Γνώρισα τον άνθρωπο, γνώρισα τον ποιητή που μάγεψε τη νιότη μου το 1976. Τώρα θα μιλήσω πάλι στην τάξη γι’ αυτόν. Ας μου συχωρέσει την τόλμη…
|
| Ο Mανόλης Αναγνωστάκης διαβάζει Aναγνωστάκη Διόνυσος 1977 |
| Πέθανες- κι έγινες και συ: ο καλός. Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Tριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων, Eφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες. A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τί κάθαρμα ήσουν, τί κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα. Kοιμού εν ειρήνη, δεν θα ‘ρθώ την ησυχία σου να ταράξω. (Eγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω Πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.) Kοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός, O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης. Δε θά ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος. Επανάληψη σε νέο παράθυρο (ή φωνή του Μανόλη Αναγνωστάκη) |
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.