Από την Ένωση Ελλήνων Παιδαγωγών και την κ. Πηνελόπη Παπαϊωάννου το ακόλουθο κείμενο. Χρειάζεται «αρετή και τόλμη»για να το διαβάσετε. Την έχετε;
«Η καινούργια αφορμή για το ερώτημα του τίτλου είναι η πρόσφατη απόφαση (ΦΕΚ 1640/9-6-2016) σχετικά με τη μείωση του διδακτικού χρόνου της διδασκαλίας των Αρχαίων κατά μία ώρα σε κάθε τάξη του Γυμνασίου, καθώς και η υποχώρηση της διδασκαλίας αυτής τελευταία χρόνια και στο Λύκειο: το μάθημα των Ρητορικών Κειμένων μειώθηκε κατά μία ώρα (για τους μαθητές της Β΄ Λυκείου – Ομάδα προσανατολισμού Ανθρωπιστικών Σπουδών, από το σχολικό έτος 2014-15), και το μάθημα του Επιταφίου του Θουκυδίδη καταργήθηκε (για όλους τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου από το σχολικό έτος 2015-16). Οι μειώσεις αυτές φαίνεται ότι εγγράφονται σε μία γενικότερη τάση περιορισμού των ανθρωπιστικών μαθημάτων στην εκπαίδευση, αν συνυπολογιστεί η μείωση του χρόνου διδασκαλίας της Λογοτεχνίας (σε μία ώρα από δύο) για τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου από το σχολικό έτος 2015-16 και η κατάργηση της διδασκαλίας των Λατινικών (για τους μαθητές της Β΄ Λυκείου –Ομάδα προσανατολισμού Ανθρωπιστικών Σπουδών) από το σχολικό έτος 2014-15.
Η πρόσφατη μείωση του διδακτικού χρόνου των Αρχαίων στο Γυμνάσιο έχει θυμίσει τη «μεταρρύθμιση Ράλλη» του 1976, με την οποία καταργήθηκε η διδασκαλία των Αρχαίων από το πρωτότυπο. Εκείνη η κατάργηση συνοδεύτηκε από την εισαγωγή της διδασκαλίας κειμένων της Αρχαίας Γραμματεία σε μετάφραση, με ένα νομοθέτημα το οποίο θέσπισε τη δημοτική γλώσσα ως επίσημη για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Οι ενέργειες αυτές φάνηκαν σύμμετρες με την τότε ιστορική συγκυρία, επειδή ήταν νωπή η οδυνηρή εμπειρία της δικτατορίας, η οποία συναρτήθηκε με τη χρήση της «καθαρεύουσας» στην αρχαΐζουσα εκδοχή της, δηλαδή με ένα επίπλαστο ιδίωμα, δείκτη αυταρχισμού και ελλιπούς καλλιέργειας. Η επενέργεια εκείνης της γλώσσας ήταν, φυσικά θυμηδία, πικρία, και απέχθεια, διατηρώντας ανοιχτά τα τραύματα του «γλωσσικού εμφυλίου», ο οποίος κορυφώθηκε τον 20ο αι. με καταγωγή από τον 1ο αι. μ.Χ. Τότε οι ειδικοί της γραμματικής θεώρησαν την εξέλιξη της γλώσσας φαινόμενο παρακμής και προσπάθησαν να της ξαναδώσουν την «καθαρότητά» της, αποδεχόμενοι μόνο τα πρότυπα των συγγραφέων της κλασικής Αθήνας. Τους αιώνες που ακολούθησαν, η διαμάχη αυτή έγινε επίμονη, με αποτέλεσμα «οι Έλληνες να συνηθίσουν να ζουν με αυτόν τον άβολο δυϊσμό» (Ferguson 1959, Walter 2007), κατά τον οποίο κάθε λόγια γλωσσική χρήση, άρα και μορφή, συναρτήθηκε με την εκάστοτε πολιτική και πνευματική εξουσία και κατέληξε να θεωρείται και, πολλές φορές, να αποτελεί σύμπτωμα συντηρητισμού και οπισθοδρόμησης. Άλλωστε, η διδασκαλία των Αρχαίων ακολουθούσε ένα πρότυπο σχολαστικισμού, καθηλώνοντας τα περιεχόμενα του μαθήματος στο επίπεδο της στείρας τεχνολόγησης, η οποία μπορεί ακόμη να το συνοδεύει.
Σήμερα όμως, μετά από τόσες μεταπολιτευτικές δεκαετίες, όπου αναπτύχθηκαν οι συναφείς επιστήμες, μελέτες και σπουδές, θα αντιμετωπίζουμε τη γλώσσα με τους όρους του «γλωσσικού εμφυλίου»; (Διαβάστε περισσότερα εδώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.