Περί μουσικής άποψη.

Το παρακάτω άρθρο μου το έστειλε ένας πρώην μαθητής μου και πολύ καλός φίλος:

Περί μουσικής άποψις…

Παντελής Αγκιστριώτης

Φοιτητής στο «Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης»

Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Τέως μαθητής 2ου Γυμνασίου Κορίνθου

Τι είναι μουσική; Τι σημαίνει μουσική; Δύο ερωτήματα με πλήθος πιθανών και σωστών απαντήσεων, οι οποίες στηρίζονται σε επιστήμες όπως η γλωσσολογία, η ανθρωπολογία, η φυσική, η ψυχολογία, η επιστήμη της Τέχνης και ένα σωρό άλλες. Πχ μουσική είναι ο ήχος που παράγεται από την τριβή δύο αντικειμένων. Η μουσική όμως, πιο απλά και παράλληλα πιο βαθυστόχαστα είναι πνευματικότητα. Είναι κάτι που διεγείρει το πνεύμα, το νου, τα συναισθήματα και τον ψυχολογικό μας κόσμο. Η μουσική θεραπεύει , η μουσική παρηγορεί, η μουσική εκπαιδεύει. Και τη μουσική ως Τέχνη την καθιέρωσε ο άνθρωπος για να καλύψει διάφορες πνευματικές, συναισθηματικές και ψυχολογικές του ανάγκες. Η επικοινωνία με το θείο γίνεται μέσω της μουσικής, η χαρά εκφράζεται μέσω της μουσικής , αλλά και η λύπη το ίδιο, η εργασία, ομοίως. Και βέβαια η μουσική είναι αντικείμενο μελέτης και ενασχόλησης από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος. Για να συνεννοηθούν οι πρωτόγονοι έβγαζαν κραυγές μέσω του τελειότερου μουσικού οργάνου , της φωνής! Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε γωνιά του πλανήτη έχει ξεχωριστή μορφή μουσικής. Και ανά το χρόνο νέες μορφές μουσικές πλάστηκαν. Άρα μουσική είναι κάτι που κεντρίζει τον άνθρωπο και γι’ αυτό ο άνθρωπος ασχολείται με αυτήν.

Σήμερα υπάρχουν άπειρες μορφές μουσικής, τόσες , ώστε ο κάθε άνθρωπος δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρει κάτι που να του αρέσει ή μάλλον καλύτερα να τον γεμίζει ψυχολογικά. Εδώ όμως υπάρχει και ο κίνδυνος να παρασύρεται σε πράξεις επιβλαβείς τόσο για τον εαυτό του , όσο και για τους άλλους. Ο άνθρωπος από μόνος του είναι λίγο δύσκολο να βρει ποια μουσική τον βοηθά. Εδώ τίθεται και το θέμα του ελέγχου της μουσικής , πράγμα το οποίο είναι ακατόρθωτο σήμερα. Στον αρχαίο ελληνικό χώρο η μουσική είχε καθιερωθεί ως εκπαιδευτικό μάθημα όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για όλη την κοινωνία. Σήμερα συνήθως, η οικογένεια και οι παρέες δίνουν ερεθίσματα μουσικής. Τα κράτη έχουν παραγκωνίσει γενικά τις τέχνες πόσο μάλλον τη μουσική, αφού η δεύτερη προσφέρει παιδεία και όχι οικονομικά κέρδη . Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκμεταλλεύονται τη μουσική για οικονομικά οφέλη επίσης. Αλλά και οι ίδιοι οι μουσικοί υποκύπτουν στο χρήμα και το θέαμα, με ζημία τον εξευτελισμό της μουσικής.

Τέλος, η μουσική πρέπει να είναι ένα προσωπικό βίωμα , το οποίο οι άνθρωποι να μοιράζονται πρώτα με τον εαυτό τους και ύστερα με ανθρώπους που μπορούν επίσης να το μοιραστούν. Η μουσική είναι σαν άποψη. Όπως ο καθένας έχει τις ιδέες του και τις κρίσεις του πάνω σε κάτι, έτσι έχει και τη μουσική. Έτσι ο σεβασμός για την άποψη του συνανθρώπου ισχύει και για τη μουσική προτίμησή του. Και δεν υπάρχει μουσική υψηλού επιπέδου και χαμηλού, παρά μόνο μουσική που να σε γεμίζει και να σε κάνει να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου και τα βιώματά σου με τους άλλους. Βέβαια , η μουσική όταν σε ωθεί σε κάτι που έχεις αμφιβολίες, κάτι ακραίο, πρέπει να ελεγχθεί άμεσα.