Ετικέτα: Γλωσσολογικά Θέματα

από τον Θανάση Γκόλιαρα

Το παρακάτω κείμενο είναι ένας μικρός οδηγός σχετικά με τη σωστή ορθογραφία και την ορθότερη χρήση του Συντακτικού, ώστε τα κείμενα που γράφονται να είναι, από κάθε άποψη, άρτια. Οι παρακάτω συμβουλές κάνουν τον αναγνώστη τους να γίνει λογοτεχνίτης (ίσως, αν ο ίδιος ενδιαφερθεί περισσότερο, και λογοτέχνης). Αυτό δε σημαίνει ότι ο “κειμενογράφος” είναι (ή θέλει να ονομάζεται) ο ίδιος λογοτέχνης.

Το κείμενο αποτελείται από δυο μεγάλα τμήματα:
α) ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ-ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΩΣΤΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ,
β) ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΩΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ.

Στο τέλος υπάρχουν η “ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ” που χρησιμοποιήθηκε και ένας ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΧΡΗΣΙΜΩΝ ΛΕΞΙΚΩΝ, τα οποία πρέπει να έχει κάθε “λογοτεχνίτης” άνθρωπος που γράφει κείμενα.

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ-ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΩΣΤΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ

Στο τμήμα αυτό περιέχονται συμβουλές-οδηγίες, κανόνες και παραδείγματα για οτιδήποτε αφορά τα εξωτερικά στοιχεία ενός κείμενου -ας ονομάσουμε έτσι τη στίξη, τον τονισμό, την ορθογραφία, την κλίση μιας λέξης.

Πριν τις οδηγίες καλό είναι να γίνει μια μικρή εισαγωγή -επανάληψη, ουσιαστικά- σε μερικές βασικές έννοιες, οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν παρακάτω:

1. Οι λέξεις χωρίζονται σε συλλαβές (Συλλαβή λέγεται κάθε τμήμα μιας λέξης, που αποτελείται από ένα ή περισσότερα σύμφωνα* με ένα φωνήεν* ή δίφθογγο***, ή αποτελείται από ένα μόνο φωνήεν** ή δίφθογγο***.).
*Σύμφωνο ονομάζεται η φωνή -φθόγγος- που δεν μπορεί να σχηματίσει μόνο του συλλαβή και πηγαίνει ΠΑΝΤΑ μαζί με φωνήεν**.
**Φωνήεν είναι ο φθόγγος που μπορεί να σχηματίσει μόνο του συλλαβή.
***Δίφθογγος καλούνται δυο φωνήεντα που προφέρονται μαζί και αποτελούν μια ξεχωριστή συλλαβή.

2. Οι λέξεις χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες ως προς το πλήθος των συλλαβών που έχουν. Έτσι αν μια λέξη αποτελείται από:

α) μια μόνο συλλαβή, ονομάζεται ΜΟΝΟΣΥΛΛΑΒΗ,
β) δυο συλλαβές, λέγεται ΔΙΣΥΛΛΑΒΗ,
γ) τρεις συλλαβές, καλείται ΤΡΙΣΥΛΛΑΒΗ,
δ) τέσσερις ή περισσότερες συλλαβές, ονοματίζεται ως ΠΟΛΥΣΥΛΛΑΒΗ.

3. Η τελευταία συλλαβή της λέξης λέγεται ΛΗΓΟΥΣΑ. Η δεύτερη συλλαβή της λέξης από το τέλος -η προτελευταία συλλαβή, δηλαδή- ονομάζεται ΠΑΡΑΛΗΓΟΥΣΑ. Η τρίτη συλλαβή της λέξης από το τέλος -η πριν από την παραλήγουσα συλλαβή, δηλαδή- καλείται ΠΡΟΠΑΡΑΛΗΓΟΥΣΑ. Η πρώτη συλλαβή της λέξης ονομάζεται ΑΡΧΙΚΗ.

3α. Εξαιτίας του μονοτονικού συστήματος και της οξείας, που χρησιμοποιείται σε αυτό ως τονικό σημάδι, η ΛΗΓΟΥΣΑ συλλαβή λέγεται και ΟΞΥΤΟΝΗ συλλαβή, η ΠΑΡΑΛΗΓΟΥΣΑ συλλαβή ονομάζεται και ΠΑΡΟΞΥΤΟΝΗ συλλαβή και η ΠΡΟΠΑΡΑΛΗΓΟΥΣΑ συλλαβή ονοματίζεται και ως ΠΡΟΠΑΡΟΞΥΤΟΝΗ συλλαβή.].

ΤΟΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Από το Μάιο του 1982, με προεδρικό διάταγμα, καθιερώθηκε το γνωστό σε όλους πλέον ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΡΑΦΗΣ. Σύμφωνα με αυτό καταργούνται τα δυο πνεύματα (ψιλή και δασεία, όσοι δεν το θυμούνται) και οι δυο από τους τρεις ΕΠΙΣΗΜΟΥΣ τόνους [στην πραγματικότητα χρησιμοποιούνταν μόνο δυο (περισπωμένη και βαρεία λέγονταν οι τόνοι που καταργήθηκαν)]. Έτσι το μόνο τονικό σημάδι παραμένει η ΟΞΕΙΑ. Όμως, δυστυχώς, παρ’ όλο το μεγάλο χρονικό διάστημα που πέρασε από τότε, πολλοί δε χρησιμοποιούν σωστά ή δε χρησιμοποιούν καθόλου την οξεία. Παρακάτω υπάρχουν οδηγίες για τη σωστή χρήση της.

Σε κάθε λέξη που έχει δυο ή περισσότερες συλλαβές υπάρχει μια συλλαβή που προφέρεται πιο δυνατά από τις άλλες. Πάνω από φωνήεν της συλλαβής που τονίζεται βάζουμε ένα σημάδι, που λέγεται ΤΟΝΟΣ. Καμιά λέξη δεν τονίζεται πιο πάνω από την προπαραλήγουσα. Σε μια λέξη που κλίνεται ο τόνος δε μένει πάντα στην ίδια συλλαβή. Ως τονικό σημάδι χρησιμοποιείται η οξεία.

1. Οξεία παίρνει η λέξη που έχει δυο ή περισσότερες συλλαβές. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση που η λέξη παρουσιάζεται ως μονοσύλλαβη ύστερα από έκλιθη ή αποκοπή (για την ερμηνεία τους δείτε παρακάτω), όχι όμως και όταν έχει χάσει το τονισμένο φωνήεν από αφαίρεση (για την ερμηνεία της λέξης δείτε παρακάτω).

• -έκθλιψη: λίγ’ απ’ όλα, ούτ’ εγώ, είν’ εκείνος,
  -αποκοπή: φέρ’ το, στείλ’ το, δώσ’ τα.

1. Παίρνουν τονικό σημάδι λέξεις που παρουσιάζονται ως μονοσύλλαβες ύστερα από:

2. Ένας ρηματικός τύπος που έμεινε άτονος από αφαίρεση δεν ανεβάζει το τονικό σημάδι στην προηγούμενη λέξη: μου ‘φερε, τα ‘δειξε, να ‘μαι.

2. Οι μονοσύλλαβες λέξεις δεν παίρνουν τονικό σημάδι.

1. Θεωρούνται μονοσύλλαβες οι λέξεις: βιος (το), γεια, για, γιος, δυο, μια, νιος, πια, πιο, (να) πιω, ποιος-ποια-ποιο [σε όλες τις πτώσεις ενικού ή πληθυντικού και σε όλα τα πρόσωπα [ΠΡΟΣΟΧΗ! ποιόν (το)]].
2. Μια μονοσύλλαβη προστακτική, ακόμα και όταν ακολουθείται από δυο εγκλιτικά, δεν παίρνει τονικό σημάδι: πες μου το, βρες τους τα.

3. Εξαιρούνται και τονίζονται:

• • α) που: αντωνυμία (αυτό που σου είπα), επίρρημα (πηγαίνει εκεί που θέλει), σύνδεσμος [Έμαθα που ήρθες (=Έμαθα πως/ότι ήρθες)].
    β) πως: σύνδεσμος [Λέει πως θα φύγει (=Λέει ότι θα φύγει)].

  1. Τα πού και πώς τονίζονται είτε βρίσκονται σε ευθεία ερώτηση είτε σε πλάγια: Πού πήγες; Μας είπε πώς τον λένε.
  2. Τα πού και πώς παίρνουν τονικό σημάδι σε περιπτώσεις όπως: πού να σου τα λέω, από πού κι ως πού, πού και πού, αραιά και πού, Πώς βαριέμαι! Κοιτάζω πώς και πώς να τα βολέψω.
  3. ΔΕΝ παίρνουν τόνο όταν είναι το:

  1. Όταν η προηγούμενη λέξη τονίζεται στην ΠΡΟΠΑΡΟΞΥΤΟΝΗ συλλαβή και ακολουθεί αδύνατος τύπος προσωπικής αντωνυμίας (που δεν είναι εγκλιτικός), τότε ΔΕ βάζουμε οξεία στον τύπο αυτόν: Ο πρόεδρός μας αρρώστησε (=ο δικός μας πρόεδρος αρρώστησε)-Ο πρόεδρος μας αρρώστησε (=ο πρόεδρος αρρώστησε εμάς).

  1. Ο τόνος του εγκλιτικού ο οποίος ακούγεται στη λήγουσα των παραξύτονων λέξεων σημειώνεται: χάρισμά σου, άφησέ το.
  2. Το ίδιο γίνεται στο πρώτο από τα δυο εγκλιτικά, όταν προηγείται παροξύτονη προστακτική: δώσε μού το.

  1. Γράφονται ΧΩΡΙΣ ενωτικό και ΤΟΝΙΖΟΝΤΑΙ: καπετάν, πάτερ, κυρ (ΧΩΡΙΣ τόνο).

1. Ο διαζευκτικός σύνδεσμος ή: Ή η Άννα ή η Μαρία.
2. Τα ερωτηματικά πού και πώς.

3. Οι αδύνατοι τύποι των προσωπικών αντωνυμιών (μου, σου, του, της, τον, την, το, μας, σας, τους, τα) όταν στην ανάγνωση υπάρχει περίπτωση να θεωρηθούν εγκλιτικές: Ο πατέρας μού είπε (=ο πατέρας είπε σε εμένα)-Ο πατέρας μου είπε (=ο δικός μου πατέρας είπε κάτι).

4. Οι μονοσύλλαβες λέξεις, όταν συμπροφέρονται με τους ρηματικούς τύπους ΜΠΩ, ΒΓΩ, ΒΡΩ, ‘ΡΘΩ σε όλα τα πρόσωπα και τους αριθμούς. Τότε δέχονται τον τόνο τους: θά βγω αλλά θα βγω.

5. Οι προτακτικές λέξεις που αποτελούν ένα σύνολο με την επόμενη λέξη, με την οποία συνδέονται με ενωτικό, δεν τονίζονται: Αγια-Σοφιά, Αϊ-Δημήτρης, κυρα-Μαρία, γερο-Θανάσης, θεια-Βασίλω, παπα-Δημήτρης, μπαρμπα-Πέτρος.

ΠΟΤΕ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ Ο ΤΟΝΟΣ

1 Η αναμέτρηση των κύριων αντιπάλων. (Χρήση της λέξης ως ΕΠΙΘΕΤΟΥ=ο τόνος ΔΕΝ κατεβαίνει.).

2 Ο γιατρός επισκέπτεται τους αρρώστους. (Χρήση της λέξης ως ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ=ο τόνος ΚΑΤΕΒΑΙΝΕI.).
1 Από τα προπαροξύτονα ουσιαστικά, τα λόγιας προέλευσης αρσενικά και θηλυκά σε -ος κατεβάζουν τον τόνο στην παραλήγουσα στη γενική του ενικού και στη γενική και στην αιτιατική του πληθυντικού και τα λόγιας προέλευσης ουδέτερα σε -ο στη γενική ενικού και πληθυντικού: ο άνθρωπος, του ανθρώπου, των ανθρώπων, τους ανθρώπους, η έξοδος, της εξόδου, των εξόδων, τις εξόδους, η διάμετρος, της διαμέτρου, των διαμέτρων, τις διαμέτρους, το έντομο, του εντόμου, των εντόμων, το μέτωπο, του μετώπου, των μετώπων.
2 Κρατούν τον τόνο της ονομαστικής σε όλες τις πτώσεις οι πολυσύλλαβες και οι λαϊκής προέλευσης λέξεις, τα κύρια ονόματα και τα οικογενειακά ονόματα: του αντίκτυπου, του εξάψαλμου, του αντίπαλου, του κάρβουνου, του Αχλαδόκαμπου, του Θόδωρου, του Χριστόφορου, του Λαμπρόπουλου, του Ξενόπουλου.
3 Τα προπαροξύτονα επίθετα φυλάνε τον τόνο της ονομαστικής παντού: του βάρβαρου λαού, του αδύνατου παιδιού. Όταν όμως χρησιμοποιούνται ως ουσιαστικά κατεβάζουν τον τόνο τους: οι επιδρομές των βαρβάρων. Το ίδιο γίνεται και με τις μετοχές: των εργαζόμενων γυναικών-τα αιτήματα των εργαζομένων.
4 Τα ουδέτερα σε -ος στη γενική του πληθυντικού κατεβάζουν τον τόνο στη λήγουσα: γένος-γενών, μέγεθος-μεγεθών. Όσα από αυτά είναι προπαροξύτονα κατεβάζουν τον τόνο στην παραλήγουσα στη γενική του ενικού και στην ονομαστική, αιτιατική, κλητική του πληθυντικού: το μέγεθος, του μεγέθους, τα μεγέθη.
5 Τα θηλυκά σε -α και -η τονίζονται σε όλες τις πτώσεις, όπου και στην ονομαστική του ενικού, εκτός από τη γενική του πληθυντικού, που, πολλές φορές, κατεβάζουν τον τόνο: η ελπίδα, της ελπίδας, οι ελπίδες, των ελπίδων, η σάλπιγγα, της σάλπιγγας, οι σάλπιγγες, η θάλασσα, της θάλασσας, τη θάλασσα, οι θάλασσες, η ζάχαρη, της ζάχαρης, τη ζάχαρη, οι ζάχαρες. Αλλά: των σαλπίγγων, των θαλασσών, των γυναικών, των περιφερειών. Δεν ακολουθούν τον παραπάνω κανόνα τα αρχαιόκλιτα σε -η που, όταν είναι προπαροξύτονα, κατεβάζουν τον τόνο στον πληθυντικό κατά μια συλλαβή: η δύναμη-οι δυνάμεις, η αίσθηση-οι αισθήσεις, η απόφαση-οι αποφάσεις, η είδηση-οι ειδήσεις. Τα νεότερα προπαροξύτονα σε -η (ζάχαρη, αντάμωση, θύμηση, κάμαρη, κούραση, τσάκιση, χώνεψη) ΔΕ σχηματίζουν στον πληθυντικό αριθμό γενική πτώση.

ΣΥΛΛΑΒΙΣΜΟΣ

1 Ένα σύμφωνο ανάμεσα σε δυο φωνήεντα συλλαβίζεται με το δεύτερο φωνήεν: σή-με-ρα, έ-χω.

2 Δυο σύμφωνα ανάμεσα σε δυο φωνήεντα συλλαβίζονται με το δεύτερο φωνήεν, όταν από αυτά τα σύμφωνα αρχίζει ελληνική λέξη: λά-σπη (σπίθα), έ-βγα-λα (βγαίνω). 1 Αν τα δυο σύμφωνα είναι ίδια (σσ, ττ, λλ), τότε ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ: τέσ-σε-ρα, ήτ-τα, συλ-λα-βή.

3 Τρία ή περισσότερα σύμφωνα ανάμεσα σε δυο φωνήεντα συλλαβίζονται με το ακόλουθο φωνήεν, όταν αρχίζει ελληνική λέξη τουλάχιστο από τα δυο πρώτα από αυτά: ά-στρο (στρώνω), σφυ-ρί-χτρα (χτένι).

4 Τα δίψηφα μπ, ντ, γκ, δε χωρίζονται στο συλλαβισμό: α-μπέ-λι, πέ-ντε, μου-γκρί-ζω.

5 Οι σύνθετες λέξεις ακολουθούν στο συλλαβισμό τους ίδιους κανόνες: προ-σέ-χω, εί-σο-δος, ω-το-ρι-νο-λα-ρυγ-γο-λο-γι-κός.

6 Τα δίψηφα φωνήεντα, οι δίφθογγοι, οι καταχρηστικοί δίφθογγοι και οι συνδυασμοί αυ και ευ στο συλλαβισμό λογαριάζονται σαν ένα φωνήεν: μοί-ρα, νε-ράι-δα, ά-πια-στος, ναύ-της, υ-πεύ-θυ-νος.

ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΞΕΙΑ

1 Η απόστροφος (‘) σημειώνεται στην έκλιθη, την αφαίρεση και την αποκοπή: τ’ άλλα, πού ‘ναι, φέρ’ το.

2 Η υποδιαστολή [, (λέγεται και κόμμα)] σημειώνεται στην αναφορική αντωνυμία ό, τι για να την ξεχωρίσουμε από το σύνδεσμο ότι. Η υποδιαστολή σημειώνεται και στους δεκαδικούς αριθμούς για να ξεχωρίσει τις ακέραιες μονάδες από τις δεκαδικές μονάδες.

3 Τα διαλυτικά (¨) σημειώνονται πάνω από το ι και το υ για να δείξουμε ότι το ι ή το υ πρέπει να τα προφέρουμε χωριστά από το προηγούμενο φωνήεν α, ε, ο, υ: θεϊκός, ξεϋφαίνω.
1 Επειδή, με το μονοτονικό σύστημα, τα πνεύματα δε σημειώνονται, στις περιπτώσεις που δε σημειώνονταν διαλυτικά γιατί το πνεύμα έδειχνε ότι δεν υπήρχε δίψηφο φωνήεν, τώρα τα σημειώνουμε: αϊτός, αϋπνία, Αϊ-Νικόλας, οϊμέ.
2 Δε σημειώνονται διαλυτικά:
α) όταν το προηγούμενο φωνήεν παίρνει τόνο: νεράιδα, Μάιος,
β) όταν δεν έχουμε δίψηφο φωνήεν: διυλιστήριο, πρωί.

4 Το ενωτικό (δείτε ΤΟΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ).

ΠΑΘΗ ΦΩΝΗΕΝΤΩΝ

1 Όταν έχουμε αφαίρεση (Αφαίρεση λέγεται το φαινόμενο, στο οποίο οι λέξεις έχασαν το αρχικό τους φωνήεν ή το δίψηφο, επειδή βρέθηκαν μετά από λέξεις που τελειώνουν σε φωνέην) γράφουμε απόστροφο: μου ‘φερε, να ‘μαι.

2 Απόστροφο γράφουμε και όταν έχουμε αποκοπή (Αποκοπή ονομάζεται το φαινόμενο όπου οι λέξεις χάνουν το τελικό τους φωνήεν μπροστά από λέξεις που αρχίζουν από σύμφωνο): δώσ’ το, κόψ’ το (ΟΧΙ δώστο, κόψτο).

3 Γράφεται ΧΩΡΙΣ απόστροφο και με τελικό ς μόνο το επίρρημα ΜΕΣΑ όταν η επόμενη λέξη αρχίζει με σ: μες στη θάλασσα. Πριν από φωνήεν παθαίνει όμως έκθλιψη (Έκθλιψη λέγεται το φαινόμενο στο οποίο οι λέξεις έχασαν το τελικό τους φωνήεν, γιατί βρέθηκαν μπροστά από λέξεις που αρχίζουν με φωνήεν): μέσ’ από τα χέρια μου.

4 Συνίζηση έχουμε όταν δυο φωνήεντα, που βρίσκονται πλάι πλάι, προφέρονται μαζί σε μια συλλαβή: βο-ή-θει-α και βο-ή-θεια.
1 Η συνίζηση γίνεται σε πολλές λέξεις, όταν ύστερα από το φθόγγο ι (η, υ, ει, ι, οι) ή το φθόγγο ε (ε, αι) ακολουθεί φωνήεν: δύ-ο και δυο.
2 Το ε (ε ή αι), όταν παθαίνει συνίζηση με το ακόλουθο φωνήεν, γίνεται ι (γιώτα).

5 Συναίρεση λέγεται το φαινόμενο που δυο γειτονικά φωνήεντα μιας λέξης να ενώνονται σε ένα: Νικόλαος και Νικόλας.

6 Συγκοπή μπορεί να πάθει ένα φωνήεν που βρίσκεται ανάμεσα σε δυο σύμφωνα μέσα στην ΙΔΙΑ λέξη: κορυφή και κορφή.

ΠΑΘΗ ΣΥΜΦΩΝΩΝ

1 Το τελικό ν στο άρθρο τον, την, στο αριθμητικό και αόριστο άρθρο έναν, στην τριτοπρόσωπη προσωπική αντωνυμία την και στα άκλιτα δεν και μην, άλλοτε φυλάγεται και άλλοτε χάνεται. 1 Φυλάγεται όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από τα σύμφωνα κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τζ, τσ, ξ, ψ: τον άντρα, την κοίταξε, μην τρέχεις, δεν μπορώ, έναν ξένο.
2 Χάνεται όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από τα σύμφωνα: β, γ, δ, ζ, θ, λ, μ, ν, ρ, σ, φ, χ: το βλάκα, τη γίδα, ένα γέρο.
3 Το τελικό ν ΦΥΛΑΓΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ στην προσωπική αντωνυμία του τρίτου προσώπου ενικού αριθμού: αυτόν και τον αδύνατο τύπο της: τον και στο τροπικό επίρρημα: σαν. Π.χ.: τον φοβάται, σαν σίφουνας.

2 Κάθε συνδυασμός από δυο ή περισσότερα σύμφωνα που βρίσκονται το ένα πλάι στο άλλο, μέσα στη λέξη, ονομάζεται συμφωνικό σύμπλεγμα.
1 Τα συμφωνικά συμπλέγματα πολλές φορές παρουσιάζουν διαφορά μέσα στις ΙΔΙΕΣ λέξεις ή σε ΣΥΓΓΕΝΙΚΕΣ λέξεις: ράφτης και ράπτης, δαχτυλίδι και δακτυλογράφος.

ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ

1 Τα αριθμητικά από το 13 μέχρι το 19: δεκατρία, δεκατέσσερα, δεκαπέντε, δεκαέξι (δεκάξι), δεκαεφτά (δεκαεπτά), δεκαοχτώ (δεκαοκτώ), δεκαεννιά (δεκαεννέα).

2 Οι αντωνυμίες: καθένας-καθεμιά-καθένα, καθετί, κατιτί, οποιοσδήποτε-οποιαδήποτε-οποιοδήποτε, οτιδήποτε, οσοσδήποτε-οσηδήποτε-οσοδήποτε.

3 Τα άκλιτα: απαρχής, απεναντίας, αφότου, αφού, δηλαδή, διαμιάς, ειδάλλως, ειδεμή, ενόσω, εντάξει, ενώ, εξαιτίας, εξάλλου, εξαρχής, εξίσου, επικεφαλής, επιτέλους, καθαυτό, καθεξής, καλημέρα, καληνύχτα, καλησπέρα, καληώρα, καταγής, κατευθείαν, κιόλας, μεμιάς, μολαταύτα, μόλο (που), μολονότι, ολημέρα, οληνύχτα, ολωσδιόλου, οπουδήποτε, οπωσδήποτε, προπάντων, υπόψη, ωστόσο, άλλωστε, απευθείας, εντούτοις, επιτόπου, καταπώς, προπαντός, ενμέρει, επιπλέον, εφόσον.

4 Η πρόθεση σε (σ’) με τη γενική και την αιτιατική του άρθρου: στου, στης, στο, στον, στην, στων, στους, στις, στα.
1 Γράφεται όμως χωριστά και με απόστροφο η αντωνυμία σου: σ’ το δίνω, σ’ το έστειλα.

5 ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ: καλώς όρισες, καλώς τον (την, το), μετά χαράς, τέλος πάντων και οι λόγιες εκφράσεις: εν μέρει, κατ’ εξοχήν.
1 Γράφονται με μια ή με δυο λέξεις, κατά την περίσταση και κατά διαφορετικό τονισμό: πάρα κάτω-παρακάτω, πάρα πέρα-παραπέρα, πάρα πάνω-παραπάνω, τόσος δα-τοσοσδά.

ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

1 Τα κύρια ονόματα: Μαρία, Απόστολος, Σεφέρης, Ελλάδα, Ελύτης, Θεσσαλονίκη, Ακρόπολη, Όλυμπος, Κώστας, Έλλη, Σολωμός, Πολυλάς, Σαρωνικός, Λαμία, Αγγλία, Αθήνα.

2 Τα εθνικά: Έλληνας, Ρωμαίοι, Σερραίοι, Σουλιώτισσες, Αθηναίος, Τούρκος, Πολυγυρινός, Βούλγαρος.

3 Τα ονόματα των μηνών, των ημερών της εβδομάδας και των γιορτών: Ιανουάριος, Γενάρης, Φεβρουάριος, Φλεβάρης, Μάρτιος, Μάρτης, Απρίλιος, Απρίλης, Μάιος, Μάης, Ιούνιος, Ιούνης, Ιούλιος, Ιούλης, Αύγουστος, Σεπτέμβριος, Σεπτέμβρης, Οκτώβριος, Οκτώβρης, Δεκέμβριος, Δεκέμβρης, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, Χριστούγεννα, Πάσχα, Σαρακοστή, Δεκαπενταύγουστος, Πρωτομαγιά.

4 Οι λέξεις: Θεός, Χριστός, Άγιο Πνεύμα, Παναγιά, Πανάγαθος, Παντοδύναμος, Θεία Πρόνοια, Μεγαλόχαρη.

5 Τα ονόματα των έργων της λογοτεχνίας και της τέχνης: ο “Προμηθεύς Δεσμώτης”, οι “Ελεύθεροι Πολιορκημένο”, ο Παρθενώνας, ο πίνακας “Το Κρυφό Σχολειό” του Γκύζη, η “Οδύσσεια”.

6 Οι τιμητικοί τίτλοι: Εξοχότατος, Σεβασμιότατος.

7 Η πρώτη λέξη μετά από κάτω τελεία (.).

ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΚΡΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

1 Λέξεις που παράγονται από κύρια ονόματα και από εθνικά: ομηρικά έπη, πλατωνικός διάλογος, σολωμική ποίηση, ελληνική σημαία, χριστουγεννιάτικο δώρο, πασχαλινό αρνί, μαρτιάτικη λιακάδα, αυγουστιάτικο φεγγάρι, σαββατιάτικα, ελληνικός, αγγλικός, περσικός, ρωμαϊκός, μακεδονικός, σαρακοστιανός.

2 Τα επίθετα που σημαίνουν οπαδούς θρησκευμάτων: χριστιανός, μωαμεθανός, βουδιστής, καθολικός, διαμαρτυρόμενος.

3 Η πρώτη λέξη μετά από πάνω τελεία (^.).

ΟΙ ΞΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Οι λέξεις που μπήκανε στη γλώσσα μας, στα νεότερα χρόνια, από ξένες γλώσσες γράφονται με την απλούστερη μορφή (δηλαδή όπως ακριβώς ακούγονται στην ελληνική γλώσσα): τάλιρο, μπίρα, χολ, τρένο, σονέτο, μπαλάντα, μοτοσικλέτα, σοφέρ, βόλεϊμπολ, τερακότα, βεντέτα, λιμπρέτο, ρουμπίνι, φίλντισι, δολάριο, κολέγιο, Γκοτιέ, Ρουσό, Σέξπηρ, πάρτι, σεζόν, Βολτέρος.

Ο ΣΩΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΡΑΦΗΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΕΦΟΡΙA είναι η Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία για τον έλεγχο και την είσπραξη των φόρων.
ΕΦΟΡΕΙΑ είναι η Υπηρεσία επίβλεψης-εποπτείας. Π.χ.: εφορεία αρχαιoτήτων

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ;

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ

αλείφω αλοιφή αμείβω αμοιβή αντικρύ αντικρίζω

Βράδυ (αλλά: βραδινός, βραδιάζει). Αλλά: δάκρυ-δακρύζω, στάχυ-σταχυολογώ.
Διγενής-δίδραχμο-δικέφαλος-δίκοπος-δίστηλος. Αλλά: δυϊσμός-δυαδικός.
Επηρεάζω-επήρεια-επιρροή.

ΜΕ ΤΙ Ο ΓΡΑΦΕΤΑΙ;

Έδωσα-δώσω-έχω δώσει. Αλλά: Δόθηκα-θα δοθώ-έχει δοθεί.
Δόση-δότης-δοσοληψία. Αλλά: Δωσιδικία-δωσίλογος.

ΤΟ Ο ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ Ω ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ

Οδύνη-Ανώδυνος
Όνομα-Ανώνυμος, Ανωνυμία
Όλεθρος-Πανωλεθρία
Ορυχείο-Μεταλλωρύχος, Τυμβωρύχος
Ομαλός-Ανώμαλος, Ανωμαλία
Οροφή-Ημιώροφος, Διώροφος

ΛΕΞΕΙΣ ΣΕ -ΕΙΑ ΚΑΙ -ΙΑ

Πορεία (Αλλά: στρατοπορία, πρωτοπορία)
Λατρεία (Αλλά: ειδωλολατρία)
Στρατία (Αλλά: εκστρατεία)
Αντιπροσωπεία (αντιπροσωπεύω) Αλητεία (αλητεύω)
Κατασκοπεύω (κατασκοπεία)
Λατρεία (λατρεύω)

ΜΕ ΕΝΑ Ή ΜΕ ΔΥΟ Ν;

α) Εννέα (Εννιά)-εννιακόσια
β) Ενενήντα-ένατος

ΤΑ ΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΕΙΛΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

Τα ρήματα που έχουν χειλικό χαρακτήρα (δηλαδή, λήγουν σε -πω, -βω, -φω, -πτω, -φτω) σχηματίζουν μετοχή σε -μμένος και παράγωγα ουσιαστικά σε -μμα.

Πηγή : http://www.kybernografoi.gr/passages/spell.html

Περιεχόμενα

1. Κανόνες μονοτονικού συστήματος

2. Συλλαβισμός

3. Γράφονται με μια λέξη

4. Το τελικό -ν

5. Ξενικές λέξεις

6. Ουσιαστικά

7. Επίθετα

8. Παραθετικά

9. Μετοχές

10. Ρήματα

11. Ορθογραφία συγκεκριμένων λέξεων

12. Σωστό – λάθος: Σωστή και λανθασμένη χρήση των λέξεων

Ανάπτυξη

1. ΚΑΝΟΝΕΣ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (ΕΠΙΛΟΓΗ)

α. Δεν παίρνουν τόνο οι μονοσύλλαβες λέξεις

i) Παίρνουν τόνο οι λέξεις που παρουσιάζονται μονοσύλλαβες ύστερα από έκθλιψη ή αποκοπή

π.χ. είν’ ανάγκη, κοψ’ το

ii) Θεωρούνται μονοσύλλαβοι και δεν παίρνουν τόνο, οι συνιζημένοι τύποι (συνεκφορά δυο φωνηέντων σε μια συλλαβή)

π.χ. γεια, μια, για, πια, ποιος – ποια- ποιο.

iii) Προσοχή στις διαφορές:

μια ¹ μία, δυο ¹ δύο, ποιον ¹ (το) ποιόν, το βιος ¹ ο βίος

β. Εξαιρούνται και παίρνουν τόνο

i) ο διαζευκτικός σύνδεσμος ‘‘ή’’ π.χ. Ο Γιώργος ή ο Νίκος

ii) Τα ερωτηματικά ‘‘πού’’ και ‘‘πώς’’ (είτε βρίσκονται σε ευθεία είτε σε πλάγια ερώτηση)  π.χ. Υπάρχει άγνοια για το πώς θα γίνει

* Το αναφορικό ‘‘που’’ και ο ειδικός σύνδεσμος ‘‘πως’’ δεν παίρνουν τόνο

π.χ. Οι άνθρωποι που συνηθίζουν να καταστρέφουν…, Λέγεται πως ο άνθρωπος…

2. ΣΥΛΛΑΒΙΣΜΟΣ

α. Ένα σύμφωνο ανάμεσα σε δυο φωνήεντα συλλαβίζεται με το δεύτερο φωνήεν π.χ. υ-πε-ρο-χή, α-νά-με-σα

β. Δυο σύμφωνα ανάμεσα σε δυο φωνήεντα συλλαβίζονται με το δεύτερο φωνήεν, εφόσον αρχίζει απ’ αυτά ελληνική λέξη π.χ. έ-θνος (θνητός), α-φθο-νί-α (φθόνος).

Αλλιώς χωρίζονται με το προηγούμενο και το επόμενο φωνήεν π.χ. περ-πα-τώ, άλ-λος, ά-νοι-γ-μα.

γ. Τρία ή περισσότερα σύμφωνα ανάμεσα σε δυο φωνήεντα, συλλαβίζονται με το ακόλουθο φωνήεν, εφόσον αρχίζει ελληνική λέξη από τα δυο πρώτα π.χ. αι-σχρός (σχέδιο). Αλλιώς χωρίζονται και το πρώτο πάει με το προηγούμενο, ενώ τα άλλα με το επόμενο φωνήεν π.χ. άν-θρω-πος, εκ-στρα-τεί-α

δ. Τα δίψηφα, μπ,ντ,γκ δε χωρίζονται στο συλλαβισμό π.χ. α-μπέ-λι, α-ντι-νο-μί-α

ε. Τα δίψηφα φωνήεντα (ου, αι,ει,οι,υι), οι δίφθογγοι και οι καταχρηστικοί δίφθογγοι (αϊ, αη,οϊ, οη, ια, υα, κ.λπ.) καθώς και τα αυ, ευ λογαριάζονται ως ένα φωνήεν κατά το συλλαβισμό π.χ. α-ναί-τι-ος, ά-πια-στος, Ευ-ρώ-πη

στ. Οι σύνθετες λέξεις ακολουθούν τους ίδιους κανόνες στο συλλαβισμό π.χ. εί-σο-δος, πρό-κλη-ση

3. ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ

α. Τα αριθμητικά: από το 13 έως το 19

β. Οι αντωνυμίες: καθένας – καθεμιά – καθένα – καθετί – κατιτί – οποιοσδήποτε – οσοσδήποτε – οτιδήποτε

γ. Το ουσιαστικό τα «καθέκαστα»

δ. Τα άκλιτα: απαρχής, απεναντίας, απευθείας, αφότου, αφού, δηλαδή, διαμιάς, ειδάλλως, ειδεμή, ενόσω, εντάξει, ενώ, εξαιτίας, εξάλλου, εξαρχής, εξίσου, επικεφαλής, επιτέλους, καθ(ε)αυτό, καθεξής, [καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, καληώρα] καταγής, κατευθείαν, κιόλας, μεμιάς, μολονότι, ολημέρα, οληνύχτα, ολωσδιόλου, οπουδήποτε, οπωσδήποτε, προπάντων, υπόψη, ωστόσο, παρόλο.

ε. Τα εμπρόθετα «αφενός» και «αφετέρου» (όπου δε γίνεται να αντικατασταθούν).

4. ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ  -ν

α. Το τελικό -ν φυλάγεται στις ακόλουθες λέξεις, εφόσον η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τσ, τζ, ξ, ψ:

i) Στο άρθρο «τον, την»

ii) Στο αριθμητικό και στο αόριστο άρθρο «έναν»

iii) Στην αντωνυμία «την»

iv) Στις αρνήσεις «δεν, μην»

β. Χάνεται όταν ακολουθεί μετά από τις παραπάνω λέξεις, σύμφωνο εξακολουθητικό (σε όλες τις άλλες περιπτώσεις).

5. ΞΕΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

α. Οι λέξεις που μπήκανε στη γλώσσα μας, στα νεότερα χρόνια, γράφονται με την απλούστερη μορφή: βίντεο, τρένο, τερακότα, Ρουσό, Ρωσία, κ.α.

β. Για πολλές από αυτές, υπάρχει μια άλλη – εξίσου αποδεκτή – γραφή, που προσπάθησε να μεταφέρει στην Ελληνική τα γράμματα των αντίστοιχων ξενικών π.χ. τραίνο, Ρουσσώ, μοτοσυκλέττα, σωβινισμός κ.λπ.

6. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ

α. Έννοιες σε -εια, -οια, -ια

i) Γράφονται με -εια οι λέξεις που προέρχονται από ρήματα σε -εύω π.χ. γιατρειά < γιατρεύω, δουλειά < δουλεύω, αλαζονεία < αλαζονεύομαι

ii) Γράφονται με -εια οι προπαροξύτονες λέξεις π.χ. αλήθεια, συνήθεια, αναίδεια

iii) Γράφονται με -οια οι λέξεις που έχουν ως β΄ συνθετικό τις λέξεις νους, βους, πνέω, ρέω, πλέω.

π.χ. άνοια, παράνοια, Εύβοια, άπνοια, απόρροια, άπλοια.

iv) Γράφονται με -ία τα παροξύτονα θηλυκά π.χ. λειτουργία, ανοησία

ν) Γράφονται με -ια όσα έχουν κατάληξη με καταχρηστικό δίφθογγο π.χ. αρρώστια, περηφάνια.

νι) [Γράφεται με -ιά το θηλυκό  επιθέτων σε -ύς, -ιά, -ύ π.χ. βαθύς, βαθιά, βαθύ]

β. Θηλυκά ουσιαστικά σε -ος

i) Τα θηλυκά σε -ος μένουν αρχαιόκλιτα π.χ. η μέθοδος, οι μέθοδοι

ii) Στην αιτιατική αποβάλλουν το τελικό -ν.

iii) Κλίνονται ως εξής:

η μέθοδος                  οι μέθοδοι

της μεθόδου              των μεθόδων

την μέθοδο                τις μεθόδους

(ω) μέθοδος               (ω) μέθοδοι

7. ΕΠΙΘΕΤΑ

α) Το επίθετο πολύς – πολλή – πολύ και το επίρρημα πολύ

i) Το πολύς είναι επίθετο, όταν προσδιορίζει ουσιαστικό· τότε ακολουθεί το ουσιαστικό στο γένος, στην πτώση και στον αριθμό.

π.χ. με πολλή αγάπη, ο πολύς κόσμος

ii) Το πολύ είναι επίρρημα, όταν προσδιορίζει επίθετο.

Τότε λειτουργεί ποσοτικά και γράφεται με ένα λάμδα και ύψιλον.

π.χ. πολύ περισσότερο υλικό, πολύ καλός

β) Τα τρικατάληκτα επίθετα σε -ης -ης -ες κλίνονται ως εξής:

ο, η συνεχής, πλήρης                      το συνεχές, πλήρες

του, της συνεχούς, πλήρους           του συνεχούς, πλήρους

το(ν), τη(ν) συνεχή, πλήρη             το συνεχές, πλήρες

(ω) συνεχή, πλήρη                          (ω) συνεχές, πλήρες

οι συνεχείς, πλήρεις                        τα συνεχή, πλήρη

των συνεχών, πλήρων                     των συνεχών, πλήρων

τους συνεχείς, πλήρεις                    τα συνεχή, πλήρη

(ω) συνεχείς, πλήρεις                      (ω) συνεχή, πλήρη

8. ΠΑΡΑΘΕΤΙΚΑ

α) Έχουν παραθετικά σε -ότερος -ότατος (με όμικρον στην προπαραλήγουσα), όσα επίθετα έχουν κατάληξη σε -ος

π.χ. ωραίος – ωραιότερος – ωραιότατος

τίμιος – τιμιότερος – τιμιότατος

Εξαιρούνται όσα προέρχονται από τοπικά επιρρήματα.

Σε -ω π.χ. (άνω) – ανώτερος – ανώτατος

(κάτω) – κατώτερος – κατώτατος

[επίθετα σε -ος: είναι όσα έχουν παραγωγικές καταλήξεις

σε -ιος, -ικος, -ιμος, -ινος, -υρος, -αρος, -αιος, -ειος, -ηρος, -ιδερός]

β) Όσα παραθετικά τελειώνουν σε -ύτερος – ύτατος γράφονται με ύψιλον στην προπαραλήγουσα. π.χ. βαθύς – βαθύτερος – βαθύτατος

[Έχουν παραθετικά σε -ύτερος – ύτατος τα αρχαία τριτόκλιτα φωνηεντόκλητα επίθετα, τα οποία κρατούν την ιστορική τους γραφή και σχηματισμό]

Εξαιρείται το: νωρίτερα

γ) Έχουν παραθετικά σε -έστερος – έστατος τα επίθετα σε -ης -ης -ες

π.χ. υγιής – υγιέστερος – υγιέστατος

συνήθης – συνηθέστερος – συνηθέστατος.

9. ΜΕΤΟΧΕΣ

α) Η ενεργητική μετοχή γράφεται με -ώ-όταν τονίζεται και -ο- όταν δεν τονίζεται

Ισχύει δηλαδή: -ώντας ≠ -οντας π.χ. γελώντας ≠ παίζοντας

Εξαιρείται το: «όντας» μτχ του είμαι

β) Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει στην παθητική μτχ που τελειώνει σε -όμενος

Ισχύει δηλαδή: -όμενος ≠ -ωμένος  π.χ. διαμαρτυρόμενος ≠ καθηλωμένος

γ) Η παθητική μετοχή σε -μένος είναι κλιτή, έχει 3 γένη και 2 αριθμούς

π.χ. ο νικημένος, η νικημένη, το νικημένο

δ) Η παθητική μετοχή σε -μένος γράφεται με 2μ (μμ) όταν προέρχεται από ρήματα που έχουν χαρακτήρα π, β, φ, (πτ)

π.χ. γραμμένος < γράφω, βαμμένος < βάφω

10. ΡΗΜΑΤΑ

α) Επειδή κάποτε γίνεται σύγχυση ανάμεσα στο -ε και το -αι της κατάληξης, πρέπει να διευκρινιστούν τα εξής:

i) Το β΄ πληθυντικό πρόσωπο (=εσείς) ΟΡΙΣΤ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗΣ ΦΩΝΗΣ γράφεται με -ε. Π.χ. εσείς παίζετε, γράφετε, σε αντίθεση με το γ΄ ενικό πρόσωπο (=αυτός, αυτή, αυτό κ.λπ.) ΟΡΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΦΩΝΗΣ που γράφεται με -αι. π.χ. αυτό γράφεται, δηλώνεται

[δένετε ≠ δένεται, δηλώνετε ≠ υποδηλώνεται και πιο απλά: Το υποκείμενο στους πρώτους τύπους είναι «εσείς» ενώ στους δεύτερους είναι ένα γ΄ πρόσωπο («αυτός, εκείνο, τούτο» κ.λπ.)]

Σημείωση: Πάρα πολύ πρακτικά στην έκθεση ιδεών, οι τύποι των ρημάτων που τελειώνουν σε -ται, γράφονται με -αι, και αυτό γιατί η συγγραφή σε β΄ πληθυντικό στην έκθεση ιδεών δεν ενδείκνυται (εκτός και αν επιβάλλεται περιορισμένα από το επικοινωνιακό πλαίσιο).

ii) Η κατάληξη -ο-νται γράφεται πάντοτε με -αι π.χ. δηλώνονται, τίθενται

iii) δεν-ουμε, δηλών-ουμε ≠ δεν-ομαι, δηλών-ομαι

β. Αύξηση

i) Είναι λανθασμένη η άτονη εσωτερική αύξηση των σύνθετων ρημάτων.

Δε γράφουμε «επεδίωκε», «παρεβίασε» αλλά «επιδίωκε», «παραβίασε».

ii) Αρχαϊκή εσωτερική αύξηση παίρνουν στα τρία πρόσωπα του ενικού κάποια συγκεκριμένα ρήματα:

Τα πιο συνηθισμένα είναι:

εκφράζω – εξέφραζα          συμβαίνει – συνέβαινε

εγκρίνω – ενέκρινα            εμπνέει – ενέπνεε

ενδιαφέρω – ενδιέφερα

γ. Το ρήμα «βάλλω» και τα σύνθετά του:

αμφιβάλλω, αναβάλλω, αποβάλλω, διαβάλλω, εισβάλλω, εκβάλλω, επιβάλλω, καταβάλλω, μεταβάλλω, παραβάλλω, προσβάλλω, συμβάλλω, υποβάλλω

i. γράφονται με 2λ όταν το ρήμα δηλώνει διάρκεια ή επανάληψη

(θέμα ΕΝΕΣΤ, ΠΡΤ, ΜΕΛΛ. ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΤΙΚΟΥ )

ii. γράφονται με 1λ όταν το ρήμα δηλώνει κάτι το στιγμιαίο

(Θέμα ΑΟΡ, ΜΕΛΛ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟΥ, ΠΡΚ, ΥΠΕΡΣ)

-λλ- <===>διάρκεια, επανάληψη, εξακολούθηση

-λ-   <===> στιγμιαίος χαρακτήρας ενέργειας

π.χ. Ο ρατσισμός προσβάλλει την ανθρώπινη αξία

Το δικαστήριο του επέβαλε την ποινή του θανάτου

δ. Το ρήμα «άγω» και τα σύνθετά του:

εισάγω, ενάγω, εξάγω, προάγω, προσάγω, συνάγω, ανάγω, διάγω, κατάγω, μετάγω, προάγω, επάγω, υπάγω, απάγω

i) Γράφονται και σχηματίζονται κανονικά (με θέμα -αγ-), όταν δηλώνουν διάρκεια ή επανάληψη (Θέμα ΕΝΕΣΤ=>ΠΡΤ, ΜΕΛΛ ΕΞΑΚ)

ii) Γράφονται και σχηματίζονται με εσωτερικό αναδιπλασιασμό ( -αγαγ-) όταν δηλώνουν κάτι το στιγμιαίο

(Θέμα ΑΟΡ Β΄=>ΜΕΛΛ ΣΤΓΜ, ΠΡΚ, ΥΠΕΡΣ)

-αγ- <===>  διάρκεια, επανάληψη, εξακολούθηση

-αγαγ-  <===> στιγμιαίος χαρακτήρας ενέργειας

π.χ. εξάγει τα συμπεράσματά του

θα συναγάγει τα συμπεράσματά του

απήγε πολίτες  ≠ απήγαγε πολίτες

ε. Τα σύνθετα του ρήματος νο-ώ,  νο-ούμαι, με φαινομενικές εξαιρέσεις τα εν-νοώ, εν-νοούμαι, έν -νοια, έν -νους, συν -εν -νοούμαι, εν- νόημα, γράφονται με ένα -ν-:

επινοώ, επινόηση,

κατανοώ, κατανόηση,

παρανοώ, παρανόηση

προνοώ, πρόνοια, προνοητικός

διανοούμαι, διανοούμενος

υπονοώ, υπονοούμενο

στ. Στο δόκιμο γραπτό λόγο δε συνηθίζεται το ευφωνικό -ε στην κατάληξη του γ΄ πληθυντικού π.χ. γράφουν(ε), επιλύουν(ε)

11. ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Γράφονται ως εξής οι ακόλουθες λέξεις:

α. επηρεάζω, επήρεια, επηρεασμός αλλά επιρροή

β. ωφελώ, ωφέλεια, ωφέλημα, ωφέλιμος, ωφελιμιστής, επωφελούμαι, αλλά όφελος, (τα) οφέλη

γ. οφείλω, οφειλή, οφειλέτης αλλά ωφελώ

δ. έλλειψη, ελλειμματικός, ελλειπτικός, αλλά ελλιπής

ε. διακήρυξη, κήρυγμα, διακηρύττω

ς. μήνυμα

ζ. ισορροπία

η. ο, η υγιής, το υγιές

θ. λειτουργία, αρρώστια, έννοια

ι. ελάττωμα, αλαζονεία, δίλημμα, τυραννία

ια. νιώθω όχι νοιώθω

ιβ. νοιάζομαι όχι νιάζομαι

ιγ. βιοτικός όχι βιωτικός

ιδ. να δοθεί όχι να δωθεί

12. ΣΩΣΤΗ ΚΑΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Γράφουμε και λέμε:

ΣΩΣΤΟ                         ΛΑΘΟΣ

αντεπεξέρχεται   όχι    ανταπεξέρχεται

τίθενται               όχι    θέτονται

απογοητεύω        όχι    απαγοητεύω

απαθανατίζω      όχι    αποθανατίζω

παρεξηγώ            όχι    παραξηγώ

παρεξήγηση        όχι    παραξήγηση

ανενημέρωτος     όχι    ανημέρωτος

ακατονόμαστος   όχι    ακατανόμαστος

μεγέθυνση           όχι    μεγένθυση

μεγεθύνω             όχι    μεγενθύνω

κοινοτοπία          όχι    κοινοτυπία

όσον αφορά        όχι    όσο αναφορά

ανέκαθεν             όχι    από ανέκαθεν

σύσφιγξη             όχι    σύσφιξη

συνονθύλευμα    όχι    συνοθύλευμα

παρεμπιπτόντως όχι    παρεπιπτόντως

τελευταία ανάλυση      όχι    τελική ανάλυση

έχω απαυδήσει ή απηύδησα  όχι  έχω απηυδήσει

άγχομαι ή  κυριεύομαι από άγχος  όχι  αγχώνομαι

ΠΗΓΗ: e-keimena.gr.

Ανάρτηση από τον Κ. Καρεμφύλλη, φιλόλογο

Του Γεωργίου Μπαμπινιώτη

Από την εκπομπή «Τη γλώσσα μού έδωσαν Ελληνική» που επιμελούμαι στη ΝΕΤ και που αφορά κυρίως σε ζητήματα χρήσεως τής γλώσσας μας, διεξήγαγα μιαν απλή αλλά χρήσιμη, νομίζω, έρευνα. Την ιδέα μού έδωσε ανάλογη έρευνα τού BBC για την Αγγλική («The Top Twenty Complaints») αλλά, ακόμη περισσότερο, το πλήθος των (συμβατικών και ηλεκτρονικών) επιστολών τηλεθεατών, οι οποίοι «παραπονούνται» για διάφορες χρήσεις τής Ελληνικής, τις οποίες θεωρούν από αδόκιμες ώς λανθασμένες, ζητώντας μου να τις σχολιάσω και να συμβάλω στο να αποφεύγονται. Ζητήθηκε, λοιπόν, από τους τηλεθεατές να επισημάνουν τις δέκα πιο ενοχλητικές γι’ αυτούς χρήσεις τής Ελληνικής που μιλάμε και γράφουμε. Τι τους ενοχλεί περισσότερο. Τι νομίζουν ότι δεν έχει καλώς. Τι θεωρούν ότι πρέπει να αλλάξει ή να αποφεύγεται. Υπήρξε πληθώρα απαντήσεων. Ταξινομήθηκαν οι απαντήσεις, ιεραρχήθηκαν σύμφωνα με τη συχνότητά τους και έδωσαν τα εξής αποτελέσματα:

1. Χρήση ξένων λέξεων. Οι περισσότεροι συνέκλιναν στην επισήμανση ότι πρέπει να περιορισθεί η μεγάλης εκτάσεως χρήση ξένων λέξεων, του τύπου budget, team, panel, talk-show, gallop, e-mail, follow-up κ.τ.ό.

2. Προστακτική αορίστου με αύξηση. Να μη χρησιμοποιούνται τύποι όπως υπέγραψέ μου εδώ, απήντησέ μου γρήγορα κ.λπ. αντί υπόγραψε, απάντησε.

3. Χρήση επιρρημάτων. Ζητούν να μη λέμε τύπους όπως προηγούμενα, ενδεχόμενα, πιθανά κ.τ.ό. αντί των προηγουμένως, ενδεχομένως, πιθανώς. Επίσης ζητούν να τηρούμε στην ομιλία μας τη διαφορά ανάμεσα σε λεξιλογικά ζεύγη, όπως απλά – απλώς, άμεσα – αμέσως, έκτακτα – εκτάκτως κ.τ.ό. που διαφέρουν στη σημασία τους.

4. Θηλυκά επιθέτων σε -ης. Τους ενοχλεί να ακούν ή να διαβάζουν χρήσεις όπως τής διεθνής συνθήκης, η συνεπή υπόσχεση, η διαφανές μπλούζα κ.τ.ό. αντί τής διεθνούς, η συνεπής, η διαφανής κ.λπ. Συναφώς επισημαίνουν τη λανθασμένη χρήση τού επιρρήματος επί κεφαλής (ή επικεφαλής) ως επιθέτου, που μάλιστα κλίνεται: συνάντησαν τον επικεφαλή τής αντιπροσωπίας!

5. Σύγχυση αορίστου και ενεστώτα των συνθέτων σε -άγω και -βάλλω. Να προσέχουμε, γράφουν, να μη συγχέουμε χρήσεις όπως «πήγε στο Παρίσι να διεξαγάγει συνομιλίες» (μια φορά) με το «να διεξάγει» (πάντοτε/συχνά). Οπως και το «πρέπει να υποβάλεις αίτηση» (μια φορά) με το «να υποβάλλεις» (κάθε μήνα).

6. Το διαρρέω (πληροφορίες, ειδήσεις κ.λπ.). Αγανακτούν με τη χρήση τού διαρρέω με συμπλήρωμα (αντικείμενο): «Ο υπάλληλος διέρρευσε τις πληροφορίες» (αντί «διοχέτευσε» ή «άφησε να διαρρεύσουν»).

7. Το -ν των άρθρων. Επισημαίνουν τη χρήση τού άρθρου με -ν σε χρήσεις που δεν χρειάζεται (την χώρα, τον δάσκαλο) και, κυρίως, την παράλειψή του εκεί που χρειάζεται (τη πίστη, το πατέρα).

8. Χρήση αποθετικών (σε -μαι) ρημάτων ως παθητικών. Παραπονούνται ευλόγως ότι φράσεις όπως «οι μετοχές διαπραγματεύονται στο Χρηματιστήριο από τους επενδυτές» ή «το δέρμα επεξεργάζεται σε ειδικά εργοστάσια» δεν έχουν καλώς (θα πρέπει να λεχθεί: «είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης» ή «οι επενδυτές διαπραγματεύονται…» και «το δέρμα υφίσταται επεξεργασία» ή «το επεξεργάζονται»).

9. Χρήση αρσενικού τύπου μετοχής/επιθέτου αντί θηλυκών. Θεωρούν απαράδεκτες χρήσεις όπως: οι ισχύοντες διατάξεις ή επειγόντων περιπτώσεων (αντί ισχύουσες, επειγουσών).

10. Την αντικατάσταση τού ως από το σαν σε όλες τις χρήσεις: Μιλάει σαν ειδικός – Μιλάει ως ειδικός. Οι χρήσεις αυτές διαφέρουν σημασιολογικά. Το «μιλάει ως ειδικός» σημαίνει ότι είναι πράγματι ειδικός, ενώ το «μιλάει σαν ειδικός» σημαίνει ότι μιλάει σαν να ήταν ειδικός, που δεν είναι.

Συμπεράσματα

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι εξακολουθεί, ευτυχώς, να υπάρχει μεγάλη ευαισθησία στον Έλληνα ως προς τη χρήση της γλώσσας, είτε γιατί έχουμε κάποιες τραυματικές εμπειρίες από το γλωσσικό, είτε κυρίως γιατί το θέμα τής γλώσσας το θεωρούμε δικό μας θέμα· θεωρούμε ότι μας αφορά όλους. Και έτσι είναι. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τη συμμετοχή στην έρευνα, αλλά και από τον τρόπο που εκφράζονται οι συμμετέχοντες. Χρησιμοποιούν συχνά απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για όσους «παραβιάζουν» αυτήν ή εκείνη τη χρήση της γλώσσας, που θεωρούν ως σωστή. Επίσης, χωρίς να είναι ειδικοί στη γλώσσα, θίγουν περιπτώσεις από όλα τα επίπεδα της γλώσσας: τη γραμματική, τη σύνταξη, το λεξιλόγιο (θέματα φωνητικής – η προφορά των b, d, g σε λέξεις όπως έμπορος, έντιμος, άγκυρα, όπου κατά τους κανόνες θα έπρεπε να προφέρονται έρρινα: έmbορος, έndιμος, άngυρα – δεν βρίσκονται στην πρώτη «ενοχλητική» δεκάδα).

Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στη χρήση ξένων λέξεων που ζητούν να τις αποφεύγουμε. Από τις απαντήσεις είναι φανερό ότι δεν υποστηρίζουν έναν «γλωσσικό ρατσισμό» ή κάποιο κήρυγμα «γλωσσικής κάθαρσης», αλλά επιμένουν στην περιορισμένη και λελογισμένη χρήση των λέξεων. Να μη λέμε budget αντί για «προϋπολογισμός», team αντί «ομάδα», follow-up αντί «συνέχεια» κ.ο.κ. Όταν σχεδόν όλοι συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι αυτό τους ενοχλεί και ότι αποτελεί πρόβλημα για τη χρήση της γλώσσας, είμαστε υποχρεωμένοι να το λάβουμε υπ’ όψιν, όχι φυσικά θέτοντας υπό διωγμόν κάθε ξένη λέξη (βρίθει από αυτές η γλώσσα μας), αλλά αναπτύσσοντας μεγαλύτερη ευαισθησία στις λεξιλογικές επιλογές μας με μια παράλληλη προσπάθεια των ειδικών να δηλωθούν συστηματικά οι νέοι όροι που εισέρχονται από τον χώρο τής τεχνολογίας.

Έκπληξη απετέλεσε πόσο πολύ ενοχλεί ο αυξημένος τύπος προστακτικής. Πόσο ενοχλούν χρήσεις, όπως παρήγγειλε (αντί παράγγειλε), υπέγραψε (αντί υπόγραψε), κατέθεσε (αντί κατάθεσε), υπέβαλε (αντί υπόβαλε) κ.τ.ό. Μολονότι θα περίμενε κανείς ότι πρόκειται για ένα θέμα που απασχολεί ανθρώπους με λογιότερα ενδιαφέροντα, φάνηκε ότι προκαλεί το γλωσσικό αίσθημα ευρύτερα.

Γραμματικές ευαισθησίες έχουν οι Έλληνες ομιλητές και σε άλλες χρήσεις που δείχνουν ότι τους ενοχλούν: α) τα επιρρήματα του τύπου προηγούμενα (αντί προηγουμένως), ενδεχόμενα, πιθανά κ.λπ. (καταλαμβάνουν την τρίτη θέση των πρώτων δέκα)· β) η κλίση των θηλυκών επιθέτων σε -ης (τής διεθνής!, η συνεπή! κ.τ.ό.), που πράγματι γεννούν δυσκολία σε αρκετούς ομιλητές, καταλαμβάνει την τέταρτη θέση· γ) η σύγχυση στα ρήματα να/θα (διεξ)αγάγω – (διεξ)άγω τους ενοχλεί (πέμπτη στη σειρά), όπως ίσως δεν θα περίμενε κανείς, δοθέντος ότι συνιστούν κλειστή κατηγορία (είναι μόνο τα σύνθετα σε -άγω και -βάλλω)· δ) γραμματική και η (ένατη στις δέκα) επισήμανση της χρήσης αρσενικού αντί θηλυκού σε μετοχές κυρίως αλλά και (μετοχικά) επίθετα: ισχύοντες διατάξεις! δευτερευόντων προτάσεων!

Κυριαρχία, λοιπόν, τής γραμματικής, ενώ πολύ λιγότερο ενοχλεί η σύνταξη: δεν ανέχονται – καταλαμβάνει την 8η θέση – το (χρηματιστηριακό) «οι μετοχές διαπραγματεύονται στις 600 δραχμές» (ρήμα δηλ. που έχει μόνο τύπο σε -μαι, ρήμα αποθετικό, όταν λέγεται σε παθητική χρήση: αντί «οι μετοχές γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης…» ή «τις μετοχές διαπραγματεύονται οι επενδυτές…»). Επίσης θεωρούν τερατώδη τη χρήση τού διαρρέω (ως μεταβατικού ρήματος με αντικείμενο): «αυτός είναι που διαρρέει τις πληροφορίες». Το τοποθετούν στην 6η θέση. Τους απασχολούν, τέλος, και λεξιλογικά θέματα, όπως η διαφορά των επιρρημάτων που έχουν δύο τύπους, σε -α και σε -ως: έκτακτα – εκτάκτως, αδιάκριτα – αδιακρίτως, άμεσα – αμέσως κ.τ.ό. (τρίτη θέση) και η σημασιολογική διαφοροποίηση των ως και σαν (δέκατη θέση). Φωνητικές χρήσεις τού τύπου: τη πίστη, το πατέρα, τη τόλμη, το τόμο κ.λπ. ενοχλούν επίσης στον προφορικό ιδίως λόγο (έβδομη θέση).

Οι παρατηρήσεις των συμπολιτών μας (από όλη την Ελλάδα, από όλες τις ηλικίες και από διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο) πρέπει να μας ευαισθητοποιήσουν και να μας προβληματίσουν όλους: Εκπαίδευση, ΜΜΕ, φορείς, άτομα. Οι άδολες αυτές γλωσσικές ευαισθησίες τού κόσμου που βγήκαν από την έρευνα μπορούν γλωσσολογικά να αναλυθούν, να αιτιολογηθούν και να αξιολογηθούν. Δεν σημαίνει ότι οι κύριες αδυναμίες στη χρήση της γλώσσας μας είναι μόνον οι δέκα αυτές. Οι ειδικοί εύκολα μπορούν να επισημάνουν πολλές άλλες πλευρές και παραμέτρους, ακόμη και να δεχθούν και να δικαιολογήσουν κάποιες από αυτές. Ωστόσο, δεν πρέπει να υποτιμάμε τη γνώμη και την ευαισθησία των απλών χρηστών τής γλώσσας μας. Και κάτι πολύ σημαντικό: Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε είναι παρήγορο να διαπιστώνεις μια τόσο πηγαία και πολύτιμη έγνοια για τη γλώσσα μας.

Πηγή: “Το Βήμα”, 12/5/2002

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artid=142476&dt=12/05/2002

Α. Όταν μια ιδέα παρουσιάζει αντίθεση

Με τις εκφράσεις: αντίθετα, απεναντίας, αντίστροφα, αντί γι’ αυτό, δε συμβαίνει το ίδιο, οι απόψεις που διατυπώνονται είναι διαμετρικά αντίθετες, θα διατυπωθεί ίσως η αντίρρηση, υποστηρίζεται όμως από πολλούς ότι… κλπ.

[Οι παρακάτω εκφράσεις μπορεί να τεθούν μέσα σε μια παράγραφο, ανάλογα με τις ιδέες που θα διατυπώσουμε σε αυτήν, ή να αποτελούν μεταβατικό – συνδετικό κρίκο της μίας παραγράφου με την επόμενη].

Β. Όταν προσθέτουμε ιδέες που συγκλίνουν τις συνδέουμε με τις εκφράσεις:

Επίσης, εξάλλου, ακόμα, εκτός απ’ αυτό, το ίδιο συμβαίνει, ένα άλλο εξίσου (δυσάρεστο – ευχάριστο- θετικό – αρνητικό) επακόλουθο, αξίζει να προσθέσουμε ότι, δε φτάνει μόνο αυτό, χρειάζεται και… κατ’ επέκταση

Γ. Όταν δύο ιδέες αλληλοσυμπληρώνονται συνδέονται με:

Αφενός, – αφετέρου, πρώτα – έπειτα, κατά πρώτο – κατά δεύτερο λόγο, πρώτα-πρώτα … ύστερα, πρώτα, πρώτα – τέλος.

Δ. Όταν θέλουμε να τονίσουμε τη δεύτερη ιδέα περισσότερο από την πρώτη:

Όχι μόνο – αλλά ακόμη, όχι μόνο- αλλά επίσης, επιπλέον εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία, το σημαντικότερο (ή χειρότερο) από όλα, αξίζει να σημειωθεί ιδιαίτερα ότι, ας σημειωθεί ότι

Ε. Όταν τρεις ιδέες συμπληρώνουν η μία την άλλη:

Αφενός – αφετέρου – τέλος, κατά πρώτο λόγο – κατά δεύτερο – κατά τρίτο

Στ. Όταν μία ιδέα περιορίζει μία προηγούμενη εκφράζοντας επιφύλαξη:

Αλλά, όμως, ωστόσο, κι όμως, άλλωστε, φυσικά, επίσης, βέβαια, εντούτοις

Ζ. Όταν θέλουμε να ανακεφαλαιώσουμε ή να διατυπώσουμε συμπεράσματα:

Επομένως, γι΄ αυτό, έτσι, λοιπόν

Η. Όταν συνδέουμε προτάσεις που δείχνουν χρόνο:

Έπειτα, εντωμεταξύ, αργότερα, τώρα, προηγουμένως, συγχρόνως, ταυτόχρονα, αμέσως

Θ. Όταν μια ιδέα αποτελεί αιτία ή αποτέλεσμα άλλης:

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα (συνέπεια), προϋπόθεση (συνέπεια) όλων αυτών είναι, αυτό δε θα γινόταν αν, τις αιτίες αυτού πρέπει να (ή θα) τις αναζητήσουμε σε, αυτό οφείλεται σε, από τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, είναι σαφές ότι, γι΄ αυτό το λόγο.