγους που δε τα παράτησε και συνεχίζει να προσπαθεί!!

Την ευχαριστώ για όλα τα “μπράβο” που του έβαλε και αφορούσαν τη προσπάθεια του και μόνο αυτή!
…ούτε τη σωστή ορθογραφία ούτε τα όμορφα γράμματα του ούτε τίποτα…

Και ναι το παραδέχομαι πως τα μεσημέρια ανοίγω με ανυπομονησία τη τσάντα του Κωνσταντίνου μου και ψάχνω τα τετράδια για να δω τι του έγραψε! (ξέρετε είναι πραγματικά άθλος όσα έχει καταφέρει ο δικός μου μαθητής)

Αν αυτό που πρόσφερε σε εμένα αυτή η δασκάλα δεν είναι κατόρθωμα, τότε τι είναι;;;

Τις καλησπέρες μου κόσμε! 

Πηγή:http://karudotsouflo.blogspot.gr/2016/10/blog-post_5.html?spref=fb