– Θέλουμε να καταργήσουμε τη βάση του 10 ώστε να μπαίνουν όλοι. Κι εμείς και οι άλλοι.
– Ποιοι άλλοι, ρωτάει ο 50χρονος κύριος ένα νεαρό αγόρι μέσα στο λεωφορείο;
– Οι κουμπούρες, λέει και ρίχνει το βλέμμα γύρω.
– Θέλουμε να καταργήσουμε τις κιμωλίες και τον πίνακα και να μας δώσουν άσπρο πίνακα και μαρκαδόροι.
– Μαρκαδόρους θέλεις να πεις.
– Το ίδιο είναι.
(Εμ, δεν είναι, σκέφτομαι. Και κάνω flash back και βρίσκω φίλους και συγγενείς. Γιατί κάποτε ξεχώριζαν από τους άλλους, όσοι πήγαιναν σχολείο, ως ικανότεροι. Κι οι φτωχοί που έκοβε το μυαλό τους πήγαιναν σχολείο με βιβλία δανεικά ή αγορασμένα από δεύτερο χέρι κι ένιωθαν πως το χρωστούσαν στον εαυτό τους και στους γονείς τους. Κι ήθελαν να μάθουν την αιτιατική και όποια άλλη πτώση. Γιατί και αυτή θα συνέβαλε στη διαφορετική ζωή τους με τον τρόπο της).
– Θέλουμε να μειώσουμε την ύλη, γιατί είναι πολλή.
– Δηλαδή πόσες σελίδες να την κάνετε;
– Δεν ξέρω δεν έχουμε αποφασίσει, αλλά να ας πούμε στην ιστορία, τι την θέλουμε τη μικρασιατική καταστροφή;
– Το είπατε αυτό στους μαθητές που ο παππούς και η γιαγιά τους είναι από τη Σμύρνη;
– Γιατί να το πούμε; Αλλά δεν έχουμε εμείς τέτοιους.
– Να αξιολογούνται οι καθηγητές και να επιμορφώνονται. Μπαίνουν στην τάξη και δεν ξέρουν πού παν τα τέσσαρα.
– Ποιος το λέει αυτό;
– Εμείς. Το κίνημα.
– Ξέρετε εσείς που ακόμα μαθαίνετε, που πάτε στα φροντιστήρια για να καλύψετε τα κενά σας, όπως λέτε, ότι οι καθηγητές σας «δεν ξέρουν πού παν τα τέσσαρα»;
– Το καταλαβαίνουμε. Θέλουν συνέχεια να εξετάζουν, με την πρόφαση ότι μας ετοιμάζουν για το μέλλον. Να περνάει η ώρα θέλουν. Και δεν το λένε. Ποιο μέλλον ρε, τόχουν δει το μέλλον τους;
– Το δικό τους; Για το δικό σας μέλλον μιλούν, και για το μέλλον των παιδιών που δεν έχουν λεφτά για φροντιστήρια, όπως εσύ. Αλήθεια σκεφτήκατε τα παιδιά που δεν έχουν χρήματα για φροντιστήριο; Το σχολείο είναι η κοινωνική λύση. Τι θα κάνουν τώρα;
– Ε, τι θα κάνουν; Τώρα αγωνιζόμαστε!
– Μα εσείς «αγωνίζεστε» εκ του ασφαλούς. Όχι ότι θα ξαναγίνετε, όπως ήσαστε πριν την κατάληψη, το μάτι σας ήδη αγρίεψε, αλλά πάντως οι γονείς σας θα πληρώσουν εκτός από το φροντιστήριο και καθηγητή σε ιδιαίτερο, σε άκουσα που το έλεγες πριν στον φίλο σου. Τα παιδιά που δεν έχουν οικονομική άνεση, τι θα κάνουν; –
– Είπαμε τώρα αγωνιζόμαστε. Κανείς δεν κάνει μάθημα. –
– Σκεφτήκατε τα παιδιά της Ευρώπης που χωρίς να χάνουν ώρες μελέτης και σχολείου προχωρούν μπροστά και παίρνουν απ’ το μέλλον θέσεις που σε άλλη περίπτωση θα διεκδικούσατε εσείς; –
– Αυτοί είναι σπασίκλες και τρέμουν. Έχουν και κείνοι προβλήματα. Μιλάω στο ίντερνετ με παιδιά από Γαλλία και Γερμανία. Αλλά τρέμουν. Αφού γυρίζουν και τα βιβλία πίσω. Εμείς θέλουμε να τα κρατάμε και να σημειώνουμε πάνω τους.
-Γιατί;
-Τι γιατί.
-Τι γιατί. Έτσι μας βολεύει. -Δηλαδή, ό,τι σας βολεύει … –
– Ε, Μη το τραβάμε άλλο. Εμείς τώρα έχουμε αποφασίσει. Κάνουμε αγώνα!
Αυτήκοος μάρτυς του διαλόγου (!) σε λεωφορείο γραμμής από νότιο προάστειο της Αττικής προς Αθήνα, ανάμεσα σε ένα επιβάτη, περίπου 45-5Ο ετών και δυο μαθητές. Τα σχόλια δικά σας. Οι ευθύνες όλων μας!!
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.