Όταν ο Κωστής Παλαμάς έγραφε, «Για τη Μητέρα Γλώσσα μας τα λάβαρα κρατείστε», υπήρχαν λόγοι πολλοί και σοβαροί, ιστορικά καταγεγραμμένοι πλέον, για να συγκινούνται οι πολλοί και να αντιστέκονται οι λιγότεροι. Σήμερα, οι λιγότεροι συγκινούνται, αντιστέκονται και προσδιορίζονται ως περιθωριακοί και γραφικοί από τους περισσοτέρους. Αυτούς, που δεν επηρεάζονται, όπως ο Γ. Ξενάκης, που υποστήριζε ότι «Η μουσικότητα της ελληνικής γλώσσης είναι εφάμιλλος τής συμπαντικής». Ούτε βέβαια από τον Νικηφόρο Βρεττάκο που άφηνε οδηγία «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα ρυάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τούς μιλήσω ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».
Ούτε ακόμη από τον συνθέτη, μουσικό και «περφόρμερ» Ζαν Μισέλ Ζαρ (Jean Michel Rarre, που συνέδεσε πρώτος στην δεκαετία του 1980 τα οπτικοακουστικά υπερθεάματα με τα μεγάλα πλήθη και έχει υπογράψει για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα), τον οποίο άκουσα σήμερα στην Τ/Ο να εξηγεί την αγάπη του για τη γλώσσα μας, επικαλούμενος την πολιτιστική της συμβολή στη δική του γλώσσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.