spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

παπα-Λευτέρης Νουφράκης

Τον Ιανουάριο του 1919, στην Κωνσταντινούπολη, έλαβε χώρα ένα γεγονός, το οποίο οι περισσότεροι Έλληνες αγνοούν. 466 χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους, ο ναός της Αγίας Σοφίας που μέχρι τότε λειτουργούσε ως τζαμί, μετετράπη για λίγη ώρα ξανά σε ελληνικό χριστιανικό ναό και τελέστηκε Θεία Λειτουργία.

Πρωταγωνιστής αυτού του συγκλονιστικού γεγονότος της εθνικής μας ζωής, που δημοσιεύει το ouranies-skepseis.gr, ήταν ο παπα-Λευτέρης Νουφράκης από τις Αλώνες Ρεθύμνου, ο οποίος υπηρετούσε ως στρατιωτικός ιερέας στη Β’ Ελληνική Μεραρχία, μια από τις δύο Μεραρχίες που συμμετείχαν στις αρχές του 1919 στο «συμμαχικό» εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία.
Η Μεραρχία αυτή στο δρόμο προς την Ουκρανία στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, την Πόλη των ονείρων του ελληνικού λαού, η οποία βρισκόταν τότε υπό «συμμαχική επικυριαρχία», ύστερα από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια ομάδα Ελλήνων αξιωματικών με επικεφαλής το γενναίο Κρητικό και μαζί του τον ταξίαρχο Φραντζή, τον ταγματάρχη Λιαρομάτη, τον λοχαγό Σταματίου και τον υπολοχαγό Νικολάου αγνάντευαν από το πλοίο την πόλη και την Αγια-Σοφιά, κρύβοντας βαθιά μέσα στην καρδιά τους το μεγάλο μυστικό τους, τη μεγάλη απόφαση που είχαν πάρει το περασμένο βράδυ, ύστερα από πρόταση και έντονη επιμονή του λιονταρόψυχου Κρητικού παπα-Λευτέρη Νουφράκη. Να βγουν δηλαδή στην πόλη και να λειτουργήσουν στην Αγια-Σοφιά.
Όλοι τους ήταν διστακτικοί, όταν άκουσαν τον παπα-Λευτέρη να τους προτείνει το μεγάλο εγχείρημα. Ήξεραν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα.

Η Αγια-Σοφιά, ήταν ακόμη τζαμί, σίγουρα κάποιοι φύλακες θα ήταν εκεί, κάποιοι άλλοι θα πήγαιναν για προσευχή, δεν ήταν δύσκολο από τη μια στιγμή στην άλλη να γεμίσει η εκκλησία. Ύστερα ήταν και οι ανώτεροί τους που δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι αυτή την ενέργεια, η οποία σίγουρα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων από τους «συμμάχους» για την «προκλητικότητά» της. Ίσως μάλιστα να δημιουργείτο και διπλωματικό επεισόδιο που θα έφερνε σε δύσκολη θέση την ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Όμως ο παπα-Λευτέρης έχει πάρει την απόφασή του, ήταν αποφασιστικός και κατηγορηματικός.

– Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα ψάλτη θέλω. Εσύ, Κωνσταντίνε (Λιαρομάτη), θα μου κάνεις τον ψάλτη;
– Εντάξει, παππούλη, του απάντησε ο Ταγματάρχης, που πήρε και αυτός την ίδια απόφαση, κι όλα πια είχαν μπει στο δρόμο τους.

Τελικά, μαζί τους πήγαν και οι άλλοι.

Το πλοίο που μετέφερε τη Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ’ ανοιχτά, γι αυτό επιβιβάστηκαν σε μια βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης και σε λίγο αποβιβάστηκαν στην προκυμαία.
Ο Κοσμάς, ο ντόπιος βαρκάρης, έδεσε τη βάρκα και τους οδήγησε από τον συντομότερο δρόμο στην Αγια-Σοφιά. Η πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του, όμως τον καθήλωσε στη θέση του και τον άφησε άφωνο ένα άγριο κι αποφασιστικό βλέμμα του ταξίαρχου Φραντζή. Όλοι μπήκαν μέσα σε ευλάβεια και προχώρησαν κάνοντας το σταυρό τους. Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με μεγάλη συγκίνηση:  «Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Αγίον σου εν φόβω.».

Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί. Εντοπίζει το χώρο στον οποίο βρισκόταν το Ιερό και η Αγία Τράπεζα. Βρίσκει ένα τραπεζάκι, το τοποθετεί σ’ αυτή τη θέση, ανοίγει την τσάντα του, βγάζει όλα τα απαραίτητα για τη Θεία Λειτουργία, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει.

– Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
– Αμήν, αποκρίνεται ο ταγματάρχης Λιαρομάτης και η θεία λειτουργία στην Αγια-Σοφιά έχει αρχίσει.
Οι αξιωματικοί μοιάζουν να τα ‘χουν χαμένα, όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και φαίνονται απίστευτα.
Η Θεία Λειτουργία προχωρεί κανονικά. Η Αγια-Σοφιά ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια ξαναλειτουργείται! Ο παπα-Λευτέρης συνεχίζει. Όλα γίνονται ιεροπρεπώς, σύμφωνα με το τυπικό της Εκκλησίας. Ακούγονται τα «Ειρηνικά», το «Κύριε ελέησον», «ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού.», που γράφτηκε από τον ίδιο τον Ιουστινιανό με την προσταγή και την φροντίδα του οποίου χτίστηκε και η Αγια-Σοφιά. Ακολουθεί η «Μικρή Είσοδος», το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ», ο «Απόστολος» από τον ταξίαρχο Φραντζή και το «Ευαγγελικό Ανάγνωσμα» από τον παπα-Λευτέρη.

Χρέη νεωκόρου εκτελεί ο υπολοχαγός Νικολάου.

Στο μεταξύ η Αγια-Σοφιά αρχίζει να γεμίζει με Τούρκους. Ο παπα-Νουφράκης δεν πτοείται και συνεχίζει. Οι άλλοι κοιτάζουν σαστισμένοι πότε τον ατρόμητο παπά και πότε τους Τούρκους που μέχρι εκείνη τη στιγμή παρακολουθούν σιωπηλοί μη μπορώντας ίσως να πιστέψουν στα μάτια τους, γιατί αυτό που γινόταν εκείνη την ώρα μέσα στην Αγια-Σοφιά, ήταν πραγματικά κάτι το απίστευτο.

Μετά το «Ευαγγέλιο» ακολουθεί το «Χερουβικό» από τον ταγματάρχη Λιαρομάτη, ενώ […]

(Διαβάστε το υπόλοιπο εδώ)

Μια διεθνής ομάδα αρχαιολόγων και γεωφυσικών πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει ένα χαμένο νησί του ανατολικού Αιγαίου, όπως αποκαλύπτει το National Geographic. Το νησί, που αναφέρει ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Ξενοφών, είναι γνωστό για τη ναυμαχία των Αργινουσών που έγινε το 406 π.Χ., προς το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, κατά την οποία οι Αθηναίοι νίκησαν τους Σπαρτιάτες.

Οι Αργινούσες, που τώρα ονομάζονται νησιά Garip και ανήκουν στην Τουρκία, βρίσκονται μόνο μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τις ακτές της Τουρκίας, απέναντι σχεδόν από τη Λέσβο. Αρχαίες ιστορικές πηγές αναφέρονται σε τρία νησιά, αλλά η ακριβής θέση του τρίτου νησιού ήταν ασαφής . 

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι με το πέρασμα του χρόνου το τρίτο νησί είχε ενωθεί με τη στεριά και είχε γίνει χερσόνησος. Την ανασκαφή έκανε η Γερμανική Αρχαιολογική Σχολή (απ’ όπου και οι φωτογραφίες).

Με την υποψηφιότητα της πόλης του Μεσολογγίου ξεκίνησε η μάχη∗ για την ανάδειξη της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 2021. Η Ελλάδα δικαιούται να ανακηρύξει μία πολιτιστική πρωτεύουσα για το έτος 2021 και οι διαδικασίες υποβολής των φακέλων των υποψηφίων πόλεων δεν έχουν ακόμα τελειώσει και λήγουν στις 30 Νοεμβρίου. Το Μεσολόγγι παρουσίασε την υποψηφιότητα του ή οποία θέτει ως στόχο να γίνει πρόσκοπος πολιτισμού στην ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή.

Ειδικότερα με την υποψηφιότητα του η πόλη του Μεσολογγίου επιδιώκει:

– την ανάπτυξη, την εξέλιξη, την αλλαγή μέσα από την πολιτιστική πολυμορφία και την δημιουργία μιας νέας ευρωπαϊκής πολιτιστικής ταυτότητας με την κατάκτηση μιας αναγνωρίσιμης θέσης στην διεθνή σκηνή.

– την μακροπρόθεσμη αναπτυξιακή στρατηγική με κεντρικό άξονα τον πολιτισμό (η οποία)∗∗ θα βοηθήσει στην αξιολόγηση των πρακτικών αναγκών της πόλης και της περιφέρειας.
– την προώθηση κάθε μορφής καλλιτεχνική έκφραση που  κατέχει θεμελιώδη θέση στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της πόλης.
Σχετικό link: http://messolonghi2021  

∗ Σημ.: Γιατί «μάχη»; Διαδικασία επιλογής, αξιολόγησης φακέλου κλπ. 

∗∗ Σημ.: συμπλήρωση 

Το ακόλουθο κείμενο ανήκει σε ιστολόγιο ενημέρωσης. Μου το έστειλε μια συνάδελφος που το παρακολουθεί κι εγώ αναρτώ απόσπασμά του, επειδή περιλαμβάνει ενδιαφέρουσες θέσεις, τις οποίες εκθέτει με χιούμορ (τι άλλο να κάνει ο άνθρωπος με τέτοια που ακούγονται).

«Είπα να γράψω δυο κουβέντες μετά τον σάλο που προκάλεσε η άποψη του Νίκου Φίλη περί γενοκτονίας των Ποντίων, αλλά η γυναίκα μου με «εμπόδισε»: «άστα καλύτερα, μην μπλέκεις, οι κότες είναι μικροί κανίβαλοι και δεν καταλαβαίνουν»! Έλα, όμως, που μπερδεμένη μεταξύ του Γερμανού πάστορα Martin Niemöller και του Bertolt Brecht ξεπρόβαλε η κυρία Μαρία Ρεπούση για να με συνετίσει/επιπλήξει – σε προφανή διαφωνία με την γυναίκα μου! «Εσύ είσαι η κότα», ήταν σαν να μου είπε, επικαλούμενη τους στοίχους του Γερμανού πάστορα που έχουν ιστορικώς λανθασμένα, αλλά πολιτικώς σωστά ως πηγή τον Brecht: «Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα / Δεν ήμουν τσιγγάνος. / Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. / Δεν ήμουν κομμουνιστής. / Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. / Δεν ήμουν Εβραίος. / Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, / Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…». Ταράχτηκα και στην προσπάθειά μου να βγω σχετικά αλώβητος από τα πίτουρα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, συμβουλεύτηκα τους «ειδικούς» στο ζήτημα Hannah Arendt, Raymond Aron, Tony Judt,Timothy Snyder, που βρίσκονται πάντα δίπλα στους πολλούς δικούς μου της πολιτικής θεωρίας και μεθοδολογίας. Αυτοί μου είπαν να σου πω πως η εθνοκάθαρση είναι έννοια που διαπραγματεύεται η ιστορία, ενώ η γενοκτονία είναι καθαρά πολιτική έννοια… και δυστυχώς για τον ίδιο, ο κύριος Φίλης είναι πολιτικός! Η θέσπιση γενοκτονίας είναι πολιτική στάση/πολιτική πράξη με νομικά και διοικητικά αποτελέσματα, ενώ η συζήτηση περί εθνοκάθαρσης είναι μια υπόθεση γνωστικού και ηθικού χαρακτήρα. ‘Έτσι, η άρνηση γενοκτονίας είναι επίσης μια κεφαλαιώδης πολιτική στάση, ενώ η άρνηση του φαινόμενου της εθνοκάθαρσης σε μια συγκεκριμένη περίπτωση είναι γνώμη που θα μπορούσε να είναι ή να μην είναι προϊόν πολιτικής σκοπιμότητας. Θα μπορούσε να είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη πεποίθηση, χωρίς πολιτικού χαρακτήρα προκατάληψη. Όταν, λοιπόν, δεχόμαστε/θεσπίζουμε ή αρνούμαστε γενοκτονία κάνουμε πολιτική και όχι επιστήμη. Ή, όπως είναι η λυπηρή πραγματικότητα, χρησιμοποιούμε επιτηδείως έννοιες της επιστήμης για να κάνουμε πολιτική, ασελγώντας την ίδια στιγμή πάνω στο κορμί της ίδιας της επιστήμης, το αφήγημα της οποίας επικαλούμαστε. […]

Από εκεί και πέρα … τρικυμία εν κρανίω! Δυστυχώς η κ. Μαρία Ρεπούση δεν καταλαβαίνει από πολιτική και την επιστήμη των θεσμών και του δικαίου και έτσι αναρωτιέται θορυβημένη: «Τι δουλειά έχουν τα κοινοβούλια να αποφαίνονται για το παρελθόν; Αυτό είναι ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι»!Μα δεν αποφαίνονται για το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον θεσμοθετούν πολιτικοποιώντας την ιστορία, όπως και άλλες επιστήμες. Αυτή είναι η δουλειά τους, πώς να το κάνουμε! «Αυτό είναι ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι [συνεχίζει η κυρία Ρεπούση] – διότι τα εθνικά κοινοβούλια -δεν μιλάω για τα διεθνή φόρα, ούτε για τον ΟΗΕ- δεν έχουν δουλειά να αποφαίνονται για το ιστορικό παρελθόν. Υπάρχει η ιστορική επιστήμη η οποία ερευνά, συμπληρώνεται, αλλάζει μέσα στα χρόνια και έχει να κάνει με τη διατήρηση του ιστορικού παρελθόντος, δηλαδή με το να το καθιστά κάθε φορά ζωντανό». Σύγχυση, πολιτικώς άκρως προβληματική! Δηλαδή ο ΟΗΕ μπορεί να κάνει ιστορία, ενώ η Βουλή δεν επιτρέπεται, καθώς έτσι ακολουθεί πολύ επικίνδυνο μονοπάτι; Αυτό είναι πολιτική άποψη και όχι ασφαλώς επιστημονική! Η κάθε βουλή ανακατεύεται αντικειμενικώς με την ιστορία και το παρελθόν για να παράγει πολιτική, όπως και η ιστορία μέσω των φορέων της ανακατεύεται στο παρόν για να κάνει επίσης πολιτική!  […]

Όταν το εθνικώς ορθό συγχέεται με το πολιτικώς ορθό, έχει δίκιο η γυναίκα μου! […]

Και εσένα τι σε νοιάζει, ίσως ρωτήσεις. Είσαι ο θεματοφύλακας του πολιτικώς ορθού; Δεν είμαι και γι’ αυτό απέφυγα να μπω… στο κοτέτσι, μέχρι να φτάσουμε σήμερα να αποκαλούνται «κότες» όσοι δεν εμπλέκονται με τα πίτουρα!»

Απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του κ. Χρήστου Γιανναρά «Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα» σε πολυτονικό:

Ὁ Ἱστορικὸς Ὁρίζοντας
Σπουδάζουμε τὴν ἱστορία τοῦ «νεώτερου» Ἑλληνισμοῦ μὲ ἀφετηρία, συνήθως, τὴν πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης (1453). Ἦταν ἡ τελικὴ πράξη στὴν κατάρρευση τοῦ «βυζαντινοῦ» -ὅπως λεμὲ σήμερα- Ἑλληνισμοῦ, τὸ τέλος τῶν «μέσων» καὶ ἡ ἀρχὴ τῶν «νεώτερων» χρόνων τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας.

Ἀπὸ τὴν σκοπιά, ὡστόσο, τῆς ἐξέλιξης τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων, ὁρόσημο ἢ ἀφετηρία τῶν «νεώτερων» χρόνων δὲν εἶναι τὸ 1453. Εἶναι μᾶλλον τὸ 1354: ἡ χρόνια ποὺ ὁ Δημήτριος Κυδωνης, μὲ προτροπὴ τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννη Κατακουζηνου, μεταφράζει στὰ ἑλληνικὰ τὴ Summa Theologiae τοῦ Θωμὰ τοῦ Ἀκινατη. Ἐκστασιασμένος ὁ Κυδωνης ἀπὸ τὸ καινούργιο «φῶς» ποὺ ἔρχεται «ἐξ ἑσπερίας», ἀναλαμβάνει νὰ τὸ μεταδώσει στοὺς συμπατριῶτες του Ἕλληνες.

Τὸ γεγονὸς ὁριοθετεῖ μιὰ καινούργια ἐποχὴ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, μιὰ νέα ἱστορικὴ περίοδο. Περίοδο ὅπου τὸ ἐνδιαφέρον τῶν Ἑλλήνων μετατίθεται προοδευτικὰ ἀπὸ τὴ δική τους παράδοση καὶ τὸν δικό τους πολιτισμὸ σὲ κάποιο ἄλλο πρότυπο καὶ ὅραμα βίου.

Σίγουρα ὁ Ἑλληνισμὸς ἦταν πάντοτε ἕνα σταυροδρόμι πολιτισμῶν, ἀντιλήψεων καὶ ἰδεῶν, ἐπιστήμης καὶ φιλοσοφίας. Ἀπὸ τὰ ἀρχαιότατα κιόλας χρόνια οἱ Ἕλληνες ἐνδιαφέρονται μὲ πάθος γιὰ ἀλλότριες παραδόσεις, προσλαμβάνουν στοιχεῖα ἀπὸ ξένους πολιτισμούς. Ὅμως τὸ βασικὸ γνώρισμα τῶν Ἑλλήνων ἦταν ἀκριβῶς ἡ ἱκανότητά τους νὰ ἀφομοιώνουν τὶς προσλήψεις καὶ τὰ δάνεια. Κάθε ξένο στοιχεῖο νὰ γίνεται ἀφορμὴ ἐμπλουτισμοῦ καὶ ἀνανέωσης τῆς ἑλληνικῆς αὐτοσυνειδησίας. Στὴν περίοδο ποὺ ἐγκαινιάζεται μὲ τὶς μεταφράσεις τοῦ Κυδώνη, αὐτὴ ἡ ἀφομοιωτικὴ ἱκανότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ μοιάζει ὑποτονικὴ ἢ ὁλότελα χαμένη. Τὰ δάνεια καὶ οἱ προσλήψεις δὲν ὑποτάσσονται πιὰ στὸν ἑλληνικὸ τρόπο τοῦ βίου, στὴν ἑλληνικὴ ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ τοῦ βίου. Ἀντίθετα, ὑποτάσσουν οἱ προσλήψεις καὶ ἀμβλύνουν προοδευτικὰ τὴν πολιτιστικὴ αὐτοσυνειδησία τῶν Ἑλλήνων, ἀλλοτριώνουν τὴν ἑλληνικὴ ταυτότητα. Εἴτε ὑποταγμένοι στὶς βαρβαρικὲς ὀρδὲς τῶν Ὀθωμανῶν Τούρκων, τετρακόσια ὁλόκληρα χρόνια, εἴτε συγκροτημένοι σὲ κράτος μὲ συμβατικὰ γεωγραφικὰ σύνορα, μετὰ τὸ 1827, οἱ Ἕλληνενς ζοῦν πιὰ μὲ τὸ βλέμμα καὶ τὸ πνεῦμα τους στραμμένα στὰ «φῶτα» τῆς Δύσης…. 

Διαβάστε όλο το βιβλίο  εδώ

Μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου μπορούν οι μαθητές  της Γ Λυκείου να αλλάξουν  Ομάδα Μαθημάτων Προσανατολισμού, όπως έχει γράψει το news.gr και επιβεβαιώνεται και από εγκύκλιο του Υπουργείου.  Μάθημα επιλογής μπορούν να αλλάξουν  έως και την 30ή Σεπτεμβρίου κάθε διδακτικού έτους.

Το Ωρολόγιο Πρόγραμμα της Γ΄ τάξης Γενικού Λυκείου καθορίζεται με τον ν. 4327/2015 (ΦΕΚ Α΄ 50) και οι μαθητές παρακολουθούν μία Ομάδα Μαθημάτων Προσανατολισμού, η οποία επιλέγεται μεταξύ των Ομάδων Μαθημάτων Προσανατολισμού «Ανθρωπιστικών Σπουδών», «Θετικών Σπουδών» και «Σπουδών Οικονομίας και Πληροφορικής», καθώς και μάθημα επιλογής.

Οι μαθητές της Β΄ τάξης Γενικού Λυκείου πρέπει να δηλώσουν, μέχρι την έκδοση των αποτελεσμάτων και την επίδοση της βαθμολογίας του σχολικού έτους 2014-2015, την Ομάδα Μαθημάτων Προσανατολισμού που επιθυμούν να παρακολουθήσουν στη Γ΄ τάξη Γενικού Λυκείου, καθώς και το μάθημα επιλογής που επιθυμούν να διδαχθούν στη Γ΄ τάξη Γενικού Λυκείου. Οι δηλώσεις θα δοθούν στους μαθητές από τον Διευθυντή του Γενικού Λυκείου και θα παραδοθούν σε αυτόν υπογεγραμμένες από τους γονείς – κηδεμόνες τους.

Β Λυκείου 

Οι μαθητές της Β΄ τάξης Γενικού Λυκείου έχουν δικαίωμα να αλλάξουν Ομάδα Μαθημάτων Προσανατολισμού έως και την 30ή Σεπτεμβρίου κάθε διδακτικού έτους.

Το Ωρολόγιο Πρόγραμμα της Β΄ τάξης Γενικού Λυκείου καθορίζεται με τον ν. 4186/2013 (ΦΕΚ Α΄ 193) και οι μαθητές παρακολουθούν μία Ομάδα Μαθημάτων Προσανατολισμού, η οποία επιλέγεται μεταξύ της Ομάδας Μαθημάτων Προσανατολισμού Ανθρωπιστικών Σπουδών και της Ομάδας Μαθημάτων Προσανατολισμού Θετικών Σπουδών.

Οι μαθητές της Α΄ τάξης Γενικού Λυκείου πρέπει να δηλώσουν, μέχρι την έκδοση των αποτελεσμάτων και την επίδοση της βαθμολογίας του σχολικού έτους 2014-2015, την Ομάδα Μαθημάτων Προσανατολισμού που επιθυμούν να παρακολουθήσουν στη Β΄ τάξη του Γενικού Λυκείου. Οι δηλώσεις θα δοθούν στους μαθητές από τον Διευθυντή του Γενικού Λυκείου και θα παραδοθούν σε αυτόν υπογεγραμμένες από τους γονείς – κηδεμόνες τους.

Α Λυκείου 

Το Ωρολόγιο Πρόγραμμα της Α΄ τάξης Γενικού Λυκείου καθορίζεται με τον ν. 4186/2013 (ΦΕΚ Α΄ 193) και οι μαθητές διδάσκονται: ως ξένη γλώσσα

• την Αγγλική,
• τη Γαλλική ή
• τη Γερμανική γλώσσα

και  ένα μάθημα επιλογής, το οποίο επιλέγεται μεταξύ των ακόλουθων τεσσάρων μαθημάτων:

• Εφαρμογές Πληροφορικής,
• Γεωλογία και Διαχείριση Φυσικών Πόρων,
• Ελληνικός και Ευρωπαϊκός Πολιτισμός και
• Καλλιτεχνική Παιδεία.

Οι μαθητές της Γ΄ τάξης Γυμνασίου πρέπει να δηλώσουν μέχρι την έκδοση των αποτελεσμάτων και την επίδοση της τελικής βαθμολογίας του σχολικού έτους 2014-2015 την ξένη γλώσσα (μία από τις γλώσσες που διδάχτηκαν στο Γυμνάσιο) και το μάθημα επιλογής που επιθυμούν να διδαχθούν στην Α΄ τάξη Γενικού Λυκείου.

Οι δηλώσεις θα δοθούν στους μαθητές από τον Διευθυντή του Γυμνασίου και θα παραδοθούν σε αυτόν υπογεγραμμένες από τους γονείς – κηδεμόνες τους. Τα στοιχεία αυτά θα συνοδεύουν τα απολυτήρια, που θα διαβιβαστούν από τους Διευθυντές των Γυμνασίων στους Διευθυντές των Γενικών Λυκείων κατά τη διαδικασία εγγραφής των μαθητών.

Οι μαθητές της Α΄ τάξης Γενικού Λυκείου έχουν δικαίωμα να αλλάξουν:

την προτίμησή τους για την ξένη γλώσσα έως και την 25η Σεπτεμβρίου κάθε διδακτικού έτους  και το μάθημα επιλογής έως και την 30ή Σεπτεμβρίου κάθε διδακτικού έτους.

Στο γραφείο θα περάσουν το weekend οι εργαζόμενοι της δημοφιλούς πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης, αφού οι εξελίξεις στην Ελλάδα δημιούργησαν αυξημένες ανάγκες προσωπικού, ώστε να ελεγχθεί ένας τεράστιος αριθμός μπλοκαρισμάτων και αναφορών παραβίασης των κανόνων.

Σύμφωνα με τους moderators, οι ώρες που πρέπει να εργαστούν για να καλύψουν τις ανάγκες που δημιουργήθηκαν ξαφνικά, είναι εξαντλητικές. «Επιπλέον, πρέπει να μάθουμε χιλιάδες άγνωστες ελληνικές λέξεις, όπως “dosilogos”, “psofa”, “tsoglani” και “lista me prodotes”», συμπληρώνουν.

Επίσης, οι εργαζόμενοι στο Menio Park της Καλιφόρνια, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιασμένοι από το πλήθος των θαυμαστικών που χρησιμοποιούνται στα σχόλια μεταξύ των χρηστών, ενώ πολλές φορές δυσκολεύονται να ερευνήσουν μια απειλή, επειδή, λόγω λανθασμένης ορθογραφίας δεν μπορούν να τη βρουν στα λεξικά.

Περισσότερα εδώ.

Σημείωση: Το κείμενο αυτό και η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Σε τέτοια ωμότητα έφθασε ο εμφύλιος σπαραγμός, και φάνηκε ακόμη ωμότερος, διότι ήταν ο πρώτος σε τούτο τον πόλεμο, ενώ βέβαια έπειτα έγιναν συνταρακτικά πράγματα σε όλο, θα λέγαμε, τον ελληνικό κόσμο, γιατί τέτοιες διαφορές υπήρχαν παντού και έδιναν αφορμή στους αρχηγούς των δημοκρατικών να καλούν σε βοήθεια τους Αθηναίους και στους ολιγαρχικούς τους Λακεδαιμονίους. Σε καιρό ειρήνης δεν θα είχαν δικαιολογία ούτε διάθεση να ζητήσουν ξένη επέμβαση, αλλά στον πόλεμο, κι όταν βοήθεια απ’ έξω μπορούσαν να έχουν και οι μεν και οι δε ώστε να κάνουν κακό στους αντιθέτους και να ενισχυθούν οι ίδιοι, όσοι επιδίωκαν βίαιη ανατροπή εύκολα έβρισκαν αφορμές να ζητήσουν από την Αθήνα ή τη Σπάρτη να επέμβουν. Κι έτσι έπεσαν πολλές και μεγάλες συμφορές στις πόλεις εξαιτίας των εμφύλιων σπαραγμών, τέτοιες που γίνονται και θα γίνονται πάντα όσο η φύση του ανθρώπου παραμένει ίδια, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο άγριες και με διαφορές στις εκφάνσεις τους ανάλογα με τις μεταβολές των περιστάσεων κάθε φορά. Διότι στην ειρήνη και σε καιρούς ευτυχίας οι πολιτείες και τα άτομα συλλογίζονται καλύτερα επειδή δεν πιέζονται από αναπότρεπτες ανάγκες. Ο πόλεμος όμως στερώντας σιγά-σιγά από τους ανθρώπους την ευκολία της καθημερινότητας, τους διδάσκει τη βία και εξομοιώνει τις συναισθηματικές διαθέσεις της πλειονότητας των ανθρώπων με τις καταστάσεις της στιγμής. Μαίνονταν έτσι οι εμφύλιοι σπαραγμοί στις πόλεις και όπου τύχαινε να ξεσπάσουν κάπως καθυστερημένα, μόλις έφθαναν πληροφορίες για όσα είχαν ήδη γίνει αλλού, συντελούσαν πολύ στο να επινοούνται ακόμη χειρότερα πράγματα ως προς τη δολιότητα των εγχειρημάτων και τον τερατώδη χαρακτήρα των αντεκδικήσεων. Και άλλαζαν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ώστε να ταιριάζει με τις πράξεις τους. Έτσι, η ασυλλόγιστη τόλμη λογιζόταν γενναιότητα και αφοσίωση στην παράταξη, η προνοητική αυτοσυγκράτηση εύσχημο πρόσχημα δειλίας, η σωφροσύνη πρόφαση ανανδρίας και η σφαιρικότερη θεώρηση των πραγμάτων καθολική ανικανότητα για δράση. Η παράφορα ασυγκράτητη ορμή θεωρήθηκε ανδρική αρετή και η προσεκτική εξέταση προκειμένου να σιγουρευτεί ένα εγχείρημα εύσχημη πρόφαση υπεκφυγής. Και όποιος κατέκρινε και κακολογούσε λογιζόταν πάντοτε άξιος εμπιστοσύνης, ενώ εκείνος που του έφερε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Ένας ραδιούργος που κατάφερε να στήσει μια παγίδα λογιζόταν έξυπνος, κι ακόμη φοβερότερος εκείνος που αντιλαμβανόταν την παγίδα, ενώ αυτόν που προνόησε ώστε να μη χρειαστεί τίποτε από αυτά τον θεωρούσαν διαλυτικό στοιχείο της παράταξης τρομοκρατημένο από τους αντιπάλους. Με δυο λόγια ο έπαινος ήταν για όποιον πρόφθασε να κάνει το κακό πρώτος και για όποιον πιεστικά παρακίνησε στο κακό κάποιον που δεν είχε διανοηθεί να το διαπράξει. Ακόμη και ο συγγενικός δεσμός θεωρήθηκε λιγότερο δεσμευτικός από τον κομματικό, επειδή τα κομματικά μέλη ήταν πιο έτοιμα να αποτολμήσουν κάτι χωρίς λόγο και αιτία. Διότι οι σύνδεσμοι αυτού του είδους δεν απέβλεπαν σε ωφελήματα βασισμένα στους κείμενους νόμους αλλά στην απόκτηση δύναμης αντίθετα με τους νόμους. Και η εμπιστοσύνη του ενός στον άλλο δεν στηριζόταν σε όρκους στους θεούς όσο στη συνενοχή τους σε άνομες πράξεις. Εύλογες προτάσεις της αντίθετης πλευράς τις αποδέχονταν οι ισχυρότεροι, λαμβάνοντας συγχρόνως προφυλακτικά μέτρα και όχι με πνεύμα γενναιοψυχίας. Προτιμούσαν την αντεκδίκηση για κάτι που έπαθαν παρά να το προλάβουν προτού να το πάθουν. Κι αν καμιά φορά ανταλλάσσονταν όρκοι συνδιαλλαγής, δίνονταν προσωρινά, από αμηχανία μπροστά στο αδιέξοδο, και ίσχυαν όσο οι αντίπαλοι δεν είχαν πού αλλού να στηριχτούν· με την πρώτη όμως ευκαιρία που κάποιος ανακτούσε το θάρρος του, εάν έβλεπε τον αντίπαλο αφύλακτο, χαιρόταν να τον εκδικηθεί με απάτη παρά παλληκαρίσια, διότι εκτός από τη σιγουριά υπολόγιζε και στο βραβείο της πονηριάς που θα έπαιρνε επειδή υπερίσχυε εξαπατώντας. Και γενικά οι περισσότεροι άνθρωποι ευκολότερα ανέχονται να χαρακτηρίζονται «ατσίδες», όταν είναι αχρείοι, παρά «αγαθιάρηδες», όταν είναι τίμιοι, και νιώθουν γι’ αυτό το τελευταίο ντροπή, ενώ για το άλλο υπερηφάνεια. Αιτία για όλα αυτά ήταν η δίψα της εξουσίας που ριζώνει στην πλεονεξία και τη φιλοδοξία· από εκεί επίσης πήγαζε και το πάθος για επικράτηση που εκδηλώθηκε μόλις άρχισε ο πόλεμος. Διότι όσοι γίνονταν αρχηγοί των παρατάξεων στις διάφορες πόλεις προβάλλοντας καθένας τους ένα επιφανειακά ωραίο σύνθημα, οι δημοκρατικοί την πολιτική ισότητα απέναντι στον νόμο, οι ολιγαρχικοί τη συνετή διακυβέρνηση από άξιους ηγέτες, μόνο στα λόγια υπηρετούσαν τα κοινά, ενώ στην πραγματικότητα τα χρησιμοποιούσαν ως έπαθλα των προσπαθειών τους. Και στον αγώνα τους να επιβληθούν με κάθε τρόπο ο ένας επάνω στον άλλο, αποτόλμησαν τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες και προχώρησαν σε ακόμη φρικτότερες αντεκδικήσεις, χωρίς να δεσμεύονται από τη δικαιοσύνη και το συμφέρον της πολιτείας, αλλά έχοντας κάθε φορά ως όριο των πράξεών τους τις ορέξεις τους· και είτε με άδικες καταδίκες είτε με τη βίαιη αρπαγή της εξουσίας ήσαν όλοι τους το ίδιο έτοιμοι να ικανοποιήσουν το πάθος εκείνης της στιγμής εναντίον των αντιπάλων τους. Έτσι, καμία από τις δύο παρατάξεις δεν έδινε σημασία σε ηθικές αναστολές και όσοι κατάφερναν να διαπράξουν κάτι αχρείο συγκαλύπτοντάς το με ωραία λόγια κέρδιζαν σε εκτίμηση. Οι μετριοπαθείς πολίτες που έμεναν ουδέτεροι εξολοθρεύονταν και από τις δύο παρατάξεις είτε επειδή δεν συντάσσονταν μαζί τους είτε πάλι από φθόνο, επειδή δεν είχαν εκτεθεί σε κινδύνους. Έτσι απλώθηκε στον ελληνικό κόσμο εξαιτίας των εμφύλιων συγκρούσεων κάθε μορφή αχρειότητας, κι αυτή η απλότητα του χαρακτήρα, που τόσο πολύ συγγενεύει με την ευγένεια, κατάντησε καταγέλαστη και χάθηκε, και επικράτησε σχεδόν καθολικά η γεμάτη αμοιβαία δυσπιστία κομματική αντιπαράθεση. Διότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να διαλύσει τη δυσπιστία: Ούτε υποσχέσεις ισχυρές ούτε όρκοι φοβεροί· κι όταν ήσαν ισχυρότεροι από τους εχθρούς τους, με τη σκέψη ότι η ασφάλεια είναι κάτι ανέλπιστο, κοιτούσαν πρώτα πώς θα φυλαχτούν από το κακό και αδυνατούσαν να εμπιστευθούν άλλον. Και ως επί το πλείστον υπερίσχυαν οι πνευματικά κατώτεροι· διότι από τον φόβο τους μήπως με τη δική τους ανεπάρκεια και την εξυπνάδα των αντιπάλων δεν μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα στον διάλογο και πέσουν στις παγίδες που με την πολυμήχανη ευστροφία τους θα προφθάσουν να στήσουν οι άλλοι, αποτολμούσαν να προχωρούν σε κακουργήματα. Απεναντίας, οι άλλοι, επειδή τους υποτιμούσαν και πίστευαν ότι μπορούσαν έγκαιρα να αντιληφθούν τις επιβουλές τους και ότι δεν χρειαζόταν να πάρουν με τη δύναμη όσα μπορούσαν να τα εξασφαλίσουν με την ευφυΐα τους, δεν φυλάγονταν και οι περισσότεροι αφανίζονταν. […] Τέτοιες λοιπόν αγριότητες διέπραξαν οι πολίτες της Κέρκυρας μεταξύ τους, τις πρώτες που γίνονταν στην Ελλάδα […].

Σημείωση: Το απόσπασμα αντλήθηκε από την Ιστορία του Θουκυδίδη σε μετάφραση Ν. Μ. Σκουτερόπουλου, εκδόσεις Πόλις. Υπάρχει και στο βιβλίο της Α΄Γενικού Λυκείου, Αρχαίοι Έλληνες Ιστοριογράφοι.