Μεγάλωσα κι εγώ και κάποιες φορές διακατέχομαι από την επιθυμία να “διδάξω” τους νεώτερους, όχι τους μαθητές μου μόνο, αλλά και τους ενηλίκους νεώτερους που στην δεκαετία του 1980 ήσαν αγέννητοι ή πολύ νέοι για να αντιληφθούν και να κρίνουν. Ξεφυλλίζοντας τα χαρτιά μου, λοιπόν, θυμήθηκα πως στα βιβλία της ιστορίας του Λυκείου εκείνης της εποχής περιλαμβάνονταν πολλά εσκεμμένα “λάθη” με σκοπό τον αποπροσανατολισμό και τον εκ νέου προσανατολισμό προς την άγνοια και την σύγχυση. Στο βιβλίο της Γ’ Λυκείου, για παράδειγμα, που ήταν από τα καινοτομούντα σχολικά εγχειρίδια της εποχής, διαπιστωνόταν ότι στα 400 χρόνια της τουρκικής κατοχής το πρόβλημα των υποδούλων Ελλήνων ήταν ο κοτσαμπάσης και όχι ο τυραννικός κατακτητής, για την συμπεριφορά του οποίου δεν γραφόταν ούτε λέξη. Επί πλέον, ότι η πρόταση της επαναστατικής κυβέρνησης του 1825 να αναθέσει την απελευθέρωση της Ελλάδας στην Αγγλία, όταν ο Ιμπραήμ είχε πνίξει στο αίμα την ελπίδα της ανεξαρτησίας, ήταν “ψήφισμα υποτέλειας”. Η δε Εκκλησία ήταν εχθρός της επανάστασης. Το εγχειρίδιο σκόπιμα ταύτιζε τον πρόκριτο και τον παπά του ’21 με τον κλήρο και τους ευγενείς της γαλλικής επανάστασης. ‘Ετσι αποκτούσε καθολικό κύρος η ταξική ερμηνεία (ως αυτοσκοπός). Για να συναχθεί όμως το βίαιο αυτό συμπέρασμα αποκρύπτεται ότι όλοι σχεδόν οι παπάδες ήταν μέλη της Φιλικής Εταιρείας, ότι κατά την διάρκεια της μακρόχρονης δουλείας εκτελέστηκαν 11 πατριάρχες, 100 επίσκοποι και 600 παπάδες, σε μια εποχή που ο αφελληνισμός και ο εξισλαμισμός ήσαν υψηλοί εθνικοί στόχοι της οθωμανικής εξουσίας. Ο Κασομούλης γράφει χαρακτηριστικά: “η ελληνική γλώσσα, ο χαρακτήρ και τα έθιμα του ελληνικού λαού μετά την πτώσιν του βασιλείου μας, εδιετηρήθησαν υπό την επαγρύπνησιν του κλήρου μας δια κοινής ευλαβείας προς την αξίαν ημών θρησκείαν”. Αλήθεια, πού βρισκόταν η επιστημονική δεοντολογία των αρμοδίων, όταν γινόταν αυτή η συκοφάντηση και στρέβλωση; Πού ήσαν όλοι εκείνοι που στις μέρες μας ξεσηκώθηκαν για ένα άλλο βιβλίο ιστορίας με τόσο πάθος; Κάποτε θα πρέπει να γραφεί “η πάσα αλήθεια” για όλα: η σιωπηλή περίοδος της μακρόχρονης δουλείας, που αγνοείται για λόγους εξωτερικής πολιτικής, οι σιωπηλές περίοδοι όλων των μεγάλων γεγονότων της ελληνικής ιστορίας, των εκρηκτικών αδελφοκτόνων συγκρούσεων, που καταλήγουν σε βουβό σπαραγμό, όπως τα γεγονότα της Κύπρου και οι (κατασφαγμένοι) αγνοούμενοι καταδρομείς, για παράδειγμα. Ο Λαμαρτίνος έγραφε: “Όλοι οι μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί”. Το χρωστάμε σε μας που μόνο ιστορική πρόσβαση έχουμε στα γεγονότα, στα παιδιά μας επειδή σε λίγο καιρό ίσως δεν βρίσκουν στοιχεία στα Αρχεία, επειδή μπορεί να γίνουν εθνικοί και παιδαγωγικοί στόχοι, η λήθη και η άγνοια, η “δωρεάν αμάθεια?”. Τώρα έχομε εμπειρία και από τις δύο περιόδους της τραγικότητας των ιδεών μας: από τον “συντηρητικό δογματισμό” περάσαμε στον “προοδευτικό φανατισμό” και από εκεί στον “δογματικό προοδευτισμό”. Σε όλες τις περιπτώσεις, φορείς ήσαν οι ίδιες κατηγορίες προσώπων, όπως λέει κι ο Παλαμάς², που χρησιμοποιήθηκαν για να εξαπλώσουν ιδεολογίες, να γεννήσουν ιδεοληψίες. Μα πάνω απ’ όλους βρίσκονται οι οσφυοκάμπτες πολιτικοί που λυγίζουν από το κόστος της αλήθειας.” Και να σκέφτεται κανείς ότι ακόμη και η κόπρος της αγελάδας είναι πιο χρήσιμη από το δόγμα, γιατί επί τέλους γίνεται λίπασμα …”³.
? Ο Γεώργιος Παπανδρέου κάποτε στην Βουλή εξηγώντας την μεταρρύθμισή του (1964) είπε: “Ομιλούμεν για Δωρεάν Παιδεία και όχι για δωρεάν αμάθεια”.
² “Την πολιτεία δύο λάμιες τη ρημάζουνε,/ η λύσσα του καλόγερου, του δάσκαλου η μανία”.
³ Αθ. Κανελλόπουλος, Γράφει ο Εύβουλος, εκδ. Εκδοτική Εστία, Αθήνα 1990
? Εξαιρετική η γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη (Καθημερινή, 26-11-2006) στην απεικόνιση της σύντμησης όχι μόνο της ύλης αλλά και της συνείδησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.