Αναζητώ επιχειρήματα να πεισθώ ότι η δυτική κοινωνία κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τα παιδιά του τρίτου κόσμου ώστε να αντέξουν τις κακουχίες, να σωθούν και να ελπίσουν. Όμως η υποκριτική “αλληλεγγύη” των κυβερνώντων τα κράτη που είναι ανεπτυγμένα ή πλούσια ή και τα δυο μαζί, διακρίνεται μέσα από τις ανακοινώσεις τους. Μόνο η Unicef γεννάει μειδιάματα ελπίδας, ακόμη και με εκείνα τα χαριτωμένα αλλά απλοϊκά μηνύματα “γίνε νονός”, “γίνε μέλος”, “βοηθήστε τη Unicef“, “δώρα και κάρτες” … παρά το ότι χάρη στην προσφορά της χιλιάδες παιδιών σώθηκαν. Με δεδομένο ότι “εικοσιτέσσερα εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο μένουν απροστάτευτα λόγω έλλειψης εμβολίων, ενώ κάθε 30 δευτερόλεπτα πεθαίνει ένα παιδί από την ελονοσία”, οι συνθήκες γίνονται αντίξοες και τα αποτελέσματα της προσπάθειας αδύναμα. Παρ’ όλα αυτά στον φετεινό ραδιομαραθώνιο αγάπης ο στόχος της Unicef ήταν να καταφέρει να συγκεντρώνει το ποσό των 8 ευρώ για κάθε πάσχον παιδί. Το ποσό που τελικά συγκεντρώθηκε μέσω του ραδιοφώνου και της Τ/Ο θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερο αν η ενημέρωση έφτανε στα σχολεία και στους χώρους συγκέντρωσης των νέων παιδιών. Η δυνατότητά της Τ/Ο να διαπαιδαγωγεί μαζικά μπορεί δυστυχώς να συγκριθεί μόνο με την δυνατότητά της και να υπεραπλουστεύει μαζικά. Ωστόσο από τότε που γεννήθηκε ως μέσο έως σήμερα έχει συμβάλει στη γενική ενημέρωση και η συμβολή της πρέπει να κριθεί ως θετική. Γι’ αυτό την κατηγορώ. Επειδή μπορεί και δεν κάνει. Η παρουσίαση των θυμάτων μιας κοινωνίας – πολέμων, σφαγών, λιμών – στην τηλεοπτική οθόνη έχει γίνει η μεγαλύτερη δύναμη διαμόρφωσης της “κοινής γνώμης”. Ούτε το σχολείο πλέον, ούτε η εκκλησία, ούτε ο πολιτικός έχουν τη δύναμή της. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί τελούν εν τη ομηρεία της. έτσι μου φαίνεται εμένα τουλάχιστον, βλέποντάς τους να μη μπορούν να την αγνοήσουν. Ένα ρεπορτάζ σε καθημερινές “δόσεις” για τα παιδιά ενός άλλου Θεού θα ήταν η επιβεβλημένη προσγείωσή μας μέσα στην αφθονία των αγαθών μας. Η ανεπτυγμένη δυτική κοινωνία πανικοβλήθηκε που δεν μπορεί να συνεχίσει τα διακοποδάνεια και την αγορά αυτοκινήτων. Η “οικονομική κρίση” είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο για τα παιδιά της εικόνας. Κι ο Θεός, που από ψηλά παρατηρεί πώς σπαταλούμε τη ζωή μας, θα αφήσει τον γιό του να σταυρωθεί και πάλι. Ριψοκινδυνεύει την επιβίωσή του στις ψυχές μας, έτσι που τις καταντήσαμε με τόσα λίφτιγκ.
Κάντε μια άμεση δωρεά στην Πανελλαδική Γραμμή Ζωής UNICEF με ένα τηλεφώνημα στο: 801 500 12345 – Όλο το 24ωρο
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.