spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

Οι Βρετανοί δάσκαλοι υποστηρίζουν ότι μετά από έρευνα που διεξήγαγαν, διεπίστωσαν ότι οι μαθητές τους επηρεάζονται αρνητικά από την τηλεόραση. Κατ’ εξοχήν δε από συγκεκριμένες τηλεοπτικές σειρές, εξαιτίας των οποίων τροποποιείται η διάθεσή τους, ώστε να συμπεριφέροναι με ανάρμοστο τρόπο, τόσο μεταξύ τους, όσο και προς τους μεγαλυτέρους τους, γονείς και δασκάλους τους. Η τηλεόραση, από της εμφανίσεώς της έως και σήμερα, όταν χρησιμοποιείται με σκοπό τον μαζικό εκχυδαϊσμό δεν εξανθρωπίζει τον θεατή, πολύ δε περισσότερο τον μικρό, ανώριμο άνθρωπο που αισθάνεται ότι μεγαλώνει, μιμούμενος άλλους. Στην προσπάθειά του να μιμηθεί για να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του ότι “έχοντας άποψη” κατακτά χώρο στην κοινωνία των μεγαλυτέρων του, δεν επιλέγει. Δεν μπορεί ακόμη να επιλέξει με σαφώς διαμορφωμένα κριτήρια. Γι’ αυτό και εκπαιδεύεται, άλλωστε.  Η έρευνα, λοιπόν, πραγματοποιήθηκε σε μαθητές του δημοτικού, αλλά και εφήβους και τα συμπεράσματα έδειξαν ότι το 88% των ερωτηθέντων υιοθετούσαν συμπεριφορά που αποτυπωνόταν σε ριάλιτι και σατιρικές εκπομπές, ότι αισθάνονταν σημαντικοί έως και υπερήφανοι για την προκλητική συμπεριφορά τους, αλλά και την εμφάνισή τους. Εκείνο που προβλημάτισε τους ερευνητές εκπαιδευτικούς ήταν κυρίως το “ιδεολογικό” πλαίσιο που υποστήριζε τις απαντήσεις των μαθητών. Η απλουστευτική, επιφανειακή και αφοριστική ερμηνεία της ζωής, οι αγενείς τρόποι συμπεριφοράς, καθώς και οι διεκδικητικοί χαρακτήρες που “υποδύονταν” στα στιγμιότυπα της καθημερινής σχολικής ζωής, αντιγράφονται από συγκεκριμένες τηλεοπτικές σειρές με τίτλο “Waterloo Road” και “The Catherine Tate Show”, “Little Britain”, “Big Brother”. Οι 800 εκπαιδευτικοί που διενήργησαν την έρευνα και μετείχαν σε όλα τα στάδιά της, υποστηρίζουν ότι τα παιδιά “διδάσκονται” να αντιμιλούν, να αποπροσανατολίζονται και να μεταβάλλουν τους ανθρωπιστικούς και κοινωνικούς τους σκοπούς σε χαλαρό και ατομικιστικό τρόπο ζωής.  Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από την διδασκαλική ομοσπονδία του Ηνωμένου Βασιλείου και την αφορμή έδωσε η “φράση της χρονιάς”: Σε κάθε απάντηση του καθηγητή ο μαθητής έλεγε ειρωνικά: ‘Ο,τι πεις! (whatev-ah), ή Δεν με νοιάζει! (am I bovvered;).

Διαβάζοντας αυτό το θέμα με την πλήρη ανάλυσή του στην εφημερίδα Independent δεν γινόταν να μη σκεφθώ πόσο σύνθετο είναι ως θέμα. Πόσο συχνά αντιμετωπίζουμε στην ελληνική σχολική πραγματικότητα ανάλογες συμπεριφορές, πόσο ανέτοιμοι και γι’ αυτό αδύναμοι είμαστε ώστε να τα διαχειριστούμε, πόσο εύκολα δικαιολογούμε και πόσο εύκολα απορρίπτουμε! Πόσο αποσπασματικά και ευκαιριακά συνεργαζόμαστε στις παιδαγωγικές συνεδριάσεις. Πότε, αλήθεια, λειτουργούν τα συμβούλια τάξεων, από τους δασκάλους των τμημάτων και μόνο, ώστε να ανταλλάσουν απόψεις, να ενημερώνονται, να συνδέονται ουσιαστικά οι διδάσκοντες στο τμήμα και παράλληλα να γίνονται πιο ικανοί στο να διαχειρίζονται τις καθημερινές εμπλοκές; Μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε, συνάδελφοι, να λύνουμε εμείς τα του οίκου μας, αντί να περιμένουμε από τους φυσικούς, πολιτικούς και συνδικαλιστικούς μας μέντορες;