Ένα θέμα πολιτιστικό, θέμα της παράδοσης και της ελληνικότητάς μας  ήταν το θέμα της φετινής  γιορτή μας:  Ο αργαλειός,  η ύφανση και η υφάντρα ως τέχνη αλλά και ως μέρος του πολιτισμού και της κοινωνικής ζωής του τόπου μας τα παλαιότερα χρόνια.

“Κόκκινη κλωστή δεμένη,
στην ανέμη τυλιγμένη,
δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει,
παραμύθι ν’ αρχινίσει…”

Παραμύθι όχι για πριγκιποπούλες και μάγισσες αλλά για τη μαγική τέχνη της υφάντρας που με τα αεικίνητα χέρια της και τις κλωστές της έντυνε με ρούχα το σπίτι της και με τραγούδι τους καημούς της.

Το κλαρίνο του ταλαντούχου φίλου του σχολείου μας, του Κωνσταντίνου ξεκίνησε με το μοιρολόι της υφάντρας μιας και η εργασία της ήταν δύσκολη, κοπιαστική, διαφορετική από τα άλλα εργόχειρα, τα οποία μεταφέρονταν εύκολα και μπορούσαν να συνδυαστούν, με κοινωνικές εκδηλώσεις και συναναστροφές.

«Το κέντημα είναι γλέντισμα κι η ρόκα είναι σεργιάνι και ο βαρύς ο αργαλειός είναι σκλαβιά μεγάλη» λέει ο λαός μας.

Κι όμως μαζί με το υφάδι της ύφαινε και τη ζωή και την αγάπη της. Έδενε στο ροδάνι της με αόρατες κλωστές τον έρωτά της, τύλιγε στον ιστό της ύφανσής της  αυτόν που επιθυμούσε η καρδιά της…

Μαλαματένιος αργαλειός και φιλντισένιο χτένι
κι ένα κορμί αγγελικό που κάθεται και υφαίνει.
Πραματευτής, επέρασε στο μαύρον καβαλάρης.
Κοντοκρατεί τον μαύρο του και την καλημεράει
“Καλή σου μέρα λυγερή”
“Καλώς τον ξένο που ρθε”
“Κόρη πώς δεν παντρεύεσαι να πάρεις παλικάρι;”
“¨Εχω άντρα στην ξενιτιά, δώδεκα χρόνους τώρα”

Δουλειά δύσκολη και κουραστική σωματικά και συναισθηματικά και όμως απαραίτητη και βασικό κομμάτι του πολιτισμού μας από αρχαιοτάτων χρόνων. αρκεί να θυμηθούμε το Μίτο της Αριάδνης, τον Αργαλειό της Πηνελόπης αλλά και το μύθο της Αράχνης.

“Τάκου τάκου ο αργαλειός μου,
τάκου κι έρχεται ο καλός μου…”

https://youtu.be/9Qf2iERZYf8