spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

Συμπληρώνοντας την προηγούμενη ανάρτηση και αυτό:

«Έχω γράψει κι έχω πει κι άλλες φορές πως δεν γνωρίζουμε ακόμη τι μέγα δώρο του Θεού στον άνθρωπο είναι η προσευχή. Ο μικρός άνθρωπος ανά πάσα στιγμή μπορεί να επικοινωνεί με το Θεό. Δε χρειάζεται συνεννόηση, προετοιμασία, κατάλληλη αμφίεση, επίσημη γλώσσα, ιδιαίτερη γνώση. Μόνη η ταπείνωση αρκεί. Δε γνωρίζουμε να προσευχόμαστε. Ο Κύριος στο “Πάτερ ημών” μας είπε να λέμε “γεννηθήτω το θέλημά σου”. Εμείς λέμε “γεννηθήτω το θέλημά μου”. Δε βάζουμε ούτε καν ένα ερωτηματικό στα αιτήματά μας. Αν είναι αγαπητά, αρεστά, ευάρεστα, ευλογημένα από Αυτόν. Κατά κάποιο τρόπο του δένουμε τα χέρια, τον περιορίζουμε, του λέμε εμείς τι να κάνει, δεν τον αφήνουμε να μας κάνει και κάτι καλύτερο άλλο, από αυτό που εμείς οι κοντόθωροι ζητάμε. Στην προσευχή παραδεχόμεθα την ήττα μας, την αδυναμία μας, τη μικρότητά μας. Η μάνα που πικραίνεται από την ανυπακοή του παιδιού της, ο σύζυγος που δεν μπορεί να συνεννοηθεί διόλου με τη σύζυγο, ο συνεργάτης που τσακώνεται καθημερινά στο γραφείο, ο γείτονας που καυγαδίζει με τον πλαϊνό του, το παιδί που κανένας δεν το κατανοεί. Όλοι αυτοί μπορούν να παρηγορηθούν στην προσευχή, να ενισχυθούν, ακόμη κι αν δε λυθεί τέλεια το πρόβλημά τους. Η συνειδητή μυστηριακή συμμετοχή μπορεί να δώσει στον πιστό ανείπωτη χαρά, ευλογία και αγιασμό. Δεν έχω κάτι να συμβουλέψω, παρά να τονίσω αδελφικά πως η από φιλότιμο πνευματική εργασία θα δώσει στον αγωνιστή ειρήνη και χαρά μεγάλη.» Περισσότερα εδώ.

Και θυμήθηκα τη Μάρω Βαμβουνάκη που λέει πως η επίκληση, το αίτημα στην προσευχή είναι ντροπή να το κάνεις όταν έχεις ανάγκη, σα ζητιάνος. Διαβάστε το anima, δεν κάνει κακό. Αφήστε πια την πολιτική και την βαθειά κουλτούρα για λίγο.